หลังทำใจยอมรับได้แล้วว่าแปดพันคำไม่ได้เยอะเลย ชุยเกิ่งก็แบ่งที่เขียนได้ 8,439 คำออกเป็นสี่ตอน จากนั้นก็เปิดแพลตฟอร์มนักเขียนขึ้นมาลงตอนใหม่
อย่าถามว่าทำไมมีเพิ่มมาอีกสองร้อยกว่าคำ เขาเพิ่งเขียนเพิ่มไปอีกสองสามประโยคกับปรับคำเชื่อมเพิ่ม
พอลงจนถึงตอนสุดท้าย ชุยเกิ่งก็รู้สึกตื้นตันใจหน่อยๆ
ที่ผ่านมาเขามักจะลงงานที่เขียนเสร็จทันที แล้วต้องรออย่างน้อยสองชั่วโมงถึงจะลงตอนถัดไป
แต่ตอนนี้เขาลงงานรวดเดียวสี่ตอน ปลื้มใจสี่เท่า เขารู้สึกว่าเลือดสูบฉีดเหมือนน้ำที่ล้นทะลักออกจากเขื่อน
ชุยเกิ่งควบคุมความตื่นเต้นไว้แทบไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะแสดงออกมายังไง หลังคิดอยู่ครู่ใหญ่ เขาก็พิมพ์บางอย่างเพิ่มลงไปในช่วงท้ายของตอนนั้น
“แม่งโว้ย!”
พอเห็นว่าลงตอนเสร็จเรียบร้อย ชุยเกิ่งก็รู้สึกโล่งใจ
เบิกบาน!
ปลาบปลื้ม!
สบายใจ!
ถึงจะเป็นจอมขี้เกียจหัวแข็งที่อยากเทเมื่อไรก็เท แต่พอตกเย็นเขาก็มักจะรู้สึกแย่ขึ้นมา
เป็นความรู้สึกประมาณว่า ‘เผลอแป๊บเดียวจะหมดวันแล้ว ไม่มีเวลาให้ได้ทำอะไรเลย’ แล้วไม่รู้ทำไม เขาจะรู้สึกว่างเปล่าและเศร้าใจขึ้นมา
แต่วันนี้เขาไม่รู้สึกอย่างนั้น เขาไม่รู้สึกว่า ‘ไม่มีเวลาให้ได้ทำอะไรเลย’ เพราะวันนี้เขาเขียนงานไปได้ตั้งแปดพันกว่าคำ!
“ได้เวลากินข้าวแล้วครับ
“ตอนเย็นทุกคนสามารถทำอะไรได้ตามใจชอบ ใครอยากกลับโรงแรมก็กลับได้เลย ใครอยากไปเที่ยวเล่นต่อก็เชิญตามสบายเลยครับ”
จูซิงอันบอกเลิกงานแล้วชี้ไปที่อาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่ซึ่งวางเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะประชุม
ชามกระเบื้องสีขาวถูกเปิดออกทีละชาม ส่งกลิ่นหอมมีควันฉุยลอยไปทั่ว
เหล่านักเขียนนั่งลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มกินและพูดคุยกัน
ตอนเที่ยงพวกเขาก็ได้กินอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่เหมือนกัน ชุยเกิ่งรู้สึกดีมากที่ได้กินอาหารเดลิเวอรี่ที่ทั้งอร่อยและดีต่อสุขภาพ
จูซิงอันกำลังแจกอาหารให้พวกเขาอยู่ตรงโต๊ะประชุมตัวยาว ไม่รู้ทำไมภาพตรงหน้าถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังมองภาพวาด The Last Supper อยู่
ระหว่างที่เหล่านักเขียนกำลังกินอาหาร หัวข้อสนทนาที่คุยกันจะเป็นเรื่อง ‘จำนวนคำที่ทำได้วันนี้’ ‘ทำงานมีประสิทธิภาพมากขึ้นจากเดิม’ ‘ไม่ปวดคอเพราะเก้าอี้ดี’ อะไรประมาณนั้น
