MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Deal Unseen/ข้อตกลงที่มองไม่เห็น (3)
ย็อมจุนยอลเคยประกาศว่า เขาตั้งใจจะคว้าแชมป์
สอดรับกับความตั้งใจนั้น ย็อมจุนยอลเป็นเซียนหมากรุกที่มีฝีมือ
อาจไม่ได้อยู่ในแรงค์ ‘แกรนมาสเตอร์’ ในการนับคะแนนแบบ Elo ของ FIDE แต่อย่างน้อยก็ระดับ ‘National Master’ หรือ ‘FIDE Master’ แน่นอน
‘เราไม่ควรเดินตามสัญชาตญาณ… รอบคอบหน่อยก็แล้วกัน’
เดินหมากเสร็จ ฉันชำเลืองดูเวลาที่ยังเหลือของฝั่งตัวเอง
ในทุกเกมก่อนจะถึงรอบชิง ผู้เล่นจะมีเวลาจำกัดคนละ 30 นาที
เป็นการแข่งแบบ ‘Rapid’ ซึ่งมีเวลาให้ผ่อนคลายได้มากกว่า ‘Blitz’ ซึ่งจำกัดแค่คนละ 15 นาทีหรือน้อยกว่านั้น
แต่รอบชิงนั้นต่างออกไป
‘ยงเจกอนคงเป็นคนตั้งกฎนี้…’
นัดชิงชนะเลิศจะเล่นกันในมาตรฐานหมากรุกคลาสสิก ซึ่งมีเวลาจำกัดนานกว่าหนึ่งชั่วโมง
ผู้เล่นแต่ละคนจะได้รับเวลา 90 นาที
นอกจากนั้นยังกำกับด้วยกฎของฟิชเชอร์ ซึ่งจะเพิ่มเวลาจำกัดแบบตายตัวทุกครั้งที่จบหนึ่งตาเดิน
เฉกเช่นโชว์สุดอลังการก่อนเริ่มแข่ง ยงเจกอนคงอยากให้นักกีฬาแข่งกันอย่างสุดฝีมือให้สมกับที่เป็นรอบชิง จึงเพิ่มกรอบเวลาในการคิดคำนวณ
‘ยิ่งเล่นหมากรุก เราก็ยิ่งปวดหัวและมือเย็น เป็นกฎที่ไม่เข้าข้างเราเลย…’
แต่ฉันก็ไม่คิดจะแสดงออก
ปึก!
หลังจากเดินหมากด้วยมาดแสร้งเยือกเย็น ฉันกดปุ่มบนนาฬิกาหมากรุก
ย็อมจุนยอลชำเลืองปลายนิ้วของฉันครู่หนึ่งก่อนจะถอนสายตากลับ
ย็อมจุนยอลผู้ควบคุมไฟ ย่อมอ่อนไหวกับความร้อนและการเปลี่ยนของอุณหภูมิเป็นพิเศษ
ด้วยระยะแค่นี้ เขาคงสังเกตเห็นว่ามือของฉันเย็นลงจากตอนที่จับกันในช่วงแรก
ด้วยนิสัยของเขา ย็อมจุนยอลคงเป็นห่วงรุ่นน้อง แต่หลังจากชำเลืองมองมือฉัน เขาเดินหมากต่อทันทีโดยไม่หวั่นไหว
‘ต้องอย่างนั้น… นายต้องอยู่กับปัจจุบันก่อน ต้องเผชิญหน้ากับฉันในฐานะเซียนหมากรุก เรื่องห่วงใยรุ่นน้องไว้ค่อยทำหลังจบเกม’
ตัวละครของฉันมีทัศนคติที่ดีสำหรับการเป็นเซียนหมากรุก
‘เราเองก็ต้องใส่สุดเหมือนกัน’
อาการปวดหัวทำให้ฉันอยากจะเลิกอ่านกระดาน แล้วขยับมือไปตามสัญชาตญาณ จนกระทั่งเดินพลาดโง่ๆ เข้าสักตาหนึ่ง
ยิ่งเวลาผ่านไป ปลายนิ้วเย็นๆ ยิ่งทำให้ฉันขยับตัวหมากได้ลำบากขึ้น
อาการของฉันดีกว่าวันอื่นก็จริง แต่มันอาจแย่ลงในกรณีที่เจอคู่ต่อสู้มากฝีมือแล้วเกมยืดเยื้อ
‘ทำเท่าที่ทำไหวก็แล้วกัน… ถึงจะไม่ดีที่สุด’
กลยุทธ์ต่างๆ ที่ย็อมจุนยอลเคยใช้จนถึงตอนนี้
สถานการณ์ปัจจุบันของเกม
กลยุทธ์สำหรับจัดการกับตัวหมากที่เหลืออยู่
ผนวกทั้งหมดเข้าด้วยกัน แล้วก้าวต่อไปอย่างรอบคอบ
ปึก!
