เหยียนซีหมิงหันศีรษะมาถามอีกคน “เมิ่งเอ๋อร์? เจ้าเป็นอะไร?”
ผ้าคลุมศีรษะของเหยียนจื่อเมิ่งตกลงพื้น เผยให้เห็นใบหน้าซีดขาว อาการของนางไม่ค่อยสู้ดี ไม่อาจยืนหยัดมั่นคง เห็นได้ชัดว่านางกำลังป่วย เหยียนต้วนหุนเอียงกายมาเบื้องหน้า สีหน้าเปลี่ยนไป ท่านหญิงเหยียนลุกจากที่นั่ง ก้าวเข้ามาแล้วถามด้วยความห่วงใย “เมิ่งเอ๋อร์? เจ้าป่วยเหรอ? ดูเหมือนเจ้ากำลังไม่สบาย….”
งานสมรสครั้งใหญ่เริ่มส่อเค้ามีปัญหา เหยียนต้วนหุนเหลือบมองเหยียนจื่อเมิ่งผู้มีใบหน้าซีดขาว เขายืนขึ้นแล้วกล่าว “หมิงเอ๋อร์ พาเมิ่งเอ๋อร์ไปพักในห้องก่อน ให้แม่หมอมาวินิจฉัยอาการ คนอื่นๆจงสงบใจรอก่อน”
เหยียนจื่อเมิ่งถูกประคองแขนเข้าไปในห้อง ท่านหญิงเหยียนไม่อาจวางใจได้และรีบตามเข้าไป เหยียนต้วนหุนมุ่นคิ้ว ยกมือขึ้น หัวเราะ ฮี่ๆ และยิ้มกล่าว “ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ถือโอกาสนี้ บอกเล่าสารทุกข์สุขดิบของแต่ละคนที่ประสบมา สมควรจะน่ารื่นรมณ์ไม่น้อย”
เมื่อประมุขกล่าวคำ บรรยากาศที่คล้ายหม่นลงกลายเป็นมีชีวิตชีวาขึ้น ภายในห้อง เหยียนจื่อเมิ่งกำลังนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ว่าท่านหญิงเหยียนจะถามคำใดเหยียนจื่อเมิ่งก็เอาแต่ส่ายศีรษะ เพราะนางเองก็ไม่ทราบ ว่าเหตุใดร่างกายของนางถึงได้มีอาการรุนแรงเช่นนั้น
ไม่นานนัก ร่างชราที่ไม่ทราบว่าอายุเท่าไหร่ เป็นสตรีร่างเตี้ยและผอมแห้ง ถือไม้เท้ายันพื้นขณะเดินเข้ามา หลังงองุ้ม ใบหน้ามีแต่รอยเหี่ยวย่น ยับย่นเป็นร่องสองเส้นอยู่ตรงหว่างคิ้ว นัยน์ตาสองข้างขุ่นมัวไม่อาจมองเห็นภาพได้ชัดเจน นางสวมใส่ชุดสีดำ มองแวบแรกราวภูติผีอันน่าเกลียด เมื่อเห็นนางเข้ามา เหยียนซีหมิงถอยออกด้านข้างและกล่าวทันที “แม่หมอ จู่ๆเมิ่งเอ๋อร์ก็ป่วยในระหว่างงานแต่ง รีบวินิจฉัยอาการและรักษาให้นางเร็วเข้า”
“งานสมรสครั้งใหญ่ของนายน้อย ไหนเลยหญิงชราผู้นี้จะกล้าชักช้า” น้ำเสียงที่แม่หมอกล่าวออกมาแหบพร่าประดุจเสียงขัดสีของวัตถุ สายตากวาดมองใบหน้าของเหยียนจื่อเมิ่ง ในใจบังเกิดความสงสัย พลันคิดคำนึงถึงบางสิ่งขึ้นมา ยื่นนิ้วเหี่ยวแห้งจับลงบนข้อมือนาง พริบตานั้นก็เข้าใจทันที นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นความผิดของนายน้อยแล้ว คุณหนูไม่ได้ป่วยไข้ใดๆ หากแต่กำลังตั้งครรภ์ ยินดีด้วยกับนายน้อย ยินดีด้วยกับคุณหนู”
เมื่อเหยียนจื่อเมิ่งได้ยินคำ ทั่วร่างพลันกลายเป็นแข็งค้าง สีหน้าซีดเผือดเป็นกระดาษ ด้วยจิตใต้สำนึกจึงพลันลดมือลงกุมท้องของตน ปกป้องชีวิตน้อยๆอย่างอ่อนโยน ปิงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่หลังนางจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง ท่าทางไม่ใช่แปลกใจ หากแต่เป็นตระหนกตื่นกลัว
เสียงหัวเราะของแม่หมอมืดมนอย่างยิ่ง ทว่าท่านหญิงเหยียนที่ได้ยินเสียงกลับเปี่ยมไปด้วยความยินดี “ยอดเยี่ยม….ยอดเยี่ยมนัก เมิ่งเอ๋อร์, ข้ากับบิดาของหมิงเอ๋อร์ เพราะเห็นแก่ความที่เจ้าเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของเผ่าเสียงปีศาจ จึงไม่อาจฝืนบังคับเจ้าให้แต่งงานก่อนเวลา กลับไม่คิดเลยว่า เจ้าจะ…. พวกเรากังวลกันแทบตาย หมิงเอ๋อร์ เมื่อไหร่กันที่เจ้า….”
รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านหญิงเหยียนค่อยๆหายไป เนื่องจากตอนนี้เหยียนซีหมิงกำลังสั่นไปทั่วร่าง แววตาคล้ำทะมึน สีหน้าซีดขาวอย่างยิ่งยวด ราวกับคนได้กลืนแมลงวันลงไป ท่านหญิงเหยียนพลันสะท้านวูบ
แม่หมอมีอายุผ่านมานับร้อยปี แก่ชราใกล้จะกลายเป็นภูติผี ทันทีที่พบว่าบรรยากาศไม่ใช่อย่างที่ควร นางพลันหัวเราะแห้งและกล่าว “หญิงชราผู้นี้ขอออกไปเตรียมยาบำรุงครรภ์ก่อน” จากนั้น นางยักยันไม้เท้า ค่อยๆเดินออกไปทีละก้าว
เหยียนซีหมิงกำหมัดสองข้างไว้แน่น จ้องเขม็งที่เหยียนจื่อเมิ่งไม่คลาดตา ดวงตาสองข้างแทบลุกเป็นเปลวไฟ เขาขบเขี้ยวถามลอดไรฟัน “มัน….คือ….ผู้ใด!!”
เพื่อให้เกียรติแก่เหยียนจื่อเมิ่ง และเพื่อจะคว้าหัวใจนางให้ได้ เวลา 5 ปีที่อดทน เขาไม่เคยแตะต้องสัมผัสนาง ไม่เคยแตะแม้กระทั่งชายเสื้อ ทุ่มเทรักษาเกียรติเผ่าเสียงปีศาจของนาง เขากลับไม่คิดเลยว่า…. เหยียนจื่อเมิ่งที่อาศัยอยู่ใต้จมูกของเขา กลับกระทำอื้อฉาวโดยที่เขาไม่รู้ตัว…. ทั้งยังมีเด็กกับชายอื่น ความอัปยศถึงเพียงนี้ ไม่มีบุรุษใดสามารถทนรับได้ โดยเฉพาะเหยียนซีหมิงผู้ทะนงยิ่งไม่อาจ หากไม่ใช่เพราะมีมารดาอยู่ด้านข้าง เขาย่อมลุแก่โทสะในครั้งนี้ออกมา
เขาพลันพบว่าการอดกลั้นของตัวเองมาตลอด 5 ปี กลับทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลก เป็นตัวตลกที่แม้กระทั่งตัวเองยังอยากจะหัวเราะ
“เมิ่งเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึง… เจ้า…”
“ท่านแม่บุญธรรม…. ข้าขอโทษ….” เหยียนจื่อเมิ่งเม้มริมฝีปาก กล่าวด้วยความยากลำบาก อุตส่าห์ทำใจลืมเย่หวูเฉินและเรื่องราวทั้งหมด เตรียมใช้ชีวิตที่นางมีเพื่อแก้แค้น สวรรค์กลับมอบชีวิตน้อยๆที่แสนอับโชคให้กับนาง หัวใจพลันตื่นขึ้นด้วยสัญชาตญาณในส่วนลึก ในเวลานี้ อารมณ์ของนางหลากหลั่งไม่ชัดเจน ความแปลกใจระคนยินดี , ความตระหนกและหวาดกลัวล้ำลึก…. ความรู้สึกรักใคร่ไม่มีประมาณ ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ นางรู้ว่าการมีชีวิตน้อยๆหมายถึงสิ่งใด
เมื่อได้รับคำตอบจากเหยียนจื่อเมิ่ง ความสงสัยราวฝันได้พลันเลือนหาย หัวใจกลายเป็นโศกเศร้าและขัดเคือง นางชี้นิ้วที่เหยียนจื่อเมิ่งและตะโกน “เจ้า…. เจ้าทำแบบนี้ได้เช่นไร? เจ้า….” ทรวงอกนางหอบสะท้อนขึ้นลง ไม่อาจกล่าววาจาได้อีก
“ไอ้หมอนั่น….มันเป็นใคร!!” เหยียนซีหมิงใบหน้าบิดเบี้ยวน่าหวาดหวั่น โกรธเกรี้ยวราวกับสัตว์ป่า โทสะพุ่งขึ้นมาจากท้อง ทันใดนั้นในสมองพลันวาบเงาร่างของบุคคล เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หรือมันจะเป็น….เย่หวูเฉิน!”
