‘การศึกษาแสงประทานผ่านกรณีตัวอย่าง’
เมื่อคิมยูรีคิดจะลงเรียนวิชาเลือกดังกล่าว ใครหลายคนพยายามคัดค้าน
“การวิจัยแสงประทานอาจจะยากเกินไปสำหรับเด็กปีหนึ่งนะ… ถ้ายังไม่เชี่ยวชาญการใช้แสงประทาน อาจต้องเผชิญหน้ากับบทเรียนที่ไม่เข้าใจ”
ในวันแรกของการเรียน อูซังฮีที่นั่งข้างคิมยูรีแนะนำแบบไปนั้น แต่คิมยูรียังคงยืนกรานโดยให้เหตุผลว่า ‘ฉันสนใจแสงประทานมากจริงๆ ไม่ว่ายังไงก็อยากลงเรียนวิชาเลือกนี้ให้ได้ค่ะ’
และไม่ผิดจากที่อูซังฮีเตือน นี่เป็นวิชาที่ทำความเข้าใจได้ค่อนข้างยาก
แต่คิมยูรีไม่ยอมแพ้ และยืนกรานที่จะเรียนต่อ
เพราะมีหัวข้อหนึ่งในหลักสูตรที่เธออยากฟังให้ได้
“หัวข้อการเรียนในวันนี้คือ ‘เบื้องบนและแสงประทาน’”
ก่อนจะเริ่มสอบปลายภาคไม่นาน ในที่สุดช่วงเวลาที่คิมยูรีรอคอยก็มาถึง
“มีกรณีน้อยมาก ที่แสงประทานของเพลเยอร์จะถูกเชื่อมต่อกับเบื้องบนโดยตรง วันนี้เราจะมาวิจัยในประเด็นดังกล่าว”
ครูประจำวิชา ‘การศึกษาแสงประทานผ่านกรณีตัวอย่าง’ คือโนยองมี —ครูประจำชั้นห้อง 1/2
เมื่อเธอพูดจบ นักเรียนบางคนยกมือขึ้นถาม
“ถ้านำจำนวนของแสงประทานมาเทียบกับจำนวนของเบื้องบน มันก็ไม่น่าจะเรียกว่า ‘น้อยมาก’ หรือเปล่าคะ? โลกนี้มีเทพนิยายกับตำนานอยู่เต็มไปหมด”
“จำนวนประชากรโลกคือแปดพันล้านคน ถ้า 20% เป็นเพลเยอร์ก็จะเท่ากับ 1.6 พันล้านคน โดยที่จำนวนของเบื้องบนนั้นมีไม่ถึงหนึ่งหมื่น”
หากเบื้องบนทุกคนมอบแสงประทานให้แก่มนุษย์แบบ 1:1 เท่ากับว่าสัดส่วนระหว่างเพลเยอร์ปกติ กับเพลเยอร์ที่มีแสงประทานเชื่อมต่อกับเบื้องบนจะอยู่ที่ 1:160,000 คน
เพียงพอให้เรียกว่า ‘น้อยมาก’
“นอกจากนั้น ใช่ว่าเบื้องบนทุกองค์จะอนุญาตให้มนุษย์หรือเผ่าแท้ยืมพลัง หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง เพลเยอร์ที่มีแสงประทานเชื่อมต่อกับเบื้องบนคือกรณีหายากอย่างแท้จริง”
หลังจากได้ฟังคำโต้แย้งของโนยองมี นักเรียนทุกคนในห้อง รวมถึงคนที่ยกมือถามเมื่อครู รีบก้มหน้าก้มตาจดบันทึก
โนยองมีเริ่มสอนต่อ
“โลกนี้มีคำกล่าวที่ว่า ‘แสงประทานอาจคล้ายกันได้ แต่จะไม่มีวันเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว’ เพลเยอร์ทุกคนจะเกิดมาพร้อมกับแสงประทานที่เป็นปัจเจก แต่ทันทีที่เชื่อมต่อกับเบื้องบน พลังของเบื้องบนจะหลอมรวมเข้ากับแสงประทาน”
โนยองมีชี้มาทางอูซังฮีที่นั่งข้างๆ คิมยูรี
