สมาชิกทีมทั้งสิบคนลงจากรถตอนที่ทั้งสองฝ่ายจับมือกับเสร็จ
ผู้จัดการซูอึ้งไปอีกครั้ง
เขามองไปยังรถบัส แล้วหันมามองจางหยวน ก็จะหันไปทางเหล่านักกีฬา
คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรต้องคิดว่าเป็นรถของทีมนักกีฬาที่ต้องใช้กำลังแน่!
สมาชิกทีมทุกคนทั้งสูงและกำยำ ดูเหมือนนักกายบริหารมากกว่านักกีฬาอีสปอร์ต
ห้าคนแถวหน้าไม่เท่าไหร่ ดูปกติดี แต่ปีศาจห้าตัวแถวหลังนั่นมันอะไรกัน!
ดูพร้อมชนมากเลย
ผู้จัดการซูคิดในใจว่าความเป็นจริงแตกต่างจากที่คิดไว้สุดๆ!
มีสโมสรอีสปอร์ตไหนมีนักกีฬาแบบนี้บ้าง
ปกติแล้วคนพวกนี้ฝึกซ้อมแบบไหนกัน
บนหัวผู้จัดการซูเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามมากมาย
ถ้าถามคำถามพวกนี้ไปก็น่าจะดูก้าวก่ายเกินไป ผู้จัดการซูจึงได้แต่ข่มความสงสัยเอาไว้ แล้วพาจางหยวนและคนอื่นๆ เข้าไปในสโมสร H4
ตามกำหนดการที่วางไว้ พวกเขาจะแวะสโมสรก่อนแล้วค่อยไปร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ เพื่อแข่งซ้อมมือ
จางหยวนอยากไปเยี่ยมชมสโมสรอีสปอร์ตอื่นๆ เพื่อเรียนรู้จากประสบการณ์ของพวกเขา
ถึงสโมสรอีสปอร์ต DGE จะฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีตามวิธีการของบอสเผย แต่จางหยวนก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจและสงสัยว่าจะรวบรวมประสบการณ์อะไรจากสโมสรเก่าแก่ได้บ้าง
หวงวั่งกับสมาชิกทีมคนอื่นๆ ตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า
ในที่สุดพวกเขาก็จะได้เห็นสโมสรอีสปอร์ต H4 ที่ใฝ่ฝัน! ไม่รู้จะได้พบนักกีฬาในดวงใจแล้วขอลายเซ็นได้รึเปล่า
ทุกคนเดินตามผู้จัดการซูเข้าไปในห้องฝึกซ้อมของสโมสร
ถึงจะเรียกว่าห้องฝึกซ้อม แต่เดิมทีเป็นห้องนั่งเล่น ในห้องนั่งเล่นนี้มีโต๊ะคอมพิวเตอร์เจ็ดตัวตั้งเรียงกันเป็นวงกลม
ห้องนั่งเล่นนี้ไม่ได้ใหญ่เลย พอมีโต๊ะคอมพิวเตอร์กับเก้าอี้ยัดเข้ามาก็ทำให้เหลือพื้นที่เล็กๆ ประมาณสี่ตารางเมตรตรงกลาง นอกจากนั้นก็มีกาแฟอยู่ ซึ่งถ้าคนสักหกเจ็ดคนเดินเข้ามาก็แทบไม่มีพื้นที่ให้ขยับตัวแล้ว
บนผนังมีโปสเตอร์สโมสร H4 แต่ก็ดูเก่าและไม่ถูกที่ถูกทาง
โต๊ะ เก้าอี้ คอมพิวเตอร์ และสิ่งต่างๆ ในห้องทำให้พวกหวงวั่งถลึงตาจนแทบหลุดออกจากเบ้า
น่าขายหน้าเกินไปหน่อยรึเปล่า!
ตำแหน่งการวางมืออยู่สูงกว่าข้อศอกอย่างมีนัยสำคัญ แถมพื้นที่สำหรับเคลื่อนเมาส์ก็ไม่กว้างพอ เล่นไปได้พักหนึ่งน่าจะทำให้รู้สึกไม่สบายตัวสุดๆ
คอมพิวเตอร์เองก็ไม่ได้ใหม่
นั่นก็เพราะสำหรับสโมสรบางแห่ง เกมที่ใช้ฝึกเป็นเกมเก่าหมด ถึงจะมีเกมใหม่บ้าง แต่เพื่อให้มั่นใจว่าจะได้ประสบการณ์เหมือนคนส่วนใหญ่เลยใช้สเป็กไม่สูงมาก
ด้วยเหตุนี้ตอนซื้อคอมพิวเตอร์ หลายๆ สโมสรเลยประหยัดเงินส่วนนี้ด้วยการซื้อคอมพิวเตอร์ที่สเป็กเพียงพอต่อการเล่นเกมอย่างไหลลื่นก็พอ ทำไมต้องเพิ่มเงินอีกสองสามพันหยวนต่อเครื่องเพื่อให้ได้สเป็กที่ดีที่สุดด้วย
แต่หวงวั่งมองว่าคอมพิวเตอร์สำหรับการฝึกพวกนี้ดูเหมือนหลุดออกมาจากยุคหินเมื่อเทียบกับคอมพิวเตอร์แบรนด์ ROF
สเป็กของคอมพิวเตอร์พวกนี้ไม่น่าจะดีเพราะไม่มีไฟวิบวับ!
