ก่อนเข้าค่ายยุวชน
คฤหาสน์วังมยองโฮ
“ดูเหมือนจะมีไอเดียสินะ ลองบอกมาหน่อย… มันเกี่ยวข้องกับ ‘สิ่งที่นายรู้’ หรือเปล่า”
หลังจากจ้องแผนที่และตารางกิจกรรมของค่ายยุวชนด้วยสีหน้าครุ่นคิด เมื่อเงยหน้าขึ้น ฉันพบว่าเหล่าเสือ รวมถึงวังจีโฮ กำลังมองมา
ได้เห็นฉันเอาแต่ก้มหน้ามองจอโดยไม่เคลื่อนไหวหลังจากได้รับเบาะแสจากเสือแดง พวกเขาคงวิตกกันน่าดู
“มีตัวแปรที่ฉันอยากกำจัดทิ้งเป็นอันดับแรก”
“ตัวแปร?”
“บุคคลที่ส่งข้อมูลของค่ายยุวชนให้ ‘เจ้านั่น’ …”
วังจีโฮทำหน้าไม่สบายใจเมื่อได้ยินฉันเกริ่น
“ถ้าฉันเป็น ‘เจ้านั่น’ คงจะทำแบบนี้… หนึ่ง ระบุตำแหน่งของนักเรียนที่ถูกเลือกให้เป็นเครื่องเซ่น… สอง ติดตามความเคลื่อนไหวของครูที่สามารถขัดขวางแผนการ และสาม หาโอกาสลงมือ โดยคำนึงจากตารางกิจกรรมของค่ายและตำแหน่งของหอพักต่างๆ …”
ฉันมองไปทางเสือแดงแล้วพูด
“หรือก็คือ ถ้ามันคิดจะโจมตีคิมชินรกที่เป็นครูประจำชั้นห้อง 1/1 จริง ก่อนอื่นก็ต้องมีข้อมูลตารางกิจกรรมของนักเรียนห้องศูนย์ หนึ่ง และสองอยู่ในมือ”
ค่ายยุวชนแบ่งออกเป็นห้ากลุ่มใหญ่
สถานที่และเวลาไม่ตรงกันเลย
หากลงมือโจมตีกลุ่มหนึ่ง กลุ่มที่เหลือก็ต้องถูกยกเลิก เลื่อนวันจัด หรือไม่ก็ถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนา ดังนั้นพวกมันต้องเล็งโจมตีแค่กลุ่มเดียว
ในเมื่อเปิดเผยมาแล้วว่าเป้าหมายคือคิมชินรก เท่ากับว่าจอมบงการเล็งโจมตีกลุ่มของห้องศูนย์ หนึ่ง และสอง
“กำหนดการวันเข้าค่ายมีบอกอยู่ในเว็บไซต์โรงเรียนก็จริง แต่ก็ไม่ได้แจ้งรายละเอียดที่ชัดเจน ไม่มีใครรู้ว่ากินข้าวตอนไหน เช็กชื่อเมื่อไร เช่นเดียวกับจุดทำกิจกรรมและตำแหน่งของที่พัก กว่านักเรียนจะได้ทราบรายละเอียดก็ต้องรอจนถึงพิธีปฐมนิเทศ”
วังจีโฮกล่าวพลางฉายโฮโลแกรมแผนผังบุคลากรของโรงเรียน
“…หมายความว่ามีคนทรยศแฝงตัวอยู่ในหมู่ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ หัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียน ครูประจำชั้น หรือไม่ก็ผู้ช่วยผู้ประจำชั้น?”
ฉันส่ายศีรษะหลังจากอ่านรายชื่อและยืนยันครบทุกใบหน้า
“คงไม่ได้อยู่ในนี้”
กลุ่มบุคคลบนภาพโฮโลแกรม
ครูประจำชั้นและผู้ช่วยของห้องศูนย์ หนึ่ง และสอง รวมถึงครูที่มีตำแหน่งตามคำบอกเล่าของวังจีโฮ ล้วนเสียชีวิตภายในเกม
“คนปล่อยข้อมูลอยู่นอกโรงเรียน ไม่ใช่ภายใน”
“นอกโรงเรียน… หืม…”
วังจีโฮพยักหน้าราวกับเพิ่งนึกออก
ชเวย็อนทึกกับลิ่วล้อ บ่อนทำลายโรงเรียนแสงเงินจากภายในมาอย่างยาวนาน เป็นธรรมดาที่เขาจะตั้งธงว่ามีคนทรยศอยู่ในโรงเรียน
“มีบุคคลภายนอกรู้เรื่องค่ายยุวชนด้วยหรือ”
“มีสิ”
เพื่อตอบคำถามของเสือแดง ฉันขยายหน้าต่างโฮโลแกรมให้กว้างขึ้น
“พวกครูฝึกในค่ายยุวชนไง”
“ทำไมพวกเขาถึง…!”