“ตัวอย่างที่เห็นภาพได้ชัดเจน คืออูซังฮีผู้เชื่อมต่อกับเทพธิดาแห่งการรักษา—อาร์เคีย… เดิมทีเธอมีแสงประทานธาตุลม ประเภทโจมตี แต่หลังจากเชื่อมต่อกับเบื้องบน แสงประทานได้เปลี่ยนเป็นสายลมแห่งการรักษา”
ถัดมา โนยองมีได้กล่าวถึงเพลเยอร์คนดังที่มีแสงประทานเปลี่ยนไปในลักษณะเดียวกับอูซังฮี
หลังจากยกตัวอย่างเสร็จ หัวข้อการเรียนเปลี่ยนไปเป็นบทความวิจัยเชิงลึก
“เมื่อไม่นานมานี้ นักเรียนอูซังฮีเพิ่งตีพิมพ์วิทยานิพนธ์เกี่ยวกับเบื้องบนและแสงประทาน… ช่วยเล่าอย่างคร่าวๆ ได้ไหม”
อูซังฮีลุกจากเก้าอี้ แล้วฉายวิทยานิพนธ์ที่ชื่อ ‘การศึกษาแสงประทานผ่านความสัมพันธ์กับเบื้องบนที่มากกว่าหนึ่ง’ ขึ้นกระดานดำ
“เมื่อปีที่แล้ว ฉันได้รับข้อเสนอทำพันธสัญญาจากท่านอาดราสเทเอีย… ไม่สิ ท่านเนเมซิส โดยพระองค์ทรงตรัสว่า ‘เจ้าน่ะมีพรสวรรค์’ แต่ท่านอาเคียร์ไม่ชอบ ฉันจึงตอบปฏิเสธไปอย่างสุภาพ ต้องขอบคุณที่ท่านเนเมซิสยอมถอย เรื่องราวจึงจบลงด้วยดี… หลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันเริ่มต้นเขียนวิทยานิพนธ์จากสิ่งที่เห็นและรับรู้”
เทพธิดาแห่งการแก้แค้น เนเมซิส
เทพธิดาแห่งการรักษา อาร์เคีย
บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มฮือฮาเมื่อสองชื่อเบื้องบน ซึ่งอยู่บนจุดสูงสุดของเทพนิยายกรีกโรมันถูกเอ่ยออกมา
คิมยูรีรู้สึกเหมือนท้องไส้ปั่นป่วน
‘เบื้องบนสององค์… แค่สอง… ทุกคนก็แทบเป็นบ้ากันแล้วสินะ’
ยังไม่ทันจะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย อูซังฮีได้ถูกทาบทามจากหลากหลายสถาบันวิจัย — เช่นรัฐบาล สมาคมเพลเยอร์ และสถาบันเอกชน
เมื่อการนำเสนอที่สั้นกระชับแต่ได้ใจความของเธอจบลง ในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงปรบมือ
โนยองมียิ้มจางๆ แล้วพูดต่อ
“ก็ตามที่นักเรียนอูซังฮีอธิบาย แตกต่างจากพรคุ้มครองที่มอบให้ได้หลายเป้าหมาย เบื้องบนจะให้ยืมพลังผ่านแสงประทานได้แค่เป้าหมายเดียว… หลังจากเพลเยอร์สร้างสายสัมพันธ์กับเบื้องบนองค์ใด เบื้องบนองค์อื่นจะเข้ามาแทรกแซงได้ยากขึ้น ส่งผลให้เบื้องบนไม่ค่อยอย่างยุ่งกับเพลเยอร์ที่มีพันธสัญญากับเบื้องบนอยู่ก่อนแล้ว”
ขณะฟังคำบรรยายของโนยองมี คิมยูรีสัมผัสได้ว่าเหงื่อเย็นๆ กำลังไหลไปตามฝ่ามือ
นักเรียนคนหนึ่งถามขึ้น
“หรือสรุปได้ว่า เพลเยอร์หนึ่งคนไม่สามารถยืมพลังผ่านแสงประทานจากเบื้องบนได้มากกว่าหนึ่งองค์?”
