ท่วงทำนองอันไพเราะ แผ่ขยายผ่านพายุลูกใหญ่ไปจนทั่วแนวชายฝั่ง
ฟ้าาาาว—!
ทันใดนั้น คลื่นพลังวิเศษสองขั้วปะทะกันจนทะเลยามค่ำคืนสว่างไสว
เกิดคลื่นกระแทกแผ่ไปทุกทิศพร้อมกับแสงสีขาวโพลน
“อึก…!”
เม็งเฮียวทงที่ใช้คลื่นพลังวิเศษหุ้มร่างตัวเอง คิมยูรี และควอนเลนาเอาไว้ ฝืนข่มเสียงครวญคราง
พวกตนได้รับความเสียหายหนักแม้จะยืนอยู่ไกลขนาดนี้
แต่ควอนเจอินที่ยืนอยู่ใกล้ทะเลยิ่งกว่าใคร กลับยังปักหลักบรรเลงเพลงโดยไม่ขยับไปไหน
แสงประทานของคิมยูรีที่อัญเชิญโทสะทวยเทพแห่งท้องทะเล
แสงประทานของควอนเจอิน— ‘เพลงขับกล่อม’ —ซึ่งสามารถควบคุม ‘น้ำ’ ที่สัมผัสกับท่วงทำนอง
แสงประทานทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด
กำแพงสมุทรขนาดมหึมาที่หยุดชะงักเพราะท่วงทำนองจากไวโอลิน มิอาจรุกล้ำเข้ามาใกล้ฝั่ง
“…ม…ไม่นะ!”
ทันใดนั้น ควอนเลนาที่ลุกพรวดขึ้นจากด้านหลังเม็งเฮียวทง ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง
เมื่อกำแพงสมุทรไม่เคลื่อนไหว เอนามีที่ยังไม่ถูกคลื่นกลืนกิน เริ่มกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ควอนเจอินที่กำลังยืนบรรเลงเพลง ตกอยู่ในสภาพไร้การป้องกันต่อหน้าฝูงเอนามี
เมื่อเงาของเอนามีที่ใหญ่กว่าตัวเธอสองสามเท่า ทอดยาวลงมาปกคลุมร่างหญิงสาว
เปรี้ยง!
ด้วยเสียงปะทะอันหนักหน่วง เอนามีที่ปรี่เข้าหาควอนเจอินถูกดับลมหายใจในพริบตา
การโจมตีเพียงครั้งเดียว แผ่รัศมีกว้างลงไปในทะเลพร้อมกับปลิดชีพเอนามีเกรดสูงที่อยู่แถวหน้าอีกนับสิบ
“…ท่านผู้ฝึกตน?”
เม็งเฮียวทงพึมพำอย่างไม่เชื่อสายตา
ด้านหน้าควอนเจอินคือทักกอซัน
ชายสูงวัยยืนในท่ามือไพล่หลัง ราวกับยังไม่เคยโจมตีออกไป
เป็นท่ายืนที่เต็มไปด้วยช่องว่าง
แต่รอบตัวเขาผู้กำลังเผชิญหน้ากับเอนามีจำนวนมาก กลับแผ่จิตสังหารอันแรงกล้าในปริมาณเข้มข้น
ซู่ววว!
ทันใดนั้น เสาวารีขนาดมหึมาพุ่งออกจากกำแพงสมุทร ประหนึ่งหวังฆ่าควอนเจอินที่บังอาจยับยั้งตน
เสาวารีที่แฝงไว้ด้วยคลื่นพลังวิเศษอันน่าสะพรึง ซึ่งคอยสลับไปมาระหว่างการแยกและรวมตัว พุ่งตรงมาทางควอนเจอินโดยไม่มีความลังเล
แม้หญิงสาวจะลองเปลี่ยนจังหวะเพลงเพื่อต่อต้านการโจมตีอันน่าเกรงขาม แต่ความพยายามในการควบคุมกำแพงน้ำขนาดมหึมาด้วยเสียงไวโอลิน ไม่ต่างอะไรกับการเอาเข็มหมุดไปสู้กับเขียง
ขณะคลื่นสมุทรแหวกอากาศพุ่งเข้าใส่ควอนเจอิน
ซู่ว!
