MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Deal Unseen/ข้อตกลงที่มองไม่เห็น (4)
หลังจากตอบไปแบบนั้น ย็อมจุนยอลเตรียมอัญเชิญมังกรแดงเผื่อเอาไว้
‘เราอาจถูกลักพาตัว’
ระยะทางระหว่างเลานจ์ถึงโถงจัดงานเลี้ยง
ความแข็งแกร่งของสตรีเผ่าแท้ที่กะเกณฑ์ได้จากสายตา
พลังของตัวเอง
ย็อมจุนยอลได้ข้อสรุป
‘เราสามารถยื้อไว้ได้ จนกว่าท่านพ่อหรือท่านอามังกรครามจะมาถึง’
ได้เวลาแสดงผลลัพธ์จากการฝึกพิเศษของท่านอาจารย์จอมโจรผาแดงแล้ว
“ฮุฮุฮุ… เป็นเด็กที่ถูกอบรมมาอย่างดีสินะ ไม่เหมือนกับลูกชายตัวปัญหาของข้า”
สตรีเผ่าแท้ไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีเข้ามา
ย็อมจุนยอลโล่งใจขึ้นมาหนึ่งเปลาะ
“ลูกชาย…?”
“ใช่แล้ว… เป็นปัญหาไม่น้อยเลยล่ะ ในตอนที่เด็กคนนั้นกล้าตามเผ่าแท้ที่ตัวเองไม่รู้จักเพื่อค้นหาข้า”
เธอบอกว่าการที่ลูกชายติดตามเผ่าแท้แปลกหน้า เพื่อตามหาแม่แท้ๆ ตนคือปัญหา?
เป็นถ้อยคำที่ฟังแล้วตงิดใจอยู่พอสมควร
“อาจารย์ของเจ้าคือราชันเพลิงสีชาดกับมังกรพเนจรสินะ มีลูกศิษย์ที่ดีทีเดียว พวกเขาต้องมีความสุขมากแน่”
ทุกครั้งที่สตรีเผ่าแท้อมยิ้มเงียบงัน เรือนผมกับชายเดรสของเธอคอยพัดกระพือแผ่วเบา
“น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้พูดคุยนานนัก… ฝากสิ่งนี้ให้ยงเจกอนทีสิ”
สตรีเผ่าแท้กล่าวพลางยื่นไอเท็มการ์ดมาให้
ย็อมจุนยอลไม่กล้ารับไว้
“อาจเป็นของอันตรายก็ได้ ผมไม่รับดีกว่า”
“เผ่ามังกรสั่งสอนลูกหลานมาดีจริงๆ แต่รับไว้เถอะ ไอเท็มการ์ดใบนี้จะทำให้ยงเจกอนมีความสุข”
สตรีเผ่าแท้เดินเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็ใช้มือสองข้างกุมมือย็อมจุนยอลไว้แน่น
พฤติกรรมดังกล่าวปราศจากจิตคุกคาม ดูยังไงก็ไม่มีเจตนาทำร้ายย็อมจุนยอล
อย่างไรก็ดี ย็อมจุนยอลที่เป็นฝ่ายถูกกุมมือ พลันผุดเหงื่อเย็นขึ้นกลางหลัง
‘…ขัดขืนไม่ได้เลย!’
ย็อมจุนยอลมั่นใจว่าหากอีกฝ่ายต้องการ ตนสามารถถูกลักพาตัวไปอย่างเงียบเชียบ
สตรีเผ่าแท้ที่ยัดไอเท็มการ์ดใส่มือย็อมจุนยอล ยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“น่าเสียดายที่เราคุยกันนานไม่ได้ แต่ก็… คุ้มค่าแล้วที่ยืมดวงตาเจ้านั่นมา… ฮุฮุ นึกไม่ถึงเลยว่าลูกหลานเผ่ามังกรจะเป็นเด็กดีขนาดนี้”
“ท่านเป็นใครกันแน่”
สตรีเผ่าแท้ไม่ตอบ
กลับกัน เธอหยิบขวดน้ำหอมออกมา แล้วเล็งกระบอกฉีดใส่ย็อมจุนยอล
“ครั้งต่อไปที่เราได้พบกัน ไว้ค่อยคุยเรื่องเด็กที่ยืมหน้าตาเจ้าไปใช้…”
“หือ… ด…เดี๋ยวก่อน!”
เด็กที่ยืมหน้าตาเราไปใช้?
