คิมชอล – บอดี้การ์ดและเลขาของจูซูย็อก
ในพักหลัง ความกังวลอันดับหนึ่งของเขาคือท่าทีซังกะตายของนายน้อย
เขาคอยรับใช้มาตั้งแต่จูซูย็อกยังเด็ก แต่ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายซึมเศร้าขนาดนี้มาก่อน
‘ที่โรงเรียนมีปัญหารึไงนะ…’
คิมชอลพยายามใช้อำนาจสืบเสาะอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดเลย
‘ต้องเป็นปัญหาใหญ่จนเราคาดไม่ถึงแน่’
จูซูย็อกผู้มากไปด้วยพรสวรรค์ นับว่าเพียบพร้อมที่สุดในบรรดาทายาททั้งหมดของตระกูล
มีเหตุมีผล ละเอียดรอบคอบ และไหวพริบดีจนไม่อยากเชื่อว่าจะมีอายุแค่สิบเจ็ด
คิมชอลจึงไม่มีทางเดาได้
ว่าจูซูย็อกกำลังเครียดเรื่องที่ ‘สาวที่ชอบ’ อาจได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับการหมั้นหมายของตน
‘ถ้ามีอะไรที่พอจะช่วยนายน้อยได้ เรายินดีทำทุกเรื่อง…’
ขณะคิมชอลสาบานกับตัวเอง พลางนำแอร์ลีมูซีนคันยาวมาจอดหน้าทางเข้าโรงเรียนฝั่งทิศใต้
จูซูย็อกผู้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมกับก้าวขึ้นประตูหลัง
“พี่ชอล กลับกันเลย!”
จูซูย็อกดูร่าเริงที่สุดในรอบสัปดาห์
คิมชอลถามพลางระงับท่าทีโล่งใจ
“วันนี้เลิกเร็วจังนะครับ”
“ผมโดดเรียนคาบบ่ายกับคาบชมรม!”
“…ไม่ได้พูดผิดใช่ไหม”
“ใช่!”
สำหรับคิมชอล คำว่า ‘โดดเรียน’ ฟังดูไม่สอดคล้องนักเรียนดีเด่นแบบจูซูย็อกเลยสักนิด
แต่พอได้ฟังเด็กหนุ่มเล่าเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าของเพื่อนสนิทด้วยเสียงร่าเริง คิมชอลเบาใจขึ้นหลายเปลาะ
“สัปดาห์หน้าผมว่าจะไปเลือกทักซิโด้กับเพื่อน… อึยชินซื้อมาเตรียมไว้แล้วก็จริง แต่เฮียวทงยังไม่มีสูทใส่ออกงานเลย”
จูซูย็อกเอ่ยชื่อเพื่อนสองคนที่เคยกล่าวถึงบ่อยๆ
“ผมก็อยากได้ตัวใหม่เหมือนกัน สัปดาห์หน้ามีปาร์ตี้บนเรือพอดี”
จูซูย็อกผู้มักปล่อยให้คิมชอลจัดการเรื่องเสื้อผ้า
ก่อนจะถึงวันงานเลี้ยง คิมชอลย่อมต้องได้รับรายละเอียดเครื่องแต่งกายมาจากคนใหญ่คนโตอยู่แล้ว
ถึงจะยังไม่ได้ฟังรายละเอียดชัดเจน แต่จูซูย็อกคงพอจะเดาได้ว่าชุดนี้ในคราวนี้ต้องเข้าคู่กับโอเยจี
ได้ยินเด็กหนุ่มพูดแบบนั้น คิมชอลเข้าใจเจตนาแฝงทันที
‘อย่างที่คิด นายน้อยหลักแหลมจริงๆ’
ด้วยบทสนทนาเล็กๆ จูซูย็อกสามารถถ่ายทอดความตั้งใจที่จะ ‘ไม่หมั้นหมายกับโอเยจี’ ไปถึงคิมชอล
“ถ้าเป็นการใช้จ่ายส่วนตัว นายน้อยควรรูดบัตรบัญชีตัวเองนะครับ”
ทางคิมชอลก็ถ่ายทอดความตั้งใจของตนบ้าง
ตามปกติแล้ว จูซูย็อกจะซื้อของด้วยบัตรเครดิตของตระกูล
และรายละเอียดการใช้บัตรย่อมถูกรายงานไปถึงท่านประธาน
‘…นายน้อยต้องเข้าใจแน่!’
คิมชอลแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะยืนข้างจูซูย็อก
“ครับ ผมก็ว่าจะทำแบบนั้น… ขอบคุณนะพี่ชอล”
คิมชอลยิ้มให้กับคำตอบ
* * *
สำหรับโลกนี้ ‘ระบบ’ และ’ กฎ’ มากมายถูกกำหนดขึ้นเพื่อเพลเยอร์ โดยเฉพาะกฎหมายพิเศษสำหรับเพลเยอร์
แต่เพลเยอร์นักการเมืองที่คอยรักษาสิทธิ์ให้เพลเยอร์นั้นหาได้ยาก
นั่นเพราะสังคมมีอคติว่า หากเพลเยอร์ผู้มีพลังวิเศษแสนล้ำค่ากลายเป็นนักการเมือง บุคคลดังกล่าวจะเอาแต่เสพสุขและเลิกจู่โจมรอยแยก
‘…ไม่ต่างจากนักกีฬาที่ประกาศว่าจะปิดฉากอาชีพและหันมาเล่นการเมือง’
แต่มีเพลเยอร์คนหนึ่ง ปรากฏตัวในแวดวงการเมืองอย่างโดดเด่นในฐานะดาวรุ่งพุ่งแรง
ส.ส. ซองกุกอุน
นักการเมืองหน้าใหม่ในเขตอึนกวาง ที่ได้รับเลือกโดยไม่ต้องมีพรรคการเมืองหนุนหลัง
‘เคยได้ยินว่าจบจากโรงเรียนแสงเงิน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นประธานนักเรียนเมื่อสิบห้าปีก่อน’
ระหว่างการหาเสียงเลือกตั้งทั่วไป ซองกุกอุนได้เสนอนโยบาย ‘โลกปลอดภัยโดยไร้รอยแยก’
เขายังให้คำมั่นว่า ‘จะช่วยเคลียร์รอยแยกระดับ SR ขึ้นไปสัปดาห์ละครั้งในตำแหน่งผู้ทำผลงานสูงสุด’
นับตั้งแต่ถูกเลือกเข้าสภา ซองกุกอุนไม่เคยผิดคำสัญญาแม้แต่ครั้งเดียวไปจนวันตาย
“พี่กุกอุน! ได้เจออดีตครูประจำชั้นหรือยังครับ… บาดเจ็บอีกแล้ว? ทำไมถึงไม่ใช่ไอเท็มการ์ดฟื้นฟูล่ะ”
ซองกุกอุนปรากฏตัวในสภาพเข้าเฝือกแขนหนึ่งข้าง เดาได้ไม่ยากว่าบาดเจ็บจากการจู่โจมรอยแยก
ฉันเคยนึกสงสัยว่าเหตุใดซองกุกอุนผู้ไม่ชอบพิธีรีตอง ถึงสั่งให้คนขับรถช่วยเปิดประตูรถ ที่แท้ก็เพราะบาดเจ็บนี่เอง
“ไม่เจอกันนานเลยนะซีวาน เฝือกนี่เพิ่งใส่เมื่อวานเอง กระดูกแขนร้าวนิดหน่อยระหว่างจู่โจมรอยแยก… ถ้าครูเห็นต้องกังวลแน่ ก็เลยยังไม่ได้ไปหาน่ะ… ฉันบาดเจ็บแบบนี้มาทุกสัปดาห์ หมอประจำตัวก็เลยโกรธและไม่ยอมให้ใช้ไอเท็มฟื้นฟูแล้ว ต้องใส่เฝือกอย่างไม่มีทางเลือก”
“ไม่เห็นมีในข่าวเลย”
ได้ยินคำนั้น ซองกุกอุนระเบิดเสียงหัวเราะทันที
“ฮะฮะฮะ! ผู้ช่วยของฉันก็แนะนำว่าให้ขายอาการบาดเจ็บเพื่อเรียกคะแนนนิยมจากประชาชน แต่ฉันไม่อยากแสดงด้านที่น่าอับอายให้คนเห็นน่ะ”
ฮะฮะฮะ!
