คอมพิวเตอร์เครื่องนั้นตั้งอยู่ข้างจูซิงอัน ทุกคนชะโงกมาดูหน้าจอได้ และเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากำลังใช้คอมพิวเตอร์ทำอะไรอยู่
ชุยเกิ่งเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าในห้องมีคอมพิวเตอร์ว่างอยู่หนึ่งเครื่อง ตอนนั้นเขาคิดว่าน่าจะมีเกินมาชุดหนึ่งเฉยๆ เลยไม่ได้คิดอะไรมาก
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่ามีไว้ทำไม!
เขาใช้คอมพิวเตอร์เครื่องนั้นดูหนังเล่นเกมได้ แต่ก็ต้องเล่นต่อหน้าหัวหน้าบรรณาธิการและนักเขียนคนอื่นๆ
แบบนี้จะดูซีรีส์ได้มั้ย
ก็คงจะเกินไป!
มีคนอื่นจ้องอยู่แบบนี้ จะกล้ายึดคอมพิวเตอร์มาดูหนังดูซีรีส์ได้ยังไงไหว คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ต้องแบ่งกันใช้งาน คนอื่นๆ ก็ต้องหาข้อมูลเหมือนกัน!
ชุยเกิ่งคิดจะบอกจูซิงอันว่ามีเครื่องเดียวคงไม่พอและขอให้เตรียมเพิ่มอีกเครื่อง
แต่พอคิดดูอีกที ถ้าเขาเป็นจูซิงอันก็คงไม่เชื่อคำพูดตัวเองหรอก
เพราะนักเขียนหาข้อมูลจากคอมพิวเตอร์ของตัวเองได้แปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
ถึงคอมพิวเตอร์จะขึ้นหน้าโปรแกรมเขียนนิยายค้างไว้ แค่พวกเขาก็ค้นข้อมูลผ่านเว็บเชียนตู้หรือเว็บอื่นๆ ได้ แค่ไม่สามารถดูวิดีโอ ดาวน์โหลดโปรแกรม หรือเข้าเว็บไซต์บางอย่าง เช่น เว็บอู๋เซียนจงเหวิน เว็บจงเตี่ยนจงเหวิน เว็บเทียปา และเว่ยป๋อได้
ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะอู้งานนั่งอ่านนิยายหรือไล่อ่านกระทู้ทั้งวัน โดยที่โดนล็อกให้ใช้งานได้แค่โปรแกรมเขียนนิยาย
ฟังก์ชันค้นหาสามารถช่วยนักเขียนหาข้อมูลส่วนใหญ่ได้
ในกรณีอื่นๆ เช่นถ้าอยากหาข้อมูลจากหนังก็ต้องไปใช้คอมพิวเตอร์ข้างๆ จูซิงอัน พวกเขาสามารถดาวน์โหลดหนังแล้วเลื่อนไปดูฉากที่ต้องการได้ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอะไรเยอะแยะ
อีกอย่างคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ต้องแบ่งกันใช้ ส่วนใหญ่น่าจะไม่กล้าใช้งานนาน ต้องรีบหาข้อมูลที่ต้องการให้เร็วที่สุด
เพราะงั้นคอมพิวเตอร์เครื่องเดียวก็เพียงพอต่อความต้องการแล้ว จะได้ไม่ขัดขวางเวลาเขียนงานมาก
แต่สำหรับชุยเกิ่งที่ตั้งใจมาอู้ นี่เป็นเรื่องที่ชวนปวดใจมาก!
เขานั่งลงและเงียบไป นึกถึงสัญญาที่เซ็นก่อนหน้านี้
มิน่าในสัญญาถึงระบุไว้แค่เวลาทำงาน ไม่ได้ระบุจำนวนคำ!
ชัดเจนแล้วว่าหม่าอี้ฉวินหมายความว่ายังไง ถ้าวันไหนนักเขียนสมองตันเขียนอะไรไม่ออกก็ไม่เป็นไร ขอแค่นั่งจ้องหน้าจอโปรแกรมเขียนนิยายทั้งวันแล้วไม่เป็นบ้าตายก็โอเค
ชุยเกิ่งพูดอะไรไม่ออก
ฉันโดนหลอก! นี่มันคือกับดัก!
