หนึ่งวันหลังจากได้ยินข่าวตือหงอเหนง, ช่วงเช้าตรู่
ขณะกำลังรีบไปโรงเรียนเพื่อคุยกับวังจีโฮ ฉันบังเอิญเจอกับจูซูย็อก
เป็นการพานพบที่ไม่ปกติ เพราะนักเรียนอยู่บ้านมักไม่ค่อยเดินสวนกับเด็กหอบนถนนเส้นนี้
“ทำไมถึงมาจากทางนั้นล่ะ”
“ฉันแวะมาแต่เช้าเพื่อวอร์มอัปร่างกาย วันนี้มีสอบปฏิบัติไง”
ดูเหมือนนักเรียนตัวอย่างแบบจูซูย็อก จะตัดสินใจมาโรงเรียนแต่เช้าในช่วงสอบ เพื่อใช้ห้องซิมูเลเตอร์กับห้องอาบน้ำฟรีที่เปิดตลอดทั้งวัน
ขณะเราสองคนพูดคุยเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับข้อสอบปลายภาค
จูซูย็อกพลันยืนตาค้าง หางเสียงหายไปกลางคัน
‘อันดาอินอยู่แถวนี้?’
ไม่ผิดจากที่คาด อันดาอินกำลังเดินมาจากตำแหน่งไกลๆ
เธอคงรีบมาก ผมยาวสลวยของหญิงสาวยังแห้งไม่สนิท มันสะท้อนกับแสงแดดจนระยิบระยับ
จูซูย็อกมิอาจละสายตาจากภาพนั้นได้เลย
เอาแต่ยืนมองด้วยหน้าตาซื่อบื้อ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
…น่าขัดใจจริงๆ
ฉันตัดสินใจมอบคำแนะนำ
“ทำไมไม่เดินเข้าไปคุยล่ะ”
“อะ… อ้อ… กับใครหรือ”
ดูเหมือนฉันคงเก่งไม่พอที่จะสั่งสอนพระเอกจอมทึ่ม
เมื่อเห็นว่าบ่อน้ำคงเดินไปหาควายไม่ได้ ฉันทิ้งจูซูย็อกที่เอาแต่พูดตะกุกตะกักไว้ แล้วเดินเข้าไปทักอันดาอิน
“ไง”
“หือ? อึยชิน สวัสดีจ้ะ”
แผนของฉันคือการดึงความสนใจอันดาอินมา แล้วฉากหลบเพื่อเปิดทางให้จูซูย็อกได้ทักทาย
แต่ว่า
“อึยชิน น้องที่เหมือนก้อนสำลีใน SNS ของยูรีน่ะ… เอ่อ… เจ้าบ่วงน่ารักมากเลยล่ะ”
อันดาอินกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนจะถามที่มาของรูปเจ้าบ่วงจากคิมยูรีแล้ว
“ไว้ส่งรูปให้ฉันบ้างได้ไหม… ยูรีบอกว่าอึยชินสนิทกับเจ้าบ่วงมากเลยนี่”
ฉันมีความสุขที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากอันดาอิน ผู้เป็นเจ้าของก้อนสำลีภายในเกม
เป็นถึงคำขอร้องจากนางเอกทั้งที ฉันคนนี้จะปฏิเสธลงได้อย่างไร
ถ้าไม่นับฉัน คงไม่มีใครเข้าใจความน่ารักของเจ้าบ่วงมากไปกว่าอันดาอินแล้ว
“ได้สิ… ฉันมีรูปที่เคยถ่ายไว้เมื่อนานมาแล้วด้วย เอารูปพวกนั้นก่อนไหม”
“อื้อ! ส่งมาให้หมดเลย ห้ามกั๊กนะ!”
ฉันแลกเปลี่ยนดีไวซ์โค้ดกับอันดาอินด้วยบรรยากาศชื่นมื่น จากนั้นก็แชร์โฟลเดอร์ส่วนตัวที่เก็บภาพเจ้าบ่วงทั้งหมดให้เธอ
จูซูย็อกมองพวกเราตาละห้อย ราวกับฟ้ากำลังถล่มลงมา
แม้จะภายนอกจะแสร้งเก๊กขรึม แต่ก็ไม่มีทางเล็ดลอดสายตาสวะติดเกมอย่างฉันไปได้
‘ตายังกับปลาตาย!’
