MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Deal Unseen/ข้อตกลงที่มองไม่เห็น (8)
โถงจัดงานเลี้ยงหลัก ซึ่งสร้างจากโลหะต่างโลกสีบลูเวลเว็ต มอบความรู้สึกคล้ายกับคลื่นสมุทร
ใต้รูปปั้นหยกเงินของนิมพ์แห่งท้องทะเล ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของคีโมโพลียา กัปตันและลูกเรือในเครื่องแบบสีขาวกำลังยืนเรียงแถว
คงลังเลอยู่ว่าจะทักทายพวกเราอย่างไรดี จูซูย็อกจึงชิงลงมือก่อน
เขาที่ดูเหมือนจะรู้จักกัปตัน ยิ้มพร้อมกับเปิดบทสนทนาสั้นๆ
พวกเราเดินเข้าไปทักทายตามจูซูย็อก และเมื่อเสร็จ พ่อบ้านที่ถูกมอบหมายให้ดูแลเรา ปรากฏตัวแล้วนำทางไปยังโต๊ะที่ถูกจัดไว้
“มีหลายเมนูที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน จะเลือกยังไงดี”
“ดอกไม้ของงานเลี้ยงอาหารค่ำบนเรือสำราญคืออาหารทะเล ดังนั้นสั่งทุกเมนูที่เกี่ยวกับทะเล หรือถ้าจะให้เจาะจง ฉันเคยเห็นคนรีวิวล็อบสเตอร์กับกุ้งว่าอร่อยมาก”
“หือ… ไม่ว่าจะคอร์สไหนมันก็อาหารทะเลทั้งนั้น”
“ก็สั่งมาทั้งคู่เลย จานถัดไปจะถูกเตรียมตามความเร็วในการกินของเรา”
“สั่งได้ทุกอย่างเลยหรือ”
“ฉันก็คิดจะสั่งทุกอย่างเหมือนกัน รวมถึงของหวานด้วย”
เม็งเฮียวทงกับจางนัมอุก ผู้มีความสุขกับการล่องเรือมากกว่าใครเพื่อน นั่งเลือกเมนูอาหารอย่างตื่นเต้น
ตรงข้ามกับโดซีฮูที่สั่งแค่ซุป ราวกับแทบอาเจียนแค่ได้เห็นเมนู
ถัดจากเขา จูซูย็อกแอบเรียกบริกรเพื่อขอถุงสำหรับอ้วกในกรณีฉุกเฉิน
‘ว่าแต่… เจ้าภาพจัดที่นั่งให้แขกยังไง’
โถงงานเลี้ยงสูงสามชั้น
ชั้นแรกที่พวกเราถูกพามา ดูเหมือนจะเป็นของแขกผู้ได้รับเชิญ คำนึงจากการแต่งกายด้วยทักซิโด้ เดรส หรือฮันบก
ชั้นสามเป็นของลูกเรือเท่านั้น อันนี้ดูได้จากเครื่องแบบ
‘สำหรับชั้นสอง… แขกแต่งตัวไม่ค่อยเป็นทางการเท่าไร’
เมื่อฉันเลื่อนสายตาจากเมนูโฮโลแกรมขึ้นไปยังชั้นสอง จูซูย็อกมองตามพลางพึมพำ
“ชั้นสองน่าจะเป็นของนักข่าว”
“นักข่าว? ดูเยอะเกินกว่าจะมาทำข่าวปาร์ตี้เรือสำราญนะ”
จูซูย็อกตอบคำถามฉันด้วยสีหน้าค่อนข้างดำมืด
“โปรเจกต์ร่วมระหว่างจูโอกับ TC จะถูกประกาศวันนี้น่ะ… ฉันมีปัญหาแน่ถ้าไม่เอากาแฟราดเสื้อตัวนั้น”
“โปรเจกต์ร่วม?”
