41. นอกชายแดน (6)
* * *
เต่าดำ—หนึ่งในผู้พิทักษ์สี่ทิศ สัตว์เทพแห่งปัญญา ปรากฏตัวพร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เคยมาเข้าเรียน
“เด็กคนนี้มีพรสวรรค์ล้ำค่า อาจารย์ของเขาจึงคอยฟูมฟัก อีกทั้งยังมีเบื้องบนจำนวนมากคอยห่วงใย… แต่ในช่วงหลายเดือนก่อนหน้า เขามัวเตร็ดเตร่โดยไม่ฟังคำตักเตือนจากเบื้องบน ร่างกายจึงย่ำแย่อย่างที่เห็น”
เต่าดำยื่นม๊กอูรัมให้ฉัน แต่วังจีโฮใช้เวทมนตร์คว้าไว้ก่อน
เต่าดำคลายผ้าไหมสีดำ เผยให้เห็นร่างกายอันผอมบางในชุดผ้าฝ้าย
วังจีโฮสำรวจม๊กอูรัมแล้วพูด
“ไม่ใช่แค่ร่างกายย่ำแย่แล้ว น้ำหนักตัวแตกต่างจากตอนที่ตรวจร่างกายตอนสอบเข้ามาก คลื่นพลังวิเศษก็จางลงพอสมควร เนื้อตัวมีร่องรอยการต่อสู้… นี่เขาได้รับการรักษาแล้วจริงหรือ”
“ใช่ ข้ารักษาโดยการยืมพลังจากจักรพรรดิเพลิง ร่างกายยังอยู่ในช่วงพักฟื้น จำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอโดยมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด”
“ดีไวซ์ของโรงเรียนแสงเงินหายไปไหน… เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? ยังสอบปลายภาคได้อยู่เลยแท้ๆ”
เต่าดำหันไปมองม๊กอูรัม
ถึงจะปิดตาจนอ่านอารมณ์ได้ยาก แต่มุมปากของเขายิ้มอย่างอ่อนโยน
“อาจารย์ของเขามีบลูไวโอลินิสต์ แต่เด็กคนนี้ยังไม่มี”
ทุกคนต่างทราบดี ช่างทำไวโอลินวิเศษเพียงหนึ่งเดียวของโลกเอ็นดูควอนเจอินมากเพียงใด
‘สำหรับอาจารย์ของม๊กอูรัม ควอนเจอินคงเป็นมิวส์’
แต่ไม่เหมือนกับอาจารย์ ม๊กอูรัมยังไม่เจอมิวส์ จึงเตร็ดเตร่ไปทั่วโลกเพื่อค้นหามิวส์ ดังที่เคยประกาศไว้ท้ายบทสัมภาษณ์ที่มุนแซรอนขุดเจอมา
แต่มีบางสิ่งกวนใจฉัน
‘ไม่มีทางสอบปลายภาคในสภาพนี้ได้แน่… ต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นหลังจากนั้น’
หากต้องการสอบปลายภาคทางไกล ผู้สอบต้องสวมเฮดเกียร์ที่ติดอุปกรณ์ป้องกันการใช้คาถาโกงข้อสอบ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในช่วงสอบปลายภาค เขาต้องใช้ดีไวซ์ติดต่อกับครูประจำชั้นอย่างฮัมกึนยอง และต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมพร้อมทำการสอบ
หรือกำลังจะบอกว่า พอเข้าสู่ช่วงปิดภาคเรียน เขาทำตัวให้สมกับเป็นเด็กห้องศูนย์ด้วยการตามหามิวส์อย่างบ้าคลั่ง?
