42. ราคาสำหรับเติมเต็มความปรารถนา (6)
* * *
มีอยู่สองคนที่ปรากฏตัวในเทพนิยายแกชอน แต่กลับไม่โผล่ในเพลเมโกจนถึงที่สุด
เทพมนุษย์—บุตรแห่งเทพสวรรค์ ผู้คอยนำทางเผ่าเสือจนกระทั่งได้ปกครองดินแดน
และเสือคราม—เพื่อนสนิทของเหล่าเทพนิยายเผ่าเสือ ผู้ปรารถนาที่จะรับใช้เทพมนุษย์มาตลอด และเอ่ยปากขอพรดังกล่าวต่อหน้าเทพสวรรค์
แต่จนกระทั่งเรื่องราวทั้งหมดในเพลเมโกจบลง ข้อมูลของสองคนนี้ก็แทบไม่ปรากฏ มีแค่ชื่อกับคำอธิบายพอสังเขป
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเบาะแสสำหรับค้นหาพวกเขาเลย
‘เทพมนุษย์กับเสือครามน่าจะอยู่ด้วยกัน’
เว้นเสียแต่จะถูกลบออกจากเทพนิยายเหมือนเสือแดง ความปรารถนาของเหล่า ‘พยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพนิยาย’ ถูกเติมเต็มกันถ้วนหน้า
ในกรณีของเสือขาว ถึงเขาจะกลายเป็นนักโทษแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อผ่านบททดสอบของเทพสวรรค์ สถานะนักโทษได้ถูกปลด เขาได้รับพลังเดิมกลับมา รวมถึงอำนาจในการ ‘ไปได้ทุกที่’
กับเสือเหลืองคงไม่ต้องสาธยายยืดยาว เขาใช้อำนาจ ‘ดำรงอยู่ในทุกที่’ เพื่อกระจายร่างแบ่งภาคอย่างหนำใจ จนกระทั่งหายหน้าไปจากเกม
ดังนั้น มีโอกาสสูงมากที่ความปรารถนาของเสือครามจะยังคงอยู่
‘ถ้าพบเบาะแสของเสือครามหรือเทพมนุษย์คนใดคนหนึ่ง เราก็จะพบทั้งคู่… และในบรรดาทั้งสอง คนที่เราพอจะมีเบาะแสก็คือ…’
เทพมนุษย์ถูกเอ่ยถึงอยู่บ้างในเกม
เพราะมีบางคนในโลก เกลียดชังเทพสวรรค์และเทพมนุษย์อย่างสุดซึ้ง และวางแผนทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก
กลุ่มคนดังกล่าวมีชื่อว่า ‘แปดเซียนแห่งหมีแท้’
แปดเซียนแห่งหมีแท้เกิดจากการรวบรวมเหล่าอัจฉริยะของเผ่าหมี โดยหวังทำลายเทพสวรรค์กับเทพมนุษย์
แต่แผนของพวกมันลงเอยด้วยความล้มเหลว สองคนคลุ้มคลั่ง และสามคนนิทรา
ข้อเท็จจริงที่ว่า พวกมันทำลายเทพมนุษย์ไม่สำเร็จ สื่อเป็นนัยได้ว่าพวกมันค้นพบร่องรอยของเทพมนุษย์
ดังนั้น หากจับเผ่าหมีมาสอบปากคำ ย่อมมีโอกาสที่จะพบร่องรอยของเสือครามกับมนุษย์