ทักกอซันผู้คอยเก็บกวาดเอนามีบนชายหาด ตัดสินใจเปลี่ยนท่ายืนเป็นครั้งแรก
หลังจากเอาแต่ทำตัวผ่อนคลายโดยแทบไม่ขยับร่างกายเลย เขาก้าวขาไปด้านหลังพร้อมกับกำหมัดแน่น
‘คิดจะทำอะไรกันแน่…! ไม่ใช่ว่าควรรีบหนีไปพร้อมนักไวโอลินคนนั้นหรือ’
ทักกอซันมีพลังวิเศษก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ประเภทหวือหวาเหมือนควอนเจอิน
เม็งเฮียวทงเคยได้ยินความสามารถของทักกอซันมานับครั้งไม่ถ้วน ในตอนที่อีกฝ่ายเอาแต่โอ้อวดตัวเอง เพื่อโน้มน้าวให้เด็กหนุ่มยอมเป็นศิษย์
‘เจ้าลัทธิลวงโลกมีพลังวิเศษคล้ายกับเรา… ทั้งสกิลและแสงประทาน… แล้วเขาจะหยุดมันยังไง!’
แต่ในเมื่อยอดฝีมือมากประสบการณ์ยืนกรานว่าจะไม่ไปไหน เม็งเฮียวทงตัดสินใจปิดปากเงียบ โดยเชื่อว่าอีกฝ่ายคงมีแผนการบางอย่าง
เสาวารียังคงพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับคร่าชีวิตเอนามีไปมากมาย
ขณะมันเตรียมปะทะกับครูกิตติมศักดิ์ทั้งสอง
บึ้มมมมมมม!
ทันทีที่ทักกอซันซัดหมัดที่เคลือบพลังวิเศษออกไป สิ่งที่ดูคล้าย ‘พายุหมุน’ พลันระเบิดจากกำปั้นเขา
เสาวารียักษ์และลมกระโชก ถูกพายุหมุนกลืนกินจนสลายไปในพริบตา ไม่นานก็เหลือเพียงเศษหมอก
ท่ามกลางละอองน้ำที่กระจัดกระจาย ทักกอซันกลับมายืนใช้สองมือไพล่หลังอีกครั้ง
ได้เห็นการโจมตีอันหนักหน่วงที่สามารถฉีกสายลมพร้อมกับแหวกทะเล เม็งเฮียวทงแทบหยุดหายใจ
“เอนามีกำลังจะหลุดจากแนวชายฝั่ง!”
เม็งเฮียวทงที่มัวอึ้งอยู่กับท่วงท่าของทักกอซัน มองตามทิศทางที่ควอนเลนาชี้ไป
แนวชายฝั่งยาวหนึ่งกิโลเมตร
เอนามีบางตัวฉวยโอกาสฝ่าวงล้อมออกไป ในตอนที่ควอนเจอินกับทักกอซันมัวปะทะกับกำแพงสมุทร
“ทำยังไงดี ถ้าพวกมันหลุดออกไป การไล่ตามคงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย…”
จริงอย่างที่ควอนเลนาพูด
เกาะซอกโมกว้างถึง 42.84 ตารางกิโลเมตร
เม็งเฮียวทงกับควอนเลนาที่ไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศ ย่อมทราบว่าการไล่ล่าเอนามีในความมืดเป็นเรื่องยากเพียงใด
พวกมันสามารถซุ่มโจมตีจนผู้ไล่ล่าตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
ควอนเลนากับเม็งเฮียวทงพยายามเร่งความเร็วไล่ตาม แต่ใครบางคนห้ามเอาไว้
“หยุดก่อนนักเรียน! ไม่ต้องมา!”
ชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าเจือความเศร้า
แม้อุปกรณ์สวมใส่จะดูล้าสมัย แต่เขาก็เป็นเพลเยอร์ผู้ใช้อาวุธวิเศษ
“มีคนเจ็บไม่ใช่หรือไง คิดจะวิ่งไปไหนน่ะ!”
“ถ้าเราไม่ไล่ตามไป พวกเอนามีจะมุ่งหน้าเข้าเขตพลเรือนนะคะ!”
“แถมคุณปู่คนนั้น… เอ่อ… พวกครูก็ไม่ว่างอยู่ด้วย!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก!”
ชวิ้ง!
