หลังกินข้าวเสร็จ ผู้จัดการทั้งสองทีมก็พานักกีฬาไปร้านอินเทอร์เน็ตที่เล็งไว้เพื่อเช็กดูว่าจะใช้เป็นสถานที่ฝึกซ้อมได้รึเปล่า
เจ้าซวี่หมิงไม่ได้ไปด้วย เขาหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดงานทำในโซนพักผ่อนของโรงแรม
แน่นอนว่าเรื่องงานเป็นแค่เหตุผลหนึ่ง อีกเหตุผลคือเจ้าซวี่หมิงไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ เขามองว่าตัวเองทำทุกอย่างเต็มที่เท่าที่ทำได้แล้ว แต่สภาพจิตใจเกือบจะแตกสลาย ตอนนี้เขาอยากแวะไป Finger Games ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับสโมสรอีสปอร์ตอีก
ระยะห่างระหว่างร้านอินเทอร์เน็ตกับโรงแรมถือว่าไม่ใกล้ไม่ไกล ใช้เวลาเดินทางไม่ถึงสิบห้านาที
ผู้จัดการทั้งสองทีมมองว่าระยะทางไม่ได้ไกลเกินไป ถือว่าได้ยืดเส้นยืดสายและชมบรรยากาศเมืองลอสแอนเจลิสไปด้วยระหว่างเดิน
หลังกินดื่มกันจนหนำใจ พวกเขาก็เดินไปบนดินแดนต่างถิ่น สภาพจิตใจของเหล่าสมาชิกทีมถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้วหลังสโมสร FV อัปเดตเว่ยป๋อเรื่อยๆ
ถึงจะอยู่ใจกลางเมือง แต่ก็ไม่ถือว่าแออัดเท่าไหร่และไม่ได้เต็มไปด้วยตึกระฟ้าจนรู้สึกอึดอัด เพราะงั้นเลยรู้สึกดีตอนที่เดินไปตามถนน
“ข้างหน้านี้ ใกล้ถึงแล้ว” ล่ามมองแผนที่บนมือถือพร้อมกับชี้ไปข้างหน้า
เหล่านักกีฬามองตาม สิ่งแรกที่คิดคือร้านอินเทอร์เน็ตร้านนี้ใหญ่มาก!
ถือว่าแปลกมาก เพราะร้านอินเทอร์เน็ตในจีนไม่ได้มีพื้นที่เยอะขนาดนี้
สิ่งที่คิดต่อจากนั้นคือ ทำไมมินิบัสที่จอดหน้าทางเข้าถึงดูคุ้นๆ จัง
ผู้จัดการทั้งสองทีมหันมองหน้ากัน ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา
ยังไม่จบอีกเหรอ ทำไมสโมสร FV ถึงตามหลอกหลอนไปทุกที่แบบนี้!
ทั้งสองแทบอดใจไม่ไหวที่จะหันหลังกลับออกไป แต่พอคิดดูอีกที แถวนี้ก็มีร้านอินเทอร์เน็ตที่สิ่งอำนวยความสะดวกดีหน่อยแค่ร้านเดียว ถ้าไปอีกร้านแล้วพบว่าระบบไม่ดีพอจะทำยังไง
เพราะงั้นหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็ทำใจดีสู้เสือแล้วเข้าไปในร้าน
พอเปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็พบกับห้องขนาดใหญ่ที่มีแถวคอมพิวเตอร์วางเรียงราย
ร้านอินเทอร์เน็ตที่นี่แตกต่างจากร้านที่เน็ตในจีนอย่างเห็นได้ชัด จุดแรกเลยคือสไตล์การตกแต่งค่อนข้างหยาบ ด้านบนมีท่อต่างๆ ต่อพันยุ่งเหยิง เครื่องคอมพิวเตอร์ทั้งหมดวางอยู่บนชั้นวางสูงกว่าสองเมตร จุดที่สองคือ ที่นี่เหมือนจะไม่มีแนวคิดเรื่องห้องส่วนตัว ทั้งชั้นมีแค่ห้องกว้างๆ ห้องเดียว