หวงวั่งกระซิบคุยกับโจว “เราไม่ได้ใช้เครื่องพวกนี้แข่งใช่มั้ย ขอละ ฉันกลัวว่าจะสำแดงพลังได้ไม่ถึง 50% ถ้าใช้คอมพ์พวกนี้”
โจวกระซิบตอบ “ฉันว่าไม่ คอมพ์มีไม่พอคน น่าจะไปเล่นที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ มากกว่า”
หวงวั่งโล่งใจ “งั้นก็ดี”
ผู้จัดการซูเริ่มแนะนำสถานที่ให้จางหยวนฟังอย่างกระตือรือร้น
เอาเข้าจริง วิธีการจัดการก็เหมือนกับสโมสรอีสปอร์ต DGE แต่สโมสรนี้ต้องเช่าวิลล่าหรือไม่ก็อพาร์ตเมนต์เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย รูปแบบการจัดสรรพื้นที่ก็ไม่ต่างกัน แค่เปลี่ยนห้องนั่งเล่นเป็นห้องฝึกซ้อมและเปลี่ยนห้องนอนเป็นหอพักนักกีฬา
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวิธีเดียวกันจะได้ประสบการณ์เดียวกัน
ถึงจะเป็นแถบชานเมือง แต่ที่ดินในเซี่ยงไฮ้ก็ราคาสูงมาก ทำให้วิลล่าแห่งนี้ไม่ได้มีพื้นที่กว้างนัก แตกต่างจากหมิงหยุนวิลล่าลิบลับ
ห้องฝึกซ้อมของสโมสรอีสปอร์ต DGE นั้นกว้างและสะดวกสบาย ส่วนที่นี่คับแคบยิ่งกว่าร้านอินเทอร์เน็ตทั่วไป
ที่พักของสโมสรอีสปอร์ต DGE เป็นห้องนอนสำหรับสองคน ส่วนที่นี่เป็นห้องเตียงสองชั้นที่อัดคนเข้าไปสี่คนต่อห้อง มีแค่นักกีฬาผลงานโดดเด่นเท่านั้นถึงจะได้พักห้องเดี่ยว
ระหว่างการเยี่ยมชม หวงวั่งเจอโปรเพลเยอร์เกม Starcraft ที่เขาชื่นชอบและได้ลายเซ็นมาจนดีใจไปยกใหญ่ แต่ความประทับใจที่มีต่อ H4 ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว
ไหนล่ะสโมสรเก่าแก่อันแสนยอดเยี่ยม
ไหนล่ะความอลังการและมาตรฐานอันสูงส่ง
นักกีฬาพวกนี้เดิมเป็นเด็กติดเกม พอเริ่มเล่นจริงจังก็ได้เข้าร่วมสโมสรอีสปอร์ต DGE พวกเขาต่างตื่นตะลึงกับสภาพแวดล้อมอันเยี่ยมยอดตอนไปถึงสถานที่ฝึกซ้อมในหมิงหยุนวิลล่าเป็นครั้งแรก ทำให้คิดไปว่าสโมสรอีสปอร์ตแห่งอื่นๆ ในประเทศเป็นแบบนี้หมด
พอได้มาเยือนสโมสรอีสปอร์ต H4 พวกเขาก็ตระหนักว่าสภาพแวดล้อมการฝึกซ้อมของพวกเขานั้นดีเกินไป
แถมอาหารการกินของที่นี่ก็เป็นอาหารเดลิเวอรี่ล้วนๆ อย่าเข้าใจผิดว่าจะเป็นแบบโมหยูเดลิเวอรี่ ที่นี่สั่งไปทั่ว ถ้าไม่อร่อยก็แค่โยนทิ้งแล้วค่อยสั่งใหม่ตอนหิว
เรื่องนี้ทำเอาพวกหวงวั่งอึ้งสุดๆ
เพราะโค้ชย่าหลิงย้ำเรื่องสารอาหารกับพวกเขาอยู่ตลอดจนฝังรากลึกอยู่ในใจทุกคนว่าให้ยึดตามมาตรฐานการกินเพื่อสุขภาพที่ดี คือกินมื้อใหญ่น้อยลงและกินมื้อเล็กๆ ห้าถึงหกมื้อต่อวัน โดยกินอาหารให้หลากหลายและได้สารอาหารที่สมดุล
พอหันกลับมามองที่นี่แล้วก็ดูเหมือนเป็นแค่ร้านอินเทอร์เน็ตขนาดใหญ่เท่านั้น
คงจะไม่มีใครรู้สึกแปลกอะไรถ้าไม่เคยไปสโมสรอีสปอร์ต DGE มาก่อน เพราะร้านอินเทอร์เน็ตกับสโมสรก็สภาพคล้ายๆ กัน
แต่พอเคยอยู่ในสภาพแวดล้อมการฝึกซ้อมที่ดีท่ามกลางสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ของสโมสรอีสปอร์ต DGE พวกเขาก็รู้สึกว่าสภาพของที่นี่แย่มาก
เหล่านักกีฬาหันมองกันและเข้าใจความรู้สึกที่แสดงออกบนใบหน้าของกันและกัน
โคตรน่าผิดหวัง!