คำนึงจากพฤติกรรมในอดีตของเด็กห้องศูนย์ เรื่องนี้มีความเป็นไปได้ แต่ลางสังหรณ์ของฉันเตือนว่า ไม่ควรมองม๊กอูรัมเป็นแค่เด็กบ้าคนหนึ่ง
“เด็กคนนี้มีฝีมือยอดเยี่ยม แต่ยังขาดบ่อเกิดแรงบันดาลใจ อาจารย์ของเขาก็ใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะเรียนรู้ศาสตร์การควบคุมความอดทน ส่วนเขายังเด็กอยู่เลย… ไม่ว่าเบื้องบนจะพยายามชี้แนะสักแค่ไหน เขาก็เอาแต่ดื้อรั้นตามหาบ่อเกิดแรงบันดาลใจ”
“จนกระทั่งลงเอยอยู่ในสภาพนี้…?”
“ถูกครึ่งเดียว”
“ครึ่งเดียว?”
“เด็กคนนี้เพิ่งพบคนที่จะมาเป็นมิวส์ของตน ก็เลย…”
เต่าดำสะบัดชายเสื้อสีดำจนพัดกระพือ
ส่งผลให้ชายเสื้อผ้าฝ้ายของม๊กอูรัมม้วนขึ้นเล็กน้อย
ด้านหลังมือและนิ้วก้อยของเด็กหนุ่ม มีแผลเป็นที่ดูค่อนข้างใหม่
สำรวจแผลเป็นอยู่สักพัก ฉันกล่าว
“แผลจากการป้องกันตัว”
หากถูกโจมตีหรือมีใครพยายามทำร้าย สัญชาตญาณของคนเราคือการป้องกันตัว
ต่อให้เรามือเปล่า ส่วนอีกฝ่ายมีอาวุธ
ต่อให้รู้ว่าคมอาวุธอาจสร้างบาดแผลให้ แต่จิตใต้สำนึกก็จะสั่งให้ป้องกันตัวอยู่ดี จนได้รับบาดแผลบริเวณแขนหรือมือ
บาดแผลป้องกันตัวเช่นนี้สื่อได้ว่า ผู้ถูกโจมตีสังเกตเห็นการโจมตีและพยายามตั้งรับ
รอยป้องกันในทำนองเดียวกัน กระจัดกระจายอยู่ทั่วมือม๊กอูรัม
‘รูปทรงบาดแผลแปลกเกินกว่าจะเป็นอุบัติเหตุ… ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เป็นแผลจากการถูกทำร้าย… เพลเยอร์ที่เก่งระดับสอบติดโรงเรียนแสงเงิน ถูกบังคับให้ต้องป้องกันตัวเองด้วยมือเปล่า? เกิดอะไรขึ้นกันแน่’
ผู้ทำร้ายเป็นใคร?
เอนามี?
หรือเพลเยอร์คนอื่น?
น้ำเสียงอ่อนโยนของเต่าดำรบกวนความคิดฉัน
“ใช่… นี่คือร่องรอยที่บ่งบอกว่ามีบางสิ่งพยายามทำร้ายเด็กคนนี้… เขากำลังมุ่งหน้าไปยังคาบสมุทรเกาหลีเพื่อเจอกับมิวส์ ระหว่างนั้นคงพบเจอเรื่องที่ยากลำบากไม่น้อย”
“เรื่องที่ยากลำบาก…”
“ฟังจากปากเด็กคนนี้เอาเองเถิด ข้าช่วยปกป้องเพียงเพราะเขาหนีมาในถิ่น”
เต่าดำสื่อเป็นนัยว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวไปมากกว่านี้
วังจีโฮก็ไม่ถามเซ้าซี้
“ทั้งที่ม๊กอูรัมไม่ได้ขอความช่วยเหลือ แต่เจ้ากลับโรงช่วยปกป้อง… หายากทีเดียวนะ”