ผู้จัดการทีมทั้งสองคนกวาดตามอง มีหลายคนกำลังเล่นเกมอยู่ในร้าน บางส่วนเล่น IOI อีกส่วนเล่น GOG มองดูคร่าวๆ แล้วประเมินได้ว่ามีสัดส่วนครึ่งๆ หลายคนกำลังเล่นเกม FPS อยู่ด้วย
ในร้านยังมีที่นั่งเหลือมากมาย
สเป็กคอมพิวเตอร์ไม่แย่ เก้าอี้ก็เป็นเก้าอี้เกมมิ่งแบรนด์ดังของต่างประเทศ ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือคีย์บอร์ดไม่ดีและสกปรกเล็กน้อย แต่นักกีฬาพกอุปกรณ์ของตัวเองมาอยู่แล้ว เลยไม่มีปัญหาอะไร
ผู้จัดการทั้งสองทีมพอใจกับสภาพแวดล้อมที่นี่ทีเดียว จึงเดินไปถามค่าบริการที่เคาน์เตอร์กับล่าม
“แพงมาก… ชั่วโมงละสิบดอลลาร์ แต่เหมาวันละยี่สิบดอลลาร์ เราก็ต้องเหมาทั้งวันอยู่แล้ว
“อ้าว ไม่เห็นคนจากสโมสร FV เลยสักคนแฮะ หรือเราจะจำมินิบัสที่จอดอยู่ด้านนอกผิด”
สองผู้จัดการทีมได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว ถ้าเหมาวันไปเลยจะคุ้มเงินมากกว่า แต่ปัญหาหลักอยู่ตรงที่นั่ง
ล่ามอยากคุยเรื่องราคากับเจ้าของร้านดูว่ามีส่วนลดให้กับการจองใช้บริการพร้อมกันหลายคนไหม ส่วนสองผู้จัดการทีมแยกกันเดินไปรอบๆ ร้านเพื่อดูว่าที่นั่งบริเวณไหนเหมาะที่สุด
น่าเสียดายที่ร้านกว้างเกินไป ไม่ว่าจะนั่งตรงไหน ยังไงก็ได้รับผลกระทบอยู่ดี
ผู้จัดการทีมคนหนึ่งตาเป็นประกายขึ้นมา “หืม มีชั้นสองด้วยนี่นา”
เขาเห็นบันไดจึงสงสัยว่าขึ้นไปดูชั้นบนได้รึเปล่า ถ้าบรรยากาศอีกชั้นดีกว่าและเป็นส่วนตัวกว่า ให้จ่ายเพิ่มอีกนิดก็โอเค
แต่ขณะที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นสอง เขาก็เห็นชายร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำที่ยืนเรียงแถวอยู่ยื่นมือมาห้าม
“Sorry, @ # ¥% &*…”
บอดี้การ์ดสูทดำสี่คนพ่นภาษาอังกฤษยาวเหยียด ทำเอาผู้จัดการทีมมึนไป
แต่การเผชิญหน้าครั้งนี้ก็ทำให้เขาตกใจไม่น้อย เพราะบอดี้การ์ดทั้งสี่คนสวมชุดสูทดำ พกวิทยุสื่อสาร ตรงอกมีแว่นกันแดดเหน็บไว้ กล้ามบนร่างกายเห็นชัดเป็นมัดๆ ดูแล้วเหมือนพวกแก๊งมาเฟียในหนังตะวันตก
ผู้จัดการทีมไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ จึงไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไรอยู่ โชคดีที่ล่ามเดินตามเขามาอย่างรวดเร็ว หลังคุยกับบอดี้การ์ดสูทดำทั้งสี่คน เขาก็เข้าใจสถานการณ์ทันที
“พวกเขาบอกว่าชั้นสองจองเต็มหมดแล้วครับ” ล่ามอธิบาย
ผู้จัดการทีมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาเขย่งเท้ามองผ่านชายร่างกำยำสูงเกือบสองเมตรทั้งสี่ ก่อนจะเห็นแก๊งสโมสร FV ตามที่คาดไว้
“เชี่ยแม่ง!”
ผู้จัดการทีมอดสบถออกมาไม่ได้ ลางสังหรณ์ไม่ดีกลายเป็นจริงแล้ว!
