“พวกมันจะทำให้ดูเป็นอุบัติเหตุ ไม่ยอมโจมตีซึ่งหน้า แต่พยายามยกบางส่วนของพื้นถนนขึ้นเพื่อเปลี่ยนแรงเสียดทาน… ลงมือประณีตมาก”
ดวงตาสีทองกำลังมองเห็นทุกความเคลื่อนไหวของเผ่าหมีที่ย่ำลงบนแดนศักดิ์สิทธิ์
“ไม่เห็นเผ่าหมีในตำนาน… มีแต่พวกเลเวลต่ำ”
“เหมือนกับเผ่าหมีผู้ฝึกสัตว์ที่ฉันจับมาได้เมื่อคราวก่อน?”
“ใช่ พวกมันมีห้าคน แต่กระจอกทั้งหมด”
เผ่าหมีผู้ฝึกสัตว์ที่เคยสู้กับแบคโฮกุน ไม่เพียงแขนทั้งสองข้างจะถูกตัดขาด แต่ยังถูกบดขยี้จนแหลก
ได้ยินว่ามันสูญเสียอำนาจในการฝึกเอนามีไปแล้ว และกำลังถูกทรมานจนแทบสิ้นสติ
คิมชินรกไม่สามารถทำร้ายเผ่าหมีได้โดยตรง แต่เขาบอกว่ากำลังทรมานอีกฝ่ายด้วยวิธี ‘สร้างสรรค์’
ฉันไม่กล้าถามว่าวิธีนั้นคืออะไร
พวกมันรับคำสั่งจาก ‘ท่านผู้นั้น’
‘ท่านผู้นั้นยุแยงว่าไม่จำเป็นต้องกลัวเผ่าเสือ’
มันเป็นใคร และมีเป้าหมายอะไร ตอนนี้ยังไม่แน่ชัดสักเรื่อง
รู้แค่ว่าคอยชักใยเพื่อทำให้เขตอึนกวางเข้าสู่จุดจบที่เลวร้าย
“ถ้าคำนึงว่าขับมาถึงนี่ได้แม้จะถูกเผ่าหมีก่อกวนตลอดทาง สกิลการขับรถของเขาต้องน่าทึ่งมากแน่… อยากได้มาเป็นคนขับส่วนตัวจังแฮะ”
วังจีโฮเสริมด้วยรอยยิ้ม
ท่าทางเขากำลังสนุก ดวงตาสีทองส่องประกายอย่างมิอาจเก็บซ่อน
“เอายังไงต่อ โชอึยชิน? พวกเราลงไปล่าดีไหม”
เผ่าหมี
เสือเหลือง
เผ่าแท้
เขตอึนกวางและโรงเรียนแสงเงิน
อุบัติเหตุทางรถยนต์
ฉันมีเวลาไม่มากนัก แต่ก็บรรจงเรียบเรียงทุกสิ่งในหัว
จนกระทั่งส่ายหน้า
“ไม่ใช่เรื่องดีที่นายจะลงไป”
ถ้าวังจีโฮเผยตัว เผ่าหมีจะเปิดฉากโจมตีรถแท็กซี่เต็มรูปแบบ และนั่นจะยิ่งทำให้พวกเราช่วยเหยื่อได้ยาก
‘ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่ามันให้ความสำคัญกับเรื่องไหนมากกว่ากัน ชีวิตของตัวเองหรือความตายของเหยื่อ’
โดยส่วนใหญ่แล้ว พวกมือสังหารมักให้ความสำคัญกับเป้าหมายก่อนชีวิตตัวเอง
ไม่รู้ว่าเผ่าหมีเป็นยังไง
‘คงต้องคำนึงถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้ก่อน’
คนขับแท็กซี่อาจไม่ใช่เพลเยอร์
นักเรียนม.ต้นที่เป็นผู้โดยสารอาจมีพลังพิเศษ แต่ก็ยังอยู่แค่ม.ต้น มิอาจเปิดใช้งานแสงประทาน
พวกเขาคงรับมือการจู่โจมของกลุ่มเผ่าหมีไม่ไหว
ต่อให้ไม่ตายก็คงเจ็บหนัก
“ลองเรียกเสือขาวกับเสือแดงมาก่อน… ถ้ามาถึงได้ในห้านาทีหรือไม่เกินสิบนาทีล่ะก็…”
