เหออันใช้เวลากว่าห้าชั่วโมงเล่นเกมดิ้นรนรวดเดียวจบ ตอนนี้เขาอัดแน่นไปด้วยความสับสน
เกมนี้มันแปลกๆ รึเปล่า
เศร้าและหดหู่เกินไปมั้ย
เหออันไตร่ตรองตัวเองโดยไม่รู้ตัว
อืม ฉันน่าจะเลือกอะไรผิดไป
เกมแนวภาพยนตร์เชิงตอบโต้แบบนี้มีเส้นเรื่องหลายแบบ เกมดิ้นรนเองก็เหมือนกัน
เหออันมองพล็อตของเกม มันเป็นเหมือนตาข่ายขนาดใหญ่ที่แตกแขนงออกไปหลายสาย
ว่ากันตามปกติแล้ว แต่ละเวอร์ชันควรมีฉากจบอย่างน้อยสามถึงสี่ฉากเพื่อให้เหมาะสมกับขนาดของเกม
นอกจากนั้นก็ควรจะมีตอนจบลับหรืออีสเตอร์เอ๊กถ้าซื้อเวอร์ชันรวยกับจนคู่กัน
เพราะงั้นเหออันจึงตั้งใจไว้ว่าจะมาเล่นให้ครบทุกเส้นเรื่องหลังกินข้าวเสร็จ รอบนี้น่าจะได้ฉากจบดีๆ
ความรู้สึกเหมือนโต๊ะอาหารที่มีทั้งอาหารอร่อยและไม่อร่อยวางเรียงราย ถ้ากินอาหารไม่อร่อยเข้าไปก็ต้องกินอะไรอร่อยๆ เพื่อกลบรสแย่ ไม่งั้นรสจะติดอยู่ในปากนาน
“บอกได้เลยว่าทักษะของบอสเผยนั้นค่อนข้างล้ำลึกทีเดียว ไม่ว่าจะไปถูกทางหรือเปล่า แต่มาตรฐานก็เห็นได้ชัด
“ตอนแรกคิดว่าตีมชีวิตจริงจะน่าเบื่อ แต่เล่นแล้วไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ถึงจะจบแย่ทั้งคู่ แต่เนื้อหาก็กินใจมาก
“ถ้าจะวิเคราะห์แนวคิดของบอสเผยในเกมนี้ก็ต้องเล่นให้ได้ฉากจบทุกแบบก่อน”
เหออันรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความคาดหวังอย่างที่ไม่ค่อยได้สัมผัสจากเกมสแตนด์อโลนในประเทศ เขาอดใจรอกินข้าวให้เสร็จแล้วรีบมาเล่นให้ได้ฉากจบอื่นๆ แทบไม่ไหว
…
…
วันอาทิตย์ที่ 4 กันยายน ตอนเที่ยง
เหออันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จุดบุหรี่สูบ แล้วไตร่ตรองถึงชีวิตเงียบๆ
เขาพยายามลองทางเลือกทุกแบบในเกมมาตั้งแต่เมื่อคืน
เขาให้ตัวเอกคนรวยเปลี่ยนงานอดิเรกตอนเด็ก เปลี่ยนคู่แต่งงานกับเปลี่ยนงานตอนโต
ส่วนตัวเอกคนจนก็ให้เปลี่ยนคอร์สตอนเด็ก พยายามวางแผนเก็บเงิน และเปลี่ยนงานตอนโต
แต่ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน ไม่ว่าจะเปลี่ยนเส้นเรื่องไปยังไง ฉากจบทั้งสองแบบกลับไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย!
