อาคารสหภาพชมรมของโรงเรียนแสงเงิน, ห้องชมรมศิลปะ ซึ่งอยู่ในย่านห้องชมรมเครือศิลปะ
มินกือรินกำลังสร้างสีใหม่โดยการผสมสีจากธรรมชาติ
‘อยากสร้างสีใบบัวจัง ชมรมศิลปะจัดซื้อสีรงทองคุณภาพสูงเข้ามาทั้งที’
เมื่อสีบนถาดที่มินกือรินผสมเริ่มกลายเป็นสีใบบัว ในหัวหญิงสาวเริ่มผุดจินตนาการอันลึกล้ำ
ทิวทัศน์ทะเลสาบสีครามในวันฝนพรำ
ท้องฟ้ามืดครึ้มถูกมองผ่านใต้ใบไม้และร่มใสที่เต็มไปด้วยคราบน้ำฝน
ท่ามกลางทิวทัศน์ที่เห็นขณะหลับตา เธอยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะวาดอะไรก่อน มือจึงไม่ขยับ
“จิตรกรมินกือริน”
“…”
ร่างภาพด้วยอะไรดีนะ
ใช้หมึกที่ทำจากเขม่าเปลือกสนแดงดีไหม
หรือใช้หมึกธรรมดาผสมน้ำมันกับกาว…
“จิตรกรมินกือริน!”
มินกือรินกลับสู่ความจริงหลังจากใครบางคนแตะบ่า
“อะ…?”
“มีโทรศัพท์เข้าครับ! จิตรกรฮงคยุงบ๊กฝากให้ผมมาบอกครับ!”
นักเรียนชมรมศิลปะปีสอง ผู้เป็นแฟนตัวยงของมินกือรินกล่าวอย่างร่าเริง
เนื่องจากไม่ได้สวมแว่น AR ภาพเธอที่เห็นจึงไม่ใช่ตุ๊กตายัดนุ่น ส่งผลให้สะดุ้งเล็กน้อย
อย่างไรก็ดี อีกฝ่ายมาแค่คนเดียว และเธอเคยได้ยินเสียงนี้บ่อย
มินกือรินจึงไม่เหงื่อแตกหรือหัวใจเต้นแรงจนเกินไป
เธอสามารถขบคิดได้อย่างใจเย็น
‘อ้อ… อาจารย์โทรหาเราสินะ…’
เมื่อเบือนสายตาออกจากสมาชิกชมรมศิลปะ เธอเห็นโฮโลแกรมแจ้งเตือนว่ามีคนกำลังโทรเข้า
มินกือรินผงกศีรษะรับอย่างเขินอาย
“ข…ขอบคุณ…”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ!”
เด็กชมรมศิลปะตะโกนเสร็จแล้วรีบวิ่งออกไป ท่าทางคล้ายมีความสุขที่ได้คุยกับมินกือริน
เมื่อสมาชิกชมรมปิดประตู มินกือรินรับสาย
“อาจารย์ ขอโทษที่รับช้าค่ะ”
[ไม่เป็นไร ฉันต่างหากที่โทรมารบกวน]
ฮงคยุงบ๊กเข้าเรื่องทันที
ในช่วงก่อนหน้านี้ มีงานศิลป์ไม่ต่ำกว่าสามสิบชิ้นของสองศิษย์อาจารย์ ถูกสับเปลี่ยนระหว่างการปรับปรุงพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย
ทางเจ้าหน้าที่ได้ดำเนินการสืบสวนเป็นวงกว้างเพื่อตามผลงานกลับคืนมา
ถัดจากนี้คือการลงรายละเอียดของฮงคยุงบ๊ก
[…สำหรับรายชื่อของชิ้นงานที่ตามกลับมาได้]
‘เกล็ดบุปผา’ ภาพที่วาดหลังจากเห็นปลาคาร์ปดีดตัวขึ้นจากบ่อ
‘อาทิตย์อัสดง’ ภาพที่วาดจากทิวทัศน์พระอาทิตย์ตกดิน ซึ่งได้เห็นพร้อมกับครอบครัวของซงแดซอกที่ฮงชอน
มินกือรินโล่งใจที่ผลึกแห่งความทรงจำของเธอถูกนำกลับมาได้
แต่หลังจากรอฟังอย่างกระวนกระวาย ชื่อของงานชิ้นแรกที่เธอวาดร่วมกับอาจารย์ก็ไม่ถูกเอ่ยถึงเสียที
“อาจารย์… แล้วอีมูกีสู่สวรรค์ล่ะ”
[…]
ขณะรอคำตอบจากฮงคยุงบ๊ก มินกือรินนับนิ้วตามชิ้นงานที่ทวงคืนมาได้
พับและยืดนิ้วอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งสรุปยอดรวมเสร็จ
