MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Deal Unseen/ข้อตกลงที่มองไม่เห็น (5)
จงโน 1-ก, ตึกระฟ้าสำนักงานทีมสิงโตแดง
ด้านนอกพอร์ทัลที่คลุมด้วยบาเรีย ซึ่งผู้นำเผ่ามังกร—มังกรคราม ร่วมมือนางทรงของราชันเทพมังกรสร้างขึ้นมา
เขตพักอาศัย
หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จแล้วเดินทางกลับสำนักงาน ย็อมจุนยอลตรงไปที่ห้องของยงเจกอนทันที
“เข้ามาสิ”
ยงเจกอนที่ตรวจพบสัญญาณของย็อมจุนยอล อนุญาตให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง
เมื่อประตูอัตโนมัติเปิด ชายหนุ่มเห็นยงเจกอนกำลังเพ่งมองหมากรุกสามกระดาน
‘กำลังทบทวนอยู่สินะ’
สองรอบรองชนะเลิศ และอีกหนึ่งรอบชิงชนะเลิศ
ย็อมจุนยอลสำรวจการวางหมากของทั้งสามกระดาน
‘อันนี้เป็นเกมระหว่างเรากับซึงยอนในรอบรอง… ได้เห็นมุมนี้แล้วรู้เลยว่าดุเดือดมาก ถ้าประมาทแม้แต่นิดเดียวแพ้แน่นอน… ทางนั้นคงเป็นเกมระหว่างคยุงกูกับอึยชิน ส่วนตรงกลางคือนัดชิง…’
ความทรงจำในวินาทีที่พ่ายแพ้หวนกลับมาอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว คงเพราะได้รับการปลอบโยนจากครอบครัว
“ดูจากสีหน้า… ไม่ได้มาเพื่อเล่นหมากรุกสินะ มีเรื่องอะไรล่ะ”
ย็อมจุนยอลนึกชื่นชมลางสังหรณ์อันแม่นยำของยงเจกอน พลางตอบกลับอย่างใจเย็น
“พี่*เจกอน… ผมเจอเผ่าแท้ในงานเลี้ยง” (แก้ไขจากอาเป็นพี่)
ย็อมจุนยอลเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงอาหารค่ำอย่างคร่าวๆ
โรงแรมลอยฟ้าของ TC กรุป, ในเลานจ์ของโรงแรมสโนว์แอนด์แอร์
สตรีเผ่าแท้ในเดรสสีแดงปรากฏกายอย่างเงียบงัน
คำพูดทิ้งท้ายของเธอ, ไอเท็มการ์ด
การหายตัวไปหลังจากฉีดน้ำหอมปริศนา
เผ่ามังกรที่ไม่ตระหนักถึงกลิ่นอายของเผ่าแท้อื่น
เมื่อย็อมจุนยอลพูดจบ ยงเจกอนตั้งคำถาม
“อย่างนี้นี่เอง… เดรสสีแดงสินะ”
“ใช่ครับ สีแดง”
ยงเจกอนทำหน้าปลาบปลื้มกับคำตอบของย็อมจุนยอล
เขายิ้มอ่อนโยน พลางมองไปยังไอเท็มการ์ดที่สตรีเผ่าแท้ทิ้งไว้
‘พี่เจกอนกำลังสนใจในเรื่องที่ไม่ธรรมดา’
ยงเจกอนเป็นมังกรประหลาด ผู้โด่งดังด้านการหลงใหลสิ่งแปลกๆ
เด็กหนุ่มเลือกถามในสิ่งที่คาใจที่สุดก่อน
“เผ่าแท้คนนั้นเป็นใครหรือ”
“คนที่เคยทำสัญญาไว้กับข้าเมื่อนานมาแล้ว… ข้าจะคอยดูแลลูกชายให้ ส่วนหล่อนก็ต้องเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฟังเป็นการแลกเปลี่ยน”
ลูกชาย?