แต่มีบางสิ่งคอยกวนใจฉัน
‘ทำไมแบคโฮกุนถึงเลือกทำแบบนี้ล่ะ…’
ย้อนกลับไประหว่างการเข้าค่ายยุวชน จอมลอกเลียนที่เห็นฉันใช้พลังเสือขาวผ่านแสงประทาน พูดออกมาว่า
—เทพสวรรค์มอบพรคุ้มครองให้มนุษย์? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่มีทางที่พวกมันจะใจกว้างขนาดนั้น! …เดี๋ยวสิ หรือว่าเผ่าแท้? แต่เมื่อสักครู่เจ้ายังเป็นแค่มนุษย์ เหตุใดถึงสำแดงพลังของเผ่าแท้…
—…ไม่สิ ในเมื่อ ‘เรื่องนั้น’ เกิดขึ้นได้ ‘ในทางกลับกัน’ ก็อาจเกิดขึ้นได้เช่นกัน
บทสนทนานี้ถูกส่งต่อให้วังจีโฮ แบคโฮกุน เสือแดง และคิมชินรก
อย่างไรก็ดี ด้วยเหตุผลบางอย่าง กลับมีเพียงแบคโฮกุนที่ค้นพบเบาะแสของเสือครามและเทพมนุษย์ผ่านบทสนทนาดังกล่าว
‘วังจีโฮไม่รู้มาก่อนแน่นอน… ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำหน้าแบบนี้’
แม้จะมีบางบางสิ่งสะกิดใจฉันอยู่ แต่ถ้าลองนึกทบทวนดูให้ดี การที่ตัวละครหลักของฉันไม่พลาดเบาะแสเล็กๆ จนนำไปสู่การรับรู้เบาะแสของเพื่อนสนิท
ซู่ว…
ทั้งวังจีโฮและแบคโฮกุนต่างก็เงียบ
แบคโฮกุนที่กำลังเปิดแสงประทาน ทำการยกเลิก ส่งผลให้เขี้ยวขาวในมือกับกรงเล็บล่าหมีข้างๆ ร่างจอมลอกเลียนเลือนหายไป
“เสือขาว เจ้าได้เบาะแสมายังไง”
“ยังจำกลุ่มที่กระตือรือร้นในการค้นหาเทพมนุษย์ยิ่งกว่าพวกเราได้ไหม”
“หมายถึงแปดเซียนแห่งหมีแท้?”
“พวกเรามีหลายสิ่งต้องปกป้อง แต่พวกมันละทิ้งหน้าที่ทั้งหมดและไล่ล่าเพียงเทพมนุษย์”
“จอมลอกเลียนเชื่อมโยงกับแปดเซียนแห่งหมีแท้… เจ้ารู้เรื่องนั้น ถึงได้ทำข้อตกลงกับมันสินะ… แต่จะให้คิดว่าเสือครามกลายเป็นมนุษย์…”
ได้เห็นใบหน้าเย็นชาของแบคโฮกุน วังจีโฮปิดปากเงียบ
ความคิดมากมายรุกล้ำสมองของเขาอย่างกะทันหันจนเริ่มปั่นป่วน
“เสือขาว แม้เจตนาของเจ้าคือการตามหาเสือครามกับเทพมนุษย์ แต่ก็ไม่ควรผิดคำสาบานด้วยการทำข้อตกลงกับจอมลอกเลียน”
“…”
“ต่อให้จอมลอกเลียนเอาแต่เงียบ แต่ถ้าเราอดทนและคอยกัดกร่อนจิตใจมันไปเรื่อยๆ …”
“ถึงตอนนั้นก็คงสายเกินไป”
แบคโฮกุนตัดบท
สายเกินไป?
