“เมื่อนรกเยือกแข็งแพร่กระจายออกไปทั่วทั้งโลก” กู่ฉิงซานส่ายหัวและถอนหายใจ “ตัวตนที่ชั่วร้ายจากตลอดทั้งสี่ห้วงอารยธรรมก็จะฟื้นคืนชีพขึ้นมา แม้ว่าพวกเราจะสามารถโค่นพวกมันลงได้ แต่สุดท้ายพวกมันก็จะค่อยๆฟื้นฟูร่างกายตนเองกลับมาอย่างช้าๆ แล้วโถมเข้าจู่โจมพวกเราอีกครั้งอยู่ดี”
เย่เฟย์ยูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “พวกเราไม่สามารถเจรจากับมัน แล้วอยู่ร่วมกันอย่างสงบได้เลยหรอ?”
กู่ฉิงซาน “การได้กินเลือดเนื้อสดๆของคนเป็น จะช่วยให้พวกมันได้รับสัมผัสที่หกชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งนั่นจะช่วยให้พวกมันสามารถลิ้มรสความสวยงามของโลกใบนี้ได้เหมือนดั่งกับตอนที่พวกมันยังคงมีชีวิตอยู่อีกครั้ง”
“ส่วนการกินจิตวิญญาณของคนเป็น จะช่วยให้คนตายได้รับพลังที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
“ยิ่งคนเป็นเสียชีวิตลงมากเท่าไหร่ พวกมันก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น”
“ทีนี้นายพอจะจินตนาการได้รึยังว่าทัศนคติที่พวกมันมีต่อโลกของเราเป็นอย่างไร”
กู่ฉิงซานอธิบายจบ สีหน้าท่าทีของเขาก็แลดูสลดเล็กน้อย
เย่เฟย์หยูยืนนิ่งงัน กลายเป็นคนโง่งมทั้งๆอย่างนั้น
“ที่แท้ มนุษย์ก็เป็นอาหารของพวกมัน” เย่เฟย์หยูบ่นพึมพำ
“ใช่” กู่ฉิงซานถอนหายใจด้วยอารมณ์ “ที่พวกเราพอจะทำได้ในตอนนี้ คือจัดการกับทะเลสาบนี่ก่อน จะต้องไม่ปล่อยให้มันแพร่กระจายออกไป”
ตอนนี้ จำเป็นต้องทุ่มเต็มกำลัง พยายามทำให้ดีที่สุด
หลังจากจัดการกับที่นี่ ก็ต้องเร่งหาวิธีหยุดยั้งองค์จักรพรรดิฟูซีกับบรรพบุรุษของเขาให้จงได้
ถ้าหากเราสามารถเอาชนะพวกเขาได้ กำลังเสริมจากปรภพก็จะมายังโลกใบนี้
‘แม้จะเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆ แต่มันก็ยังดีกว่าสิ้นหวังโดยสมบูรณ์’ กู่ฉิงซานคิดในใจ
ทันใดนั้นเย่เฟย์หยูก็นึกถึงปัญหา ถอนหายใจออกมา “มอนสเตอร์พวกนี้ไม่สามารถฆ่าได้ อ๊า … ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่สามารถใช้พวกเขาเป็นตัวฟาร์มเพื่อวิวัมนาการได้น่ะสิ”
กู่ฉิงซาน “ยังจะคิดแบบนี้อยู่อีกนะ ในช่วงเวลาที่กำลังใกล้จะมาถึงต่อจากนี้ นายคงต้องคิดแต่เรื่องการเอาชีวิตรอดก่อนเป็นอย่างแรกแล้วล่ะ”
“แล้วพวกเราไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยหรอ?” เย่เฟย์หยูถาม
“แน่นอนว่าไม่ พวกเราจะต้องใช้สมองต่อสู้กับพวกมัน”
กู่ฉิงซานกล่าว ขณะเดียวกันก็เปิดสมองควอนตัม สองมือพรมลงบนมันอย่างรวดเร็ว
“นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่” เย่เฟย์หยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“สื่อสารกับเทพธิดาและทำการจัดเรียบเรียงบางอย่างน่ะ” กู่ฉิงซานตอบ
แต่แล้วจู่ๆ ใต้ฝ่าเท้าของทั้งสองก็บังเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นอย่างกระทันหัน
มันเอนเอียงสลับซ้ายขวา สั่นสะเทือนไม่หยุด
เย่เฟย์หยูมองออกไปไม่ไกลนัก ปากขยับงึมงำ “นั่นมันอะไรน่ะ … ?”
