สองปีผ่านไป
เย่หวูเฉินกระโดดลงสู่หุบเหวปลิดวิญญาณเมื่อสองปีก่อน ทวีปเทียนเฉินยังคงเล่าขานถึงตำนานของเย่หวูเฉิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอาณาจักรเทียนหลง เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไป ตัวตนและตำนานของเขาก็กลายเป็นสิ่งที่ถูกเทิดทูนบูชา ในอาณาจักรเทียนหลงเขาได้กลายเป็นเทพในตำนานเคียงคู่กับเทพกระบี่ ยามที่เหล่าคนมีอายุเล่าเรื่องราวให้เด็กๆฟัง พวกเขาได้จุดประกายให้กับเหล่าเด็กน้อย สร้างเป้าหมายให้พากเพียรพยายาม ทว่าไม่อาจปีนป่ายไปถึงได้
กระแสกาลเวลาเคลื่อนผ่านสองปี ไม่ได้เปลี่ยนความเป็นไปในทวีปเทียนเฉิน อาณาจักรต้าฟงสงบเงียบกว่าที่คิดไว้ แม้ว่าบ่อยครั้งที่พวกมันคอยรังควานตามขอบชายแดน แต่พวกมันก็ไม่ได้คิดจะบุกจริงจัง ทว่านี่เหมือนสัญญาณก่อนพายุใหญ่ ไม่มีใครคาดหวังว่าอาณาจักรต้าฟง จะดำเนินเกมการรบสงบเช่นนี้ตลอดไป พวกมันสมควรกำลังรอคอยเวลาและโอกาส
เย่เว่ยผู้เกลียดชังอาณาจักรต้าฟงเข้าลึกถึงกระดูก สองปีที่ผ่านน้อยนักที่จะกลับบ้าน เขาคอยป้องกันอยู่ทางทิศตะวันตก กระทั่งปรารถนาให้สงครามอุบัติขึ้นทันที หรือไม่ก็อยากเป็นฝ่ายเริ่มบุกสังหารอาณาจักรต้าฟง แต่โชคไม่ดีนัก อาณาจักรเทียนหลงถูกลิขิตให้เป็นฝ่ายตั้งรับเท่านั้น
ในดินแดนลี้ลับแห่งหนึ่ง
เห็นได้ชัดว่าที่นี่คือก้นหุบเหว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแสงอาทิตย์ กลับปรากฎว่าที่แห่งนี้สว่างไสวราวกับกลางวัน ยิ่งกว่านั้นยังสว่างอยู่ตลอดเวลา ไร้รัตติกาลค่ำคืน แม้ท้องฟ้าเป็นผืนดำมืด แต่บริเวณโดยรอบกลับมีแสงสว่าง แสงประหลาดเหล่านี้ไม่ทราบว่ามาจากที่ใด
ไม่เพียงมีแสงสว่าง ที่นี่ยังมีธารน้ำใส มีดอกไม้กลิ่นหอมจรุง พื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม มีต้นไม้เติบโตมากมาย เช่นเดียวกับเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ และมีแม้กระทั่ง….มนุษย์
เด็กหญิงราวนางฟ้าตัวน้อย โน้มกายอยู่ริมลำธาร ตักน้ำจากธารภูเขาใส ใส่ใบบัวเขียวสะอาด นางดูอายุเพียงไม่เกิน 10 ขวบ มีผมขาวดุจดั่งหิมะ ผิวขาวสว่างราวหิมะเช่นกัน นางสมควรเป็นสาวน้อยผู้น่ารัก ทว่าสองแผลเป็นบนใบหน้าได้ทำลายรูปโฉมของนาง สร้างความระคายตาแก่ผู้ที่ได้พบเห็น
สาวน้อยประคองใบบัวขึ้น เหยียบย่างบนสนามหญ้านุ่ม เดินไปหาชายหนุ่มที่นอนทอดกายอยู่บนพื้น ชายหนุ่มนอนไร้สุ้มเสียงอยู่ตรงนั้น ใบหน้าราบเรียบสมบูรณ์พอทำบุคคลลุ่มหลง ทว่ามันซีดขาวอย่างยิ่ง เป็นสีหน้าของผู้ที่เจ็บป่วยร้ายแรง
สาวน้อยย่อกายลงอยู่ข้างเขา ถือใบบัวยกน้ำดื่มเต็มปาก จากนั้นใช้มือน้อยๆเปิดริมฝีปากของชายหนุ่ม แล้วก้มกายลงสัมผัสริมฝีปากกัน ด้วยความนุ่มนวลที่สุด น้ำจากธารภูเขาค่อยๆไหลจากปากสู่ปาก ตอนนี้เขาราวกับหุ่นกระเบื้องที่แตกทำลาย
“ท่านพี่ ท่านจะต้องตื่นขึ้น จะต้องตื่นแน่นอน….”