ไม่ว่าคนรวยจะทำอะไร ก็จบที่โดนฆ่าในงานเซ็นหนังสือ
ไม่ว่าคนจนจะทำอะไร ก็จะกลับสู่วงจรอุบาทว์แห่งความจน
แน่นอนว่ามีความแตกต่างเล็กๆ ระหว่างทั้งสองเวอร์ชัน
ไม่ว่าตัวเอกคนรวยจะเลือกตัวเลือกถูกหรือผิด การเดินเรื่องของเกมก็ไม่ได้รับผลกระทบ เพราะเงินทุนจะทบคืนอย่างรวดเร็วทุกครั้งที่พลาด การเปลี่ยนไปทำงานอื่นก็เป็นแค่การเปลี่ยนรูปแบบความสำเร็จ
ส่วนตัวเอกคนจน การเลือกตัวเลือกที่ถูกต้องนั้นมีผลกระทบ ถ้าเลือกผิด ก็จะถึงตอนจบภายในหนึ่งชั่วโมง ถ้าเลือกถูกก็จะยืดไปเป็นสามชั่วโมง พอให้ได้ลิ้มรสความชื่นมื่นของชีวิตชนชั้นกลาง
ส่วนตอนจบลับ ไม่มีให้เห็นเลยแม้แต่น้อย!
ไม่มีตอนจบลับไม่เท่าไหร่ แต่ความเชื่อมโยงระหว่างเวอร์ชันคนจนกับเวอร์ชันคนรวยก็ยังไม่มีเลย
ตอนแรกเหออันคิดว่าคนที่ฆ่าตัวเอกคนรวยน่าจะเป็นตัวเอกคนจนที่ฝันสลาย หรืออาจจะเป็นลูกชายของเขา แต่ถึงจะพยายามอยู่นานก็ไม่พบความเชื่อมโยงระหว่างทั้งสองเวอร์ชัน
ไม่มีความเชื่อมโยงอะไรเลยสักนิดระหว่างตัวเอกคนรวย ตัวเอกคนจน และลูกของเขา
หมายความว่าจะซื้อเวอร์ชันคนจนหรือเปล่า ก็ไม่ได้ทำให้การเล่นเวอร์ชันคนรวยแตกต่างอะไรออกไป
นี่มันบ้ามากๆ!
เหมือนกับกำลังตะโกนบอกว่า จะดีมากถ้าไม่ซื้อสักเวอร์ชัน ถ้าอยากซื้อจริงๆ ก็ซื้อแค่เวอร์ชันคนรวยพอ
ไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลยสักนิด!
เขาอดเอาทฤษฎีการออกแบบเกมมาใช้กับเกมนี้ไม่ได้ เรื่องที่สอนบอสหม่าไปมีอยู่สี่ประเด็นหลัก
เลือกกลยุทธ์การขายให้เหมาะกับเนื้อหาเกม
เลือกแนวเกมที่มีส่วนแบ่งตลาดสูง
ใส่ความคิดส่วนตัวของตัวเองลงไปในเกม
วิเคราะห์และตอบความต้องการตลาด
เกมดิ้นรนทำไม่ตรงตามทฤษฎีเลยสักข้อ! ทุกอย่างผิดเพี้ยนไปหมด!
เหออันรู้สึกว่าเกมนี้จะไม่สมบูรณ์แบบถ้าทำพลาดไปสักข้อ ถ้าพลาดไปสองข้อ ยอดขายก็จะน่าเป็นห่วง พลาดสามข้อเท่ากับดับอนาถ
แต่ถ้าพลาดสี่ข้อ กรณีนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน!
อย่างน้อยๆ ก็น่าจะเลือกแนวเกมและกลยุทธ์ได้ถูกต้องเหมาะสมสิ สองข้อนี้ง่ายที่สุดเลย พลาดทั้งสี่ข้อแบบนี้เกินเหตุไปรึเปล่า
ส่วนสองข้อล่าง วิธีการที่เกมดิ้นรนใช้ก็ค่อนข้างมีปัญหา
เหออันเคยสอนว่าเกมที่มีการสอดแทรกแนวคิดส่วนตัวจะต้องดูความเหมาะสมและระดับการยอมรับของผู้เล่น
แล้วเกมดิ้นรนสื่อสารแนวคิดส่วนตัวอะไรล่ะ
กระตุ้นความเกลียดชัง? หรือดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์?
