“เสือขาว เสือแดง ยินดีต้อนรับ พวกเจ้าสามารถใช้ทุกชั้นได้ตามใจชอบ ยกเว้นชั้นห้าที่ข้าอาศัยอยู่”
ณ คฤหาสน์ส่วนตัวของประทานวังมยองโฮ
เสือเหลืองที่อยู่ในร่างวังจีโฮ กล่าวทักทายพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง
เสือแดงจ้องหน้าเสือเหลืองที่กำลังยิ้ม ด้วยสายตาบ่งบอกว่าไม่เข้าใจ
“…เสือเหลือง ทำไมถึงอยากให้เราอยู่ที่นี่? ไม่ใช่ว่าโกรธที่เราสองคนทิ้งทุกสิ่งให้เจ้าดูแลตามลำพังหรอกหรือ”
คำพูดเสือแดงทำเอาเสือเหลืองนึกย้อนอดีตกลับไปไกล
‘โกรธไหมน่ะหรือ…’
เทพสวรรค์ผู้ทรงประทานพรอันแสนอ่อนโยนให้คาบสมุทรเกาหลี
เทพมนุษย์ที่ใกล้เคียงกับเทพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่
เสือครามที่วิ่งไล่ตามเทพมนุษย์ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
เสือแดงและเสือขาววิ่งเล่นไปบนทุ่งกว้าง
และผู้นำตระกูลอย่าง ‘เสือเงิน’ ซึ่งได้รับความเคารพมากกว่าใคร
บุคคลสำคัญทยอยผุดขึ้นในความคิดเสือเหลืองก่อนจะเลือนหายไป
อดีตที่ไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว ช่างเจิดจรัสจนโลกในปัจจุบันดูหม่นหมอง
‘…สหายของเราได้รับโทษไปแล้ว’
เสือขาวผู้ปรารถนาอิสระในการไปได้ทุกหนแห่ง ถูกจองจำไว้ในแดนศักดิ์สิทธิ์
เสือแดงผู้ปรารถนาให้เทพสวรรค์ทรงอภัยเผ่าหมี ถูกเผ่าหมีทรยศจนสูญเสียทุกสิ่ง
เสือเหลืองย่อมไม่มีความสุข เมื่อต้องเห็นเพื่อนสนิทแบกรับบทลงโทษไว้บนบ่า
“ข้าจะโกรธสหายที่ถูกลงทัณฑ์ได้อย่างไร”
ดวงตาที่เคยหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนทั้งสอง สร้างความเจ็บปวดให้เสือเหลืองจนเขาเบื่อหน่ายการมีชีวิต
แต่ตอนนี้แววตาของทั้งคู่เปลี่ยนไปแล้ว เสือเหลืองจึงอยากใช้เวลาร่วมกันอีกครั้ง
“เสือเงินจะต้องยกโทษให้แน่”
เสือเหลืองเดินเข้าใกล้ภาพมุมสูงของตึกเงินจรัสที่แขวนอยู่บนผนังห้องรับแขก
“ต้องขอบคุณโชอึยชิน… เขามอบเป้าหมายให้พวกเจ้า และช่วยดึงชีวิตชีวาของพวกเจ้ากลับมา”
สายตาของเสือเหลืองที่มองไปทางเสือขาวกับเสือแดง โดนยืนหันหลังให้ภาพมุมสูงของตึกเงินจรัส ไม่หลงเหลือความเบื่อหน่ายอีกต่อไป
ตามปกติแล้ว นี่คือสายตาที่โชอึยชินมองว่าเป็นลางไม่ดี
* * *
เช้าวันสุดท้ายของเดือนมีนาคม
ฉันยืนอยู่หน้าห้องเรียนของปีหนึ่งห้องหนึ่ง
ไม่ผิดจากที่คาด อูซังฮุนที่ซ้อมบาสกับชมรมช่วงเช้าเสร็จ มาถึงห้องเรียนค่อนข้างเร็ว
“โชอึยชิน? มีอะไร”
“ออกมาคุยกันหน่อย”
ฉันนำทางอูซังฮุนมายังทางเดินเปลี่ยว
เขายอมตามมาแต่โดยดี
ขณะจ้องหน้า ฉันยิงคำถาม
“รู้จักเด็กพวกนี้ไหม”
อูซังฮุนพยักหน้าเมื่อฉันเอ่ยชื่อของเด็กห้องหนึ่งสองคน
“โชอึยชิน นายรู้จักพวกเขา?”