‘เขาพูดยังกับรู้กำหนดเวลา…’
เมื่อลองคิดเกี่ยวกับ ‘แบดเอนด์’ ที่จอมบงการจะมอบให้โลก คำพูดของแบคโฮกุนนั้นถูกต้อง
ฉันก็ไม่แน่ใจว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ในการกัดกร่อนจิตใจของจอมลอกเลียน แต่การที่แบคโฮกุนพูดเหมือนรู้กำหนดเวลา สร้างความกังขาให้ฉันพอสมควร
“…ข้าเองก็อยากรีบหาเสือครามกับเทพมนุษย์ให้พบ แต่เจ้าควรนำมาปรึกษากัน…”
“พวกเราก็จะทะเลาะกัน เหมือนกับตอนนี้”
แบคโฮกุนและวังจีโฮจ้องหน้ากันเป็นเวลานาน
แม้จะไม่มีฝ่ายใดใช้เนตรส่อง แต่นัยน์ตาพวกเขาต่างส่องแสงเป็นประกาย
ลงเอยด้วย วังจีโฮเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ
“…จะไว้ชีวิตจอมลอกเลียนไหม”
“ใช่ ข้อตกลงมีแค่ ‘ดวลดาบกันด้วยเขี้ยวขาว’”
ด้วยสายตาที่หาความอบอุ่นไม่ได้ แบคโฮกุนก้มมองจอมลอกเลียนผู้หายใจรวยริน
“ข้าไม่คิดจะมอบเกียรติยศให้มันตายด้วยเขี้ยวขาวอยู่แล้ว”
“แต่ดูมันกำลังมีความสุขกับเกียรติยศอย่างเต็มอิ่มเลยนะ”
วังจีโฮกล่าวเสียงเข้ม
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นวังจีโฮพูดกับแบคโฮกุนด้วยน้ำเสียงนี้
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด มันก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่า เจ้าทำร้ายลูกหลานและฝ่าฝืนคำสั่งของผู้นำอย่างข้า… พามันกลับที่เดิมแล้วไปรอข้าที่คฤหาสน์”
แบคโฮกุนไม่แสดงความเห็น เพียงตอบสั้นๆ ว่า ‘เข้าใจแล้ว’
* * *
หอพักครู, ห้องรับรองชั้น 1
กงชองวอนกับฮันอีนั่งเผชิญหน้ากันในมิติอันเงียบสงัดเนื่องจากเป็นวันหยุด
ฮันอีไม่แตะต้องชาเย็นเฮเซลนัตที่กงชองวอนซงด้วยไซรัปทำเอง
“อยากดื่มอย่างอื่นหรือ”
“…ไม่ค่ะ”
“เอาแต่นั่งมองเครื่องดื่มหวานๆ โดยไม่แตะต้อง… มันคงเป็นเรื่องใหญ่สินะ”
ฮันอีพลันสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดที่อ่านจากริมฝีปากกงชองวอน
ในที่สุด เธอเอื้อมมือหยิบแก้วชาเย็นที่มีหยดน้ำเกาะโuเวลฺกูดoทคoม
เด็กสาวดูดของเหลวขึ้นมาจากหลอด แต่ไม่ได้สนใจรสชาติแม้แต่น้อย
“เหม่อจนไม่ได้สนใจรสชาติเลยสินะ ครูใส่ไซรัปมากกว่าปกติน่ะ”
เมื่อรู้สึกว่าถูกกงชองวอนมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ฮันอีลังเลเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วลง
กงชองวอนที่เปรียบเสมือนพ่อสำหรับฮันอี มักอ่านใจเธอได้เสมอ
‘…ครูกงชองวอนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เราควรเล่าให้เขาฟัง’
ถ้าเอาแต่ยื้อยุดกันอย่างนี้โดยไม่มีอะไรคืบหน้า อีกสักพักจะต้องมีใครสักคนเจ็บปวด
ดังนั้นควรสารภาพความจริงทุกอย่างเพื่อโน้มน้าวให้อีกฝ่าย ยอมปล่อยเธอไปจัดการเรื่องนี้
เมื่อตัดสินใจได้ ฮันอีเปิดดีไวซ์แล้วเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้กงชองวอนฟัง
ทันทีที่ฟังจบ กงชองวอนลุกขึ้นจากที่นั่ง
“เดี๋ยวครูกลับมา”
“จะไปไหน…?”
“ไว้กลับมาแล้วจะบอก”
ฮันอีที่รู้ว่ากงชองวอนจะไปหาคนของบริษัทรับจ้าง รีบกล่าวอย่างร้อนรน
“อย่าไปนะ! ถ้าจะไป ฉันขอไปด้วย…!”
“ไม่ได้”
หลังจากกงชองวอนพิมพ์ข้อความลงบนดีไวซ์สักพัก ประตูห้องรับรองเปิดออก
ด้านนอกประตูเผยให้เห็นควอนเลนากับซาวอลเซอึม
“ขอบคุณที่เรียกพวกเรามาครับ ครูกงชองวอน!”
“ครูขอฝากฮันอีไว้ได้ไหม”
“ค่ะ! พวกเราจะไม่ปล่อยเธอไปไหนเด็ดขาด!”