ได้ยินคำพูดนั้น ชื่อแรกที่ย็อมจุนยอลนึกถึง ไม่ใช่ใครนอกจากอีกหนึ่งอาจารย์ของตน—จอมโจรผาแดง
สตรีเผ่าแท้ไม่คิดจะรับฟังความต้องการของเด็กหนุ่ม
เมื่อเธอกดหัวฉีดสเปรย์ บางสิ่งไร้สี ไร้กลิ่น ถูกพ่นใส่ย็อมจุนยอล
ฟุด!
ไม่นานหลังจากที่การมองเห็นของย็อมจุนยอลมัวลง
ร่างของสตรีเผ่าแท้หายไปราวกับสายหมอก
‘กลับไปแล้ว…’
ย็อมจุนยอลบีบไอเท็มการ์ด พลางนึกทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงเมื่อครู่
เผ่าแท้ผู้เก่งกาจ ซึ่งดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับจอมโจรผาแดงและยงเจกอน
ไอเท็มการ์ดที่เธอทิ้งไว้
สมองของย็อมจุนยอลประมวลผลอย่างซับซ้อน
‘ถ้านำไปบอกท่านพ่อกับคุณอามังกรคราม ท่านจอมโจรผาแดงกับอายงอาจตกที่นั่งลำบากได้… ปรึกษากับอายงก่อนดีกว่า’
ขณะย็อมจุนยอลจัดระเบียบความคิดของตัวเอง
ใครบางคนเดินผ่านประตูเลานจ์เข้ามาด้วยท่าทีลังเล
“เอ่อ… จุนยอล”
บุคคลที่เข้ามาคือผู้นำเผ่ามังกร—มังกรคราม
เผ่ามังกรผู้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับย็อมบังยอล และปรารถนาให้ย็อมจุนยอลเรียกตนว่า ‘ท่านอามังกรคราม’
“ม…มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่า… จุนยอลน่ะยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว!”
ย็อมจุนยอลเอียงคอเมื่อได้ฟังคำพูดที่ปราศจากบริบท แต่ก็ขอบคุณกลับไปเพราะเชื่อว่านั่นคือคำชม
“ขอบคุณครับ ท่านอามังกรคราม”
เมื่อตอบเช่นนั้นออกไป เสียงถอนหายใจดังระงมจากบริเวณประตูทางเข้า
“ท่านมังกรคราม ถ้าทำได้แค่นี้ล่ะก็เปลี่ยนให้คนอื่นทำแทนดีกว่า!”
“เป็นผู้นำแท้ๆ แต่กลับไม่มีปัญญาปลอบจุนยอล! ทีหลังอย่าอาสา!”
“รู้งี้ให้ย็อมบังยอลปลอบซะก็ดี”
เสียงของทีมสิงโตแดงกับเผ่ามังกรดังอื้ออึง
‘มาเพื่อปลอบใจเราสินะ’
ย็อมจุนยอลยิ้มสดใสเมื่อเห็นความตั้งใจของพวกเขา
“ขอบคุณทุกคนมากครับ แต่ผมไม่เป็นไร”
“จุนยอล…!”
“ยอมรับคำปลอบใจกากๆ แบบนั้นด้วย… จุนยอลของพวกเราใจกว้างกับยังมหาสมุทร”
“จุนยอล ก่อนหน้านี้บรรยากาศไม่ดีก็เลยไม่ได้พูดถึง แต่ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม เจ้าใส่สูทขึ้นมากเลย!”
“ฉันด้วย! เอากล้องส่วนตัวมาแล้ว!”
ย็อมจุนยอลหัวเราะท่ามกลางคำขอถ่ายรูปที่ถาโถม
เขาเคยเสียใจที่มากกับผลการแข่งหมากรุก แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว
ขณะยืนอยู่กลางดงสมาชิกทีมสิงโตแดงกับเผ่ามังกรซึ่งเตรียมจะถ่ายรูป
ย็อมจุนยอลตระหนักถึงข้อเท็จจริงหนึ่ง
‘จะว่าไป… พวกเขาไม่ได้เอะใจกันเลยว่า เราเพิ่งติดต่อกับเผ่าแท้คนอื่นมา’
คงเพราะน้ำหอมที่ฉีดส่งท้ายนั่น
* * *
เขตอึนกวาง, ภัตตาคารเกาหลีที่เชี่ยวชาญอาหารคอร์ส, ห้องส่วนตัวสำหรับแปดคน
ด้านในมีโต๊ะสำหรับสี่คนอยู่สองโต๊ะ พวกเราจึงแบ่งนั่งสองกลุ่ม
ฝั่งหนึ่งเป็นฉัน เม็งเฮียวทง คิมยูรี ควอนเลนา
อีกฝั่งเป็นวังจีโฮ ซาวอลเซอึม ฮันอี
“ถ้าอย่างนั้น มาชนแก้วฉลองชัยชนะของอึยชินกันเถอะ!”