จากเท่าที่ดู จูซูย็อกคงเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับโปรเจกต์ก่อนขึ้นเรือ และไม่รู้มากไปกว่านั้น
‘เขาเป็นกังวลกับเสื้อสีแซนด์พิงก์มาก คงกลัวว่าถ้าใส่เสื้อผ้าที่เข้าคู่กับโอเยจีต่อหน้านักข่าว นั่นจะกลายเป็นบทความ ไม่ใช่แค่ข่าวลือ’
ฉันเริ่มเข้าใจถึงเหตุผลที่จูซูย็อกผู้ใสซื่อ มิอาจเก็บซ่อนสีหน้าอมทุกข์
“ของแบบนั้นไม่ใช่ว่าไว้ประกาศในงานพรีเซนต์หรอกหรือ… ถ้าจำไม่ผิด พวกเขาเคยประกาศแผนการสร้างศูนย์ข้อมูล และแผนการวางโครงข่าย 1GG (Gift Generataion) ในงานพรีเซนต์นะ”
ได้ยินคำถามของจางนัมอุก จูซูย็อกเล่าด้วยสีหน้าผ่อนคลายมากขึ้น
“จุดประสงค์หลักของงานเลี้ยงในคราวนี้คือการเฉลิมฉลอง เนื่องในโอกาสที่เหตุร้าย ณ สามเบสบอลจัมชิลจบลงโดยไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บ และเพื่อขอบคุณเพลเยอร์ทุกคนที่เข้าร่วมการต่อสู้”
“นั่นสินะ… คนของจูโอดรากอนส์กับ TC ไนท์สเข้าร่วมเพียบเลย คณะกรรมการเบสบอลก็ด้วย”
“โปรเจกต์ใหม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่สนามเบสบอลน่ะ… ทีมประชาสัมพันธ์คงประเมินแล้วว่า การประกาศในงานเลี้ยงจะช่วยโหมกระแสได้มากกว่า”
จูซูย็อกหยุดเล่าแค่ตรงนี้
ดูเหมือนเขาเองก็ไม่รู้ข้อมูลเชิงลึก
‘โปรเจกต์ความร่วมมือระหว่างจูโอกรุปกับ TC กรุป? เรื่องแบบนี้ไม่มีในเกม’
สำหรับในเกม ผู้นำรุ่นถัดไปของ TC กรุปก้าวลงจากตำแหน่งหลังจบเหตุการณ์ที่สนามเบสบอล ส่งผลให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองยักษ์ใหญ่ค่อยๆ พังทลาย
ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะออกโปรเจกต์ร่วมกันได้
‘อีกเดี๋ยวก็คงประกาศแล้ว… ดื่มด่ำไปกับอาหารคอร์สก่อนดีกว่า’
ไม่นานอาหารคอร์สที่เลือกก็ทยอยถูกยกมาเสิร์ฟ
สลัดน้ำมันมะกอกบัลซามิก
หอยเชลล์ย่างเนย
กุ้งแม่น้ำย่าง
มอสซาเรลล่าชีสล็อบสเตอร์
นอกเหนือจากเมนูข้างต้น จางนัมอุกและเม็งเฮียวทงได้สั่งรีซอตโต้ซอสครีมไข่ปลา กับสเต๊กสันนอกมาเพิ่ม
แค่ดูสองคนนั้นกินฉันก็รู้สึกอิ่มแล้ว แน่นอนว่าโดซีฮูเอาแต่กินซุปเงียบๆ โดยไม่เล่นมุกตลกเกี่ยวกับอาการป่วยของตัวเองเลย
ขณะใกล้ถึงเวลาเสิร์ฟของหวาน
แก๊ง!
เสียงกระดิ่งดังแผ่วเบาไปทั่วโถงจัดงาน
เป็นเสียงจางๆ ของคลื่นพลังวิเศษ
คนทั่วไปคงคิดว่า ‘เสียงใสจัง’ แม้จะสัมผัสคลื่นพลังวิเศษไม่ได้
ต้นเสียงมาจากเวทีด้านในสุดของโถงจัดงาน
ชายคนหนึ่งในชุดสูทเต็มยศ กำลังยืนถือกระดิ่งอยู่บนเวที
‘เลขาส่วนตัวของจูซูย็อก… คิมชอล… นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่’
คิมชอล—ตัวละคร NPC ในเกม
หนึ่งในคนที่ถูกจูซูย็อกช่วยไว้ก่อนเกมจะเริ่ม
“ขออภัยที่ต้องรบกวนเวลารับประทานของแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน กรุณานั่งฟังอย่างผ่อนคลายตามปกติด้วยครับ”
คิมชอลเกริ่นสั้นๆ แล้วเดินลงจากเวที
เขาปรึกษาบางสิ่งกับทีมรักษาความปลอดภัยจากทั้งสองกรุป
คิมชอลคำนับชายคนเดียวที่สวมทักซิโด้ในหมู่ทีมรักษาความปลอดภัย แล้วก็เดินจากไป
‘ผู้ชายใส่ทักซิโด้คนนั้น… ลูกพี่ลูกน้องของจูซูย็อก…’
แทนที่จะได้ดื่มด่ำไปกับงานกาล่า ลูกพี่ลูกน้องของจูซูย็อกต้องคอยดำเนินภาพรวม
ในเกมถูกบรรยายไว้ว่าเป็นคนบ้างาน ดูเหมือนในชีวิตจริงก็ไม่ต่างกัน
แชะ!
