ดวงอาทิตย์ลอยตัวอยู่สูงเหนือทิวไม้ เหมือนกับลูกบอลไฟแขวนลอยอยู่กลางท้องฟ้าทางทิศตะวันออกสาดส่องแสงสีทองปกคลุมไปทั่วพื้นดิน
พระราชินีโซเฟียนั่งอยู่บนภายในเก้าอี้ที่สานมาจากหวายอายุร้อยปี พร้อมกับร่มกันแดดขนาดใหญ่เหนือหัว รายล้อมด้วยนางกำนัลพร้อมกับทหารรักษาพระองค์อีกจำนวนหนึ่ง
ทหารรักษาพระองค์เหล่านี้สะพายดาบยาวไว้ที่เอว ยืนอยู่อย่างสง่าผ่าเผยล้อมรอบรัศมีสิบเมตรห่างจากพระราชินี พวกเขาเฝ้าสังเกตการณ์อย่างระมัดระวังภายในบริเวณรอบๆ ปกป้องภัยอันตรายทุกประการที่จะเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์ภายใต้การอารักขาของทหารรักษาพระองค์เหล่านี้
ภายใต้การนำทางของนางกำนัล ไอว่าเดินมายังเบื้องหน้าพื้นที่พักผ่อนของพระราชินี ผ่านเส้นทางเลียบทะเลสาบจำลอง สระน้ำนี้สร้างขึ้นโดยคำสั่งของพระราชินี เพื่อใช้เป็นที่อาบน้ำและว่ายน้ำในช่วงฤดูร้อน น้ำในทะเลสาบใสราวกับกระจก มองเห็นปลาที่แหวกว่ายอยู่ได้อย่างชัดเจน
“เดินไปทางนี้”
นางกำนัลชี้นิ้วของเธอไปที่ทางเดินแคบๆ ริมฝั่งทะเลสาบและพูดกับไอว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ไอว่าเข้ามาในพระราชวัง เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่ว่านางกำนัลจะพูดอะไรเขาจะรีบทำตามทันทีโดยไม่กล้าชักช้า
ไอว่าเดินไปข้างหน้าบนทางเดินใต้ฝ่าเท้าของเขาอย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่เขามองไปที่ร่มกันแดดขนาดใหญ่ มองระยะห่างระหว่างตัวเขากับพระราชินี ทุกก้าวที่เดินใกล้เข้าไปยิ่งทำให้ไอว่าประหม่ายิ่งขึ้น นี่ไม่เหมือนกับครั้งล่าสุดที่ได้พบกัน เพราะว่ามองไกลไปยังพระราชินีที่มีกลุ่มคนจำนวนมากรายล้อมอยู่ทำให้ไอว่ารู้สึกแบบนั้น ยามเมื่อพบกับพระราชินีคนเดียว เธอแสดงออกอย่างมีเมตตาได้ แต่ว่าต่อหน้าของคนจำนวนมาก เธอต้องแสดงออกอย่างเคร่งขรึมจริงจัง นี่เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ไอว่าประหม่า
ในขณะที่ไอว่ากำลังเดินอยู่ ฉับพลันเขาก็รู้สึกถึงลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาที่เท้าของเขา แค่เพียงได้ยินเสียงของมัน ลูกบอลลูกนั้นก็ระเบิดขึ้นที่ข้างหน้าของเขา เขาเคลื่อนตัวหลบด้วยสัญชาติญาณแต่ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว ลูกบอลอีกลูกก็ระเบิดขึ้นที่ด้านซ้ายของเขา ทำให้ร่างของเขาลอยไปในอากาศ
แต่เมื่อยามที่ร่างของเขาพ้นจากพื้น ไอว่าพบว่าร่างของเขากำลังลอยไปทางทะเลสาบ ไอว่าไม่มีความสามารถที่จะเคลื่อนที่ในอากาศ เขาทำได้แต่เพียงปล่อยให้ร่างของเขาตกลงไปในทะเลสาบอย่างอิสระ
[ตูม!]
