คังจุนทำงานที่ร้านสะดวกซื้อในเวลา 21:50-07:00
หลังจากที่เขากลับมาจากที่ทำงานเขาก็จะรีบอาบน้ำ แล้วก็รีบนอนมันทำให้เขาหลับได้นิด ๆ หน่อย ๆ แล้วเขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อเวลาประมาณ 17:00 เขาใช้เวลาเล่นเกมหรือดูโทรทัศน์ก่อนที่จะกลับไปทำงาน
เขาทำเช่นนี้เป็นประจำตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ มันออกจะน่าเบื่อ
ในความเป็นจริงเขาสามารถหาเงินได้มากขึ้นถ้าเขาสามารถหางานอื่นได้ดีกว่าการทำงานในช่วงเวลาส่วนร้านสะดวกซื้อ เขามีร่างกายที่ค่อนข้างจะแข็งแรง แต่เขาได้รับบาดเจ็บบริเวณขาข้างหนึ่ง จากอุบัติเหตุ เขาถูกรถยนต์ชนแล้วหนี ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากในการหางานของเขา
ซึ่งรายได้จากร้านสะดวกซื้อมันก็แทบจะไม่พอสำหรับเขา นอกจากนี้ เขายังเริ่มมีอาการผมร่วงเนื่องจากความเครียดจากการเกิดอุบัติเหตุทำให้สภาพจิตใจเขาย่ำแย่
ตอนนี้มันเป็น เวลา 21.40 คังจุน กินข้าวและอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
ตอนนี้มันเป็นเวลาที่เขาจะต้องไปทำงานแล้ว
เขาสวมหมวก และเดินไปทางซ้ายของ โกชิวอน ร้านสะดวกซื้อที่เขาทำงานอยู่ห่างไป 50 เมตร
แต่ที่ร้านวันนี้มันดูยุ่งๆ
มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ?
สาวสวยอายุ 20 ปี เธอมีชื่อว่า ซองยูริ เธอกำลังยื่นอยู่ที่หน้าเคาเตอร์คิดเงินด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
‘ผมควรถาม ยูริว่าเกิดอะไรขึ้น’
แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทสีขาว เดินออกมาจากรถสีดำที่จอดในลานจอดรถ
“โอ้คังจุน คุณมาจนได้ ?”
“ครับเจ้านาย!”
ผู้หญิงอายุ 40 เธอคือ ลีจองซุก เธอเป็นเจ้าของร้านสะดวกซื้อตลอด 24 ชั่วโมงและยังเป็นเจ้าของทรัพย์สิน และที่ดินในเขต กังนัม ซึ่งมันมีราคาแพงมากและเธอเป็นเจ้าของอาคารอื่น ๆ อีกหลายแห่งโดยปกติเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่น แต่เธอมักจะปฏิบัติกับคังจุนด้วยดี มันเป็นเพราะคังจุนทำงานหนักเสมอ แต่ในวันนี้บรรยากาศมันแตกต่างไปจากเดิม
“คังจุน ทำไมคุณไม่มานั่งตรงนี้ล่ะ?”ลีจองซุกมองไปที่คังจุน และรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว
“คือตอนนี้ฉันยุ่งมาก ฉันจะสรุปให้เธอเข้าใจง่ายๆนะ ตอนนี้ร้านสะดวกซื้อปิดกิจการแล้ว ตอนนี้คุณคงจะต้องไปหางานอื่นทำแล้วละ”
“ฮะ?”
“คังจุน คุณทำงานได้ดีมากนะ ฉันหวังว่าคุณจะหางานใหม่ได้เร็วๆ นี้ ?ส่วนเงินเดือนของเดือนนี้ ฉันจะฝากให้ในวันพรุ่งนี้นะ ฉันไปล่ะ ฉันไม่ค่อยว่าง”ลีจองซุก พูดจบลงแค่นี้
ปี๊ปปี๊ป ( เสียงแตรรถ )
“ที่รัก คุณกำลังทำอะไร ? เด็กๆ หิวแล้ว และผมก็เริ่มหิวแล้วด้วย”
รถต่างประเทศสีดำขับมาจอดอยู่ด้านหน้าของผม
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปแล้ว”
ลีจองซุกเดินไปที่รถและเปิดประตู
คนในรถมีอายุ 50 ปี เขาสวมชุดสูท นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ และมีชายและหญิงอายุประมาณ 20 ปี นั่งอยู่ด้านเบาะหลัง พวกเขาคือครอบครัวของลีจองซุก
ลีจองซุก คาดเข็มขัดนิรภัย และเธอถามกลับ
“พวกเธอหิวแล้ว เราจะไปทานอะไรกันดี?”
“เนื้อซี่โครงย่างซอล”
“ฉันด้วย!”
“โฮ้โฮ้โฮ้. จริงหรือๆ ? ตกลงที่รัก เราจะไปทานกันที่ร้านชองดัมดง”
“ดีเลย เพราะร้านนี้ เปิดตลอด24 ชั่วโมง.”