เสียงหัวเราะแสบหูชะมัดยาด
‘นี่น่ะหรือ เสียงหัวเราะของ ‘กุกอุนไร้เทียมทาน’ …’
ย้อนกลับไปในอดีต ขณะความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลกับสมาคมเพลเยอร์ตึงเครียดถึงขีดสุด
ฝ่ายรัฐบาลพยายามแก้ไขกฎหมายพิเศษของเพลเยอร์ ด้วยการแอบใช้ช่องโหว่กฎหมายความก้าวหน้าของรัฐสภา
ในวันลงคะแนนโหวต ซองกุกอุนไปโผล่ในห้องลงคะแนนได้ราวกับผี และปิดล้อมห้องไว้ด้วยตัวคนเดียว
ระหว่างสงครามปิดล้อมดำเนินไป ภาพของซองกุกอุนผู้ขัดขวางการลงคะแนนของส.ส.ฝ่ายรัฐบาลเกินกว่าร้อยคนตามลำพัง ถูกถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศผ่านช่องทีวีของรัฐสภา ส่งผลให้นับแต่นั้นเป็นต้นมา ซองกุกอุนได้รับฉายาว่า ‘กุกอุนไร้เทียมทาน’
ตัวเขาผู้อ่อนโยนกับประชาชนแต่โหดเหี้ยมกับส.ส.ฝั่งศัตรู ได้รับคะแนนนิยมอย่างล้นหลามจากเหตุการณ์นั้น
“นายคงเป็นซูเปอร์โนว่าไร้นาม โชอึยชินสินะ… ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันซองกุกอุน”
ซองกุกอุนผู้มอบภาพจำแรกที่ตราตรึง ดูราวกับหลุดมาจากป้ายหาเสียงที่พบได้ทั่วไปบนโลกนี้
ดูท่า ‘คนจริง’ อย่างเขาจะไม่ได้รีทัชหน้าตาขึ้นป้ายโฆษณา
“สวัสดีครับ ผมโชอึยชิน”
ระหว่างการทักทาย เลขานำเสื้อโค้ตมาคลุมไหล่ซองกุกอุนเพื่อช่วยปิดเฝือก
แต่เมื่อซองกุกอุนใช้มือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกตบหลังฉัน เสื้อโค้ตหลุดร่วงทันที
แต่เลขาก็รับไว้ได้ทันด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอันน่าทึ่ง จนฉันชักไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนธรรมดาหรือเพลเยอร์กันแน่
คำนึงจากสีหน้าอันซับซ้อนของเลขา ดูท่าคงเหนื่อยหน่ายกับเรื่องแบบนี้มาทั้งวัน
“ไปกินมื้อเย็นกันเถอะ! ฉันอยากฟังเรื่องเล่าจากปากรุ่นน้องแล้ว ฮะฮะฮะ!”
ถึงจะเจ็บแปลบๆ ในจุดที่ถูกตบ แต่ก็ไม่โกรธเพราะอีกฝ่ายคือตัวละครของฉัน
* * *
ซองกุกอุนพาฉันกับซองซีวานมายังภัตตาคารอาหารเกาหลีแบบคอร์ส
ส.ส.ไฟแรงเสนอให้เลขามานั่งกินด้วยกัน
แต่เลขาปฏิเสธเสียงแข็ง ด้วยเหตุผลว่ามีงานยุ่ง และปล่อยให้อยู่กันแค่พวกเราสามคน
ซองซีวานเปิดปากถามหลังจากหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ที่มีเบาะรอง
“พี่มูยองไปไหน”
“ทะเลาะกันน่ะ”
“หา…? ทำไมล่ะ”
มูยองที่ว่า ก็น่าจะเป็นหนึ่งในตัวละครของฉันเหมือนกัน
“…ฉันเจ็บตัวเพราะปกป้องมูยองขณะพวกเราจู่โจมรอยแยก”
นั่นปะไร
จากบรรดาตัวละครที่ควบคุมได้ ตัวละครสายลอบเร้นอันดับหนึ่งคือ ‘ผู้ไร้สี·จอนมูยอง’
เขาเป็นคนสนิทของซองกุกอุน และเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ด
‘สองคนนี้จู่โจมรอยแยกด้วยกันตลอด… มูยองมีสิทธิ์โกรธ เพราะบอดี้การ์ดอย่างตนควรเป็นฝ่ายบาดเจ็บแทนเจ้านาย’
ซองซีวานเองก็คงคิดเหมือนฉัน
“เรื่องนี้พี่เป็นฝ่ายผิดนะ”
“เหนือกว่าบอดี้การ์ด เจ้ามูยองเป็นรุ่นน้องของฉันนะ… ใครจะปล่อยให้รุ่นน้องบาดเจ็บต่อหน้าต่อตากัน”
“ถ้าพี่มูยองลาออกจะทำยังไง”
“ฮะฮะ! ถึงตอนนั้นค่อยคิดแล้วกัน”
ซองกุกอุนหัวเราะอย่างสบายใจ
หากเป็นในเกม สุดท้ายแล้วจองมูยองก็ทิ้งซองกุกอุนไม่ได้ และคอยรับใช้เขาไปจนวันตาย
“โชอึยชิน ฉันได้ยินเรื่องราวของนายมาก็มาก แต่อยากฟังจากปากเจ้าตัว”
ซองกุกอุนชื่นชอบการประเมินคนด้วยสายตาตัวเอง
“เหตุร้ายตอนสอบเข้า กับรอยแยกที่สนามเบสบอลจัมชิล… ช่วยเล่าอย่างละเอียดได้ไหม ฉันเป็นพวกชอบฟังวีรกรรมเจ๋งๆ ของรุ่นน้องน่ะ!”
