ด้วยการนำทางจากแผนที่ ทุกคนก็มาถึงร้านในโซนสีทอง
พื้นที่โซนนี้กว้างมาก ดูไม่แตกต่างจากร้านรวงตามห้างทั่วไป แต่เส้นทางที่นำพามาที่นี่ก็คดเคี้ยวเลี้ยวไปเลี้ยวมาจนให้ความรู้สึกเหมือนสำนวน ‘พ้นต้นหลิวและดอกไม้ยังมีหมู่บ้าน ‘ เลย
ถ้าไม่มีแผนที่ในมือ พวกเขาคงต้องพยายามอย่างหนักถึงจะโผล่มาที่นี่ได้
ชั้นวางต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แต่ไม่มีอะไรวางอยู่บนชั้นเลย เพราะยังไม่ได้กำหนดว่าจะขายอะไร
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามออกไป “แล้วร้านอื่นๆ ขายอะไร มีรายการสินค้ามั้ย”
เฉินคังทั่วพยักหน้า “มีครับ นี่ครับ”
เขายื่นรายการสินค้าที่เตรียมไว้ก่อนแล้วให้เผยเชียนระหว่างที่พูด
เผยเชียนรับมาพลิกดูคร่าวๆ สินค้าแต่ละรายการมีรูปประกอบพร้อมราคา แถมยังจัดตามสี่โซนที่เฉินคังทั่วพูดถึงเมื่อครู่ด้วย
ตัวอย่างเช่น โซนสีส้มให้ภาพความกระตือรือร้นและอิสรเสรีจึงเน้นขายของให้วัยรุ่นเป็นหลัก รายการสินค้ามีพวกของทำมือ ของที่ระลึก พวงกุญแจ เครื่องประดับ หูฟัง เคสมือถือ และอื่นๆ
โซนสีน้ำเงินให้ภาพความมั่นคงและความเป็นผู้ใหญ่ จึงเน้นขายของที่ระลึกที่ผู้ใหญ่น่าจะชอบ เช่น โปสต์การ์ด นาฬิกา เครื่องประดับ หุ่นแกะสลัก และอื่นๆ
คอสตูมกับเครื่องสวมศีรษะขายอยู่ในโซนสีไวน์แดง ส่วนเครื่องรางของคลังและอุปกรณ์น่าสนใจต่างๆ จะขายในโซนสีม่วง
สินค้าส่วนหนึ่งสั่งซื้อมาโดยตรงซึ่งเป็นของจำพวกที่น่ากลัวๆ และสยองหน่อย อีกส่วนหนึ่งสั่งทำพิเศษให้มีความเกี่ยวข้องกับโฮสเทลเขย่าขวัญและเกม BE QUIET เช่น เคสมือถือ เครื่องประดับ โปสต์การ์ด ซึ่งจะขายเมื่อห้างเปิดให้บริการแล้ว
เผยเชียนไล่สายตาดูสินค้าทั้งหมดและตรวจดูราคาอย่างละเอียด ฟันเฟืองในหัวของเขาหมุนอย่างรวดเร็ว
โซนสีทองอยู่กลางวงกตทองคำ เรียกได้ว่าเป็นศูนย์กลางการเดินทาง จากทางเข้าต่างๆ ถึงโซนนี้มีระยะเท่ากันหมด แต่มองอีกมุมก็บอกได้ว่าเป็นโซนที่อยู่ลึกสุดในเขาวงกตซึ่งหายากกว่าโซนอื่นๆ
แสดงว่าตัดสินค้าหรูหราออกไปได้เลย
เพราะสินค้าทั้งหมดตั้งราคาจากต้นทุนตามเปอร์เซ็นต์ที่กำหนดไว้ ยิ่งขายสินค้าราคาแพง เผยเชียนก็ยิ่งได้เงินมากขึ้นจากการขาย
โซนสีทองเป็นโซนที่หาทางมาได้ยาก ถ้าลูกค้าพยายามดั้นด้นมาถึงที่นี่ได้ แล้วเห็นสินค้าราคาแพงแต่ก็ดูคุ้มราคา พวกเขาต้องซื้อแน่นอน
ก็เหมือนที่ชอบพูดกันว่า ‘ไหนๆ ก็มาแล้ว’
ยิ่งมีคนซื้อสินค้าเยอะ เผยเชียนก็ยิ่งมีรายได้เพิ่มขึ้น
นอกจากนั้นสินค้าที่ขายในโซนสีทองก็ห้ามเป็นสินค้าพิเศษที่ไม่มีขายที่ไหน
ตามแผนของเฉินคังทั่วและนักลงทุนคนอื่นๆ สินค้าบางส่วนจากโซนอื่นๆ สามารถย้ายมาขายที่โซนสีทองได้ ซึ่งจะทำให้มั่นใจได้ว่าไม่มีสินค้าในโซนไหนขายซ้ำกัน
แต่ถ้าทำแบบนั้น สินค้าในโซนสีทองก็จะยิ่งมีคุณค่าและหายากมากขึ้น ลูกค้าจะพากันกว้านซื้อให้ได้มากที่สุด
ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้!
