รุ่ยยู่เฉินคิดว่านี่คงเป็นกลยุทธ์สุดมหัศจรรย์ของบอสเผยอีกแล้ว แต่พอคิดดูดีๆ ก็รู้สึกว่ามันจะเกินไปรึเปล่า
“ถึงจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้ แต่… โมหยูเดลิเวอรี่ก็เปิดมานานแล้ว มณฑลฮั่นตงเองก็ไม่ได้มีสัญญาณจะผลักดันเรื่องการแยกขยะตอนเราเริ่มกิจการ
“ตอนนั้น บอสเผยวางให้โมหยูเดลิเวอรี่ใช้บรรจุภัณฑ์ที่นำกลับมาใช้ใหม่ได้ แต่ก็คาดการณ์ไว้เร็วเกินไปเลยขาดทุนมาตลอดงี้เหรอ
“ถึงอย่างนั้นบอสเผยก็ยืนกรานที่จะขาดทุนต่อไป แยกโมหยูเดลิเวอรี่ออกจากร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู เดินหน้าเปิดสาขา และบริหารจัดการอะไรอีกหลายๆ อย่าง…
“ชัดเจนว่าถ้ารอให้มีมาตรการออกมาก็จะสายเกินไป บอสเผยเลยคาดการณ์เทรนด์ภาพรวมและการพัฒนาในอนาคต!
“หรือไม่แน่ บอสเผยอาจจะอยากสื่อสารแนวคิดเรื่องการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและไลฟ์สไตล์แบบเฮลตี้ผ่านโมหยูเดลิเวอรี่ ซึ่งดันไปตรงกับนโยบายการแยกขยะพอดี! งั้นก็ถือเป็นเรื่องบังเอิญที่งดงามมาก!”
ยิ่งคิดรุ่ยยู่เฉินก็ยิ่งรู้สึกว่ากลยุทธ์ของบอสเผยนั้นสุดยอดเกินไป!
ใครจะไปคิดว่าโมหยูเดลิเวอรี่จะได้ประโยชน์จากนโยบายการแยกขยะ คนส่วนใหญ่คงยอมแพ้ไปตั้งแต่ขาดทุนยับเยินแล้ว!
แต่นอกจากจะไม่ยอมแพ้แล้ว บอสยังเปิดสาขาเพิ่มและขยายกิจการในสเกลใหญ่ และในที่สุดเมฆก็เปิดให้เห็นแสงจันทร์!
เป็นไปได้ว่าด้วยนโยบายการแยกขยะ ส่วนแบ่งตลาดของโมหยูเดลิเวอรี่ก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งยากที่จะบอกได้ว่าจำนวนร้านในปัจจุบันจะเพียงพอต่อความต้องการทั้งหมดรึเปล่า
รุ่ยยู่เฉินสับสนมาพักใหญ่ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นหายไปหมดแล้วและแทนที่ด้วยความตื่นเต้นแทน!
เขารีบหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาดูข้อมูลหลังบ้านเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์ในอนาคตและวางกลยุทธ์สำหรับการพัฒนาสำหรับการนั้น
บอสเผยวิเคราะห์แนวโน้มภาพรวมได้อย่างแม่นยำ และเก็งคำถามมาให้แล้ว เหลือแค่ตอบรายละเอียดเพิ่มเติมเข้าไป
เขาจะเป็นผู้ดูแลโมหยูเดลิเวอรี่ได้ยังไง ถ้าให้เปิดหนังสือสอบได้แต่ยังทำข้อสอบไม่ได้
รุ่ยยู่เฉินพยายามอย่างหนักมานานมากเพื่อรอโอกาสพลิกกลับมาทำกำไร
โอกาสมาถึงแล้ว ยังไงก็ต้องคว้าไว้!
…
เผยเชียนลงรถที่หน้าร้านโมหยูเดลิเวอรี่หมายเลขหนึ่ง ในใจรู้สึกกังวลสุดๆ
เขากลัวว่าจะได้พบกับเหตุการณ์คนล้นร้านแบบที่เกิดขึ้นมาก่อนที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
จากที่เห็นตอนนี้ก็ดู…โอเคดีนี่
ในร้านมีลูกค้าบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับเต็มร้าน รุ่ยยู่เฉินนั่งกดโน้ตบุ๊ก ไม่รู้ทำอะไรอยู่ แต่บรรยากาศในร้านดูไม่ได้แตกต่างจากเมื่อก่อน
เหมือนมีบางอย่างแปลกไป แต่ก็บอกไม่ได้ว่าตรงไหน
ดูมีอะไรสักอย่างขาดหายไป
พนักงานส่งอาหาร!