ชุยเกิ่งไม่ได้สนใจอะไรพวกนั้น ที่อยากทำที่สุดคืออวดว่าวันนี้เขียนงานได้แปดพันคำ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องน่าอวดอะไรที่นี่ จริงๆ เป็นเรื่องน่าขายหน้าด้วยซ้ำ
ท่ามกลางบทสนทนารอบกาย ชุยเกิ่งหยิบมือถือขึ้นมาอ่านคอมเมนต์ตอนใหม่ที่เพิ่งลงไป
มือถือเขาไม่ได้โดนบล็อกสัญญาณ แต่ก็ไม่มี Wi-Fi ให้ใช้ ทุกคนจึงต้องซื้อแพ็กเกจอินเทอร์เน็ตเพิ่ม
แน่นอนว่าถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครนั่งเล่นเกมมือถือทั้งวัน
จะให้ทำแบบนั้นระหว่างที่ทุกคนเขียนงานกันหน้าตั้งได้ยังไง ถ้าทำแบบนั้นต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ
อีกอย่างพวกเขาเองก็ไม่ได้โดนบังคับให้มาเข้าร่วมคอร์ส ถ้าไม่อยากเขียนก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะบังคับให้ตัวเองอยู่ต่อ รีบออกตอนนี้ดีกว่า จะได้กลับไปทำอะไรที่อยากทำที่บ้าน
ก็เหมือนกับส่งนักเรียนที่เกลียดการเรียนเข้าห้องเรียน ถึงจะไม่อยากเรียนแค่ไหน แต่สภาพแวดล้อมรอบข้างก็บังคับให้เรียนอะไรได้บ้าง ยังไงคนเราก็เรียนในห้องเรียนได้ดีกว่าในหอพัก
ต้องยอมรับเลยว่าถึงชุยเกิ่งจะเป็นจอมขี้เกียจ แต่ก็เป็นนักเขียนฝีมือดีเหมือนกัน มีนักอ่านหลายคนคอยตามงานเขียนของเขา
หลังลงงานไปได้ไม่กี่นาทีก็มีนักอ่านเข้ามาคอมเมนต์แล้ว
“???”
“ตาฝาดรึเปล่า รวดเดียวสี่ตอนเลยเหรอ”
“หา วันนี้ฉันกินเยอะจนเห็นภาพหลอนเหรอเนี่ย”
“วันนี้นักเขียนจอมเทกินยาผิดรึเปล่า ลงงานรวดเดียวสี่ตอนไม่พอ ไม่ขอให้นักอ่านโหวตให้ด้วย!”
“สงสัยหาคนมาเขียนแทนแหงเลย!”
พอเห็นคอมเมนต์นั้น ชุยเกิ่งก็ใจหายวาบ
เชี่ยเอ๊ย มัวแต่คิดเรื่องลงงาน ลืมขอโหวตเลย!
ลงไปหลายตอนโดยที่ไม่ได้ขอให้นักอ่านโหวตแบบนี้ ทำให้รู้สึกแย่เหมือนเสียเงินร้อยล้าน
เขาอ่านคอมเมนต์ต่อ
“ไอ้ ‘แม่งโว้ย’ นั่นมันอะไร ไม่เคยเห็นจบตอนแบบนี้มาก่อน”
“ฉันว่านักเขียนจอมเทน่าจะโดนลักพาตัว โจรลักพาตัวน่าจะบังคับให้เขาเขียนงานให้ได้แปดพันคำ ก็เลยทิ้งเบาะแสไว้ท้ายตอน!”
“คุณโจรลักพาตัว ผมให้คุณสองโหวตเลย ถ้าเห็นคอมเมนต์นี้ ช่วยขังเขาต่ออีกสักสองสามวันนะ ขอบคุณครับ!”
“ฉันก็โหวตให้เหมือนกัน ขังต่ออีกสองวันนะ!”
“ปีศาจรยางค์ ถ้าเจอปัญหาชีวิตอะไรก็บอกเราได้นะ จะได้มาคิดกันว่าถ้านายแก้ปัญหาได้แล้วเราจะทำยังไงดี”
“จริงป่ะเนี่ย ไอ้ขี้เท ถ้าโดนลักพาตัวให้กะพริบตา เดี๋ยวฉันจะไปกราบขอบคุณโจรลักพาตัวนาย!”
