เย่หวูเฉินขยับหลุดออกจากมือของหวังเวิ่นชู เขาใช้ความเร็วสูงสุดรีบออกไปจนหายลับไปจากสายตา หวังเวิ่นชูมองโง่งมเป็นเวลานานก่อนตะโกนเรียก “เฉินเอ๋อร์” ขณะจะไล่ตามเขาออกไปเย่เว่ยก็ยื่นแขนดึงนางเอาไว้
“เร็ว… เร็วเข้ารีบพาเฉินเอ๋อร์กลับมา เขาจะไปอาณาจักรต้าฟงคนเดียวได้อย่างไร ใครก็ได้ไปพาเขากลับมาที” ขณะที่หวังเวิ่นชูดิ้นรนอยู่ก็ตะโกนอย่างกระวนกระวาย ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเย่หวูเฉินบอกนางว่าเขาเอาจริง เขากำลังไปยังอาณาจักรต้าฟง และกำลังไปพาพี่สาวกลับมา
เย่เว่ยส่งสีหน้าและสายตาถามไปยังเย่หนู่ เย่หนู่กำลังมองยังทิศที่เย่หวูเฉินหายไปอย่างว่างเปล่า เขาแหงนศีรษะมองฟ้าแล้วถอนหายใจ “พาเขากลับมาไม่ได้… เจ้าไม่เห็นแววตาของเขาหรือ? แววตาแบบนั้นหนักแน่นไม่มีทางแปรเปลี่ยน ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด… ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องพาเขากลับ ต่อให้เขาถูกตัดขาทั้งสองข้าง เขาก็ยังจะใช้แขนทั้งสองตะเกียกตะกายออกไป หากเจ้ายังฝืนพาตัวเขากลับมา เขาจะเกลียดชังเจ้าไปชั่วชีวิต”
เมื่อได้ยินคำหวังเวิ่นชูจึงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ทันใดนั้นดวงตาสองข้างก็ปริ่มน้ำตา นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้น “แต่ว่า เขาตัวคนเดียว…”
“ให้เขาไป” เย่หนู่ลดเสียงลง ใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้า “ผลลัพธ์ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นตามมา พวกเราจะรับผิดชอบทั้งหมด! บางที พวกเราคงผิดไปจริงๆ ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง… หากอาณาจักรต้าฟงกล้าทำร้ายเฉินเอ๋อร์…” เขากำหมัดสองข้างไว้แน่น ดวงตาชราสองดวงยังคงคมกล้า ฉายแววเหี้ยมหาญที่ทำให้ผู้คนต้องรู้สึกหวั่นกลัว
ไม่กี่นาทีหลังจากที่เย่หวูเฉินจากไป เกี้ยวหงส์ได้มาหยุดอยู่หน้าประตูหลักของคฤหาสน์ตระกูลเย่ ร่างงดงามมีชีวิตชีวากระโดดลงมาจากเกี้ยว ราวกับนกน้อยที่ได้โผบินออกจากกรง นางวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเย่อย่างร่าเริง นี่คือองค์หญิงเฟยฮวง หลงฮวงเอ๋อร์ นางรีบมาที่นี่เมื่อได้ยินข่าวว่าเย่หวูเฉินกลับมาแล้ว นางมาหาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“วายร้ายใหญ่ ออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา!” พอได้เหยียบเท้าผ่านประตูหลักของตระกูลเย่ นางตะโกนเสียงดังอย่างมีความสุข เตรียมตัวโยนร่างตัวเองเข้าอ้อมแขนของเขา และจะไม่ปล่อยให้เขาไปไหนในทันทีที่ออกมา แต่นางเรียกหาอยู่นานโดยไม่มีเสียงตอบ กระทั่งสักคนยังไม่ออกมาต้อนรับนาง เมื่อผ่านไปเนิ่นนาน หวังเวิ่นชูจึงออกมาด้วยจิตใจยังกังวล ใบหน้าเผยรอยยิ้มแปลกแปร่ง
หลงฮวงเอ๋อร์ก้าวเข้ามาหา “วายร้าย… เอ่อ ว่าที่สามีข้าอยู่ไหน? ข้ารู้ว่าเขากลับมาแล้ว!”