“ถ้าลองตรวจสอบดูก็จะรู้ว่าพวกเขาได้รับผลประโยชน์จากการบรรดาครูที่ทุจริตมานานแล้ว หมายความว่า ‘เจ้านั่น’ ก็อาจมีช่องทางติดต่อครูฝึกเช่นกัน ในเมื่อพักหลังพวกครูฝึกเริ่มสูญเสียรายได้ พวกมันก็พร้อมจะขายข้อมูลหากเงินถึง แต่ยังไม่ชัดเจนว่าเป็นส่วนหนึ่งในภารกิจลอบสังหารคิมชินรกด้วยหรือไม่ และเกี่ยวข้องกับขั้นตอนการเลือก ‘เครื่องเซ่น’ ในหมู่นักเรียนด้วยไหม”
ค่อนข้างน่าปวดหัวที่เราไม่มีข้อมูลเลย ว่าพวกมันถูกจ้างด้วยเงินเท่าไร และมีส่วนกับแผนถึงระดับใด
ฉันมองวังจีโฮแล้วพูด
“ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่า ‘เจ้านั่น’ จะลงมือแบบไหน อาจมีการจับนักเรียน ครู หรือชาวบ้านเป็นตัวประกัน… จะชิงจัดการพวกครูฝึกก่อน ‘เจ้านั่น’ ลงมือก็ไม่ได้เช่นกัน เพราะมีโอกาสสูงที่มันจะเปลี่ยนแผนกลางคัน… ต้องรอให้พวกมันเริ่มลงมือก่อน นายค่อยไปจัดการกับพวกครูฝึกให้หมด”
“ง่ายมาก มีครูฝึกแค่คนเดียวที่เป็นเพลเยอร์”
วังจีโฮพูดอย่างมั่นใจ
“แล้วยังไงต่อ”
“จากนั้นก็ไปที่หอพักนักเรียนหญิง… ห้องหนึ่งคงไม่เป็นอะไร แต่ห้องสองไม่แน่ มีโอกาสที่พวกเธอจะได้รับพิษวิเศษ…”
“นั่นก็ไม่มีปัญหา”
วังจีโฮวางยาเม็ดที่ห่ออยู่ในกระดาษโบราณลงบนโต๊ะ
“ฉันได้มาแล้ว ยาถอนพิษวิเศษที่เผ่ากวางปรุงขึ้น”
วังจีโฮแอบเตรียมของแบบนี้อยู่ลับหลัง…!
คงจะทำงานหนักมากจริงๆ
“มนุษย์ใช่ได้ไหม ผลิตจำนวนมากได้หรือยัง”
“ฉันลองทดสอบแล้ว มันยังมีผลข้างเคียงกับมนุษย์อยู่ ถ้าไม่ใช่เผ่าแท้ก็คงใช้ลำบากหน่อย”
“ผลข้างเคียงเป็นยังไง”
“แทนที่จะขับพิษวิเศษออกไป ยาถอนพิษจะทำลายอวัยวะภายใน… หากไม่มีพลังฟื้นฟูร่างกายระดับเผ่าแท้ ต่อให้พิษวิเศษจะถูกขจัดจนหมด แต่มนุษย์อาจหมดสติจากภาวะอวัยวะภายในล้มเหลวเฉียบพลัน”
ฟังดูเหมือนพิษ มากกว่ายาถอนพิษอีกนะเนี่ย
แต่ยาถอนพิษทั่วไปก็กลายเป็นพิษได้เช่นกัน หากกินในปริมาณมากเกินไป
“แล้วนายล่ะ… กินเข้าไปแล้วยังสู้ไหวไหม”
“คิดว่าฉันเป็นใคร? แทบไม่ส่งผลอะไรเลยสักนิด”
นั่นคือบทสนทนาเมื่อไม่กี่วันก่อน
วังจีโฮพูดออกมาแบบนั้น แต่เขากลับไปถึงหอพักหญิงช้ากว่ากำหนด ไม่รู้ว่าติดขัดอะไรตรงไหน
แต่ผ่านไปไม่นาน ฉันเห็นจุดบนแผนที่ขยับไปถึงหน้าหอพักหญิงห้อง 1/2ด้วยความไวปานสายฟ้า
…ดูเหมือนจะไปทันแบบฉิวเฉียด
‘ขอให้ซงแดซอกกับพวกนักเรียนหญิงยังปลอดภัย…’
ฉันค่อนข้างกระวนกระวาย แต่แสดงออกทางสีหน้าไม่ได้เพราะซาวอลเซอึมกำลังตั้งใจใช้แสงประทาน
หลังจากส่ง ‘สาร’ เสร็จเรียบร้อย เขายกเลิกแสงประทาน ‘โองการราชัน’ แล้วร่อนลง
ซาวอลเซอึมเดินมาหาฉันโดยที่รอบตัวยังแผ่ละอองพลังวิเศษ
“…อพยพชาวเมืองเรียบร้อย!”