คอมพิวเตอร์ชั้นบนมีคนนั่งเต็มหมด นักกีฬาที่สโมสร FV พามามีทั้งหมดสิบห้าคน แบ่งเป็นทีมหนึ่ง ทีมสอง และทีมสโมสร SUG แต่ก็มีทีมงานและทีมวิเคราะห์ข้อมูลด้วย
ทีมวิเคราะห์ข้อมูลดูการแข่งขันผ่านคอมพิวเตอร์และวิเคราะห์ข้อมูล แม้แต่ช่างกล้องอีกสามคนก็ใช้คอมพิวเตอร์ตัดต่อวิดีโอ
ผู้จัดการทีมกับล่ามไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปชั้นล่าง
“เอาไงดีครับ เปลี่ยนร้านหรือยังไงดี…” ล่ามถามความเห็นจากสองผู้จัดการทีม
ผู้จัดการทีมถอนหายใจ “เอาที่นี่แหละ เดี๋ยวเราเลือกตรงมุมๆ ที่ห่างจากบันได…”
ทำเลกับสเป็กคอมพิวเตอร์ของร้านนี้น่าพอใจที่สุด ไม่ง่ายเลยถ้าจะเปลี่ยน แต่ก็ต้องอยู่ให้ห่างจากสโมสร FV ไม่งั้นคงกระอักกระอ่วนน่าดู
“ทุกคน เอาอุปกรณ์มาเปลี่ยนตรงนี้ ผมส่งแอกเค้านต์แรงก์สูงของ Finger Games ให้แล้ว วันนี้ใช้แอกเค้านต์นั้นเล่นเกมแรงก์วอร์มมือไปก่อน เดี๋ยวอีกสองวัน เราจะจัดแข่งซ้อมมือกับทีมจากยุโรปและอเมริกา”
ระหว่างที่สมาชิกทีมทยอยล็อกอินแอกเค้านต์แรงก์สูงเพื่อเริ่มฝึกซ้อม สองผู้จัดการทีมก็นั่งลงข้างๆ และรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
อย่างน้อยพวกเขาก็รู้ว่าสโมสร FV ไม่ได้แอกเค้านต์แรงก์สูง แปลว่าพวกเขาเล่นเกมแรงก์ไม่ได้ แถมถ้าไม่ได้ทางออฟฟิเชียลช่วย ก็ไม่น่าจะมีลู่ทางจัดแข่งซ้อมมือกับทีมจากยุโรปและอเมริกา
“ทุกคน ตั้งใจซ้อมกันให้เต็มที่ ผลลัพธ์ต้องออกมาดีๆ นะ!”
สมาชิกทีมประสานเสียง “ครับ!”
…
วันศุกร์ที่ 23 ธันวาคม nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
เผยเชียนจิบกาแฟพลางไถมือถือไปด้วยในยามเช้า
“สโมสร FV ถึงลอสแอนเจลิสแล้วเหรอ ทำไมมีอัปเดตบนเว่ยป๋อเยอะแยะเลยเนี่ย
“เชี่ย ที่พักกับอาหารดีขนาดนี้เลยเหรอ เสียดายที่ไม่ได้ไปด้วยเลยแฮะ…
“ช่างเถอะๆ ต่างประเทศไม่มีอะไรดีหรอก
“เอ๊ะ ทำไมรู้สึกเหมือนโดนด่ายังไงไม่รู้ ฉันพลาดอะไรไปบ้างตอนหลับ”
พอเผยเชียนตื่น ที่ลอสแอนเจลิสก็มืดแล้ว สโมสร FV ลงอัปเดตบนเว่ยป๋อหลายโพสต์ ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง เช็กอินโรงแรม ไปจนถึงเริ่มฝึกซ้อม พวกเขาลงรูปและคลิปเยอะเลย
เพราะช่างกล้องทั้งสามตามติดพวกเขาตลอด นอกจากถ่ายงานกับตัดต่อก็ไม่มีอะไรให้ทำอีก พวกเขาจึงพยายามเต็มที่เพื่อให้มีบทบาทบ้าง
ตอนแรก หน้าเว่ยป๋อมีแต่รูปเป็นหลัก หลังๆ เริ่มมีคลิปสั้นที่ผ่านการตัดต่อ
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่มีอะไรทำที่ร้านอินเทอร์เน็ต
มีภาพถ่ายอาหารน่าอร่อย รูปชั้นบนสุดของโรงแรมที่เห็นทิวทัศน์เมืองลอสแอนเจลิสและสนามแข่ง มีกระทั่งรูปบอดี้การ์ดสูทดำทั้งสี่
พอเห็นรูป แม้แต่เผยเชียนเองก็อิจฉา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนอื่นจะคิดยังไง
คอมเมนต์บนเว่ยป๋อเต็มไปด้วยความอิจฉา ริษยา และเกลียดชัง แต่ก็มีเสียงที่ไม่ลงรอยกันอยู่มาก
“โห ตอนนี้อยู่ลอสแอนเจลิสกันเหรอ ทำไมคนเยอะจัง”
“สโมสร SUG ไปด้วยเหรอ อะไรกันเนี่ย”
“แล้วอีกสองทีมล่ะ”
“ชั้นธุรกิจ? น่าจะแพงน่าดูเลยนี่ Finger Games ใจดีถึงขนาดให้ตั๋วบินชั้นธุรกิจเลยเหรอ”
“เชี่ย พักที่ Ritz-Carlton ด้วยเหรอ แพงที่สุดในละแวกนั้นเลยนี่”
“โคตรอิจฉา!”