“เฉินเอ๋อร์ เขา… เขาไปเล่นทางทิศตะวันตก คงใช้เวลาอยู่บ้างกว่าเขาจะกลับมา” หวังเวิ่นชูฝืนยิ้มกล่าว
หลังจากนั้นหนึ่งนาที เสียงร้องร่ำดังก้องคฤหาสน์ตระกูลเย่ องค์หญิงเฟยฮวงสะอึกสะอื้นอย่างไม่ให้อภัย จากนั้นกลับไปด้วยความปวดร้าว หากแต่… องค์หญิงตัวน้อยที่รอคอยมานานไม่ได้อาละวาดเป็นเด็กเอาแต่ใจ มีเพียงน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ไหลอาบหน้าของนาง
……………………………………………
เย่หวูเฉินเร่งรุดไปยังประตูเมืองด้านตะวันตกของเมืองเทียนหลง ใช้ความเร็วสูงสุดมุ่งหน้าไปทางตะวันตกโดยไม่หยุดยั้ง อาณาจักรเทียนหลงและอาณาจักรต้าฟงมีชายแดนติดกัน ประชิดด้านตะวันออกและตะวันตก และเหตุผลที่เมืองหลวงของอาณาจักรต้าฟง ‘เมืองเทียนฟง’ ต้องตั้งอยู่ทิศตะวันออกเนื่องจากสภาพอากาศเลวร้ายขึ้นเมื่อห่างออกไปทางตะวันตก ระยะทางจากเมืองเทียนหลงไปยังเมืองเทียนฟงนับว่าใกล้กว่ามาก หากเทียบกับระยะจากเมืองเทียนหลงไปยังเมืองเหยียนหลง
หนึ่งวันหนึ่งคืนต้องไปถึงเมืองเทียนฟง! นี่คือเวลาที่เย่หวูเฉินกำหนดกับตัวเองไว้ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เย่ฉุ่ยเหยาต้องสละตัวเองให้กับบุรุษชาวต้าฟง และเขาไม่ต้องการรั้งรอแม้เพียงชั่วขณะนาที
ไปยังเมืองเทียนฟง วิธีที่เร็วสุดคือให้ทงซินพาไปโดยใช้ความเร็วสูงสุด แต่พลังของนางก็มีขีดจำกัดเช่นกัน หากบินด้วยระยะทางไกลถึงเพียงนั้นและยังหอบไปด้วยอีกสองคน เมื่อพวกเขาไปถึงนางย่อมเหนื่อยล้าอย่างยิ่งยวด พลังของนางจะไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ เมื่อถึงเวลานั้นนางจะรับมือกับราชตระกูลแห่งต้าฟงเพียงลำพังได้อย่างไร รวมไปถึงต้องรับมือกับฟงเฉาหยาง หากไม่สามารถผ่านฟงเฉาหยาง ไม่เพียงเขาจะไม่อาจช่วยเย่ฉุ่ยเหยาออกมา กระทั่งตัวเขา, ทงซิน และหนิงเสวี่ย ยังจะถูกกุมตัวไว้พร้อมกัน
ดังนั้น ไม่เพียงเขาไม่ยอมให้ทงซินพาพวกเขาบินด้วยพลังทั้งหมด เขายังให้นางคงสภาพพลังไว้สมบูรณ์สูงสุด รวมทั้งตัวเขาเองด้วยเช่นกัน เขาได้คิดวิธีที่เหมาะสมไว้แล้ว ให้ทงซินพาพวกเขาบินเป็นเวลา 5 ชั่วโมง ด้วยความเร็วเหนือล้ำของนางย่อมผ่านระยะทางเกินกว่าครึ่งไปได้ จากนั้นจะหยุดพักบรรเทาความเหน็ดเหนื่อย เวลาที่เหลืออีกเกือบ 20 ชั่วโมง เขาจะหาซื้อม้าจากเมืองใกล้ๆ เลวร้ายที่สุดก็อาจขโมยม้าสักตัวหรือสองตัว จากนั้นควบม้าห้อตะบึงและสลับเปลี่ยนม้าไปเรื่อยๆ ในช่วงเวลาดังกล่าวย่อมเพียงพอให้ทงซินฟื้นฟูพลัง
จะต้องทันเวลา!