ในความอัปยศและโทสะ หัวสมองเริ่มจดจำทุกเรื่องของเหยียนจื่อเมิ่ง หลังจากกลับที่นางกลับมา นางไม่เคยได้ติดต่อกับชายใด มีแค่การเข้าหาเย่หวูเฉินก่อนหน้านี้เท่านั้น แต่ฉับพลัน เขากลับปฏิเสธกับตัวเอง “นี่ย่อมไม่ถูกต้อง สมควรไม่ใช่เขา…. ไม่เช่นนั้นตอนที่เขาตาย เจ้าจะต้องตกตายตามไปด้วย! จงรีบบอกออกมา ว่ามันผู้นั้นเป็นใคร บอกข้ามาเดี๋ยวนี้!!”
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาเกลียดใครได้ถึงเพียงนี้ เพลิงโทสะแผดเผาแทบคลั่งจนสิ้นเหตุผล ในใจกระทั่งเริ่มคิดหาวิธีเหี้ยมโหดทารุณ ที่จะใช้แล่เนื้อของมันผู้นั้น
“อย่าถามข้า” เหยียนจื่อเมิ่งส่ายศีรษะด้วยความเจ็บปวด ความคิดของนางสับสนปั่นป่วนโดยสิ้นเชิง
“เจ้ารีบบอกออกมา มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!!” เหยียนซีหมิงเดินไปข้างหน้าสองก้าว คว้ามือออกบีบลำคอนาง ปิงเอ๋อร์รีบออกมาขวางอยู่หน้าเหยียนจื่อเมิ่ง นางตะโกนอย่างตระหนก “อย่านะนายน้อย….”
ท่านหญิงเหยียนจับแขนของเหยียนซีหมิง นางดึงแขนของเขากลับ จากนั้นชี้นิ้วไปที่ประตู ตะโกนชัดเจนและเย็นชา “ไปให้พ้นหน้าข้า ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!”
เป็นครั้งแรกที่ปิงเอ๋อร์เห็นท่านหญิงผู้สุภาพมีอารมณ์ดุเดือด ชั่วขณะที่สะท้านวูบไปทั้งหัวใจ ไหนเลยนางจะกล้ารั้งอยู่ นางดึงเหยียนจื่อเมิ่งให้เดินออกไปอย่างเร่งรีบ เพียงพวกนางเดินไปได้ไม่ไกล เหยียนต้วนหุนก็ก้าวเข้ามา จากนั้นถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“ท่านพ่อ….” เหยียนซีหมิงเอ่ยขมขื่น ท่านหญิงเหยียนมีใบหน้าเรียบเฉยไม่กล่าวคำพูด เหยียนต้วนหุนขมวดคิ้วมุ่น เขาเดินเข้ามาและถาม “เกิดอะไรขึ้น? เมิ่งเอ๋อร์เป็นอะไร?”
“เมิ่งเอ๋อร์ นาง….” ท่านหญิงเหยียนหยุดชะงักอยู่นาน ก่อนที่จะถอนหายใจและกล่าว “นางตั้งครรภ์”
เหยียนต้วนหุนอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นใบหน้าทะมึนคล้ำ เขาทุบหมัดลงบนโต๊ะหินที่อยู่ข้างกาย ตะโกนเสียงล้ำลึก “เหลวไหลสิ้นดี!”