ไอว่าตกลงไปในน้ำ
ถึงแม้ว่าน้ำในทะเลสาบจะไม่ลึก แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ไอว่าจมน้ำได้ นางกำนัลคนนั้นไม่ได้คิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะว่ายน้ำไม่เป็น เธอจึงเพียงแต่ยืนมองเขาจมน้ำผลุบๆ โผล่ๆ อยู่อย่างนั้น
“แคร่ก…แคร่ก…แคร่ก…”
นางกำนัลคนที่ทำให้ไอว่าลอยและตกลงไปในน้ำ พบว่าการแสดงออกของไอว่าที่จมและลอยอยู่อย่างนั้นน่าตลกขบขันมาก เธอได้แต่ยืนหัวเราะอยู่ที่ริมฝั่ง
“ซีเกิล…หยุดยืนบื้อหัวเราะอยู่อย่างนั้น รีบลงไปช่วยเขาขึ้นมา!”
ถึงแม้พระราชินีจะนั่งอยู่ที่เก้าอี้หวาย พระราชินีแค่เห็นก็รู้ได้ว่าไอว่าไม่ได้แกล้งแสดงออกแต่ว่าเขาว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ เธอรีบออกคำสั่งให้นางกำนัลคนนั้นลงไปในน้ำช่วยไอว่าขึ้นมา
เมื่อได้ยินคำสั่งของพระราชินี ซีเกิลไม่กล้าที่จะหัวเราะต่อไปอีก เธอรีบพุ่งร่างลงไปในน้ำ พยายามจะช่วยเขา ตอนนี้ไอว่ากินน้ำเข้าไปเต็มท้องแล้ว ถ้าไม่มีใครลงมาช่วย เขาจะต้องจมน้ำอย่างแน่นอน แต่ว่าไอว่าอยู่ห่างออกมาจากฝั่ง ซีเกิลพยายามรีบคว้าจับแขนของเขา ยามเมื่อไอว่าที่กำลังตั้งใจเอาตัวรอดมองเห็นคนเข้ามาช่วย เขากลับจับแขนของคนที่จะจับเขา คว้าจับไปที่ร่างของซีเกิล
“อย่ามาจับตัวฉัน!”
ซีเกิลที่กำลังจะถูกไอว่ากอด ด้วยร่างของเธอยังคงจมอยู่ในน้ำ ร่างของเธอหมุนบิดตัวเหมือนกับปลาหลุดออกจากแขนของไอว่ากลับมาจับตัวเขาที่ข้างหลังแทน
ไอว่ารู้สึกถึงสองก้อนเนื้อนุ่มนิ่มทาบอยู่บนหลังของเขา แต่ตอนนี้ใจเขามุ่งที่จะหาทางรอดอย่างเดียว ไม่สามารถรับรู้ถึงถึงเรือนร่างอ่อนนุ่มของนางกำนัลที่กอดเขาอยู่ทางด้านหลัง
ถึงแม้ร่างกายของซีเกิลจะเล็ก แต่ก็ปล่อยฉีที่แข็งแรงออกมาในน้ำ เธอว่ายน้ำลากร่างของไอว่าเข้าหาฝั่ง เมื่อถึงฝั่ง ร่างของทั้งสองก็เปียกโชกไปด้วยน้ำ โดยเฉพาะซีเกิล เสื้อผ้าของเธอแนบลงไปกับร่างอันงดงามของเธอ ยอดเขาสองลูกตั้งตระหง่านอยู่บนหน้าอก หลังจากมองไปที่ดวงตาตะลึงจนว่างเปล่าของไอว่า เธอก็ลืมหมดสิ้นถึงความเย็นจากน้ำทะเลสาบ
“ทั้งสองคนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว!”
พระราชินีไม่ได้โกรธ กลับมองไปที่ไอว่าแสดงออกถึงการขอโทษ เธอเกือบจะหัวเราะออกมา แต่เนื่องจากศักดิ์ศรีของพระราชินีเธอต้องพยายามกลั้นมันเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ทหารรักษาพระองค์บางคนที่อยู่ข้างกายพระราชินีกลับหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ พวกเขาทั้งหมดรู้ว่าไอว่ากำลังจะเข้ามาทำหน้าที่ตำแหน่งทหารรักษาพระองค์เช่นเดียวกันกับพวกเขา พวกเขาไม่คิดว่าหนุ่มน้อยคนนี้จะเจอกับการรสชาติการหยอกล้อแบบนี้ของซีเกิล ไอว่ามองไปที่ทหารรักษาพระองค์ที่กำลังหัวเราะอย่างเจตนาร้ายแต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
ซีเกิลพาไอว่าไปที่ห้องแต่งตัว เพียงแค่ถอดเสื้อผ้าของเธอ เช็ดตัวให้แห้งแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
“แล้วผมจะทำยังไง?”