คนขับรถเหยียบคันเร่ง
บรื่นบรื่น ๆ
คุงจุนมองรถคันนั้นจากไปด้วยสีหน้าตกตะลึง
“ร้านชองดัมดง”
เขาได้ยินมาว่า ราคาเนื้อซี่โครงย่างซอลเกาหลี ต้องเสียเงินมากกว่า 80,000 วอน
มีหลายคนที่ชอบไปกินมัน แต่คังจุนไม่กล้า เพราะราคาของมันแพงกว่า รายได้ของเขาต่อวัน
เขาคิดว่า คนพวกนี้เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทอง
แต่ตอนนี้ คังจุน ไม่มีงานทำ และจำเป็นต้องกังวลกับค่าใช้จ่ายในเดือนถัดไป
“พี่คังจุน!”
ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงก็ได้ยินเสียงอยู่ข้างหลังเขา เขาหันไปรอบ ๆ และเห็น ซองยูริยืนอยู่ที่นั่น
“ยูริ ! เกิดอะไรขึ้น?”
ซองยูริ ยิ้มเศร้าๆให้กับคำถามที่คังจุนถามมา และชี้ภายในร้าน
“คุณรู้หรือไม่? เธอขายอาคาร อาคารทั้งหมดจะกลายเป็นคลินิกศัลยกรรม.”
“อะไรนะ ? คลินิกศัลยกรรม?”
“ฉันได้คุยกับเจ้าของคนใหม่นิดหน่อย เขาจะทุบตึกทิ้งและสร้างคลินิก”
“จริงหรือ?”
“วันหนึ่งผมจะต้องมีเงิน และผมจะเปิดคลินิกศัลยกรรม”
“คุณจะเปิดจริงๆ?”
คังจุน รู้สึกโกรธ
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำแบบนี้ ผมต้องรีบหางานใหม่ให้เร็วที่สุด
เขาจะกลับไปค้นหางานพาร์ทไทม์ ในอินเตอร์เน็ต หลังจากที่เขากลับไปที่ โกชิวอน ของเขา
ในขณะที่เขาเดินไปใกล้จะถึงที่พักของเขาใน โกชิวอน ก็มีใครบางคนคว้าไหล่ของเขาไว้
“เฮ้! ไอ้ลีบ?”
คังจุนตัวแข็งทื่อและหันไปรอบ ๆ
มีอันธพาลคนหนึ่ง เดินมาคว้าไหลเขาและทักทายด้วยความหยาบคาย
เขาคือ โชซังจิน
อันธพาลกลุ่มนี้ เป็นกลุ่มคนใต้ดินคอยดูแลร้านค้าจำพวกบาร์และคาราโอเกะ บริเวณนั้น และเขามักจะคอยแกล้งคังจุน
โชซังจินกล่าวพร้อมกับหัวเราะ
“ไปที่ร้านสะดวกซื้อและเอาบุหรี่มาให้ข้า หนึ่งซองสิ”
“ร้านสะดวกซื้อไม่เปิด.”
“อะไรนะ?”
“ร้านสะดวกซื้อปิด.”
“แกเห็นพวกข้าไหม แกไม่อยากไปซื้อบุหรี่ให้ข้าตอนนี้งั้นหรือ?”โชซังจินชี้ไปที่ร้านสะดวกมันเป็นร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงแม้กระทั่งเปิดในวันตรุษจีนและเทศกาลชูซอก (วันขอบคุณพระเจ้าเกาหลี)
“หรือว่าแกอยากจะตาย.”
“งั้นไปซื้อที่อื่นมาสิ มีร้านสะดวกซื้อเพียงร้านเดียวหรือไง ?”
คังจุนรู้สึกโกรธจนแทบคลั่ง
ในความจริงนั้น มันเกิดเรื่องแบบนี้บ่อยครั้งแต่เค้านั้นเลือกที่จะยินยอม และเดินไปซื้อบุหรี่ให้เขาในตอนนี้เขาเป็นคนพิการ มันทำให้เขาอ่อนแอมาก
มันไม่ง่ายที่จะหาห้องพักในราคา 250,000 วอน ในละแวกนี้ แต่ตอนนี้เขาต้องคิดใหม่ ร้านสะดวกซื้อที่เขาทำงานมันปิดไปแล้ว และโอกาสที่เขาจะมีเงินจ่ายค่าเช่าใน โกชิวอนนั้น ก็หายไปด้วย
“เฮ้! แกกำลังทำอะไร? แกไม่คิดจะไปซื้อบุหรี่มาให้ข้าใช่ไหม”
“ถ้าคุณต้องการจะสูบ ทำไมพวกคุณไม่เดินไปซื้อเองล่ะ”
โชซังจิน ตะลึงกับคำพูดของ คังจุน
“แกมันไอ้สารเลว แกบอกว่าไงนะ ?”
“ผมพูดว่า ถ้าคุณไปซื้อด้วยตัวเอง คุณจะตายไหม ?”
“ไอ้เลวเอ้ย ถ้าแกอยากจะตายนัก ดี แกจะได้ตายจริงๆ …….”
โชซังจิน ยกมือของเขาขึ้น เขาจะเข้าไปทำร้าย คังจุน
แต่แล้วสิ่งที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น โชซังจิน หน้าซีด แข้งขาอ่อนแรง เขารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม
“ฮึ …! ทำไมข้ารู้สึกหวิว ๆ ?”
เขาสูญเสียความสมดุลของเขาและล้มลง
ในเวลาเดียวกัน, มีแถบตัวอักษรปรากฏบนหน้าของคังจุน
[พลังงานมนต์ดำ10/100]
[การเติมพลังงานมนต์ดำจะเปิดประตูไปสู่ ฮาวมูน.]