โต๊ะหินแข็งที่ถูกหมัดกลับไม่ปรากฎรอยนิ้ว ทว่าหลังจากที่นิ่งอยู่ชั่วครู่ มันกลับสลายกลายเป็นผง เทียบกับการทุบหมัดให้ศิลาแตกเป็นชิ้น ไม่ทราบว่ายากกว่ากันเพียงใด
“ท่านพ่อ ข้าควรทำยังไง?” ขณะที่กัดฟันกล่าว หัวใจของเหยียนซีหมิงโกรธแค้นเป็นที่สุด ความอดทนห้าปีกลับได้ผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้ อัปยศยิ่งราวกับถูกสวมด้วยหมวกเขียว(โดนสวมเขา) จนเขาไม่อาจอดทนไหว
“แล้วเจ้าอยากจัดการกับนางด้วยวิธีใด?” เหยียนต้วนหุนถาม
“…….” เหยียนซีหมิงสีหน้าหม่นหมอง ไม่อาจคิดหาถ้อยคำมาตอบ
“มันเป็นใคร?”
“ข้าไม่ทราบ” ถูกถามด้วยคำถามนี้ ในใจของเหยียนจื่อเมิ่งยิ่งเกลียดชังขึ้นหลายเท่า
“ข้าจะแนะนำเจ้าสองทางเลือก” เหยียนต้วนหุนหันมาแล้วกล่าว “ทางที่หนึ่ง…แต่งงานกับนาง!”
“แต่ว่าท่านพ่อ….”
เหยียนต้วนหุนจ้องถมึง แค่นเสียงเย็นเยียบและกล่าว “เฮอะ! เรื่องที่เจ้ากับนางแต่งงานกัน ในสำนักจักรพรรดิเหนือของข้า มีผู้ใดในเวลานี้บ้างที่ไม่รู้ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ว่าสตรีของเจ้ากลับถูกชายอื่นเชยชม เจ้า….นายน้อยแห่งสำนักจักรพรรดิเหนือจะต้องกลายเป็นตัวตลก กลายเป็นที่หัวเราะเย้ยหยัน! ในวันหน้าเมื่อขึ้นเป็นประมุขเจ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ยิ่งกว่านั้น เมื่อสตรีเสียงปีศาจสูญเสียพรหมจรรย์ นางจะผ่านทะลวงคอขวด เจ้ายังไม่รู้ว่าพลังของนางเป็นประโยชน์ต่อพวกเราเพียงใด ดังนั้น จงปิดเรื่องนี้เอาไว้ ตราบใดที่เจ้าปิดเรื่องนี้ไว้ได้ เจ้าก็ยังจะเป็นนายน้อย เหตุใดอดทนอีกเพียงนิดเดียวเจ้าจะทำไม่ได้ แม้ข้าจะให้เจ้าแต่งกับนาง แต่ก็แต่งกันเพียงในนามเท่านั้น ตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าสามารถมีภรรยาหรือนางบำเรอได้ตามที่เจ้าต้องการ สำหรับนางแล้ว เจ้าสามารถเย็นชาใส่นาง , ดุด่านาง หรือทุบตีนาง…. ทำผิดบาปต่อตระกูลเหยียนของข้า ไหนเลยจะปล่อยไปได้ง่ายๆ!”
“แล้วทางที่สองล่ะ?” เหยียนซีหมิงถาม
“ทางที่สอง….” เหยียนต้วนหุนสีหน้าทะมึนลง “หากว่าเจ้าไม่อาจทนรับได้จริงๆ เช่นนั้นก็สังหารนางซะ”
“ไม่นะ!” ท่านหญิงเหยียนรีบส่งเสียงกล่าวขัด “ยังไงเสีย นางก็เป็นธิดาบุญธรรมของพวกเรา แม้ว่านางจะทำความผิดร้ายแรง แต่มันก็ไม่ได้ถึงขั้น….”