ผลงานทุกชิ้นของศิษย์อาจารย์ถูกนำกลับมาแล้ว แต่ยังขาดอีมูกีสู่สวรรค์
[ตอนนี้กำลังตามหากันอยู่… แต่อีกเดี๋ยวก็คงพบ เธอไม่ต้องกังวล]
“ค่ะ…”
[ฉันกำลังไปที่ห้องชมรม เรียกเด็กคนอื่นมารวมตัวแล้วไปกินมื้อเย็นกันดีกว่า]
มินกือรินวางสายพลางถอนหายใจยาว
แม้ผลงานชิ้นแรกจะยังเป็นปริศนา แต่เธอก็ดูจะรับสภาพได้
‘ถ้ารู้เรื่องนี้ก่อนจะเริ่มมาโรงเรียน เราคงร้องไห้ไม่หยุดแน่’
โลกของมินกือรินเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน
‘อีมูกีสู่สวรรค์’ สำคัญก็จริง แต่ยังมีสิ่งอื่นสำคัญกว่า
คำทักทายจากเด็กชมรมหนังสือพิมพ์, คิมยูรีที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล และซงแดซอกที่งานยุ่งทันทีหลังจากออกโรงพยาบาล
ในหัวของมินกือรินไม่ได้มีแค่การวาดรูปอีกต่อไป
‘เราสามารถไปได้หลายที่โดยไม่ต้องพึ่งแว่น AR’
นับตั้งแต่วันที่เพื่อนไปเข้าค่ายยุวชน มินกือรินมีโอกาสได้พบผู้คนมากหน้าหลายตาโดยไม่สวมแว่น AR
ถึงตอนนี้จะยังกลัวคนแปลกหน้าอยู่
แต่หลังจากพบว่ามีบางสิ่งน่ากลัวกว่านั้น เธอก็เริ่มกลัวน้อยลง
‘เรากลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับแดซอก ครูฮัมกึนยอง และเพื่อนร่วมชั้น… ถ้าได้อยู่ที่นั่นด้วย อย่างน้อยเราคงทำอะไรได้บ้าง’
มินกือรินชำเลืองแว่น AR ที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างแท่นฝนหมึก พลางสาบานกับตัวเองว่าจะกล้าหาญให้มากขึ้น
‘ตอนที่ไปกินมื้อค่ำกับอาจารย์และคนในชมรม… บางทีเราควรจะลองถอดแว่น’
ถึงจะยังถอดฮู้ดไม่ได้ แต่วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองสามารถมองหน้าเด็กๆ ชมรมศิลปะได้โดยไม่ต้องพึ่งพาตุ๊กตายัดนุ่นของแว่น AR
* * *
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
อย่าบอกนะว่าจองตั๋วไว้ทุกเที่ยวบิน?
เมื่อจูเก่อแจกอลถูกเด็กห้อง 2/0 ล้อมจนมองไม่เห็น กึมชานซอลกับวังชานซอลที่ยืนอยู่ด้านหลัง เชิดคางพลางกล่าว
“พวกเราลงทุนเช่าเครื่องบินส่วนตัวตามครูมา”
“ประธานชมรมหนังสือพิมพ์เป็นพวกเจ้าเล่ห์ ไม่มีทางปล่อยตารางการเดินทางมาง่ายๆ แน่”
เป็นคำตอบที่น่าทึ่งยิ่งกว่าการตอบว่า ‘จองตั๋วทุกเที่ยวบิน’ เสียอีก
นักเรียนเช่าเหมาลำเครื่องบินส่วนตัว?
ฟังดูไม่ยากอะไรสำหรับความร่ำรวยระดับกึมชานซอล—ลูกสาวเจ้าของอีคารัส และวังชานซอล—ลูกชายนักธุรกิจเจ้าของแบรนด์ ‘นือรู’ หนึ่งในแบรนด์หรูท็อปห้าของโลก
“ใช่… พวกเราต้องจ่ายหนักกว่าที่คิด แต่ถ้าขยันเคลียร์รอยแยกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ได้เงินคืนมาเอง”
“เงินสมทบห้องเรียนน้อยเกินไปจริงๆ … มูลนิธิวังมยองน่าจะอนุมัติงบให้มากกว่านี้หน่อย!”
