“สภานักเรียน? ที่นั่นงานเยอะจะตาย ทำไมพี่ถึงอยากให้โชอึยชินไปทำ?”
“ว่าไงนะ? อึยชินดูไม่เห็นจะสนใจบาสฯ ตรงไหน เขาควรมาเป็นสภานักเรียนเพื่ออนาคตของตัวเอง”
“พี่พูดอะไร? แน่ใจได้ยังไงว่าโชอึยชินไม่ชอบเล่นบาสฯ”
หาจังหวะแทรกไม่ได้เลยแฮะ
“เฮ้ย! นั่น! ลมสลาตันรักษา! รุ่นพี่อูซังฮี!”
“ฉันเคยเห็นเธอออกทีวีสองสามครั้ง เป็นเพลเยอร์ที่ได้รับพรคุ้มครองจากเบื้องบน―อาร์เคีย+”
“ตัวจริงสวยกว่าอีกแฮะ”
“พี่สาวอูซังฮุนสินะ… เข้าไปตีสนิทดีไหม”
“ลมแห่งแสงรักษา… ลมแห่งแสงรักษา… เป็นฉายาที่เข้ากันดีจริงๆ”
ผิดแล้วไอ้หนู
ชื่อในวงการเพลเยอร์ของอูซังฮีคือ ‘ลมสลาตันรักษา’ ต่างหาก
เขียนด้วยตัว ‘คลั่ง’ ไม่ใช่ ‘แสง’ เจ้าพวกเด็กปีหนึ่งไร้เดียงสา
อูซังฮีเองก็คงได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กปีหนึ่ง
เธอปล่อยผมยาวสลวยที่ผ่านการดูแลเป็นอย่างดีทิ้งตัวลงตามธรรมชาติ จากนั้นก็หันไปส่งยิ้มอ่อนหวานให้กลุ่มเด็กผู้ชาย
“โอ้…!”
“ส…สุดยอด…!”
“สวยจัง…”
ได้รับเสียงฮือฮาอย่างล้นหลาม
เห็นภาพดังกล่าว อูซังฮุนทำหน้าสิ้นหวังราวกับกำลังเผชิญฝันร้ายขณะถูกเอนามียักษ์โจมตี
“บรึ๋ย…”
เขารีบใช้มือลูบแขนประหนึ่งกำลังขนลุกชูชัน
อูซังฮีไม่ตอบสนอง เพียงอมยิ้มเล็กน้อย แต่เดาว่าหลังจากกลับถึงบ้าน แผ่นหลังของอูซังฮุนคงถูกฟาดด้วย ‘หัตถ์คมมีด’ Lv.3
สิ่งช่วยควบคุมสถานการณ์คือกริ่งของโรงเรียน
[Amazing grace how sweet the sound―]
ดูเหมือนว่ากริ่งหมดคาบของวิชานี้จะอยู่ในความดูแลของชมรมขับร้อง
ขับร้อง Amazing Grace ในยามเช้า
นับว่ารสนิยมไม่เลว
เสียงโซปราโนแสนไพเราะที่กระจายไปตามลำโพง ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศห้องเรียนได้ชะงักงัน
“ลองเก็บไปคิดดูนะ ติดต่อหาพี่ได้ทุกเมื่อ อึยชิน”
“โชอึยชิน ไว้เจอกันนะ”
“ครับ ไปดีมาดีนะพี่ซังฮี แล้วเจอกันซังฮุน”
เมื่อทั้งสองเดินจากไป ความวุ่นวายก็จบลง
ฮัมกึนยองเรียกฉันไปพบ
“อยากเป็นกรรมการรักษาระเบียบไหม”
แม้จะยังเช้าอยู่ แต่ฉันได้รับคำเชิญไม่ขาดสาย
ตอนนี้ก็สามองค์กรแล้ว ไล่ตั้งแต่สภานักเรียนที่ต้องผ่านการแนะนำจากคนใน ชมรมบาสฯ ที่อูซังฮุนชักชวน มาจนถึงกรรมการรักษาระเบียบ
‘ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เป็นกรรมการรักษาระเบียบ นักเรียนต้องผ่านการรับรองจากครูก่อน’
แม้จะเพิ่งผ่านไปแค่หนึ่งสัปดาห์ แต่ดูเหมือนฉันจะสร้างความประทับใจให้ฮัมกึนยองได้แล้ว
‘เพราะรอดจากการสอบเข้า? หรือเพราะช่วยชีวิตอีเรนาไว้? หรือเพราะเหตุการณ์กับบังยุนซบ?’
