จางหยวนวิเคราะห์สิ่งที่เขียนในกระดาษสองแผนซ้ำไปมา เขารู้สึกว่าบอสเผยช่างมองการณ์ไกลจริงๆ!
มองผิวเผินดูเหมือนจะสร้างความขัดแย้งระหว่างออฟฟิเชียลกับสโมสร แต่จริงๆ แล้วเป็นการระบุสิทธิและข้อกำหนดของนักกีฬากับสโมสร และทำให้นักกีฬาและสโมสรต้องดิ้นรนน้อยลง
ทุกคนจะเลิกสร้างปัญหา ถอยหลังกันคนละก้าว แล้วบริหารลีกให้ดีแบบไม่เพ้อฝัน
บอสเผยมองว่ากลไกของลีกที่ดีและได้มาตรฐานมีความสำคัญมากกว่ากระแส ความนิยม และความสามารถในการทำกำไรในระยะสั้น
ปัญหาการฝึกซ้อมที่หละหลวมของสโมสรต่างๆ หลังจบงานแข่งขันชิงแชมป์โลก บอสเผยก็ได้ให้แนวทางแก้ไขแล้ว
แค่มีส่วนร่วมในลีก GPL!
การันตีได้เลยว่าจะมีการแข่งขันเกือบตลอดทั้งปี และคะแนนตลอดปีย่อมส่งผลต่อตำแหน่งในรอบชิงชนะเลิศ ซึ่งจะทำให้เห็นถึงผลลัพธ์ในการฝึกซ้อมของแต่ละทีม
คิดได้แบบนั้น จางหยวนก็มีแรงใจขึ้นมา
เพราะมาตรการที่บอสเผยวางไว้ทำให้จางหยวนมองเห็นอนาคตที่สดใสของอุตสาหกรรมอีสปอร์ตของเถิงต๋า!
…
เผยเชียนมาหาหม่าหยางที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูหลังออกจากสโมสร DGE
สโมสรตกลงแล้วว่าจะไม่เล่นเกมกับหม่าหยางอีก แต่ไอ้หม่าก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย
ก่อนหน้านี้ ไอ้หม่าบอกว่าจะหาแนวทางการแสดงใหม่ๆ ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
หลังจากมาถึงร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู ไอ้หม่าก็เข้ามาตอนกาแฟเสิร์ฟพอดี
“เป็นไงบ้าง ตัดสินใจเรื่องเนื้อหาใหม่สำหรับไลฟ์สตรีมได้รึยัง” เผยเชียนถามขึ้นตรงๆ
หม่าหยางนั่งลงตรงข้ามเผยเชียนพร้อมตอบกลับอย่างมั่นใจ “ยังเลยพี่!”
เผยเชียนอดดีใจขึ้นมาไม่ได้ สมแล้วที่เป็นไอ้หม่า
ขนาดตอบว่า ‘ยัง’ ก็ยังตอบอย่างมั่นใจ!
เขาพยักหน้าอย่างสุขใจ “แล้วดูอะไรไว้บ้างล่ะ”
หม่าหยางยกกาแฟขึ้นจิบก่อนจะตอบออกไป “พี่เชียน ผมเป็นคนรู้จักตัวเองดี งานอดิเรกกับสิ่งที่ผมถนัด… นอกจาก Gods Rising กับ GOG แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นเลย
“ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าไม่เล่น GOG แล้วตัวเองทำอะไรได้บ้าง ถ้าผมแสดงห่วย ก็ถือว่าไม่รับผิดชอบต่อแฟนๆ ใช่มั้ยล่ะ
“ผมเลยคิดว่างั้นทำไมไม่ตระเวนไปตามอุตสาหกรรมต่างๆ ของเถิงต๋าล่ะ ตัวอย่างเช่น ถ้ามีเกมใหม่ก็ไปลองเล่นดู โมหยูเดลิเวอรี่มีเมนูใหม่ก็ไปลองชิม หรือไปแวะสนับสนุนตอนที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเปิดสาขาใหม่…”
เผยเชียนวางกาแฟลงบนโต๊ะเงียบๆ เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นเหนือหัว
?
ไอ้หม่า ทั้งหมดที่แกพูดมา ฉันไม่รู้จะเริ่มด่าตรงไหนดี!
แกไม่อายปากหน่อยเหรอที่บอกว่ารู้จักตัวเองดี หน้าด้านเกินไปมั้ยที่บอกว่าตัวเองเล่น GOG เก่ง!
