ลูกศิษย์ของฉันมีจิตใจงดงามเกินไปจนชวนให้ปวดหัว
ย็อมบังยอลกับมังกรครามเลี้ยงดูอิท่าไหนถึงได้โตมาแบบนี้!
ฉันเริ่มกังวลอย่างจริงจังว่า ย็อมจุนยอลจะใช้ชีวิตท่ามกลางโลกอันโหดร้ายใบนี้ได้จริงหรือ
‘…สนใจแค่การบ่มเพาะให้แข็งแกร่ง แต่ไม่ได้สอนการใช้ชีวิตให้เลย’
…ท่าไม่ดีแล้ว เราต้องเข้มงวดกับเขากว่านี้
ฉันไม่ควรฉุดรั้งพัฒนาการของย็อมจุนยอลเหมือนกับตาแก่โอ๋ลูกหลานพวกนั้น
“…อาจารย์?”
ย็อมจุนยอลเปล่งเสียงอย่างไร้เรี่ยวแรง
…ดันมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่นาน จนลูกศิษย์เริ่มกระวนกระวาย
ฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก
“เป็นความผิดของฉันเอง”
“ครับ? มันจะเป็นความผิดของอาจารย์ได้ยังไง!”
“เพราะเธอกังวลว่าฉันจะเลิกสอนยังไงล่ะ”
“ต…แต่ว่า… ความกังวลของผมไม่ใช่ความผิดของอาจารย์สักหน่อย ผมเป็นฝ่ายบกพร่องเอง… ยังขาดจิตสำนึกที่ดีพอ…”
ย็อมจุนยอลเอาแต่ก้มศีรษะต่ำ จนฉันเกือบเผลอยื่นมือออกไปลูบหัว
แต่สุดท้ายก็ยับยั้งชั่งใจเอาไว้ เพราะถ้ายงเจกอนรู้เรื่องเข้า อาจถูกพวกเผ่ามังกรตัดมือทิ้งได้
ตบบ่าย็อมจุนยอลสองครั้ง ฉันบอกให้เขาเงยหน้าขึ้น
“นับแต่นี้ไป ฉันจะเป็นครูที่ดีขึ้นจนเธอไม่ต้องกังวล”
“ท่านอาจารย์ดีเพียงพอแล้ว…”
“แต่ฉันทำให้เธอต้องกังวล… ความจริงควรให้รหัสติดต่อเร็วกว่านี้… ต่อไปถ้ามีอะไรสามารถติดต่อหาฉันได้ตลอดเวลา”
“…”
ย็อมจุนยอลทำท่าเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ปิดปากเงียบ
เขาเผยสีหน้าที่ดูไม่ออกว่ากำลังหัวเราะหรือร้องไห้
“แล้วก็ ขอบคุณที่เล่าเรื่องซาวอลเซอึมให้ฟังนะ ฉันจะเก็บไปคิดว่าควรติดต่อหาเด็กคนนั้นหรือไม่”
ถ้าเลือกได้ ฉันไม่อยากเปิดเผยตัวจริง
แต่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ฉันจำเป็นต้องพึ่งพาพลังของซาวอลเซอึมเพื่อรับประกันว่าจะไม่มีผู้เคราะห์ร้าย
…เมื่อถึงตอนนั้น เราต้องยอมเผยตัวเพื่อใช้พลังของเขา
นี่คือประเด็นที่ฉันยังคิดไม่ตกในระยะหลัง
“แต่สบายใจได้ เด็กคนนั้นไม่อยากเป็นศิษย์ฉันหรอก”
“…ถ้าอย่างนั้น ศิษย์ของอาจารย์จะมีแค่ผมคนเดียวใช่ไหมครับ”
ย็อมจุนยอลถามพลางพยักหน้าหงึกหงัก ราวกับชี้นำให้ฉันรับปาก
“ใช่ ฉันจะไม่รับศิษย์คนอื่นจนกว่าเธอจะทำหน้าที่ของตัวเองลุล่วง”
ฉันเป็นอาจารย์ที่สมควรถูกตำหนิ เนื่องจากไม่สามารถทำให้ศิษย์เพียงคนเดียวอุ่นใจ
หากรับศิษย์ใหม่เพิ่ม นั่นจะถือเป็นการเสียมารยาทกับทั้งย็อมจุนยอลและศิษย์คนใหม่
“ขอบคุณครับ! ผมจะเป็นศิษย์ที่ตอบสนองความคาดหวังของอาจารย์ให้ได้!”