ส่วนทางด้านกู่ฉิงซาน สองมือและสองตาของเขายังคงจดจ่ออยู่กับสมองควอนตัมตรงหน้า ทว่าในจิตใจได้กวาดจิตผัสมเทวะออกสังเกตการณ์แทน
ปรากฏหลุมบ่อลึกขึ้นบนผิวน้ำแข็ง
ตามด้วยวัตถุรูปร่างมนุษย์สีเทาขนาดใหญ่ค่อยๆคืบคลานออกมาจากมัน
ทันทีที่มอนสเตอร์ตนนี้ปรากฏตัว ใบหน้าทั้งหมดที่ยังคงถูกแช่อยู่ในชั้นน้ำแข็งก็ต่างพากันหุบปากลงทันที
สีหน้าของพวกมันกลายเป็นม่วงคล้ำ ประกายแห่งความดุร้ายที่ฉายอยู่บนใบหน้าตลอดมา บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอันยากจะพรรณนาออกมาได้
เย่เฟย์หยูมองไปยังมอนสเตอร์ที่พึ่งปรากฏอย่างรอบคอบ เขาอ้าปากค้างอย่างช่วยไม่ได้
นั่นเพราะเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
วัตถุรูปร่างมนุษย์ … เพียงแค่มันกำลังปีนป่ายขึ้นมา อยู่ในลักษณะคล้ายกำลังนอนนาบกับพื้นราบ ขนาดตัวของมันก็ปาเข้าไปกว่าสิบเมตรแล้ว!
ร่างคนตายที่กระจุกรวมตัวกันอยู่ทั่วบริเวณได้ถูกดึงดูดเข้าหามัน เพื่อสร้างแขนขา และส่วนต่างๆทั้งตัวของเจ้ามอนสเตอร์ตัวนั้น
สองจุดหมอกหนาสีเทาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน แลคล้ายกับดวงตา
เบื้องล่างหมอกสีเทา ร่างคนตายนับไม่ถ้วนจมลงสู่ภายใน และเริ่มก่อตัวขึ้นแลคล้ายกับถ้ำที่ลึกและมืดมิด
ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นส่วนปากของมัน
หากมอนสเตอร์อันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ปรากฏกายขึ้นในสถานที่ๆมีประชากรมนุษย์หนาแน่น เกรงว่าคนจำนวนมากคงตกตาย ถูกมันทุบทำลายบดขยี้ลงโดยตรง
มอนสเตอร์ยื่นหัวของมันออกมามอง จับจ้องมายังกู่ฉิงซานและเย่เฟย์หยูด้วยลูกตาที่แลคล้ายกับหมอกควันทั้งสองข้าง
ร่างคนตายจำนวนมากถูกบีบให้เคลื่อนไปยังหมอกควันทั้งสองข้าง เริ่มก่อรูปดวงตาและปากอันบิดเบี้ยวอย่างช้าๆ
มันดูเหมือนจะตื่นเต้นมาก
“คนเป็น … จิตวิญญาณ … ”
มอนสเตอร์พยายามฝืนเค้นเอ่ยคำออกมาอย่างดื้อรั้น ทั้งมือและเท้าของมันเริ่มคืบคลานเข้าหาชายทั้งสอง
ทุกๆครั้งที่ร่างกายขนาดใหญ่ของมันเคลื่อนไหว ทะเลสาบน้ำแข็งจะสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง
“นายเล่นกับมันไปก่อนแล้วกัน ฉันกำลังเตรียมการเรื่องอื่นอยู่” กู่ฉิงซานกล่าว
มือของเขายังคงพรมลงบนสมองควอนตัม ดูเหมือนว่ากำลังวางแผนการบางอย่างที่สำคัญอยู่
เย่เฟย์หยูมองไปยังมอนสเตอร์ตรงหน้า ปากเอ่ยพึมพำ “นี่มันฟังดูน่าสนใจไม่เลวเหมือนกันนะ เพราะฉันเอง ก็ไม่เคยได้สู้กับมอนสเตอร์ตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้มาก่อนเลยเหมือนกันนอกจากในวิดีโอเกม”
เดือยแหลมยื่นออกมาจากแผ่นหลังเขา ก่อนจะโค้งมนเป็นปีกกระดูก และเริ่มพัดกระพืออย่างรุนแรง