จริงอยู่ หากใช้พลังทั้งหมด ฉันกับเสือเหลืองอาจปกป้องเหยื่อได้ก็จริง แต่นั่นคงประเจิดประเจ้อเกินไป
คิมชินรกเป็นลูกหลานเผ่าหมี โจมตีเผ่าหมีไม่ได้
และการระดมพลครูในโรงเรียนแสงเงินก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
สองคนที่เรียกมาได้ในสถานการณ์แบบนี้คือเสือขาวและเสือแดง
‘ถ้าจำไม่ผิด ในเกมบรรยายไว้ว่าแท็กซี่ประสบอุบัติเหตุใกล้กับทางเข้าหลักของโรงเรียน’
ตามคำบอกเล่าของวังจีโฮ เหลืออีกสิบห้านาทีกว่าแท็กซี่จะมาถึงประตูหน้า
ยังมีเวลา
‘ถ้าชาวบ้านในเขตอึนกวางและนักเรียนของโรงเรียนแสงเงินทราบเรื่องนี้ สถานการณ์จะยุ่งยากยิ่งกว่าเดิม… เราควรจัดการเผ่าหมีอย่างเงียบๆ เพื่อปกป้องแท็กซี่’
วังจีโฮเปิดใช้งานอุปกรณ์และส่งข้อความ
“ฉันเรียกเสือขาวกับเสือแดงให้แล้ว พวกเขาจะรีบมาหลังจากจัดของเสร็จ”
จัดของ?
ถึงจะไม่เข้าใจความหมาย แต่ก็โล่งใจที่มีกำลังเสริม
ส่งข้อความเสร็จ วังจีโฮคลายสภาพปัจจุบัน จนเรือนผมและดวงตากลับมาเป็นสีน้ำตาลเข้มปกติ
“วังจีโฮ นายก็จะร่วมสู้ด้วย?”
“ใช่”
“ทำไมล่ะ”
วังจีโฮดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
ต้องไม่ลืมว่าเสือเหลืองรายนี้ คือประธานกรรมการผู้เบื่อหน่ายกับทุกสิ่ง และเอาแต่พูดว่า ‘แล้วไง’ ตั้งแต่เจอกันวันแรก
แค่เพราะเราสัญญาว่าจะช่วยแกล้งคนหลังจากเสร็จภารกิจ?
วังจีโฮในตอนนี้ดูกระตือรือร้นและเอาการเอางานมาก
“สำหรับแมลงที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในรู ถ้าพวกมันเดินผ่านหน้า เป็นธรรมดาที่จะบี้ทิ้งไม่ใช่หรือ”
ไม่เลย
ถ้ารู้ว่ามีแมลงอย่างเผ่าหมีบินว่อนอยู่ในบ้าน ฉันจะรีบโทรเรียกหน่วยกำจัดแมลงมาช่วยทันที
“และในระยะหลัง ยิ่งได้คุยกับนาย นิสัยของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป ฝากตัวด้วยนะ โชอึยชิน”
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ผู้คนถึงพากันเปลี่ยนทัศนคติ
‘วังจีโฮไม่ใช่คนกลับกลอก ถ้าเขาให้สัญญาคือไว้ใจได้’
มีศัตรูห้าคน พวกเราต้องปราบให้ได้อย่างลับๆ แต่ฉันไม่รู้สึกประหม่าเลยสักนิด
ในเมื่อทางนี้มีเทพนิยายแห่งเผ่าเสือถึงสามคน
‘ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะแพ้’
* * *
วังจีโฮ แบคโฮกุน เสือแดง
ทั้งสี่เชื่อมต่อกันผ่านการโทรด้วยอุปกรณ์พกพา