หมายถึงลูกชายตัวปัญหาสินะ
ถึงจะยังคาใจ แต่ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวพันกับอดีตของครอบครัวคนอื่น ย็อมจุนยอลจึงไม่ถามต่อ
“นึกว่าลืมไปแล้วเสียอีก… เริ่มจ่ายค่าตอบแทนกลับบ้างแล้วสินะ”
ยงเจกอนกล่าวพลางเปลี่ยนการ์ดเป็นวัตถุ
วัตถุชิ้นนั้นมีซองแนบมาด้วย
คนเดียวที่สามารถสอดแทรกวัตถุอื่นนอกเหนือจากไอเท็มเอาไว้ในการ์ด คือผู้ผลิตการ์ด
ในซองคงเป็นข้อความจากผู้ผลิตไอเท็ม
ยงเจกอนอ่านเนื้อหาทั้งหมดจนจบ แต่ไม่มีท่าทีว่าจะเล่าให้ย็อมจุนยอลฟัง
แน่นอนว่าเด็กหนุ่มอยากรู้เนื้อหา แต่สุดท้ายก็กลั้นเอาไว้
“ขอบใจมาก จุนยอล”
“ผมแค่นำไอเท็มการ์ดมาส่งเท่านั้นเอง”
“ฮะฮะ! อีกฝ่ายคือเผ่าแท้ที่เจอตัวได้ยากมากเชียวนะ… ทำได้ดีมาก”
ถึงจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เป็นเรื่องดีแล้วที่ยงเจกอนมีความสุข
ย็อมจุนยอลออกจากห้องด้วยความคิดเช่นนั้น
* * *
“น่ารัก!”
“สุดยอด… วางไว้ในห้องพวกเราได้ไหม”
“ถ่ายรูปดีกว่า!”
ลูกหลานเสือเงินทั้งสามดีใจเมื่อได้เห็นของขวัญจากฉัน
สัมภาระพะรุงพะรังที่เตรียมมาในวันนี้ ทั้งหมดคือบ้านสัตว์เลี้ยง
ฉันซื้อมาให้เจ้าบ่วงผู้ต้องมุดพรมเพราะไม่มีที่ให้ซ่อนตัว
มีทั้งบ้านไม้ บ้านลูกบาศก์ เต็นท์อินเดียนแดง บ้านทรงผลไม้ เป็นต้น
ตามที่วังจีโฮบอก อาจเพราะสติปัญญาของฉันถูกบั่นทอนเมื่อเป็นเรื่องของเจ้าบ่วง ส่งผลให้คิดไม่ออกว่ามันชอบบ้านแบบไหน จึงตัดสินใจเหมามาทั้งร้าน
บ๊อกบ๊อก!
ระหว่างไล่ประกอบทีละหลังด้วยชุด DIY เจ้าบ่วงคอยทำตาเป็นประกายอยู่ข้างฉัน
เจ้าบ่วงแสนรู้คงดูออกว่าทุกหลังคือบ้านของมัน
“เจ้าบ่วง แกอยากนอนหลังไหน”
ฉันชี้ไปทางกลุ่มบ้านสัตว์ที่ประกอบเสร็จเร็วกว่ากำหนดเพราะได้แบคโฮกุนมาช่วย
ขณะใช้มือข้างที่ว่างลูบหัวมัน เจ้าบ่วงยังไม่ยอมขยับตัว
“เลือกหลังที่ชอบเลย”
จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เดินไปไหน
เจ้าบ่วงเคยทำตาลุกวาวระหว่างที่ฉันกำลังประกอบ จึงเดาว่าน่าจะมีหลังที่ถูกใจอยู่บ้าง
แต่ถึงจะไม่ชอบสักหลังก็ไม่เป็นไร
แค่ซื้อเพิ่มก็จบแล้ว
ขณะนึกชื่อเว็บไซต์ของบริษัทผู้เชี่ยวชาญบ้านสัตว์เลี้ยงราวสิบกว่ารายชื่อ
กรร…
เจ้าบ่วงกระโดดเกาะเข่าฉันแล้วทำท่าอ้อนวอน ‘กอดหน่อย’
ฉันเค้นสมองจนเต็มศักยภาพ เพื่อทำความเข้าใจเจตนาของมัน
‘หรือว่า… ที่ที่อยากอยู่ที่สุดคืออ้อมแขนของฉัน!’
เมื่อได้ข้อสรุป ฉันอุ้มเจ้าบ่วงขึ้นมากอด
“ชอบแบบนี้เองสินะ! ขอโทษที่ฉันมันโง่ ไม่ยอมเข้าใจให้เร็วกว่านี้”
บ๊อก! บ๊อก!