ปึก!
เวลาจำกัดของแต่ละฝั่งลดลงอย่างต่อเนื่อง ภาพรวมสถานการณ์เริ่มชัดเจนเมื่อตัวเลขตาเดินเพิ่มจำนวนพร้อมกับเสียงกดนาฬิกา
‘เริ่มเห็นชัยชนะแล้ว’
หมากรุกจะแบ่ง ‘ช่วง’ ในการเล่นเป็นสามช่วง
ช่วงเปิดเกม ในทางทฤษฎีจะมีความหลากหลายของการเปิดเกมราว 1,300 รูปแบบ ไม่ว่าจะเดินตามกลยุทธ์สูตรสำเร็จหรือตามสไตล์ตัวเอง
ช่วงกลางเกม เป็นช่วงที่ทั้งสองฝ่ายชิงจังหวะจู่โจมใส่กัน
ช่วงปิดเกม หลังจากผ่านสงครามอันดุเดือดในช่วงกลางเกม ช่วงนี้จะเหลือตัวหมากเพียงหยิบมือเดียว
‘คะแนนรวมของตัวหมากไม่นับคิงคงต่ำกว่าสิบสามไปแล้ว… เข้าสู่ช่วงปิดเกมเต็มตัว’
ย็อมจุนยอลยิ่งใกล้เคียงกับความพ่ายแพ้เมื่อตัวหมากเริ่มร่อยหรอ
เขาเดินช้าลงเรื่อยๆ โดยที่เจ้าตัวก็ทราบดี
ย็อมจุนยอลที่เพ่งกระดานหมากรุกมาได้สักพัก เปลี่ยนสีหน้าเป็นมุ่งมั่นกะทันหัน แล้วเดินในรูปแบบที่ผิดไปจากการคาดเดาของฉัน
‘บรรยากาศเปลี่ยน…?’
เหลือตัวหมากไม่มากแล้วก็จริง แต่ย็อมจุนยอลไม่มีท่าทีว่าจะขอยอมแพ้
รูปแบบที่เปลี่ยนไปกะทันหันในช่วงปิดเกม
ฉันบอกได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดให้ลึก
‘ย็อมจุนยอลไม่คิดจะเอาชนะแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะแพ้เหมือนกัน…’
ความแตกต่างใหญ่ที่สุดระหว่างหมากรุกและกีฬาใช้สมองอื่นๆ เช่นหมากล้อมหรือโชงิ คือการที่ผู้เล่นไม่สามารถ ‘ข้ามตาเดิน’
ในเกมหมากรุก หากถึงตาเดิน ผู้เล่นต้องขยับหมากอย่างน้อยหนึ่งตัว
ต่อให้เดินแล้วจะเสียตัวหมากสำคัญจนนำไปสู่ความพ่ายแพ้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องเดิน
‘มันคือเสน่ห์ที่ทำให้เรารักหมากรุก…’
แต่ในเมื่อข้ามตาเดินไม่ได้ หากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สามารถขยับหมากของตัวเอง ปัญหาจะเกิดขึ้นทันที
มีอยู่สองกรณีหลักๆ ที่ผู้เล่นไม่สามารถขยับหมากของตัวเอง
กรณีแรก เมื่อเส้นทางการเดินทั้งหมดของหมากฝ่ายตัวเองถูก ‘ขวาง’ (เช่น เบี้ยจะเดินตรงได้เท่านั้น และกินแนวทแยงมุมเท่านั้น)
หรือกรณีที่สอง เป็นสถานการณ์ที่ยังไม่ถูกรุก แต่ถ้าขยับหมากแล้ว ‘คิง’ ของตัวเองจะถูกกินทันที
ในกรณีที่สอง ผู้เล่นจะไม่สามารถเดินหมากได้ เพราะมันขัดแย้งกับกฎ ‘ห้ามคิงฆ่าตัวตาย’