ไฟทุกดวงในโถงจัดงานหลักดับสนิทพร้อมกัน
สปอตไลท์ส่องลงมายังบันไดทั้งสองฝั่งของเวที
ผู้นำรุ่นถัดไปของจูโอกรุปกับ TC กรุป เดินขึ้นมาบนเวทีจากคนละฝั่ง
ทั้งสองมาพบกันกลางเวที แล้วจับมือด้วยบรรยากาศเป็นมิตร
เสียงกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปของนักข่าวบนระเบียงชั้นสองดังระงมทันที
‘จะประกาศโปรเจกต์แล้วสินะ’
ถัดมา ผู้นำรุ่นถัดไปของ TC กรุปได้รับแจกไมโครโฟน เขากล่าวทักทายเบื้องต้น แล้วยื่นให้กับผู้นำรุ่นถัดไปของจูโอกรุป
ผู้นำรุ่นถัดไป—ลุงของจูซูย็อก มีใบหน้าละม้ายคล้ายจูซูย็อกพอสมควร
พรึบ!
ขณะส่งไมโครโฟน จอฉายโฮโลแกรมขนาดใหญ่สว่างขึ้นด้านหลังคนทั้งสอง
สิ่งที่เห็นบนจอภาพคือสนามเบสบอลจัมชิลในวันเด็ก ซึ่งเผชิญหน้ากับภัยคุกคามจากรอยแยกและเอนามี
การนำเสนอมีขึ้นเพื่อยกย่องความเป็นระเบียบของพลเมือง ชื่นชมความกระตือรือร้นของเพลเยอร์ที่ตอบสนองต่อวิกฤติอย่างใจเย็น
เมื่อจอภาพดับลง ผู้นำรุ่นถัดไปของจูโอกรุปกล่าวด้วยน้ำเสียงมีพลัง
“หลังจากเผชิญวิกฤติ เรากลับมาครุ่นคิดว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง”
กล่าวจบประโยค ชุดข้อความทยอยแสดงขึ้นบนจอภาพโฮโลแกรม
[สร้างระบบแจ้งเตือนรอยแยกที่เร็วขึ้น และมีเสถียรภาพมากขึ้นด้วยเครือข่าย 1GG โดยไม่คิดค่าบริการ]
[ยกระดับทรัพยากรเพลเยอร์ผ่านระบบทุนการศึกษา]
[ติดตั้งบาเรียเกรด SR++ ขึ้นที่สนามเบสบอลท้องถิ่นจาก 9 ใน 10 แห่ง]
[ติดตั้งโดมบาเรียความจุ 20,000 คนตามพื้นที่สำคัญทั่วประเทศ]
ข้อความยังคงแสดงขึ้นเรื่อยๆ
ทุกคนต่างตกตะลึงจนเผลออุทาน ยกเว้นเพียงไม่กี่คนที่ทราบล่วงหน้า
หากจะทำให้ได้ทั้งหมดที่เขียน เกรงว่าอาจต้องใช้เงินทุนไม่ต่ำกว่าสิบล้านล้านวอน
“จูโอกับ TC จะยืนหยัดเคียงข้างประชาชนทุกคน หากทุกภาคส่วนร่วมมือกัน ผมเชื่อว่าเราสามารถเอาชนะภัยคุกคามจากต่างโลกได้”
ทุกคนยืนปรบมือให้กับการนำเสนอที่จบลงไป
นักข่าวบนชั้นสองเริ่มถอยห่างจากระเบียง เพราะต้องรีบวิ่งลงมายังชั้นล่างเพื่อเตรียมสัมภาษณ์
เกิดความวุ่นวายขึ้นสักพัก จนกระทั่งนักข่าวหายเข้าไปในห้องแถลง ภายใต้การนำทางของทีมประชาสัมพันธ์