“ไม่เลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารู้จักเลย”
ฉันค่อนข้างประหลาดใจกับสายตาอันแน่วแน่ของอูซังฮุน
“ฉันได้กลิ่นคล้ายๆ ซนมินกิจากพวกเขา”
อูซังฮุนที่เคยเกือบตายจากการทรยศ เมื่อรอดชีวิตมาได้ ดูเหมือนสัญชาตญาณของเขาจะเฉียบแหลมขึ้น
สองคนที่ฉันเอ่ยชื่อไปเมื่อครู่ คือนักเรียนที่สอบเข้าอย่างไม่ถูกต้องผ่านชเวย็อนทึก
เขาส่งเด็กในสังกัดของตัวเองเข้าเรียนในห้องหนึ่ง แล้วเตรียมฆ่าคิมชินรกเพื่อมาเป็นครูประจำชั้นห้องหนึ่งแทน
‘แต่สุดท้ายก็ผิดแผน จนทำอะไรมากไม่ได้’
ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้ก่อเรื่องอะไร
แต่ฟังจากที่อูซังฮุนเล่า ดูท่าสันดานจะยังไม่เปลี่ยน
ฉันตัดสินใจได้แล้ว
‘คงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในโรงเรียนแสงเงิน’
เดาไม่ได้เลยว่าพวกเขาจะก่อกรรมทำชั่วแบบใดบ้างในอนาคตที่แปรเปลี่ยน
ครอบครัวของเด็กเหล่านี้ร่ำรวยพอที่จะติดสินบนชเวย็อนทึก แถมภายนอกก็ยังดูปกติดี
แม้กระทั่งในเกม ทั้งสองมีพรสวรรค์ในการทำเรื่องชั่วแล้วกลบเกลื่อนให้เป็นการกลั่นแกล้งเล็กน้อย
‘ทั้งการหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง การปัดความรับผิดชอบ การเล่นแร่แปรธาตุข้อมูล ทุกแง่มุมล้วนร้ายกาจ อย่าว่าแต่โรงเรียนแสงเงินเลย ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ควรปล่อยให้มีที่ยืนในวงการเพลเยอร์’
ทั้งสองเป็นพวกมีโชค และลูกไม้ชั่วๆ ก็ได้ผลอย่างน่าทึ่ง
สามารถรอดชีวิตจากเหตุการณ์ที่นักเรียนจำนวนมากถูกสังหารโหด
ด้วยการใช้ไอเท็มเกรด SSR ผนึกทางออกฉุกเฉินสามจากสี่ช่องทางแล้วหนีไป
เพื่อให้นักเรียนคนอื่นหลบหนีได้ช้า ภัยอันตรายจะยิ่งมาหาพวกตนได้ยากขึ้น
“กำลังวางแผนอะไรอยู่ล่ะ”
“หือ?”
“โชอึยชิน สีหน้านายมันฟ้อง”
“สีหน้า…”
ฉันกำลังคิดว่าควรจะจัดการกับรากเหง้าความชั่วในโรงเรียนแสงเงินอย่างไรดี
“สีหน้าแบบเดียวกับตอนที่กำลังบดขยี้ซนมินกิ”
อูซังฮุนตบบ่าฉันพลางยิ้ม
“เสาร์นี้ว่างไหม พาเที่ยวหอหน่อย”
“ได้สิ เจอกันตอนเที่ยง กินข้าวข้างนอกนะ”
“วิดีโอคอลไปแกล้งจางนัมอุกด้วย”
ฉันกับอูซังฮุนที่กำลังหัวเราะ ช่วยกันวางแผนสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์
จางนัมอุกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโรงเรียนแสงเงิน จึงไม่มีสิทธิ์เข้ามาในเขตหอใน แต่ถึงอย่างนั้นอูซังฮุนก็อยากให้เขามีส่วนร่วม
ทำเป็นปากแข็งเนียนว่าโทรไปแกล้ง…
ถ้าภารกิจของฉันจบลงด้วยดี เห็นทีต้องให้รางวัลตัวเองด้วยการใช้เวลาพักผ่อนจางนัมอุกและอูซังฮุน
* * *
กริ่งสัญญาณเริ่มคาบบ่ายเป็นเพลงสวนสนามแบบโบราณ หรือที่เรียกว่า ‘แดชือตา’ ถูกบรรเลงโดยชมรมดนตรีดั้งเดิม
[พวกเรามาบรรเลงแดชือตา—!]