ถึงวังจีโฮจะไม่ขุดคุ้ยสาเหตุการบาดเจ็บของม๊กอูรัม แต่ดูเขายังกังขาเรื่องที่เต่าดำยื่นมือช่วยเหลือ
เต่าดำเพียงยิ้มแล้วเดินนำทาง พลางเปลี่ยนประเด็นอย่างไหลลื่น
“ไปพบเพลเยอร์ผู้ได้พรคุ้มครองจากจักรพรรดิเพลิงกันเถอะ”
ขณะเดินตามหลังเต่าดำออกจากห้องหิน
วังจีโฮผู้เคลื่อนย้ายม๊กอูรัมด้วยพลังเวท เปิดปาก
“ตอนแวะไปเที่ยวตึกของทีมทะเลสาบนิรันดร์ นายถามควอนเจอินเกี่ยวกับช่างฝีมือทำไวโอลินวิเศษ เธอจึงเริ่มพูดถึงม๊กอูรัม”
“ใช่”
ไอเท็มที่ฉันยังไม่มีโอกาสได้ใช้— ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’
ไวโอลินวิเศษที่สร้างโดยช่างฝีมือเพียงหนึ่งเดียวของโลก
คำอธิบายไอเท็มสองชิ้นนี้คล้ายคลึงกันจนชวนให้ตั้งคำถาม
ฉันถามควอนเจอินเกี่ยวกับม๊กอูรัม เพื่อสืบหาเบาะแสของไอเท็ม ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’ ที่ไม่เคยมีปรากฏในเกม
“แล้วพลังลึกลับของเจ้าก็ทำงาน จนเราได้พบกับเต่าดำที่แม้แต่ข้าก็ไม่สังเกตเห็น จากนั้นเต่าดำก็ฝากฝังให้เจ้าดูแลม๊กอูรัม”
น้ำเสียงของวังจีโฮในวัยสามสิบ ทุ้มกว่าร่างวัยรุ่นพอสมควร
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะธรรมชาติของทางเดินด้วย เสียงทุ้มต่ำของเขาดังกังวานไปทั่ว
“คงจะไม่พูดว่าเป็นความบังเอิญหรอกนะ…”
ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอัน จะตีมึนไปก่อนก็ยังไม่น่าเกลียด
ขณะฉันเตรียมอ้างว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญอย่างหน้าไม่อาย
ครืนนน…!
เสียงดังยิ่งกว่าเมื่อครั้งเปิดประตูหินบานที่เต่าดำซ่อนตัวอยู่เสียอีก
ทันทีที่ผนังส่วนลึกสุดของทางเดินขยับเปิด ฉันเห็นห้องด้านในที่มีคบเพลิงคอยให้แสงสว่าง
สมุนไพรหลายชนิดแขวนอยู่บนผนังหิน จานชามจำนวนมากที่ใส่อาหารจนเต็ม ถูกวางเรียงรายบนโต๊ะยาวกึ่งกลางห้องโนเวลกูดอทคoม
“สวัสดี กำลังรออยู่เลย”
บุคคลที่กล่าวทักทาย คือเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน
เด็กที่แต่งกายด้วยชุดผ้าไหมคล้ายเต่าดำเพียงแต่คนละสี ทักทายเป็นภาษาเกาหลีอย่างคล่องแคล่ว
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ท่านผู้นำเผ่าเสือและผู้ติดตาม… ชื่อของฉันคือหลี่เหว่ย”
หนึ่งในห้านามสกุลชาวจีนที่โหลที่สุด