ทั้งสองมองหน้าฮันอีอย่างมุ่งมั่น
* * *
“เทพมนุษย์กับเสือครามกลายเป็นมนุษย์…”
วังจีโฮบนแอร์ชัตเทิล เผยสีหน้าค่อนไปทางสับสน
ในตอนที่เผชิญหน้ากับแบคโฮกุน เขาดูโมโหมาก แต่เมื่อความรู้สึกนั้นบรรเทาลงก็เริ่มมีช่องว่างสำหรับความคิดอื่น
ฉันระลึกถึงสิ่งที่วังจีโฮในร่างวัยสามสิบ พูดไว้หน้าตึกคอนเสิร์ตของควอนเจอิน
—เสือครามหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากพูดว่า ‘ข้าอยากช่วยให้ความปรารถนาของเทพมนุษย์เป็นจริง’ โดยปราศจากความลังเล
แบคโฮกุนกล่าวว่า ความปรารถนาที่แท้จริงของเทพมนุษย์คือ ‘ได้กลายเป็นมนุษย์’
หรือกล่าวได้ว่า ตอนนี้เสือครามคงค้นพบวิธีอยู่เคียงข้างเทพมนุษย์ ผู้ปรารถนาจะกลายเป็นมนุษย์แล้ว
วิธีที่จะได้ ‘กลายเป็นมนุษย์’ ไปด้วยกัน
“เทพมนุษย์เป็นลูกครึ่งมนุษย์อยู่แล้ว คงกลายเป็นมนุษย์ได้ไม่ยาก แต่กับเสือครามน่ะ… ต้องจ่ายอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน? มนุษย์กับเผ่าแท้มีรากเหง้าแตกต่างกันเกินไป”
ฉันเห็นด้วยกับวังจีโฮ
คำนึงจากที่ยงเจกอนเกิดจาก ‘ลูกแก้ววิเศษ’ ซึ่งเป็นของรักของหวงของราชันเทพมังกร หรือนาบีรยองที่เกิดจากตำนานโบราณอย่าง ‘จวงจื่อฝันเห็นผีเสื้อ’
เป็นเรื่องยากที่จะให้จินตนาการว่า เผ่าแท้ซึ่งมีรากเหง้าแตกต่างจากมนุษย์ จะกลายเป็นมนุษย์
‘…ถ้ากลายเป็นมนุษย์ อายุขัยของพวกเขาก็จะสั้นมากหากเทียบกับเผ่าแท้’
เพิ่งผ่านมาเพียงหนึ่งร้อยปีนับตั้งแต่เกิดการปะทะกับต่างมิติ และเพลเยอร์ที่พลังตื่นขึ้นในยุคแรกเกือบทั้งหมด ต่างเสียชีวิตไปในยุคมืดที่ปราศจากข้อมูลเกี่ยวกับต่างโลกและเอนามี
ด้วยเหตุนี้ ปัจจุบันจึงยังมีข้อมูลน้อยเกินกว่าจะระบุอายุขัยที่แท้จริงของเพลเยอร์
ในยุคหลัง เมื่อเพลเยอร์มือเก๋าอย่างซงมันซอก ทักกอซัน และฮงคยุงบ๊กยังทำตัวกระฉับกระเฉงได้แม้จะเลยวัยเจ็ดสิบมาแล้ว สมมติฐาน ‘เมื่อพลังวิเศษเบ่งบานถึงขีดสุด อายุขัยของเพลเยอร์ก็จะเพิ่มขึ้น’ จึงเริ่มถูกพูดถึงอย่างแพร่หลาย
แต่นั่นก็เป็นแค่สมมติฐาน
ครุ่นคิดเกี่ยวกับอายุขัยมนุษย์ ฉันกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“…คิดว่าเสือครามกับเทพมนุษย์ยังมีชีวิตอยู่ไหม”
ถ้าพวกเขาเพิ่งหายตัวไป มันก็อาจเป็นไปได้
ฉันถามด้วยหลักคิดแบบนั้น แต่วังจีโฮส่ายหน้า
“ทั้งสองหายไปไปนานมาแล้ว ถ้ากลายเป็นมนุษย์ทันทีหลังจากนั้น อายุขัยก็คงหมดลงนานแล้ว หลังจากสิ้นสุดมนุษย์ในชีวิตแรก พวกเขาคงได้กลับมาเกิดใหม่อีกหลายรอบ”
“กลับมาเกิดใหม่?”