ม้ง—
เมื่อหัวหน้าชมรมดนตรีดั้งเดิมให้สัญญาณ เสียงฆ้องดังขึ้นพร้อมกับการบรรเลง
เครื่องเป่าจำพวกแตรโบราณ แตรสังข์ ปี่ และเครื่องตีอย่างกลองหนัง กลองยาว ฆ้อง และฉาบดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
ต้องขอบคุณเพลงที่คาดไม่ถึง อาการง่วงซึมในช่วงบ่ายหายเป็นปลิดทิ้งทันที
‘เพลงลมหายใจแห่งทุ่งกว้างตอนเช้าก็ไม่ได้แย่ แต่แดชือตาก็ไม่เลวเหมือนกัน’
ขณะฟังเสียงกริ่งเริ่มคาบ ฉันเปิดหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับ ‘เอนามีเบื้องต้น’ ที่เซฟไว้ในอุปกรณ์ล่วงหน้า
คาบบ่ายวันนี้คือวิชาของชเวย็อนทึก – แนะนำเอนามี
กล่าวอีกนัยหนึ่ง นี่คือคาบแรกที่กงชองวอน—ครูของฮันอี—จะได้มาสอนอย่างเป็นทางการ
“ครูชื่อกงชองวอน จะมาสอนวิชา ‘แนะนำเอนามี’ แทนครูชเวย็อนทึกที่ตอนนี้ถูกประกาศจับ หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ”
ด้านหลังโต๊ะครู มีชายมาดภูมิฐานราวกับร่างอวตารของความดียืนอยู่
‘ในเกมว่าดูเป็นคนดีแล้ว ชีวิตจริงยิ่งกว่านั้นอีกแฮะ’
ในห้องมีนักเรียนเหลืออยู่ราวสิบคน เนื่องจากเด็กปีหนึ่งย้ายหนีชเวย็อนทึกไปเกือบหมดแล้ว
แต่ในเมื่อครูประจำวิชาเปลี่ยนมาเป็นกงชองวอน สมาชิกจึงเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง
‘โชคดีที่ยังเปลี่ยนวิชาเลือกได้’
ขอบเขตการเปลี่ยนวิชาเลือกคือตลอดเดือนมีนาคม
ฮันอีกลับลำได้ทันฉิวเฉียด
เธอกำลังนั่งข้างฉันพลางมองกงชองวอนด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ
“คาบเรียนคืบหน้าไปแค่นี้เองหรือ… ยังกับนี่เป็นคาบแรก”
กงชองวอนเผยสีหน้าประหลาดใจหลังจากตรวจสอบความคืนหน้าชั้นเรียน
ชเวย็อนทึกไม่เคยสอน
เขาเอาแต่ผลาญเวลาในห้องเรียนไปกับการโอ้อวดเส้นสาย ตัดพ้อความเข้มงวดของกฎหมาย แสดงความเห็นทางการเมืองที่ไม่มีใครอยากรู้ และเอาแต่ใส่ร้ายครูคนอื่นอย่างไม่มีมูล
‘เราเกือบร่ายมนตร์นั้นออกไปแล้ว’
มีหลายต่อหลายครั้งที่ฉันอยากจะตะโกนว่า ‘เข้าเรื่องสักทีครับครู’ ซึ่งถือเป็นมนต์ต้องห้ามสำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ในคาบปกติ
ที่ฉันอดทนมาได้ตลอดเพราะไม่เคยมองว่าชเวย็อนทึกเป็นครู จึงกระดากปากที่จะเรียก
“คำถามสำคัญที่สุดสำหรับวิชานี้ก็คือ… ‘ทำไม’ … ทำไมเราต้องศึกษาเกี่ยวกับเอนามี?”