ขณะจ้องหลี่เหว่ย ฉันผุดคำถาม
‘ไหนว่าติดต่อกับเผ่าเสือมานาน… ทำไมถึงดูเด็กนัก’
วังจีโฮตอบรับคำทักทายของหลี่เหว่ย
“เช่นกัน ขอโทษที่ให้รอนาน… แต่อายุไม่ตรงตามที่ได้ยินมาเลยนะ”
“ปีนี้ฉันอายุสิบแปด ท่านพ่อที่ได้รับพระกรุณาจากจักรพรรดิเพลิงเพิ่งเสียไป”
ดูท่าวังจีโฮก็ไม่รู้เรื่องนี้
เมื่อบทสนทนาระหว่างวังจีโฮกับหลี่เหว่ยดำเนินไป เต่าดำผายมือไปทางโต๊ะ
“นั่งลงก่อนค่อยคุยกัน”
เก้าอี้ที่เต่าดำเชิญชวนให้ไปนั่ง ลักษณะคล้ายเก้าอี้พับที่มีพนักแขนและพนักพิง แต่กลับนั่งสบายผิดจากภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนของตกแต่งมากกว่าเครื่องเรือนสำหรับใช้งาน
ระหว่างที่วังจีโฮกับหลี่เหว่ยยังคุยกันอยู่ เต่าดำเลื่อนจานอาหารมาวางหน้าฉัน
“กินให้อิ่มหนำเถิด พวกเขาคุยกันนานแน่”
อาหารทุกจานเป็นเมนูขึ้นชื่อของเสฉวน
เนื้อเตียวหุยตุ๋นหม้อไฟหม่าล่า ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจมาจากชื่อของพี่น้องร่วมสาบานในสวนดอกท้อ และเนื้อผัดพริกหวานที่ลักษณะคล้ายกับโคชูจับแชของเกาหลี
เต่าดำแนะนำทั้งที จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ แต่ฉันกินได้ไม่เยอะเพราะกินมื้อเย็นมาแล้ว
หลังจากทยอยชิมอาหารที่เต่าดำยกมาทีละจาน อีกฝ่ายหยุดเสิร์ฟเมนูแล้วรินชาแทนราวกับพึงพอใจแล้ว
ระหว่างฉันจัดการอาหาร วังจีโฮกับหลี่เหว่ยที่แนะนำตัวเบื้องต้นเสร็จ เริ่มเข้าสู่ประเด็นหลัก
“แสงประทานของฉันยังไม่สมบูรณ์แบบเท่าของท่านพ่อ จะไม่เป็นไรแน่หรือ”
“ไม่มีปัญหา ขอแค่ใช้แสงประทานตามที่เผ่าเสือขอร้อง และห้ามแพร่งพรายความสัมพันธ์ระหว่างเราสู่โลกภายนอก เท่านั้นเป็นพอ”
“หากท่านเห็นด้วยกับข้อเรียกร้องของฉัน ทางนี้จะยอมทำตามที่เผ่าเสือพูด”
“ว่ามาสิ”
วังจีโฮกล่าวขณะเริ่มจัดการอาหารในส่วนของตน
ดูตรงข้ามกับหลี่เหว่ยที่ไม่กล้าแม้แต่จะจิบชา อาจเพราะด้วยความประหม่า
แต่ถึงอย่างนั้นก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว หากคำนึงว่าอีกฝ่ายคือเด็กอายุสิบแปดที่กล้าเผชิญหน้ากับผู้นำเผ่าเสือ
“ได้ยินว่าที่เกาหลีมีพันธมิตรสิบสองจักรราศี”
…รู้จักพันธมิตรสิบสองจักรราศีด้วยแฮะ
เต่าดำคงไม่บอกแน่
จักรพรรดิเพลิง·เทพกสิกรรมเป็นคนบอก?