เสือแดงลองติดต่อคิมชินรกแล้ว แต่เขาปลีกตัวจากคาบเรียนไม่ได้ ประกอบกับเรื่องที่มิอาจทำร้ายเผ่าหมี จึงตัดสินใจอยู่ฝ่ายเก็บกวาด
[ข้าแจ้งตำแหน่งซ่อนตัวของพวกมดปลวกให้แล้ว แยกย้ายกันไปจัดการได้]
[ตกลง]
[ตกลง เสือเหลือง]
ฉันได้ยินเสียงของเสือเหลือง เสือแดง และเสือขาวผ่านอุปกรณ์เอียร์ริง
ขณะเดียวกันก็เห็นไกลๆ ว่าวังจีโฮกำลังใช้สกิลกระโจนผ่านหลังคาของตึกในแถบใกล้เคียง
เผ่าหมีกระจายไปตามจุดต่างๆ ในเขตอึนกวาง
แบคโฮกุนและเสือแดงต่างก็แยกย้ายไปยังตำแหน่งของตัวเอง
〈ท่านใช้สกิล ‘บิน’ ของตัวละครที่เลือก〉
คราวนี้ตัวละครที่เลือกใช้ยังคงเป็น ‘ครูพิสดาร’ เผ่ามังกรแท้ ยงเจกอน
แต่เป็นการใช้แบบยังคงรูปลักษณ์โชอึยชินไว้
‘น่าเสียดายที่ใช้ได้แค่ในเวลาสั้นๆ … และศาสตร์แห่งมิติก็เป็นสกิลหายากมาก ไม่สะดวกที่จะใช้ต่อหน้าผู้คน… แต่ในสถานการณ์แบบนี้ นี่คือตัวเลือกที่ดีที่สุด’
วังจีโฮวางอาสาการเผ่าหมีสองคน
เสือแดงและเสือขาวจะจัดการอีกสาม
ฉันมีหน้าที่คุ้มกันแท็กซี่
‘พวกเขาคงคิดว่าเรารับมือเผ่าหมีไม่ไหว’
แต่ถ้าคำนึงจากพลังต่อสู้ของเผ่าเสือทั้งสามและเส้นทางเพลเยอร์ของฉัน การได้รับหน้าที่คุ้มกันก็ถูกต้องแล้ว
‘เพราะเรายืดหยุ่นและรับมือกับสถานการณ์ได้หลากหลายที่สุด’
ขณะบิน ฉันหยิบอาวุธเวทมนตร์ออกมา
อาวุธเวทมนตร์เกรด SR ที่เคยใช้พัดบังยุนซบลอยขึ้นฟ้า ‘ไม้เท้าเรียกลมจรัส’
ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะเลี่ยงการใช้ศาสตร์แห่งมิติของยงเจกอนให้มากที่สุด
〈ทักษะ ‘สรรพภัณฑ์’ ถูกกระตุ้น 〉
‘ระหว่างใช้แสงทางเพลเยอร์ เรายังใช้สกิลปกติของโชอึยชินได้’
สกิลสรรพภัณฑ์ถูกกระตุ้นทันทีที่งัดไม้เท้าออกมา
เพราะแม้แต่สกิล ‘เมนูพิเศษ’ ก็ยังใช้ได้ระหว่างเส้นทางเพลเยอร์ สรรพภัณฑ์จึงไม่มีข้อยกเว้น
ฉันสวมไอเท็มเกรด SR+ ‘ผ้าคลุมล่องหนของผู้ตรวจสอบ’ แล้วไล่ตามแท็กซี่ไป
‘ชุดเกราะตัวนี้อาจตบตาเผ่าแท้ เอนามีระดับสูง และเพลเยอร์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ช่วยหลบเลี่ยงการถูกคนทั่วไปบันทึกภาพ’
เมื่อติดอาวุธและชุดเกราะเสร็จ
ฉันใช้สกิลบินเพื่อข้ามอาคารแล้วหลังเล่าบนถนนที่แท็กซี่กำลังวิ่ง
การโจมตีจากเผ่าหมีน่าจะหยุดลงแล้ว คนขับแท็กซี่เริ่มลดความเร็วลงและกลับมาขับตามจังหวะตัวเอง
เปรี้ยง!
วาบ!