ชุยเกิ่งพูดอะไรไม่ออก
หมายความว่าไงฮะที่จะขอบคุณโจรลักพาตัวฉัน!
นี่พวกแกเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ คิดว่าลักพาตัวฉันคือทางเดียวที่จะทำให้ฉันขยันลงงานงี้
เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นจริงๆ เหรอ
อืม แต่ก็น่าจะแบบนั้นแหละ
ช่างเถอะ
พอคิดดูดีๆ ชุยเกิ่งก็ตระหนักว่าถ้าตัวเองไม่ติดอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่ใช้งานได้แค่โปรแกรมเขียนนิยาย เขาคงไม่มีทางเขียนได้แปดพันคำในวันเดียวแน่
ช่างเถอะ เลิกคิดดีกว่า
วันนี้ฉันเขียนได้ตั้งแปดพันคำ пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
คืนนี้ต้องฉลอง!
ชุยเกิ่งกัดหมูตุ๋นอย่างขุ่นเคือง จากนั้นก็หันไปกระซิบรูมเมตที่นั่งอยู่ข้างๆ “คืนนี้ออกไปเล่นเกมกันมั้ยน้อง เห็นว่าจิงโจวมีแบรนด์ร้านอินเทอร์เน็ตชื่อโมหยู คอมพ์ที่นั่นสเป็กดีมาก บรรยากาศร้านก็ดี ไปเล่นเกมที่นั่นต้องมันมากแน่ๆ!”
รูมเมตส่ายหน้า “ขอผ่านครับพี่ชุย ผมว่าจะกลับไปเขียนต่ออีกสักบทในโน้ตบุ๊กที่ห้อง แล้วก็หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตไว้สำหรับเขียนงานพรุ่งนี้”
ชุยเกิ่ง “…”
ชุยเกิ่งนึกถึงประสบการณ์ตอนเรียนมหาวิทยาลัยที่มีรูมเมตเป็นเด็กเนิร์ดขึ้นมา
…
…
วันจันทร์ที่ 17 มกราคม
หลังจากหลับเต็มตื่น เผยเชียนก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางขยี้ตา
“น่าเบื่อจริงๆ วันจันทร์อีกแล้ว
“ต้องไปทำงานอีกแล้ว
“หืม…เหมือนวันนี้ต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ก็นึกไม่ออก
“ช่างเถอะ สั่งอะไรมากินก่อนดีกว่า”
เผยเชียนหยิบมือถือขึ้นมาสั่งอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่ จากนั้นก็เช็กการแจ้งเตือนที่ยังไม่ได้อ่าน
หม่าหยาง “พี่เชียน เกม IOI เปิดให้ทดสอบในฝั่งตะวันตกแล้ว! เห็นว่ายอดดีทีเดียว พี่ลองเช็กดู!”