คงเป็นคำตอบที่ถูกต้อง มันเห่าด้วยเสียงสดใส
เจ้าบ่วงแสนรู้ยังแสดงท่าใหม่ที่ไม่เคยทำให้ดู ราวกับรับรู้ได้ว่าฉันเพิ่งคว้าแชมป์การแข่งหมากรุกมา
คงเป็นท่าแสดงความยินดีที่อึนอีโฮเล่าให้ฟัง
รู้สึกดีจริงๆ ที่ได้แชมป์การแข่งหมากรุก
“โชอึยชิน… สติปัญญาของนายชักจะเข้าขั้นวิกฤติแล้วนะ”
วังจีโฮพูดจาเหลวไหลอีกแล้ว
ฉันเข้าใจเจตนาของเจ้าบ่วงได้ถูกต้อง สติปัญญาลดลงตรงไหน?
อย่างไรก็ดี เนื่องจากปัญหาด้านเวลา ฉันจึงเล่นหมากรุกกับเจ้าบ่วงตอนนี้ไม่ได้ จำใจต้องเก็บเซตหมากรุกสำหรับเด็กไว้ในกล่องสมบัติของเจ้าบ่วงชั่วคราว แล้วเดินไปยังห้องนั่งเล่นพร้อมกับทุกคน
ในห้องนั่งเล่นประกอบไปด้วยฉัน เจ้าบ่วง วังจีโฮ แบคโฮกุน
เมื่อหุ่นยนต์สาวใช้วางชากับเครื่องดื่มแล้วเดินออกจากห้อง วังจีโฮเปิดปากพูด
“เมื่อคืนเสือแดงได้สติแล้ว”
“อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่หายขาด จึงต้องนอนต่อ”
แค่มีวี่แววหายเป็นปกติก็น่าดีใจมากแล้ว
แม้วันนี้อยากจะพาเสือแดงขึ้นเรือไปด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่คงไม่ได้
“เสือแดงที่ได้สติส่งชิปโฮโลแกรมสรุปข้อมูลให้ฉันแล้ว ในนั้นบันทึกเหตุการณ์ขณะเสือแดงถูกจู่โจมไว้ด้วย”
วังจีโฮกล่าวพลางดื่มชาชะเอมถั่วดำจากภาชนะเครื่องลายครามสีแดง
ชาชะเอมถั่วดำ ทำจากถั่วดำและชะเอม
ได้ยินว่าเป็นชาโบราณที่มีฤทธิ์ระงับอาการฉุนเฉียว คงเลือกมาเพราะหัวข้อการพูดคุยคือเสือแดง
“ขณะตือหงอเหนงได้รับคำสั่งจาก ‘ท่านผู้นั้น’ ให้เล็งโจมตีปาร์ตี้บนเรือ เสือแดงกำลังพรางตัวอยู่หลังตือหงอเหนงด้วยสกิลควันแดง ซึ่งถูกยกระดับด้วยอุปกรณ์ที่ฉันอวยพรด้วยตัวเอง”
วังจีโฮฉายโฮโลแกรม
ในวิดีโอมีบุคคลผู้หนึ่งซึ่งปกปิดร่างกายด้วยเสื้อคลุมมิดชิด กับชายร่างใหญ่อีกหนึ่งคน
‘นั่นคือตือหงอเหนง’
เผ่าแท้ที่น่าจะเป็นตือหงอเหนง ถืออาวุธประเภทคราดซึ่งมีชื่อว่า ‘ซ่างเป่าซินจิน’
แตกต่างจากกระบองวิเศษของเห้งเจียที่สร้างขึ้นเพื่อวัดความลึกก้นทะเล คราดซ่างเป่าซินจินถูกสร้างเพื่อเป็นอาวุธตั้งแต่ต้น
ในบางแง่มุม มันคือของวิเศษที่ถูกตีค่าไว้สูงกว่ากระบองวิเศษเสียอีก
“ควันแดงของเสือแดงที่ฉันช่วยเสริมแกร่ง… ถูก ‘ท่านผู้นั้น’ มองออกอย่างง่ายดาย”
บนหน้าจอมีเสียงพูดที่ฟังดูคล้ายหุ่นยนต์ ค่อนข้างชัดเจนว่าผ่านเครื่องเปลี่ยนเสียง
[ตือหงอเหนง! ใช้คราดซ่างเป่าซินจิน! เดี๋ยวนี้!]