“บอดี้การ์ดสูทดำสี่คนนั่นคือยังไง… ถ่ายหนังกันเหรอ หรือ Finger Games มีบอดี้การ์ดให้ด้วย มีให้ทุกทีมรึเปล่า”
“ฉันจำได้ว่าปกติสโมสร FV โพสต์เว่ยป๋อทุกสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ ทำไมจู่ๆ คึกขึ้นมาขนาดนี้”
“เชี่ย! มีคนออกมาบอกว่า Finger Games ไม่ได้เป็นคนเตรียมให้! ค่าใช้จ่ายทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นตั๋วเครื่องบิน โรงแรม และบอดี้การ์ด สโมสร FV จ่ายเองหมด!”
“จ่ายเองหมดเลย? หมดไปเท่าไหร่วะนั่น!”
“นี่โพสต์เว่ยป๋ออวดเหรอ”
“ยังไม่ทันสร้างผลงานอะไรเลย แต่ใช้ชีวิตหรูหราหมาเห่าสุดๆ! นี่ตั้งใจจะปั่นประสาทอีกสองทีมเหรอ”
“อย่างที่ทุกคนรู้ ยิ่งมีสิ่งรบกวนใจเยอะ ผลงานก็ยิ่งออกมาแย่ สนุกสนานกับสิทธิประโยชน์มากมายกันเข้าไป ถ้าผลงานออกมาแย่ ฉันด่าพวกนายเละแน่!”
“เงินส่วนนี้บอสเผยน่าจะเป็นคนให้ใช่มั้ย แต่บอสเผยดูแลนักกีฬาดีเกินไปรึเปล่า จัดสรรทุกอย่างดีขนาดนี้ คิดว่าไปทริปพักร้อนกันเหรอ”
ตอนแรก ทุกคนคิดว่า Finger Games เป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างให้ แต่ไม่นานก็รู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น อีกสองทีมไม่ได้รับการดูแลดีขนาดนี้!
แฟนๆ หลายคนของอีกสองทีมยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้
ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกว่าสโมสร FV ได้รับการดูแลดีกว่าอีกสองสโมสรมาก จึงรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย อีกส่วนก็เพราะหลายคนคิดเชื่อมโยงสิทธิประโยชน์ดีๆ เหล่านี้กับความโลภและความสนุกสนาน
อุตสาหกรรมอีสปอร์ตพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ และการดูแลก็ค่อยๆ ดีขึ้น อย่าว่าแต่คนที่ไม่เล่นเกมเลย แม้แต่เกมเมอร์และผู้ชมหลายคนก็คิดว่านักกีฬาอีสปอร์ตไม่ควรได้รับการดูแลดีขนาดนี้
กลับกัน หลายคนคิดถึงช่วงที่นักกีฬานอนข้างถนน กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปด้วยน้ำเย็น แล้วคว้าแชมป์ได้
แน่นอนว่าก็มีนักกีฬาบางส่วนที่หลงละเลิงไปกับมาตรฐานการใช้ชีวิตที่ดีขึ้นและไม่ยอมฝึกซ้อมอย่างจริงจังจนแพ้การแข่งขันอยู่จริงๆ เพราะงั้นหลายคนจึงรู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นนักกีฬาสโมสร FV ใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมดีๆ แบบนั้น พวกเขาจึงเข้ามาแสดงความเห็นต่างในโพสต์
เผยเชียนไม่โกรธเลยสักนิด เขาอ่านเพลินมาก
เอาเลย พวกแอนตี้ ใช้โอกาสนี้พยายามด่าให้มากขึ้นอีก!
เขาอยากทำลายชื่อเสียงสโมสร FV เพื่อให้เงินทั้งหมดที่ใช้ไปสูญเปล่า!
มือถือของสมาชิกทีมใช้เครือข่ายของที่นู่น เพราะงั้นจึงเข้ามาอ่านกระทู้พวกนี้ไม่ได้ คอมเมนต์จากพวกแอนตี้บนเว่ยป๋อและในกระทู้ไม่น่าจะกระทบสภาพจิตใจพวกเขา แต่อย่างน้อยก็น่าจะกระทบกับภาพลักษณ์ของสโมสร FV
ถ้าพวกเขาทำผลงานในงานแข่งขันชิงแชมป์โลกได้ไม่ดี พวกเขาก็จะโดนด่ายับ สโมสรก็จะหาเงินลงทุนเพิ่มหรือขายในราคาดีๆ ไม่ได้ หุ้นของเผยเชียนในสโมสรย่อมไม่เพิ่มขึ้น และเงินที่ลงทุนไปก็จะสูญเปล่า…
แบบนั้นก็สมบูรณ์แบบไปเลยไม่ใช่เหรอ