หลังจากวิเคราะห์ดูคร่าวๆ เผยเชียนก็รีบคิดหากลยุทธ์สำหรับการขายสินค้าในโซนสีทอง
จะให้แพงเกินไปไม่ได้ แล้วก็ต้องหาซื้อได้จากโซนอื่นๆ
ทำแบบนี้ ลูกค้าก็จะไม่รู้สึกว่าต้องซื้ออะไรจากโซนนี้ ทำให้ยั้งมือและใช้จ่ายน้อยลง บอสเผยก็จะขาดทุนได้มากขึ้น
ได้ประโยชน์กันทุกฝ่าย
เผยเชียนไล่สายตาดูรายการสินค้าแล้วเลือกสินค้าส่วนหนึ่งที่ดูไม่ได้แพงและไม่ได้แปลกใหม่
“ตะเกียงฟักทองสีฟ้าอันนี้
“ตะเกียงเล็กสีทองอันนี้
“แล้วก็…แท่งไฟเรืองแสงสีเขียวอ่อนอันนี้
“เพิ่มที่คาดผมเขาปีศาจเล็กเรืองแสงนี่เข้าไปด้วย”
เผยเชียนเลือกสินค้าที่ถูกที่สุดจากแต่ละโซน โดยมีราคาตั้งแต่ห้าหยวนไปจนถึงห้าสิบหยวน
ตะเกียงฟักทองมาจากโซนสีส้ม ตะเกียงเล็กสีทองมาจากโซนสีน้ำเงิน แท่งไฟเรืองแสงสีเขียวอ่อนมาจากโซนสีม่วง และที่คาดผมเขาปีศาจเล็กเรืองแสงจากโซนสีไวน์แดง
ตอนแรกเผยเชียนอยากเลือกอันที่ถูกกว่านี้ อย่างโปสต์การ์ดกับเครื่องประดับชิ้นเล็กๆ แต่พอคิดดูอีกที ถึงของพวกนี้จะถูกแต่ก็เหมาะกับทุกคน ใครผ่านเข้ามาก็ตัดสินใจซื้อได้ง่ายๆ ถ้ามีคนอยากซื้อเยอะเข้า เผยเชียนก็หนีปัญหาไม่พ้นอีก
สินค้าสี่อย่างที่เผยเชียนเลือกมาดูมีความก้ำกึ่ง เพราะคุณภาพแย่เกินกว่าจะเก็บสะสม แต่ก็ดูดีเกินกว่าจะโยนทิ้งหลังออกจากโฮสเทลเขย่าขวัญ
สินค้าพวกนี้ต้องกีดกันไม่ให้ลูกค้าซื้อได้ดีแน่ๆ!
เฉินคังทั่วกับนักลงทุนคนอื่นๆ ดูสับสนอย่างเห็นได้ชัด
ของพวกนี้…ไม่ได้แพงเลย!