ในที่สุด ย็อมจุนยอลเผยรอยยิ้มโดยปราศจากความหม่นหมอง
ได้เห็นใบหน้าแบบนี้ ฉันโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
* * *
หลังจากแยกกับย็อมจุนยอล แล้วเข้าร่วมกลุ่มติวหนังสือจนจบ
“ข้างนอกมืดชะมัด ยังกับอ่านหนังสือไปนานมาก”
“อา… แทบอ้วกเลยล่ะ…”
ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ประดับประดาด้วยดวงจันทร์และดาวเทียม
ระหว่างทางกลับหอพักพร้อมกับแก๊งเด็กหอของห้อง 1/0
ปัจจุบันมีแค่สามคนที่เดินมากับฉัน: เม็งเฮียวทง ฮันอี และซาวอลเซอึม
ควอนเลนายังอยู่ที่บ้านคิมยูรีเพื่อติวเพิ่ม
‘เห็นว่าวันเสาร์ต้องไปเรียนกับควอนเจอิน ช่วงนี้ก็เลยติวเผื่อไว้ก่อน ช่วยให้คิมยูรีไม่ต้องอยู่บ้านตามลำพัง โชคดีจริงๆ’
ในพักหลัง ควอนเลนาอยู่ที่บ้านคิมยูรีแทบจะตลอด ส่วนฮันอีมีแวะไปค้างคืนเป็นครั้งคราว
คิมยูรีต้อนรับทุกคนอย่างอบอุ่น และดูเหมือนเธอจะอยากให้เด็กคนอื่นไปค้างคืนด้วย
คนอื่นๆ อาจยังบ่ายเบี่ยงในช่วงนี้ แต่เท่าที่ฟังเม็งเฮียวทงบรรยายความยากของบทเรียน อีกไม่นานคงต้องมีนัดจับกลุ่มติวค้างคืนแน่
โดยเฉพาะ ‘สมองหิน’ เม็งเฮียวทงที่เลือกเรียนคณิตศาสตร์ เขาคือคนแรกที่ต้องติวเพิ่ม
“โรงเรียนม.ปลายทั่วไปจะมี ‘ติวดึก’ กันใช่ไหม? อยากลองทำดูบ้างจัง มันคงรู้เหมือนกับได้เรียนภาคค่ำ!”
“หมายถึงนักเรียนจับกลุ่มติวกันเองที่โรงเรียนจนดึกดื่น?”
“ใช่”
…สมัยเราก็มีอะไรแบบนั้นเหมือนกัน
ซาวอลเซอึมกล่าวกับฮันอีด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“กลางวันออกไปเล่นสนุกกับเพื่อน กลางคืนกลับมาอ่านหนังสือที่ห้องเรียนจนดึกดื่น จากนั้นก็หาอะไรกินหรือไม่ก็เดินเล่นเพื่อไม่ให้ง่วง…”
“ฉันเข้าใจความหมายแล้ว”
“ฟังดูโรแมนซ์มากเลยล่ะ!”
พอได้ยินเด็กๆ พูดถึงเรื่องติวดึก ฉันย้อนนึกไปถึงสมัยเรียนม.ปลาย
ชีวิตม.ปลายหลังจากสูญเสียทั้งครอบครัวและหมากรุก
อาจมีช่วงเวลาดีๆ อยู่บ้าง แต่ฉันนึกไม่ค่อยออก
ความทรงจำสมัยจับกลุ่มติวตอนดึกมีเพียงความเหนื่อยล้า ยากลำบาก ง่วง และหิว
“…อยู่ดึกแต่ไม่อ่านหนังสือได้ไหม”
สมองหินเม็งเฮียวทงโพล่งเรื่องเหลวไหลขึ้นมา
การติวดึกที่ไม่อ่านหนังสือ ก็เหมือนกับทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่ไม่มีควอนเจอิน หรือทีมของเจนที่ไม่มีเจน
“ฮะฮะฮะ! ถ้าไม่อ่านหนังสือ การติวดึกก็ไม่มีประโยชน์น่ะสิ”
“ใช่”
หลังจากเดินพลางคุยกับเด็กๆ ไม่นานพวกเราก็มาถึงหอพัก
บ้านของคิมยูรีอาจไม่ใหญ่เท่าคฤหาสน์ของวังมยองโฮ แต่ฉันกลับรู้สึก ‘คล้ายคลึงกัน’ ขณะเดินกลับหอ
‘…วันนี้ก็ดูกว้างเหมือนเดิม’
ฉันเปิดหน้าต่างออกเพื่อปล่อยให้สายลมพัดชโลมจิตใจ
สายลมปะทะผิวหนังท่อนแขนที่อยู่ถัดจากแขนเสื้อสั้นๆ
ร่างกายเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก
‘ถ้ามีครูฮัมกึนยองคอยคุม การติวดึกกับเพื่อนๆ ในห้องต้องสนุกมากแน่’
ฉันผล็อยหลับไปขณะเปรียบเทียบประสบการณ์ระหว่างโลกเก่ากับโลกปัจจุบัน
* * *
เช้าวันถัดมา, ระหว่างทางไปโรงเรียน
มีข้อความจากบุคคลที่คาดไม่ถึง
[มุนแซรอน] รองหัวหน้าห้องจอมพิรุธ! ช่วยสัมภาษณ์เม็งเฮียวทงหน่อยสิ! ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการสัมภาษณ์เบ๊ส่งขนมปังของนาย!