หรือทั้งสาม?
จากบรรดาเด็กปีหนึ่งทั้งหมด นักเรียนที่ได้รับคำชักชวนจากทั้งสภานักเรียนและกรรมการรักษาระเบียบมีแค่ฉัน จูซูย็อก และอันดาอิน
“ขอบคุณสำหรับคำเชิญ ผมขอคิดดูก่อนได้ไหม”
ฉันประวิงเวลาไปก่อน ด้วยเกรงว่าอาจเกิดสถานการณ์ไม่คาดฝัน
“ตกลง ลองเก็บไปคิดดูนะ”
ระยะเวลาการสมัครเข้าชมรมอย่างเป็นทางการจะหมดลงสุดสัปดาห์นี้
แม้หลังจากนั้นจะยังสมัครได้อยู่ แต่ขั้นตอนจะซับซ้อนกว่ามาก
ฉันต้องตัดสินใจให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้
* * *
เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันวิ่งไปตามเส้นทางขึ้นเขาปีกสวรรค์
ถึงจะไม่เจอเจ้าก้อนสำลี แต่ก็ได้พบบุคคลที่ไม่คาดคิด
ไม่ใช่ใครนอกจากนางเอกของโลกใบนี้—อันดาอิน
‘อันดาอิน…!’
ระหว่างกำลังวิ่งไปตามทาง เธอกระโดดลงมาจากต้นสนพร้อมกับสบตาฉัน
อันดาอินกล่าวทักทายพลางปัดเข็มสนออกจากเสื้อผ้า
“สวัสดี… โชอึยชินห้องศูนย์ใช่ไหม”
แม้ฉันจะคาดเดาไว้แล้วว่า ถ้าหาเจ้าก้อนสำลีไม่พบสักที คงมีโอกาสได้เจอกับเธอในสักวัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้พบกันตั้งแต่ยังไม่หมดเดือนมีนาคม
เหตุผลที่อันดาอิน ซึ่งไม่มีจุดเชื่อมโยงอะไรกับฉันเลย กล่าวคำทักทายคงเป็นเพราะคิมยูรี
“ฉันได้ยินเรื่องของเธอจากคิมยูรีแล้ว เป็นเพื่อนสมัยเด็กใช่ไหม”
“ใช่!”
รอยยิ้มอันสดใสของอันดาอิน ทำเอาดอกบานเย็นด้านหลังดูหมองลงทันที
ถ้าได้มาเห็นอันดาอินในตอนนี้ จูซูย็อกคงหงายหลังไปอีกรอบแน่ๆ
“ฉันก็ได้ฟังเรื่องของนายจากยูรีแล้วเหมือนกัน… ซูเปอร์โนว่าไร้นามแห่งห้องศูนย์… ยูรีเป็นหัวหน้าห้อง ส่วนนายเป็นรองฯสินะ”
ดูเหมือนอันดาอินจะให้ความสำคัญกับคิมยูรีมาก
เธอคือตัวอย่างของคนที่ประสบความสำเร็จโดยไม่พึ่งพาฐานะทางบ้าน
ครอบครัวต่ำกว่าชนชั้นกลางเล็กน้อย รอบตัวไม่มีใครเป็นเพลเยอร์
แต่เมื่อเริ่มมีชื่อเสียง อันดาอินจะได้พบปะผู้คนแค่สองประเภท
หนึ่ง พวกสติเพี้ยนที่จ้องจะอิจฉาความงามและพรสวรรค์ของเธอ
และสอง คนที่เทิดทูนเธอเยี่ยงเทพแทนที่จะเป็นมนุษย์
ทั้งสองกลุ่มทำให้อันดาอินรู้สึกโดดเดี่ยว
‘ก่อนจะได้เจอกับคิมยูรี ไม่มีใครที่อันดาอินเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก’