สิ้นเสียงกล่าวชนแก้วอย่างมีชีวิตชีวาของคิมยูรี เด็กๆ พากันยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนกับเพื่อนข้างๆ
เด็กคนอื่นรวมถึงฉัน สั่งน้ำอัดลมมารินใส่แก้ว แต่ของวังจีโฮเป็นชาเขียวเย็นอยู่คนเดียว สมแล้วที่เป็นตาแก่
“ขอบคุณทุกคนที่คอยให้กำลังใจนะ”
“แค่ได้ดูเกมก็สนุกมากแล้ว!”
“ใช่ ถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่องหมากรุก แต่เห็นแล้วอยากเล่นเลย”
“เห็นว่าในสัปดาห์หน้า กลุ่มย่อยสเทลเมตจะเปิดอบรมหมากรุกสำหรับผู้เริ่มต้น”
“จริงหรือ… ไปเรียนด้วยกันไหม”
“อื้อ! เอาสิ เวลาน่าจะไม่ชนกับงานพาร์ตไทม์”
เท่าที่ฟังดู ซาวอลเซอึมกับฮันอีอยากเริ่มหัดหมากรุก
กลุ่มย่อยสเทลเมตจัดการแข่งอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมกับเตรียมอบรมหมากรุกสำหรับมือใหม่ต่อทันที คงหวังจะเพิ่มประชากรเซียนหมากรุกให้กับโรงเรียนแสงเงิน
“เมื่อไรเนื้อสันในจะมาเสิร์ฟเนี่ย”
“ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงพักเนื้อ คงต้องรออีกสักพัก”
“…พักเนื้อ?”
“หลังจากปรุงเนื้อเสร็จแล้ว ต้องวางทิ้งไว้จนกว่าน้ำในเนื้อจะแทรกซึมเข้าไปทุกอณู ขณะเดียวกันก็ต้องรอให้แรงดันคงที่… การพักเนื้อต้องทำที่อุณหภูมิห้อง จนกว่าน้ำในเนื้อจะกระจายกลับไปตามเส้นใยของเนื้ออีกครั้ง”
จากเท่าที่ดู นักชิมเม็งเฮียวทงสนใจเนื้อสันในกับสันนอกที่กำลังจะยกมาเสิร์ฟมากกว่าเกมหมากรุกโuเวลกูดoทคอม
เขาพยักหน้ารับขณะฟังคำอธิบายของคิมยูรี
บทสนทนาที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนักยังคงดำเนินต่อไป
แม้จะยังห่างไกลจากความสนิทสนม แต่เม็งเฮียวทง—กระทาชายม.ปลายก็เริ่มคุยกับคิมยูรีเก่งขึ้นแล้ว
“เพิ่งเคยกินเนื้อดิบครั้งแรก… แปลกดีจัง”
ควอนเลนาทำหน้าประหลาดใจขณะกินเนื้อดิบที่เพิ่มรสสัมผัสด้วยไข่ปลาแฮร์ริ่ง ซึ่งเป็นอาหารจานแรกในคอร์สเนื้อฮันฮู
ไม่ใช่แค่เมนูเนื้อดิบ แต่ควอนเลนาดูจะไม่เคยกินเมนูอื่นเลย
ก่อนจะถึงจานเนื้อสันในกับสันนอก เมนูที่เสิร์ฟตามคอร์สประกอบด้วย เนื้อบริสเก็ต, เนื้อซี่โครง, เนื้อหนอก, กุ้ง
ควอนเลนาบอกว่าในบรรดาจานเหล่านี้ เธอเคยกินแค่เมนูที่อยู่ในโรงอาหารหอพักเท่านั้น
ได้รับเงินตั้งสามหมื่นล้านวอน แต่พ่อแม่บุญธรรมกลับไม่เคยเลี้ยงเนื้อฮันอูควอนเลนาเลยสักครั้ง
“อันไหนอร่อยสุด จะได้สั่งเพิ่ม”
“หือ… จะบอกว่ายังไงดี มันอร่อยทุกจานเลยน่ะ”
ควอนเลนาดูจะลังเลกับคำถามของฉัน
ถ้าตัวละครของฉันชอบทุกจาน
ก็สั่งมันทุกจานไปเลย
“ซอสยำต้นหอมที่จีโฮทำอร่อยมาก! ไม่น่าเชื่อ!”