บอสเผยไม่ได้เลือกของแพงกำไรสูงอย่างพวกของที่ระลึกจากโซนสีน้ำเงินและคอสตูมสั่งทำพิเศษจากโซนสีไวน์แดง กลับกันบอสเลือกสินค้าเมอแชนไดซ์ซึ่งมีอัตราความคุ้มค่าต่อราคาต่ำที่แค่จับใส่เข้ามาให้เต็มๆ ชั้น
แน่นอนว่าสินค้าพวกนี้มีโลโก้โฮสเทลเขย่าขวัญแปะอยู่ แต่คาดหวังไม่ได้ว่าลูกค้าจะหลับหูหลับตาซื้อเพียงเพราะแค่มีโลโก้
แต่ในเมื่อบอสเผยเคาะตามนี้แล้วก็ไม่มีใครกล้าแย้งอะไร ได้แต่เก็บคำถามไว้ลึกสุดของหัวใจ
เฉินคังทั่วถามขึ้น “เอ่อ…บอสเผยครับ เราจะไม่ขายของพวกนี้ในโซนอื่นๆ ใช่มั้ยครับ”
“หา” เผยเชียนมองเขาด้วยสายตาฉงนใจ “ไม่ขายเหรอ ทำไมล่ะ คุณต้องขายที่โซนอื่นเหมือนเดิมสิ”
เฉินคังทั่วอ้าปาก ต้องการจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา
ชัดเจนว่าไอเดียนี้ไม่ตรงกับจุดประสงค์ดั้งเดิมในการออกแบบห้างแห่งนี้เลยสักนิด!
โซนสีทองเป็นโซนที่หาทางไปถึงได้ยากที่สุด โซนนี้ควรขายสินค้าเฉพาะโซนที่มีคุณค่าสูงเพื่อกระตุ้นให้ลูกค้าอยากซื้อ สินค้าทั้งหมดที่บอสเผยเลือกเป็นสินค้าที่มีขายในอีกสี่โซน เรียกได้ว่าไม่มีคุณค่าทางใจเลยสักนิดเดียว!
แต่บอสเผยตัดสินใจแล้ว เฉินคังทั่วก็พูดอะไรมากไม่ได้ เขาได้แต่จดตามเงียบๆ
“โอเคครับ ถ้าไม่มีคำถามอะไรก็เอาตามนี้” เผยเชียนค่อนข้างพอใจกับการท่าทีตอบสนองของทุกคน
การหาทางออกจากวงกตทองคำไม่ได้ยากเท่าไหร่ ทุกคนเลือกไปมั่วๆ ก็เจอทางนำไปสู่ทางออก การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่ต้องเปิดแผนที่ดูเลย
แต่ถ้าจะหันย้อนเดินตามทางเดิมเพื่อกลับไปร้านในโซนสีทองที่พวกเขาเพิ่งไปมา ก็จะเป็นเรื่องยากมาก
พอกลับถึงลานกว้าง เผยเชียนก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา
“ห้องน้ำอยู่ไหนเหรอ” เผยเชียนถาม
เฉินคังทั่วชี้ไปสองฝั่ง “มีห้องน้ำทั้งสองฝั่งเลยครับ แล้วก็มีห้องน้ำในร้านอาหารกับโรงแรมด้วย บอสให้ผมนำทางไปมั้ยครับ”
เผยเชียนรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร คุณรอผมอยู่ตรงนี้แหละ”
คงจะน่าอายไม่น้อยถ้าเผยเชียนขอให้อีกฝ่ายไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน
เขาคำนวณระยะทางดูแล้วพบว่าห้องน้ำทั้งสองฝั่งอยู่ห่างจากลานกว้างเท่ากัน
ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ เพราะห้องน้ำต้องตั้งอยู่ข้างลานอยู่แล้ว ไม่ควรอยู่กลางลานกว้างหรือข้างน้ำพุ
เพราะลูกค้าอาจจะมาล้างมือที่น้ำพุหลังจากเข้าห้องน้ำก็ได้ ดูยังไงก็ไม่เหมาะ
เผยเชียนเดินไปห้องน้ำฝั่งหนึ่ง ระหว่างทาง เขาตรวจดูว่างานรีโนเวตทำได้ดีขนาดไหน ตรงตามจิตวิญญาณเถิงต๋ามั้ย และลูกค้าจะได้รับประสบการณ์ที่ดีรึเปล่า
พอบอสเผยเดินไปไกล หลี่สือก็หันมาถามเฉินคังทั่วทันที “ทำไมบอสเผยตัดสินใจขายของพวกนี้ล่ะ ไม่เห็นจะเหมาะเลย!”