พวกพนักงานส่งอาหารไปไหนกันหมด รถส่งของก็ไม่อยู่ด้วย!
ก่อนหน้านี้เผยเชียนจัดทุกอย่างให้เกินพอดีเพื่อผลาญเงินเพิ่ม ไม่ว่าจะเป็นจำนวนเตา จานชามช้อนตะเกียบ และจำนวนพนักงานส่งอาหาร…
ถ้าในกรณีที่มียอดออเดอร์เข้ามาต่อวันจำกัด ก็ยิ่งมั่นใจว่าขาดทุนได้อย่างแน่นอน
ยกตัวอย่างเช่นเหล่าพนักงานส่งอาหาร ปกติต้องมีพนักงานที่ว่างรอคิวส่งอาหารตลอด
แต่วันนี้พนักงานส่งอาหารไม่อยู่เลยสักคน!
เผยเชียนตระหนักทันทีว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล!
โมหยูเดลิเวอรี่อยู่ว่างๆ มาพักใหญ่ แต่ตอนนี้เริ่มให้บริการเต็มขั้นแล้ว!
ถึงรุ่ยยู่เฉินจะหมกมุ่นอยู่กับงาน แต่เขาก็คอยสังเกตสถานการณ์ด้านนอกร้านด้วยหางตาตลอด จึงพบว่าบอสเผยแวะมา
“บอสเผย!”
รุ่ยยู่เฉินทั้งแปลกใจและดีใจ
เห็นได้ชัดว่าบอสแวะมาเช็กสถานการณ์!
เหตุผลที่มาเช็กสถานการณ์เองถึงที่ก็เรียบง่ายมาก บอสเผยน่าจะกังวลว่าโมหยูเดลิเวอรี่จะตอบรับความต้องการของลูกค้าที่พุ่งขึ้นสูงไหวรึเปล่า เลยแวะเข้ามาดู!
คิดได้แบบนั้นรุ่ยยู่เฉินก็รีบพูดขึ้นก่อน “ไม่ต้องห่วงนะครับบอสเผย ถึงยอดออเดอร์จะทะลักเข้ามา แต่เราก็เตรียมการไว้พร้อมตามที่บอสบอก จะไม่มีออเดอร์ล้นหรือการจัดส่งล่าช้าแน่นอนครับ!
“เราจะให้ผู้จัดการสาขาเตรียมวัตถุดิบเพิ่ม เร่งจ้างพนักงานส่งของเพิ่ม ซื้อถ้วยชามช้อนตะเกียบ และอื่นๆ เพื่อให้มั่นใจว่าจะตอบความต้องการของลูกค้าได้ทันที!”
เผยเชียน “…”
ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยโว้ย!
พอเห็นสีหน้าของรุ่ยยู่เฉิน เผยเชียนก็ตระหนักทันทีว่าโมหยูเดลิเวอรี่มีปัญหาแล้ว!
ไม่มีทางลดจำนวนออเดอร์ที่เข้ามาได้แน่
ต้องรีบหาทางทำอะไรสักอย่าง ถ้าโมหยูเดลิเวอรี่พลิกมาทำกำไรได้ เงินก้อนโตที่เข้ามา…
จะเอาไปลงที่ไหนได้ล่ะ
เผยเชียนสูดหายใจลึกแล้วหาที่นั่ง пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
“รายงานสถานการณ์ตอนนี้ที”
รุ่ยยู่เฉินพยักหน้า เขาเตรียมข้อมูลที่เกี่ยวข้องไว้ในโน้ตบุ๊กแล้วจึงนึกขึ้นได้ทันที
“บอสเผยครับ โมหยูเดลิเวอรี่น่าจะพลิกกลับมาทำกำไรได้อย่างแน่นอนในเดือนหน้า!