‘กฎที่เราหลงเสน่ห์ได้สร้างความขัดแย้งกับกฎอื่น… จนเหลือทางออกเดียวคือสเทลเมต’ (Stalemate)
ในเกมหมากรุก ผู้เล่นจะถูกบังคับให้เดินเท่านั้น แต่ถ้าไม่สามารถเดินได้เพราะขัดกับกฎของเกม ผลลัพธ์จะจบลงด้วย ‘สเทลเมต’ และถือว่าเสมอกัน
ต่อให้ฝ่ายหนึ่งเหลือแค่คิง แต่อีกฝ่ายยังเหลือบิชอป คิง ควีน… ไม่ว่าจะเหลือหมากมากแค่ไหนก็ตาม
‘ย็อมจุนยอลตัดใจจากการชนะ เพื่อเดินให้จบแบบสเทลเมต’
เมื่อฉันอ่านเจตนาออก
เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกมเริ่ม ที่ฉันสามารถยิ้มอย่างมีพิรุธ
ได้เห็นรอยยิ้มของฉัน ย็อมจุนยอลถึงกับทำตาโต
ปึก!
เสียงกดปุ่มนาฬิกาดังด้วยความไพเราะ
อยู่ๆ ก็นึกถึงบทสนทนาของตัวเองกับชอนซองฮอน—รุ่นน้องมหาวิทยาลัย สมัยก่อนจะมายังโลกใบนี้
— พี่อึยชิน ได้ยินว่าพี่มีฉายาแปลกๆ ในวงการหมากรุกด้วย
หลังจากเริ่มสนิทกัน ชอนซองฮอนเริ่มหยิบประเด็นเกี่ยวกับหมากรุกมาคุยเป็นครั้งคราว
เขาคงอยากให้ฉันกลับไปเป็นเซียนหมากรุก หรือไม่ก็เล่นเป็นงานอดิเรก
ฉันแสร้งทำเป็นหูทวนลมเสมอ
— สเทลเมตเลส… ใช่ไหม?
(Stalemateless – ไม่เคยสเทลเมต)
ฉันเคยมีฉายาที่ยาวพร่ำเพรื่อนั่น
เพราะตอนวัยรุ่นเกลียดการสเทลเมตมาก
— ดูจากบันทึกการแข่งของพี่… ไม่เคยจบด้วยสเทลเมตแม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งก็แพ้ทั้งที่มีโอกาสทำสเทลเมต… ไม่ชอบมันขนาดนั้นเลย?
ฉันไม่ชอบถูกต้อนให้โดนสเทลเมต หรือเป็นฝ่ายกระทำ
เสน่ห์อันดับหนึ่งของหมากรุกก็คือ เมื่อถึงตาเดิน ก็ต้องเดินเท่านั้น
แต่ในสถานการณ์ที่ไม่ได้ถูกรุกฆาต เกมกลับจบลงด้วยผลเสมอเพราะมีผู้เล่นคนหนึ่งขยับหมากไม่ได้
เป็นกฎที่ห่วยแตกสิ้นดี
— ใช่ ให้ตายก็ไม่เอาด้วยหรอก
— คำตอบสมกับเป็นสเทลเมตเลสจริงๆ
— ทุกครั้งที่เกมใกล้จบ ฉันจะระแวงสเทลเมตอย่างมาก และถ้ามีใครพยายามทำสเทลเมตใส่ฉัน…
ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนตอนพูดออกไป บางทีอาจเป็นรอยยิ้มมีพิรุธก็ได้
— มันจะถูกเชือดอย่างเลือดเย็น
“เช็ก”
ฉันคือเจ้าแห่งการทำลายสเทลเมตอย่างโหดเหี้ยม
ไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียว ที่พลาดการรุกฆาตใส่คิงที่พยายามทำสเทลเมต
สิ้นคำประกาศรุกฆาตของฉัน ย็อมจุนยอลตะแคงนอนคิงสีดำ
เฮ—!