น้ำตาไหลหยดจากดวงตานาง หยดร่วงลงน้ำที่อยู่ในใบบัวเขียว หยาดผสานกลมกลืน ในสองปีที่ผ่านมา นางไม่ทราบว่าเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน ราวกับไม่เคยหยุดหลั่งริน สาวน้อยดื่มน้ำอีกครั้งและป้อนให้เขาอย่างอ่อนโยน
แดนแห่งนี้ไร้ราตรี มีเพียงกลางวันเท่านั้น นางจึงไม่อาจรู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้นานเพียงใด รู้แต่ว่าแสนนาน…. ทุกวินาทีที่รอคอยเขาตื่น จิตใจเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล ทรมานจนยากจะทนไหว
หลังจากป้อนน้ำให้เขาดื่ม นางไปยังลำธารและตักน้ำมาดื่มในส่วนของตน เมื่อนางกลับมาอีกครั้ง นางวางใบบัวไว้ลงข้างกาย บนใบหน้าและริมฝีปากเป็นคราบน้ำ นางกล่าวกระซิบ “ท่านพี่ ข้าจะไปเก็บผลไม้ รอข้าแค่ประเดี๋ยวเดียว รอข้าประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น”
เมื่อถึงเวลานี้ นางจะกล่าวลาเขา ตลอดที่ผ่านมาสองปีนางกล่าวคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางถอยไปสามก้าว จากนั้นหันกายและวิ่งไปบนฝีเท้าน้อยๆ เพราะยิ่งนางวิ่งเร็ว นางก็จะยิ่งกลับมาไวขึ้น
ในป่าทางเหนือมีผลไม้ป่าหลายชนิดที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งยังมีสัตว์เล็กๆอาศัยอยู่ที่นี่ พวกมันเชื่องอย่างมาก อย่างไรก็ตามนางไม่กล้าฆ่าสัตว์ตัวใด ทั้งสภาพของชายหนุ่มก็ไม่อาจจะทานเนื้อได้ ดังนั้น ผลไม้ป่าจึงกลายเป็นอาหารหลัก สำหรับหล่อเลี้ยงชีวิตของคนทั้งสองมาเป็นเวลานาน
เป็นป่าที่กว้างใหญ่ นางไม่กล้าเข้าไปลึกมากด้วยกลัวจะหลงทาง หากเป็นเช่นนั้นจะไม่มีใครคอยป้อนน้ำและผลไม้ให้เขา ดังนั้นนางจึงไม่รู้ว่าอีกฝั่งของป่ามีสิ่งใด
เมื่อผลไม้เลี้ยงชีพเหลือน้อย นางจึงฝึกปีนต้นไม้เพื่อเก็บผลไม้ที่เอื้อมไม่ถึง ทั้งแขนขา มือเท้า และใบหน้าของนาง มีแต่รอยขีดข่วนของกิ่งไม้ และไม่ทราบว่า นางร่วงตกจากต้นไม้มาแล้วกี่ครั้ง เมื่อเวลาผ่านไป มือขาวหิมะของนางได้แตกเป็นปุ่มปม เมื่อแผลเก่าแห้งลง แผลใหม่ก็เกิดขึ้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางก็ค่อยๆชำนาญขึ้น บาดแผลจึงค่อยๆน้อยลง และปุ่มปมได้หนาขึ้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง นางใช้เสื้อห่อผลไม้และวิ่งกลับไป ทุกๆวันนางจะเก็บได้ไม่มากนัก นางไม่อาจปล่อยให้ตัวเองอยู่ห่างจากเขาได้นานเกินไป เมื่อถึงเวลาที่นางไม่อาจทนได้ หัวใจจะเริ่มรู้สึกกังวล นางเริ่มวิ่งกลับไปทันที ความกลัวที่สุดของนางคือเขาหายไป ความสุขที่สุดของนางคือเขาตื่นขึ้น