‘เพราะแบบนี้ จอมบงการถึงได้อยากฆ่าผู้นำรุ่นถัดไปของทั้งสองกรุป’
โดยเฉพาะบาเรียเกรด SR++ ที่เป็นการแก้ปัญหาอย่างตรงจุด
กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากนี้จะมีแหล่งหลบภัยขนาดใหญ่ทั่วประเทศ ซึ่งแต่ละแห่งสามารถรองรับพลเมืองได้หลักหมื่น
‘ถ้าเป็นบาเรียเกรด SR++ ล่ะก็ ต่อให้เป็นเอนามีเกรด SR++ ก็ต้านทานได้พักใหญ่ๆ … เทียบไม่ได้เลยกับบาเรียเกรด R+++ ในปัจจุบัน’
จนถึงตอนนี้ สถานที่หลบภัยที่รัฐบาลหรือสมาคมเตรียมไว้ให้ มีขนาดเล็กและยังน่ากังขา
แชะ!
ไฟในโถงจัดงานเลี้ยงกลับมาสว่างอีกครั้ง ของหวานเริ่มทยอยถูกแจกจ่ายตามโต๊ะโนiวลกูดอทคอม
คงเพราะเพิ่งได้ฟังข่าวดีมากระมัง
เอแคลร์ราดกาแฟถึงได้อร่อยเป็นพิเศษ
* * *
ยังเหลือเวลาอีกพอสมควรกว่าจะถึงปาร์ตี้ค็อกเทลชมจันทร์ พวกเราจึงตัดสินใจกลับห้องกันก่อน
“อาจารย์ดาบคู่ของฉันส่งข้อความมา ขอตัวไปทักทายท่านก่อนนะ!”
จูซูย็อกที่ได้รับข้อความระหว่างทางกลับ ปลีกตัวออกไปคนเดียว
คนที่เดินกลับห้องจึงเหลือฉัน เม็งเฮียวทง จางนัมอุก และโดซีฮู
แต่ผ่านไปสักพัก มีคู่ชายหญิงยืนขวางทางเราสี่คนไว้
‘ขนาดอยู่ตรงนี้ยังได้กลิ่นหึ่ง ดื่มเข้าไปขนาดไหนเนี่ย?’
ฉันได้กลิ่นเหล้าแม้จะยืนห่างหลายก้าว
ทั้งสองมองมาทางเราด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ฉันจึงเดินเบี่ยงออกมาเพราะไม่อยากมีปัญหา
ทันใดนั้น ชายหนึ่งหญิงหนึ่งหัวเราะคิกคักด้วยสีหน้าภูมิอกภูมิใจ
“นั่นลูกชายเจ้าพ่อเรือพาณิชย์ไม่ใช่หรือ”
“น่าสงสาร TC ชะมัด ถึงจะมีเพลเยอร์อย่างลิ่มเหล็กกล้าก็เถอะ แต่ว่า…”
“…ยังมีของชำรุดที่ขึ้นเรือไม่ได้อยู่ด้วย”
ว่ายังไงนะ?
เป้าหมายของคำแดกดันไม่ใช่ฉัน แต่มันกลับสร้างความโกรธสุมอก
‘พวกมันกัดโดซีฮู’
ฝั่งเรามีแต่เด็กม.ปลาย แถมจูซูย็อกกับโดวอนอูก็ไม่อยู่ ทำให้อีกฝ่ายกล้าเล่นงานซึ่งหน้า
คำนึงจากการที่พวกเขาก้มหัวแล้วหลีกทางให้ตามสัญชาตญาณ ขอเดาว่าถ้าไม่เมาก็คงไม่กล้าทำแบบนี้
‘ถึงจะไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่ถึงกับกล้าพูดจาหมาๆ ต่อหน้าโดซีฮู… สถานะของเขาย่ำแย่ขนาดนั้นเชียว?’