ไม่ว่ามูลนิธิวังมยองจะแจกเงินให้นักเรียนมากแค่ไหน แต่ก็คงไม่พอจ่ายค่าเช่าเหมาลำเครื่องบินส่วนตัวสำหรับไล่ตามครูประจำชั้นแน่
ฟังจากที่เล่า ดูเหมือนรุ่นพี่ทั้งสองจะเช่าเครื่องบินส่วนตัวโดยไม่รบกวนเงินพ่อแม่
สัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นที่จะเที่ยวกับครูจูเก่อแจกอลด้วยลำแข้งตัวเอง
มองไปทางใบหน้าฉุนเฉียวของประธานและรองประธานชมรม สมาชิกปีหนึ่งตัดสินใจถาม
“ทำไมรุ่นพี่ห้อง 2/0 ถึงไม่เข้าชมรมหนังสือพิมพ์ให้เป็นเรื่องเป็นราว”
“เจ้าพวกบ้านั่นพยายามทำแล้วตอนอยู่ปีหนึ่ง”
รุ่นพี่ปีสองเล่าวีรกรรมเก่าของห้อง 2/0
เด็กกลุ่มนี้เป็นพวกรักสนุกสุดเหวี่ยงนับตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก
แถมยังมีแนวคิดอันตรายอย่าง ‘ครูทุกคนคือศัตรู’ และทำตัวก้าวร้าวไม่เลือกหน้า ไม่เว้นแม้แต่จูเก่อแจกอล
…แล้วดูตอนนี้สิ
สมาชิกปีหนึ่งถามกลับไปด้วยสีหน้าประหลาดใจ ราวกับกำลังคิดเหมือนฉัน
“จริงหรือ… แล้วทำไมตอนนี้ถึง”
“น่าทึ่งชะมัด”
“ครูจูเก่อแจกอลเจ๋งเป้ง…”
“ไม่ใช่ใครก็เป็นครูประจำชั้นห้องศูนย์ได้สินะ”
รุ่นพี่ชมรมหนังสือพิมพ์ปีสอง แอบนินทาเมื่อเห็นว่านักเรียนห้อง 2/0 มัวแต่สนใจการถ่ายรูปหมู่กับครูจูเก่อแจกอล
ฉายา ‘ห้องศูนย์รุ่นที่แสบที่สุด’ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย
ทันใดนั้น รุ่นพี่ชมรมหรี่เสียงลงกะทันหัน
“จริงสิ… อย่าได้พูดถึง ‘เดือนนรก’ ต่อหน้าพวกนั้นเชียว”
“ใช่ ถ้าพูดออกไป เจ้าพวกนั้นจะเจ็บปวดมากเพราะรู้สึกผิดจากใจจริง และครูจูเก่อก็จะเจ็บปวด เพราะเด็กทุกคนคือนักเรียนในความรับผิดชอบ”
แม้จะเรียกว่า ‘เดือนนรก’ แต่นักเรียนห้อง 2/0 ก็ยอมจำนนภายในเวลาไม่ถึงสี่สัปดาห์นับจากเปิดเรียนโuเวลฺกูดoทคoม
นักเรียนห้อง 2/0 ที่ยอมจำนนต่อความซื่อตรงของจูเก่อแจกอล ถึงกับสร้างรูปปั้นโมอายให้ในวันเอพริลฟูล
“พวกเขาก่อเรื่องน้อยลงมากหลังจากเชื่อฟังคำสั่งของครูจูเก่อ แต่ก็เริ่มสร้างปัญหาอีกครั้งหลังจากยื่นใบสมัครเข้าชมรมหนังสือพิมพ์”
“ประธานชมรมคนก่อนบ่นว่าเครียดจนผมร่วง หลังจากเห็นพวกเขายื่นใบสมัครเข้าชมรมมา”
โชคดีดยังดี จูเก่อแจกอลช่วยป้องกันมิให้เกิดหายนะกับชมรมหนังสือพิมพ์
เขาดุนักเรียนด้วยการพูดว่า ‘แบบนี้มันรบกวนนักเรียนที่อยากเข้าชมรมหนังสือพิมพ์ด้วยความตั้งใจจริงนะ’ และเรื่องราวก็จบลงด้วยการยอมถอนตัวของนักเรียนห้อง 2/0
“เรามาเพื่อต่อรอง ประธานชมรมหนังสือพิมพ์!”