ปัง! ปัง! ปัง!
วินาทีที่คิงล้มลง ยงเจกอนยกเลิกศาสตร์แห่งมิติทันที
เสียงตัดพ้อของแฟนๆ ย็อมจุนยอลดังระงมไปทั่วโรงยิม แต่กลับได้ยินไม่ชัดเพราะถูกเสียงพลุกับเสียงตะโกนเชียร์กลบ
ดูเหมือนว่านักเรียนปี 2/0 จะแอบวางพลุไว้แถวโซนของแฟนคลับย็อมจุนยอลล่วงหน้า
“เป็นหมากที่เยี่ยมมาก อึยชิน อ่านเจตนาของฉันออกสินะ”
ย็อมจุนยอลลุกจากเก้าอี้เพื่อขอจับมือ
ฉันจับมือตอบพลางพยักหน้ารับ
มือของย็อมจุนยอลผู้ใช้ศาสตร์แห่งเพลิง จับแล้วอุ่นกว่าคนปกติเล็กน้อย
แต่อาจเป็นเพราะมือของฉันเย็นเกินไปด้วย
“มือเย็นจัง… ตอนแรกนึกว่าคิดไปเอง เพราะนายไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า”
อย่างที่คิด เขาคงสังเกตเห็นความผิดปกติ แล้วเป็นกังวลมาตลอด
ใจดีสมกับที่เป็นศิษย์ของฉัน novelgu.com
“ในตาแรกที่ฉันเปลี่ยนไปใช้กลยุทธ์สเทลเมต นายยิ้มสินะ… คล้ายกับรอยยิ้มของอาจารย์ฉันมากเลย”
ตอนนั้นนึกว่าเขาตกใจเพราะรอยยิ้มของฉันดูมีพิรุธเสียอีก
ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ไปสอนย็อมจุนยอล ฉันจะสวมหน้ากากอีกาด้วยร่างกายของย็อมจุนยอลเสมอ
แล้วไปเห็นมาจากไหน?
* * *
ทัวร์นาเมนต์หมากรุกปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อ ‘รองหัวหน้าห้องจอมพิรุธโชอึยชิน’ ได้รับมอบโล่ประกาศเกียรติคุณและเงินรางวัล
เป็นอีกครั้งที่ยงเจกอนใช้ศาสตร์แห่งมิติแสดงโชว์ปิดงาน จนสร้างความฮือฮาให้กับผู้ชมจำนวนมาก
ขณะเตรียมกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ยงเจกอนขอแลกดีไวซ์โค้ดกับฉัน
“ถ้าอยากเล่นก็แวะมาที่กลุ่มย่อยหรือติดต่อหาข้าได้ทุกเมื่อ”
กล่าวจบ ยงเจกอนเปลี่ยนจากใบหน้าอันหล่อเหลาเป็นรอยยิ้มพิสดาร
ฉันได้เห็นมันสองสามครั้งแล้ว
ในตอนที่เพลเมโกยังเหลือผู้เล่นหย่อมสุดท้าย แม้แต่แฟนคลับของ ‘ครูยง’ ก็ยังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยิ้มแบบนี้ก็เกินไป’
‘แลกโค้ดกับย็อมจุนยอลมาแล้วเหมือนกัน… ในรายชื่อผู้ติดต่อชักจะมีเผ่าแท้กับลูกหลานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ’
ตอนนี้ฉันยังสลัดแผลใจเกี่ยวกับหมากรุกไม่หลุด
ถ้าคิดจะเล่นหมากรุกไปเรื่อยๆ เพื่อเอาชนะมัน ก็คงไม่เลวถ้าจะนัดพวกเขาเป็นครั้งคราว
“อึยชินจอมพิรุธคว้าแชมป์สำเร็จแล้ว! ยินดีด้วย!”
“ฮะฮะฮะ! ใช่แล้ว อึยชินจอมพิรุธ!”