ชัดเจนว่าเกมนี้สมจริงมากพอสำหรับเกมแนวชีวิตจริง รายละเอียดชีวิตของคนจนและคนรวยนั้นตรงกับข้อมูลสถิติของสหรัฐอเมริกา
แต่ตอนจบน่ารังเกียจเกินไปรึเปล่า
ที่สำคัญที่สุดเลยคือ การสนับสนุนว่าการดิ้นรนนั้นสูญเปล่าไม่ว่าจะบริบทไหนก็ไม่ถูกต้อง
การเอาความจริงมาตอกหน้าตรงๆ ไม่ได้ช่วยให้คำแนะนำอะไรที่เป็นประโยชน์ และมีแต่จะทำให้รู้สึกอึดอัด
คำพูดที่ว่า ‘ยอมจำนนต่อโชคชะตา’ ตรงกับแนวคิดเกมนี้เป๊ะ
ชีวิตจริงก็หดหู่มากพออยู่แล้ว ฉันรู้ดีว่าชีวิตมันบัดซบขนาดไหน จะเอาโทรโข่งมาป่าวประกาศอัดหน้าทำไม
ทำแบบนี้น่ารังเกียจไปรึเปล่า
เพราะงั้นความรู้สึกแรกของเหออันคือเกมมีเนื้อหาไม่เหมาะสม เพราะไม่มีการชี้แนะที่เป็นประโยชน์และไม่เป็นที่ยอมรับ แถมยังทำให้รู้สึกรังเกียจได้ง่าย
เรื่องการวิเคราะห์และตอบความต้องการของตลาดก็ยิ่งไปกันใหญ่
ชัดเจนว่าในตลาดหลักปัจจุบัน เกมยังถูกมองว่าเป็นกิจกรรมเพื่อความบันเทิงและเล่นสนุก ถ้าเนื้อหาหนักและจริงจังเกินไปก็จะไม่ตอบความต้องการของผู้เล่นส่วนใหญ่!
ส่วนการสร้างความต้องการในระดับที่สูงขึ้น…
เหออันเคยคิดว่าบอสเผยเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสร้างความต้องการ
แต่การสร้างความต้องการให้กับเกมดิ้นรนนั้นเป็นเรื่องยากมาก!
ยิ่งไปกว่านั้น ข้อสอบนี้ก็มีคำถามถึงสี่ข้อ แค่สามข้อแรกยังตอบผิดหมด แล้วจะตอบข้อสุดท้ายถูกได้ยังไง
ถ้าตอบถูก ฉันคง…
เอากระดาษคำตอบไปติดกรอบเดี๋ยวนั้นเลย!
ตอนแรกเหออันคิดว่าจะปักธง แต่พอคิดดูก็ตัดสินใจไม่ทำ เพราะจะประเมินบอสเผยต่ำเกินไปไม่ได้
บอสเผยจะไม่คิดถึงปัญหาที่ฉันคิดเหรอ
ยังไงก็ต้องคิดแน่นอน
อีกอย่างเหออันก็รู้สึกลึกๆ ว่าเกมนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรังเกียจ ถ้าขุดลึกเข้าไปในความรู้สึกที่มีต่อเกมนี้ ก็ยังมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างอยู่โuเวลกูดoทคอม
หลังจากคิดอยู่ครู่ใหญ่ เหออันก็ตัดสินใจว่าจะลืมประสบการณ์และทฤษฎีต่างๆ ที่สั่งสมมาหลายสิบปี เพื่อประเมินเกมนี้จากมุมมองของคนทั่วไปจะได้มองได้ลึกยิ่งขึ้น
ถ้าทฤษฎีของเขาล้าหลังล่ะ
…
ขณะเดียวกัน เผยเชียนซึ่งอยู่ที่อพาร์ตเมนต์กำลังเช็กผลตอบรับจากผู้เล่นกลุ่มแรกของเกมดิ้นรน
เกมดิ้นรนมีความยาวไม่มาก ถ้าซื้อเกมไปเมื่อวานแล้วเริ่มเล่นเมื่อคืน ป่านนี้ก็น่าจะเล่นจบกันหมดแล้ว
เผยเชียนมั่นใจมากว่า ผลตอบรับของเกมดิ้นรนจะเป็นตัวกำหนดโดยตรงว่าเกมนี้จะประสบความสำเร็จในการขาดทุนระยะยาวได้หรือเปล่า!