ในซอยฝั่งตรงข้ามกับถนนที่แท็กซี่วิ่ง ฉันเห็นแสงสีขาวและสายฟ้าสีแดงสว่างขึ้นเป็นครั้งคราว
ดูเหมือนเสือขาวและเสือแดงจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ
‘อยากเห็นวังจีโฮต่อสู้เหมือนกันแฮะ’
วังจีโฮออกไปจับเผ่าหมีที่อยู่ไกลออกไป
ที่เสือแดงกับเสือขาวต้องร่วมมือกัน ไม่ใช่เพราะพวกเขาต่อสู้ไม่เก่ง แต่เพราะขาดทักษะในการจับกุมศัตรู
‘วังจีโฮคงเป็นประเภทสารพัดประโยชน์… สมแล้วที่เป็นเทพนิยายเผ่าเสือผู้ไม่ได้รับดีบัฟ’
แท็กซี่ที่ฉันได้รับผิดชอบยังคงปลอดภัยไร้ปัญหา
‘ถ้าแท็กซี่จอดที่หน้าประตูโรงเรียนแสงเงินเมื่อไร เราคอยโผล่ไปถามว่าจะไปไหน… แค่นี้ก็เป็นอันจบ’
เนื่องจากเป็นโรงเรียนมัธยมปลายใจกลางเมืองที่ต้องรองรับนักเรียนกว่า 1,500 คน ใกล้กับทางเข้าหลักจึงเต็มไปด้วยร้านฟาสต์ฟู้ด โรงภาพยนตร์ คาเฟ่การ์ตูน ร้านเกม VR ร้านเกมอาเขต ร้านสะดวกซื้อ ร้านเครื่องเขียน และอื่นๆ อีกมาก
แท็กซี่กำลังขับผ่านย่านใจกลางเมืองแล้วตรงไปทางประตูโรงเรียน
‘ว่าแต่… ทำไมถึงต้องมาที่โรงเรียนแสงเงิน? ทำไมถึงถูกเผ่าหมีไล่ล่า? ไม่คนขับแท็กซี่ก็ผู้โดยสารมีความสัมพันธ์กับเผ่าเสือ?’
ช่างเถอะ ไว้ถามตอนที่พวกเขาจอดหน้าประตูโรงเรียนก็แล้วกัน
เนื่องจากโรงเรียนมีบาเรียครอบ ยังไงรถก็ขับเข้าไปไม่ได้
อย่างไรก็ดี แท็กซี่ไม่ได้ลดความเร็วลงทั้งที่เริ่มเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
‘คิดจะทำอะไร…! ถ้าไม่ลดความเร็วตอนนี้จะเบรกยากแล้วนะ…’
เดี๋ยวก่อน
คนขับแท็กซี่ที่บึ่งรถด้วยดวงตาเบิกกว้างจนถึงเมื่อครู่ ตอนนี้เอาแต่นั่งนิ่งในท่าจับพวงมาลัย
ดวงตาเหลือกขึ้นจนเห็นแต่ตาขาว
‘คนขับหมดสติไปแล้ว…!’
โดนสกิลประเภทอัมพาตเข้าไป?
เขาอาจจะอัมพาตมาสักพักแล้ว แต่กัดฟันจนได้จนถึงเมื่อครู่
ฉันไม่ทันสังเกตเห็นเพราะคนขับมีจิตใจเข้มแข็งและมีจิตวิญญาณของมืออาชีพสูงเกินไป
บรืนนนน!
เสียงเครื่องยนต์ของแท็กซี่คำรามดังเป็นพิเศษ
‘จริงอยู่ ระบบบาเรียของโรงเรียนแสงเงินจะส่งสัญญาณเตือนไปยังยานพาหนะที่เข้าใกล้ด้วยความเร็วสูงพร้อมกับทำการเบรกอัตโนมัติ…’
แต่ด้วยโมเมนตัม เห็นทีรถแท็กซี่คงเลี่ยงการพุ่งชนทางเข้าหลักไม่ได้
ทั้งคนขับแท็กซี่และเด็กม.ต้นในรถ ต่างก็เป็นคนนอกที่ยังไม่ได้ลงทะเบียนกับบาเรีย
แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการพุ่งชนกำแพงด้วยความเร็วสูง
‘ใช้เวทมนตร์ไม่ทันแล้ว… เหลือแค่ศาสตร์แห่งมิติเท่านั้น!’
คำนึงจากความเร็วและน้ำหนักของแท็กซี่ จำเป็นต้องใช้พลังอย่างมากในการหยุด
หากต้องพึ่งพาเวทมนตร์ระดับสูง นั่นคงไม่ทันการ
ไม่สนว่าจะถูกเสือเหลืองจับผิดได้หรือไม่ได้ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้ศาสตร์แห่งมิติ
‘…ไว้ค่อยคิดข้อแก้ตัวหลังจากช่วยแท็กซี่ได้ก็แล้วกัน’
เสียงของระบบดังขึ้นพร้อมกับการบิดเบี้ยวของมิติ
ฟ้าว—!