กงชองวอนเปล่งเสียงก้องกังวาน
แม้ฮันอีจะหูหนวก แต่เธอไม่ละสายตาจากใบหน้าครูแม้แต่วินาทีเดียว บ่งบอกชัดเจนว่าอยากเรียนวิชาของเขามากแค่ไหน
“วิธีตรวจจับเอนามีมีทั้งการใช้อุปกรณ์พกพา ไอเท็มการ์ด หรือสกิลวิสัยทัศน์”
นักเรียนกว่าสิบคนตั้งใจฟังสิ่งที่กงชองวอนสอน
น้ำเสียงอันลุ่มลึกเขามีอำนาจสะกดผู้ฟังให้คล้อยตาม
“คำตอบก็คือ…. เพื่อลด ‘เวลา’ … เพราะในต่างโลกที่สถานการณ์แปรเปลี่ยนได้ตลอดเวลา เราต้องตอบสนองต่อเอนามีให้ทันภายในไม่กี่วินาที”
การสอนของกงชองวอนยังคงดำเนินต่อไป
“ไม่ว่าจะเป็นการเปิดใช้งานอุปกรณ์ หรือใช้ไอเท็ม หรือใช้ทักษะ ล้วนแล้วแต่ต้องใช้เวลาทั้งสิ้น การลดขั้นตอนลงได้จะช่วยให้เราได้เปรียบ”
กงชองวอนใช้อุปกรณ์พาพกของตน บรรจุเนื้อหาของวิชา ‘แนะนำเอนามี’ ลงบนกระดานดำอิเล็กทรอนิกส์
“การศึกษาเอนามีเอาไว้ จะมีประโยชน์กับพวกเธออย่างแน่นอน”
หลังจากปฐมนิเทศวิชาแนะนำเอนามีเสร็จ กงชองวอนเริ่มคาบโดยการเขียนบางสิ่งลงบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์
ไม่ผิดจากที่คิด เป็นคาบเรียนที่คุ้มเวลาชีวิตมาก
ดีใจเหลือเกินที่อดทนเรียนคาบหมาๆ ของชเวย็อนทึกจนถึงตอนนี้
‘ถ้าเพิ่งย้ายมาเรียนหลังจากครูประจำวิชาเปลี่ยนเป็นกงชองวอน เราอาจตกเป็นเป้าความสนใจ’
เหมือนกับฮันอีที่นั่งตั้งใจเรียนอยู่ข้างๆ ฉัน
* * *
หนึ่งเมษายน วันเอพริลฟูล
ในโลกที่แล้วของฉัน วันเอพริลฟูลถือเป็นเทศกาลอย่างหนึ่งในโรงเรียนโuเวลกูดoทคอม
วางโต๊ะเรียนไปกองไว้ที่หลังห้อง หรือไม่ก็นำไม่ซ่อน
หาอะไรยัดใส่ชุดพละจนดูเหมือนหุ่นไล่กา แล้วนำไปวางไว้หลังห้อง
ใส่เครื่องแบบกลับหน้ากลับหลังแล้วนั่งเรียนสลับด้าน
นำซอสมะเขือเทศราดตัวแล้วเดินไปทั่วโรงเรียนเหมือนศพ
เด็กที่จบไปแล้วแอบใส่ชุดนักเรียนมาเนียนเรียนกับรุ่นน้อง
การกลั่นแกล้งในวันเอพริลฟูลถือเป็นกิจกรรมที่สนุกและสร้างสีสัน
ทว่า การกลั่นแกล้งในวันเอพริลฟูลของโรงเรียนแสงเงิน ถือเป็นอีกระดับที่ต่างออกไป
“อ๊าาาาา!”
“กรี๊ดดดด!”
เมื่อฉันเดินออกจากหอพักในช่วงเช้า เสียงกรีดร้องดังมาจากทางหอพักนักเรียนปีสองและสาม
มองจากไกลๆ ฉันเห็นมวลแก๊สที่ดูคล้ายเอนามีเผ่าผี ล่องลอยไปรอบๆ หอพักของพวกรุ่นพี่
‘เด็กปีหนึ่งยังไม่เคยเรียนรับมือกับเอนามี พวกรุ่นพี่ก็เลยไม่แกล้งสินะ’
ที่หอพักครูก็มีมวลแก๊สเหมือนกัน แต่ก็ถูกปัดเป่าในพริบตา
เป็นการตอบสนองที่ฉับไวตามแบบฉบับคณาจารย์หัวกะทิของโรงเรียนที่ทรงเกียรติที่สุดในเกาหลี
‘เริ่มแกล้งกันแล้วสินะ’
วันเอพริลฟูลถือเป็นงานเทศกาลเล็กๆ สำหรับโรงเรียนแสงเงินเช่นกัน
แต่ระดับการกลั่นแกล้งนั้นก้าวข้ามไปอีกเลเวล เพราะส่วนใหญ่เกิดจากมันสมองของเด็กอัจฉริยะที่มีสติปัญญาและสกิลเหนือมนุษย์
‘แค่ที่บรรยายในเกมก็น่าทึ่งมากแล้ว’
ปีสองและปีสามห้องศูนย์จะแอบวางกับดักและ ‘พอร์ทัล’ (Portal) ไปทั่วเขตส่วนกลาง และห้องเรียนบางห้องจะถูกตกแต่งใหม่จนดูเหมือนต่างโลก