เมื่อมาถึงจุดนัดหมาย คิมยูรีกับวังจีโฮกล่าวทักทาย
คำพูดของคิมยูรีฟังแล้วรู้สึกถึงความจริงใจ ฉันจึงมีความสุข แต่ของวังจีโฮที่มาพร้อมเสียงหัวเราะกลับน่ารำคาญพิลึก
‘นี่คือความแตกต่างระหว่างตัวละครที่ควบคุมได้กับ NPC? หรือแค่เพราะมันมาจากปากวังจีโฮ?’
น่าจะทั้งสอง
แต่กับวังจีโฮผู้ตามมาเชียร์ทุกวัน ใช่ว่าฉันจะไม่รู้สึกขอบคุณเขาเลย
“ยินดีด้วย อึยชิน!”
“เก่งมาก!”
“ชนะแล้ว!”
ทุกคนทยอยแสดงความยินดีกับฉัน
“ขอบคุณนะ”
เมื่อเห็นพวกเขาดีใจยิ่งกว่าฉันที่เป็นคนชนะ คำขอบคุณหลุดออกจากปากโดยแทบไม่ต้องคิด
“ไปกินเนื้อย่างกันเถอะ ฉันจองร้านไว้แล้ว”
ได้ยินคำพูดดังกล่าว เด็กๆ พากันส่งเสียงฮือฮา
“หา…? จองไว้ก่อนที่จะรู้ผลเนี่ยนะ”
“รองหัวหน้าห้อง นายจองเพราะมั่นใจว่าจะชนะสินะ!”
“ฮะฮะ! ถ้าแพ้จะทำยังไงเนี่ย”
ทำยังไง? ก็เลี้ยงเนื้อย่างพวกนายเหมือนเดิมนั่นแหละ
ท่ามกลางบทสนทนาอันชื่นมื่นของผองเพื่อน ฉันเดินนำไปยังร้านเนื้อที่จองไว้
กว่าจะถึงร้าน อาการปวดหัวได้หายเป็นปลิดทิ้ง ฝ่ามือกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง
* * *
ในเวลาเดียวกัน, ย็อมจุนยอลรีบร้อนกลับไปก่อนโชอึยชิน
เขาเปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นสูทที่เตรียมไว้ล่วงหน้า แล้วตรงดิ่งไปยังสถานที่นัดหมายทันที
‘ทันหวุดหวิด’
แทนการเข้าร่วมปาร์ตี้บนเรือในวันพรุ่งนี้ สิงโตแดงและเผ่ามังกรตัดสินใจรับประทานอาหารมื้อค่ำกับบุคคลระดับสูงของ TC และจูโอกรุปวันนี้แทน
ตอนแรกย็อมจุนยอลขอเปลี่ยนไปร่วมงานปาร์ตี้บนเรือวันเสาร์ เนื่องจากวันศุกร์ติดแข่งหมากรุก แต่ทั้งสิงโตแดงกับเผ่ามังกรต่างก็คัดค้าน
‘ในเมื่อท่านอาจารย์กำชับมาแบบนั้น… ก็คงช่วยไม่ได้ ร่วมโต๊ะมื้อค่ำกับพวกเขาตามมารยาทก็แล้วกัน’
งานเลี้ยงมื้อค่ำจัดบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมลอยฟ้า ‘สโนว์แอนด์แอร์’ ที่ทาง TC กรุปเป็นเจ้าของ
หน้าทางเข้าโถงจัดงาน ผู้คนกลุ่มใหญ่กำลังยืนรอย็อมจุนยอล
“จุนยอล มาแล้วสินะ”
พวกเขาได้ทราบข่าวความปราชัยในรอบชิงฯ แล้ว
ทั้งเผ่ามังกรและมนุษย์ต่างกระสับกระส่าย
ไม่มีใครอยากยอมรับความจริงที่ย็อมจุนยอลเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
แต่ทุกคนเก็บอาการไว้มิดชิด เพราะไม่อยากให้อากัปกิริยาของตนทำร้ายจิตใจย็อมจุนยอลไปมากกว่าเดิม
คำนึงถึงความรู้สึกคนเหล่านั้น ย็อมจุนยอลแสร้งทำตัวสุขุมเช่นกัน