เขาคือเหตุผลให้สาวน้อยมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่เช่นนั้นนางคงยอมตายเสียยังดีกว่า ทุกเวลานาทีนางรอคอยเขาให้ตื่นขึ้นมา ไม่มีใครรบกวนคนทั้งสองที่อยู่ที่นี่ สถานที่แห่งนี้จึงเป็นโลกของคนทั้งสองเท่านั้น
สาวน้อยไปที่ริมธารเพื่อทำความสะอาดผลไม้ จากนั้นกลับมาที่ข้างกายเขา ก้มกายลงและกระซิบข้างหู “ท่านพี่ ข้าช่างไร้ประโยชน์ หามาได้เพียงผลไม้หอมหวานสามลูก ครั้งหน้า ข้าจะพยายามให้มากกว่านี้”
นางหยิบผลไม้สีน้ำเงินลูกใหญ่ จากนั้นนั่งลงและวางใบบัวบนตัก นางกัดเปลือกผลไม้เป็นรูยาว จากนั้นใช้มือน้อยๆบีบเค้นสุดแรง บีบให้น้ำผลไม้ไหลออก แล้วยกใบบัวขึ้นแตะริมฝีปาก ป้อนน้ำผลไม้ให้เขาดื่มจากปากของนาง น้ำผลไม้หอมหวานแต่นางไม่คิดจะกลืนลงไปเอง
เมื่อป้อนผลไม้สีน้ำเงินให้เขาครบสามลูกใหญ่ สาวน้อยจึงนำผลไม้สีน้ำเงินแข็งกระด้างสองลูกออกมากิน รสชาติของมันทั้งเปรี้ยวและฝาด
หยดน้ำผลไม้สีน้ำเงินเปื้อนที่ริมฝีปากชายหนุ่ม สาวน้อยก้มกายลง เลียลิ้นลิ้มรสหอมหวาน จากนั้นกัดกินผลไม้แข็งต่อ
สาวน้อยผมขาวผู้นี้ คือหนิงเสวี่ยที่ร่วงลงสู่หุบเหวปลิดวิญญาณพร้อมกับเย่หวูเฉิน
ผ่านไปสองปี นางไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย นางไม่ได้โตขึ้น ยังคงเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในสองปีที่ผ่านมานางเพียงเข้มแข็งขึ้น ไม่ว่าจะเจ็บปวด , หิวโหย , หรือขมขื่นเพียงใด นางจะไม่คร่ำครวญหรือเสียน้ำตา มีเพียงเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่หวูเฉินเท่านั้น ที่นางไม่อาจอดกลั้นน้ำตาได้
ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน นางตกลงมาด้วยสายลมอ่อนโยน จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่เย่หวูเฉินร่วงตกกระแทกพื้นหนักหน่วง หุบเหวปลิดวิญญาณนั้นสูงเกินไป ความเร็วที่ตกลงมาทั้งการปะทะจึงรุนแรง ร่างของเขาจึงราวกับแก้วที่ตกพื้น ร่างกายจมฝังอยู่ในผืนดินเย็น โลหิตแดงฉานกระจายไปทั่วบริเวณ หากเป็นคนธรรมดา ร่างของเขาคงแยกออกเป็นชิ้นๆ ไม่อาจมีพลังชีวิตดำรงอยู่ต่อได้
ยามนั้นหนิงเสวี่ยร้องไห้สะอึกสะอื้น มองดินรอบร่างใช้มือดึงเขาอย่างหมดหวัง เพียงพบว่าร่างของเขาค่อยๆเย็นลง….และเย็นลง นางซบบนร่างเขา ร้องไห้ปานจะขาดใจ , ร้องครวญจนเสียงแหบพร่า , ร้องไห้จนหมดสติ…. นางไม่สังเกตเลยว่า น้ำตาของนางได้เปียกใบหน้าซีดขาวของเย่หวูเฉิน ทั้งยังไหลเข้าปากเขาจำนวนมาก….