ทะเลสาบสีครามในเขตโรงเรียนจะถูกแช่แข็ง หรือไม่ก็ระเหยจนแห้งเหือด หรือไม่ก็มีสัตว์ประหลาดโผล่ออกมา
‘พวกรุ่นพี่คงเครียดจากการเรียนและการบุกจู่โจมต่างโลก… ถ้าไม่มีใครบาดเจ็บ มันก็เป็นแค่การหยอกล้อกันขำๆ’
และหนึ่งในการกลั่นแกล้งที่น่าทึ่งที่สุดของวันนี้ คือหอนาฬิกาสีขาวหน้าประตูทางเข้าหลัก ที่ฉันกำลังยืนอยู่
‘ทำได้ยังไงเนี่ย…’
หอนาฬิกาสีขาวโพลนถูกเปลี่ยนให้เป็นหอป้ายไฟนีออนสีสันฉูดฉาด
ป้ายไฟนีออนรูปทรงตราโรงเรียนทั้งเล็กและใหญ่นับร้อยแผ่น ถูกแปะคลุมหอนาฬิกาจนทั่ว
กลุ่มนักเรียนที่มาถึงตั้งแต่ช่วงเช้า ส่วนใหญ่จะแหงนหน้ามองพร้อมกับอ้าปากค้าง
วันนี้บรรดาคุณครูอาจต้องเกาหัวตลอดทั้งวัน แต่นักเรียนจะเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ดังนั้น เมื่อคนในโรงเรียนแสงเงินได้ยิน ‘ข่าวนั่น’ เป็นครั้งแรก ไม่มีใครยอมเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
ในวันเอพริลฟูล คนขับแท็กซี่และผู้โดยสารสองคน เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ใกล้กับประตูหลักโรงเรียนแสงเงิน
‘ตอนแรกคิดว่าเป็นมุกตลกฝืดๆ ของพวกรุ่นพี่’
คนขับแท็กซี่มีครอบครัวต้องเลี้ยงดู
ผู้โดยสารเป็นแค่เด็กม.ต้น
เมื่อบทความถูกตีพิมพ์ในช่วงเย็น ทุกคนในโรงเรียนต่างพากันตกตะลึง
ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าอุบัติเกิดขึ้นเมื่อไร และที่ไหน
สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือ อุบัติเหตุเกิดขึ้นใกล้กับโรงเรียนแสงเงินในวันเอพริลฟูล
‘คิดวิธีรับมือไว้แล้ว’
บนดาดฟ้าของวังมยองทาวเวอร์ ซึ่งเป็นตึกระฟ้าแห่งเดียวในเขตอึนกวาง ฉันมองเห็นทั่วทั้งเขตอึนกวาง
วันนี้อากาศดี และไม่มีเมฆ
สายลมที่พัดผ่านดาดฟ้าของตึกห้าสิบห้าชั้น มอบความสดชื่นซึ่งหาจากที่อื่นไม่ได้
〈ท่านใช้แสงประทาน ‘เส้นทางเพลเยอร์’ 〉
ตัวละครที่มีสกิล ‘ตาทิพย์’
‘เนตรรู้แจ้ง’ ชองดงฮา
ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเรียนอยู่ชั้นปีสอง แสงประทานของเขาช่วยให้เราสอดส่องทุกซอกมุมของเขตอึนกวางได้ไม่ยาก
ไล่ตรวจสอบแท็กซี่ทีละคัน แล้วก็เพ่งเล็งเป็นพิเศษหากกำลังรับส่งนักเรียนมัธยมต้น
“โชอึยชิน”
ฉันรีบคลายแสงประทานทันที ก่อนจะชำเลืองไปทางต้นเสียง
วังจีโฮ
“ฉันไม่เห็นนายที่โรงเรียนน่ะ ก็เลยคิดว่าอาจจะเกิด ‘อุบัติเหตุ’ … ในฐานะประธานใหญ่ ฉันต้องห่วงนักเรียนเป็นธรรมดา”
ไอ้เวร
ดูเหมือนว่าเขาจะใช้อำนาจของประธานใหญ่ในทางมิชอบ เพื่อตรวจสอบตำแหน่งเอียร์ริงที่โรงเรียนแจกให้ฉัน
“แน่นอนว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้าง นายเคยบอกแล้วว่ามีธุระในวันเอพริลฟูล แต่ฉันสงสัยว่านายติดธุระอะไร ก็เลยลองตามมาดู… กำลังทำอะไรอยู่ล่ะ? รู้ใช่ไหมว่าที่นี่คือทรัพย์สินของฉัน?”
