ภายใต้แสงจันทร์ ผู้นำเผ่าเสือในเครื่องแบบนักเรียนกำลังยืนด้วยมาดสุขุม
เรือนผมและดวงตาของเสือเหลืองยังคงเป็นสีน้ำตาลเข้ม
‘เขายังไม่ได้เอาจริงด้วยซ้ำ!’
ชุดเกราะอำพรางเกรด SSR และวิธีการแทรกซึมที่คิมชินรกเตรียมมาทั้งคืน อย่าว่าแต่ตบตาเลย วังจีโฮจัดการได้โดยที่ไม่ต้องเอาจริงด้วยซ้ำ
คิมชินรกรู้สึกทึ่งกับความแตกต่างในด้านพลัง
“ไม่มีทางที่เสือขาวผู้ทรงเกียรติจะบอกข่าวกับเจ้า… คงเป็นโชอึยชินสินะ”
ดูเหมือนเสือเหลืองจะทราบสาเหตุที่คิมชินรกมาเยือน
แต่กระนั้น คิมชินรกยังตีหน้าซื่อ
“ท่านเสือเหลือง… เล่นไล่จับเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”
“เมื่อก่อนข้าแค่ออมมือ… ทั้งตอนที่เจ้าขีดเขียนบนตราประทับของเสือคราม ตอนที่เจ้าลอบเข้าไปในกรุเทวสมบัติและมองดูพวกมันตามลำพัง รวมถึงตอนที่เสือขาว… เสือขาวอาจจะฟังอยู่ก็ได้ ข้าไม่พูดดีกว่า เอาเป็นว่าข้ารู้ทุกเรื่อง”
เสือเหลืองแสยะยิ้มขณะไล่เรียงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อน
เมื่อได้ทราบว่าเสือเหลืองอาจรู้เห็นในทุกการเล่นซนที่เขาเคยคิดว่าทำสำเร็จ คิมชินรกเผยสีหน้าดำมืด
คิมชินรกพูดพลางกดใบหน้าที่ถูกความอับอายแผดเผาลง
“เกมซ่อนหาจบลงแล้ว… ข้าขอตัว”
“จะไปไหน”
เมื่อเหลือบเห็นรอยยิ้มยียวนของเสือเหลืองผู้แสร้งทำไก๋ อารมณ์รุนแรงพลันคุกรุ่นภายในใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่คิมชินรกผู้กลายเป็นครู อยากซัดหน้าใครสักคนในชุดนักเรียน
“มาหาเสือแดงไม่ใช่รึไง”
“เปล่าขอรับ”
“หมายความว่ายังไง แล้วเจ้าลอบเข้ามาในคฤหาสน์ของข้าทำไม”
“ก็แค่อยากลองเอาชนะท่าน”
“ฮะฮะฮะ! อยากเอาชนะอะไรกัน ข้ออ้างไร้เดียงสาชะมัด นี่คือเหตุผลที่ถึงเจ้าจะมีอายุกว่าห้าพันปี แต่ก็ยังถูกเสือขาวปฏิบัติเหมือนเด็ก”
ได้เห็นเสือเหลืองหัวเราะเสียงดัง คิมชินรกยิ่งขุ่นเคืองใจ
“นับตั้งแต่คฤหาสน์หลังนี้สร้างเสร็จ ข้าก็มอบสิทธิ์ให้เจ้าเข้าออกได้ตามใจชอบอยู่แล้ว เหตุใดถึงยังต้องทำเรื่องเสี่ยงอันตราย”
คิมชินรกปิดปากเงียบ ไม่พยายามเฉไฉด้วยข้ออ้างกำปั้นทุบดิน
“อย่าทำอีกล่ะ เข้าตามตรอกออกตามประตู นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”
“…ท่านจะไม่ลงโทษข้าหรือ”
คิมชินรกคาดหวังบทลงโทษ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ เหมือนกับศิษย์ของเสือครามที่ถูกเสือเหลืองลงโทษเมื่อล้ำเส้นเป็นครั้งคราว
ทว่า เสือเหลืองกลับทำแค่ยิ้มโดยไม่มีทีท่าว่าจะลงโทษคิมชินรก
“ตามมาสิ”
คิมชินรกไม่ได้อยากตาม แต่ตรวนพลังเวทรอบข้อเท้าเริ่มขยับด้วยตัวเอง
ตอนแรกอาจถูกบังคับด้วยกำลัง แต่ไม่นานก็เลิกขัดขืนแล้วเดินตามเสือเหลืองด้วยตัวเอง
“…”
ชั้นดาดฟ้าของคฤหาสน์วังมยองโฮ
เสือขาวผู้กำลังอุ้มสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ก้มมองเสือเหลืองและคิมชินรกที่เริ่มเคลื่อนย้าย
* * *
เขตหอพักภายในโรงเรียนแสงเงิน
ทางเดินระหว่างอาคารปีหนึ่งกับปีสอง
ช่วงทางลัดที่นำไปสู่ภูเขาปีกสวรรค์
ภายใต้แสงโคมไฟ กึมชานซอลและวังชานซอลกำลังรอฉันอยู่
“สวัสดี! รุ่นน้องโชอึยชิน!”