เขาอยากขอออก แย่สุดก็แค่โดนฉีกสัญญาและโดนตัดสิทธิประโยชน์ ไม่ได้ต้องจ่ายค่าชดเชยอะไรให้เว็บไซต์
นึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าโดนขังอยู่แบบนี้หนึ่งเดือนจะเป็นยังไง
แต่พอคิดดูดีๆ ก็รู้สึกว่าแบบนั้นน่าจะไม่เหมาะ
เขาเดินทางมาไกลถึงจิงโจว จะให้หนีกลับไปเพราะเหตุผลแค่นี้เหรอ
ถ้าเพื่อนฝูง นักเขียนคนอื่นๆ รวมถึงนักอ่านรู้เข้า จะมองเขายังไง
นักเขียนคนอื่นๆ ในคอร์สกำลังเขียนงานกันอย่างกระตือรือร้น แต่ฉันจะหนีกลับตั้งแต่วันแรกเนี่ยนะ…
ดูไม่เอาไหนเลย!
หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย ชุยเกิ่งก็สงบอารมณ์ลงและตัดสินใจว่าไม่ควรด่วนตัดสินใจ ถึงจะอยากกลับแค่ไหน อย่างน้อยก็ควรกัดฟันทนต่อไปสักสองวันก่อน
แถมเมื่อวานก็เพิ่งขอหยุดลงงานไป วันนี้ก็ยังไม่ได้ลงตอนใหม่ เพราะงั้นควรจะลงสักตอนสองตอนเพื่อชดเชยให้นักอ่าน
หลังจากไตร่ตรองดู ชุยเกิ่งก็ถอนหายใจ จากนั้นก็ได้แต่จำใจเริ่มเขียนงาน
…
…
เผยเชียนอ่านโน้ตอยู่ในห้องทำงานพลางคิดถึงความคืบหน้าของโปรเจ็กต์ต่างๆ
โรงงานผลิตตู้โทรศัพท์ให้เช่าน่าจะส่งมอบงานได้ในอีกสองสามวัน จากนั้นตู้โทรศัพท์ทั้งหมดก็จะกระจายไปตั้งตามห้างต่างๆ ในจิงโจว
หลังวันหยุดสุดสัปดาห์ เผยเชียนตั้งใจจะไปเดินเล่นที่ห้างต่างๆ เพื่อดูว่ากิจการตู้โทรศัพท์ให้เช่าเป็นยังไงบ้าง
จากที่ได้ฟังคราวก่อน ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเลย แต่เผยเชียนก็ยังวางใจไม่ได้ ใครจะไปรู้ จู่ๆ อาจจะฮิตขึ้นมาก็ได้
เพราะงั้นต้องไม่ประมาท การ์ดอย่าตก
เฮ่อเต๋อเซิ่งรับผิดชอบดูแลโปรเจ็กต์เด็กหัวกะทิให้เช่า ตอนนี้มีหลายบริษัทที่เชี่ยวชาญเรื่องการทำโปรแกรมเกี่ยวกับการศึกษา เขาแค่ต้องจ้างสักบริษัทมาทำแอปพลิเคชันง่ายๆ ให้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
แต่ถ้าทำแอปพลิเคชันง่ายๆ ก็ใช้เงินไม่เยอะ
เผยเชียนเลยตั้งใจจะไปทุ่มกับการประชาสัมพันธ์ ทำโฆษณา ทำใบปลิวแจก ถ้ามีช่วงเหมาะๆ ก็จัดโปรโมชันแจกเงินเพื่อผลาญเงินให้ได้เยอะๆ
อีกเรื่อง… ไม่รู้ว่าภัตตาคารบ้านหมิงฝู่ของบอสหลี่เป็นยังไงบ้าง
เผยเชียนอยากให้ภัตตาคารของบอสหลี่สร้างชื่อได้ไวๆ จะได้แย่งลูกค้าไปจากครัวส่วนตัวหมิงหยุนบ้าง รายได้จะได้ลดลง
เผยเชียนกับบอสหลี่มีช่องทางการติดต่อกัน แต่เผยเชียนขี้เกียจติดต่อไป ที่ผ่านมาพวกเขาบังเอิญเจอกันไม่กี่ครั้ง ซึ่งทุกครั้งก็เจอกันที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