โอ้
เผยเชียนระแวงขึ้นมา
เขาเปิดเว็บแล้วค้นหาข่าวเกี่ยวกับ ‘Finger Games’ และ ‘IOI’
เว็บไซต์ทางการของบริษัท Finger Games แนะนำจุดเด่นของเกม IOI อย่างละเอียด ตัวอย่างเช่น เกม IOI มีระบบการจับคู่ผู้เล่นอัตโนมัติ โดยจะวัดมาตรฐานผู้เล่นจากคะแนนทักษะที่ไม่เปิดเผยให้เห็นแล้วคำนวณโดยใช้ ‘ระบบการให้คะแนน Elo’ จากนั้นก็จับคู่ผู้เล่นอย่างรวดเร็ว เพื่อนที่เล่นด้วยกันจะจับคู่ด้วยกัน และจะมีระบบไต่อันดับในอนาคต
เผยเชียนค้นดูกระแสตอบรับผู้เล่นตามกระทู้ ถึงจะมีบางคนบ่นเรื่องบั๊กในเกม แต่ในภาพรวมส่วนใหญ่จะชมกัน
เผยเชียนไม่ได้อ่านคอมเมนต์เยอะนัก เนื่องจากทักษะภาษาอังกฤษของเขาเทียบเท่าระดับสี่ อ่านไปก็ไม่น่าจะเข้าใจอะไรมาก ไม่อ่านน่าจะดีกว่า
เขากังวลเรื่องกระแสพูดคุยกันในประเทศมากกว่า
หลังจากเกม IOI เปิดให้ทดสอบในต่างประเทศ ข่าวก็มาถึงประเทศจีนอย่างรวดเร็ว เกมเมอร์ชาวจีนหลายคนจับตาดูเกม IOI อย่างใกล้ชิด หวังว่าเกมจะเปิดให้ทดสอบในประเทศและมีตัวเกมเวอร์ชันภาษาจีนออกมา
เกมเมอร์บางคนบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อทดสอบเกมเพราะรอไม่ไหว
หลังจากอ่านข่าว เผยเชียนก็มีความรู้สึกผสมปนเปกันไป
ตอนนี้เขาไม่มั่นใจว่าตัวเองควรหวังให้เกม IOI รุ่งหรือร่วงดี…
ถึงอย่างนั้นเรื่องราวก็เป็นไปในทิศทางที่เขาคิดไว้!
ก่อนหน้านี้ พอเห็นว่าเกม IOI ยังไม่เปิดทดสอบในสหรัฐอเมริกาและไม่ค่อยมีกระแสตอบรับมากเท่าไหร่ เขาก็กลัวขึ้นมาว่าเกมจะไปไม่รอด
ถึงบริษัทลงทุนหยวนเมิ่งจะผลาญเงินลงทุนยี่สิบล้านหยวนได้สำเร็จถ้าเกม IOI เจ๊ง… แต่ปัญหาจะไปตกอยู่ที่เกม GOG ของเถิงต๋าแทน
ตอนนี้เรื่องราวเป็นไปในทิศทางที่เขาคิดไว้ เกม IOI มีกระแสตอบรับดีในสหรัฐอเมริกา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วว่าจะดังไปทั่วโลกเมื่อไหร่
ซึ่งก็หมายความว่า…
ตอนนี้เขาวางใจเรื่องเกม GOG ได้!
เผยเชียนเหลือเงินทุนระบบไม่มาก ไม่อย่างนั้นจะทุ่มเงินโตกับเกม GOG เพิ่ม
หลังจากกินข้าวเสร็จ เขาก็เตรียมตัวไปออฟฟิศเพื่อตรวจดูความคืบหน้าของเกม GOG
ตอนนั้นเองเขาก็ได้รับข้อความจากหวงซื่อปั๋ว
“พวกเราปิดกองแล้วครับบอสเผย!”
เผยเชียนผงะไป ปิดกองเร็วจัง
เอ๊ะ ก็ไม่น่า พอคิดดูอีกที เผยเชียนก็ตระหนักได้ว่าช้ากว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้นิดหน่อย จริงๆ ควรจะปิดไปได้สักพักแล้ว
หมายความว่าการถ่ายทำทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงจะเหลือขั้นตอนตัดต่อ แต่ก็ได้เวลาที่ทีมงานทั้งหมดจะบอกลาและแยกย้ายกันไป
หนังส่วนใหญ่มักจะจัดงานเลี้ยงฉลองหลังถ่ายทำเสร็จ เพราะถือว่าเป็นโอกาสสุดท้ายที่ทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
พอได้อ่านข้อความ เผยเชียนก็หายง่วง
ปิดกองก็ต้องเลี้ยงฉลองสิ
ให้เที่ยวจิงโจวต่อสักสองสามวันดีมั้ย
คนพวกนั้นต้องเดินทางมาไกล แถมยังทุ่มเทถ่ายหนังอย่างหนัก เพราะงั้นเขาก็ต้องดูแลให้ดีในฐานะที่เป็นบอส
เผยเชียนรีบพิมพ์ตอบ “ห้ามให้ใครกลับแม้แต่คนเดียว!
“ผมจะพาไปเลี้ยง!”