“ครับ ผมมาแล้ว”
ผู้นำเผ่ามังกร—มังกรครามกระแอมแห้งสองสามหน
“แฮ่ม… ยงเจกอนล่ะ”
“วันนี้คงมาไม่ได้ เพราะต้องเก็บกวาดการแข่งให้เรียบร้อย ได้ยินว่าต้องไปปาร์ตี้กับทีมงานสเทลเมตด้วย”
ถึงบรรยากาศจะกระอักกระอ่วนตั้งแต่เริ่ม แต่ทุกอย่างยังคงราบรื่น
มื้อค่ำเริ่มด้วยการเดินทักทายผู้นำตระกูลรุ่นถัดไปของทั้ง TC และจูโอกรุป
‘…ไม่มีรสชาติเลย’
หูฉลามนึ่งราดซอสเป๋าฮื้อ
พระกระโดดกำแพงที่ทำจากไวน์ข้าวเส้าซิง
รวมถึงทุกเมนูที่ดูน่าอร่อย แต่เมื่อลองกินเข้าไป เขากลับไม่ได้รับรสชาติอย่างน่าประหลาด
กำลังจะบอกว่า… เป็นเพราะความหวังที่จะคว้าแชมป์ รวมถึงแผนหลอกล่อให้เกิดสเทลเมต ถูกรุ่นน้องโชอึยชินทำลายทิ้งไม่เป็นท่า?
‘อยากให้ท่านอาจารย์ได้เห็นด้านดีๆ ของเราแท้ๆ …’
หรือบางที อาจเป็นเพราะอาการตกใจ หลังจากเห็นภาพรอยยิ้มของโชอึยชินซ้อนทับกับอาจารย์
‘ไม่ได้การ ออกไปสูดอากาศดีกว่า’
ย็อมจุนยอลปลีกตัวออกมาด้วยข้ออ้างที่ฟังขึ้น
หลายฝ่ายแสดงความกังวลทางสีหน้า แต่หลังจากการสนทนาอันดุเดือดด้วยสายตาจบลง พวกเขาได้ข้อสรุปว่าควรปล่อยให้ย็อมจุนยอลอยู่คนเดียวไปก่อน
ด้วยเหตุนี้ ย็อมจุนยอลจึงได้มีเวลาคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว
อย่างไรก็ดี แม้จะได้เชยชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนจากเลานจ์ของโรงแรมลอยฟ้า อาการเขาก็ยังไม่ดีขึ้น
‘…คงเช่าเหมาชั้นมาสินะ ไม่เห็นแขกคนอื่นที่เลานจ์เลย’
ขณะก้มมองผ่านหน้าต่างลงไป พลางทบทวนเกมหมากรุกที่เพิ่งแข่งกับโชอึยชินจบ
“สวัสดี”
สตรีในเดรสสีแดงกล่าวกับย็อมจุนยอล
ค่อนข้างมั่นใจว่าจนถึงเมื่อครู่ยังมีแค่เราคนเดียว… แล้วเธอโผล่มาจากไหน?
‘เผ่าแท้’
เผ่าแท้กับลูกหลานสามารถจำแนกกันเองได้
เพียงแต่จะไม่รู้ว่าเป็นเผ่าใด
“ฮุฮุ… เจ้าดูอ่อนประสบการณ์กว่าเด็กคนนั้นจริงๆ”
เด็กคนนั้น?
กำลังพูดถึงใคร?
ในระหว่างที่แผลเก่ายังไม่หาย การถูกซ้ำเติมด้วยคำว่าอ่อนประสบการณ์ ทำเอาโทสะของย็อมจุนยอลเริ่มคุกรุ่น
“ข้าอยากคุยกับเจ้าสักครู่หนึ่ง ช่วยตามมาได้ไหม”
หญิงสาวเผ่าแท้กล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ายวน
ย็อมจุนยอลตอบกลับอย่างหนักแน่นโดยแทบไม่ต้องคิด
“ไม่ได้… ท่านอาจารย์กำชับว่าห้ามฟังคำพูดคนแปลกหน้า”
ย็อมจุนยอลเป็นเด็กดีที่เคร่งครัดในคำสอนของอาจารย์
—
MasterGU.edited = กระเด็น->ประเด็น