ครั้งนี้เผยเชียนอดใจไม่ไหวเลยโทรหาหลี่สือ
ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
“สวัสดีครับบอสหลี่ ไม่มีอะไรครับ ไม่ได้จะคุยนาน แค่โทรมาถามว่าภัตตาคารบ้านหมิงฝู่เป็นยังไงบ้าง ดังใหญ่แล้วเหรอครับ ช่วงนี้ถึงยุ่งตลอดเลย”
เผยเชียนถามออกไปอย่างจริงใจและคาดหวังกับคำตอบมาก
น้ำเสียงของหลี่สือฟังดูท้อแท้และเหนื่อยอ่อน “ไม่ต้องตอกย้ำผมหรอกครับบอสเผย
“คุณน่าจะรู้ดี จะไม่รู้ได้ยังไง
“เปิดร้านวันที่สองเราเจอปัญหาเยอะมาก ลูกค้ากลุ่มแรกหลายคนไม่พอใจ เราให้ทั้งส่วนลดและยกเว้นค่าบริการให้ตามแต่ละกรณี แต่ก็ยังกระทบกับกิจการอยู่ดี
“ช่วงที่ผ่านมา เราได้แต่หาทางแก้ไขสถานการณ์ให้ได้มากที่สุด…”
เผยเชียนผงะไป
เจอปัญหาเยอะมากเหรอ
ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น บอสหลี่ต้องจ้างเชฟเก่งๆ มาอยู่แล้ว ถึงจะไม่เก่งเท่าเชฟที่ครัวส่วนตัวหมิงหยุน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาเยอะแยะอะไร
ตอนนั้นเองเผยเชียนก็นึกบางอย่างขึ้นได้
เขาพาน้องถังไปด้วยตอนกินเลี้ยงรอบก่อน!
ทุกคนกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยจึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีเรื่องผิดปกติอะไร เผยเชียนเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
ฟังจากที่บอสหลี่เล่าแล้ว ดูเหมือนในครัวจะเจอปัญหาเยอะมาก!
ซวยแล้ว
เผยเชียนรู้สึกผิดกับบอสหลี่ เขาแค่อยากแวะไปสนับสนุน แต่ดันเผลอเล่นอีกฝ่ายแทน!
เผยเชียนรีบถาม “ไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรใช่มั้ยครับ”
บอสหลี่ยิ้มอย่างสุภาพ “คิดว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไรนะครับ แค่ปัญหาเล็กน้อย
“มาตรฐานร้านยังเหมือนเดิม ตอนนี้ก็ไม่ได้ขาดทุน แต่ผมคิดว่าร้านไม่น่าจะสร้างชื่อได้ในเวลาสั้นๆ
“จะว่าไป ถ้าไม่ได้เปิดร้านเองคงไม่รู้ว่ามีหลายเรื่องต้องจัดการขนาดนี้
“ตอนแรกผมคิดว่าแค่มีเงินก็ทำภัตตาคารระดับสูงได้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้ง่ายเลย
“บอสเผยดูสบายๆ ตลอด การเปิดภัตตาคารเลยดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ทำเอาผมหลงเชื่อไปแบบนั้น”
เผยเชียน “…?”
ฉันไปทำอะไร ไหงฉันกลายเป็นคนผิดไปได้
ฉันไม่ได้ยุ่งอะไรกับการบริหารครัวส่วนตัวหมิงหยุนเลย ที่ร้านดังขึ้นมาก็ไม่ได้เป็นเพราะฉัน!
ทำไมพูดเหมือนฉันไปหลอกนายล่ะ!