คู่หูกึมชานวังชานคำนับเก้าสิบองศาอย่างนอบน้อม
“คุณรุ่นน้องเชิญนั่งได้เลย เห็นว่าอากาศยังหนาว ฉันก็เลยเอาผ้าห่มมาปูรองม้านั่งไว้ก่อน!”
“ขอบคุณที่อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่ พวกเราเตรียมของกินไว้ให้เผื่อหิวแล้วด้วย!”
“ฉันไม่รู้ว่านายชอบอะไร ก็เลยเตรียมกาแฟ ชาเขียว ชาดำ และน้ำผลไม้มาเตรียมไว้เผื่อ!”
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษอีกไหม เดี๋ยวฉันจะสั่งมาให้!”
“ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะ คุณรุ่นน้อง!”
ทั้งสองนำทางฉันไปยังม้านั่งด้วยท่าทีนอบน้อม
โต๊ะตัวหนึ่งถูกนำมาวางข้างๆ ม้านั่งริมทางเดิน
‘เตรียมของแบบนี้ได้ในเวลาสั้นๆ …’
ของว่างและเครื่องดื่มจำนวนมาก ถูกวางเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบง่ายที่มีผ้าปูและผ้ากันเปื้อนพร้อมสรรพ
โรลล์เค้กและขนมดาควอสที่มีโลโก้โรงแรมลอยฟ้าอีคารัสแปะอยู่
ขวดเก็บอุณหภูมิสามใบ ขวดน้ำผลไม้หนึ่งใบ
ฉันสัมผัสถึงความใส่ใจของกึมชานซอลและวังชานซอล
“ขอบคุณครับ รุ่นพี่ก็นั่งด้วยกันเถอะ”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นห่วงเป็นใยรุ่นพี่ที่ไม่เอาไหนอย่างเราด้วย! รุ่นน้องโชอึยชินช่างมีน้ำใจจริงๆ!”
“ดีใจจังที่มีรุ่นน้องห้องศูนย์มารยาทงามแบบนี้!”
ถ้อยคำประจบประแจงของกึมชานซอลและวังชานซอลยังคงดำเนินต่อไป
หลังจากเปลี่ยนท่าที พวกเขาชักจะดูเหมือนจอมประจบเข้าไปทุกที
เมื่อทั้งสองนั่งลง คู่หูจอมประจบรินน้ำชาแล้วพยายามยื่นให้
ฉันปฏิเสธการเอาอกเอาใจที่เกินพอดีของพวกเขา และกล่าวพลางเขย่าขวดน้ำผลไม้
“ผมอยากฟังเรื่อง… ปกครองรอยแยก… และการเชื่อมโยงคลื่นพลังวิเศษ”
คำพูดของฉันทำเอาจอมประจบได้สติกลับมาเล็กน้อย
“คุณรุ่นน้องไปได้ยินมาจากไหน”
“แหล่งข่าวของรุ่นน้องโชอึยชินน่าทึ่งจริงๆ … ตั้งแต่เรื่องครูแจกอลแล้ว”
“…อา กึมชาน พวกเราควรทำยังไงดี”
“…จะทำยังไงกันดี วังชาน”
ทั้งสองมองหน้ากันเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
“ฉันไม่คิดว่ารุ่นน้องโชอึยชินจะนำไปใช้ในทางที่แย่… คงไม่เป็นไรหรอก”
“ใช่แล้ว เขาเคยช่วยครูแจกอลไว้ ไม่มีทางเป็นคนไม่ดีหรอก”
“ถูกต้อง พวกเราไม่ได้เปิดเผยข้อมูลสำคัญแค่เพราะอยากได้นิตยสารของครูแจกอลฉบับตีพิมพ์ครั้งแรกสักหน่อย”
“แน่นอน! เราก็แค่ช่วยแนะแนวให้เพลเยอร์รุ่นน้องที่มีพรสวรรค์และนิสัยดี! ไม่ใช่เพราะอยากได้ของแถมนิตยสารรุ่นลิมิเต็ดเลยสักนิด!”