เห็นแค่เพียงเย่เฟย์หยูที่แปรสภาพเป็นลำแสงสีแดง ทะยานตัวขึ้นไปบนฟากฟ้า ก่อนจะทิ้งดิ่งลงเข้ากระแทกใส่หัวของเจ้ามอนสเตอร์ด้วยเจตนาร้าย
หลายร้อยร่างคนตายบนใบหน้าของมอนสเตอร์ยักษ์ถูกตัดออกโดยเลือดสังหาร
มอนสเตอร์ยักษ์ส่งเสียงคำรามลั่น ส่งผลให้ทุกสิ่งทั่วสารทิศต้องสั่นสะท้าน
เลือดสีดำสาดออกกระเซ็นออกมาจากร่างคนตายที่ร่วงหล่นลงจากใบหน้าของมอนสเตอร์
ทว่ามอนสเตอร์ยักษ์ก็ดูราวกับจะไม่แยแส มันพยายามที่จะลุกขึ้นยืน เอื้อมมือออกไปหมายจะคว้าจับประกายแสงสีแดงตรงหน้า
ทว่าประกายแสงสีแดงก็เหินขึ้นไปบนอากาศในมุมสูงอย่างรวดเร็ว
มอนสเตอร์ยักษ์คำรามอีกครั้ง ง้างหมัดจ้วงชกลงบนผิวน้ำแข็ง
ชั้นน้ำแข็งพลันแตกร้าวเป็นผง และแน่นอนว่าร่างคนตายที่ถูกแช่อยู่เบื้องล่างก็พลอยถูกปลดปล่อยออกมาด้วย
ท่ามกลางพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ร่างคนตายที่ซ้อนทับกันอยู่เบื้องล่างก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้า
และมอนสเตอร์ยักษ์ก็ดูดกลืนมัน ร่างมหึมาค่อยๆได้รับการฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง
เมื่อเย่เฟย์หยูเห็นสิ่งนี้ เขาก็พุ่งตัวลงมาอย่างรวดเร็ว บินวนฉวัดเฉวียนไปรอบๆมอนสเตอร์ยักษ์อย่างไม่รู้จบ และฉวยโอกาสโจมตีทั้งเตะทั้งต่อยบ้างเป็นครั้งคราว
ร่างคนตายนับไม่ถ้วนร่วงตกลงจากมอนสเตอร์ยักษ์ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
มันคุกเข่าลงกับพื้น พยายามเหยียดแขนทั้งสองออกไปคว้าจับตัวเย่เฟย์หยู
ทว่าความเร็วของอีกฝ่ายดูจะรวดเร็วเกินไป ประกอบกับร่างกายอันใหญ่โตเกินควรของมอนสเตอร์ยักษ์ ทำให้การตอบสนองของมันค่อนข้างเชื่องช้าและไม่อาจจับตัวเย่เฟย์หยูได้
“กลับกลายเป็นว่าแกมันก็แค่เจ้าตัวน่ารังเกียจ ที่ดีแต่ตัวโต แต่กลับไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมายเลย” เย่เฟย์หยูหัวเราะ
ทันใดนั้นร่างคนตายทั้งหมดบนกายของมอนสเตอร์ยักษ์ก็เริ่มบิดตัวไปมา
พวกมันฟื้นคืนสติ ปากอ้าขยับขึ้นในเวลาเดียวกัน และเปล่งเสียงกรีดร้องแหลมด้วยความเจ็บปวดอันแสนสาหัสออกมา
เสียงโหยหวนมากมายบังเกิดขึ้นพร้อมกัน กระทั่งระลอกอากาศก็ยังเกิดการกระเพื่อม
เย่เฟย์หยูจำต้องยกสองมือขึ้นกุมหูของเขา ร่างกายสูญเสียการควบคุม ร่วงตกลงมาจากท้องฟ้า
ปัง!
เขาร่วงกระแทกลงบนผิวทะเลสาบน้ำแข็งอย่างแรง ปรากฏรอยร้าวแตกแขนงออกไปแลคล้ายใยแมงมุม
“เนื้อ!”
“เนือสดๆ!”
“กำลังอุ่นๆอยู่เลย เร็วเข้า … อย่ามาแย่งนะ!”
ใบหน้าตนแล้วตนเล่าบนทะเลสาบน้ำแข็งที่อยู่ใกล้เคียง เริ่มเคลื่อนกายไปทางเย่เฟย์หยู
ใบหน้าทุกตนอ้าปากกว้าง หมายพยามที่จะกัดกินเลือดเนื้อของเย่เฟย์หยู
“เจ้าพวกฝูงเศษเดน ต้องการจะกินฉันอย่างงั้นหรอ!”