“ไปกันเถอะทงซิน ใช้ความเร็วสูงสุดของเจ้า” เย่หวูเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น
ทงซินพยักหน้าหอบร่างของเขาแล้วพุ่งไปทางทิศตะวันตกราวกับสายฟ้าสีดำ เพียงพริบตาเดียวพวกเขาก็หายลับไปในเส้นขอบฟ้า
…………………………………………
สถานที่: อาณาจักรต้าฟง เวลา: ย่างเยือนเข้าสู่รัตติกาล
เดิมทีที่สงครามกำลังจะอุบัติขึ้น ในราชวังสามารถได้ยินเสียงวาดกระบี่และโก่งคันธนูลอยมาให้ได้ยิน แต่เมื่อข่าวการยกเลิกสงครามได้แพร่ไป บรรยากาศนั้นก็หายไปสิ้น ตอนนี้ราชวังแห่งต้าฟงกำลังประดับไปด้วยโคมไฟและริ้วธงสวยสดไปทุกบริเวณ แสดงให้เห็นว่างานแต่งครั้งใหญ่กำลังใกล้มาถึง วันนี้องค์หญิงเหยาฟงแห่งอาณาจักรเทียนหลงได้เดินทางมาถึง พรุ่งนี้นางจะแต่งงานกับองค์รัชทายาท แม้ว่านี่จะเร็วเกินไปบ้าง แต่ไม่มีผู้ใดรู้สึกแปลกใจ เนื่องจากก่อนที่องค์หญิงเหยาฟงจะมาถึง รัชทายาทฟงหลิงได้สั่งผู้คนให้เตรียมตัวล่วงหน้ากว่าสิบวัน ดังนั้นใช่ว่าจะเป็นเรื่องกะทันหัน
เรื่องราวระหว่างองค์ชายรัชทายาทกับองค์หญิงเหยาฟงแห่งอาณาจักรเทียนหลง ได้กลายเป็นหัวข้อหลักในราชวัง รวมไปถึงเป็นหัวข้อยามว่างของชาวบ้านธรรมดาในอาณาจักรต้าฟง บางคนก็ถอนหายใจว่ารัชทายาทไม่ควรเป็นเช่นนี้ ขณะที่บางคนก็ยกย่องในความมุ่งมั่นของเขา หลายคนมีหลายความเห็นต่างกันไป แต่มีความจริงข้อหนึ่งที่ทุกคนรู้ดีว่า สิ่งที่ทำให้รัชทายาทลุ่มหลงองค์หญิงเหยาฟงก็คือความงามที่เลิศล้ำ เหล่าผู้โชคดีที่ได้เห็นนางตรงประตูเมือง ต่างอุทานร่ำร้องราวกับเห็นเทพธิดาจากสวรรค์ลงมาสู่ดิน ราวคนตกสู่ห้วงความฝัน
“องค์หญิงเหยาฟง อาหารพวกนี้ไม่ถูกปากเจ้าหรือ?” ฟงหลิงถามด้วยใบหน้าสุภาพและอบอุ่น บนโต๊ะนั้น อาหารเที่ยงที่นำมาส่งให้เย่ฉุ่ยเหยายังคงไร้ร่องรอยถูกแตะ เขาได้ยินว่าเย่ฉุ่ยเหยามักจะทานอาหารเพียงลำพังในตระกูลเย่ ไม่เคยร่วมมื้อค่ำกับคนในตระกูล ดังนั้นอาหารของนางจึงถูกนำมาส่ง รวมทั้งไม่ให้ใครอยู่ในห้องกับนาง
“ข้าไม่หิว” เย่ฉุ่ยเหยาตอบกลับอย่างเย็นชา นางไม่อยากอาหารแม้แต่น้อย
ฟงหลิงรีบกล่าว “เป็นข้าละเลยเอง องค์หญิงเหยาฟงพึ่งมาถึงอาณาจักรต้าฟง เจ้าย่อมไม่คุ้นเคยกับรสอาหารของที่นี่ ข้าจะให้คนไปเปลี่ยนมาใหม่”