ไอว่ารู้สึกหนาวไปทั้งตัว มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เมื่อเสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่ม ร่างของเขาจึงสั่นสะท้านจากความหนาวเย็น
“ถอดเสื้อผ้าของเธอออก!”
หลังจากที่ซีเกิลเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอเริ่มกังวลเกี่ยวกับไอว่า
“เธอช่วยไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมก่อนได้ไหม?”
หลังจากพบกับการหยอกล้อจากซีเกิลแบบนี้ ในใจของไอว่ายังไม่หายเคือง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้ ยังไงเธอก็เป็นนางกำนัลของพระราชินี เขาไม่อาจที่จะบาดหมางใจกับเธอได้
“ฉันบอกให้ถอดออกก็ถอดออกเถอะ ถ้าเธอไม่อยากหนาวตายก็ใส่มันต่อไป ฉันจะไปละ” พูดแล้วซีเกิลก็หมุนตัวจะออกไป
“อย่าพึ่งไป…ผมขอร้องละ ช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนที ผมหนาวจะตายอยู่แล้ว!”
ไอว่าที่ปากสั่นเพราะความหนาวเย็น เมื่อซีเกิลทำท่าจะกลับออกไป เขารีบคว้ามือของเธอไว้
“ถ้างั้น…ก็รีบถอดชุดของเธอออกมา!”
เสียงของซีเกิลไม่เหมือนกับออกคำสั่ง เธอไม่ได้คิดอยากจะดูร่างกายของไอว่า นอกจากอยากประสบกับความรู้สึกยอดเยี่ยมที่ได้ออกคำสั่ง ได้อยู่เหนือไอว่า เพราะว่าปกติเธอต้องเป็นคนที่คอยฟังรับคำสั่งอย่างเดียว
ไอว่าไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามคำสั่งของเธอถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วเขาก็ไม่กลัวที่จะถูกมองโดยผู้หญิงด้วย ซีเกิลเพียงแค่มองเรือนร่างกำยำของไอว่าแวบเดียวก็รับเอาเสื้อผ้าของเขาไป ไอว่าพยายามมองหาเสื้อผ้าแห้งมาเปลี่ยน แต่เมื่อมองเสื้อผ้าของเขาในมือของซีเกิลที่ร้อนจนมีไอน้ำลอยขึ้นมา เสื้อผ้าของไอว่าแห้งอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงแค่กระพริบตา
“ยอดเยี่ยมมาก”
ไอว่าไม่เคยเห็นทักษะเหมือนเวทมนต์แบบนี้มาก่อน ได้แต่อุทานออกมาอย่างประหลาดใจ ซีเกิลหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ โยนเสื้อผ้ากลับคืนให้ไอว่าแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป
ไอว่าเดินตามหลังเธอกลับมาอยู่ที่เบื้องหน้าของพระราชินี
เมื่อมองมาที่พวกเขา หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก้าวเดินออกมาจากด้านหลังของพระราชินี เขามองที่ไอว่าแล้วถาม
“ในเมื่อแกคิดจะมาเป็นทหารรักษาพระองค์ แกมีความสามารถอะไรบ้าง?”
หลังจากพูดเสร็จ ไอว่าก็รู้สึกมีลมเย็นพุ่งออกมาจากร่างของฝ่ายตรงข้าม ไม่มีเวลาพอที่จะให้หลบเลี่ยงได้ เขาทำได้เพียงปะทะเข้ากับพลังนี้ พลังรุนแรงขนาดใหญ่โจมตีมาที่กึ่งกลางตัวของไอว่า ไอว่าไม่มีทางเลือกได้แต่ใช้เต๋าฉีของเขาฝืนต้านรับ พลังสองกลุ่มปะทะเข้าด้วยกัน เกิดการระเบิดขึ้น ไอว่าถูกกระแทกถอยหลังไป 4-5 ก้าวก่อนที่จะตั้งหลักได้ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเตรียมพร้อมที่จะหลบหลีกแล้ว เขาต้องได้รับบาดเจ็บจากพลังนั้นแน่นอน
“ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…เจ้าหนูนี่แค่พลัง 30 % ของฉันแกยังรับไม่ได้เลย แล้วยังคิดจะมาเป็นทหารรักษาพระองค์อีก ลำพังแค่ตัวเองก็ยังป้องกันไม่ได้เลย?”
หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่ว่าพระราชินีเพียงแค่ยิ้มไปที่ไอว่า เธอรู้แก่ใจดี การรับการโจมตีของหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ของเธอแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น และไอว่ายังคงเป็นแค่เด็กหนุ่มเท่านั้น
“รูดอล์ฟ…ถ้าเด็กอายุ 19 ปีสามารถรับการโจมตีของเธอได้ เธอยังจะได้เป็นหัวหน้าอยู่อีกหรือ?”
พระราชินียิ้มเยาะไปที่รูดอล์ฟแล้วพูดขึ้น ในใจของเธอ ไอว่าน่ารักกว่ามากเมื่อเทียบกับหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อความปลอดภัยของเธอแล้ว เธอไม่ต้องการให้คนที่ไม่ปกติแบบนี้อยู่ข้างกายของเธอแน่นอน ถึงแม้ว่าหน้าตาของเขาจะไม่ได้น่าเกลียด แต่พระราชินีไม่ชอบลักษณะของเขาที่แสดงออกมา
“พระองค์ท่าน…นั่นย่อมไม่ได้หมายถึง…ท่านยอมให้คนที่ไม่มีประโยชน์มาอยู่ข้างกายของท่านหรอกหรือ? นอกจากนี้ ที่ผมทำลงไปก็เพื่อให้ดีกับตัวเขาเอง ถ้ามีใครรู้ว่าลูกชายของนายพลไคล์เหมือนกับหมาในรางหญ้า นั่นย่อมเป็นการเสียหน้านายพลไคล์ใช่ไหม?”
รูดอล์ฟคิดจะทำให้ไอว่าอับอาย แล้วยังเป็นการแสดงคุณงามความดีของเขาออกมาต่อหน้าพระราชินีอีกด้วย
“ฉันคิดว่าเธอน่าจะพูดพอได้แล้ว…รูดอล์ฟ”
พระราชินีพูดขัดจังหวะเขาอย่างหมดความอดทน เพียงแค่ซีเกิลหยอกล้อเขาที่ยอมรับได้ มันเป็นเพียงแค่เรื่องตลก แต่ทัศนคติของรูดอล์ฟเกินคำว่าตลก ในใจของพระราชินีทราบดี รูดอล์ฟมาจากฝั่งของตระกูลเฮอร์แมน คนของนายกฯ เกร็ก การที่เขาเป็นหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ บ่อยครั้งที่เขาทำเกินหน้าที่ติดต่อเอื้อประโยชน์ให้กับนายกฯ เกร็ก นี่ทำให้เธอรังเกียจเบื่อหน่ายเขา
ได้ยินพระราชินีตำหนิเขา เขาก็ยังไม่ยอมลดละยังคงถามไอว่าต่อ
“แล้วแกมีความสามารถพิเศษอะไรล่ะ?”
มองไปที่รูดอล์ฟที่ยังคงรบกวนเขา แม้หลังจากที่พระราชินีพูดช่วยเขาแล้วก็ตาม เขายังเข้าใจได้ทันทีว่าหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ต้องไม่ใช่ทหารจากฝั่งพ่อของเขา ดังนั้นเขาจึงแค่เพียงหัวเราะ
“แน่นอนว่าผมต้องมีความสามารถพิเศษ”
“งั้นรีบพูดออกมา…ฉันกำลังรอฟังแกอยู่?”