จนกระทั่งเธอได้พบกับคิมยูรีซึ่งย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันก่อนที่จะเรียนจบชั้นประถม นับแต่นั้น โลกของอันดาอินก็เปลี่ยนไป
ไม่นานทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิท มิตรภาพของพวกเธอดำเนินไปตลอดช่วงมัธยมต้น และสานต่อมายังโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงิน
“ยูรีเล่าอะไรให้ฟังบ้างไหม”
อันดาอินยังไม่เข้าใจว่าทำไมคิมยูรีถึงเลือกเรียนห้องศูนย์ด้วยตัวเอง
อ้างอิงจากในเกม คิมยูรีปิดบังเรื่องที่เธอหวาดกลัวแสงประทานของตัวเอง มิให้ใครรับรู้ไปจนวันตาย
โดยเฉพาะอันดาอิน
“ฉันไม่ได้คิดว่าห้องศูนย์แย่หรอกนะ แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมยูรีถึงเลือกแบบนั้น…”
จากมุมมองของคนเล่นเกม ฉันรู้เหตุผล แต่เลือกที่จะไม่พูด
“ได้ยินว่าเธอชอบที่ห้องเรียนกว้างๆ นะ”
“หือ…”
“ห้องของเรามีนักเรียนไม่ถึงยี่สิบคน แถมส่วนใหญ่ก็ไม่เข้าชั้นเรียน”
อันดาอินมีสีหน้ามืดมนทันที
คงสังเกตเห็นว่าฉันจงใจเลี่ยงตอบในสิ่งที่เธออยากรู้
“จะห้องไหนก็ไม่เห็นสำคัญ พวกเธอยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ใช่หรือ”
ได้ยินคำพูดฉัน ใบหน้าหม่นหมองของอันดาอินสดใสขึ้นเล็กน้อย
หลังจากยืนยันเนื้อแท้ของอีกฝ่าย ฉันตัดสินใจถามในสิ่งที่คาใจมาตลอด
“เห็นลูกสุนัขแถวนี้บ้างไหม”
“ลูกสุนัข?”
“ลูกสุนัขขนสีขาว…”
“อ๋อ… ฉันเคยเห็นคนจูงลูกสุนัขเดินเล่นอยู่นะ ถึงขาจะดูกะเผลก แต่ก็น่ารักเหมือนก้อนสำลี”
เดี๋ยวนะ
คำพูดอันดาอินทำให้สมองของฉันเริ่มรวน
หรือจะมีเจ้าก้อนสำลีอีกตัวที่ขากะเผลกเหมือนกัน?
สมองฝั่ง ‘มองโลกในแง่ดี’ เริ่มทำงาน
“เหมือนกับตัวที่ฉันรู้จักเลย เจ้าของหน้าตาเป็นยังไง?”
“บังเอิญเห็นในตอนที่เดินสวนกันระหว่างการฝึก ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเป็นผู้ชาย”
สมองฝั่ง ‘มองโลกในแง่ดี’ หยุดทำงานทันที
รอยยิ้มของอันดาอินทำให้ฉันมั่นใจ
โลกนี้ไม่มีเจ้าก้อนสำลีขากะเผลกตัวอื่นอีก
เจ้าก้อนสำลีที่เคยเป็นสัตว์เลี้ยงของอันดาอินในเกม ตอนนี้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของใครบางคน
ทำไมล่ะ? ทำไมถึงต่างจากในเกม?