“ใช่ หากเป็นเทพมนุษย์ผู้มีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับสวรรค์ ก็คงจะได้กลับชาติมาเกิดอีกหลายหน… จริงอยู่ ไม่ใช่มนุษย์ทุกคนที่จะได้กลับชาติมาเกิด แต่ถ้าเป็นวิญญาณของเทพมนุษย์กับเสือครามซึ่งได้รับพรคุ้มครองจากเทพสวรรค์…”
วังจีโฮเองก็ดูไม่มั่นใจ
ยังมีอีกหลายเรื่องให้ต้องสืบเพิ่ม
บ่วงสังสารวัฏ และข่าวคราวของเทพมนุษย์กับเสือครามที่กลายเป็นมนุษย์
ระหว่างที่บทสนทนาเงียบไปเพราะวังจีโฮกำลังใช้ความคิด ฉันนึกทบทวนชิ้นส่วนข้อมูลที่ได้รับ
“โชอึยชิน นายบอกว่าใช้พลังของฉันไม่ได้… แล้วใช้พลังของเผ่าเสือคนไหนได้อีก? ใช้ของเทพสวรรค์ได้ไหม?”
“ไม่ได้”
วังจีโฮคงหยิบเส้นทางเพลเยอร์ขึ้นมาพูดเพราะเสือคราม
‘ถ้าใช้พลังของเสือครามหรือเทพมนุษย์ได้ ก็คงจะมีเบาะแสมากกว่านี้’
แต่เผ่าเสือคนอื่นนอกจากเสือขาว ทั้งเสือเหลืองและเสือแดงต่างก็เป็น NPC ในเกม
ในบรรดาเผ่าเสือ ตัวละครเดียวที่ฉันควบคุมได้คือแบคโฮกุน
ส่วนเทพมนุษย์กับเสือครามแทบไม่เคยถูกเอ่ยถึง อย่าว่าแต่ปรากฏตัวเลย
“ในเผ่าเสือมีแค่เสือขาวสินะ”
ระหว่างที่วังจีโฮก้มหน้าครุ่นคิด แอร์ชัตเทิลแล่นมาจอดในย่านหอพัก
ขณะเตรียมลงจากแอร์ชัตเทิลที่หยุดอยู่หน้าหอพักครู
ฉันกล่าวกับวังจีโฮที่เตรียมเปิดประตู
“ฉันไปคนเดียวก็ได้นะ”
พูดแบบนั้นเพราะเป็นห่วงวังจีโฮ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า
“…ไม่เป็นไร ตัวฉันในตอนนี้คงคุยกับเสือขาวดีๆ ไม่ได้… ไปกับนายนี่แหละ ฉันอยากจัดการกับคนของนัมกุงกรุปที่มาข่มขู่ฮันอีด้วย”
พวกเราเดินเข้าไปในหอพักครู จากนั้นก็ตรงไปทางห้องรับรอง
บึ้ม! คุง! เพล้ง!
ชิ้นส่วนเครื่องเรือนกระเด็นออกจากหน้าต่างที่แตกละเอียด
เมื่อหน้าต่างแตก เสียงคนทะเลาะกันดังเล็ดลอดออกมา
“…ปล่อยฉันไป ฉันไม่อยากทำร้ายพวกเธอ”
“ไม่!”
“ไม่ได้เด็ดขาด!”
เป็นเสียงของฮันอี ควอนเลนา และซาวอลเซอึม
ท่ามกลางบทสนทนาอันดุเดือด เสียงของคลื่นพลังวิเศษปะทะกัน, เสียงกระแทก, เสียงระเบิด และเสียงแตกดังขึ้นเป็นระยะ
‘อย่าบอกนะว่า…’
ฉันตกตะลึงพอๆ กับตอนที่ได้ยินเรื่องของเสือครามและเทพมนุษย์
การทะเลาะกันเองครั้งแรกของเด็กดีจากห้อง 1/0
เกิดขึ้นในหอพักครู