คู่หูกึมชานวังชานเดินมาเจรจาแทนนักเรียนห้อง 2/0 ที่กำลังรัวถ่ายรูป
“ต่อรองอะไร! กลับเกาหลีไปเลยไป!”
“ไม่เอา!”
“ขอปฏิเสธ!”
กึมชานวังชานกับประธานชมรมหนังสือพิมพ์ทะเลาะกันอยู่พักใหญ่
เมื่อเห็นว่าการปะทะคารมไม่จบภายในห้านาที จูเก่อแจกอลเปิดปาก
“…ฉันขอโทษ”
“ไม่ใช่ความผิดครูจูเก่อสักหน่อย!”
“ต้องไม่ใช่ความผิดครูจูเก่ออยู่แล้ว!”
ประธานชมรมกับกึมชานซอลพูดออกมาพร้อมกัน
จูเก่อแจกอลมองไปทางกลุ่มนักเรียนห้อง 2/0
“ฉันขอโทษแทนสมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์ทุกคน เรื่องที่เด็กพวกนี้แทรกเข้ามาโดยพลการ”
“ฮะ…?”
“อะ…”
ทุกคนปิดปากเงียบเมื่อได้ยินคำพูดจูเก่อแจกอล
“ชมรมหนังสือพิมพ์วางแผนการเดินทางโดยปิดเป็นความลับมาหลายเดือน อีกทั้งนี่ยังเป็นการสืบข้อมูลเบื้องต้น เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งกระชับมิตรระหว่างเกาหลี จีน และญี่ปุ่น… ไม่ว่าจะเป็นการบังเอิญมาเจอกันหรือไม่ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือการเดินทางครั้งสำคัญที่ควรเป็นความลับ”
กลุ่มคนที่ถูกคำพูดของจูเก่อแจกอลทิ่มแทง ต่างทำหน้ากระอักกระอ่วน
ฝ่ายหนึ่งคือชมรมหนังสือพิมพ์ที่อยากเที่ยวกับครูจูเก่อแจกอลโดยใช้การทำข่าวบังหน้า ส่วนอีกฝ่ายคือห้อง 2/0 ที่พูดอย่างหน้าไม่อายว่า ‘บังเอิญจังเลยนะ’
ทั้งสองฝ่ายที่ถูกจิตสำนึกทิ่มแทงหัวใจ รีบเปลี่ยนจุดยืนแล้วหันมาเจรจากัน
แต่ชมรมหนังสือพิมพ์ถือไพ่เหนือกว่าเล็กน้อย เนื่องจากห้อง 2/0 เป็นฝ่ายแอบตามมา จนจูเก่อแจกอลต้องออกปากขอโทษ
บทสรุปของการเจรจาก็คือ ห้อง 2/0 เสนอ ‘สิทธิ์ในการจองห้องพักโรงแรมอีคารัส’ พร้อมกับให้สัญญาว่า ‘จะไม่รบกวนการท่องเที่ยวเชิงทำข่าวในครั้งถัดไป’
เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ประธานชมรมหนังสือพิมพ์ยินยอมให้ห้อง 2/0 เข้าร่วมการเดินทางและใช้เวลาร่วมกับครูจูเก่อแจกอล
“ได้เที่ยวอย่างสบายใจสักที”
“ถึงจะมีคนเพิ่มขึ้น แต่ก็… ได้ค้างคืนที่อีคารัสก็ไม่เลวนะ”
“โชคดีที่วันนี้ตารางหลวมๆ ถ้าเกิดมีนัดสัมภาษณ์ล่ะก็ คงไปไม่ทันแล้วล่ะ”
“ครูจูเก่อ! ไปทางนั้นกันเถอะ!”