ดูเขาจะตกใจกับฉากที่อันดาอินแลกดีไวซ์โค้ดกับนักเรียนชายม.ปลายคนอื่นพอสมควร
แต่ก็มิได้ทำสายตาน่าเกลียดเหมือนโดวอนอู หรือสายตาหวาดระแวงเหมือนซงแดซอก
จูซูย็อกเพียงดำดิ่งในห้วงแห่งความสิ้นหวังตามลำพัง
สมกับที่เป็นพระเอกผู้ใสซื่อและมีรักบริสุทธิ์
ระหว่างที่ฉันกับอันดาอินคุยกันเรื่อยเปื่อยพลางไล่ดูรูปเจ้าบ่วง ผิวหน้าจูซูย็อกซีดลงเรื่อยๆ
“ขอบคุณนะอึยชิน! วันหลังส่งรูปมาอีกเยอะๆ ได้เลยนะ! …หือ?”
อันดาอินที่มัวแต่สนใจเจ้าบ่วง เพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าจูซูย็อกซีดเซียวผิดปกติ จึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ซูย็อกไม่ค่อยสบายหรือ ไปห้องพยาบาลก่อนไหม”
“อ…อ้อ… ฉันสบายดี”
เมื่ออันดาอินชวนคุย สีหน้าจูซูย็อกเริ่มกลับมาสดใส
หลังจากยืนยันว่าแววตาจูซูย็อกกลับเป็นปกติตามที่เจ้าตัวบอก
“ฉันขอตัวไปห้องเรียนก่อนนะ พวกนายค่อยๆ เดินล่ะ ไม่ต้องรีบ”
“หือ… อา…”
เมื่อยืนยันว่าทั้งสองเริ่มคุยกัน ฉันเร่งฝีเท้าเพื่อตรงไปห้องเรียน
จากด้านหลังไกลๆ ฉันได้ยินบทสนทนาแผ่วเบาทำนองว่า ไว้สอบเสร็จเมื่อไร พวกเขาจะแลกกันแนะนำหนังสือเหมือนคราวก่อน
‘ทำไมถึงไม่นัดเที่ยวหลังสอบ…’
จูซูย็อกชอบชวนฉันกับเม็งเฮียวทงไปเที่ยวนั่นนี่ แต่พอเป็นอันดาอินกลับไม่ยอมชวน
ระหว่างคิดหาวิธีทำให้คู่พระนางได้ออกเดตกันสักที ไม่นานฉันก็มาถึงเขตอาคารเรียนปีหนึ่ง
ห้องเรียน 1/0 ยังคงเงียบสงบเช่นเคย
วังจีโฮกำลังนั่งครึ่งก้นบนขอบโต๊ะนักเรียน รอคอยการมาของฉันด้วยใบหน้าเฉยเมย
“เสือแดงยังไม่กลับมา”
เสือแดงผู้รับปากว่าจะรีบกลับทันทีหากพบตือหงอเหนง
แต่พอเอาเข้าจริง เมื่อตือหงอเหนงกลับถึงฐานเผ่าหมู เสือแดงเกิดอยากจะอยู่รวบรวมข้อมูลต่อ
…ถ้ากลับมาถึงเมื่อไร คงถูกวังจีโฮเทศนาชุดใหญ่แน่
“หมอนั่นแจ้งว่าตือหงอเหนงได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก… หลังจากถูกนายโจมตีจนตกคีโมโพลียา ดูเหมือนมีใครบางคนลงมือโจมตีซ้ำ…”
คงเป็นอุงเนียจอมคร่ำครวญ
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอโจมตีอีท่าไหน
…แต่ถึงกับทำให้ผู้นำเผ่าแท้หายไปหลายวัน และกลับมาถึงฐานในสภาพปางตาย
“หลังจากดิ้นรนกลับถึงฐานด้วยตัวเอง ตอนนี้ตือหงอเหนงกำลังรักษาตัวด้วยไอเท็มฟื้นฟู”
“นี่คงเป็นเหตุผลที่เสือแดงยังปักหลักอยู่…”
“ใช่… เข้าใจอะไรได้เร็วดีนี่ สงสัยเพราะมีนิสัยคล้ายกัน”
…เอาเราไปเปรียบกับเสือแดงอีกแล้ว ทั้งที่จุดยืนต่างกันชัดเจน
วังจีโฮเผยสีหน้าไม่พอใจปนหงุดหงิด
“เนื่องจากตือหงอเหนงมีสภาพย่ำแย่ แถมไม่มีคราดซ่างเป่าซินจินแล้วด้วย เสือแดงจึงยืนกรานที่จะสืบข้อมูลต่อ พอพูดจบแล้วก็ตัดสายไปทันที”
วังจีโฮคงหงุดหงิดเรื่องที่เสือแดงกำลังเสี่ยงอันตรายอยู่ในฐานศัตรู
บีบนวดขมับตัวเองเล็กน้อย เขาพูดกับฉัน
“…ช่างตือหงอเหนงก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันสงสัยว่าพวกเราจะทำอย่างไรต่อถ้า ‘เจ้านั่น’ ปรากฏตัวขึ้นมา”
แม้วังจีโฮจะเป็นกังวลและไม่สบายใจ แต่ก็ไม่มีใครสามารถยับยั้งเทศกาลสอบปลายภาคที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
* * *
วันสุดท้ายของการสอบ, หลังจากสอบเสร็จ
ที่บ้านคิมยูรี
“ทุกคนทำได้ดีมาก!”