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไป “บอสหลี่ใจเย็นก่อนครับ บริหารภัตตาคารระดับสูงเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความชำนาญ คุณแค่ต้องมีประสบการณ์ ภัตตาคารบ้านหมิงฝู่แค่ยังขาดประสบการณ์ที่ว่าอยู่ นี่เป็นปัญหาชั่วคราว เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับโน!วลกูดoทคอม
“เอางี้มั้ยครับ สัปดาห์หน้าผมจองเหมาร้านอีก ถือว่าช่วยกิจการคุณ!”
เผยเชียนคิดวิธีชดเชยให้บอสหลี่ที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว จะให้บอกว่าพนักงานของเขาเป็นต้นเหตุของปัญหาที่เกิดขึ้นในภัตตาคารบ้านหมิงฝู่ก็ไม่ได้
ให้พูดเรื่องงมงายแบบนั้นออกไปได้ไง
เขาทำได้แค่พาพนักงานไปกินเลี้ยงอีกครั้งเพื่อชดเชยให้บอสหลี่
แน่นอนว่ารอบนี้พาน้องถังไปด้วยไม่ได้อีก ถ้าภัตตาคารบ้านหมิงฝู่เจ๊ง เผยเชียนก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร
เขาพาพนักงานที่เคยไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไปซ้ำไม่ได้ ระบบไม่อนุญาตให้จัดเลี้ยงคนกลุ่มเดิมบ่อยๆ
รอบนี้เขาจะพาพนักงานของกิจการอื่น เช่น เฟยหวงสตูดิโอ หรือนี่เฟิงโลจิสติกส์ไปแทน
มีพนักงานเยอะๆ ก็ดีแบบนี้แหละ จะได้สลับกันไปกินเลี้ยงได้!
เผยเชียนอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า ถ้าในอนาคตมีกิจการย่อยสักสามสิบกิจการ แล้วยึดตามสวัสดิการของบริษัทที่ให้มีการจัดเลี้ยงทุกเดือน แบบนั้นก็เท่ากับได้กินเลี้ยงทุกวันเลยสิ
อืม ฟังดูน่าสนใจไม่หยอก…
บอสหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื้นตันใจ “ขอบคุณครับบอสเผย
“ผมเข้าใจคุณผิดไปตอนที่คุณปฏิเสธไม่อยากมีส่วนร่วมในการทำภัตตาคาร
“ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเรื่องธุรกิจก็ส่วนธุรกิจ มิตรภาพก็ส่วนมิตรภาพ บอสเผยแยกแยะสองเรื่องนี้ออกชัดเจน
“ผมจะไม่ลืมไมตรีจิตของคุณ! ถ้ามีโอกาสผมจะตอบแทนคืน!”
เผยเชียน “?”
อย่าคิดอะไรไปไกลได้มั้ย ฉันแค่อยากผลาญเงินกับอาหาร!
ถ้าไม่ไปร้านนาย ฉันก็ไปภัตตาคารห่านฟ้าอยู่ดี ไม่ได้เกี่ยวกับมิตรภาพห่าเหวอะไรเลย ที่ไปก็เพราะร้านนายอาหารแพงกว่าล้วนๆ!
แล้วเราก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรให้ต้องตอบแทนด้วย อย่าเข้าใจอะไรไปผิดๆ!
ในใจเผยเชียนมีอะไรมากมาย แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ ต้องเก็บไว้ข้างใน ได้แต่อดทนไว้จนแทบจะระเบิดออกมา
“แค่กินเลี้ยงมื้อเดียวเองครับบอสหลี่ ไม่ต้องใส่ใจอะไรขนาดนั้น ถ้าอยากตอบแทนผมก็บริหารภัตตาคารหมิงฝู่ให้มีชื่อเสียงมากกว่าครัวส่วนตัวหมิงหยุนให้ได้เร็วๆ ก็พอครับ!”
เผยเชียนพูดออกมาจากใจจริง
หลี่สือ “เหอะๆ
“เดี๋ยวผมกลับไปทำงานต่อแล้วครับบอสเผย พวกเรายินดีต้อนรับคุณทุกเมื่อครับ”
หลังวางสายไป เผยเชียนก็อดรู้สึกแย่ขึ้นมาไม่ได้
เขาตั้งใจพาทุกคนไปกินเลี้ยงด้วยความปรารถนาดี แต่ดันกลายเป็นไปทำร้ายอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ สถานการณ์ภัตตาคารบ้านหมิงฝู่ตอนนี้ดูไม่ค่อยดีนัก
ทุกอย่างผิดพลาดไปหมดเลย!