ขณะพูด ดวงตาซองกุกอุนแผ่ออร่าพลังวิเศษเจือจาง
‘เขามีดวงตาไม่ธรรมดา เพราะได้รับพรคุ้มครองจากเบื้องบน’
นี่เป็นการทดสอบอย่างหนึ่ง пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
‘ซองกุกอุนอาจดูเหมือนคนง่ายๆ แต่ในฐานะส.ส.สองสมัย เขาเชี่ยวชาญการเจรจาและการเมือง… คนที่งานยุ่งแถมยังบาดเจ็บแบบนี้ ไม่มีทางนัดรุ่นน้องออกมากินข้าวด้วยแค่เพราะอยากเห็นหน้าแน่’
ฉันเริ่มเล่าโดยแสร้งไม่ตระหนักถึงเจตนาแฝงของซองกุกอุน
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น… ผมจะเริ่มจากเหตุร้ายตอนสอบเข้า”
ระหว่างเล่าก็คอยตอบคำถามของซองซีวานของซองกุกอุนเป็นระยะ
เรื่องเล่าจบลงตอนที่จานหลัก – เป็ดย่างถั่งเช่า – ถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมกับเปาะเปี๊ยะกิมจิขาว
“ขอบคุณสำหรับเรื่องราวนะ อึยชิน”
พลังวิเศษจางๆ รอบดวงตาซองกุกอุนสลายไป
“โล่งอกไปที… นายไม่ใช่เผ่าแท้หรือลูกหลานพวกมัน”
“พี่กุกอุน! ผมบอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าอึยชินเป็นคนดี!”
“มีเผ่าแท้หรือลูกหลานเยอะแยะที่แสร้งทำตัวเป็นคนดีท่ามกลางฝูงมนุษย์ แม้แต่ ‘ดวงตา’ คู่นี้ก็ยังยากที่จะจำแนกเผ่าแท้หากพวกมันคิดจะซ่อนตัว จำเป็นต้องชวนคุยให้นานๆ เพราะความผิดปกติที่แผ่ออกมานั้นเบาบางมาก”
“ให้ตายเถอะ… อึยชิน ฉันขอโทษ!”
“ฮะฮะฮะ! หลังจากโลกเผชิญกับรอยแยก ฉันเป็นพวกเชื่อใจใครยากน่ะ ขอโทษด้วยเช่นกัน!”
ซองซีวานและซองกุกอุนต่างขอโทษขอโพย
คงกังวลว่าซูเปอร์โนว่าไร้นามผู้สนิทสนมกับน้องชาย จะไม่ใช้มนุษย์สินะ
หรือมีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่อีก
“ไม่เป็นไรครับ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ผมอยากฟังเรื่องราวของรุ่นพี่กุกอุนเหมือนกัน”
“เรื่องราวของฉัน? ถ้าวีรกรรมไร้สาระล่ะก็ จะให้เล่าอันไหนก็ได้นะ”
ถึงฉันจะยังไม่มั่นใจเจตนาแอบแฝงของซองกุกอุน แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องที่ตัวเองคาใจมากกว่า
“เมื่อสิบห้าปีก่อน ประธานนักเรียนของโรงเรียนแสงเงินในสมัยนั้น ขับไล่ผู้ดูแลหอพักกับคณะกรรมการฉ้อฉลออกจากโรงเรียนสำเร็จ และก่อตั้งสมาคมปีกธรณีขึ้น”
“…หืม ซีวานเล่าให้ฟังหรือ”
“ประธานนักเรียนคนนั้นก็คือรุ่นพี่”
ภายในเกม ฉันเคยอ่านข้อมูลเบื้องต้นของตัวละครซองกุกอุนอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่เคยมีเรื่องนี้เขียนเอาไว้
น่าแปลกมากที่แทบไม่มีใครรับรู้วีรกรรมอันยอดเยี่ยมสมัยมัธยมปลายของเขาเลย ทั้งที่มันคือวัตถุดิบชั้นเลิศในการเรียกคะแนนนิยมจากประชาชน
“แต่กลับแทบไม่มีใครรู้เลยว่า นั่นคือวีรกรรมอันน่ายกย่องของส.ส.สองสมัยอย่างซองกุกอุน… มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
ซองกุกอุนยังไม่ตอบทันที
“มันเป็นอดีตที่น่าอับอายของฉันน่ะ”
“ครับ?”