[หะ…? ข้าใช้มันได้แค่วันละเก้าครั้ง… ไม่สิ แปดครั้ง จะใช้ตามอำเภอใจไม่ได้!]
[เร็วเข้า! ข้างหลังเจ้า!]
สำหรับเหตุการณ์ในตอนนั้น คนที่ถ่ายวิดีโอ—เสือแดง กำลังยืนอยู่ด้านหลังตือหงอเหนง
เสือแดงสัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล จึงพยายามหลบหลีก แต่คราดที่พุ่งใส่หน้าจอเคลื่อนไหวได้เร็วกว่า
หน้าจอสั่นพร้อมกับกะพริบทันที
“คราดซ่างเป่าซินจินทะลวงร่างเสือแดงก็จริง แต่เขายังกัดฟันอดทน จนหนีกลับมาหาพวกเราได้โดยไม่หลุดจากควันแดง… ทำให้แม้ศัตรูจะรู้ว่ามีคนบุกรุก แต่ยังไม่น่าจะรู้ว่าเป็นเผ่าเสือ”
ดูเหมือน ‘ท่านผู้นั้น’ จะมองทะลุควันแดงได้ในระดับหนึ่ง
แถมยังเป็นควันแดงที่ได้วังจีโฮช่วยเสริมแกร่ง
คำอธิบายของวังจีโฮยังคงดำเนินต่อไป ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
ภาพโฮโลแกรมเปลี่ยนไปตามภาษามือของวังจีโฮ ไม่นานก็ฉายภาพมุมข้างของตือหงอเหนง
“หลังจากโลกปะทะกับต่างโลก ตือหงอเหนงได้ถูกปลดจากตำแหน่งพุทธพิธีทูต ด้วยเหตุผลด้านความเสื่อมทราม แต่เราก็ไม่รู้รายละเอียดมากไปกว่านั้น… อย่างไรก็ดี ดูเหมือนเบื้องบนบางพระองค์จะขุ่นเคืองใจอย่างมาก เรื่องที่ตือหงอเหนงทำตัวเสื่อมทรามลง”
วังจีโฮวางแก้วชาด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ด้วยเหตุนี้ ฝีมือของตือหงอเหนงจึงถูกบั่นทอนลงหลายส่วน แต่ถึงแม้จะ ‘ลดลงหลายส่วน’ แต่นั่นคือในกรณีที่เทียบกับแม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง ตอนนี้ก็ยังนับว่าแข็งแกร่งกว่านังกระต่ายจันทร์อยู่ดี”
“วังจีโฮ ถ้าเทียบกับนายร่างสมบูรณ์ ผลลัพธ์เป็นยังไง”
“คราดซางเป่าซินจินน่ารำคาญก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา”
วังจีโฮตอบอย่างมั่นใจ
ถ้าพูดถึงขนาดนี้ คงชนะขาดลอยได้ง่ายๆ เลยสินะ
“หนึ่งในสามวิสุทธิ์ องค์เต้าเต๋อเทียนจุน หรืออีกชื่อหนึ่งคือไท่ซ่างเหล่าจวิน ดูเหมือนจะเอือมระอากับพฤติกรรมไอ้หมูตอนมาก จึงพยายามเรียกคืนคราดซ่างเป่าซินจินกลับไป และคราดก็ดูจะตอบสนอง”
คาดซ่างเป่าซินจินตอบสนองต่อเจตจำนงของไท่ซ่างเหล่าจวิน?