เม็งเฮียวทง? บังยุนซบ?
ทำไมถึงต้องสัมภาษณ์ทั้งสองคนตั้งแต่เช้า?
ขณะฉันคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล และเตรียมถามหาเหตุผล
มีข้อความใหม่จากมุนแซรอน
[มุนแซรอน] ‘เกรตทัก’ (Great Tak) กับเม็งเฮียวทงเดิมพันกันน่ะ… ไปฟังรายละเอียดจากปากเจ้าตัวเอาเองเถอะ! ฝากด้วยนะ!
เกรตทัก?
หมายถึงผู้บำเพ็ญทัก?
…คนหนึ่งบ้าพลัง อีกคนชอบสร้างความวุ่นวาย ส่วนผสมนี้กำลังสร้างสถานการณ์แบบไหนขึ้นมา?
‘มุนแซรอนดูเหมือนจะยุ่งอยู่ คงต้องถามจากเม็งเฮียวทงเองสินะ’
ฉันมาถึงห้อง 1/0 เร็วกว่าปกติ
มีแค่เม็งเฮียวทงที่มาถึงก่อน
ฉันถามเหตุผลที่เขาทำหน้าซังกะตาย
“เกิดอะไรขึ้น”
“…ผู้บำเพ็ญตบะคนนั้นได้เป็นครูฝึกชั่วคราวของหลักสูตรแสงเงิน”
การเข้าร่วมหลักสูตรการฝึกแสงเงิน คือหนึ่งในเงื่อนไขที่ฉันบังคับให้บังยุนซบทำ
แล้วมันเกี่ยวกับเม็งเฮียวทงยังไง?
“แล้วไงต่อ”
“ผู้บำเพ็ญคนนั้นเอาแต่ตามตื๊อให้ฉันไปเป็นศิษย์…”
เม็งเฮียวทงอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าด้วยใบหน้าอ่อนเพลีย
ขณะเขากำลังวิ่งรอบลานฝึกใกล้กับตึกสมาคมปีกธรณี เพื่อฝึกช่วงเช้าด้วยตัวเองโuเวลกูดoทคอม
ไม่แน่ใจว่าแอบสะกดรอยตามหรือไม่ แต่ผู้บำเพ็ญทักโผล่พรวดออกมาแล้วรบเร้าให้เม็งเฮียวทงเป็นศิษย์
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหลักสูตรการฝึกแสงเงิน”
“ตอนนั้นฉันบังเอิญอยู่ใกล้กับกลุ่มนักเรียนในหลักสูตรพอดี รวมถึงครูที่ดูแลหลักสูตรด้วย”
เม็งเฮียวทงจึงพลั้งปากพูดออกไปว่า ‘ถ้าต้องเป็นศิษย์ของผู้บำเพ็ญ ผมฝึกกับหลักสูตรแสงเงินยังดีกว่าเลย!’
ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญทักตะโกนเสียงดังฟังชัด เพื่อพิสูจน์คุณสมบัติในการเป็นครูฝึก
ข้อเสนอของผู้บำเพ็ญทักมีดังนี้
— เลือกมาหนึ่งคนจากในกลุ่มนักเรียน ฉันจะสอนให้บุคคลนั้นแข็งแกร่งกว่าเธอภายในหนึ่งเดือน! ถ้าแพ้เธอต้องมาเป็นศิษย์ฉัน!