นักลงทุนคนอื่นๆ เสริมทัพทีละคน “ใช่ ไม่น่าจะทำกำไรได้เลย!”
เห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างกังวลในจุดนี้ เพราะยังไงพวกเขาก็ได้ส่วนแบ่งรายได้จากวงกตทองคำ ดังนั้นยิ่งทำเงินได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
ตอนบอสเผยยังอยู่ไม่มีใครยกประเด็นนี้ขึ้นมา คงจะดูไม่ดีถ้าถกเรื่องนี้กันอย่างเปิดเผย เพราะจะทำให้เห็นชัดเจนว่าพวกเขาเคลือบแคลงใจในแผนของบอส
แต่ตอนนี้บอสไม่อยู่ ถ้าไม่คุยตอนนี้ จะให้ไปคุยตอนไหน
เฉินคังทั่วเองก็มีคำถามมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาขมวดคิ้ว พยายามคิดหาทางออกและวิเคราะห์จุดประสงค์เบื้องลึกของบอสเผยโดยใช้จิตวิญญาณของเถิงต๋า
“บอสเผยเป็นคนออกไอเดียวงกตทองคำ บอสต้องรู้ว่าโซนสีทองสำคัญขนาดไหน ทุกอย่างที่ขายในโซนนี้ต้องเป็นของหายากและมีคุณค่าสูง
“แต่บอสจงใจเลือกของธรรมดาไร้ราคาค่างวด!
“ของพวกนี้มีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันบ้าง…”
เฉินคังทั่วยังคิดไม่ออก จึงได้แต่เค้นหัวคิดอย่างหนัก ก่อนจะหันไปมองเหล่านักลงทุน “พวกคุณคิดว่าของทั้งหมดที่บอสเผยเลือกมามีอะไรเหมือนกันบ้างครับ ถ้าเราหาจุดเชื่อมโยงได้ ก็น่าจะวิเคราะห์ไปอีกขั้นได้”
ทุกคนหันมองกันด้วยแววตางุนงง nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
“ทุกชิ้นมีราคากลางๆ ไม่ได้ถูกหรือแพง?”
“พกพาได้สะดวก?”
“เอ่อ… ส่องแสงได้ทุกชิ้นงี้”
เหล่านักลงทุนผลัดกันแสดงความเห็น แต่ละการคาดเดาดูน่าขันขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนั้นเองบนหัวของเฉินคังทั่วก็มีหลอดไฟเด้งขึ้นมา “จริงด้วย ของพวกนี้พกพาได้และส่องแสงได้!”
หลี่สือดูงงงวย เขาถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ “แล้ว…มันหมายความว่าไงเหรอ”
เฉินคังทั่วอธิบายอย่างตื่นเต้น “ก็หมายความว่า ลูกค้าสามารถนำไปใช้ในโปรเจ็กต์ทั้งสามของโฮสเทลเขย่าขวัญได้ เป็นของที่มีปฏิสัมพันธ์กับฉากต่างๆ ได้
“ลองคิดดูดีๆ สิครับ ของสี่อย่างนี้ส่องแสงได้เหมือนกัน แต่เป็นคนละทรงและคนละสี
“เราเอามาใช้เป็นของประกอบฉากเพื่อจำแนกลูกค้าได้อย่างชัดเจน
“ตะเกียงฟักทองใช้ทำให้ภูตผีปีศาจเสียสมาธิได้
“ตะเกียงทองช่วยไล่ภูตผีปีศาจส่วนใหญ่ได้
“แท่งไฟสีเขียวอ่อนใช้ล่อความสนใจภูตผีปีศาจโดยรอบได้
“ที่คาดผมเขาปีศาจแดงใช้กระตุ้นภูตผีปีศาจได้ ภูตผีปีศาจจะเพ่งเล็งมามากขึ้น ทำให้ได้ประสบการณ์สยองแบบสุดขีด
“แบบนี้ก็จะทำให้ระดับความยากของโปรเจ็กต์มีหลายระดับ
“ลูกค้าขวัญอ่อนจะซื้อตะเกียงฟักทองเข้าไปเล่น ส่วนลูกค้าสายฮาร์ดคอร์ที่อยากสัมผัสประสบการณ์เป็นครั้งที่สองสามารถถือแท่งไฟหรือสวมที่คาดผมเขาปีศาจเข้าไปได้
“ยิ่งความยากเพิ่มขึ้นก็ยิ่งได้ของรางวัลมากขึ้น!
