นี้เป็นพื้นที่ที่ไม่ต้องเคารพกฎหมาย กฎระเบียบ มีเพียงการลงโทษเท่านั้น
โชซังจินสะดุ้งและพยายามใช้มือปัด
“เฮ้ย…. เดี๋ยว … รอก่อน…โอ๊ย ……คุยกันก่อน”
“อย่ามาพูดไร้สาระ เจอหมัดของผมก่อนดีกว่าไหม ?”
คังจุนคว้าแขนโชซังจินและงอนิ้วมือของเขามา หนึ่งนิ้ว
กร๊อบ…!นิ้วของโชซังจินหักทันที
“อ๊าคคคคคคคคคค”
คังจุนไม่เคยใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ในการต่อสู้มาก่อนเลย
คังจุนยังคงงอนิ้วที่เหลือของโชซังจินต่อไป
“อ๊าคคคคคคคคค!!!”
“อ….. ช่วยด้วย ! …”
เขาได้ยินเสียงโชซังจินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่หยุดทำแต่อย่างใดและเขาเปลี่ยนมาไล่ต่อย โชซังจินแทน
‘ตุบ ผัวะ ตุบพลัค’
เขาไม่ได้ต่อยแรงมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ใบหน้าของ ชังจิน แตกและปูดบวม
เอะ หรือว่าจะลงมือรุนแรงเกินไป ? แต่จริงๆก็ถือว่ารุนแรงนะ
ถึงแม้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่มันก็ยังผลต่อสภาพจิตใจของซงจินอยู่ดีและก่อให้เกิดความหวาดกลัว ถ้าเขากลัว เขาจะไม่กล้าสร้างความรำคาญใดใดให้กลับคังจุนอีกต่อไป
‘แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอ’
เขาคิดว่าเขาได้ทำลายใบหน้าของ โชซังจิน และทำให้เขาหวาดกลัว แต่ข้อมูลที่ปรากฏตรงหน้าเขามันแตกต่างจากที่เขาคาดไว้
[ เป้าหมายยังไม่ได้รับการลงโทษอย่างเพียงพอ.]
[ เวลาที่เหลือคือ 10 วินาที .]
‘มันคืออะไร?’
ผมซ้อม โชซังจิน จนปางตาย แต่ดันบอกว่ายังไม่เพียงพอ …..
‘มันต้องการมากกว่านั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า ต้องฆ่าเขา?’
มันคงจะไม่ดีที่เขาต้องฆ่าคน ….. แต่เขาก็ไม่ลังเล เพราะหากโชซังจิน ไม่ได้รับการลงโทษที่เพียงพอแล้ว คังจุน จะได้รับการสาปแช่จากมนต์ดำเสียเอง
‘นี้ผมต้องฆ่าคนจริงๆ ใช่ไหมเนี้ย?’
คังจุน กัดฟันของเขาและจ้องไปที่ โชซังจิน
โชซังจิน ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดเขาสามารถอ่านความตั้งใจ ในสายตาของ คังจุนได้
“อ๊าค……. ช่วยผมด้วย…”เขาพยายามตะโกนร้องหาคนช่วย
แต่คังจุนต่อยด้วยแรงทั้งหมดที่เขามีไปที่ใบหน้าของ โชซังจิน
‘พลั๊ว’
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เขาเพียงแค่ลงมือชกต่อย โชซังจิน เพียงแค่ตั้งใจที่จะสั่งสอนและทำให้เขาหวาดกลัวแต่ตอนนี้มันมีสถานการณ์มันบังคับให้เขาต้องลงมือให้เด็ดขาด กำปั้นของเขาต่อยไปที่ใบหน้าของโชซังจินด้วยความเร็วดังสายฟ้าฟาด
และนั้นคือจุดจบ
โชซังจิน ค่อยๆทรุดลงกับพื้น
‘วุ้ย .’
คังจินถอนหายใจ
มันเป็นสิ่งที่น่ากลัว เขาไม่เคยคิดว่าในความเป็นจริงเขาต้องฆ่าคน
‘ผมดีใจจริงๆ ที่นี่เป็นพื้นที่เสมือนจริง’
การลงโทษที่จำเป็นคือต้องฆ่าเป้าหมาย ! มันเป็นการลงโทษที่น่ากลัวจริงๆ
[ คุณได้ลงโทษโชซังจิน อย่างเพียงพอ ]
[ อีกไม่นานพื้นที่เสมือนจริงจะหายไป.]