วังจีโฮสารภาพด้วยดวงตาเป็นประกาย
เขาไม่คิดจะปิดบังตั้งแต่แรกแล้ว…
อัตราการเข้าเรียนของปีหนึ่งห้องศูนย์วันนี้ สาหัสแน่นอน
ฉันจนปัญญาจะห้ามไม่ให้วังจีโฮทำตามอำเภอใจ
ขอโทษด้วยครับ ครูฮัมกึนยอง
“รอป้องกันอุบัติเหตุทางรถยนต์อยู่น่ะ”
“งั้นหรือ ให้ช่วยไหม”
ดูเหมือนเขาไม่สนใจเรื่องที่ฉันรู้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ถ้าเสร็จงานแล้วต้องร่วมมือกันแกล้งคนที่โรงเรียน ตกลงไหม?”
อยากแกล้งคนในวันเอพริลฟูลขนาดนั้นเชียว?
ได้เสือเหลืองมาช่วยก็ดีเหมือนกัน
ขอแค่เพิ่มโอกาสช่วยชีวิตคน จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ตราบใดที่ยังอยู่ในขอบเขตของการกลั่นแกล้ง
เมื่อฉันพยักหน้า วังจีโฮเผยรอยยิ้มสดใส
“ถือว่าตกลงนะ”
วังจีโฮปีนขึ้นไปยืนบนราวดาดฟ้า
ทำเหมือนเสือแดงตอนที่มาหาฉันครั้งแรกไม่มีผิด พวกเผ่าเสือชอบอะไรแบบนี้รึไง?
วังจีโฮรักษาสมดุลได้อย่างน่าทึ่ง พร้อมกับกางแขนกว้าง
“ฉันคนนี้คือผู้พิทักษ์แดนศักดิ์สิทธิ์ ตราบเท่าที่ต้องการ จะไม่มีความลับใดซุกซ่อนในเขตแสงเงินได้”
แล้วตึกโลกีย์ของชเวย็อนทึกล่ะ?
เพราะไม่เคยสนใจ ก็เลยไม่รู้สินะ
ซู่ว!
เมื่อเสือเหลืองแผลงฤทธิ์ บรรยากาศเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เรือนผมและดวงตาของเขากลายเป็นสีทองสว่าง
ละอองแสงสีทองค่อยๆ แผ่ออกจากร่างเป็นวงกลม
ต่อให้ไม่มีสกิลวิสัยทัศน์ แต่ฉันก็ดูออกได้ไม่ยาก ว่านี่ไม่ใช่พลังที่มนุษย์จะรับมือไหว
‘นี่น่ะหรือ อำนาจของพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์’
เสือเหลืองแทบไม่เคยแทรกแซงสิ่งใดในเพลเมโก นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาแสดงพลังที่แท้จริง
เมื่อเสือเหลืองเหยียดแขน อนุภาคสีทองกระจายไปทั่วอากาศทันที จนกระทั่งปกคลุมเขตอึนกวางทั้งหมด
ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม ‘ฝนทองคำ’ กำลังโปรยปรายลงด้านล่าง
เป็นภาพที่ตระการตาเหนือคำบรรยาย
ฉึบ!
วังจีโฮลืมตาขึ้น
ตาดำที่ดูเหมือนสัตว์ร้ายกำลังส่องแสงสีทอง
“โชอึยชิน อยู่กับนายไม่มีเบื่อจริงๆ”
ดวงตาที่กำลังส่องประกายของเขา แผ่จิตสังหารอย่างเลือนราง
“ตอนนี้มีเผ่าหมีอยู่ในเขตอึนกวาง เป้าหมายของมันคือแท็กซี่ที่กำลังขับซิ่ง”
อุบัติเหตุทางรถยนต์หน้าโรงเรียนแสงเงินในวันเอพริลฟูล
ฉันเคยคิดว่ามันเป็นแค่เหตุร้ายที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่
—
MasterGU.edited = ตัดสินบท->ติดสินบน