อีกอย่างฉันอุตส่าห์อนุญาตให้แกเป็นเน็ตไอดอล ใครใช้ให้แกวางแผนโปรโมตกิจการเถิงต๋าแบบนี้ คิดจะแทงหลังฉันรึไง
แกไม่ได้จะ ‘ตระเวนไปตามอุตสาหกรรมต่างๆ ของเถิงต๋า’ แต่แกกำลังจะ ‘ตระเวนไปโปรโมตอุตสาหกรรมต่างๆ ของเถิงต๋าเพื่อทำเงินเพิ่ม’ โว้ย
ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!
เผยเชียนกระแอมกระไอ “ไอ้หม่า แกคิดผิดแล้ว
“ความอ่อนน้อมถ่อมตนที่มากเกินไปก็เท่ากับความเย่อหยิ่ง นี่ไม่ใช่ว่าแกไม่รู้จักตัวเอง แต่แกประเมินความสามารถของตัวเองต่ำเกินไป!
“ฉันซึ้งใจมาก แล้วก็เข้าใจว่าแกอยากโปรโมตกิจการต่างๆ ของเถิงต๋า แต่แกกำลังปล่อยให้ความสามารถของตัวเองต้องสูญเปล่า!”
หม่าหยางตาเป็นประกาย “จริงเหรอพี่ งั้นผมควรทำอะไรดีล่ะ”
“อืม…” เผยเชียนตกอยู่ในภวังค์ความคิด
นั่นสิ ให้ไอ้หม่าทำอะไรดี
ไอคิวกับความสามารถของมันจะใช้ไลฟ์สตรีมโชว์อะไรได้
จะดีมากถ้าเป็นเรื่องที่ต้องใช้เงินแต่ไม่ทำเงิน ถูกด่าง่ายแต่ไม่เป็นภัยกับสังคม
เผยเชียนคิดอยู่ครู่ใหญ่ “ทำไมไม่ลอง… ไลฟ์ขายของดูล่ะ”
ใบหน้าใหญ่ยาวของหม่าหยางฉายแววงุนงง “หมายความว่าไงเหรอพี่ที่จะให้ไลฟ์ขายของ”
เผยเชียนอธิบาย “สั้นๆ คือ ไลฟ์สตรีมแนะนำสินค้าให้คนดูฟัง”
ใบหน้าใหญ่ยาวของหม่าหยางยังเต็มไปด้วยความงุนงง
หมอนี่ไม่เข้าใจ!
ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะโลกนี้ยังไม่มีแนวคิดที่ชัดเจนในเรื่องนี้
ถึงแพลตฟอร์มไลฟ์สตรีมในปัจจุบันจะมีฟังก์ชันพื้นฐานสำหรับการไลฟ์สตรีมแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นอุตสาหกรรมผลาญเงินเพื่อสร้างกระแสล้วนๆ ไม่มีใครคิดจะใช้แพลตฟอร์มนี้ในการทำธุรกิจ
พูดอีกอย่างคือ ยังไปไม่ถึงขั้น ‘การไลฟ์ขายของ’
ส่วนใหญ่สตรีมเมอร์จะลงโฆษณาในห้องไลฟ์สตรีมบ้างเพื่อเพิ่มรายได้เล็กน้อย แต่โดยทั่วไป เนื้อหาของการไลฟ์สตรีมยังคงเป็นเกม เที่ยวข้างนอก และอื่นๆ เป็นหลัก
การไลฟ์ขายของล้วนๆ กว่าจะปรากฏให้เห็นก็อีกห้าหกปีให้หลัง
เพราะงั้นเผยเชียนจึงคิดว่าน่าจะให้ไอ้หม่าลองไลฟ์ขายของดู เพราะยังไงก็ไม่มีทางประสบความสำเร็จ
หม่าหยางคลางแคลงใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “มันยังไงอยู่นะพี่เชียน
“เราต่อต้านสังคมบริโภคนิยมไม่ใช่เหรอ ทำไมผู้บริหารระดับสูงของเถิงต๋าอย่างผมต้องโฆษณาขายของด้วยล่ะ”
เผยเชียนยิ้ม “ไอ้หม่า แกกับฉันนี่ใจตรงกันจริงๆ! คนหัวดีย่อมคิดดีเหมือนกัน!
“แน่นอนว่าฉันไม่ได้จะให้แกขายของ
“กลับกันเลย หน้าที่ของแกคือไม่ขายอะไรให้ลูกค้า แต่เป็นการหาปัญหาและข้อเสียของสินค้า!