ทันใดนั้น กระแสลมที่อ่อนโยนปกคลุมรถแท็กซี่แล้วยกจนลอย
ไม่ใช่พลังของฉัน
‘ฝีมือใคร?’ ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
ใกล้กับทางเข้าหลัก เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนโรงเรียนแสงเงินกำลังใช้ศาสตร์แห่งลม
‘หรือว่า…!’
เด็กผู้ชายที่ฉันเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง
หนึ่งในตัวละครที่ควบคุมได้
〈เรียกดูข้อมูลส่วนบุคคลของ ‘ซาวอลเซอึม’ 〉
[ชื่อ] ซาวอลเซอึม
[สมญา] ลูกหลานของผู้ส่งสารแห่งปัจฉิมราชวงศ์, นักเรียนปีหนึ่งโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงิน
[พรคุ้มครอง] คำแนะนำจากเผ่าระกา (ไก่) , ‘เรียกหาข้าเมื่อเจ้าต้องการบิน’
[แสงประทาน] (ปิดใช้งาน)
[สถานะ] ปกติ
[ค่าสถานะโดยรวม] Lv.14
[สกิล]
ส่งสาร Lv.5
บิน Lv.2
ศาสตร์แห่งลม Lv.4
…
…
…
ซาวอลเซอึมกำลังใช้ศาสตร์แห่งลม
ลูกหลานของผู้ส่งสารแห่งปัจฉิมราชวงศ์ที่ตกหลุมพรางของชเวย็อนทึก จนถูกจับไปขายงานประมูลมายา
‘ผนึกของแสงประทานและสกิลคลายออกแล้ว…ในส่วนของสมญานามก็มีการเพิ่ม ‘นักเรียนปีหนึ่ง’ เข้ามา… ไปได้รับพรคุ้มครองจากเผ่าระกาตอนไหน?’
ซาวอลเซอึมใช้ศาสตร์แห่งลมด้วยสีหน้าแววตาสดใส แถมยังมีเนื้อหนังเพิ่มขึ้นมาก
ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่เขาดูสูงขึ้นเล็กน้อย
ฟ้าว!
แท็กซี่ถูกสายลมยกลอยราวกับก้อนสายไหม
ซาวอลเซอึมควบคุมลมได้ดังใจดุจดังวิหคกระพือปีก
“โรงเรียนแสงเงินมีบาเรียปกคลุมอยู่ คุณจะขับเข้าไปไม่ได้นะครับ! ช่วยดับเครื่องยนต์ได้ไหม? ผมคงปล่อยผ่านไม่ได้”
ซาวอลเซอึมเงยหน้ามองแท็กซี่ด้วยสีหน้าลำบากใจ
แท็กซี่หมดสติไปแล้ว แต่นักเรียนม.ต้นที่เบาะหลังเอื้อมมือมายังเบาะคนขับเพื่อดับเครื่อง
เมื่อเสียงเครื่องยนต์ดับสนิท ซาวอลเซอึมค่อยๆ ลดระดับแท็กซี่ลงมา
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ? คราวหลังอย่าหลับในสิครับ มันอันตรายนะ”
ซาวอลเซอึมประเมินว่าคนขับแค่หลับในไปเฉยๆ
‘จะให้เขาเข้ามาพัวพันกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้’
หลังจากแปลงไอเท็มทั้งหมดกลับเป็นการ์ด ฉันรีบวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ
“นี่…”
ได้ยินที่ฉันเรียก ซาวอลเซอึมรีบหันมามองด้วยความตกใจ
แต่ก็เผยความโล่งอกเมื่อเห็นเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกัน
“อ…อรุณสวัสดิ์ครับ!”
