วันอาทิตย์ที่ 9 มกราคม
ตู้โทรศัพท์หน้าตาประหลาดตั้งตระหง่านอยู่ชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้าหวนยู่เทียนเจี่ย
ชั้นบนสุดนี้มีโรงหนัง ตู้คีบตุ๊กตา และร้านขายชานมไข่มุก
ตู้โทรศัพท์หน้าตาประหลาดตั้งอยู่ด้านหน้าผนังที่คนต้องเดินผ่านเพื่อไปยังโรงหนัง แค่ขึ้นมาจากบันไดเลื่อนก็เห็นตู้โทรศัพท์ได้ง่ายๆ
ตู้โทรศัพท์สร้างด้วยผนังกระจกใสทั้งสี่ด้าน สามารถกันเสียงได้ดี และมีช่องระบายอากาศด้านบนเพื่อให้อยู่ด้านในได้หนึ่งถึงสองชั่วโมงโดยไม่รู้สึกอึดอัด
กรอบเหล็กตรงผนังตู้สองฝั่งที่ติดทางเดินกว้างกว่าอีกสองฝั่ง และดูเหมือนจะเว้นว่างไว้โดยเฉพาะ
จางวั่งเว้นพื้นที่ตรงนั้นไว้ให้นักวาดได้แสดงฝีมือ
ส่วนอีกสองฝั่งที่เหลือ ฝั่งด้านซ้ายให้อารมณ์ไซไฟ มองผ่านกระจกเข้าไปจะเห็นจออิเล็กทรอนิกส์ที่มีโปสเตอร์อยู่ บนโปสเตอร์ขึ้นคำว่า ‘ตู้โทรศัพท์ให้เช่า พื้นที่โฆษณาว่าง’
ฝั่งด้านขวาจงใจตกแต่งให้ดูเหมือนตู้โทรศัพท์แบบดั้งเดิม มองผ่านกระจกเข้าไปจะเห็นโทรศัพท์หน้าตาโบราณด้านใน
นอกจากนั้นมองผ่านกระจกเข้าไปยังเห็นของอีกหลายอย่างบนโต๊ะ ทั้งตู้กดน้ำ เร้าเตอร์ Wi-Fi ช่องเสียบชาร์จ ชั้นหนังสือ และอื่นๆ
เนื่องจากยังเตรียมการไม่เสร็จดี ตู้คาราโอเกะ ตู้กดเครื่องดื่ม และของอื่นๆ ที่วางแผนไว้จึงยังไม่ได้ใส่เข้าไปในตู้
ไม่นานคนมากมายก็มามุงกันอยู่หน้าตู้
“อะไรเนี่ย”
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีนะ”
“ก็เขียนบอกไว้อยู่ไม่ใช่เหรอว่า ‘ตู้โทรศัพท์ให้เช่า พื้นที่โฆษณาว่าง’”
“เหอะ อะไรวะ ตู้โทรศัพท์ให้เช่าเหรอ”
“ฮ่าๆๆ หัวเราะจนท้องแข็งแล้วเนี่ย โปรเจ็กต์เฉิ่มฉิบหาย รีบถ่ายรูปไว้เร็ว!”