“ทำดีมาก”
“อื้อ…! ขอบคุณ!”
ซาวอลเซอึมที่กล่าวขอบคุณด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูอิดโรยจนน่าตกใจ
เขาพูดด้วยเสียงอ่อนแรง
“ขอโทษนะ… แต่ฉันเพลียมากเลย…”
“ไม่เป็นไร พักผ่อนเถอะ”
เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะนี่คือการใช้แสงประทานครั้งแรกของเขา
ฉันบินขึ้นฟ้าพร้อมกับอุ้มซาวอลเซอึมที่หลับตาสนิท
〈ท่านใช้แสงประทาน ‘เส้นทางเพลเยอร์’ 〉
ตัวละครที่เลือกใช้ ไม่ใช่ใครนอกจากซาวอลเซอึมผู้กำลังหมดสติ
อาศัยสกิลบินของเขา ฉันมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งถัดไป
‘ใจเย็นไว้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ!’
แม้จะพยายามสงบใจ แต่ในหัวกำลังจินตนาการถึงสถานการณ์ในจุดหมายถัดไปโuเวลกูดoทคอม
ฉากที่คิมยูรีเปิดใช้แสงประทานเป็นครั้งแรก
* * *
ฟ้าววววว!!
รอบตัวคิมยูรีรายล้อมไปด้วยพายุคลื่นพลังวิเศษ
‘เบื้องบน’ จำนวนมากกระซิบกระซาบข้างหูเธอไม่พัก
[ข้าจักถ่ายทอดพระวจนะแห่งเจ้าแม่มาจู่… จงเปิดแสงประทานบัดเดี๋ยวนี้… มิฉะนั้นร่างกายจะถูกทำลาย]
[เราไม่มีความคิดที่จะทำร้ายเจ้า แม้นพลังที่ปะทุออกมาอาจทำให้ฟ้าดินถล่ม แต่เราจะใช้พลังปกป้องเจ้าเอาไว้]
[แม่หญิงมรกตประเสริฐเป็นห่วงเจ้าอยู่นะ]
[ฮึ! ข้าไม่ได้เป็นห่วงนักหรอก แค่ไม่อยากให้ผู้ที่เกี่ยวข้องกับข้า ตกอยู่ในอันตรายเพราะพลังของข้า]
คิมยูรียิ่งหวั่นวิตกเมื่อได้ยินเสียงของทวยเทพจากสถานที่ห่างไกล
พวกท่านเอาแต่พร่ำบอกว่าจะปกป้อง ‘คิมยูรี’
กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากเรียกใช้แสงประทาน คิมยูรีจะปลอดภัย
แต่คนอื่นล่ะ?
บางที พวกท่านอาจใจดีช่วยปกป้องบุคคลที่สนิทชิดเชื้อกับเธอ
แต่คนที่ไม่ได้สนิทล่ะ?
คนแปลกหน้าล่ะ?
จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?
มันจะกลายเป็นโศกนาฏกรรมซอกูครั้งที่สอง
ทุกคนจะถูกลบหายอย่างไร้ร่องรอย
“ทำยังไงดี… คลื่นพลังวิเศษของยูรีกำลัง…!”