“สวัสดี แต่ไม่ต้องสุภาพก็ได้ พวกเราอยู่ปีเดียวกัน ดูจากสีป้ายชื่อสิ”
และน่าจะอยู่ห้องเดียวกันด้วย
คำนึงจากประวัติและภูมิหลังของซาวอลเซอึม มีโอกาสสูงมากที่จะถูกส่งมาเรียนห้องศูนย์ที่ปลอดภัยมากกว่า
เพราะนั่นแปลว่าจะอยู่ภายใต้ความดูแลของ ‘ศรสวรรค์’ ฮัมกึนยอง หนึ่งในบุคลากรที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนแสงเงิน
นอกจากนั้น ห้องอื่นที่มีนักเรียนห้าสิบคนอยู่แล้ว มีอัตราเข้าเรียน 100% มาตลอดยกเว้นนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศระยะสั้น ดังนั้น ซาวอลเซอึมที่หยุดเรียนไปตลอดเดือนมีนาคมเพื่อพักรักษาตัว จะเด่นสะดุดตาเกินไปจนอาจเป็นอันตราย
จูเก่อแจกอลคงกังวลในประเด็นดังกล่าว และส่งเขามาเรียนห้องศูนย์
เขาพูดด้วยอาการประหม่า
“ผ…ผมเพิ่งมาเรียนเป็นวันแรก เพิ่งเคยเจอเพื่อนรุ่นเดียวกันน่ะครับ”
ใช่แล้ว เซตติ้งของเขาเป็นแบบนั้น
รอบตัวซาวอลเซอึมมีแต่ผู้ใหญ่ จึงไม่เคยคุยกับคนที่อายุน้อยกว่าหรือเท่ากัน
แม้แต่ในเกม ก็ยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าเขาจะเลิกพูดสุภาพกับจูซูย็อก
“แล้วแต่ถนัดเลย ว่าแต่ทำไมถึงเพิ่งมา? เลยเวลาเข้าเรียนมาตั้งนานแล้ว”
ถึงเด็กโดดเรียนอย่างฉันจะไม่มีสิทธิ์พูดก็เถอะ
เขาตอบด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ผมกำลังจะย้ายเข้าหอพัก ก็เลยอยากมาโรงเรียนวันแรกด้วยการเดิน แต่ดันหลงทางไปหลายครั้ง จึงใช้เวลานานกว่าปกติน่ะครับ”
เดินมาจากบ้าน?
ที่นี่ไกลจากสวนกังดงในย่านย็อนฮีมาก
มีกี่ปอดกันเนี่ย
“วันนี้สายลมสดชื่น ตามทางก็เต็มไปด้วยเรื่องแปลกๆ … ผมเพิ่งเคยมาโรงเรียนเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สอบเข้า… ปกติแล้วหอนาฬิกาเป็นสีนี้หรือครับ? จำได้ว่าเป็นสีขาว… แต่พอตกแต่งด้วยไฟนีออนก็ดูดีไปอีกแบบ”
ซาวอลเซอึมสาธยายความประทับใจระหว่างทางมาโรงเรียน ให้ฉันที่เพิ่งเคยพบกันเป็นครั้งแรกฟัง
ทั้งตึกรามบ้านช่อง รถยนต์ แอร์ชัตเทิล และสภาพอากาศ
มันยอดเยี่ยมขนาดนั้นเชียว?
‘แต่ก็ดีแล้ว’
ซาวอลเซอึมได้กลับมาเรียนสักที
แต่ก่อนอื่นเลย เขาไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก
“ถ้านายเพิ่งเคยมาโรงเรียน ก็ควรรีบเข้าเรียนให้เร็วที่สุด ฉันจะรับไม้ต่อตรงนี้ให้เอง”
“จริงด้วย! ลืมไปเลย ผมต้องไปเข้าเรียน… รบกวนด้วยนะครับ!”
“อื้อ รีบไปเถอะ”
“ขอบคุณครับ!”
ซาวอลเซอึมที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน คำนับฉันอย่างนอบน้อม
“บ๊ายบาย!”