“เฮียวทงอ่านหนังสือหนักสุดๆ ไปเลย…”
“สอบคราวนี้ก็ทำได้เกินห้าสิบคะแนนใช่ไหม? ยินดีด้วยนะ!”
“ขอบคุณ…”
เด็กทุกคนกำลังรออยู่ที่บ้านคิมยูรีก่อนแล้ว ยกเว้นฉันกับเม็งเฮียวทงที่เพิ่งสอบเสร็จ
แตกต่างจากตอนกลางภาคที่ตัดเนื้อหาออกไปกว่าครึ่ง เพื่อมุ่งอ่านไม่กี่บทที่พอจะทำได้ คราวนี้เม็งเฮียวทงทบทวนบทเรียนทั้งหมดอย่างครอบคลุม
ผลลัพธ์คือ 51 คะแนน
แม้จะสอบได้อันดับบ๊วยของนักเรียนที่เลือกคณิตศาสตร์ แต่เรื่องราวที่คนอย่างเม็งเฮียวทงสอบเลขผ่านโดยไม่ฟลุกมั่วถูก ถือเป็นชัยชนะครั้งใหญ่ของมนุษยชาติ
เม็งเฮียวทงผู้เอาชนะความกดดันของวิชาเลข รายงานผลคะแนนกับครูสมัยมัธยมต้นด้วยสีหน้าร่าเริง
“มาฉลองกันเถอะ! ทุกคนได้เอามาไหม”
“เอามาสิ ฉันกลัวว่าจะไม่พอด้วย ก็เลยซื้อมาเผื่อสำหรับสามที่”
“ฉันก็ซื้อมาสามที่เหมือนกัน!”
“ฉันด้วย”
พวกเราตกลงกันว่า แต่ละคนจะซื้อเครื่องดื่มมาแบ่งกันกินหลังสอบเสร็จ
เป็นการซื้อแบบสุ่มโดยไม่ปรึกษากันล่วงหน้า ความสนุกคือไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนจะซื้ออะไรมา
“ทุกคน! เฉลยสิ่งที่ตัวเองซื้อมาเร็ว!”
ผลลัพธ์ประกอบไปด้วย
ของฉันเป็นน้ำผลไม้ที่ซื้อจากร้านคั้นสดใกล้โรงเรียน
ของเม็งเฮียวทงเป็นน้ำอัดลมแบรนด์ดังรุ่นจำกัดจำนวนขาย
ของซาวอลเซอึมเป็นคาปูชิโน่เย็นท็อปด้วยไอศกรีมโฮมเมด
“ฉันเดาถูกหมดเลย”
“ของเซอึมดูน่ากินจัง…”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเฉลยบ้าง”
ของคิมยูรีเป็นน้ำอัดลมขิงที่ทำเองด้วยเครื่องอัดแก๊ส
ของควอนเลนาเป็นน้ำอัดลมบลูเบอร์รีที่ทำพร้อมกับคิมยูรี
ของมินกือรินเป็นนมครีมอัลมอนด์
ของฮันอีเป็นนมปั่นที่ท็อปด้วยจาวาชิพ (Java Chip) วิปครีม ผงชอคโกแลต และไซรัปเฮเซลนัตกับคาราเมล
เป็นเครื่องดื่มที่ทำให้ลิ้นมีความสุข แต่หัวใจคงไม่คิดแบบเดียวกัน
“ของฮันอีอย่างเจ๋ง…!”
“สั่งมาจากไหน บอกหน่อยสิ!”