ไม่นานเหล่าคนที่มาเดินเล่นที่ห้างหวนยู่เทียนเจี่ยก็เริ่มถ่ายรูปด้านนอกตู้โทรศัพท์เพื่อส่งไปล้อเลียนกับเพื่อนๆ ในกลุ่มแชต
นี่คือตู้โทรศัพท์ให้เช่าเครื่องแรกและเครื่องเดียวในเมืองจิงโจว จางวั่งเร่งทำ ‘เครื่องต้นแบบ’ ขึ้นมาในเวิร์กช็อปที่บ้านเกิดเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา
ตู้ล็อตแรกที่สั่งผลิตไปยังมาไม่ถึง จางวั่งตัดสินใจนำ ‘เครื่องต้นแบบ’ ที่ทำไว้มาตั้งในห้างให้ทดลองใช้งาน เพื่อที่จะได้เห็นผลประกอบการของตู้โทรศัพท์ให้เช่าได้เร็วขึ้น
เขาจ้างบริษัทขนของช่วยย้ายตู้โทรศัพท์มาที่ห้าง การติดตั้งเป็นไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาทั้งหมดประมาณหนึ่งชั่วโมง
ห้างหวงยู่เทียนเจี่ยเป็นห้างดังในเมืองจิงโจว ดังนั้นจึงมีคนพลุกพล่านอยู่ตลอด นี่เป็นโอกาสแรกที่จางวั่งจะได้เห็นว่าทุกคนจะตอบสนองกับสิ่งแปลกใหม่และให้การยอมรับรึเปล่า
ไม่นานคู่รักคู่หนึ่งก็หยิบมือถือขึ้นมาสแกน QR Code บนตู้โทรศัพท์
“เชี่ย แพงขนาดนี้เลยเหรอ!” ชายคนนั้นดูตกใจอยู่ไม่น้อย
หลังสแกน QR Code เสร็จ มันก็จะเด้งไปหน้าเว็บเรียบๆ ที่เร่งทำออกมาให้เสร็จ ในเว็บนั้นมีอัตราค่าใช้บริการตู้โทรศัพท์ให้เช่าบอกไว้
ทุกอย่างในตู้เป็นแบบเหมา โดยจะเก็บค่าบริการสิบหยวนต่อการใช้งานทุกๆ สิบห้านาที
ราคานี้สามารถเล่นอินเทอร์เน็ตที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้หนึ่งชั่วโมง
ลูกค้าสามารถล็อกอินผ่านบัญชีโซเชียลมีเดียหรือเบอร์โทรศัพท์มือถือได้ แต่ถ้าอยากใช้บริการต่างๆ ในตู้ก็ต้องจ่ายเงินก่อน เพราะตู้โทรศัพท์เข้าถึงบัญชีธนาคารของผู้ใช้งานไม่ได้
หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ประตูตู้จะเปิดออก พอลูกค้าเข้าไปในตู้แล้วปิดประตู ช่องเสียบชาร์จ เร้าเตอร์ Wi-Fi และบริการอื่นๆ จะเปิดให้ใช้งาน จากนั้นก็จะเริ่มนับเวลาถอยหลัง
ถ้าหมดเวลาแล้วจ่ายเงินเพิ่มไม่ทัน บริการต่างๆ ในตู้จะปิดให้ใช้งานอัตโนมัติเพื่อป้องกันไม่ให้ลูกค้าใช้งานต่อ
เมื่อลูกค้าออกจากตู้และปิดประตู ตู้จะล็อกประตูอัตโนมัติเมื่อตรวจไม่พบผู้ใช้งานภายในตู้
อาจบอกได้ว่าฟังก์ชันการใช้งานในจุดนี้ค่อนข้างเรียบง่าย เป็นฟังก์ชันพื้นฐานที่พบได้ในตู้โทรศัพท์ให้เช่า การใช้งานไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
นอกจากนี้ยังมีช่องโหว่อีกหลายจุด เช่น ถ้าลูกค้าหน้าด้านพอไม่ยอมออกจากตู้ก็สามารถนั่งกินน้ำอุ่นฟรีไปได้เรื่อยๆ