อิทธิพลของนิตยสารรุนแรงถึงเพียงนี้เชียว
“เอาล่ะคุณรุ่นน้อง ตั้งใจฟังให้ดี!”
“ฉันจะบอกนายทุกเรื่อง แต่ถ้าไม่ยอมยกนิตยสารให้ล่ะก็ รุ่นพี่คนนี้จะโกรธจริงๆ นะ”
“โกรธมากด้วยนะ คุณรุ่นน้อง”
คู่หูจอมประจบที่หน้ามืดตามัวเพราะสินบน เริ่มเล่าขั้นตอนการปกครองรอยแยก
“ก็ตามชื่อของมัน คลื่นพลังวิเศษจะมีลักษณะเป็นคลื่น แต่ทุกคนจะมีความถี่ของคลื่นไม่เท่ากัน ส่งผลให้นำคลื่นพลังพิเศษมารวมกันไม่ได้… แต่มีงานวิจัยฉบับหนึ่งได้นำเสนอทฤษฎีที่ระบุว่า คลื่นพลังวิเศษสามารถเปลี่ยนความถี่ได้ตามอารมณ์และความคิดของเพลเยอร์”
บี๊บ
เป็นวิทยานิพนธ์ที่ตีพิมพ์โดยสถาบันวิจัยพลังวิเศษนัมกุง – สถาบันภาคเอกชนในเครือนัมกุงกรุป
‘การศึกษาความถี่ของคลื่นพลังวิเศษที่แปรผันตามอารมณ์และความคิดของเพลเยอร์’
กึมชานซอลฉายงานวิจัยฉบับล่าสุดขึ้นโฮโลแกรมพลางอธิบายต่อ
“เมื่อเป็นเช่นนั้น สมมติฐานของเราก็คือ หากเราสามารถเปลี่ยนความถี่คลื่นพลังวิเศษให้ตรงกันผ่านความคิดและอารมณ์ นั่นก็อาจช่วยให้คลื่นพลังวิเศษเชื่อมกันได้”
“ฉันกับกึมชานเชื่อมกันได้ง่ายมาก แต่กับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นยังค่อนข้างยาก”
“แต่ด้วยความตั้งใจที่อยากจะมอบของขวัญพิเศษให้ครูแจกอล ในที่สุดเราก็เชื่อมคลื่นพลังวิเศษของนักเรียนยี่สิบคนเข้าด้วยกันจนปกครองรอยแยกสำเร็จ”
ระหว่างที่อ่านงานวิจัย ฉันเริ่มคลำทางขณะฟังคำอธิบายของคู่หูกึมชานวังชาน
คลื่นพลังวิเศษ
การเปลี่ยนแปลงความถี่ของคลื่นตามความคิด อารมณ์ และความรู้สึก
การเชื่อมโยงคลื่นพลังวิเศษ
การปกครองรอยแยกด้วยคลื่นพลังวิเศษ
‘มีหลักการแบบนี้นี่เอง…!’
ทันทีที่ฉันเรียบเรียงความคิดเสร็จ
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ตามด้วยหน้าต่างระบบ
〈ร่างที่เหมาะสมสำหรับเปลี่ยนอนาคตมิติ มีความเข้าใจในมิติเพิ่มขึ้น〉
〈เลเวลสกิลของ ‘เมนูพิเศษของร่างที่เหมาะสมสำหรับเปลี่ยนอนาคตมิติ’ เพิ่มจาก 3 เป็น 4 〉
คงเป็นเพราะฉันค้นพบและเข้าใจหลักการและปรากฏการณ์ที่ไม่มีในเกม
เลเวลสกิลเมนูพิเศษเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
“ขอบคุณครับ รุ่นพี่”
ได้รับโบนัสที่คาดไม่ถึงทีเดียว
เมื่อนิตยสารห่อไวนิลถูกส่งต่อให้คนทั้งสอง คู่หูกึมชานวังชานดีใจจนลิงโลด
“ขอบคุณที่ใช้บริการ คุณรุ่นน้อง!”
“หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ คุณรุ่นน้อง!”
“ถ้าจะพิมพ์นิตยสารของครูแจกอลอีกล่ะก็… อย่าลืมเผื่อห้องเราด้วยนะ”
“ใช่! ในวันครู พวกเรากลมเกลียวกันมากหลังจากปกครองรอยแยกสำเร็จ แต่สงครามแก่งแย่งหลังจากนั้นทำมันพังหมด!”
ไม่ควรออกจากปากคนที่ชนะในสงครามแก่งแย่งเลยนะ
เมื่อลองมานึกดู ฉันมีคำถาม
“ทำไมถึงอยากให้ ‘สวน’ เป็นของขวัญกับครูแจกอลล่ะครับ”
คู่หูกึมชานวังชานเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยิน
“เพราะ ‘ศิษย์คนแรก’ ที่น่ารำคาญของครูแจกอลยังไงล่ะ!”
“ใช่! ศิษย์คนแรกที่คอยตามเกาะแกะครูคนนั้น เคยมอบขวัญให้ครูเกือบทุกรูปแบบแล้ว เราจึงต้องคิดหาของขวัญที่อีกฝ่ายไม่เคยให้”
“ปีที่แล้วเขาชิงมอบดอกคาร์เนชั่นตัดหน้าพวกเรา! ปีนี้ก็ด้วย!”
“ยังไงก็เถอะ ในเมื่อเราให้ ‘สวน’ เป็นของขวัญกับครูได้แล้ว ถือว่าเราชนะ!”
ศิษย์คนแรกที่น่ารำคาญและคอยตามเกาะแกะจูเก่อแจกอล
ฉันว่าฉันรู้จักเขานะ пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
* * *
ห้องพักของฉัน, หลังแยกกับกึมชานวังชาน
ฉันวางถุงกระดาษที่เต็มไปด้วยของขวัญจากคู่หูกึมชานวังชานไว้ใต้โซฟา
‘ก็อยากรู้อยู่หรอก ว่าพวกเขาจะให้ของขวัญแบบไหนกับเรา แต่ตอนนี้คงต้องตรวจสอบเมนูพิเศษดูก่อน’
ระบบใหม่ของเมนูพิเศษคือ ‘เปิดแผนที่ละแวกใกล้เคียง’
ภายในเกม ถ้าเข้าไปยังบริเวณที่เคยสำรวจแล้วครั้งหนึ่ง มันคือระบบที่ช่วยแสดงสภาพแวดล้อมในรูปแบบมินิแม็ป (แผนที่ขนาดเล็ก)
‘คงเปิดไว้ตลอดไม่ได้’
ถ้าเปิดหน้าต่างเมนูพิเศษค้างไว้นาน พลังใจจะถดถอยจนทำให้ปวดหัว
แค่มองมินิแม็ปก็เวียนศีรษะขึ้นมานิดๆ แล้ว
ขณะฉันตรวจสอบขอบเขตการใช้งานของฟังก์ชันมินิแม็ป
ปิ๊งป่อง!
มีข้อความใหม่จากฮงกยูบิน – ศิษย์คนแรกผู้น่ารำคาญและคอยเกาะแกะจูเก่อแจกอล
[ฮงกยูบิน] อึยชิน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเรียนใช่ไหม
[ฮงกยูบิน] ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบโทรหาฉันทันทีนะ
ทำไมฮงกยูบินผู้มีงานกองเท่าภูเขา ถึงอยู่ๆ ก็ส่งข้อความมาหาฉัน
‘สกิลนิมิตทำงานอีกแล้วรึไง’
ถ้าคำนึงจากอีเวนต์ในช่วงสุดสัปดาห์ เขาจะสัมผัสถึงบางสิ่งก็คงไม่แปลก
[ฉัน] ครับ ถ้ามีอะไรผมจะโทรหา โชคดีกับการทำงานนะครับ
ไม่รออ่านคำตอบของฮงกยูบิน ฉันส่งตัวเองเข้านอนโดยไม่ฝันเหมือนกับทุกครั้ง
* * *
เช้าวันถัดมา
ห้องเรียน 1/0, หลังฝึกช่วงเช้าเสร็จ
ฉันเป็นคนสุดท้ายที่มาถึงห้อง
เมื่อทักทายเพื่อนๆ และนั่งลง วังจีโฮหันมาพูดกับฉัน
“โชอึยชิน มีอะไรอยากจะบอกกับฉันไหม”
“ไม่มีนะ”
วังจีโฮหรี่เสียงลง
“เมื่อคืนมีคนบุกเข้ามาในคฤหาสน์ของฉัน”
หือ… ใครมันกล้าบุกรุกคฤหาสน์ของหัวหน้าเผ่าเสือ
ไม่กลัวตายเลยหรือไง
หนึ่งในคนทรยศจากสิบสองจักรราศี?