“เวลาแนะนำของห้ามโม้จนเกินจริง แต่ต้องหาปัญหาทั้งหมดให้เจอแล้วอธิบายข้อเสียทั้งหมดของสินค้า!
“สิ่งที่เราทำคือตามหาข้อเท็จจริง ไม่โกหก เนื้อหาทุกอย่างต้องสมเหตุสมผลและอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง ไม่งั้นจะโดนประณามได้”
หม่าหยางพยักหน้าคิดตาม “โฮ่…
“ถ้าแบบนั้นก็ดูน่าสนใจขึ้นมาหน่อย”
เผยเชียนอมยิ้ม ไม่ใช่แค่น่าสนใจนิดหน่อย แต่โคตรจะเหมาะเลยต่างหาก!
การไลฟ์ขายของตามปกติคือหาสินค้ามาแนะนำข้อดีเพื่อให้ผู้ชมไปซื้อตาม ซึ่งตัวเองก็จะได้ค่าคอมมิชชันจากการไลฟ์ขายของ
แน่นอนว่า เหตุผลที่ไลฟ์ขายของดีกว่ารายการขายของในทีวี หลักๆ มาจากการที่สินค้าเป็นของแท้ และสามารถหาได้บนอินเทอร์เน็ตในราคาถูกๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับบางอุตสาหกรรมที่มีกำไรสูง อย่างเครื่องสำอาง สกินแคร์ และอื่นๆ สินค้าประเภทนี้ถึงจะจ่ายค่าคอมมิชชันก็ยังได้กำไรอยู่ ด้วยเหตุนี้ บางกิจการจึงยินดีที่จะร่วมงานกับสตรีมเมอร์และยอมจ่ายค่าคอมมิชชันแพงๆ
ไอ้หม่าเป็นคนไม่มีวาทศิลป์ เรื่องขายของยิ่งแล้วใหญ่ เจ้าของแบรนด์ไม่มีทางจ้างหมอนี่ไลฟ์รีวิวสินค้าให้
แต่ยังไงก็ต้องระวังเผื่อไว้ก่อน
ต้องปิดตายหนทางนี้ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ!
ให้ไอ้หม่าโพนทะนาข้อเสียของสินค้าแทนที่จะเล่าข้อดี ทำแบบนี้คงไม่มีแบรนด์ไหนโง่มาจ้างไอ้หม่า ไม่งั้นก็คงสติไม่ดีสุดๆ
ใครมันจะส่งของมาให้ด่า
ในโลกนี้ไม่มีสินค้าชิ้นไหนสมบูรณ์แบบ ถ้าหาดูยังไงก็ต้องมีข้อเสีย
เพราะงั้น รอบนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นการวางป้อมปราการถึงสามชั้น
โมเดลไลฟ์ขายของแบบนี้ยังไม่โต อย่างน้อยต้องใช้เวลาห้าหกปีถึงจะเป็นที่รู้จักและยอมรับในตลาด ไอ้หม่าไม่มีทางสร้างกระแสได้แน่นอน
แถมยังให้พูดแค่ข้อเสีย ไม่พูดถึงข้อดี เพื่อที่จะได้ไม่มีแบรนด์ไหนมาจ้าง
การตำหนิสินค้าไม่จำเป็นว่าจะสร้างชื่อเสียงในทางบวกได้ มีหน้าม้ามากมายที่พยายามโจมตีแบรนด์อื่น แต่กลับกลายเป็นเรื่องน่ารังเกียจและสร้างความไม่พอใจจนถึงขั้นโดนผู้ผลิตโจมตีกลับ
ความพยายามที่ไม่มีคุณค่าแบบนี้แหละที่ฉันกำลังพูดถึง
ถือว่าดีเลยนี่ ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
ยังไงก็ดีกว่าให้ไอ้หม่าโปรโมตกิจการและสินค้าใหม่ของเถิงต๋า
ถ้าไปได้สวย เขาอาจจะให้หม่าหยางด่าสินค้าของตัวเองด้วยเลย
ด่าตัวเองไปเลย มีใครกล้าทำบ้าง!
ยิ่งคิดเผยเชียนก็ยิ่งรู้สึกว่าควรให้ไอ้หม่าลอง
“ไอ้หม่า ไหนลองเริ่มจากอันนี้ซิ”
เผยเชียนชี้ไปที่แก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ
ใบหน้ายาวใหญ่ของหม่าหยางฉายแววจริงจัง “ได้เลยพี่เชียน เดี๋ยวผมลองดู!