“หลังการพัฒนามาอย่างยาวนาน โมหยูเดลิเวอรี่สร้างฐานลูกค้าและความนิยมได้ แต่เราก็ไม่มีข้อได้เปรียบอะไรเป็นพิเศษด้านราคา อีกทั้งทรัพยากรที่จัดให้แต่ละร้านก็มากเกินจำเป็น ทำให้ต้นทุนของเราสูงและขาดทุนมาตลอด
“ครั้งนี้ด้วยโอกาสที่ได้จากนโยบายการแยกขยะ ความนิยมที่เราสั่งสมมาก็ระเบิดทันที ลูกค้าเก่าเลิกสั่งเดลิเวอรี่เจ้าอื่นแล้วเลือกสั่งโมหยูเดลิเวอรี่เป็นหลักและยังชักชวนลูกค้าใหม่เข้ามาเพิ่ม ทรัพยากรที่เราจัดให้ร้านต่างๆ ก็ได้ใช้ประโยชน์เต็มที่…
“บอสเผยคิดถูกครับ ศักยภาพด้านการตลาดของมณฑลฮั่นตงยังไม่ได้ถูกดึงออกมาใช้อย่างเต็มที่ บอสไม่ต้องอัดทุนเพิ่มให้โมหยูเดลิเวอรี่อีกแล้วตราบใดที่กำไรสุทธิเอาไปลงทุนกับการเปิดร้านเพิ่ม เราก็จะเติบโตต่อไปเรื่อยๆ!”
มุมปากเผยเชียนกระตุก
ไม่ต้องอัดทุนเพิ่มเหรอ
ฝันร้ายชัดๆ!
ให้รุ่ยยู่เฉินเอากำไรทั้งหมดไปลงทุนเปิดร้านใหม่จะทำให้สร้างกำไรได้ไม่รู้จบเหรอ กลายเป็นแบบนั้นได้ไงเนี่ย
แต่จะให้รุ่ยยู่เฉินส่งเงินทั้งหมดเข้ามาก็ยิ่งแย่กว่าเดิม
เพราะเผยเชียนเองก็ไม่รู้จะเอาเงินไปลงตรงไหนเหมือนกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นการโยนปัญหาให้ตัวเองไป
ยังไงก็ยังจำเป็นต้องใช้หลักการใครหาเงินมาได้คนนั้นก็ต้องใช้ไป แต่โปรเจ็กต์ทำกำไรแบบนี้ ยิ่งขยายสาขาเพิ่มก็ยิ่งทำเงินได้เพิ่ม เพราะงั้นก็ไม่ควรใช้โมเดลแบบร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
เผยเชียนครุ่นคิด ในเมื่อตอนนี้โมหยูเดลิเวอรี่พลิกมาทำกำไรได้แล้ว…
งั้นเขาก็ทำได้แค่หาทางเพิ่มค่าใช้จ่ายเพื่อให้ทุกร้านขาดทุนต่อไป!
ถ้าต้นทุนของแต่ละร้านเพิ่มขึ้นไม่ได้อีก การเปิดสาขาเพิ่มก็เหมือนหอบฟืนไปดับไฟ เทแกงหยุดน้ำเดือด ไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่ต้นตอได้
แต่จะเพิ่มต้นทุนให้แต่ละร้านยังไง
เผยเชียนคิดทางที่เป็นไปได้ไม่ออกเลย
เพราะมาตรฐานทุกอย่างของโมหยูเดลิเวอรี่นั้นอัดแน่นมาตั้งแต่แรก แม้แต่รถส่งอาหารยังเพิ่มอีกไม่ได้เลย
แต่เผยเชียนก็ยังมีทางอื่นอีก
พลิกพลังมโนของพนักงานมาใช้ให้เกิดประโยชน์
พนักงานแต่ละคนเป็นนักมโนขั้นเทพกันอยู่แล้ว ถ้าคิดไม่ออกก็ปล่อยให้พวกเขาคิดแทน
เผยเชียนกระแอมกระไอ “ยังไม่ต้องรีบเปิดสาขาเพิ่มตอนนี้ โมเดลโมหยูเดลิเวอรี่ในตอนนี้ยังไม่สมบูรณ์แบบ
“ลองคิดดูให้ดี โมหยูเดลิเวอรี่ยังขาดอะไรอยู่อีก”
รุ่ยยู่เฉินผงะไป “ยังขาดอะไรเหรอครับ ผมว่า… ก็ไม่ได้ขาดอะไรนะครับ”
ทั้งสองสบสายตากัน
เผยเชียนรู้สึกผิดสุดๆ แต่เขาก็มั่นใจว่าตีหน้าเข้มพอ เดี๋ยวพนักงานก็คิดอะไรกันได้เอง