ก่อนที่เย่ฉุ่ยเหยาจะทันตอบ เขารีบหันกายแล้วออกไป เย่ฉุ่ยเหยาปราดตามองเบื้องหลังของเขาขณะหนึ่งแล้วเคลื่อนสายตาออก ดวงตาเหม่อลอยไม่ทราบว่านางกำลังคิดถึงสิ่งใด
เพียงไม่นานฟงหลิงก็นำกล่องอาหารมาส่งด้วยตัวเอง เขาวางมันลงบนโต๊ะทีละอันแล้วกล่าว “อาหารชั้นยอดจากเทียนหลง ข้าและพระบิดาต่างก็ชื่นชอบพวกมัน ดังนั้นในราชวังจึงจ้างพ่อครัวหลายคนจากอาณาจักรเทียนหลง มาสิลองชิมดู ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะต้องชื่นชอบอาหารจากบ้านเกิดของตัวเอง”
“ออกไป” เย่ฉุ่ยเหยาไม่แม้แต่จะมองมาที่เขา เอ่ยเสียงชัดคำอย่างเย็นชา
ฟงหลิงยิ้มอย่างจนใจ เขากล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่รบกวนการพักผ่อนของเจ้าอีก องค์หญิง อย่าอดอาหารเลย ไม่อย่างนั้นข้าจะเสียใจ บิดามารดาของท่านที่อยู่ห่างไกลในอาณาจักรเทียนหลงก็จะเสียใจเช่นกัน”
ฟงหลิงไม่รั้งอยู่ต่อ เดินเท้าเบาเสียงขณะออกไป
ผ่านไปเนิ่นนาน ฟงหลิงกลับมาพร้อมกับกล่องอาหารชุดใหม่ เขาเข้าไปในศาลาเหยาฟงอีกครั้งอย่างร่าเริงและคาดหวัง แต่ครั้งนี้ผมเผ้าและเสื้อผ้าหรูหราดูคล้ายจะเปื้อนเล็กน้อย ใบหน้าเขายังคงมีรอยยิ้มพึงใจและความคาดหวัง
บนโต๊ะนั้นกล่องอาหารยังไม่ถูกเปิดออก ฟงหลิงวางอาหารที่ดูแปลกๆลงบนโต๊ะตัวใหม่ จากนั้นหันกายมาใบหน้าดูคล้ายกังวล “องค์หญิง ในเมื่ออาหารพวกนี้ไม่ถูกปากท่าน ทำไมท่านถึงไม่ลองชิมอาหารพวกนี้ดูหน่อยว่าฝีมือทำอาหารขององค์ชายผู้นี้เป็นอย่างไร?” เขาหยุดแล้วลดเสียงลง “บอกเจ้าตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าทำอาหาร อันที่จริงข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ต้องเข้าครัว ข้าหวังว่าองค์หญิงจะเห็นแก่ความพยายามและลองทานดูบ้างเพื่อจะได้ไม่ต้องหิว ทั้งยังเป็นการประเมินฝีมือการทำอาหารของฟงหลิง”
องค์รัชทายาทผู้สูงส่งแห่งอาณาจักร ไปไกลสุดกู่ถึงขั้นทำอาหารด้วยตนเอง… ในที่สุดเย่ฉุ่ยเหยาก็หันมาเผชิญหน้าสบตากับฟงหลิงโดยตรง แต่ถ้อยคำที่ออกมาจากปากนางยังคงเป็น “ออกไป!”