“ไม่เสมอไป ในทางทฤษฎีแล้วเป็นไปได้ และตัวอย่างก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หนึ่งในกรณีพิเศษที่พบได้น้อยมากในทั่วโลก… หัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนของโรงเรียนเราเอง ครูฮัมกึนยอง”
คิมยูรีนึกทบทวนแสงประทานของครูประจำชั้น
แสงประทานของฮัมกึนยอง— ‘เนตรและธนูของนักลอบยิง’
แสงประทานที่ช่วยให้มองเห็นเป้าหมายผ่านสายตาของเบื้องบนผู้เป็นเจ้าแห่งธนู อีกทั้งยังสามารถเสกคันศรศักดิ์สิทธิ์ระหว่างใช้งาน
“เหล่าเบื้องบนผู้เป็นเจ้าแห่งธนู ได้เชื่อมต่อกับครูฮัมกึนยองผ่านแสงประธาน… จากที่เขาเล่า มีเบื้องบนสองพระองค์คอยให้ยืมพลังอยู่เสมอ มีหนึ่งองค์มาช่วยเป็นครั้งคราว และอีกหนึ่งองค์ทำพันธสัญญาแล้วแต่ยังคงเงียบ… รวมทั้งสิ้นมีเบื้องบนสี่พระองค์”
กริ่งเปลี่ยนคาบดังขึ้น
ท่ามกลางเสียงกริ่ง โนยองมีสรุปคาบเรียน
“คาบเรียนของวิชานี้จบแล้ว พรุ่งนี้เช้าครูจะส่งหัวข้อที่ออกสอบเข้าดีไวซ์ของทุกคน”
หลังจบคาบสุดท้ายก่อนสอบปลายภาค นักเรียนเริ่มถกเถียงเนื้อหาของบทเรียน
“ก็พอรู้อยู่หรอก ว่าหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนมีแสงประทานเชื่อมต่อกับเบื้องบน แต่มากถึงสี่เชียว? สุดยอดไปเลยนะ”
“หมายความว่าเขาเรียกคันธนูได้สูงสุดสี่อัน…? เบื้องบนทั้งสี่ล้วนโด่งดังในนามเจ้าแห่งธนูสินะ”
“ตามปกติแล้ว ลำพังการเชื่อมต่อกับเบื้องบนองค์เดียวก็แทบแย่ เนื่องจากข้อมูลที่ถูกส่งเข้ามาจะมีปริมาณมหาศาล… ครูฮัมกึนยองต้องมีจิตใจเข้มแข็งขนาดไหนกัน”
“จากในคำอธิบาย มีแค่สององค์ที่เชื่อมต่อสม่ำเสมอไม่ใช่หรือ… แปลว่าอีกสององค์คงรักษาระยะห่างเพราะเป็นห่วงครูฮัมกึนยอง”
ยิ่งได้ยินบทสนทนา ความกลัวในใจคิมยูรีก็ยิ่งงอกเงย
หญิงสาวกำมือที่สั่นเทาโดยไม่รู้ตัว
ใต้เครื่องแบบแขนยาวซึ่งไม่เข้ากับฤดูร้อน
เธอนึกถึงตราผนึกแสงประทานอันเลือนรางที่ใกล้จะหายไปเต็มที
‘ไม่มีใครเป็นเหมือนเราเลย…! ทำยังไงดี… ต้องทำยังไง…’
ในตอนที่ได้รับแสงประทานครั้งแรก
ราวกับพวกเขารอโอกาสนี้อยู่ เหล่าเบื้องบนต่างมะรุมมะตุ้มฝืนเชื่อมต่อกับเธอ
‘แม้แต่ครูฮัมกึนยองก็ยังมีแค่สี่…’
กระทั่งตัวคิมยูรีเองก็ยังไม่แน่ใจว่า ตอนนี้แสงประทานของเธอเชื่อมต่อกับเบื้องบนอยู่เท่าไรกันแน่
เพราะเลิกนับไปหลังจากเกินสิบ
ปิ๊งป่อง!
[เลนา^▽^♡] เรียนเสร็จหรือยัง
[เลนา^▽^♡] วันนี้อยากไปชอปปิ้ง! รอฉันเรียนจบก่อนนะ! >_< ข้อความจากเพื่อนร่วมชั้น เธอจะรู้สึกใจเย็นขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้กับผองเพื่อน แค่ได้รับข้อความ คิมยูรีคลายความตึงเครียดลงไปหลายส่วน ‘เท่าที่ฟังมา การควบคุมแสงประทานขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งของจิตใจและสภาพจิตใจ ณ เวลานั้น… ถ้าเรามีสติตลอดเวลาก็คงไม่มีปัญหา… ต้องผ่านไปได้แน่…’ คิมยูรีพิมพ์ตอบกลับไปขณะคิดเช่นนั้น * * * การสอบปลายภาควันแรกจบลงแล้ว