ผลตอบรับที่ดีที่สุดคือผู้เล่นต่อว่าเกมอย่างรุนแรงจนขอรีฟันด์ ทำให้มีคนไม่อยากซื้อเกมหรือไม่อยากแม้แต่จะเหลียวแลเพิ่มมากขึ้น
แน่นอนว่าเผยเชียนเองก็คิดว่าแบบนั้นโลกสวยเกินไป ผลลัพธ์ที่ใกล้เคียงที่สุดก็คือมีผู้เล่นส่วนน้อยอวยเกมดิ้นรน ส่วนผู้เล่นส่วนใหญ่ไม่อยากซื้อ
ถ้าเป็นแบบนั้นก็ถือว่ายอมรับได้มากแล้วสำหรับเผยเชียน ซึ่งก็เป็นไปได้สูงที่ผลจะออกมาทิศทางนั้น
เผยเชียนเช็กดูคอมเมนต์ของผู้เล่น
“โฆษณาหลอกลวง! ฉันคิดว่าจะเป็นเกมแอกชันสเกลใหญ่ แต่พอเข้าเกมถึงรู้ว่าโดนหลอก!”
“แต่สโลแกนที่ใช้โปรโมตก็พูดความจริงหมดเลยนะ บอกได้แค่ว่าคนทำนี่เป็นอัจฉริยะด้านการตลาดจริงๆ จงใจชี้นำให้หลงเชื่อเต็มที่แม้จะทำให้เราไม่พอใจ เถิงต๋าหันมาใช่เล่ห์กลตั้งแต่เมื่อไหร่ กลัวว่าจะไม่มีคนซื้อเลยรึไงถ้าไม่โปรโมตแบบนี้”
“ฉันว่าโฆษณาว่าเป็นเกมแนวภาพยนตร์เชิงตอบโต้ก็ได้นะ ยังไงเราก็คงซื้อมาเล่นกันอยู่แล้ว!”
“รอบนี้ไม่มีใครห้ามฉันให้หนึ่งดาวได้แน่! ฉันซื้อเกมนี้ทันทีที่ปล่อย แล้วเล่นโต้รุ่งเพราะอยากได้ตอนจบที่ดีที่สุด รู้มั้ยเป็นไง ฉันต้องแขยงใจอยู่หลายครั้ง เพราะต้องดูฉากจบทั้งสองแบบสามสี่รอบ!”
“ผมรู้สึกเหมือนสภาพจิตใจโดนทำร้ายอย่างแสนสาหัส! เกมเวอร์ชันคนจนทำให้รู้สึกหดหู่ ก็เลยไปเล่นเวอร์ชันคนรวยแทน ตอนแรกๆ ก็เริ่มมาดี แต่ไม่คิดเลยว่าตอนจบจะหักมุมแบบนั้น!”
“ของนายยังไม่แย่เท่าของฉัน ฉันเล่นเวอร์ชันคนรวยก่อน ตอนจบทำเอารู้สึกขมในปาก ก็เลยคิดว่าเวอร์ชันคนจนน่าจะไม่เหมือนกัน แต่กลายเป็นขมปากตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ใช่ตัวฉันคนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”
“ไม่ว่าจะเล่นยังไงก็จบเหมือนเดิมเลยรู้สึกพะอืดพะอมใช่มั้ย”
“นี่เกมเหรอ ตีมนี้ควรเอาไปถ่ายเป็นสารคดีหรือหนังอาร์ตมากกว่านะ”
“เห็นได้ชัดเจนว่าเกมสื่อสารความคิดได้อิสระกว่าสารคดีและหนังอาร์ต ลองคิดถึงตัวละครในเกมแล้วคิดถึงสองเวอร์ชันที่วางราคาขายแยกกันสิ เกมมอบประสบการณ์การโต้ตอบได้มากมายหลายแบบ ซึ่งหนังไม่สามารถทำได้”
“ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ฉันก็จะอวยเกมนี้เต็มที่! ยิ่งตอนจบทั้งสองแบบยิ่งสุดยอดมาก คำว่า ‘ไอ้คนโกหก’ ในเวอร์ชันคนรวยกับบทบรรยายในเวอร์ชันคนจนสะท้อนอยู่ในหัวตั้งแต่เริ่มจนจบเลย เยี่ยมยอดจริงๆ!”