โดซีฮูยังคงทำหน้าไร้อารมณ์ แต่เม็งเฮียวทงกับจางนัมอุกที่เข้าใจความหมาย เริ่มเดือดแทนเพื่อน
ขณะทั้งสองก้าวเท้าออกมาเพื่อเตรียมพูดบางสิ่ง
“ไง… ซีฮู”
โอเยจีปรากฏตัว
นักเรียนชั้นปีที่สามของโรงเรียนแสงเงิน หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ และตัวละครที่ควบคุมได้
โอเยจียืนขวางมิให้คนคู่ชายหญิงเดินหนีไปไหน
เธอมาในชุดเดรสทรงทีเลนจ์ (Tea Length) สีแซนด์พิงก์ที่ดูสง่าผ่าเผย
(เดรสทรงทีเลนจ์ = เดรสกระโปรงบาน / ชุดเจ้าสาวอย่างไม่เป็นทางการ)
‘โดซีฮูกับโอเยจีคงรู้จักกันอยู่ก่อนแล้ว’
โอเยจีอาจยิ้มธุรกิจเพื่อป้องกันการถ่ายรูป แต่ดวงตาของเธอกำลังแหลมคม
“ส่วนทางนี้ก็… จางนัมอุก รูมเมตของซีฮูสินะ อ๊ะ! มีรุ่นน้องอึยชินกับเฮียวทงด้วย… สวัสดี”
“สวัสดีครับ”
โอเยจีที่ทักเราเรียงคน จงใจเมินชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่แอบกัดโดซีฮู
เธอกำลังสื่อว่า ‘เด็กๆ พวกนี้สำคัญกับฉันมากกว่าพวกนาย’
โอเยจีทักทายพวกเราเสร็จแล้วหันไปมองอีกฝ่าย
“ตายจริง… เคยเจอกันในงานครบรอบ 29 ปีจูโอคอนสตรักชั่นนี่นา… ลูกชายของประธาน… กับแฟนสาวสินะ”
โอเยจีเอ่ยชื่อของประธานคนที่ว่า และชื่อของคู่ชายหญิงได้อย่างถูกต้อง
เห็นได้ชัดว่าทั้งสองเริ่มประหม่าเมื่อถูกเอ่ยชื่อต่อหน้าโดซีฮูที่ตนแอบกัด
“ฟังจากที่แดกดันซีฮู ทางฝั่ง TC คงไม่ได้เชิญพวกคุณมาแน่… ทางจูโอก็คงเหมือนกัน แล้วใครชวนมาร่วมงานกันนะ…”
“อ…เอ่อ…”
มาร่วมงานโดยไม่ถูกเชิญ?
สำหรับปาร์ตี้ระดับนี้ แขกหลายคนสามารถเข้าร่วมงานได้ในบทบาทของผู้ติดตาม
คำพูดโอเยจีจึงสื่อได้ทำนองว่า
‘ไม่ได้ถูกเชิญมาแท้ๆ แต่กล้ากัดน้องชายคนสนิทของฉัน?’
คู่ชายหญิงที่เข้าใจสถานการณ์ รีบก้มศีรษะคำนับทันที
“พ…พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ค…คงเป็นเพราะเมานิดหน่อย ก็เลยทำอะไรโดยไม่คิด… ฮะฮะ… ขอโทษนะ”
“ขอโทษนะเยจี! พวกเราคงดื่มหนักเกินไป!”
ทั้งสองทำเป็นอับอาย แล้วขอโทษโอเยจีในเรื่องที่ดื่มหนัก แต่ไม่ได้ขอโทษโดซีฮู
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉันจะไปถามหาความรับผิดชอบจากคนอื่นแทน คงมีความผิดพลาดเกิดขึ้นในกระบวนการเชิญแขก… แล้วพวกเราก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน กรุณาสนทนากันด้วยภาษาสุภาพ”
โอเยจีพูดไปยิ้มไป แต่เนื้อหาเชือดเฉือนบาดลึก
ขอโทษไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันจะทำลายคนที่พาพวกแกมาร่วมงาน และอย่ามาตีสนิท… ประโยคเมื่อครู่สามารถตีความได้แบบนั้น
ทั้งสองที่เข้าใจความนัย เริ่มทำหน้าเครียดราวกับข้ออ้างดื่มหนักเป็นเรื่องโกหก
“ดูแล้วซีฮูคงไม่รู้จักพวกคุณ… มีคนแอบนินทาเขาลับหลังมากขนาดนี้เชียว? อ้อหรือว่า… นินทากันในบริษัท?”