คลื่นพลังวิเศษเส้นหนึ่งพุ่งปักดิน ราวกับจะช่วยยืนยันคำพูดเพลเยอร์วัยกลางคน
กี๊—!
โฮกกกก!
เอนามีทยอยล้มลงแล้วสลายไปจากหาดทราย
บางตัวถูกเสียบคอจนกลายเป็นละอองแสงโดยไม่มีโอกาสได้ส่งเสียง และถึงบางตัวจะเปล่งเสียงได้ แต่ก็ถูกทะลวงซ้ำเข้าที่จุดอ่อนจนล้มลงแล้วสลายไป
“นี่มัน…!”
คลื่นพลังวิเศษที่ทะลวงจุดตายของเอนามีเหล่านี้ ตัวจริงของมันคือลูกศรแสง
เม็งเฮียวทงจดจำเจ้าของลูกธนูได้ทันที
‘ครูฮัมกึนยอง…!’
ลูกศรแสงซึ่งคอยปกป้องตน ในวันที่เม็งเฮียวทงหนีจากนรกเข้าไปในโรงเรียนแสงเงิน
“ถ้ามี ‘ศรสวรรค์’ คนดังคอยป้องกันแถบนี้ไว้ล่ะก็ พวกนักเรียนคงเลิกกังวลกันแล้วสินะ!”
ชายวัยกลางคนหัวเราะชอบใจขณะกล่าว
* * *
หอพักนักเรียนหญิงห้อง 1/2
ซงแดซอกเปิดปาก แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
จนกระทั่งฝืนเปล่งเสียงอย่างตะกุกตะกัก
“ฉ…ฉันยังไหว… แต่ครูกับนักเรียนคนอื่นสภาพแย่มากเลย…!”
เสือเหลืองที่มองเข้าไปในห้อง หรี่ตาลง
เขาพอจะเดาได้ตั้งแต่ตอนที่สัมผัสถึงเอนามีด้านนอก แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะแย่กว่าที่คิด
‘ที่เคยโอ้อวดไว้ทำไม่ได้สักอย่าง… เราช่างน่าสมเพช’
นักเรียนหญิงห้อง 1/2ที่กำลังนอนหมดสติเพราะฤทธิ์พิษวิเศษ
โนยองมีผู้หมดสติจากอาการบาดเจ็บ
ซงแดซอกเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีสติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังบาดเจ็บพอสมควร
ไม่มีใคร ‘ปลอดภัย’ เลย
“…ขอบคุณที่มาช่วยพวกเรา… จริงสิ… นายไปตามครูฝึกมาใช่ไหม ที่นี่ถูกเล่นงานด้วยพิษหรือคำสาปบางอย่าง! เราต้องรีบเคลื่อนย้ายแล้ว! ครูฝึกอยู่ไหนล่ะ?”
หลังจากถอนหายใจโล่งอกเจือความมึนงง ซงแดซอกตะโกนอย่างร้อนรน
เสือเหลืองมองหน้าซงแดซอกแล้วพูด
“ไม่เหลือแล้วล่ะ”
“หา…?”