“โอเค สองจุดนั้นก็พอใช้ได้ แต่ไม่คิดว่าเหรอว่าพอมองภาพรวมแล้วเกมมันกากสิ้นดี เหมือนเกมหยิบชีวิตจริงมาทำ แล้วความสนุกอยู่ตรงไหน แนวคิดที่นำเสนอก็จริงจังเกินไป ถือเป็นการสนับสนุนแนวคิดยอมจำนนต่อโชคชะตา ทฤษฎีชนชั้น และการดิ้นรนนั้นไร้ความหมายรึเปล่า”
“ก็จริง ฉันคิดว่าเกมนี้น่าจะไปได้สวยในตะวันตก เพราะชาวตะวันตกเป็นพวกเหยาะแหยะ ผู้เล่นในประเทศส่วนใหญ่ยังสนับสนุนเรื่องการดิ้นรนและถือแนวคิด ‘สวรรค์จะให้รางวัลกับคนเพียรพัฒนาตน’ ซึ่งตีมเกมขัดแย้งกับแนวคิดนี้ เลยทำให้รู้สึกอึดอัด”
“ฉันว่ารอบนี้เราควรเรียกอาจารย์เฉียวมาลองเล่นดู”
“ใช่ๆ อาจมีบางจุดที่เราไม่ทันสังเกต อาจารย์เฉียวน่าจะเก็บรายละเอียดและเข้าใจเกมดีกว่าพวกเรา”
เผยเชียนเลื่อนดูคอมเมนต์มากมายของผู้เล่นแล้วรู้สึกว่าสถานการณ์ปัจจุบันค่อนข้างไปได้สวย แต่ยังถือว่าแย่กว่าที่เขาคาดการณ์ไว้
ผู้เล่นจำนวนมากโดนความเป็นจริงอันโหดร้ายที่สะท้อนผ่านตัวเกมจี้ใจดำ ซึ่งตรงกับที่เผยเชียนคาดไว้ แต่ปัญหาคือชื่อเสียงที่สั่งสมมานานของเถิงต๋าช่วยต้านทานไม่ให้โดนผู้เล่นถล่มยับเยิน
ถ้าเป็นผู้พัฒนาเจ้าอื่นคงโดนถล่มเละไปแล้ว
แต่ฝ่ายเกมเถิงต๋ามีแฟนเดนตายเยอะเกินไป ทุกคนมโนกันไปเรื่อยเพื่อแก้ข้อกังขาของตัวเอง คนพวกนี้เป็นพวกที่เล่นเกมของเถิงต๋าแล้วรู้สึกมีแสงส่อง ข้อดีเล็กน้อยกลายเป็นจุดเด่นแสนพิเศษในสายตาพวกเขา
พวกแฟนเดนตายยังเป็นผู้เล่นกลุ่มแรกที่เล่นเกมนี้ ก็เลยรู้สึกกระตือรือร้นกับการถกเถียงเรื่องเกมกว่าปกติ เสียงของพวกเขาเองก็ดังเท่าๆ กัน ทำให้ทั้งสองฝั่งตีคู่สูสีในศึกครั้งนี้
นอกจากนั้น อีกหนึ่งเหตุผลสำคัญคือคุณภาพของตัวเกมทำออกมาได้ดีมากๆ
เพราะฝ่ายเกมเถิงต๋ามีประสบการณ์การพัฒนาเกมสูง ถึงจะโยนตีมชีวิตจริงให้ พวกเขาก็ทำเกมออกมาได้ยอดเยี่ยมอยู่ดี ฉากจบทั้งสองเวอร์ชันก็หักมุมได้ค่อนข้างดี
เผยเชียนคิดอยู่ครู่ใหญ่ เหตุผลน่าจะมาจากตีมของเกม