หลังจากความวุ่นวายที่เกิดจากห้อง 2/0 จบลง ได้เวลาพวกเราเที่ยวเฉิงตูตามตารางเดิม
เฉิงตู เมืองที่โด่งดังด้านบ้านเกิดหมีแพนด้า หรืออีกชื่อหนึ่งคือ ‘สามเฉิงสามตู’
‘สามเฉิง’ หมายถึงวัฒนธรรม การท่องเที่ยว และการแข่งขัน
‘สามตู’ หมายถึงสัญลักษณ์ของรสชาติ เพลง และนิทรรศการ
ทั้งหมดสื่อถึงวัฒนธรรมและศิลปะ แค่ได้เดินไปรอบๆ เฉิงตูก็ช่วยให้หูตามีความสุข
“โรงน้ำชาของเฉิงตูขึ้นชื่ออยู่นะ แวะกันเถอะ”
เมื่อช่วงเวลาเที่ยวแบบกลุ่มจบลงและถึงช่วงแยกย้ายไปเที่ยวอิสระ วังจีโฮหันมาแนะนำ
ตลอดทางที่เต็มไปด้วยร้านรวง เขาแวะเข้าไปซื้อใบชาโดยไม่ลังเลแล้วนั่งชิมทุกร้าน
ระหว่างนั้น วังจีโฮพูดจีนอย่างชำนาญโดยไม่ต้องใช้ดีไวซ์แปลงภาษา ดูเหมือนจะไม่ได้อายุยืนอย่างเปล่าประโยชน์
‘ของดี…’
ขณะวังจีโฮกำลังตั้งใจดู ฉันพบว่าใบชาที่วางเรียงในร้านล้วนเป็นของคุณภาพสูง
โดยเฉพาะชา ‘ทิกวนอิม’ นั้นยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ
เป็นใบชาจากอำเภออันซีในเมืองกว่างโจว กลิ่นและรสอันนุ่มนวลแพร่กระจายไปทั่วลิ้น ช่วยให้รู้สึกหายเมื่อยล้า
ขณะกำลังเพลิดเพลินไปชาสีทองและทิวทัศน์อันยอดเยี่ยมรอบตัว
ฉันสัมผัสถึงสายตา และเมื่อหันไปมองฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ วังจีโฮกำลังมองมาด้วยตาเป็นประกาย
“โชอึยชิน นายเคยบอกว่าชอบชา”
“ก็ใช่… ทำไม”
ฉันเคยพูดแบบนั้นในตอนที่ถูกวังจีโฮสงสัยมารยาทบนโต๊ะอาหาร
“เท่าที่ฉันจับตาดู… มันค่อนข้างแปลก”
แปลกยังไง
“นายไม่ได้เกลียดชา และมีความรู้เกี่ยวกับชาค่อนข้างมาก แต่ก็ไม่ได้ชอบมันเป็นพิเศษ”
“หมายความว่ายังไง”
“ที่โรงเรียน ฉันไม่เคยเห็นนายเรียกร้องอยากดื่มชา และตอนขึ้นเครื่องนายก็ไม่ได้เจาะจงเลือกรสชา”
ความช่างสังเกตของตาเฒ่านี่น่าทึ่งจริงๆ
‘คอยดูอยู่ตลอดเลยหรือไง’
แต่ก็เป็นความจริง ถ้าฉันมีโอกาสได้เลือกเครื่องดื่ม เช่นปาร์ตี้หลังแข่งหมากรุก หรืออีเวนต์ที่ต้องฉลองกับเพื่อนร่วมชั้น ส่วนใหญ่จะเลือกน้ำอัดลมหรือไม่ก็น้ำผลไม้
บางครั้งก็ดื่มกาแฟกระป๋อง แต่ก็ดื่มชาน้อยเกินกว่าจะบอกว่าเป็นคนชอบชา
เป็นเช่นนี้เสมอแม้แต่ตอนที่วังจีโฮไม่ได้เห็น เช่นสนามเบสบอล ในแอร์แท็กซี่ หรือในสำนักงานทีมทะเลสาบนิรันดร์
ด้วยความสัตย์จริง น้ำผลไม้ถูกปากฉันมากกว่า และก่อนจะได้เจอกับชอนซองฮอนในโลกเก่า ฉันไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมพิธีชงชามาก่อน
“จริงสิ คืนนี้ทำตัวให้ว่างด้วยล่ะ ฉันมีคนที่ต้องไปพบ… นายจะมาด้วยก็ได้ แต่ใส่หน้ากากมานะ”
วังจีโฮเปลี่ยนหัวข้อสนทนาขณะฉันก้มหน้าดื่มชาโดยไม่ตอบ
“ใคร?”
“เจ้าของแสงประทาน ‘จักรพรรดิเพลิง·เทพกสิกรรม’”
ชื่อของคนใหญ่คนโตหลุดออกมาอย่างคาดไม่ถึง