แต่ยังเหลืออีกหลายวิชา เพื่อนร่วมชั้นเกือบทุกคนที่มารวมตัวกันในบ้านคิมยูรี เอาแต่จ้องตัวหนังสือด้วยใบหน้าอิดโรย “วันนี้โต้รุ่งอ่านหนังสือดีไหม วิชาของพรุ่งนี้ค่อนข้าง…” “พรุ่งนี้มีสอบปฏิบัติ ดังนั้นห้ามหักโหมเด็ดขาด! ตีสองก็ปิดไฟนอนได้แล้ว” ควอนเลนาและคิมยูรีที่ต่างก็ทำผมทรงมัดจุกแอปเปิล พยายามหาข้อตกลงร่วมกัน หากเป็นในยามปกติ คิมยูรีชอบมัดผมหางม้า ส่วนควอนเลนาชอบมัดผมครึ่งหัว สองสาวที่ผมค่อนข้างขาว ตัดสินใจเปลี่ยนมามัดจุกแอปเปิลเพื่อไม่ให้รบกวนการติวหนังสือ ทันทีที่เห็นทรงผมพวกเธอ ซงแดซอกอดแสดงความเห็นไม่ได้ — ยังกับซังทู*เลย (ทรงผมผู้ชายมัดจุกในสมัยโบราณ) และนั่นทำให้ แม้ซงแดซอกจะขอโทษสองสาวไปแล้ว แต่มินกือรินยังคงทำราวกับเขาเป็นมนุษย์ล่องหนนานหกชั่วโมงเต็มโuเวลกูดoทคอม “เซอึม มานี่สักครู่ได้ไหม” “…ฉันก็มีเรื่องต้องคุยกับเซอึมเหมือนกัน” “ฉันก็ด้วย” ช่วงพักเบรก คิมยูรี ควอนเลนา และฮันอี ต่างก็เรียกหาซาวอลเซอึม “…มีอะไรหรือ” “นั่งลงสิ” “เอ่อ…” หลังจากไหลไปตามน้ำกับพฤติกรรมแปลกๆ ของสามสาว ซาวอลเซอึมถูกจับมานั่งหน้ากระจกบานใหญ่ ผมของเขาสั้นกว่าฮันอีเล็กน้อย ปลายผมยาวถึงติ่งหู แต่ยังดูไม่เป็นทรงเท่าไร ดูเหมือนช่วงนี้จะไม่ค่อยได้ดูแลผมเท่าที่ควร และการนอนฟุบโต๊ะบ่อยๆ ก็ยิ่งทำให้ผมเสียทรง “ฝั่งขวาแบนสนิทเลย! คงฟื้นฟูไม่ได้แล้วล่ะ” “ทำยังไงดี…” “ถักเปียเล็กๆ ได้ไหม” “ผมเขาค่อนข้างบาง ถ้าถักเปียหนาเกินไป ลูกผมจะกระดก” “ถ้าอย่างนั้นต้องถักเปียบางๆ ฉันจะเริ่มจากฝั่งนี้ก่อน” “ฉันจะถักจากอีกฝั่ง!” “เอ่อ… คือ…” ยังไม่ทันที่ซาวอลเซอึมจะได้แสดงความเห็น สามสาวที่ถือยางรัดผมเริ่มลงมือ เพียงไม่นาน ผมหลายจุดบนศีรษะซาวอลเซอึมถูกถักเปียและติดกิ๊บอย่างเรียบร้อย ‘ไม่ใช่ทรงผมที่เด็กผู้ชายม.ปลายควรทำเลย…’ ซาวอลเซอึมจ้องกระจกอยู่สักพัก ก่อนจะมองไปทางวังจีโฮกับเม็งเฮียวทงด้วยสายตาคล้ายกำลังขอความช่วยเหลือ แต่น่าเสียดาย วังจีโฮทำเพียงมองกลับมาด้วยรอยยิ้ม ราวกับพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะทุกเมื่อ ส่วนเม็งเฮียวทงเอาแต่คุยโทรศัพท์กับครูสอนคณิตศาสตร์สมัยมัธยมต้นเพื่อแก้โจทย์เลข ‘เข้าไปช่วยดีไหมนะ’ แต่เมื่อเห็นคิมยูรีกำลังยิ้มอย่างมีความสุขขณะหวีผมให้ซาวอลเซอึม ฉันตัดสินใจปล่อยผ่าน ช่วงนี้จิตใจเธอคงว้าวุ่นและมีเรื่องให้คิดเยอะ ลงเอยด้วย เนื่องจากทุกคนแกล้งทำเป็นเมิน ทรงผมของซาวอลเซอึมจึงดูไม่เหมือนของเด็กผู้ชายอีกต่อไป แต่ก็เรียบร้อยขึ้นมากทีเดียว สามสาวที่ร่วมมือกันแปลงโฉมต่างสวมสีหน้าพึงพอใจ “ทรงผมซาวอลเซอึมขัดใจฉันมานานแล้ว!” “รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก” “ฉันไปตัดออกดีไหม…” “อย่านะ แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว! ห้ามตัด!” “เดี๋ยวพวกเราจะช่วยจัดทรงให้เรื่อยๆ เอง” ซาวอลเซอึมเผยสีหน้าซึ่งยากจะเดาความคิด