“เฮ้ย! เธอถอยออกมาก่อน!”
ควอนเลนากับเม็งเฮียวทงพยายามเข้าใกล้คิมยูรี
เม็งเฮียวทงยังสามารถขยับได้ทีละก้าวแม้จะถูกแรงดันพลังวิเศษของคิมยูรีซัดปะทะ แต่ควอนเลนาทำแบบนั้นไม่ได้ และเสียหลักล้มลงภายในเวลาไม่นาน
หัวใจคิมยูรีรู้สึกเจ็บแปลบขณะเห็นฉากดังกล่าวด้วยทัศนวิสัยอันพร่ามัว
ฟ้าว! ฟ้าวว!
เสียงคลื่นพลังวิเศษคำรามดังถาโถมจากทุกทิศ
คลื่นพลังวิเศษที่ทยอยพรั่งพรูจากร่างกายหญิงสาว เริ่มจับตัวเป็นรูปร่างที่คมชัด
สัญญาณบ่งบอกว่าแสงประทานใกล้ปะทุ
‘ไม่…!’
คิมยูรีฝืนยับยั้งไว้อย่างเต็มกลืน คลื่นพลังวิเศษยังคงไม่ปะทุออกมา
แต่เธอมิอาจขจัดความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทุกอณูรูขุมขน
ทันใดนั้น
“หัวหน้าห้อง!”
เม็งเฮียวทงฝ่าพายุคลื่นพลังวิเศษที่แหลมคมราวกับใบมีด จนเข้าประชิดตัวคิมยูรีสำเร็จ
เขาจับไหล่เธอไว้พร้อมกับพูด
“รองหัวหน้าห้องฝากบอกว่า… ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ให้นึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูดกับเธอ!”
คิมยูรีเบิกตากว้าง
บทสนทนาระหว่างเธอกับรองหัวหน้าห้องโชอึยชินย้อนกลับมาในความคิด
—เธอจะไม่เป็นไร
—ถึงพลังวิเศษจะอาละวาดก็ไม่เป็นไร เธอสามารถใช้มันได้ตามที่ต้องการ
—อย่าห่วงเลย เธอคิดว่าครูฮัมกึนยองกับเพื่อนคนอื่นอ่อนแอขนาดนั้นเชียว?
คิมยูรีนึกถึงใบหน้าเพื่อนๆ ที่เป็นกังวลกับพฤติกรรมแปลกๆ ของตนในระยะหลัง
ใบหน้าพ่อแม่ในโรงพยาบาลที่นอนไม่เต็มอิ่มเพราะเป็นห่วงเธอ
ใบหน้าครูฮัมกึนยองที่คอยเอาใจใส่ เพราะทราบดีว่าตราผนึกแสงประทานกำลังจะหายไป
ใบหน้ามินกือรินที่ช่วยวาดผนึกใหม่ด้วยปากกาลูกลื่น และภายหลังได้เปลี่ยนเป็นปากกาเมจิก
ใบหน้าเพื่อนๆ ในห้องที่คอยแบ่งของกินด้วยกัน
ใบหน้าเม็งเฮียวทงกับควอนเลนาทีที่พยายามเข้าใกล้แม้จะรู้ว่าเสี่ยงอันตราย
—เชื่อเถอะว่าไม่น่ากังวลขนาดนั้น เลิกห่วงคนรอบข้างได้แล้ว ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อยู่ จะมีคนต้องเจ็บปวดมากกว่าตอนที่แสงประทานของเธออาละวาดอีกนะ
ใบหน้าโชอึยชินที่พูดแบบนั้นพลางยิ้มอย่างมีพิรุธ
รอยยิ้มที่ทุกคนเห็นตรงกันว่าดูมีพิรุธ แต่มันกลับทำให้เธอโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
นึกถึงใบหน้าเหล่านั้น คิมยูรีปลดปล่อยแสงประทานของตนโดยไม่ฝืนยังยั้ง
ซ่าาาา—!!