แถมฟังก์ชันส่วนใหญ่ก็ยังขาดอยู่ ตอนนี้ยังไม่มีตู้คาราโอเกะ เครื่อง AED กับเครื่องชั่งน้ำหนัก
ตู้กดเครื่องดื่มก็ยังไม่ได้ใส่เข้ามาเพราะยังจัดการปัญหาเรื่องการใช้งานไม่ได้ ถ้าลูกค้าสามารถเติมเครื่องดื่มได้ไม่จำกัด ตู้โทรศัพท์ต้องขาดทุนแน่นอน แต่ถ้าอยากจำกัดให้กดได้แค่สองแก้วก็ต้องสั่งตู้กดเครื่องดื่มแบบพิเศษมา ตอนนี้จึงใช้เป็นตู้กดน้ำธรรมดาไปก่อน
ตู้คาราโอเกะยังอยู่ในขั้นตอนการเจรจากับแอปพลิเคชันร้องเพลง และยังต้องจัดซื้ออุปกรณ์จำเป็นอื่นๆ อีก
เครื่อง AED ก็กำลังอยู่ระหว่างสั่งซื้อ ไม่สามารถจัดส่งให้ได้ทันที
จางวั่งมองว่าโปรเจ็กต์นี้ยังอยู่ในช่วงค้นคว้าและพัฒนา ยังมีเวลาให้ค่อยๆ พัฒนาต่อจนสมบูรณ์แบบ
ตอนนี้เขาแค่อยากเช่าที่ในห้างและเอาตู้โทรศัพท์มาตั้งไว้เพื่อให้ทุกคนเห็นจนชินตา ฟังก์ชันการใช้งานต่างๆ จะเพิ่มเข้ามาภายหลัง
คู่รักที่ลองสแกน QR Code ดูเมื่อครู่ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไม่ใช้บริการแล้วเดินจากไป
เหตุผลหลักเลยคือทั้งสองคิดว่าตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้งาน แถมค่าบริการก็แพง
เทียบกับตู้กระจกคับแคบแสนอึดอัดแล้ว พวกเขาไปนั่งคาเฟ่หรือร้านขนมหวานเพื่อพักผ่อนหย่อนใจและจ่ายเงินกับค่าอาหารเครื่องดื่มจะดีกว่า
หลายคนมายืนออถ่ายรูปหน้าตู้แต่ก็ไม่มีใครลองสแกน QR Code ดูเลย
หลังจากถ่ายรูปกันนิดหน่อย คนส่วนใหญ่ก็เดินไปเที่ยวเล่นต่อ บางคนเดินไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านชานมไข่มุก อีกส่วนเดินไปโรงหนัง
ตอนนั้นเองก็มีคู่รักอีกคู่เดินไปทางตู้โทรศัพท์ให้เช่า
คนผู้หญิงเห็นโทรศัพท์แล้วตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ว้าย โทรศัพท์สวยมากเลย สแกนโค้ดเข้าไปถ่ายรูปให้เค้าหน่อย!”
สาวคนนั้นรีบสแกน QR Code เพื่อเข้าไปในตู้โทรศัพท์ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์รูปลักษณ์โบราณขึ้นมาโพสท่า
ผู้ชายที่มาด้วยลังเลอยู่หน่อยๆ แต่ก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปจากด้านนอกตู้อย่างช่วยไม่ได้
“โอเค เสร็จแล้ว”
เขาเดินเข้ามาในตู้โทรศัพท์แล้วโชว์รูปให้แฟนสาวดู
“โห่…ตัวเองถ่ายรูปไม่สวยเหมือนเดิมเลย ช่างเถอะ ไม่เป็นไร”
แฟนสาวทำใจยอมรับรูปที่ได้แล้วหันไปมองด้านในตู้โทรศัพท์
ภายในดูเรียบง่าย แต่ก็ค่อนข้างแข็งแรง
“มีนิยายกับการ์ตูนขายดีบนชั้นด้วย แก้วกระดาษกับน้ำอุ่นก็ฟรี…”