“จะมีวิธีไหนเพิ่มยอดขายได้ดีเท่าขายสินค้าที่เอาไปเล่นในโปรเจ็กต์ได้อีก”
หลี่สือคิดตามอยู่พักหนึ่ง “แต่ของพวกนี้ก็ไม่ได้ดูพิเศษเท่าไหร่ สี่อย่างนี้ซื้อได้จากโซนอื่นๆ เหมือนกันนี่”
เฉินคังทั่วยิ้ม “นั่นแหละครับจุดที่ยอดเยี่ยมที่สุด! ถ้าทั้งสี่อย่างซื้อได้แค่ในโซนสีทอง ทุกคนก็จะแย่งกันเข้าโซนสีทอง ซึ่งจะทำให้เราจัดการจำนวนคนได้ยากและทำให้ไม่มีใครแวะเข้าไปในโซนอื่นๆ
“ถ้าโซนอื่นๆ มีคนเข้าน้อย ของก็จะขายได้น้อยลง ไม่ได้เป็นการเพิ่มรายได้ให้เราเลย
“การออกแบบในปัจจุบันช่วยกระจายของประกอบฉากพวกนี้ไปที่โซนอื่นๆ ด้วย ถ้าลูกค้าอยากได้แค่ชิ้นเดียวก็ไปซื้อได้ที่โซนนั้นๆ เลย แต่ถ้าอยากได้ทั้งสี่อย่างก็ต้องแวะไปทั้งสี่โซนหรือไม่ก็มาที่โซนสีทอง ทำแบบนี้โซนสีทองก็จะยังพิเศษกว่าโซนอื่นๆ อยู่”
เหล่านักลงทุนเข้าใจในที่สุด
อย่างนี้นี่เอง!
พออธิบายแบบนี้ ทุกอย่างก็ดูสมเหตุสมผลมากขึ้น
นอกจากจะเก็บความพิเศษของโซนสีทองไว้ได้แล้ว ยังไม่แย่งลูกค้าจากโซนอื่นๆ ไปจนหมดด้วย
ของที่ขายได้ยากก็กลายมาเป็นของประกอบฉากใช้เล่นในโปรเจ็กต์ได้ พอเพิ่มความพิเศษเฉพาะตัวเข้าไป ก็ทำให้ขายได้ง่ายขึ้น
แถมของพวกนี้ก็ไม่ได้ถูกหรือแพง ไม่เกินกำลังซื้อของลูกค้าส่วนใหญ่ เพราะงั้นจึงการันตียอดขายได้…
หลี่สืออดยกนิ้วให้ไม่ได้ “สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะจากฝ่ายเกม เป็นการวิเคราะห์ที่สมบูรณ์แบบสุดๆ!”
เฉินคังทั่วรีบตอบ “ชมเกินไปแล้วครับ ผมแค่พยายามวิเคราะห์จุดประสงค์ของบอสเผยอย่างเต็มที่จากคำใบ้ที่บอสทิ้งไว้”
ในเบื้องหน้า เฉินคังทั่วดูถ่อมตัว แต่ในใจรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองสุดๆ
ฉันแก้ปริศนาสุดยากของบอสเผยได้อีกแล้ว!
ฉันนี่มันขั้นเทพจริงๆ!
ความสุขที่ได้จากการแก้ปริศนาของบอสเผยนี่เกินต้านไปเลย!
ระหว่างที่ทุกคนกำลังถกกันอยู่ เผยเชียนก็เดินกลับมาพอดี เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ มาตั้งแต่ไกลๆ
ตอนเดินไปเข้าห้องน้ำ ทุกคนดูกลุ้มอกกลุ้มใจ แต่ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขากลับหัวร่อต่อกระซิกกันเหมือนแก้ปัญหากวนใจได้แล้ว!