‘เจ้าของเป็นผู้ชาย… ยังฟันธงไม่ได้’
ดูเหมือนอันดาอินจะไม่ได้สนใจเจ้าของลูกหมามากนัก ซักไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
ถ้าอันดาอินไม่เก็บเจ้าก้อนสำลีไปเลี้ยง มันก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย และฉันก็ไม่ต้องคอยเป็นกังวล
ความพยายามในการค้นหาเจ้าสำลีของฉัน จบลงโดยไม่เกิดประโยชน์อันใด
แต่นั่นก็ทำให้ได้รู้ว่าการวิ่งขึ้นเขาปีกสวรรค์เป็นเรื่องที่น่าสนุก เห็นทีคงต้องออกมาวิ่งให้บ่อยกว่านี้
* * *
เขตหอพักนักเรียนปีหนึ่ง
ฉันกำลังเดินกลับห้องบนชั้นสิบเจ็ด โดยระหว่างทางต้องผ่านพื้นที่ส่วนรวมโนiวลกูดอทคอม
ทันใดนั้น หนึ่งในนักเรียนที่กำลังนั่งดูรายการวาไรตี้บนทีวีจอยักษ์ในพื้นที่ส่วนรวม โพล่งขึ้นกะทันหัน
“อึยชิน!”
ประธานสมาคมปีกธรณี ซองซีวาน
“ตอนนี้ยุ่งอยู่ไหม? ขอแวะไปที่ห้องได้รึเปล่า?”
ถึงจะไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ฉันก็ไม่ได้รีบร้อนถึงขนาดต้องผลักไสประธานหอพัก
“ได้ครับ ตามมาเลย”
ซองซีวานหยิบกล่องใบที่ใหญ่และสวยที่สุดจากกล่องจำนวนมากบนโต๊ะ แล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟา
“ขอตัวก่อนนะ พวกนายก็อย่าลืมกลับเข้าห้องก่อนเวลาล่ะ”
“ครับ! ขอบคุณสำหรับขนมครับรุ่นพี่!”
“พี่ซีวาน ไปดีมาดีนะ!”
“ครูครับ ไปกันเถอะ”
ครูครับ?
เมื่อลองตั้งใจมอง ไม่ไกลออกไปมีคิมชินรก ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงมุมพื้นที่ส่วนรวม
เขาใช้หมุดโลหะยึดกระดาษลงบนกระดานข่าวที่ทำจากไม้คอร์ก
มีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังชอบกระดาษมากกว่าโฮโลแกรม เห็นทีคงต้องบันทึกเรื่องนี้ลงสมองเผื่อเอาไว้
หลังจากเก็บหมุดที่เหลือ คิมชินรกเดินตามซองซีวานมาที่ห้องของฉัน
‘ดูเหมือนคิมชินรกก็มีธุระกับเรา’
เมื่อเข้ามาในห้อง ซองซีวานยื่นกล่องมาให้
“พี่ๆ ที่เรียนจบไปแล้วส่งขนมกลับมาให้สมาคมปีกธรณี แต่เหลือเยอะเกินจนต้องนำมาแจกให้เด็กปีหนึ่ง กล่องนี้ฉันเตรียมไว้ให้อึยชินโดยเฉพาะ”
กล่องที่ห่อด้วยกระดาษเกาหลีโบราณอย่างประณีต มีโลโก้พิมพ์ด้วยฟอนต์ลายมือเป็นคำว่า ‘ขนมต็อกกระต่ายจันทร์’
เป็นชุดขนมต็อกครบเซตที่ขายในร้านต็อกหรูหรา ซึ่งดำเนินกิจการโดยเผ่าแท้ (กระต่าย)
‘ต้องใช้เวลาจองนานนับเดือน แถมยังราคากล่องละหลายแสนวอน!’