“ลูกหลานเสือแดงน่ะ”
…คิมชินรก!
เขาไม่ตอบข้อความฉัน แต่เป็นห่วงเสือแดงจนแอบไปเยี่ยมด้วยตัวเอง
“ฮะฮะ! ฉันเล่นไล่จับกับเขาหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน ก็สนุกดีเหมือนกัน… เล่นเพลินจนทางนั้นหน้าบึ้งเลยล่ะ”
“นายคงไม่ได้โยนเขาออกมาด้วยข้อหาบุกรุกหรอกนะ”
“ใครจะไปทำแบบนั้น เด็กนั่นยืนมองเสือแดงหลับอยู่หลายชั่วโมงก่อนจะกลับไปเงียบๆ”
วังจีโฮก็เรียกคิมชินรกว่า ‘เด็กนั่น’ เหมือนกับเสือขาว
เขาไม่ได้อธิบายสถานการณ์ของเกมเล่นไล่จับ หรือเหตุผลที่คิมชินรกหน้าบึ้ง แต่ฉันพอจะเดาเหตุการณ์ได้คร่าวๆ
“โชอึยชิน ในเมื่อนายไม่ได้เตือนฉันเรื่องนี้ ฉันก็จะไม่พูดถึง ‘เรื่องนั้น’ เหมือนกัน”
วังจีโฮทำตาเป็นประกายขณะพูดจากำกวม
ราวกับต้องการให้ฉันมีปฏิกิริยา
แน่นอกว่าฉันเมิน
เมื่อเห็นฉันเปิดอีบุ๊กบนโฮโลแกรมโดยไม่แยแส วังจีโฮยังคงไม่รามือ
“…ไม่อยากรู้หรือ”
“อื้อ ไม่เลย”
เขาทำหน้าไม่พอใจ ส่วนฉันก็ยังคงเมิน
ช่วยไม่ได้ ก็ไม่อยากรู้จริงๆ นี่นา
* * *
หลังเลิกเรียน
ในคาบชมรม ฉันนั่งดูคลิปวิดีโอการเผชิญหน้ากับตัวแทนห้อง 2/0 ไม่สิ… วิดีโอการยำใหญ่ของวังจีโฮ
เมื่อหมดคาบ ถึงคิวต้องไปเลือกทักซิโด้กับจูซูย็อกและเม็งเฮียวทง
“ได้ยินว่าที่นี่จองยากมาก ต้องขอบคุณอึยชินจริงๆ … นายจองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร”
พวกเรามาถึงร้าน VIP ของแบรนด์ ‘นือรู’ (ละเมียดละไม) – แบรนด์แฟชั่นสุดหรูของเกาหลี
นือรู – แบรนด์ในเครือของบริษัทที่บริหารงานโดยครอบครัววังชานซอล ถือเป็นหนึ่งในท็อปห้าแบรนด์แฟชั่นหรูหราระดับโลก
โด่งดังชนิดที่ว่ามีนักข่าวจำนวนไม่น้อยเอาแต่ยิงคำถาม ‘ดูยูโนวนือรู?’ ใส่นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มีชื่อเสียง
จากบรรดาของขวัญที่วังชานซอลมอบให้ฉัน หนึ่งในนั้นคือสิทธิ์ในบัตรลัดคิวของร้าน VIP แบรนด์นือรู
“พอดีได้บัตรลัดคิวจากรุ่นพี่วังชานซอลมาเมื่อวาน พอฉันโทรไปตามเบอร์บนบัตร ปลายสายแนะนำให้มาที่นี่”
“อ้อ… ถ้าอย่างนั้นที่นี่ก็คงเป็นร้านว่างๆ ไว้สำหรับแขก VIP ที่ไม่ได้จองล่วงหน้า”
“มีแทบทุกอย่างเลยนะเนี่ย”
ร้าน VIP ของนือรูมีทั้งเสื้อเชิ้ต กลัดเนกไท รองเท้า และน้ำหอมเข้าชุด
พนักงานร้านคอยแนะนำอย่างสุภาพแม้ว่าเราจะเป็นนักเรียนม.ปลาย
คงเพราะหน้าตาจูซูย็อกดูมีชาติตระกูล หรือไม่ก็เป็นเพราะบัตรลัดคิว