มันคงจะมีความคิดในระดับหนึ่ง เนื่องจากเป็นอาวุธที่สร้างจากเตาปลอมแปดทิศ โดยฝีมือของหนึ่งในสามวิสุทธิ์
“อย่างไรก็ดี ไท่ซ่างเหล่าจวินคือหนึ่งในเบื้องบน จึงแทรกแซงโลกได้ไม่มากนัก ต้องกระทำผ่านเผ่าแท้หรือมนุษย์เท่านั้น… ดูเหมือนว่าพระองค์จะเลื่อนการชิงคราดกลับไปเพราะยังไม่เจอใครที่เหมาะสม”
ได้ยินคำพูดวังจีโฮ ฉันเริ่มจัดระเบียบความคิด
เหตุการณ์ในเกมที่คล้ายกับปาร์ตี้บนเรือ
แผนลอบสังหารผู้นำตระกูลรุ่นถัดไปของ TC และจูโอกรุป
เผ่าหางยาวที่ยังระบุตัวตนไม่ได้
คราดซ่างเป่าซินจิน, ตือหงอเหนง
เสือแดง
“ฉันมีแผน”
“ยิ้มมีพิรุธอีกแล้ว… ว่ามาเลย”
สงสัยจะยิ้มมีพิรุธตอนกำลังจัดระเบียบความคิด
ควบคุมสีหน้าเล็กน้อย ฉันอธิบายแผนการในหัว
วังจีโฮที่ผงกศีรษะตามในช่วงต้น ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง
“ฉันขอคัดค้าน”
“ทำไมล่ะ”
“ข้าก็ไม่ชอบ”
นอกจากวังจีโฮบนเก้าอี้หัวโต๊ะ แบคโฮกุนฝั่งตรงข้ามฉันก็เสริมด้วยสีหน้าเย็นชา
สงสัยจะแผนการจะไม่ถูกใจพวกเขา
ฉันอธิบายเสริม
“ตอนนี้ยังไม่มีใครทราบเรื่องที่เผ่าเสือล่วงรู้การทรยศของเผ่าหมู… พวกนายจึงออกโรงไม่ได้”
“ถึงจะพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี”
“นายลืมไปแล้วหรือ… เหตุผลที่เสือแดงยอมกัดฟันอดทน แม้จะถูกฉีกภายในเป็นเก้าส่วน”
วังจีโฮปิดปากเงียบทันทีที่ได้ยิน
เขายังคงมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ถูกโน้มน้าวไปบางส่วน
“เรายังแทบไม่มีเบาะแสของหางยาวเลย ถ้าเห็นพวกนายออกโรง หางยาวก็จะยิ่งซ่อนตัวให้มิดชิด”
“นั่นก็จริง แต่ว่า…”
วังจีโฮรินชาจากกา แล้วก็รีบกลืนชาชะเอมถั่วดำที่ยังมีไอคุกรุ่น
ดื่มชาเสร็จ วังจีโฮพูด
“ยังแทบไม่มีเบาะแส…? โชอึยชิน หมายความว่านายพอจะมีเบาะแส?”
มีเผ่าแท้อยู่เผ่าหนึ่ง ไม่เคยมีพฤติกรรมเชื่อมโยงกับ ‘จอมบงการ’ เลยสักครั้งเดียวในเกม ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังผู้อื่น
ฉันหาโอกาสบอกกับเผ่าเสือมาตลอด และนี่คือโอกาสที่ว่า
“เผ่าที่ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่คนทรยศแน่นอน คือเผ่ามังกร”
ในเกม ยงเจกอนตายขณะปกป้องนักเรียน
หลังจากย็อมจุนยอลตาย เผ่ามังกรได้ก่อกบฏ ภายใต้การนำของมังกรคราม
“มีหลักฐานไหม”
“ตอนนี้ยัง แต่ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“…เข้าใจแล้ว”
วังจีโฮที่จ้องหน้าฉัน กะพริบตาเล็กน้อย
“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดอะไร… แต่เผ่าเสือเองก็มั่นใจอยู่เผ่าหนึ่ง ว่าพวกเขาไม่ใช่คนทรยศแน่นอน และเราก็มีหลักฐาน”
มีเรื่องแบบนี้ด้วย?
“ฉันนึกว่านายจะสังเกตเห็นในทันทีเสียอีก สงสัยสติปัญญาจะถอดถอยลงจริงๆ … นายได้เจอกับ ‘หลักฐาน’ ทุกครั้งที่มาบ้านฉัน”
ได้เจอทุกครั้งที่มาบ้านวังมยองโฮ?
ฉันนึกทบทวนทุกรายละเอียดขณะมาเยือนคฤหาสน์หลังนี้
‘สิ่งที่เกี่ยวข้องกับหางยาว…’
ขณะจมอยู่กับความคิด เจ้าบ่วงในอ้อมแขนของฉันดิ้นเล็กน้อย
และนั่นช่วยให้นึกออก
“เผ่าสุนัข…”
“ฮะฮะฮะ! เพิ่งมารู้เอาป่านนี้รึไง!”