“คงจะหาตัวพวกเขาได้ยากแล้ว”
เสือเหลืองทำหน้าเคร่งขรึมขณะจินตนาการสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
‘ไม่คิดว่าจะเน่าเฟะถึงเพียงนี้’
หอพักของครูฝึกอยู่ใกล้กับหลุมหลบภัยกลาง
เมื่อเสือเหลืองไปถึง ครูฝึกบางคนกำลังมุ่งหน้าไปทางหลุมหลบภัย
พวกมันที่ทำตัวราวกับรู้อนาคต ลงมือติดตั้งบางสิ่งเมื่อไปถึงหลุมหลบภัย
สิ่งนั้นคือระเบิดวิเศษ—ไอเท็มที่จุดระเบิดผ่านคลื่นพลังวิเศษ
‘แม้ครูฝึกส่วนใหญ่จะไม่รู้เรื่อง แต่ไม่อยากเชื่อว่ายังมีส่วนน้อยกล้าเป็นศัตรูกับโรงเรียนแสงเงิน’
ลงเอยด้วย เสือเหลืองไม่เพียงจะเสียเวลาไปกับการปราบปรามครูฝึก แต่ยังต้องกู้ระเบิดเป็นของแถม
เพื่อประหยัดเวลา เขาสร้างบาเรียขึ้นมาแล้วจุดชนวนระเบิดทั้งหมดภายในนั้น
อย่างไรก็ดี ยาถอนพิเศษวิเศษที่เผ่ากวางปรุงมาให้ คอยละลายอวัยวะภายในเขาอย่างต่อเนื่อง จึงต้องแบ่งคลื่นพลังวิเศษส่วนหนึ่งมาใช้ฟื้นฟูร่างกายโuเวลกูดoทคoม
การสิ้นเปลืองพลังโดยใช่เหตุ ส่งผลให้ความเร็วในการย้ายตำแหน่งลดลงอย่างมาก
‘แค่จะบอกว่าหาครูฝึกไม่เจอ ทำไมหมอนี่ต้องพูดอ้อมโลกขนาดนั้น? แล้วยังคำพูดคำจานั่นอีก เมื่อคืนดูละครมากไปหรือไง’
ซงแดซอกค่อนข้างไม่สบอารมณ์ ที่เสือเหลืองไม่ยอมเล่ามาตรงๆ ว่าตามหาครูฝึกไม่เจอ
‘ไม่สิ… ไอ้เพี้ยนนี่พูดจาไม่รู้เรื่องเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ชอบหัวเราะกลบเกลื่อนจนคนลืม!’
ซงแดซอกรู้สึกขอบคุณเพื่อนร่วมชั้นที่เพิ่งช่วยชีวิต แต่ก็อดจิกกัดในความแปลกไม่ได้
ซู่ว!
โดยไม่ได้สนใจความคิดซงแดซอก เสือเหลืองเริ่มเปลี่ยนคลื่นพลังวิเศษให้กลายเป็น ‘พลังเวท’
ตามการขยับมือของเขา คนเจ็บทั้งหมดทยอยถูกเคลือบด้วยพลังเวทสีทอง
ได้เห็นทักษะการควบคุมพลังเวทของเสือเหลือง ซงแดซอกถึงกับอึ้ง
“นายทำได้ยังไง…!”
“เปลี่ยนคลื่นพลังวิเศษให้เป็นพลังเวทไง ไปกันเถอะ พวกเราต้องรีบไปป้องกันหลุมหลบภัยกลาง”
ซงแดซอกพยักหน้ารับไปตามน้ำ และเริ่มวิ่งตามหลังเสือเหลือง
อย่างไรก็ดี เสือเหลืองกลับยังซิ่งเร็วกว่าซงแดซอก ทั้งที่คอยใช้พลังเวทแบกคนเจ็บนับสิบไปพร้อมกัน
‘สมาธิยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว…! ถึงไอ้เพี้ยนนี่จะมีพลังวิเศษเหลือเฟือ แต่การวิ่งไปพร้อมกับควบคุมพลังเวทไปด้วยนั้นไม่ง่ายเลย!’
ซงแดซอกถามเสือเหลืองที่กำลังวิ่งนำ
“นายทำแบบนี้ได้ยังไง”
“หมายถึงการควบคุมพลังเวท? พออายุเยอะก็ทำได้เอง”
ก็อายุเท่ากันไม่ใช่หรือไง
พูดจาเหลวไหลอีกแล้ว
ซงแดซอกอยากจะโพล่งถามไปแบบนั้น แต่เขาไม่อยากพูดจาไม่ดีกับเด็กเพี้ยนที่ช่วยชีวิตตน
“หรือว่านายจะเกิดต้นปี?”