ขับไล่ผู้ดูแลหอพักและคณะกรรมการฉ้อฉลไปจากโรงเรียนสำเร็จ
นั่นคืออดีตที่น่าอับอาย?
“ระหว่างเรียน ฉันเคยก่อเรื่องไว้ไม่น้อย และตอนแรกก็ไม่ใช่ตัวเต็งประธานนักเรียน แต่เป็นเด็กห้องศูนย์ตลอดสามปี… รุ่นพี่ห้องของนายยังไงล่ะ”
ซองกุกอุนไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่โรงเรียนแสงเงิน แต่ยังเป็นรุ่นพี่ห้องศูนย์ด้วย!
“แต่อยู่มาวันหนึ่ง ฉันเห็นเพื่อนถูกผู้ดูแลหอพักรุมกระทืบในโรงอาหาร จึงตัดสินใจลงสมัครประธานนักเรียนเพื่อจัดการพวกมัน”
อดีตประธานนักเรียนและเด็กห้องศูนย์ ที่ปัจจุบันกลายเป็นสมาชิกรัฐสภาสองสมัย
และถ้าคำนึงจากเรื่องที่ซองซีวานเคยโม้… เขาสอบได้อันดับหนึ่งตลอดทั้งสามปี
เส้นทางชีวิตสมกับเป็นตัวละครของฉันจริงๆ
“ฉันขอคะแนนเสียงจากนักเรียนโดยรับปากไว้ว่า ถ้าได้เป็นประธานนักเรียน จะจับไอ้พวกเวรนั่นเข้าคุกให้ได้ ถ้าทำไม่สำเร็จฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง ให้ติดคุกก็ยอม ขอให้ทุกคนเชื่อใจและลงคะแนนให้ฉัน”
ได้รับเลือกเพราะไปให้สัญญาบ้าบิ่นไว้นี่เอง…
“มันสำเร็จก็จริง แต่ใช้เวลาค่อนข้างนาน ระหว่างนั้นมีเด็กหลายคนต้องบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ… นายคิดว่าพวกมันนิ่งดูดายในตอนที่เราล่าลายเซ็น, ประท้วงเงียบ และถ่ายวิดีโอหรือ ไม่มีทาง พวกมันทำเรื่องชั่วช้าชนิดที่แม้แต่เหยื่อยังปฏิเสธการให้ปากคำ!”
ซองกุกอุนปิดฉากเรื่องราวในวันเก่าด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่อยากโอ้อวดเรื่องแบบนั้น… ถ้ามีลูกน้องคนไหนเสนอวิธีหาเสียงโดยใช้เรื่องราวของสมาคมปีกธรณี ฉันจะทุบให้หัวแบะเลย ฮะฮะฮะ!”