“เฮอะ! ธิดาบุญธรรม? ด้วยการกระทำหมิ่นหยามของนาง นางเห็นหัวของพวกเราด้วยหรือ? ทุกอย่างให้หมิงเอ๋อร์เป็นผู้ตัดสินใจ!” เหยียนต้วนหุนหันกายด้วยความเย็นชา จากไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เพียงไม่นาน มีเสียงคนตะโกนขึ้นในห้องโถงหลัก “คุณหนูจื่อเมิ่งล้มป่วยกะทันหัน งานสมรสครั้งใหญ่จะถูกเลื่อนออกไปก่อน วันเวลาที่แน่ชัดยังไม่ถูกกำหนด”
“คุณหนู พวกเราจะทำยังไงดี ทำยังไงดี!” ปิงเอ๋อร์เดินกลับไปกลับมาอยู่ข้างเหยียนจื่อเมิ่ง ราวกับมดกำลังวิ่งพล่านอยู่ในกระทะร้อน นางดูกระวนกระวายเสียยิ่งกว่าเหยียนจื่อเมิ่ง
เหยียนจื่อเมิ่งดวงตาเลื่อนลอยนั่งอยู่บนเตียง เมื่อได้ฟังเสียงนางสั่นศีรษะ “ข้าไม่รู้….”
ปิงเอ๋อร์กระทืบเท้าหนัก ด้วยพลันบังเกิดความคิดสิ่งหนึ่ง นางนั่งและกล่าวอยู่ข้างกาย “คุณหนู เด็กคนนี้….เป็นของเย่หวูเฉินจริงๆหรือ? แต่เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาตายไปแล้ว ไม่ใช่ว่า หากบุรุษที่ครอบครองสตรีเสียงปีศาจตกตาย นางจะตายตามเขาไปมิใช่หรือ?”
“ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้” เหยียนจื่อเมิ่งสั่นศีรษะพร้อมยกมือกุมหัว อารมณ์ของนางสับสนปั่นป่วน
ปิงเอ๋อร์เข้าใจความรู้สึกของนางในเวลานี้ นางกล่าวอย่างกังวล “แต่ว่าคุณหนู ท่านได้คิดหรือเปล่าว่า เมื่อพวกเขารู้เรื่องนี้แล้ว ย่อมไม่ปล่อยท่าน….กับเด็กในท้อง เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกเราจะทำยังไง จะทำยังไงดี?”
“….!!” เหยียนจื่อเมิ่งพลันเลื่อนมือลงมากุมหน้าท้องของตน นางกล่าวเร่งร้อน “ไม่นะ….ไม่ได้เด็ดขาด ข้าไม่อาจปล่อยให้พวกเขาทำร้ายลูกของข้า ไม่ได้นะ….”
ความตื่นตระหนกของนางในยามนี้ คือจิตใต้สำนึกของสตรี คือธรรมชาติของมารดา นางพลันเข้าใจทันทีว่า ความรู้สึกแปลกใจและยินดีเมื่อครู่นั้น….ไม่ใช่เพียงเพราะนางกลายเป็นมารดา หากแต่เพราะนางกับเย่หวูเฉินมีทายาทด้วยกัน อารมณ์ยิ่งหวั่นไหวตื่นเต้น สุดท้ายความสัมพันธ์กลายเป็นตกผลึกแข็งแกร่ง เขาเคยบอกว่านางเป็นสตรีคนแรกของเขา เช่นนั้นเด็กคนนี้ ย่อมเป็นสายเลือดสุดท้ายของเขา….ไหนเลยนางจะยอมให้พวกเขาทำร้ายลูกของพวกตนได้
“แต่ว่าคุณหนู ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ? นายน้อยอาจอภัยให้ท่าน แต่ย่อมไม่ใช่กับเด็กในท้อง” ปิงเอ๋อร์ยิ่งกระวนกระวายขึ้น นี่เป็นข้อเท็จจริงที่เห็นได้ชัด
“ถ้าอย่างนั้น ข้าควรทำยังไง!” เหยียนจื่อเมิ่งจับไหล่นางและถามอย่างร้าวราน
ปิงเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก นางกล่าวเสียงแผ่ว “คุณหนู ตอนนี้ทางเดียวของท่านคือหลบหนีออกไปจากที่นี่ หนีไปยังที่ๆพวกเขาไม่อาจหาเจอ นอกจากทางนี้แล้ว….ก็ไม่อาจมีวิธีอื่นใด พวกเขาย่อมไม่ปล่อยเด็กในท้องของท่านไว้”