หลังจากหันมองบริการต่างๆ ในตู้แล้ว แฟนสาวก็เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “จ่ายสิบหยวน ได้ถ่ายรูปไม่กี่รูป ได้นั่งพักแป๊บนึงกับดื่มน้ำสองแก้ว…ไม่คุ้มเลยสักนิด”
แฟนหนุ่มหยิบหนังสือการ์ตูนจากชั้น “คิดว่าเสียค่าโง่แล้วกัน”
แฟนสาว “…นี่ตัวเองจะบอกว่าเค้าโง่เหรอ”
…
ร้านของหวานตรงข้ามตู้โทรศัพท์ให้เช่า
จางวั่งกับเฮ่อเต๋อเซิ่งจิบเครื่องดื่มพลางมองไปทางตู้โทรศัพท์ให้เช่า
“ผ่านมาสามชั่วโมงแล้วตั้งแต่ห้างเปิด
“หลายคนแวะเข้ามาดู แต่มีแค่ผู้หญิงที่อยากถ่ายรูปยอมเสียเงินเข้าไปใช้บริการ”
เฮ่อเต๋อเซิ่งถอนหายใจ “ผมบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งรีบ คุณควรรอให้บริการต่างๆ ในตู้กับการตกแต่งพร้อมก่อนค่อยเอาตู้มาตั้งในห้าง
“ไม่แปลกเลยที่ลูกค้าจะไม่ยอมจ่ายเงินเข้าไปใช้บริการที่ยังไม่สมบูรณ์ดี
“ตอนนี้ตู้โทรศัพท์มีระดับความคุ้มค่าต่อราคาต่ำมาก ลูกค้าจ่ายเงินสิบหยวนเข้าไปอ่านการ์ตูน จิบน้ำร้อน แล้วก็นั่งเล่นสิบห้านาที ถ้าใช้บริการหนึ่งชั่วโมงก็สี่สิบหยวน เงินเท่านั้นเอาไปเล่นเกมร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้ตั้งสี่ชั่วโมง
“เรายังไม่มีบริการสำคัญๆ อย่างตู้กดเครื่องดื่มกับตู้คาราโอเกะ”
จางวั่งดูแน่วแน่มาก “ไม่เป็นไรครับ พอบริการต่างๆ ติดตั้งครบ ค่าบริการตู้โทรศัพท์ให้เช่าจะดูสมเหตุสมผลเอง
“แล้ว…เรื่องนักวาดเป็นไงบ้างครับ ผมกังวลเรื่องนั้นมากกว่า”
เฮ่อเต๋อเซิ่งส่ายหน้า “ผมลองหาดูแล้ว แต่ไม่เจอคนที่เหมาะสมเลย จิงโจวไม่เหมือนปักกิ่งหรือเซี่ยงไฮ้ที่เต็มไปด้วยนักวาดเก่งๆ…
“แต่ผมว่าบอสเผยน่าจะมีทางออกให้ ธุรกิจหลักของเถิงต๋าคือการพัฒนาเกม เราน่าจะมีช่องทางติดต่อนักวาดดังๆ
“แต่…เราใช้งบไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าบอสเผยจะว่าอะไรมั้ยถ้าเราไปขอเงินเพิ่มเพื่อจ้างนักวาด…”
จางวั่งพูดขึ้นอย่างหนักแน่น “งั้นเดี๋ยวผมคุยกับบอสเผยเองครับ! ผมว่าบอสต้องเข้าใจแน่”
เฮ่อเต๋อเซิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “น่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ แค่ไปอธิบายให้บอสฟังว่าตามแผนแล้ว ตู้โทรศัพท์ให้เช่าควรจะออกมาเป็นยังไง ผมว่าบอสน่าจะเข้าใจ”
จางวั่งส่ายหน้า “ไม่ได้ครับ ผมเป็นคนซื่อสัตย์ ผมต้องบอกไปตามตรงว่าตอนนี้สถานการณ์ของตู้โทรศัพท์ให้เช่าเป็นยังไง
“บอสเผยไว้ใจผมขนาดนี้ จะให้ผมโกหกบอสได้ยังไง!
“ผมมั่นใจว่าบอสเผยจะชื่นชมความซื่อสัตย์ของผม!”