ขณะเม็งเฮียวทงคว้าร่างที่ล้มลงของคิมยูรีไว้ได้ทัน คลื่นพลังวิเศษรอบตัวเธอพลันแปรเปลี่ยนเป็นกลีบดอกแมกโนเลียจำนวนมหาศาล
กลีบดอกไม้สีขาว นับหมื่นนับแสนกลีบ ทยอยหลั่งไหลไปทางทะเลสีดำ
ฝูงเอนามีที่เริ่มขึ้นฝั่งและเตรียมกรีธาทัพใส่อาคารบ้านเรือน ต่างก็หยุดมองฉากอันน่าตื่นตะลึงดังกล่าว
หลังจากคลื่นพลังวิเศษในรูปกลีบดอกแมกโนเลียละลายหายไปกับน้ำทะเล
ครือรือรือรือรืนนนน—!!
เสียงคำรามที่ราวกับสวรรค์จะถล่มเสียให้ได้ ดังกังวานไปทุกสารทิศ
ตามด้วยสายลมกระโชกแรง
เม็งเฮียวทงกับควอนเลนามองไปยังอีกฟากหนึ่งของสายลม
“พระเจ้าช่วย…”
ควอนเลนาพึมพำด้วยใบหน้าหวาดผวา
สุดขอบสายตาพวกเขา ทะเลกำลังเคลื่อนไหว
มันมิอาจนิยามได้ด้วยคำว่า ‘คลื่น’ หรือ ‘เกลียวคลื่น’
ทะเลกำลังเปลี่ยนรูปลักษณ์ โดยหวังกลืนกินทั้งเกาะให้หายไป
ฉากตรงหน้าดูคล้ายกำแพงขนาดใหญ่ หรือไม่ก็ยักษ์ในเทพนิยายที่ถูกกล่าวขานว่าสืบเชื้อสายจากเทพ
กีอี๊—!
ซ่า—!
น้ำทะเลที่แปรเปลี่ยน ฝังเอนามีหลายร้อยตัวในพริบตาใต้ฟองคลื่น
บรรดาเอนามีที่ยังขึ้นฝั่งไม่สำเร็จ พยายามตะเกียกตะกายให้พ้นจากชายหาด
แต่หารู้ไม่ว่า คลื่นทะเลมิได้สิ้นสุดแค่ชายหาด
มันต้องการกลืนกินทั้งเกาะ
“ร…หรือว่า… นี่คือแสงประทานของยูรี…? มันเหมือนกับ… แสงประทานที่อาละวาดในโศกนาฏกรรมซอกู…”
คำพูดของควอนเลนาดึงสติเม็งเฮียวทงกลับมา
เขาก็รู้จักโศกนาฏกรรมโรงเรียนประถมซอกูเช่นกัน เพราะมันอยู่ในเนื้อหาที่ออกสอบ
เมื่อจินตนาการภาพคลื่นยักษ์เขมือบผู้คนและบ้านเรือนในครานั้น เส้นขนพลันลุกชูชันไปทั้งตัว
“ไปกันเถอะ! รีบหนีขึ้นที่สูง!”
“…อื้อ!”
ขณะเม็งเฮียวทงที่อุ้มคิมยูรีผู้หมดสติ เตรียมวิ่งเต็มฝีเท้า
“ตรงนั้นมีใครอยู่ด้วย!”
ควอนเลนาตะโกน
ไม่ผิดจากที่เธอบอก ใครบางคนยืนอยู่ริมชายหาดอันว่างเปล่า
ต่อหน้าเอนามีที่กำลังแตกตื่น ต่อหน้าคลื่นยักษ์ที่หวังเขมือบทั้งเกาะ บุคคลดังกล่าวเสกไอเท็มการ์ดให้กลายเป็นจริง
ควอนเลนาทำตาโตเมื่อได้เห็นเงาของไอเท็มนั้น
“นั่นมัน… หรือว่า…”
ในมือของบุคคลปริศนาคือไวโอลินและคันชัก
วินาทีที่นักไวโอลินสีคันชัก ท่วงทำนองอันทรงพลัง รวมถึงคลื่นพลังวิเศษปริมาณมหาศาล พลันแผ่ปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ
ได้เห็นฉากตรงหน้า ได้ฟังเสียงตัวโน้ต ควอนเลนาตะโกนอย่างมั่นใจ
“รุ่นพี่ควอนเจอิน!”
‘บูลไวโอลินิสต์’ ควอนเจอินผู้บรรเลงวารี กำลังยืนเผชิญหน้ากับกองทัพเอนามีและกำแพงคลื่นสมุทร