ผู้บำเพ็ญทักที่ไม่เคยรับใครเป็นศิษย์มาก่อน กล้าลงทุนถึงขั้นนั้นเชียว?
ครุ่นคิดสักพัก ฉันพอจะเข้าใจเหตุผล
‘ในเมื่อเคยเห็นเม็งเฮียวทงสู้มาแล้ว คงจะเห็นจุดอ่อนแล้วเช่นกัน… คิดจะพัฒนาเม็งเฮียวทงด้วยการจี้จุดอ่อนของเขา?’
วินาทีที่เม็งเฮียวทงได้ยินแบบนั้น เขาจิ้มเลือกเหยื่อที่ง่ายที่สุดในหลักสูตรแสงเงินทันที
นั่นก็คือเบ๊ขนมปังของฉัน บังยุนซบ
บังยุนซบที่หวาดกลัวรีบตอบปฏิเสธ แต่ผู้บำเพ็ญทักได้เจรจากับครูฝึกที่ยืนอยู่ เพื่อขอดูแลบังยุนซบด้วยตัวเอง
“ที่เลือกเขาเพราะฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดในตอนที่หมอนั่นทุกข์ทรมานเพราะผู้บำเพ็ญ และตอนฝึกก็ยังสูบบุหรี่ไม่ได้ด้วย”
“เลือกได้ดี”
“แล้วก็… หลังจากชนะหมอนั่นได้ ผู้บำเพ็ญจะได้เลิกตอแยฉันสักที”
เม็งเฮียวทงกำหมัดพลางจินตนาการภาพที่ตนไล่ชกบังยุนซบจนพ่ายแพ้ในการดวล
ดูเหมือนว่าหลังสอบปลายภาคเสร็จ จะมีอีเวนต์ใหญ่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง
สมองหินเม็งเฮียวทง VS เบ๊ขนมปังของรองหัวหน้าห้องจอมพิรุธ
น่าจะมีคนมาดูเพียบ
‘คงต้องเช่าโรงยิมใหญ่ที่สุดในเขตตึกปีหนึ่งเอาไว้…’
หลังจากเปลี่ยนบทสนทนากับเม็งเฮียวทงให้เป็นบทความ ฉันทำการจองโรงยิมล่วงหน้า
* * *
พักกลางวัน
ฉันส่งข้อความไปหาฮงกยูบิน
[ฉัน] สวัสดีครับ หัวหน้าฮงกยูบิน ผมมีคำถาม
[ฮงกยูบิน] อา… สวัสดีอึยชิน
[ฮงกยูบิน] …พูดมาได้เลย
ฮงกยูบินดูจะประหม่าเล็กน้อย
กลัวอะไรกันนะ?
[ฉัน] ช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อนน่ะครับ ปีนี้ทางสมาคมเพลเยอร์ไม่ประกาศรับสมัครตำแหน่งเด็กฝึกงานม.ปลายบ้างหรือ
อีกฝ่ายใช้เวลาไม่นานก่อนจะตอบกลับมา
[ฮงกยูบิน] อึยชิน… ฉันยังมีวันหยุดสะสมเหลืออีกเพียบเลยนะ เพราะแทบไม่เคยใช้เลย… ช่วงฤดูร้อนวางแผนว่าจะชวนครูจูเก่อไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่ง แน่นอนว่าครูจูเก่อคงปฏิเสธ แต่ถ้าลองชวนไปสักร้อยครั้ง เขาอาจจะยอมตอบตกลงก็ได้นี่
[ฮงกยูบิน] อึยชิน… เหตุการณ์มันร้ายแรงจนเธอต้องมาเป็นเด็กฝึกงานที่สมาคมด้วยตัวเองเลยหรือ… ฉันจะไม่ได้พักร้อนแล้วใช่ไหม? ㅠㅠ?
ก็ไม่ใช่อะไรแบบนั้นก็หรอก
แค่อยากหาตำแหน่งให้ซงแดซอกที่วันนี้ก็ซึมเป็นส้วมเหมือนเคย
[ฉัน] ไม่มีครับ แค่ถามเฉยๆ
[ฮงกยูบิน] โล่งอกไปที… ^^! ฉันเกือบยกเลิกการจองที่พักแล้ว!
ฮงกยูบินวางแผนพักร้อนไว้แล้ว?