“ก็ดูเหมือนๆ กันหมด… รีบเลือกรีบกลับเถอะน่า”
“ไม่ได้”
“เราอยู่ที่นี่ได้ไม่นานอยู่แล้ว เพราะทางร้านกำหนดเวลาไว้ตายตัว เดินดูให้ทั่วในตอนที่ยังมีโอกาสเถอะ”
ลักษณะคล้ายกับเราเหมาร้านในช่วงเวลาหนึ่ง
แม้จะมีเวลาจำกัด แต่ก็นานพอที่จะเดินดูได้เต็มอิ่ม
เมื่ออธิบายถึงปาร์ตี้บนเรืออย่างคร่าวๆ พนักงานร้านนำแค็ตตาล็อกทักซิโด้และของจริงมาให้ดู
จูซูย็อกเลือกมาหนึ่งชุดหลังจากปรึกษากับพนักงานอยู่นาน ส่วนเม็งเฮียวทงเลือกชุดแรกที่พนักงานแนะนำโดยไม่คิดมาก
หลังจากยืนดูคนทั้งสอง ฉันเลือกทักซิโด้ที่มีการออกแบบไม่ซ้ำกับพวกเขา
“หืม… นั่นมันหัวหน้าดีไซเนอร์ของนือรูไม่ใช่หรือ มาทำอะไรเนี่ย…”
หัวหน้าดีไซเนอร์ของนือรู?
ได้ยินคำพูดจูซูย็อก ฉันมองเข้าไปในผนังกระจกใสที่ด้านหลังเป็นเขตพนักงาน
ใครบางคนหันหน้ามาทางพวกเราพอดี
‘เหมือนจะเคยเห็นมาก่อน… เป็นตัวละครในเกมรึเปล่านะ’
ฉันเปิดเมนูพิเศษด้วยความคิดแบบนั้น
〈ตัวละครเป้าหมายไม่ได้ลงทะเบียนไว้ในฐานข้อมูล ไม่สามารถเรียกดูข้อมูลส่วนบุคคล〉
อาจเป็นตัวประกอบบทน้อย หรือไม่ก็ฉันเข้าใจผิดไปเอง
“ไม่ใช่ว่านายซื้อสูทตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนแล้วรึไง”
เม็งเฮียวทงที่จ่ายเงินเสร็จเป็นคนแรก หันมาถามกับฉัน
พอดีว่าปาร์ตี้บนเรือคราวนี้จำเป็นต้องใช้อีกชุดน่ะ
“ซื้อไว้ใส่สลับกัน”
“ต้องมีสูทแพงๆ แบบนี้ตั้งสองตัวเชียว”
ถึงเม็งเฮียวทงจะบ่นกระปอดกระแปด แต่เขาก็มีเงินเหลือพอที่จะซื้อสูทราคาแพงได้สบาย เพราะไม่ได้ใช้เงินไปทำอย่างอื่นเลยนอกจากค่ากิน
ดีแล้วล่ะ เป็นตัวละครของก็ฉันต้องแต่งกายให้สมฐานะหน่อย
“ไปสกายเลานจ์กันเถอะ! ฉันจองภัตตาคารไว้แล้ว สลัดชีสริคอตต้ากับสเต๊กริบอายที่นั่นอร่อยมาก”
ฉันพยักหน้ารับคำแนะนำของจูซูย็อกที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จ
เมื่อได้ยินคำอธิบายว่า เสื้อผ้าของเราจะถูกจัดส่งทันเวลาที่กำหนด เราสามคนเดินออกจากร้านและมุ่งหน้าไปยังชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้า
หลังจากกินมื้อค่ำในภัตตาคารพลางชมวิวแม่น้ำฮัน พวกเราแยกย้ายกันกลับห้อง
กว่าฉันจะถึงหอพักก็ดึกมากแล้ว
ด้วยข้ออ้างความง่วง วันนี้ฉันก็เมินกระดานหมากรุกและชิงหลับไปก่อนเหมือนเดิม
ลงเอยด้วย ย่างเข้าสู่วันแข่งทัวร์นาเมนต์หมากรุกโดยที่ฉันยังไม่ได้จับหมากสักตัว