“ชื่นชมความซื่อสัตย์เหรอ… โลกสวยเกินไปแล้วครับ” เฮ่อเต๋อเซิ่งยกมือแตะหน้าผาก “โอเค ถ้าเป็นที่บริษัทลงทุนฟู่หุย ทำแบบนี้คุณไม่ได้งบเพิ่มแน่
“แต่บอสเผยมีวิธีคิดไม่เหมือนใคร ก็ไม่แน่ว่าอาจจะสำเร็จ…”
เฮ่อเต๋อเซิ่งอยากจะเตือนจางวั่ง แต่พอคิดดูอีกทีก็ตระหนักว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปเตือนอีกฝ่าย…
เขายังเรียนรู้วิธีการลงทุนของบอสเผยได้ไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบเลยด้วยซ้ำ แต่จางวั่งกลับสร้างโปรเจ็กต์ที่บอสเผยอยากลงทุนขึ้นมาได้โนเวลกูดอทคoม
ช่างเถอะ ฉันไปยุ่งอะไรไม่ได้…
เฮ่อเต๋อเซิ่งเปลี่ยนเรื่องคุย “โรงงานที่ผลิตตู้โทรศัพท์ แอปพลิเคชันคาราโอเกะ กับโรงงานผลิตตู้กดเครื่องดื่มติดต่อผมกลับมาแล้ว น่าจะไม่ติดขัดเรื่องการจ่ายเงิน ส่วน AED ล็อตแรกก็กำลังมาส่งครับ”
จางวั่งพยักหน้า “แล้วก็ เราต้องพัฒนาแอปพลิเคชันให้ดีขึ้นด้วย
“พอได้นักวาดเหมาะๆ และของทุกอย่างมาส่งแล้ว เราก็ประกาศเปิดตัวตู้โทรศัพท์ให้เช่าได้อย่างเป็นทางการ
“ผมขอโทรหาบอสเผยก่อน”
จางวั่งหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาบอสเผย
หลังจากนั้น เขาก็สงบสติอารมณ์และอธิบายสถานการณ์ตู้โทรศัพท์ให้เช่าให้บอสเผยฟังอย่างละเอียด
…
พอได้ยินว่าจางวั่งตั้งตู้โทรศัพท์ให้เช่าไว้บนห้าง เหงื่อก็ผุดเต็มหน้าผากเผยเชียน
แต่เขาก็สบายใจขึ้นทันที
จางวั่งเล่าต่อว่าตัวเองเป็นคนสร้างตู้โทรศัพท์ ขยายขนาดขึ้น แล้วเอาไปตั้งในห้าง
แต่ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ มีแค่ลูกค้าสาวสแกน QR Code เข้าไปถ่ายรูปด้านในตู้แค่คนเดียว ได้เงินมาสิบห้าหยวน
งบตั้งต้นของตู้โทรศัพท์ให้เช่าอยู่ที่ประมาณสี่หมื่นหยวน แค่ค่าเช่าที่อย่างเดียวก็ปาไปเดือนละพันหยวนแล้ว
แน่นอนว่าจางวั่งก็ย้ำมาด้วยว่า ‘จะพยายามปรับปรุงประสบการณ์การใช้งานของลูกค้าให้ดีขึ้น’ โดยอีกฝ่ายเชื่อว่า ‘จะเห็นผลลัพธ์ได้เร็วๆ นี้’
สุดท้ายจางวั่งก็เข้าประเด็นที่โทรมา เขาขอให้เผยเชียนช่วยหานักวาดมาตกแต่งหน้าตู้โทรศัพท์ให้เช่าให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น
ได้ยินอย่างนั้น เผยเชียนก็ตระหนักว่าตู้โทรศัพท์ให้เช่ามีศักยภาพที่จะขาดทุนมากกว่าที่คิดไว้!
ตอนแรกเขาคิดว่าจะใช้เงินลงทุนไม่ถึงหมื่นต่อตู้ ตั้งไว้ตามข้างทาง แล้วปล่อยไว้สักครึ่งปี คิดไว้ว่าอย่างมากก็ช่วยผลาญเงินได้ตู้ละหนึ่งหมื่นหยวน
พอรื้อเศษเหล็กกับกระจกไปขายก็ได้ทุนคืนมานิดหน่อย
แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขาสามารถขาดทุนได้ถึงห้าหมื่นหยวนในครึ่งปี!
ถ้าหนึ่งตู้ช่วยผลาญทุนได้ตั้งขนาดนั้น ตั้งสักร้อยตู้จะเป็นยังไง
คิดได้แบบนั้น เผยเชียนก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาเกือบจะให้เงินทุนจางวั่งเพิ่มอีกห้าล้านหยวนเดี๋ยวนั้นเพื่อเอาไปสร้างเพิ่มอีกร้อยตู้!