รอยยิ้มของฟงหลิงแข็งค้างบนใบหน้า เขาลอบถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นกล่าวอย่างนุ่มนวล “ข้าจะวางมันไว้ตรงนี้ หวังว่าองค์หญิงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องอดอาหาร พรุ่งนี้… จะเป็นวันแต่งงานของพวกเรา ในตอนนั้นย่อมมีผู้คนมากมาย ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบเสียงอึกทึกรื่นเริง ดังนั้นข้าจะบอกพวกมันให้เงียบไว้”
ฟงหลิงไม่อยู่ต่ออีก เขาสืบเท้าออกไป ขณะที่ก้าวออกจากประตูเขาส่ายศีรษะและยิ้ม ถามตัวเองอย่างเงียบงัน ‘เพราะเหตุใดไม่ว่านางจะเย็นชากับข้าถึงเพียงไหน ข้าก็ไม่อาจโกรธนางลง ตรงกันข้ามข้ากลับยิ่งหลงใหลนางมากขึ้น หรือว่านางจะเป็น… ดาวข่มของข้า?’
เขาเชื่อว่าหากเขาใช้สถานะ , ลักษณะ , อุปนิสัย , ความสามารถและความอ่อนโยน เขาย่อมสั่นคลอนหัวใจของสตรีได้ทุกนาง… แต่กระนั้นเขายังทำได้เพียงให้เย่ฉุ่ยเหยาเหลือบแลมาเพียงไม่กี่ครั้ง ต่อหน้าเย่ฉุ่ยเหยา เขาได้แสดงท่าทีที่แทบจะกลายเป็นประจบ เขาคิดอย่างหนักว่าแท้จริงแล้วนางต้องการอะไร? ต้องใช้วิธีไหนถึงจะเอาชนะหัวใจนางได้
หรือจะใช้กำลังบังคับ? เขาไม่อยากทำเช่นนั้น และเกลียดที่จะทำแบบนั้นเช่นกัน
นางราวกับบัวหิมะในน้ำแข็ง ไร้ราคีฝุ่นผงแม้เพียงนิด เบ่งบานอย่างสง่าทรนง
และในขณะนี้เอง เย่หวูเฉินกำลังเข้าใกล้อาณาจักรต้าฟงขึ้นทุกขณะ อากาศกลายเป็นเย็นเยียบด้วยความเร็วสุดขั้วของทงซิน เย่หวูเฉินกอดหนิงเสวี่ยไว้แน่นในอ้อมแขน ป้องกันสายลมเย็นที่เข้าปะทะนาง
“เอาละ หยุดตรงนี้”
ด้านล่างพวกเขาเป็นหมู่บ้านใหญ่ ทงซินหยุดลงใกล้ๆกับหมู่บ้าน ใบหน้าของนางแดงเรื่อ ปากหอบอ้าหายใจเอาอากาศอย่างรุนแรง เมื่อบินเต็มกำลังต่อเนื่องเป็นเวลาห้าชั่วโมง นางใช้พลังไปราวครึ่งหนึ่งของพลังทั้งหมด
“ทำให้เจ้าต้องเหนื่อยแล้ว มาพักกันก่อนเถอะ” เย่หวูเฉินสงสารทงซิน เขากอดนางไว้ข้างๆ ถัดจากนั้น เขาไม่ทราบสมควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี เมื่อเห็นหนิงเสวี่ยหลับไปแล้วในแขนเขา เขาคิดได้เพียงว่าทงซินบินได้นุ่มนวลกระทั่งทำให้นางหลับไปทั้งแบบนี้
“ตื่นได้แล้วตัวขี้เซา หากเจ้าไม่ตื่นจะไม่เหลืออะไรให้เจ้ากินอีก” เย่หวูเฉินดึงจมูกงดงามของนางขณะกล่าว ในใจผุดคำถามที่เขาเคยสงสัยมาตลอด หนิงเสวี่ยหลงใหลกับการหลับนอนคือสิ่งที่เขารู้มานานแล้ว เมื่อได้เห็นหลายครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เมื่ออยู่ในตระกูลเย่ ไม่ว่าเขาจะออกไปและกลับมาตอนไหน เมื่อนางปีนขึ้นเตียงได้ไม่ว่าเวลาใดนางจะหลับไปตรงนั้นเลย ระหว่างที่เดินทางจากเมืองเหยียนหลงกลับบ้าน นางยิ่งหนักข้อยิ่งขึ้น นางพร้อมหลับทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่านางหลับไม่พออยู่ตลอดเวลา