กรร…
เจ้าบ่วงแสนรู้เงยหน้าด้วยความกังวล
มันรู้หรือว่าตัวเองตกเป็นหัวข้อการสนทนา?
“เผ่าสุนัขกับเผ่าเสือแอบจับมือกันอย่างลับๆ เราสนิทกันมากกว่ากระต่ายจันทร์ที่ดูสนิทสนมที่สุดเสียอีก เผ่าเสือกับเผ่าสุนัขคอยแบ่งปันปราณสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระหว่างกันเพื่อปิดบังตัวจริงของพวกมัน”
นั่นคือเหตุผลที่เผ่าหมูใช้หมูป่าฆ่าเจ้าบ่วงไม่สำเร็จ?
เจ้าก้อนสำลีในเกมเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเด็กเส้นโกงข้อสอบ มิใช่เผ่าหมู
“ร่างจริงของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นั้นใกล้เคียงกับเสือ แต่เนื่องจากแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเสือสูญเสียปราณศักดิ์สิทธิ์ไป เราจึงต้องยืมปราณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าสุนัขมาช่วยยื้อชีวิต จนมันกลายเป็นสภาพนี้”
เจ้าบ่วงที่ดูเหมือนก้อนสำลี ครางต่ำในลำคอก่อนจะทำท่าน่ารัก
มันดูใจฝ่อกว่าปกติ บทสนทนาของเราน่าจะมีผลพอสมควร
ฉันไม่สนว่าเจ้าบ่วงจะมีร่างจริงเป็นแบบไหน
“ไม่เป็นไรนะเจ้าบ่วง ถึงแกจะเป็นเสือ แต่ก็จะเป็นเสือที่เท่ ฉลาด และน่ารัก”
…บ๊อกบ๊อก!
เจ้าบ่วงแสนรู้ที่เข้าใจคำพูดฉัน กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เมื่อเห็นมันพยายามซุกไซร้ ฉันจึงกอดมันกลับ
ขณะเดียวกัน วังจีโฮมองมาด้วยสายตาเบื่อหน่าย
เพราะแบบนี้ไงถึงไม่สนิทกับเจ้าบ่วงสักที
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”
คุยกับวังจีโฮเสร็จ ฉันเตรียมออกจากคฤหาสน์
สามลูกหลานเสือเงินแอบย่องเข้ามาใกล้ๆ
“พี่! วันนี้ไม่ค้างคืนหรือ”
“เราซื้อเกมใหม่สำหรับ VR เกียร์ไว้เล่นกับอึยชินอปป้าโดยเฉพาะเลยนะ!”
“ข้าอยากจะถ่ายรูปเยอะๆ แล้วส่งให้พี่…”
น่าเสียดาย แต่วันนี้คงไม่ได้จริงๆ
“ขอโทษนะ วันจะมาใหม่วันหลัง ฝากเล่นกับเจ้าบ่วงแทนพี่ด้วยล่ะ”
“อื้อ…”
น่าปวดใจจังเลยนะ
เป็นเรื่องเศร้าที่ต้องทิ้งสามพี่น้องไป รวมถึงเสียใจที่ไม่สามารถพาเจ้าบ่วงเดินเล่นอย่างเพลิดเพลิน
ขณะทิ้งเจ้าบ่วงไว้กับเด็กสามคนตรงประตูหน้า และเตรียมขึ้นแอร์ชัตเทิลในสวนวงกต
“ถ้าเห็นว่านายเสียท่าเมื่อไร ฉันจะเข้าไปแทรกแซงทันที”
วังจีโฮกล่าวเสียงขรึม
ตอนแรกคิดว่าคงไม่ได้เป็นห่วงเรามาก เพราะยังพูดติดตลกเรื่องเจ้าบ่วง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่สินะ
“ระวังตัวด้วยนะ โชอึยชิน”
กระทั่งคนเงียบๆ อย่างแบคโฮกุนก็ยังเปิดปากแสดงความห่วงใย
ฉันพยักหน้าให้เผ่าเสือทั้งสองแล้วเดินขึ้นชัตเทิล
‘ครึ่งหนึ่งเป็นการเดิมพัน… แต่ถ้าทำสำเร็จ อำนาจของจอมบงการจะถูกบั่นทอนลงมาก’
ฉันทำใจให้สงบ ยืนยันแผนการในหัว และเตรียมออกเดินทาง