เมื่อโอเยจีสื่อทางอ้อมว่า ‘ฉันทำลายบริษัทพวกแก’ สีหน้าของคู่ชายหญิงเริ่มอ่อนระทวยของจริง
พอไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ทั้งสองรีบก้มศีรษะต่ำแล้วจ้ำหายไป
“…ขอบคุณครับ”
“ฮะฮะ! โลกมันกว้างนะ พวกประสาทแดกย่อมมีเยอะเป็นธรรมดา ไม่ต้องเก็บมาคิดมากหรอก… เห็นรุ่นน้องถูกกระทำทั้งที จะให้นิ่งดูดายก็กระไรอยู่… ซีฮูเมาเรือใช่ไหม? รีบกลับห้องไปพักก่อนเถอะ”
โอเยจีแก้ไขสถานการณ์ได้ด้วยความน่าเกรงขามและรอยยิ้มเท่ๆ เหมือนที่ฉันเคยเห็นในงานแข่งหมากรุก
“เฮ้อ… ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากเดินสวนกับซูย็อกหรอกนะ… ฝากดูแลเจ้าน้องชายด้วยล่ะ”
โอเยจีทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป
เธอก็คงไม่อยากถูกลากเข้าไปพัวพันกับการคลุมถุงชนเหมือนกัน
* * *
ห้องพักของพวกเรา, ห้องสวีตวิวทะเล
หลังจากได้ฟังเรื่องที่มีคนแอบกัดโดซีฮู—ผู้อ่อนเพลียจนทำได้เพียงนอนแผ่อย่างไร้เรี่ยวแรงบนโซฟา จูซูย็อกเริ่มมีน้ำโห
“ซีฮู นายทนฟังไปได้ยังไง? เจ้าบ้าเอ้ย!”
“เจ้าบ้า… คือขุมทรัพย์ของท้องทะเล!” (มุกเล่นคำ)
โดซีฮูพยายามเล่นมุกเห่ยๆ แม้จะเมาเรือแทบตาย
บรรยากาศกลับไปเงียบสงบอีกครั้ง
“ยังไม่ตายง่ายๆ สินะนายเนี่ย”
“ซีฮู…”
“ฮะฮะฮะ! ช่วยไม่ได้ ฉันเตรียมใจทนฟังเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เข้าโรงเรียนเตรียมทหารแล้ว… อาการเมาเรือมันแก้ไม่ได้สักหน่อย”
โดซีฮูพึมพำด้วยสีหน้าอิดโรย
“คนรอบตัวอยากให้ฉันเผชิญหน้ากับนายหรือพี่วอนอู หรือไม่ก็พยายามนำมาเปรียบกัน… ฉันไม่ชอบใจเลย”
ถัดจากนั้น พวกเราต่างคนต่างแยกย้ายไปจัดการธุระส่วนตัว มิได้อยู่สนทนากันด้วยบรรยากาศครื้นเครง
เหลือเพียงจางนัมอุกกับจูซูย็อกที่คอยอยู่ใกล้ๆ โดซีฮู ผู้ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเพราะอาการเมาเรือ
‘เป็นไปตามแผน’
ตั้งแต่เริ่มขึ้นเรือ ฉันคิดหาข้ออ้างเหมาะๆ เพื่อปลีกตัวในช่วงปาร์ตี้ชมจันทร์มาตลอด
เมื่อแหงนมองท้องฟ้าท่ามกลางลมทะเลเอื่อยๆ ฉันเห็นพระจันทร์ล่องลอยด้วยแสงสีนวลสุกสว่าง
และทันใดนั้น
คูงงงงง—!
ลำเรือสั่นสะเทือนหนักหน่วงโดยไม่มีลางบอกเหตุ