“อืม…
“เอ่อ…
“กาแฟแก้วนี้… ขมไปนิด
“หวานไปหน่อย
“ปริมาณรับได้ ไม่น้อยเกิน
“ซดแล้วทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่า”
เผยเชียนแทบเป็นลม “ฉันบอกให้พูดข้อเสีย”
หม่าหยางนึกขึ้นได้ “อ้อ ใช่ๆ ข้อเสีย
“ข้อเสียคือ… แพงไปหน่อย ลายนมบนกาแฟก็ไม่ค่อยสวย ไม่สิ เอาจริงๆ ก็สวยดีนะ
“อืม…”
หม่าหยางขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนคนท้องผูก เบ่งอึไม่ออก
เผยเชียนยกมือก่ายหน้าผาก
แกพูดอะไรของแก๊!
เห็นได้ชัดว่าในแง่ของความสามารถ ไอ้หม่าหาจุดที่จะเอามาติยังไม่ได้เลย
ถ้าไอ้หม่าหาข้อติไม่ได้ ก็จะกลายเป็นไลฟ์ขายของตามปกติสิ
หม่าหยางมีผู้ติดตามหลายคน ถ้าได้สินค้ามาแต่หาข้อเสียไม่ได้ หมอนี่ต้องพูดข้อดีไม่หยุดปากแน่
แฟนคลับก็จะคิดว่า ก็ไม่เลวนี่ ซื้อดีกว่า!
เรื่องก็จะถึงหูแบรนด์ แล้วแบรนด์ก็จะมาจ้างให้ไอ้หม่าโฆษณาให้…
ไม่ได้ๆ ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้!
การติติงต้องใช้ทักษะทางเทคนิค
ถ้าไอ้หม่าทำไม่ได้ หามืออาชีพมาจัดการจะดีกว่า
แปลว่าควรหาทีมมืออาชีพให้ไอ้หม่าเหรอ
ไม่งั้นแผนในหัวก็ไม่มีทางสำเร็จ!
เผยเชียนกระแอมกระไอ “เอางี้มั้ยไอ้หม่า ฉันรู้ว่าแนวทางนี้ยากไปหน่อยสำหรับแก เพราะงั้นหามืออาชีพมาช่วยจัดการน่าจะดีกว่า
“แกก็ไปแจกทุนตามฝันบนเว่ยป๋อต่อ
“ฉันจะให้ทุนแกเพิ่ม เฮ่อเต๋อเซิ่งจะได้หาทีมมาช่วยแกในเรื่องนี้โดยเฉพาะ คนกลุ่มนี้มีหน้าที่หลักๆ คือช่วยเขียนสคริปต์เรื่องข้อเสียของสินค้าแต่ละอย่าง
“แกก็จำบทให้ได้แล้วเอาไปพูดตอนไลฟ์สตรีม
“ไม่ต้องจำก็ได้ ใช้เครื่องบอกบทหรือปรินต์ใส่กระดาษไว้อ่านตามก็โอเค”
หม่าหยางดีใจมากพอได้ยินว่าไม่ต้องจำบท “หืม? ก็ไม่เลวเลยนี่พี่ ผมทำได้!
“แต่จะเริ่มจากอะไรดี”
เผยเชียนคิดอยู่ครู่ใหญ่ “อะไรก็ได้ ถ้าอยากเริ่มจากเสื้อผ้าผู้หญิงหรือเครื่องสำอางก็เอาเลย”
สีหน้าของหม่าหยางเปลี่ยนไป “พี่เชียน ผมไม่ได้มีงานอดิเรกแบบนั้นนะ!”
เผยเชียนยิ้ม “งั้นแกก็เลือกเลย แต่จำประเด็นสำคัญสามอย่างนี้ให้ดี
“หนึ่ง พูดแค่ข้อเสีย ห้ามพูดข้อดี
“สอง ข้อเสียต้องเห็นได้ชัดเจนและน่าเชื่อถือ ห้ามจงใจใส่ร้ายให้คนอื่นเสียหาย
“สาม อย่าโลภ เราจะไม่รับเงินจากแบรนด์ที่ติดต่อเข้ามาจ้างให้รีวิวสินค้าให้ เข้าใจมั้ย”
หม่าหยางพยักหน้า “ได้เลยพี่ ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเอง!”