ซาวอลเซอึมเปิดแผนที่โฮโลแกรมแล้วรีบวิ่งไปทางเขตปีหนึ่ง
คงเร็วกว่านี้ถ้าเขาใช้สกิลบิน แต่ดูเหมือนจะอยากเดินสองขาไปให้ถึงห้องเรียนด้วยตัวเอง
วันนี้เป็นวันเอพริลฟูล
คงมีอะไรน่าสนุกๆ ให้ดูอีกเพียบ โดยเฉพาะระหว่างทางจากประตูหลักไปตึกปีหนึ่ง
‘โล่งอกไปที อัตราการเข้าเรียนของห้องศูนย์เพิ่มขึ้นแล้ว’
ถึงฉันกับวังจีโฮจะโดดก็เถอะ
[โชอึยชิน จัดการเสร็จแล้ว]
[ข้าด้วย กำลังจะไปที่ประตูหน้า]
เสียงของวังจีโฮกับแบคโฮกุนดังจากเอียร์ริง
ป้องกันอุบัติเหตุไว้ได้สำเร็จ
แถมยังจับเผ่าหมีได้กลุ่มหนึ่ง
ที่ยังเหลือตอนนี้ก็คือ
‘ต้องสืบหาต้นตอของเรื่องราว’
เมื่อยืนยันว่าซาวอลเซอึมลับสายตา ฉันเปิดประตูแท็กซี่
ตอนนี้หน้าทางเข้าหลักของโรงเรียนแสงเงินกำลังปลอดคน
‘โชคดีที่เป็นวันเอพริลฟูล ถึงใครจะเห็นแท็กซี่ลอยขึ้นๆ ลงๆ ก็คงเข้าใจว่าเป็นการเล่นสนุกของนักเรียน’
ฉันพูดกับเด็กม.ต้นที่ดูตื่นตระหนก
“บาดเจ็บตรงไหนไหม”
“…ไม่”
“กำลังจะไปไหนล่ะ”
ถึงจะเห็นๆ อยู่ว่าพุ่งเข้ามาที่ประตูโรงเรียนแสงเงินก็เถอะ
“อ…เอ่อ ในโรงเรียนแสงเงิน…”
“ถ้าคนนอกต้องการจะเข้าโรงเรียน ต้องได้รับอนุญาตล่วงหน้าเสียก่อน ได้บัตรผ่านมาหรือยัง?”
“ไม่…”
ฉันพยายามพูดอย่างสุภาพที่สุด
“ถ้าไม่มีบัตรผ่านก็คงเข้าไปไม่ได้ อยากพบใครเป็นพิเศษไหม? จะได้เรียกมาให้”
“อื้อ!”
โชคดีจริงๆ ที่สวมชุดนักเรียน
ซาวอลเซอึมยอมเชื่อใจฉันและทำตามที่พูด
เด็กม.ต้นก็สนทนาด้วยสีหน้าแจ่มใส
“มาพบประธานวังมยองโฮครับ!”
มาหาเสือเหลือง?
เหตุการณ์นี้เกี่ยวพันระหว่างเผ่าเสือกับเผ่าหมีจริงๆ
“โชอึยชิน ฉันจับเผ่าหมีทั้งหมดส่งให้เสือแดงแล้ว คนในรถปลอดภัยไหม”
วังจีโฮพูดด้วยเสียงผ่อนคลายจากด้านหลัง
สถานการณ์ราบรื่นดีสินะ
“ปลอดภัย คนขับรถหมดสติ เด็กในรถไม่เป็นไร แต่เขาบอกว่ามาหาท่านประธาน”
วังจีโฮชะโงกหน้าเข้าไปในรถที่มีเด็กม.ต้นนั่งอยู่
“หืม…”
ได้เห็นหน้าเด็กม.ต้น วังจีโฮพลันยืนตัวแข็ง
สายตาบ่งบอกถึงความไม่เชื่อ
เกิดอะไรขึ้น?
“เสือ… เงิน…”
หือ? เสือเงิน?
ไม่เคยได้ยินมาก่อน… หนึ่งในเผ่าเสือ?
“ท่านคือเสือเหลืองสินะ”
วิธีพูดของเด็กม.ต้นเปลี่ยนไปทันที
และทันทีที่เห็นวังจีโฮ เขาเรียกอีกฝ่ายว่าเสือเหลืองโดยไม่ลังเล
แม้วังจีโฮจะใส่ชุดนักเรียนที่ติดป้ายชื่อว่า ‘วังจีโฮ’ อยู่ก็ตาม
เด็กม.ต้นลงจากรถแล้วทักทายอย่างสุภาพ
“ยินดีที่ได้รู้จัก ลูกหลานของเสือเงินขอคารวะท่านเสือเหลือง”
ได้ยินแบบนั้น ฉันมั่นใจทันที
โศกนาฏกรรมในวันเอพริลฟูลไม่ใช่แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์
แต่เป็นแผนลอบสังหารลูกหลานเผ่าเสือโดยเผ่าหมี
—
MasterGU.edited = คนรับรถ->คนขับรถ