เผยเชียนรู้สึกปวดใจ แต่พอเห็นว่าเป็นตอนบ่ายของวันศุกร์แล้ว เขาก็ตระหนักว่าตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้มาก
“สัปดาห์หน้าต้องหาทางพลิกสถานการณ์!
“แล้วก็วันจันทร์หน้าต้องไม่ลืมแวะไปเช็กตู้โทรศัพท์ให้เช่าด้วย”
เผยเชียนเตือนตัวเองก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
…
หกโมงเย็น
เสียงกริ่งเสนาะหูดังขึ้น
แต่เสียงคีย์บอร์ดกลไกกลับดังระรัว ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด นักเขียนหลายคนจ้องจอไม่วางตา นิ้วรัวลงแป้นไม่หยุด
จูซิงอันยืนขึ้นพร้อมปรบมือ “โอเคครับ ได้เวลาเลิกงานแล้ว รีบเตรียมตัวกลับได้แล้วครับ คอมพิวเตอร์จะปิดอัตโนมัติในอีกสิบนาที
“พรุ่งนี้รบกวนจัดการเวลาให้ดีนะครับ จะดีมากถ้าทุกคนหยุดพิมพ์ได้ตอนหกโมงตรงพอดี”
ชุยเกิ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมสุดห้องถอนหายใจยาว เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เพื่อยืดเส้นยืดสาย
สายตาของเขาเหลือบไปตรงจำนวนคำที่แสดงอยู่บนหน้าจอ
8,177 คำ
ชุยเกิ่งอดรู้สึกทึ่งขึ้นมาไม่ได้ ใครจะไปคิดว่าคนชอบเทงานแบบเขาจะเขียนได้เกินแปดพันคำในหนึ่งวัน!
ถึงจะคอยเช็กจำนวนคำอยู่ตลอดและพอจะรู้ว่าตัวเองเขียนได้เยอะเท่าไหร่ เขาก็ยังอดทึ่งไม่ได้อยู่ดี
นั่นก็เพราะเขาคิดว่าวันนี้ทำงานได้ไม่มีประสิทธิภาพเท่าไหร่
เขารู้สึกอึดอัดที่เล่นอินเทอร์เน็ต ดูวิดีโอ หรือเล่นเกมไม่ได้
นอกจากนี้ ถึงโต๊ะเก้าอี้จะนั่งสบาย จอใหญ่เต็มตา คีย์บอร์ดพิมพ์คล่อง แต่เขาก็อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิน ทำให้รู้สึกผิดที่ผิดทาง
แถมมีช่วงหนึ่งที่หัวตันคิดอะไรไม่ออกด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้ตอนอยู่ที่บ้าน ชุยเกิ่งก็น่าจะเขียนงานได้มากสุดประมาณสี่พันคำ ซึ่งแค่นั้นก็ถือว่าทำได้ดีมากแล้ว
แต่อยู่ที่นี่กลับเขียนได้แปดพันกว่าคำ!
ชุยเกิ่งรู้สึกภูมิใจในตัวเองจนอยากตะโกนออกไปว่า ‘ใครทำแบบฉันได้บ้าง!’
ตอนนั้นเองนักเขียนสองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ลุกขึ้นยืน “ฉันว่าเขียนงานที่ออฟฟิศแบบนี้ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานจริงๆ!”
“นายเขียนได้เท่าไหร่”
“หมื่นกว่าคำ นายล่ะ”
“หมื่นสาม”
“สุดยอดเลย!”
“โอ๊ย ไม่หรอกๆ ฉันว่าฉันทำได้ดีกว่านี้”
ชุยเกิ่ง “…”
เขาได้แต่ลบความรู้สึกอยากพูดอวดเมื่อครู่ทิ้งไป