พอเห็นเผยเชียนเดินกลับมา หลี่สือก็ยกนิ้วขึ้นอีกครั้ง “บอสเผย! สินค้าที่คุณเลือกมาขายในโซนสีทองสุดยอดสุดๆ! ผมโคตรนับถือคุณเลย!”
เผยเชียน “?”
เขามั่นใจแล้วว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจริงๆ สถานการณ์ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว!
จู่ๆ บอสหลี่ก็ชมเขาโดยไม่มีเหตุผล เหมือนทุกคนจะเข้าใจเขาผิดอีกแล้ว!
พอหันไปเห็นเฉินคังทั่วที่ทำสีหน้าท่าทางภาคภูมิใจในตัวเอง ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“คิดอะไรกันออกเหรอครับ”
นักลงทุนทุกคนหันไปมองเฉินคังทั่ว เพราะเขาเป็นคนวิเคราะห์จุดประสงค์ของบอสเผยออก ไม่มีใครอยากแย่งเอาหน้า
เฉินคังทั่วอธิบายสิ่งที่ตัวเองวิเคราะห์อย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง
“คิดว่าไงครับบอสเผย น่าจะใกล้เคียงกับที่บอสคิดใช่มั้ยครับ” เฉินคังทั่วดูเหมือนนักเรียนที่เพิ่งสอบได้คะแนนเต็ม
เผยเชียนอึ้งจนไม่รู้จะตอบยังไงดี
ฉันไปเข้าห้องน้ำแค่แป๊บเดียว แกมโนไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ!
สกิลแกมันไม่มีช่วงคูลดาวน์เลยรึไง!
ก่อนหน้านี้ เผยเชียนมอบหมายให้เฉินคังทั่วดูแลบ้านผีสิงก็เพื่อกำจัดอีกฝ่ายทิ้ง เจ้าหมอนี่แอบทำงานล่วงเวลาที่ฝ่ายเกมเถิงต๋าบ่อยเกินไป เผยเชียนเลยต้องเฉดหัวไปที่อื่น
เผยเชียนไม่คิดเลยว่าพอส่งเฉินคังทั่วมาที่นี่แล้ว เจ้าหมอนี่จะไม่พักไม่ผ่อน แถมยังร้ายกาจขึ้นกว่าเดิมอีก!
ดูจากสีหน้าของบอสหลี่ นักลงทุนคนอื่นๆ และเฉินคังทั่วแล้ว เผยเชียนก็มั่นใจว่าพวกเขาแอบสมรู้ร่วมคิดกันลับหลัง
ไม่ว่ายังไง เผยเชียนก็ปล่อยให้คนพวกนี้ทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้อีก! ต้องลงโทษอย่างสาสม!
หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ เขาก็พูดขึ้น “เฉินคังทั่ว”
เฉินคังทั่วยิ้ม “ครับ?”
บอสเผยดูจริงจังมาก หรือว่าจะให้รางวัลฉัน
เผยเชียนหยุดเว้นช่วง “ในฐานะผู้จัดการโฮสเทลเขย่าขวัญ คุณควรจะเข้าใจรายละเอียดทุกอย่างของโฮสเทลเขย่าขวัญก่อนเปิดให้บริการ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยล่ะ
“คุณยังไม่ได้สัมผัสประสบการณ์ของที่นี่อย่างครบครัน แล้วคุณจะชนะใจลูกค้าได้ยังไง
“ก่อนเปิดให้บริการ ซึ่งก็คือในหนึ่งสัปดาห์นี้ คุณต้องไปสัมผัสประสบการณ์ทุกซอกทุกมุมของโฮสเทลเขย่าขวัญ เน้นรายละเอียดโปรเจ็กต์ที่สองและสามเป็นพิเศษ คุณต้องคุ้นเคยกับขั้นตอนและเส้นทางทั้งหมดจนเหมือนเดินอยู่ในสวนหลังบ้านของตัวเอง”
เฉินคังทั่วได้แต่ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น