“คราวหน้าไปด้วยกันนะ”
หลังจากฮันอีเปิดเผยเครื่องดื่มที่โดดเด่นด้านรูปลักษณ์
ถึงคิวของบุคคลที่ทุกคนเฝ้ารอ ซงแดซอกและวังจีโฮ
หากจะถามว่าใครดีกว่า ฉันเดาว่าเป็นของซงแดซอก
แต่
“ฉันไม่ได้ซื้อมา”
ซงแดซอกตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
บรรยากาศพลันกระอักกระอ่วนอยู่ครูหนึ่ง คิมยูรีจึงรีบแก้ไขสถานการณ์
“ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้น แดซอกคือผู้โชคดีที่จะได้ดื่มน้ำทั้งหมดผสมกัน!”
“หา? ทำไมถึงเป็นฉัน!”
“อย่ามาขึ้นเสียงนะ! แดซอก ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าทำไม่ถูกน่ะ”
เมื่อมินกือรินเงยหน้าพูด ซงแดซอกปิดปากเงียบทันที
หลายแก้วเป็นเครื่องดื่มค่อนข้างเฉพาะตัว ฉันก็ไม่แน่ใจว่าแดซอกจะรับมือไหวไหม
‘แต่กรรมตามสนองแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง’
สุดท้ายก็ของวังจีโฮ บุรุษสุดเพี้ยนแห่งห้อง 1/0
“ไม่ต้องห่วง ฉันนำมาสองชนิดให้พวกนายได้เลือกดื่ม… อย่างละสิบขวดแน่ะ”
…ฟังแล้วไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย
เด็กๆ ต่างหมดคำพูดเมื่อได้เห็นเครื่องดื่มบรรจุในกล่องกระดาษ ในถุงชอปปิ้งลวดลายสีทองของวังจีโฮ
น้ำโสมแดง กับน้ำใบสน
…ไอ้เวรนี่ต้องล้อกันเล่นแน่ๆ
“นี่มันอะไร!”
“บัดซบ”
“…พวกเราควรดีใจใช่ไหม ที่มันไม่ใช่น้ำปลากับน้ำเห็ด?”
“ฮะฮะฮะฮะ!”
ชุดเซตน้ำโสมแดงกับน้ำใบสนมีฉลากสีทองหรูหราปิดอยู่ มองยังไงก็เป็นของฝากราคาแพงที่อุดมไปด้วยสารอาหารโนเวลกูดอทคoม
แต่สำหรับเด็กๆ ถ้าเลี่ยงได้พวกเขาก็คงจะเลี่ยง
วังจีโฮหัวเราะชอบใจท่ามกลางบรรยากาศที่เพื่อนร่วมชั้นตึงเครียด
ดูเหมือนตาแก่รายนี้จะมีความสุข ที่ได้มอบเครื่องดื่มสุขภาพให้เด็กๆ กิน
“เอาล่ะ มาเริ่มมิกซ์ให้แดซอกกันเถอะ”
“เดี๋ยว! พวกเธอคิดจะมิกซ์น้ำโสมแดงกับน้ำใบสนที่ไอ้เพี้ยนนั่นเอามาด้วยหรือไง… ทำไมฉันต้องกิน!”
“นายไม่มีสิทธิ์เลือก รอฉันไปเอาเครื่องปั่นมาก่อนนะ!”
“ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่ไหม… จะฆ่ากันหรือไง! เดี๋ยวก่อน!”
ควอนเลนากับคิมยูรีค่อยๆ ตักเครื่องดื่มที่แต่ละคนเตรียมมา แล้วนำไปผสมในแก้วพิเศษ
สีหน้าของซงแดซอกยิ่งแย่ลงเมื่อเครื่องดื่มชนิดใหม่เริ่มมีสีไม่น่ามอง
“เอ้า! ชน!”
“ชน!”
“…ชน”
“อา…”
ซาวอลเซอึมที่สุ่มจับได้น้ำโสมแดง กับซงแดซอกที่ต้องดื่มของเหลวมิกซ์ กำลังทุกข์ทรมาน
กับซงแดซอกนั้นไม่มีใครสงสาร แต่ซาวอลเซอึมได้รับความห่วงใยจากเพื่อนบางคน พวกเขาช่วยกันจิบน้ำประหลาดๆ จนหมดแก้ว
แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ท้ายที่สุดทุกคนก็แบ่งกันจิบทุกแก้วอย่างละนิด
“หมายความว่า… วันนั้นตรงกับวันตรวจความปลอดภัยของตึกทีมทะเลสาบนิรันดร์พอดี?”