มีสัตว์ชนิดหนึ่งจากสิบสองจักรราศี ค่อนข้างใกล้ชิดกับจักรพรรดิเพลิง·เทพกสิกรรม
เป็นที่ทราบกันดีว่า จักรพรรดิเพลิงมีเศียรเป็นวัว ตัวเป็นมนุษย์
“ช่วยนัดหมายให้ฉันได้พบกับผู้นำเผ่าวัวด้วย”
วังจีโฮบรรจงวางตะเกียบพลางหรี่ตา
“…มิได้เรียกร้องเงินทองหรือพลัง”
ดูเหมือนวังจีโฮจะกังขากับเงื่อนไขของอีกฝ่าย
หากคำนึงว่ามีคนทรยศอยู่ในพันธมิตรสิบสองจักรราศี เป็นธรรมดาที่เขาจะหวาดระแวง
“จักรพรรดิเพลิง·เทพกสิกรรมมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเผ่าวัว หากพระองค์ปรารถนา ไม่ใช่เรื่องยากที่จะส่งวิวรณ์หรืออะไรทำนองนั้นเพื่อนัดหมาย”
“ร…เรื่องนั้น…”
หลี่เหว่ยตะกุกตะกัก
“ข้าจะให้คำตอบหลังจากได้ฟังคำอธิบาย”
ได้ยินประโยคเสริมของวังจีโฮ หลี่เหว่ยปิดปากสนิท
เต่าดำทำเพียงเฝ้าดูโดยไม่พูดไม่จา ปากเป่าชาในถ้วยราวกับไม่มีเจตนาจะแทรกแซง
ผ่านไปนานประมาณดื่มชาหนึ่งถ้วย
“อธิบายได้เมื่อไรก็ติดต่อมา”
เมื่อวังจีโฮที่นั่งรออยู่สักพักพูดขึ้น หลี่เหว่ยรีบก้มหัวคำนับอย่างนอบน้อม
“…ขอบคุณท่านที่เมตตา”
การติดต่อกับหลี่เหว่ยครั้งแรก จบลงแค่นี้
ขณะหลี่เหว่ยยังเอาแต่ก้มศีรษะไม่เงย เต่าดำเดินมาหาฉัน
เขาบอกดีไวซ์โค้ดของตัวเองแล้วพูด
“ข้าชอบชื่อของเจ้ามาก”
“ครับ…?”
“รุ่งอรุณ (ชิน) แห่งคุณธรรม (อึย) … มันเหมาะกับพลังของเจ้าเลยไม่ใช่หรือ”
เราไม่เคยเอ่ยชื่อเลยสักครั้ง แล้วเขารู้ได้ยังไง
เต่าดำมีพลังประเภทนิมิต?
“ขอให้พรสวรรค์เด็กคนนี้ ช่วยให้เจ้านำพา ‘รุ่งอรุณ’ มาสู่โลกสำเร็จ”
ขณะอวยพร เต่าดำเสกผ้าไหมสีดำหุ้มร่างม๊กอูรัมอีกครั้ง
หลังจากบอกลาเต่าดำและกลับออกมาข้างนอก เสียงนักขับกลอนหายไปแล้ว เหลือเพียงนางรำกำลังเต้นไปตามเสียงตีขิม
ระหว่างกำลังเต้น เหล่านางรำแหวกทางให้ฉันกับวังจีโฮเดินออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“…มีหลายเรื่องที่อยากถาม แต่ตอนนี้ต้องจัดการส่งม๊กอูรัมกลับบ้านก่อน”
“เขาไม่มีแม้กระทั่งบัตรยืนยันตัวตน… น่าปวดแน่”
“ใช่ การพาม๊กอูรัมกลับคาบสมุทรเกาหลีนั้นไม่ยาก แต่คงเป็นปัญหาใหญ่ถ้าเขากลับถึงเกาหลีโดยไม่ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง”
ตอนแรกฉันนึกสถานกงสุล แต่ไม่นานก็เปลี่ยนใจ
ในเมื่อม๊กอูรัมเป็นเพลเยอร์ ถ้าอย่างนั้น การแวะไปที่สมาคมเพลเยอร์สาขาจีนอาจสะดวกกว่า
ถ้าจำไม่ผิดในเฉิงตูก็มีสำนักงานอยู่…
คิดถึงตรงนี้ วิธีแก้ปัญหาที่เร็วกว่านั้นผุดขึ้นในหัว
“ถ้าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสมาคมช่วยรับรองตัวตนให้ม๊กอูรัมได้ การทำบัตรใหม่ก็คงไม่ใช่ปัญหา”
“…นายมีคนในใจแล้วสินะ”
ฉันนึกถึงชื่อของบุคลากรระดับสูงในสมาคมคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้คงเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วและเตรียมเดินทางออกนอกประเทศ
เลือกชื่อจากบัญชีผู้ติดต่อในดีไวซ์เสร็จ ฉันเขียนข้อความลงไป
[ฉัน] สวัสดีครับ หัวหน้าทีมฮงกยูบิน
