“มาวนี่” เขียน “มหามรรคาเทียบเทียมฟ้า” โดยได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่อง “เทพยุทธ์เขาซูซัน” ของ “หวนจูโหลวจู่” จึงเขียนนวนิยายแนวเทพเซียนเรื่องนี้ออกมา ถือเป็นการแหวกแนวการเขียนของตนเองอีกครั้ง
เสียงคำรามกราดเกรี้ยวดังเลือนลั่นฟ้า การจากไปของผู้ยิ่งใหญ่นำมาซึ่งความโกลาหนทั่วเก้ามหาแดนดิน เหล่าคนละโมบต่างคิดหมายแย่งชิงสิ่งวิเศษที่ผู้เป็นยอดปรมาจารย์เคยปกครองยุคสมัยครอบครอง ทว่านั่นหาใช่จุดจบ แต่มันคือจุดเริ่มต้น! แท้จริงแล้วภายในโลงสัมฤทธิ์ มันว่างเปล่า! ไร้ศพ ไร้คน และไร้ซึ่งดาบเก้าคุมขัง!!
นี่คือตำนานของการพัฒนาสำนัก ที่เป็นเหมือนกับบ้านอันอบอุ่นและสนุกสนาน ไม่ใช่ว่าประมุขสำนักของพวกเราน่าขบขันหรอกนะ แต่เป็นความแปลกประหลาดของเหล่าศิษย์ที่มีนิสัยหลากหลายต่างหาก
จางหยู ชายหนุ่มจากมนุษย์โลก ได้บังเอิญทะลุมิติมายังทวีปป่า ดินแดนแห่งการบ่มเพาะที่เกรียงไกร มิหนำซ้ำยังได้เป็นเจ้าสำนักที่ใกล้จะเจ๊งอยู่รอมร่อ ทั้งสำนักมีเพียงสุนัขหนึ่งตัว ดังนั้นเขาต้องพึ่งวิธีหลอกลวงเพื่อรับสมัครลูกศิษย์
การเดินทางของเด็กอัจฉริยะจากดินแดนรกร้าง เพื่อใช้พรสวรรค์ของตนสร้างความเป็นใหญ่ในปฐพี หนึ่งธุลีเติมเต็มมหาสมุทร หนึ่งต้นหญ้าทำลายดวงดารา พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินภายในพริบตา
บุคคลผู้หนึ่ง… ที่ชีวิตของเขาจักเป็นตำนานเล่าขานสืบไป บุคคลผู้หนึ่ง… ความน่าสะพรึงกลัวของเขาถูกกล่าวขานก้าวผ่านชั้นฟ้า บุคคลผู้หนึ่ง… นามของเขาคือ หลินฟ่าน ทุกคนๆ : ท่านหลินฟ่าน ข้าอยากเป็นบุตรของท่านนน ชีวิตที่โดดเด่นไร้ผู้ใดเสมอเหมือน และความน่าสะพรึงกลัว ที่มิอาจมีผู้ใดบรรยายได้