“ใช่ และยังเป็นวันตรวจสุขภาพของสมาชิกในทีมด้วย… แต่เห็นว่าแพทย์ประจำทีมบาดเจ็บที่คอ พวกเราก็เลยคุยกันไม่ได้ ต้องสนทนาผ่านโฮโลแกรมอย่างเดียวเลย… จึงใช้เวลาค่อนข้างนาน”
“นาน? แค่ตรวจสุขภาพเนี่ยนะ?”
“มันเป็นการตรวจอย่างละเอียดน่ะ… ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่รุ่นพี่ควอนเจอินยืนกรานว่าต้องทำให้ได้”
“ฮะฮะฮะ! รุ่นพี่ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ”
ระหว่างกำลังพูดคุยอย่างชื่นมื่น ซึ่งไม่มีโอกาสได้ทำในช่วงสอบกลางภาค
ควอนเลนาเล่าถึงประสบการณ์ขณะไปเยือนตึกทีมทะเลสาบนิรันดร์
…นั่นคงเป็นข้ออ้างที่พวกเขาใช้ยืนยันและขจัดคำสาป
“ระหว่างที่ฉันกำลังตรวจสุขภาพ รุ่นพี่ควอนเจอินกำลังแต่งเพลงใหม่อยู่พอดี จึงขอให้ฉันช่วยฟัง ฉันก็นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ … พอรู้ตัวอีกทีก็…”
หัวข้อสนทนาเริ่มเปลี่ยนเป็นเพลงใหม่ของควอนเจอิน
โดยควอนเลนาที่มักพกไวโอลินกับคันชักวิเศษติดตัว เริ่มบรรเลงเพลงใหม่นั้น
ทุกคนต่างชื่นชมฝีมือการแสดงที่พัฒนาขึ้นมากของเธอ
และเมื่อปาร์ตี้หลังสอบสุดอลเวงใกล้ดำเนินมาถึงตอนจบ…
‘ซงแดซอกยังคิดไม่ตกอยู่อีกหรือ’
ระหว่างที่มินกือรินไม่อยู่สักพัก ฉันเห็นซงแดซอกกำลังเปิดโฮโลแกรมเว็บไซต์ของสมาคม
แถบหน้าต่างที่กำลังเปิดคือ ‘สิ่งอำนวยความสะดวก’
บนหน้าดังกล่าวมีภาพด้านในห้องควบคุมดาวเทียมส่วนที่สามารถเผยแพร่ต่อสาธารณชนได้
ระหว่างนั้น นอกจากซงแดซอก ยังมีเพื่อนอีกหนึ่งคนที่เริ่มออกอาการซึม
“…คงต้องอยู่คนเดียวไปอีกสักพักสินะ”
เทศกาลสอบจบลงไปแล้ว คงไม่มีกลุ่มติวอีกสักระยะ คิมยูรีจึงต้องอยู่บ้านตามลำพัง
คิมยูรีพึมพำแผ่วเบา แต่ไม่มีทางที่สวะติดเกมอย่างฉันจะปล่อยให้เสียงของตัวละครเล็ดลอด
‘มีวิธีอะไรพอที่จะทำให้สองคนนี้ร่าเริงได้บ้าง…’
วังจีโฮก็อารมณ์บ่จอยเช่นกัน คงเพราะเสือแดงยังไม่กลับจากภารกิจสืบข่าวเสียที
หลังจากครุ่นคิดหาวิธีทำให้ทั้งซงแดซอกกับคิมยูรีร่าเริงขึ้น รวมถึงวังจีโฮอีกหนึ่งคน
ผลลัพธ์ก็คือ
“ลองดูนี่สิ”
ฉันฉายโฮโลแกรม
สายตาทุกคู่ในห้องหันมาจับจ้องทันที
“ลูกสุนัขตัวนี้หน้าคุ้นนะๆ … จริงสิ เจ้าบ่วงนี่นา!”
“จริงด้วย เจ้าบ่วง”
“น่ารักจัง!”