รูดอล์ฟไม่คิดว่าเจ้าหนูอายุ 19 ปี จะมีความสามารถพิเศษอะไร เขาเอามือกอดอก รอให้ไอว่าแสดงออกมา
“ผมสามารถพูดให้พระราชินีฟังได้คนเดียวเท่านั้น”
สีหน้าหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองปรากฏออกมาบนใบหน้าของไอว่าอย่างช่วยไม่ได้ และมันก็เป็นการแสดงออกที่ได้รับการยกย่องจากพระราชินีโซเฟีย เมื่อหลายวันก่อน เมื่อไอว่าทำให้เฟเดอเรอร์อับอาย เขาก็แสดงออกมาแบบนี้ มองไปที่การแสดงออกของไอว่า หัวใจของพระราชินีสั่นไหวขึ้นมา เพราะว่าผู้คนเบื้องหน้าของเธอ ไม่มีใครเลยที่จะแสดงออกถึงความมั่นใจและหยิ่งในศักดิ์ศรีออกมาได้เหมือนกับไอว่า นอกจากนี้ ยังเป็นการแสดงออกต่อหน้าหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ของเธออีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเกิดมาในตระกูลมิทเชลล์ที่มีชื่อเสียง พระราชินีโซเฟียคงจะไล่รูดอล์ฟออกจากพระราชวังไปแล้ว แต่ในฐานะของพระราชินี เธอต้องรักษาดุลอำนาจของแต่ละคนและแต่ละตระกูลเอาไว้ อย่างน้อยสิ่งที่ทำให้พระราชินีพึงพอใจไดแก่ความจงรักภักดีของเขาที่แสดงออกมาและอุทิศตัวให้กับเธอ
คำพูดเหล่านี้ของไอว่า ทำให้รูดอล์ฟยากที่จะยอกย้อนกลับไป เพราะว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับศักดิ์ศรีของพระราชินี ใครจะกล้าไปท้าทายศักดิ์ศรีของพระราชินี?
พระราชินีโซเฟียหยุดหัวเราะและกวักมือเรียกไอว่าเข้ามา เขารีบก้าวเข้ามาข้างหน้าเธอ เอาปากไปใกล้ๆ หูของเธอ เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ
“ผมสามารถทำให้หัวหน้าทหารที่เย่อหยิ่งคนนี้ ถอดกางเกงของเขาออกในที่สาธารณะ ท่านจะเชื่อหรือไม่?”
พระราชินีหัวเราะแล้วมองไปที่หัวหน้าทหาร ถึงจะไม่อยากจะเชื่อ แต่เรื่องนี้ก็กระตุ้นความสนใจของเธออย่างเต็มที่
“จริงหรือ?”
“ถ้าเพียงแค่ร่างกายของหัวหน้าทหารไม่น่าเกลียดจนเกินไป ผมสามารถทำให้เขาเปลือยกายของเขาเองในที่สาธารณะได้”
ไอว่ากล่าวออกมาอย่างมั่นใจ
“ดีเลย..งั้นมาแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอได้เรียนรู้อะไรมาบ้างจากการที่เธอไปเรียนมาสองปีที่จักรวรรดิอีสต์!”
พระราชินียิ้มออกมาอย่างสวยงาม แสดงให้เห็นถึงความคาดหมายภายในดวงตาสดใสของเธอ
ไอว่าถอยออกมาสองก้าว รวบรวมเต๋าฉีของเขาไว้ที่มือ ไม่นานหมอกควันสีแดงอ่อนก็ปรากฏขึ้นที่ระยะห่างสิบกว่าเมตรในพื้นที่ว่างเบื้องหน้าเขา และหัวหน้าทหารรูดอล์ฟก็อยู่ในใจกลางหมอกควันนั้น
เนื่องจากผลกระทบจากการกระตุ้นอารมณ์ของหมอกนี้ ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ล้วนรู้สึกได้รับการกระตุ้นอย่างแน่นอน แต่ว่าไอว่ามุ่งเน้นความคิดของเขาไปที่ร่างของรูดอล์ฟ คนอื่นเลยไม่ค่อยได้รับผลกระทบเท่าไหร่ แต่รูดอล์ฟกลับตกอยู่ในความสับสนและงุนงง