ครุ่นคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคตสักพัก ฉันส่งข้อความไปเพิ่ม
[ฉัน] แต่ผมขอแนะนำว่า อย่าเพิ่งกำหนดวันพักร้อนตายตัวจะดีกว่านะครับ
หากคำนึงถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดในช่วงปิดภาคเรียน สมาคมเพลเยอร์ในเวลานั้นอาจมีงานล้นมือ
มีสิทธิ์จะถูกเรียกตัวกลับระหว่างพักร้อน
[ฮงกยูบิน] ^^?
[ฉัน] ถ้ายกเลิกการจองช้า อาจจะโดนปรับได้นะครับ
อีกฝ่ายเงียบไปนานหลายนาที
[ฮงกยูบิน] อา… เข้าใจแล้ว… นั่นสินะ…
ฮงกยูบินจิตใจแตกสลายทั้งที่วันนี้ไม่ต้องทำงานล่วงเวลา
[ฮงกยูบิน] (ไฟล์แนบ)
[ฮงกยูบิน] นี่คือประกาศรับสมัครเด็กฝึกงานที่มีกำหนดจะอัปโหลดในช่วงบ่าย
ปีนี้ก็รับเด็กฝึกงานเหมือนเดิมสินะ
[ฉัน] ขอบคุณครับ
[ฮงกยูบิน] อา… ถ้าเกิดอะไรขึ้น หรือต้องการอะไรอีกก็ติดต่อมาได้นะ… ฮะฮะฮะ
ฮงกยูบินพิมพ์คำว่า ‘ฮะฮะฮะ’ ก็จริง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันกลับไม่รู้สึกว่าเขากำลังหัวเราะ
หลังจากจบการติดต่อ
“อยู่นี่เอง”
เป็นเสียงของวังจีโฮ
เมื่อหันไปมอง ฉันเห็นวังจีโฮกำลังมองมา
เขายืนอยู่นอกเขตร่มไม้ที่ฉันอาศัย
หมอนี่มาทำอะไรในที่เปลี่ยวๆ?
“แกะรอยฉันมาหรือไง”
“เปล่า ฉันแค่รู้ว่านายชอบหลบอยู่แถวนี้ตอนพักเที่ยง”
…ก็เพราะนายเคยแกะรอยไง
เรื่องนั้นช่างมันเถอะ
คำนึงจากการที่อีกฝ่ายมาหาด้วยตัวเอง คงมีเรื่องสำคัญอยากจะแจ้งให้ทราบ
ขณะฉันมองหน้า วังจีโฮเดินเข้ามาในร่มไม้แล้วเข้าประเด็นทันที
“ควอนเจอินติดต่อมาน่ะ”
…ตอบรับตำแหน่งครูกิตติมศักดิ์แล้ว?
“รุ่นพี่จะมาเป็นครูกิตติมศักดิ์ที่นี่หรือ”
“…นั่นก็เรื่องหนึ่ง… แต่มีประเด็นอื่นที่ทำให้เธอไม่สบายใจ จนถึงขั้นต้องรีบร้อนอาสาเป็นครู”
ไม่สบายใจ?
ในตอนที่ฉันเสนอแนะเกี่ยวกับตำแหน่งครูกิตติมศักดิ์ ควอนเจอินไม่ยักเล่าอะไรให้ฟัง
“เผ่าผีเสื้อไปหาเธอแล้วแจ้งข้อมูลบางอย่าง”
…นาบีรยองไปหาควอนเจอินนี่เอง
ถ้ารายนั้นเคลื่อนไหว มั่นใจได้เลยว่าเป็นข้อมูลสำคัญ
วังจีโฮพูดต่อไป
“ในช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน ‘เจ้านั่น’ จะมีแผนสังเวยนักเรียนปีหนึ่งของโรงเรียนแสงเงิน… เท่าที่ฉันรู้มา มีแค่กิจกรรมเดียวในช่วงหน้าร้อนที่เด็กปีหนึ่งต้องเคลื่อนไหวเป็นกลุ่มใหญ่”
วังจีโฮฉายโฮโลแกรม
เนื้อหาคือตารางกิจกรรมที่สภานักเรียนประกาศออกมาแล้ว
“ค่ายยุวชน”
ค่ายอบรมเยาว์ชนสำหรับนักเรียนปีหนึ่ง
อีเวนต์ที่แสงประทานของคิมยูรีคลุ้มคลั่ง