ฉันเปิดรูปลับของเจ้าบ่วงที่เก็บไว้เชยชมคนเดียว
เป็นภาพที่ลูกหลานเสือเงินส่งมาให้กำลังใจเมื่อคืน เจ้าบ่วงในรูปกำลังยืนเหยียดขาหน้าเข้าหากล้อง
“…โชอึยชิน นายอยากให้เด็กๆ รู้เรื่องที่สติปัญญาของนายลดลงเรื่อยๆ หรือไง”
วังจีโฮดูแคลนฉันโดยการเหยียดหยันสติปัญญา แต่ใครสนกันล่ะ ในเมื่อเพื่อนคนอื่นกำลังตื่นเต้นกับความน่ารักของเจ้าบ่วง
“ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ”
…เห็นไหม แม้แต่ซงแดซอกก็ยังเห็นด้วย
คิมยูรีบันทึกรูปดังกล่าวลงดีไวซ์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วทำการปรับแต่งก่อนจะโพสต์ลง SNS ของเธอ
“อึยชิน คราวหน้าพาเจ้าบ่วงมาเล่นอีกนะ!”
ลงเอยด้วย ไม่ใช่แค่เด็กทั้งสองคน แต่ดูเหมือนวังจีโฮก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน
แหงอยู่แล้ว เจ้าบ่วงของฉันทั้งน่ารักและไม่เคยทำให้ผิดหวัง
* * *
หนึ่งวันหลังจากสอบปลายภาคจบ
บรรยากาศในโรงเรียนกำลังครึกครื้น
ไม่ใช่แค่เพราะเพิ่งสอบเสร็จ แต่ยังเป็นความคาดหวังต่ออีเวนต์ใหญ่
“เฮ้ย! รองหัวหน้าห้อง! นี่มันเรื่องอะไร!”
เว็บบอร์ดโรงเรียนกำลังเป็นที่ฮือฮาเนื่องจากชมรมหนังสือพิมพ์ประกาศว่าจะจัดสองอีเวนต์ใหญ่
อีเวนต์แรกคือ ‘ครูอิมยอนวาผู้ไร้เทียมทาน VS นักเรียนห้อง 3/0’
ที่เม็งเฮียวทงกำลังโวยวายคืออีเวนต์ที่สอง
[ยอดฝีมือลับ เม็งเฮียวทง หนึ่งเดียวของนักเรียนชั้นปีหนึ่งที่ผ่านการคัดเลือกแบบพิเศษ]
ใต้หัวเรื่อง ประวัติการคว้ารางวัลของเม็งเฮียวทงถูกเขียนเรียงเป็นตับ
ย่อหน้าถัดมาเป็นรูปสองรูป และอีกหนึ่งหัวเรื่อง
[ปะทะกับเกรตทัก อัจฉริยะแห่งการต่อสู้ และบังยุนซบผู้กลับมาจากนรก]
“ใช่แล้วล่ะ ชมรมหนังสือพิมพ์จะเป็นกรรมการให้ วอร์มอัปร่างกายให้ดีล่ะ”
คำพูดของฉันทำให้อีกฝ่ายยืนเหม่อด้วยใบหน้าซื่อบื้อ
…นายเป็นคนรับคำท้าเองนะ
* * *
ณ ฐานของเผ่าหมู
ในห้องตือหงอเหนง
เสือแดงที่กำลังอำพรางกายด้วยควันแดง คอยเฝ้าจับตามองตือหงอเหนงอย่างเงียบงัน
แม้อีกฝ่ายจะเป็นเผ่าแท้ผู้เคยใช้คราดทะลวงท้องตน แต่เสือแดงกลับยังใจเย็นอย่างน่าประหลาด
‘การหาเบาะแสเพื่อส่วนรวม สำคัญกว่าการแก้แค้นไร้สาระส่วนตัว’
เสือแดงคิดเช่นนั้นจากใจจริง
เป็นเหตุผลที่เขายังไม่กลับไปตามคำสั่งของเสือเหลือง
‘ร่างกายตือหงอเหนงยังไม่หายดี ทั้งที่ใช้ไอเท็มฟื้นฟูคุณภาพสูงไปแล้วแท้ๆ’
รอยคราดฝีมือโชอึยชินสมานตัวเรียบร้อยแล้ว แต่บริเวณช่องท้องที่มีรอยเล็บกลับยังดูเหมือนแผลสด
…คงเป็นอาการบาดเจ็บจากพลังวิเศษชนิดหายาก
ขณะเสือแดงกำลังปะติดปะต่อชิ้นส่วนในหัว
“เดรสสีแดง… ต้องฆ่ามันให้ได้…”
คำที่สามารถเขย่าหัวใจเสือแดง ถูกพ่นจากปากตือหงอเหนงเป็นครั้งแรก
‘เดรสสีแดง…?’
เธอไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้
ภาพของอดีตคนรักที่ดูเลอโฉมในเดรสสีแดง ผุดขึ้นในใจเสือแดงทันที