ใช้ม่านหมอกควันกำบัง ไอว่าเรียกงูราคะสองตัวปรากฏตัวขึ้นมา บินอย่างเงียบๆ เข้าไปในเสื้อผ้าของรูดอล์ฟ งูสองตัวนี้ไม่เพียงจะทำงานกับผู้หญิงแต่ว่ายังมีผลแบบเดียวกันเกี่ยวกับความปรารถนาทางเพศของผู้ชาย เมื่อพบกับการจู่โจมของงูทั้งสองตัวพร้อมๆ กัน ในความรู้สึกฟุ้งซ่าน รูดอล์ฟของเห็นผู้หญิงที่เขาชื่นชมแสดงท่าทางยั่วยวนใจอยู่ต่อหน้าของเขา ทำให้เขาเฝ้าติดตามด้วยความสุข
รูดอล์ฟชอบพระราชินีโซเฟียอยู่ในใจ แต่กลัวศักดิ์ศรีของเธอ เขาจึงไม่เคยกล้าคิดถึงภาพลักษณ์ที่ไม่เหมาะสมของพระราชินีในความคิดของเขา ในใจเขาเพียงแค่ปรารถนาในตัวนางกำนัลข้างกายเธอเท่านั้น ไอว่ารับรู้ด้วยเทคนิคของเขาว่านางกำนัลคนไหนที่รูดอล์ฟปรารถนาและสร้างรูปร่างของนางกำนัลคนนั้นขึ้นมาต่อหน้าของเขา ตอนนี้จิตใจของรูดอล์ฟตกอยู่ในความสับสน เขาโยกร่างของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเข้าใส่ร่างนางกำนัลคนนั้นที่ไม่ได้มีอยู่จริง ลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าตัวเขาอยู่ต่อหน้าพระราชินี
ภายใต้การควบคุมของไอว่า รูดอล์ฟแสดงเทคนิคการปล้ำซูโม่ออกมา ทำให้ทหารรักษาพระองค์กับนางกำนัลพากันแตกตื่น แต่พวกเขาก็ยังไม่คิดว่าเขาจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาออกมาต่อหน้าพระราชินี
เมื่อหัวหน้าทหารเกือบจะถอดกางเกงของเขาออกมา พระราชินีรีบสั่งให้คนรีบจับตัวหยุดเขาไว้ ไอว่าก็ถอนหยินเทคนิคของเขาพร้อมกัน
แน่นอนว่าพระราชินีรู้ว่ารูดอล์ฟถูกจัดการภายใต้เทคนิคแปลกประหลาดของไอว่า ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กล่าวโทษหัวหน้าทหารที่จงรักภักดีต่อเธอคนนี้ แต่ว่าการสร้างความอับอายขายหน้าครั้งนี้ยิ่งทำให้เธอเบื่อหน่ายรังเกียจเขาเพิ่มมากขึ้น
หลังจากถูกคนจับตัวเขาไว้ รูดอล์ฟรู้สึกว่าเขาเหมือนกับตื่นขึ้นมาจากความฝัน มองเห็นนางกำนัลและทหารรักษาพระองค์รอบตัวเขาพากันปิดปากหัวเราะ เขาไม่รู้ว่าตัวเขาได้ทำความผิดพลาดอะไรออกมา เหมือนกับมีสิ่งลึกลับหยั่งไม่ถึงเกิดขึ้นกับเขา
ในที่สุด พระราชินีก็ได้รับรู้เหตุผลของสมาชิกคณะกรรมการประเมินเลือดมังกร — จดหมายแนะนำของรูธ มันเป็นเพราะเวทมนตร์ของไอว่า เธอแค่เคยได้ยินเกี่ยวกับเวทมนตร์แบบนี้มาก่อนแต่ไม่เคยเห็นกับตาตัวเอง วันนี้เธอได้เปิดโลกของเธอออกมา แต่ว่าการมีนักเวทมนตร์แบบนี้อยู่ข้างกาย เธอรู้สึกกลัวจริงๆ เธอคิดอย่างกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันหนึ่งวันใดข้างหน้า ที่เขาใช้วิธีการแบบเดียวกันนี้ทำให้เธอแสดงความอับอายขายหน้าออกมาต่อหน้าธารกำนัล ถ้าเป็นแบบนั้น คนที่ละโมบโลภในราชสมบัติจะยกเรื่องนี้ออกมาเป็นข้ออ้างในการปลุกระดมสร้างปัญหาหรือไม่?
“เห็นได้ชัดว่าการให้เธอเป็นทหารรักษาพระองค์น่าจะไม่เหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก ฉันว่าเธอมาเป็นหมอนวดให้ฉันดีกว่า?”