หนิงเสวี่ยตื่นขึ้นมาด้วยความโศก สิ่งแรกที่ทำคือชำเลืองมองและลูบใบหน้าของเขา…. มือที่แตะสัมผัส พลันรู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกาย ในเวลานั้น นางได้คว้าฟางแห่งความหวังเส้นสุดท้าย นางร้องไห้และตะโกนเรียก “ท่านพี่” ใช้สองมือขุดดินรอบร่างกาย…. ไม่ทราบว่านานเท่าใด สุดท้ายนางจึงดึงเขาขึ้นมาได้
นางพบว่าเขายังคงมีลมหายใจแผ่ว และชีพจรที่เต้นอ่อน นางกอดคอเขาและยิ้มทั้งร้องไห้ นางค่อยๆถอดชุดให้เย่หวูเฉิน ป้อนน้ำดื่มจากลำธารให้เขา เช็ดทำความสะอาดร่างกาย และใช้ลิ้นน้อยๆเลียทุกบาดแผลบนร่าง เพราะพี่ชายเคยบอกนางว่า น้ำลายสามารถรักษาบาดแผลให้หายเร็วขึ้น
ดังนั้น สุดท้ายเย่หวูเฉินจึงยังไม่ตกตาย ทว่าด้วยพลังชีวิตที่อ่อนโทรมยิ่ง เขาจึงหลับไหลภายใต้การดูแลของหนิงเสวี่ย ไม่ทราบว่าจะตื่นขึ้นเมื่อใด หรืออาจไม่ตื่นขึ้นอีกเลย
ไม่เพียงที่นี่จะไร้ราตรีความมืด มันยังไร้ฤดูกาล ไม่มีฤดูใบไม้ผลิ , ฤดูร้อน , ฤดูใบไม้ร่วง หรือฤดูหนาว มีเพียงอุณหภูมิคงที่ ผืนหญ้าเขียวชอุ่มที่คงเดิม ไม่มีเม็ดฝนหรือสายฟ้า ที่นี่คือโลกสันโดษที่แยกจากโลกภายนอกสิ้นเชิง
หนิงเสวี่ยผู้เหน็ดเหนื่อยนอนคู้กายอยู่ข้างเย่หวูเฉิน กอดแขนข้างหนึ่งของเขาไว้ หลับตาลงและหลับไหลอย่างรวดเร็ว ในฝันของนาง นางมักจะฝันว่าพี่ชายได้ตื่นขึ้น
ก่อนหน้านี้ เย่หวูเฉินคอยดูแลและปกป้องหนิงเสวี่ย ในเวลาสองปีที่ผ่านมา หนิงเสวี่ยคอยดูแลและปกป้องเขา นอกจากยามที่ออกไปหาอาหาร นางจะอยู่ใกล้เขาแทบไม่ปล่อยให้คลาดสายตา เช็ดชำระกายให้เขาทุกวัน นวดให้เขาทุกวันเพื่อไม่ให้ร่างกายขัดแข็ง นางมักนั่งอยู่ข้างเขา เล่าเรื่องราวที่เขาเคยเล่าให้ฟัง นางเชื่อว่ามันจะช่วยให้เขาตื่นเร็วขึ้น
พื้นหญ้าเขียวปลิวตามลม มีเพียงสองคนอยู่ในโลกแห่งนี้ สรรพเสียงเดียวที่มีคือเสียงสายลม
ในเวลานี้เอง นิ้วก้อยมือขวาของเย่หวูเฉินขยับเล็กน้อย ถัดจากนั้นนิ่งเงียบไม่เคลื่อนไหวอีก