เนื่องจากเด็กบางคนเกิดช่วงต้นปี กว่าจะนับอายุก็ต้องรอจนถึงปีใหม่รอบถัดไป ในกรณีนี้จะบอกว่าตัวเองแก่กว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไม่ใช่เรื่องผิด
เสือเหลืองตอบคำถามซงแดซอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“วันเกิด? วันเกิดตามใบสูติบัตรของฉันคือ 3 ตุลาคม”
ก็ไม่ได้เกิดต้นปีนี่หว่า
ซงแดซอกยิ่งฉงน
“…งั้นหรือ แล้วทำไมต้องใช้คำพูดคำจาเหมือนคนแก่กว่าด้วย”
“คำพูดคำจาสินะ… ปกติแล้วฉันจะเลือกใช้ตามสถานการณ์ แต่ช่วงหลังเริ่มขี้เกียจเพราะมีเพื่อนร่วมชั้นบางคนรู้อายุจริง”
มุกแดกดันของซงแดซอกใช้ไม่ได้ผลกับเด็กเพี้ยน
“ยังเยือกเย็นแม้จะเฉียดใกล้ความตาย ไม่หวั่นไหวเพราะพิษและอาการบาดเจ็บ… เหมือนกับหมัดเหล็กสมัยหนุ่มๆ ไม่มีผิด”
เสียงพึมพำที่คล้ายพูดกับตัวเอง ดังเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาทของซงแดซอก
‘…อย่างเราจะไปเหมือนกับมหาบุรุษในวัยหนุ่มได้ยังไง… คล้ายได้แค่หน้าตาเท่านั้นแหละ’
เสือเหลืองพูดราวกับเคยเห็นปู่ของตนในวัยหนุ่ม แต่ซงแดซอกปล่อยผ่านเพราะมองว่าเป็นเรื่องปกติของเด็กเพี้ยน
ผ่านไปสักพัก ซงแดซอกเริ่มมองเห็นหลุมหลบภัยกลาง
ขณะถอนหายใจโล่งอก เรี่ยวแรงของเขาลดลงกะทันหัน
การมองเห็นของซงแดซอกกลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว
“พิษวิเศษจะออกฤทธิ์เร็วในกรณีที่มีบาดแผล… อดทนมาได้ไกลขนาดนี้โดยที่มีแผลเต็มหลัง… เป็นเด็กหนุ่มที่มีจิตใจเข้มแข็งจริงๆ”
เสียงพึมพำของเด็กเพี้ยนเบาลงเรื่อยๆ
ซงแดซอกอยากจะถามเสือเหลืองว่าหมายถึงอะไร แต่ก็หมดสติก่อนจะได้ทำ
* * *
ฉันวางแผนโดยคำนวณเผื่อตัวแปรไม่คาดฝันเอาไว้เสมอ
เส้นเรื่องของโลกเปลี่ยนไปจากในเกมมาก เนื่องจากการกระทำในอดีตของตัวฉันเอง
คิมชินรกรอดชีวิต ชเวย็อนทึกหายไป
ลิ่วล้อที่จอมบงการฝังไว้ในสมาคมเพลเยอร์ถูกเปิดโปง
คิมยูรีไม่ได้จับมือกับนาบีรยองในวันที่ผนึกแสงประทานสลายไปหลังจากสอบเสร็จ
มีนักเรียนห้องศูนย์มาเข้าค่ายมากกว่าหนึ่งคน
และอีกหลายผลข้างเคียงที่เกิดตามมาเป็นลูกโซ่
‘…แต่เราไม่อยากเจอผลข้างเคียงแบบนี้’
คลื่นพลังวิเศษที่แฝงจิตมุ่งร้ายกำลังตรึงฉันไว้แน่น
อาจไม่มีสกิลสำหรับจำแนกมนุษย์กับเผ่าแท้ แต่ฉันเคยเห็นเผ่าแท้มานับครั้งไม่ถ้วน
ถึงจะไม่มีหลักฐาน แต่ฉันมั่นใจ
เจ้าของจิตมุ่งร้ายคือเผ่าแท้
น้ำเสียงเย็นยะเยือกของอีกฝ่าย ดังเล็ดลอดเข้ามาในหู
“วาง ‘สิ่ง’ ที่เจ้ากำลังแบกลงแล้วไสหัวไป”
บนหลังฉันคือซาวอลเซอึมที่กำลังหมดสติ
‘เราเผื่อใจไว้ว่าคงมีเผ่าหมีกลุ่มอื่นนอกจากที่หมายหัวคิมชินรก อีกทั้งยังเผื่อไว้ใจว่าอาจบังเอิญสวนทางกัน…’
แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกับหัวหน้าปฏิบัติการของฝ่ายศัตรูโดยตรง
ผิดไปจากแผนเดิม ฉันคงมิอาจพาซาวอลเซอึมไปยังจุดปลอดภัย
และคงไม่สามารถกลับไปรวมกลุ่มกับพวกพ้องที่แข็งแกร่งอย่างเสือแดง ยงเจกอน คิมชินรก หรือวังจีโฮ