“…น่าเจ็บใจชะมัด แต่อร่อยมากจริงๆ”
“ฝีมือการปรุงของฉันไม่มีทางไม่อร่อยหรอกนะ… แล้วทำไมต้องเจ็บใจล่ะ”
บนโต๊ะข้างๆ วังจีโฮผสมซอสพื้นฐานจนกลายเป็นซอสยำต้นหอมที่ดูน่าทึ่ง
ไม่ได้แก่แบบหายใจทิ้งไปวันๆ สินะ
นอกจากนั้น วังจีโฮยังเลือกเมนูที่เหมาะกับซาวอลเซอึมและฮันอีราวกับรู้ใจ
“ฉันอิ่มแล้ว แต่จีโฮเลือกอาหารได้อร่อยจริงๆ ก็เลยกินไม่หยุดสักที”
“…ถึงจะน่าเจ็บใจ แต่มันอร่อยจริงๆ”
“ฮะฮะฮะ! ยิ่งได้ยินว่าน่าเจ็บใจ ฉันยิ่งอยากสั่งให้เรื่อยๆ เลยนะ”
ซาวอลเซอึมชอบอาหารตะวันตกมากกว่าเกาหลี
ฮันอีชอบรสหวาน
เดิมทีทั้งสองคงกินเนื้อฮันอูกันไม่มากนัก แต่วังจีโฮช่วยให้พวกเขาเจริญอาหารผิดปกติ
‘วังจีโฮดูจะใส่ใจกับสองคนนี้มากเป็นพิเศษ ถ้าเทียบกับเด็กคนอื่นในห้อง’
ซาวอลเซอึมเคยช่วยชีวิตอึนซอโฮ ผู้พยายามมาแจ้งข่าวกับวังจีโฮในวันเอพริลฟูล
ฮันอีคือผู้สืบทอดมวยพยัคฆ์ ซึ่งคิดค้นโดยเสือครามที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา
วังจีโฮชอบแกล้งสองคนนี้เป็นพิเศษ แต่ดูจากการสั่งหาอาหารให้ บอกได้เลยว่าเขาเอ็นดูทั้งซาวอลเซอึมและฮันอีมาก
“หยุดหัวเราะสักที”
“จีโฮหัวเราะมากไปแล้ว!”
“ฮะฮะฮะ!”
วังจีโฮหัวเราะไม่หยุด เพราะแม้ทั้งสองจะพูดแบบนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากตะเกียบ
ดูเหมือนวังจีโฮจะยิ่งเข้าใกล้ความเป็น ‘ตัวปัญหา’ ประจำห้อง 1/0 มากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้ากือรินมาด้วยก็คงดีเนอะ”
“ฉันลองชวนเธอมาเพราะเห็นว่าเป็นห้องส่วนตัว แต่… ดูเหมือนเธอจะมีนัดช่วงเย็นพอดี”
ระหว่างกินอาหาร ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างควอนเลนากับคิมยูรี
‘มีนัด…’
มินกือรินคงไปที่บ้านซงแดซอก
ฉันเสนอแนะบางอย่างเพื่อปลอบใจสองสาวที่กำลังเสียดาย
“ไปต่อที่คาเฟ่ขนมหวานกันไหม”
“ไป!”
“ฉันไป!”