เมื่อแกะกล่องออกมา ด้านในเต็มไปด้วยขนมต็อกหลากหลายรูปแบบ บรรจุอยู่ในกล่องเล็กกล่องน้อยที่สวยงาม
ขนมต็อกนึ่ง ขนมต็อกถั่วแดง ขนมต็อกคลุกถั่ว ขนมต็อกสีรุ้ง ขนมต็อกม้วนใส่ไส้ ขนมแป้งข้าวฟ่างคลุกถั่วแดงบด ขนมต็อกไหว้พระจันทร์ห้าสี… และมีขนมต็อกอีกหลายชนิดที่ฉันไม่รู้จักชื่อ
“หอพักเรามีประเพณีกินขนมต็อกในพิธีปฐมนิเทศ แต่วันนั้นนายไม่ได้เข้าร่วม และฉันก็รู้สึกผิดมาตลอดที่ทำให้นายกลายเป็นเด็กเกเรในสายตาคนอื่น”
ไม่มีข่าวแพร่ออกไปว่าอีเรนาพยายามกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ต้องขอบคุณซองซีวานที่ช่วยปกปิดอย่างสุดฝีมือ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังรู้สึกผิดต่อฉัน
ว่าแต่คิมชินรกมาทำอะไร?
“อ๊ะ! จริงสิ ระหว่างกำลังยกขนมมาให้ ฉันเล่าเรื่องของนายให้ครูฟัง ครูจึงบอกว่าอยากตามมาด้วย พอดีว่าครูชินรกเป็นที่ปรึกษาของสมาคมปีกธรณีน่ะ”
“ก็แค่ที่ปรึกษาในนาม สิ่งที่ครูทำมีเพียงการประทับตราเอกสาร”
‘สมาคมปีกธรณีมีครูที่ปรึกษาด้วย?’
นั่นสินะ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสมาคมปีกธรณีเลย
ตัวละครในเกมอาจมีแค่หลักร้อย แต่ในความเป็นจริง โรงเรียนแสงเงินมีนักเรียนและบุคลากรไม่ต่ำกว่าสองพันคน
ระบบในเกมแทบไม่แสดงข้อมูลของคนเหล่านั้นเลย
‘ตัวอย่างที่ชัดเจนคือซองซีวาน แค่ชื่อก็ยังไม่เคยโผล่มาให้เห็น’
—เหตุการณ์ความล่มสลายของแฟนคลับเพลเมโกเดนตาย—
ตัวละครมากมายถูกฆ่า และสมาคมปีกธรณีก็เป็นหนึ่งในองค์กรที่ล่มสลายอย่างไร้ความหวัง
ไม่ใช่แค่นั้น จุดจบของสมาคมปีกธรณีไม่แม้แต่จะบรรยายผ่านเนื้อหาของเกมโดยตรง แต่ผ่านบทสนทนาของตัวละครแทน
[พวกเด็กๆ สมาคมปีกธรณีเป็นยังไงบ้าง?]
[…ไม่มีใครรอด]
นับแต่นั้นก็ไม่มีใครพูดถึงสมาคมปีกธรณีอีกเลย ฉันจึงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
คิมชินรกมองหน้าฉันแล้วพูดด้วยบรรยากาศเป็นกันเอง
“ทั้งที่เป็นหนี้ชีวิตเธอ แต่ครูกลับหาโอกาสมาขอบคุณไม่ได้เลย ขอโทษจริงๆ”
“ครูคิมชินรก…”
“ในอุบัติเหตุขณะสอบเข้า เธอคอยหลอกล่อสัตว์อสูรให้อยู่ห่างๆ ครูสินะ”
ย้อนกลับไปในวันนั้น ฉันวางแผนโดยที่สมมติว่าครูคุมสอบตายไปแล้ว
แต่ถึงจะตาย ฉันก็อยากให้ศพของเขาอยู่ในสภาพดีที่สุด จึงพยายามหลอกล่อสัตว์อสูรให้อยู่ห่างๆ
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสมควรได้รับคำขอบคุณไหม
“เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงจะทำแบบเดียวกันครับ…”
“เธอรู้ดีกว่าใครว่านั่นไม่จริงเลย”
หมายถึงซนมินกิสินะ
ไอ้ลูกหมาซนเมากาว
เมื่อเห็นฉันเผยสีหน้ากระอักกระอ่วน คิมชินรกยิ้มพลางขอบคุณอีกครั้ง
“อึยชิน ขอบคุณที่ช่วยครูไว้”
หลังจากนั้น พวกเราคุยกันเรื่อยเปื่อย
ซองซีวานข้างๆ คอยชมเชยฉันพอประมาณ ส่วนครูคิมชินรกหาโอกาสขอบคุณฉันเรื่อยๆ
กาแฟแคปซูลมีรสออกหวาน ส่วนขนมต็อกกระต่ายจันทร์หวานนุ่มจนแทบจะละลายในปาก
แม้ในห้องจะมีแต่ครูกับรุ่นพี่ แต่บรรยากาศก็เป็นกันเองมากหากไม่นับคำขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกคันยิบๆ
“ขอตัวก่อนนะ พักผ่อนให้เต็มที่ล่ะ”
“ครับ แล้วเจอกัน”
เมื่อตกดึก พวกเราตัดสินใจแยกย้าย
คิมชินรกแลกรหัสเอียร์ริงกับฉันและกำชับให้โทรไปได้ทุกเรื่องที่ต้องการ
ก่อนจากกัน ซองซีวานทิ้งท้าย
“นายอยากเข้าสมาคมปีกธรณีไหม”
“ขอคิดดูก่อน”
หลังจากพูดประโยคที่พูดมาทั้งวัน ฉันส่งซองซีวานกลับไป
ฉันแยกแก้วกระดาษออกจากกล่องขนมต็อกเพื่อนำไปทิ้ง จากนั้นก็หยิบหุ่นยนต์ดูดฝุ่นจากห้องนอนและเปิดเครื่อง
เมื่อกลับออกมา ห้องนั่งเล่นมีบรรยากาศเย็นผิดปกติ
มองไปที่ระเบียง หน้าต่างบานคู่และมุ้งลวดกำลังเปิดอ้าทั้งหมด
มีใครบางคนยืนบนราวระเบียงห้องฉันที่อยู่บนชั้นสิบเจ็ด
‘ใคร…!’
ฉันเตรียมกระตุ้นแสงประทาน แต่ก็ตัดสินใจหยุดกลางคัน
ตอนนี้ฉันเป็นเพลเยอร์
แม้จะไม่มีสกิลตรวจจับ แต่ประสาทสัมผัสก็ยังแหลมคมกว่าคนทั่วไป
นอกจากนั้น สกิล ‘เมนูพิเศษ’ ของฉันจะช่วยแจ้งเตือนด้วยเสียงของระบบในกรณีที่มีเอนามีเข้ามาใกล้
‘หรือว่าจะเป็น…’
อีกฝ่ายไม่ใช่เอนามีแน่นอน แต่ก็เก่งกาจจนประสาทสัมผัสของฉันตรวจไม่พบ
บุคคลที่เล็ดลอดผ่านระบบป้องกันของโรงเรียนแสงเงินเข้ามาได้ และแวะมาหาฉันในยามวิกาลเช่นนี้
สมองของฉันใช้เวลาคัดกรองเพียงครู่เดียว
“สวัสดี นักเรียนโชอึยชิน”
ฟังจากโทนเสียงสุภาพของเขา ดูเหมือนฉันจะเดาถูก
〈เรียกดูข้อมูลตัวละคร ‘เสือแดง’ 〉
[ชื่อ] เสือแดง
[สมญานาม] ตำนานเผ่าเสือ
[พรคุ้มครอง] ไม่มี
[แสงประทาน] (ปิดใช้งาน)
[สถานะ] โทสะเทพสวรรค์—สกิลและแสงประทานบางส่วนถูกผนึก, เลเวลค่าสถานะโดยรวมและสกิลลดลงอย่างมาก, เห็นนรกล่วงหน้า— (โหลดล้มเหลวบางส่วน)
[ค่าสถานะโดยรวม] Lv.45
[สกิล]
อสนีสีชาด Lv.8
ควันแดง Lv.8
กระโจน Lv.8
เนตรส่อง Lv.8
คำราม Lv.8
…
…
…
“ยินดีที่ได้รู้จัก เสือแดง”
พยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกลบชื่อออกจากเทพนิยายแกชอน—เสือแดงแห่งเผ่าเสือ
—
MasterGU.edited = เป็นรอง->เป็นรองฯ, มีอีกเจ้า