แต่เมื่อสามสาวช่วยกันยืนยันว่ามันดูเหมาะ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับสภาพ “อื้อ! งั้นฝากด้วยนะ” …หูเบาฉิบหาย ฉันเริ่มกังวลว่าซาวอลเซอึมผู้ไร้เดียงสาคนนี้ จะดำรงชีวิตในโลกอันโหดร้ายได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่ “ของว่างมื้อดึกเสร็จแล้ว!” เสียงมินกือรินดังมาจากครัว เวรมื้อดึกวันนี้เป็นของมินกือรินกับซงแดซอก เมนูคือไอศกรีมกับคุกกี้ ทั้งสองชนิดมีรสวานิลลาเป็นหลัก ผสมผสานกับอัลมอนด์และวอลนัต จนรูปลักษณ์แทบไม่ต่างกัน “หากมองจากภายนอก แทบแยกไม่ออกระหว่างไอศกรีมกับคุกกี้…” “กือรินชอบอัลมอนด์หรือ เธอใส่อัลมอนด์ทุกครั้งที่ทำเลย” “เปล่า… ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแดซอกที่ชอบ…” ได้ยินแบบนั้น เด็กๆ ต่างมองสลับระหว่างมินกือรินกับซงแดซอก สายตาทุกคนแฝงคำถามไว้ทำนองว่า ‘ทำไมไม่คบกันไปให้จบๆ’ แต่ก็ไม่มีใครพูดออกมา ด้วยเกรงว่าซงแดซอกอาจเจ็บปวด “มีเหลือให้ฉันไหม” “มีสิ เพียบเลยล่ะ ยังเหลือขนมที่ซื้อมาเมื่อวานด้วย” “เฮียวทง มานั่งตรงนี้!” เด็กๆ เปลี่ยนเรื่องคุยทันทีที่เม็งเฮียวทงวางสายและเดินกลับมารวมกลุ่ม ที่นั่งข้างคิมยูรียังว่าง แต่เม็งเฮียวทงลังเลที่จะนั่ง จนสุดท้ายก็เลือกเดินอ้อมไปไกล “กำลังอ่านคณิตศาสตร์อยู่ใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง” “ทำไมเฮียวทงถึงเลือกคณิตศาสตร์ล่ะ” สายตาของเด็กๆ มุ่งเป้าหมายไปหาเม็งเฮียวทง มันคงดูแปลกที่เขาเลือกเรียนแค่ ‘คณิตศาสตร์’ จากวิชาหลักมากมายที่ใช้สำหรับสอบเข้ามหาวิทยาลัย “ครูที่ฉันนับถือตอนม.ต้นสอนวิชาเลขน่ะ เมื่อครู่ก็เพิ่งโทรไปปรึกษามา” เม็งเฮียวทงตัดสินใจเล่าความจริง เขาไม่ได้บอกกับเพื่อนๆ ในช่วงสอบกลางภาค ดูเหมือนจะเริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้ว “ครูคนที่นายซื้อดอกคาร์เนชั่นให้ในวันครูใช่ไหม” “อื้อ…” คิมยูรีที่ได้ฟังคำตอบ มองหน้าอีกฝ่ายพลางยิ้มกว้าง ดูเหมือนเธอจะมีความสุขที่ได้ช่วยเม็งเฮียวทงเลือกดอกไม้สำคัญ ได้ยินคำพูดเม็งเฮียวทง ควอนเลนาเสริมอย่างร่าเริง “ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้น! ฉันเองก็ตั้งใจเรียนวิชา ‘ดนตรีและพลังวิเศษ’ เพราะได้ยินว่ารุ่นพี่ควอนเจอินที่ฉันเคารพ เคยลงเรียนมาก่อน” ควอนเลนาตั้งใจเรียนกว่าช่วงสอบกลางภาคมาก และคะแนนควิซก็ออกมาดี ดูเหมือนเป้าหมายที่ต้องการเข้าใกล้ควอนเจอิน—นักไวโอลินคนโปรด จะสร้างแรงกระตุ้นได้มากกว่าความพยายามที่จะพิสูจน์ตัวเองให้พ่อแม่ยอมรับ ขณะนั่งฟังบทสนทนาที่ชวนให้อบอุ่นหัวใจ… กึก… วังจีโฮสะกิดขาฉันเบาๆ ใต้โต๊ะ ฉันนึกสงสัยว่ามีอะไร และเมื่อหันไปมอง วังจีโฮกล่าวเสียงต่ำ “หนึ่งในร่างแบคภาคได้รับรายงานจากเสือแดง” “รายงาน?” วังจีโฮเล่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ตือหงอเหนงกลับมาแล้ว”