เย่เฟย์หยูคำรามคำหนึ่ง ตลอดทั้งร่างบังเกิดเดือยแหลมนับไม่ถ้วนพุ่งออกมา
เดือยเหล่านี้แหลมคมยิ่ง ใบหน้าที่เคลื่อนมาเป็นฝูงบนผิวน้ำแข็งอย่างเร็วรี่ มิอาจชะลอได้ทัน พวกมันบ้างถูกทิ่ม บ้างแทง บ้างตัดเฉือน เหลือทิ้งไว้เพียงชิ้นน้ำแข็งกองกระจายไปทั่ว
ทันใดนั้นสภาพอากาศเบื้องบนก็พลันมืดมิด
เย่เฟย์หยูบังเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นในจิตใจ เขาเงยหน้าขึ้นมอง
แท้จริงแล้ว เขากลับเห็นแค่เพียงหัวของมอนสเตอร์ยักษ์ที่ยื่นลงมาเหนือตัวเขา ปากมหึมาอ้ากว้าง หมายจะกัดกินเหยื่อตรงหน้าให้จงได้
ง่ำ!
ปากของมอนสเตอร์ยักษ์กระแทกเข้ากับผิวน้ำแข็ง
ในช่วงเวลาวิกฤตดังกล่าว เย่เฟย์หยูได้รีดความเร็วออกมาถึงขีดสุด หลบเร้นการงับลงของมอนสเตอร์ยักษ์ได้อย่างฉิวเฉียด
“เป็นแค่พวกคนตาย แต่กล้าที่จะปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นอาหารอย่างงั้นหรอ ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่”
สองตาของเย่เฟย์หยูหรี่แคบลงเป็นเส้น บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแปลกๆผุดขึ้นมา
พร้อมกับปรากฏเลือดสังหารสีชาดที่กำลังลุกไหม้ขึ้นในมือของเขา
เย่เฟย์หยูเลียริมฝีปากตน มองไปที่มอนสเตอร์ยักษ์และกล่าวว่า “ขอฉันเดานะ ในนรกแกคงได้รับความสะดวกสบายมากเกินไปล่ะสิ ถึงได้ไม่รู้จักความน่าสะพรึงกลัวบนโลกใบนี้”
สองแขนของเขากางออก แปรสภาพเป็นใบมืดยาวอันแหลมคม
และเลือดสังหารก็ควบรวมไปกับมัน ลุกไหม้อยู่บนใบมืดยาว
ยามเมื่อร่างของเขาวูบไหว พริบตาเดียวมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
วินาทีต่อมา
ทั้งหัวของมอนสเตอร์ยักษ์ก็ถูกตัดสะบั้น ร่างคนตายนับไม่ถ้วนภายในหัวร่วงกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ
ประกายแสงสีแดงกระพริบไหวอีกครั้ง
คราวนี้สองมือและสองเท้าของมอนสเตอร์ยักษ์ถูกตัดออก
โครม!
ร่างกายมหึมาที่แสนหนัก ร่วงตกลงบนผิวน้ำแข็ง ยุบตัวลงเป็นหลุมลึก
ทว่าเย่เฟย์หยูดูจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ในลมหายใจเดียว เขาไล่สับตามร่างของมอนสเตอร์ยักษ์ไปกว่า7-8ส่วน ก่อนจะปลีกตัวถอยฉากลอยขึ้นไปบนอากาศ
“คราวนี้เป็นไง? แกควรจะมุดหนีกลับไปอยู่ใต้น้ำแข็งเบื้องล่างต่อไปนะ” เขากล่าวพลางหอบหายใจ
เมื่อครู่นี้ เขาทุ่มออกไปสุดความสามารถแล้ว
แต่เขากลับเห็นแค่เพียง ชิ้นส่วนต่างๆของร่างกาย ที่กระจัดกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ กลับค่อยๆคืบคลานเข้าหากัน บ้างจับ บ้างกัดกิน บ้างโอบกอด ผสานหลอมรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติ
ทันใดนั้น หัวและแขนขาทั้งสี่ของมอนสเตอร์ยักษ์ก็กลับคืนสู่สภาพเดิม แล้วค่อยๆพากันคืบคลานกลับไปที่ลำตัว
มอนสเตอร์ยักษ์ … ฟื้นฟูกลับมาโดยสมบูรณ์!
เย่เฟย์หยูจ้องมองฉากนี้อย่างโง่งม ผสมปนเปไปกับความหวาดกลัวที่เริ่มกัดกินเข้ามาในจิตใจ