ซองกุกอุนหัวเราะเสียงดัง ดวงตาที่ดูจริงใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความซุกซนของเด็กหนุ่ม
“นายรู้ไหมว่ามีเผ่าแท้แฝงตัวอยู่ในคณะกรรมการของโรงเรียนแสงเงินด้วย ถึงพวกเขาจะไม่เคยก่อเรื่อง แต่ฉันก็ไม่เชื่อใจอยู่ดี”
ดูท่าการวางตัวเพิกเฉยของเสือเหลือง จะทำให้หนึ่งในตัวละครของฉันตั้งกฎเหล็กขึ้นมาในใจ
แต่เหตุผลลึกๆ อาจไม่ใช่แค่เพราะเสือเหลืองก็ได้
หลังจากนั้น ซองซีวานรีบพูดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เราสามรุ่นพี่รุ่นน้องคุยกันเรื่อยเปื่อยอีกสักพักจนกระทั่งจบมื้ออาหาร
“ไว้เจอกันใหม่นะ อึยชิน”
หลังจากแลกดีไวซ์โค้ดกับซองกุกอุน อีกฝ่ายทิ้งท้ายก่อนจากไป
คำนึงจากนิสัยของเขา ฉันเชื่อว่านั่นไม่ใช่การพูดไปตามมารยาท แต่เขาอยากเจอฉันอีกครั้งจริงๆ
…ครูฮัมกึนยองเคยบอกว่า ฉันเหมือนกับอดีตประธานนักเรียนผู้ก่อตั้งสมาคมปีกธรณี
เหมือนกันตรงไหน
* * *
เมื่อฉันกลับถึงหอ
กว่าจะเสร็จการฝึกช่วงค่ำ เวลาก็ล่วงเลยจนดึกมากแล้ว
ข้อความมากมายถาโถมทันทีที่เปิดดีไวซ์
‘…มีประวัติการโทรจากวังจีโฮด้วย’
แถมข้อความสุดท้ายก็ยังแฝงเลศนัย
[วังจีโฮ] นายไม่ได้อ่านเลยสินะ
[วังจีโฮ] แล้วจะเสียใจ
หมอนี่พูดถึงอะไร
หลังจากอ่านข้อความพลางพึมพำ ฉันเลื่อนไปเห็นข้อความจากสามพี่น้องลูกหลานเสือเงิน
ถูกส่งมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
[อึนอีโฮ] อึยชินอปป้า… วันนี้ไม่มาหรือคะ
[อึนซอโฮ] ได้ยินว่าพี่อึยชินจะมาตอนสุดสัปดาห์…
หา…?
พวกเขากำลังรออยู่?
ฉันรับปากว่าจะไปนอนบ้านวังจีโฮช่วงสุดสัปดาห์ก็จริง แต่นั่นหมายถึงนอนคืนวันเสาร์แล้วกลับวันอาทิตย์
ในทางสามัญสำนึก สุดสัปดาห์คือวันเสาร์และวันอาทิตย์
แต่ถ้าลองไตร่ตรองให้ลึกลงไป มันจะนับรวมคืนวันศุกร์เข้าไปด้วย
สำหรับกีฬาเบสบอล บางครั้งก็มีการแข่งในวันศุกร์โดยเรียกเหมารวมว่าการแข่งสุดสัปดาห์
[อึนแจโฮ] ㅜㅜ
[อึนแจโฮ] สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ก็รอพี่อยู่นะ!
น้องเล็กอึนแจโฮถ่ายรูปเจ้าบ่วงจากมุมด้านหลัง ขณะมันนอนหมอบมองประตูทางเข้า
เจ้าบ่วงกำลังรอฉันอยู่บนพื้นเย็นๆ
ทำยังไงดี!
ตามที่วังจีโฮบอก ความเสียใจกำลังโหมกระหน่ำฉันอย่างไร้ความปรานี
[ฉัน] ขอโทษ เพิ่งว่างอ่าน
[ฉัน] จะไปพรุ่งนี้นะ
ฉันรีบส่งข้อความกลับไปหาสามพี่น้องลูกหลานเสือเงิน แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา
จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ คนโตสุดเขียนตอบ
[อึนซอโฮ] อีโฮกับแจโฮหลับแล้วครับ
[อึนซอโฮ] พรุ่งนี้ต้องมาให้ได้นะพี่ชาย!
อึนซอโฮแนบรูป
รูปของอีโฮ แจโฮ และเจ้าบ่วงกำลังนอนขดรวมกันบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
เป็นภาพที่น่ารักมาก แต่หัวใจของฉันกำลังเจ็บปวดมากเช่นกัน เมื่อได้เห็นเด็กๆ นอนในสภาพนั้น
‘วันพรุ่งนี้… ไว้ตื่นเมื่อไรจะรีบไปซื้อของขวัญที่แสดงถึงคำขอโทษมาเพิ่ม จากนั้นก็ตรงไปคฤหาสน์ของวังมยองโฮทันที!’
เพื่อให้ตื่นเร็วขึ้น ฉันรีบอาบน้ำและทิ้งตัวลงบนเตียง
วันครูที่ห้องเรียนปี 1/0 มีอัตราการเข้าร่วม 50% จบลงอย่างสมบูรณ์
—
MasterGU.edited = ซงกุกอุน->ซองกุกอุน (เริ่มเจอคำตั้งแต่บทนี้—แก้ย้อนหลังให้—ผู้แปลแจ้งไว้ในบทที่ 130), โรงหาอาหาร