ซู่.ซู่ ซู่ ………
พื้นที่โดยรอบเริ่มบิดเบือนอีกครั้ง
[คุณได้รับรางวัลการต่อสู้ อย่างไรก็ตามการต่อสู้ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ลงโทษนั้นคุณจะไม่ได้รับประสบการณ์ใด ๆ .]
[ถ้าคุณต้องการที่จะได้รับประสบการณ์และกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งแล้วจงเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน.]
‘ประตูสู่ ฮาวนมูนประสบการณ์? มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดี?
ข้อความด้านหน้าของคังจุนหายไปอีกครั้ง
คังจุนตระหนักถึงสิ่งที่มันหมายถึงได้อย่างรวดเร็วในทันที
‘ดังนั้นมันหมายความว่าฉันสามารถยกระดับของฉันได้’
‘ยกระดับ!’
ถ้าเป็นแบบนั้น จริงๆ เขาจะจัดระดับความสำคัญใหม่
เขาสามารถยกระดับตัวเอง และทำให้ตัวเองแข็งแกร่งกว่าเก่าได้ เช่นเดียวกับในเกมส์
ซู่…….ซู่ ๆๆๆๆ
ในขณะเดียวกันที่ข้อมูลลงโทษจางหายไป พื้นที่ที่กลายเป็นพื้นที่เสมือนจริงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมในทันที
สถานบันเทิงยามค่ำคืนที่มีสีสันของเมือง และสองคนที่ยืนอยู่บนด้านข้างของถนน พวกของคังจุนและโชซังจิน
โชซังจิน หน้าซีดตกใจกลัว เขามองหน้าคังจุน เหมือนกับเห็นผี
“….อ๊าคคคคค อย่าทำผมพี่…”
แต่คังจุนเพียงแค่จ้องมองอย่างเย็นชาไปที่โชซังจิน เขาเอื้อมมือออกไปคว้าไหล่ของ โชซังจินและกล่าวว่า
“อย่าปากเสียกับผมอีก ถ้าคุณยังพูดไม่คิดแบบนี้อีกครั้ง คุณตายแน่”
“…ใช่ ๆ.”
โชซังจินก้มโค้งให้คังจุน อย่างประหม่า
น้ำมูกและน้ำตาไหล! ดูเหมือนว่าเขากำลังจะบ้า
‘ข้อมูลการลงโทษไม่ได้ไร้ประโยชน์.
เขาจะใช้การลงโทษแบบนี้ ดูแลทุกคนในอนาคต แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่เขาทำในพื้นที่เสมือนจริงที่ทำไม่ได้ในโลกปกติ แต่มันมีก็ยังมีผลต่อจิตใจของคนนั้นๆ และคนประเภทนั้นสมควรจะถูกลงโทษ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน และมันจำเป็นที่จะต้องใช้พลังงานมนต์ดำ 100 จุด
แต่ปัจจุบันพลังงานมนต์ดำของเขาคือ 9 / 100 จุด
เขาต้องการพลังงานมนต์ดำอีก 91 จุด เขาสามารถดูดซับได้ 3 – 4จุดต่อ หนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาต้องการที่จะดูดซับพลังงานอีกอย่างน้อย 30 คน อย่างไรก็ตามพลังงานมนต์ดำไม่สามารถใช้ได้กับทุกคน คังจุนไม่สามารถดูดซับพลังงานมนต์ดำจากคนดีได้
‘มีคนเลวเป็นจำนวนมาก ที่ฉันสามารถรวบรวมพลังงานมนต์ดำได้’
คังจุนปฏิญาณเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะใช้มนตร์ดำ ถ้าเป็นไปได้เขาจะดูดซับพลังงานของคนเลว! แน่นอนเกณฑ์สำหรับการกระทำความเลวอาจจะไม่เป็นธรรมการพิจารณามันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจคังจุนเท่านั้นว่าเขาจะตัดสินอย่างไร
“ฉันควรจะคิดก่อนใช้มนต์ดำ อย่างน้อยสองถึงสามรอบ”
เขาคิดในขณะที่ออกเดินไปตามทาง
“ว้ายยย ทำไมคุณทำแบบนี้ ?”