รุ่ยยู่เฉินเริ่มคลางแคลงใจในตัวเอง เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของบอสเผยจึงคิดทบทวนอย่างละเอียดในอีกแง่มุมหนึ่ง
บอสเผยเป็นคนวางมาตรฐานให้โมหยูเดลิเวอรี่เอง เพราะงั้นจุดนี้ก็ไม่น่าจะขาดอะไร
งั้นกุญแจสำคัญก็ควรจะเป็น… ความแตกต่างระหว่างโมหยูเดลิเวอรี่ในอดีตกับตอนนี้
บอสเผยน่าจะหมายถึงสิ่งที่ไม่จำเป็นในอดีต แต่ตอนนี้จำเป็นแล้ว
ก่อนหน้านี้ไม่มีการแยกขยะ แต่ตอนนี้ความกดดันเรื่องการจัดการขยะเพิ่มขึ้นสูง
เพราะงั้นบอสเผยน่าจะหมายถึงการจัดการขยะอาหาร
รุ่ยยู่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “น่าจะเป็น… แต่ละร้านยังขาดเครื่องกำจัดขยะอาหารรึเปล่าครับ”
เผยเชียนงงเล็กน้อย
เครื่องกำจัดขยะอาหาร… อะไรกันล่ะนั่น
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็ถามออกไปตรงๆ ไม่ได้
เผยเชียนยิ้มและกระตุ้นพลังมโนต่อ “แล้วทำไมเราถึงต้องการเครื่องนี้ล่ะ”
รุ่ยยู่เฉินครุ่นคิด “เพราะ… ที่ผ่านมา ขยะสามารถทิ้งได้เลย แต่ตอนนี้โมหยูเดลิเวอรี่ต้องทำตามขั้นตอนการแยกขยะ ขยะอาหารนั้นยุ่งยากกว่าประเภทอื่น แต่ถ้าเรามีเครื่องกำจัดขยะอาหาร แต่ละร้านก็จะสามารถย่อยขยะอาหารเป็นปุ๋ยได้ ถูกต้องมั้ยครับบอสเผย”
เผยเชียนพยักหน้า “แล้วราคาล่ะ”
รุ่ยยู่เฉินรีบค้นดูในโน้ตบุ๊ก “สักครู่นะครับ ขอผมค้นดูก่อน
“เอ่อ ราคาขึ้นอยู่กับขนาดครับ เครื่องขนาดที่เหมาะกับร้าน… ราคาเริ่มตั้งแต่ห้าหมื่นไปจนถึงหนึ่งแสนสามหมื่นหยวนครับ…”
เผยเชียนพยักหน้า “เยี่ยมมาก เรายังขาดสิ่งนี้แหละ!
“ซื้อให้ร้านละเครื่อง เอาเครื่องแสนสาม”
ถ้าราคาถูกเผยเชียนคงจะไม่ซื้อ แต่เขาก็ตัดสินใจซื้อทันทีเมื่อได้ยินว่าราคาหนึ่งแสนสามหมื่นหยวน!
ถ้าแต่ละร้านใช้เงินไปหนึ่งแสนสามหมื่นหยวน ก็จะเพิ่มต้นทุนได้มหาศาล!
ในอนาคต ถ้าเปิดร้านเพิ่มอีกร้อยสาขา ต้นทุนที่ใช้ในการซื้อเครื่องกำจัดขยะอาหารก็จะสูงถึงสิบล้านหยวน
เมื่อไหร่จะหาเงินขนาดนั้นคืนได้ล่ะ
อย่างน้อยในรอบบัญชีนี้เขาก็สบายใจได้ถ้าโมหยูเดลิเวอรี่ทุกร้านซื้อติดร้านไว้หนึ่งเครื่อง
รีบไปผลาญเงินเร็วเข้า!
พลังมโนของพนักงานเป็นดาบสองคมเหมือนที่คิดไว้เลย
เผลอเมื่อไหร่โดนเล่นงานตลอด แต่บางครั้งก็ช่วยคิดไอเดียให้ได้!
ถ้าเจอปัญหาที่แก้ไม่ตกอีก เขาจะถามพนักงานว่า ‘คิดว่าผมหมายความว่ายังไง’ จากนั้นปัญหาก็จะคลี่คลาย!
เผยเชียนอดภูมิใจในตัวเองขึ้นมาไม่ได้
นี่แหละคือการเรียนรู้จากความผิดพลาด อะไรที่ฆ่าเราไม่ตายมีแต่จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น!
รุ่ยยู่เฉินพยักหน้าทันที “โอเคครับบอสเผย เดี๋ยวผมติดต่อผู้จัดการสาขาตอนนี้เลย!”