แต่สุดท้ายเหตุผลก็มาเหนืออารมณ์
คำสัญญาของจางวั่งที่บอกว่าจะปรับปรุงประสบการณ์การใช้งานของลูกค้าให้ดีขึ้น และจะเห็นผลลัพธ์ได้เร็วๆ นี้ฟังดูไม่น่าเชื่อถือ เป็นเหมือนคำสัญญาลมๆ แล้งๆ ที่พูดไปเพื่อขอเงินหัวหน้าเพิ่ม แต่เผยเชียนก็มั่นใจแบบนั้นไม่ได้เสียทีเดียว
พนักงานหลายคนของเขาเคยพูดแบบนี้มาก่อน และเกือบทุกคนก็ทำได้ตามที่พูดจริงๆ
คิดได้แบบนั้น เผยเชียนก็พยายามข่มปีศาจในใจและตัดสินใจไม่เชื่อคำพูดของพนักงานง่ายๆ
“ถ่ายรูปตู้โทรศัพท์ให้เช่าส่งมาให้ผมดูหน่อย”
ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ได้รับรูป
เผยเชียนดูรูปแล้วเห็นว่าถึงตู้โทรศัพท์จะใหญ่ แต่ก็ดูไม่มีอะไรเท่าไหร่
มีโต๊ะกับเก้าอี้สองตัวที่สามารถพับวางพิงผนังได้ ชั้นหนังสือมีหนังสืออยู่ไม่กี่เล่ม แล้วก็มีตู้กดน้ำธรรมดาๆ
มีหลายคนยืนมุงดูอยู่แถวตู้โทรศัพท์ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครคิดจะเข้าไปใช้งาน
ไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย ไม่มีคนใช้งานเลยจริงๆ
ฉันเลือกคนได้ถูกต้อง พนักงานซื่อสัตย์แบบนี้หาได้ยากมาก!
เผยเชียนดีใจมาก ในเมื่ออีกฝ่ายอยากได้นักวาด เขาก็ต้องพยายามเต็มที่ที่จะหานักวาดให้!
จะว่าไปตอนนี้หร่วนกวางเจี่ยนก็อยู่ในจิงโจวนี่นา
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ขอให้หร่วนกวางเจี่ยนวาดภาพสีน้ำมันแบบตอนนั้น เอาขนาดสักสองเมตรดีมั้ย ดูจากเรตราคาตอนนี้แล้ว จ้างสักห้าหมื่นหยวนคงดูไม่เกินไปเท่าไหร่
“อีกอย่างถึงภาพวาดจะออกมาสวยขนาดไหน อย่างมากคนก็แค่มาชื่นชมและถ่ายรูปด้านนอก ไม่มีทางช่วยทำกำไรให้ตู้โทรศัพท์ได้
“หืม ถ้าหนึ่งตู้ห้าหมื่นหยวน สิบตู้ก็เท่ากับห้าแสนหยวนสิ
“เข้าท่าเลยนี่นา!”
ตอนแรกเผยเชียนคิดว่าไอเดียนี้เป็นแค่เรื่องขำๆ แต่พอวิเคราะห์ดูก็พบว่าตู้โทรศัพท์ให้เช่าเป็นแหล่งผลาญเงินที่ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว!
ถ้าจ้างหร่วนกวางเจี่ยนมาวาดรูปให้สักยี่สิบตู้ก็ผลาญเงินได้รวดเดียวล้านหยวน
ต่อให้อีกฝ่ายจะคิดราคากันเอง อย่างน้อยๆ ก็น่าจะผลาญได้สักห้าแสนหยวน
ปัญหาอยู่ตรงที่ไม่รู้อีกฝ่ายจะว่างมารับงานนี้มั้ย เพราะยังไงบอสเผยก็ไม่ได้ติดขัดเรื่องเงินอยู่แล้ว
คิดได้ดังนั้นเผยเชียนก็รีบตอบกลับ “โอเค เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนักวาดให้
“ผมให้ทุนคุณอีกห้าแสนหยวน ผลิตออกมายี่สิบตู้ตามที่วางแผนไว้ได้เลย!”