“น้องสาวไปดื่มด้วยกัน”
คนเมาอายุ 20 ปี เขากำลังดึงแขนผู้หญิงที่เดินผ่านมา
“ขอโทษฉันไม่ว่าง.”
“เอ้ยยยย! ทำไมถึงไม่ว่าง?”
ในความเป็นจริงนี้เป็นฉากที่พบบ่อยที่ถนนในเวลากลางคืน ในอดีตที่ผ่านมาเขาได้ละเลยมัน สถานการณ์จะกลายเป็นรุนแรงมากขึ้นถ้าเขาแจ้งตำรวจ เขาพยายามหลีกเลี่ยง เพราะถ้าเขาพยายามที่จะช่วยแล้วเขาก็จะต้องได้รับบาดเจ็บ ( ผู้แปล. พระเอกเราพิการเลยไม่สู้คน)
แต่มันต่างกันณ ตอนนี้
คังจุนเดินกะโผลกกะเผลกเงียบๆไปทางด้านข้างของคนเมา ในขณะเดียวกันขี้เมาเองก็โดนผู้หญิงคนนั้นผลักเล็กน้อย
“ไปด้วยกัน.”
“ปล่อยฉัน!”
ภายใต้อิทธิพลของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกเขาคิดว่าสาวสวยทุกคนมีความสนใจในตัวเขา แต่มันต่างจากความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง คังจุนบอกกับตัวเขาเองว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับการใช้มนต์ดำสามครั้ง ดังนั้นเขาจะให้ชายคนนี้มีโอกาสอีกครั้งดี….สรุปก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่หยุด
คังจุนมองที่พวกเขาด้วยสายตาของนักล่าที่พบเหยื่อของมันและกล่าวว่า
“หยุดและกลับบ้าน ผู้หญิงบอกแล้วว่าไม่ไป.”
จากนั้นชายคนนั้นหันมาดูคังจุนและอุทาน
“อะไรนะ?”
“แกว่าอะไร?”
“อะไรไหนแกพูดใหม่ซิ ?”
‘มันจะดีกว่าถ้าคุณหยุดดื่มและกลับบ้าน คุณกำลังดึงแขนผู้หญิง มันทำให้คุณดูน่าเกลียดจริงๆ’
“อะไร? นี้ไอ้บ้า! แกไม่รีบเดินไป?”
“เรื่องนี้แกไม่ต้องมายุ่ง ไอ้ง่อย”
“แกกำลังพยายามห้ามทั้งๆที่พิการนี่นะ? แกอยากตายมากใช่ไหม ?”
เขามีปฏิกิริยาแบบที่คังจุนคาดหวังไว้ พวกเขาเริ่มต้นด้วยการลวนลามก่อนอันดับแรก
‘เขาไม่ควรดื่มเลยจริงๆผมควรทำให้เขาอาเจียนออกมา’
มีประกายแสงในตาของคังจุน
และคนที่คังจุนมองเขาก็ค่อยๆก้มลงและเริ่มอาเจียน
“โอ๊ะ ทำไมมันคลื่นไส้ ?อ๊าคคคคคคคคคค”
“อ๊อค….อ๊าคคคคคคคคคคค….!”
“เฮื่อก…. ผมกำลังจะตาย…!”
ด้วยผิวที่ซีดและปากที่ก้มลงไปแทบจะติดพื้น
[ พลังมนต์ดำ12/100]
[ พลังมนต์ดำ15/100]
คำยินดีต้อนรับโผล่ออกมาบนหน้าของคังจุนและยืนยันว่ามนต์ดำของเขาถูกเติมขึ้น
[พลังมนต์ดำ 18/100]
[การเติมพลังงานมนต์ดำจะเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน.]
คำเหล่านี้มีเพียงคังจุนคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็นมันได้
ถ้าคนอื่นเห็นคำที่ปรากฏออกมาจากกลางอากาศแล้วพวกเขาก็คงจะตกใจเป็นแน่