“ฉันด้วย”
ซาวอลเซอึม ฮันอี และเม็งเฮียวทงขานรับแทบจะพร้อมกัน
* * *
พวกเรามาต่อกันที่ร้านบุฟเฟ่ต์เค้ก ณ วังมยองทาวเวอร์
วังจีโฮอาสาเลือกเค้กให้ ดูเหมือนเขาจะสนุกกับการจับคู่เค้กให้เด็กๆ
ผลก็คือ เด็กๆ กินกันไม่หยุด
ทักษะการเลือกเค้กของวังจีโฮนั้นน่าทึ่งมาก
เค้กส้มหน้านิ่มที่มีกลีบส้มวางด้านบน ถูกปากฉันอย่างน่าเหลือเชื่อ
ตามที่ฮันอีพูด ถึงจะน่าเจ็บใจ แต่มันอร่อยจริงๆ
“เลือกเก่งชะมัด”
“ทั้งที่ฉันอิ่มแล้ว แต่หยุดกินไม่ได้เลย”
“…ท้องจะแตกแล้ว”
“อร่อย! ฉันไม่เคยเหลียวแลเค้กโรลผักชีมาก่อน”
“ใช่ไหมล่ะ อร่อยจนน่าตกใจเลย”
วังจีโฮข้างฉันหัวเราะอย่างร่าเริงขณะฟังคำชมจากเด็กๆ
แต่ไม่นานก็ปิดปากเงียบพลางส่งเสียงพึมพำในลำคอ
“หลังจากที่เกือบทำแจโฮร้องไห้คราวก่อน… ฉันหมั่นฝึกฝนอย่างหนัก”
หมายถึงเหตุการณ์ที่โยนหอยเป๋าฮื้อกับปลิงทะเล ให้อึนแจโฮที่ไม่ชอบอาหารทะเล?
“ฉันไปเลือกต่อดีกว่า”
วังจีโฮพูดแบบนั้นแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ไปทางบาร์เค้ก
อีกฝ่ายเป็นถึงผู้นำเผ่าเสือ ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าปล่อยไว้แบบนี้จะดีหรือ
‘หืม…’
ตอนนั้นเองที่ฉันสัมผัสถึงสายตาใครบางคน
เมื่อหันไปมองก็เห็นใบหน้าที่รู้จัก
‘หัวหน้าดีไซเนอร์ของนือรูที่เคยเจอกันคราวก่อน…!’
หนังในห้าแบรนด์แฟชั่นหรูยักษ์ใหญ่ของโลก ‘นือรู’
อีกฝ่ายแต่งกายหรูหราสมกับเป็นหัวหน้าดีไซเนอร์
เพชรที่ปักบนปกเสื้อดูเด่นสะดุดตาเหลือเกิน
เป็นการแต่งกายที่คนทั่วไปไม่ค่อยกล้าทำกัน
ดีไซเนอร์คนนั้นสบตากับฉัน แล้วก็ยิ้มพลางโบกมือ
‘จำเราได้ด้วย?’
เมื่อก้มศีรษะคำนับตามสัญชาตญาณ เขาหายตัวไปแล้วในตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้น
“เอาล่ะ เค้กชิ้นถัดไปมาแล้ว! ฮะฮะฮะ!”
“ดูน่าอร่อยจัง”
“คราวนี้อาจจะไม่อร่อยก็ได้…!”
“ใช่! ต้องลองชิมดูก่อน”
ได้เห็นวังจีโฮเดินกลับมา ทุกคนหยิบส้อมขึ้นมาอีกครั้ง
ถึงจะน่าเจ็บใจ แต่เอนเจลเค้กหน้าเมอแร็งก์ก็ยังอร่อยมากเหมือนเดิม
* * *
คุยกันจนร้านบุฟเฟต์เค้กปิด พวกเราแยกย้ายกลับบ้าน
ห้องพักของฉัน
ตอนอยู่กับเด็กห้องศูนย์อาจไม่รู้สึกตัว แต่พอกลับถึงห้อง ร่างกายพลันหนักอึ้งจนแทบขยับตัวไม่ไหว
สงสัยจะใช้พลังใจไปกับการโค่นกวักคยุงกูและย็อมจุนยอลมากกว่าที่คิด
‘ต้องตอบข้อความแสดงความยินดี…’
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา ฉันแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงอ่านข้อความแล้ว จึงล้มลงบนเตียงแล้วผล็อยหลับไปอย่างไร้ความฝันตามปกติ
เช้าวันถัดมา
ก่อนจะเข้าร่วมงานเลี้ยงบนเรือซึ่งเริ่มขึ้นในช่วงบ่าย ฉันตัดสินใจแวะบ้านวังมยองโฮ
มีบางอย่างต้องปรึกษาเขา
‘ต้องตัดสินใจว่าจะลงมือตามแผนไหน นอกจากนั้นยังมีอีกหนึ่งธุระสำคัญ’
เมื่อมาถึงหน้าประตู วังจีโฮที่ออกมาต้อนรับ พูดบางสิ่งกับฉัน
“โชอึยชิน… สัมภาระพะรุงพะรังนี่มันอะไร”
“ของขวัญของเจ้าบ่วง”
มือทั้งสองข้างของฉัน เต็มไปด้วยของขวัญที่เตรียมมาปรนเปรอเจ้าบ่วง