แน่นอนว่าก็ไม่มีใครพูดอะไรออกไป พวกเขารู้เรื่องมารยาทพื้นฐานดี
นักกีฬาสโมสร H4 แอบสังเกตแขกผู้มาเยือน
หลายคนมีสีหน้าตื่นตกใจ
ความรู้สึกแรกของพวกเขาคือ นี่มันอะไรกันเนี่ย สโมสรเราจะร่วมมือกับฟิตเนสเหรอ อะไรกัน ทำไมคนเยอะแยะขนาดนี้
คนพวกนี้ร่างกายกำยำล่ำสันกันหมด ดูเหมือนพร้อมจะระเบิดพลังฉีกเสื้อแล้วตะโกนปล่อยพลังคลื่นเต่า น่ากลัวฉิบเป๋ง
หลังจากพวกหวงวั่งเดินชมจนรอบ สโมสร H4 ก็พอจะเดาออกว่าสโมสรอื่นมาดูงาน
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
สโมสรลึกลับนี่มันสโมสรอะไร เป็นสโมสรอีสปอร์ตหรือสโมสรกีฬาทั่วไป
สรุปแล้วทั้งสองฝ่ายต่างมองอีกฝ่ายไปคนละทาง
ไม่นานการเยี่ยมชมก็จบลง пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
จางหยวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย!
ดูเหมือนว่าบอสเผยจะพูดถูก สโมสรในประเทศนั้นไม่ปกติ เรียนรู้อะไรจากพวกเขาไม่ได้เลย วิธีการฝึกของบอสเผยดูจะมีประสิทธิภาพมากกว่า
ทุกคนกลับไปยังห้องนั่งเล่น ทำให้ในห้องแน่นขนัดไปทันที
จางหยวนเสนอ “โอเค ขอบคุณครับผู้จัดการซู เราเริ่มแข่งซ้อมมือกันเลยดีมั้ยครับ”
ผู้จัดการซูพยักหน้า “ได้เลยครับ ทุกคน เตรียมตัวออกไปข้างนอก เดี๋ยวผมเตรียมความพร้อมทีมผมก่อน แล้วเราค่อยไปร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ กันนะครับ
“อ้อ ทุกคนเอาเมาส์กับคีย์บอร์ดของตัวเองมารึเปล่าครับ”
จางหยวนพยักหน้า “เอามาครับ”
เป็นเรื่องปกติที่ต้องพกเมาส์กับคีย์บอร์ดของตัวเองไปด้วยเวลามีงานแข่ง เมาส์กับคีย์บอร์ดที่ใช้เข้ามือเป็นของจำเป็นสำหรับนักกีฬาไม่ต่างอะไรจากอาวุธของผู้กล้า
ผ่านไปสิบนาที ทุกคนก็มารวมกันที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ
พวกหวงวั่งขมวดคิ้วอีกครั้ง
ที่นี่…มาตรฐานห่างไกลจากร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสุดๆ!
ถึงทุกคนจะเคยเล่นเกมที่ร้านอินเทอร์เน็ตแบบนี้มาก่อน ซึ่งสภาพแวดล้อมของร้านอินเทอร์เน็ตระดับไฮเอนด์แห่งนี้ก็ดีกว่าร้านอินเทอร์เน็ตที่พวกเขาเคยไปมาก แต่พวกหวงวั่งก็เผลอเอามาตรฐานของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมาเทียบกับร้านอินเทอร์เน็ตระดับไฮเอนด์ที่อื่นๆ
ถ้าทำให้เทียบเท่ามาตรฐานร้านอินเทอร์เน็ตเพื่ออีสปอร์ตของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 3.0 ไม่ได้ อย่างน้อยๆ ก็ควรจะให้ได้มาตรฐานเดียวกันกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 2.0 หรือ 1.0 สิ
แต่ร้านอินเทอร์เน็ตแห่งนี้กลับดีกว่าร้านอินเทอร์เน็ตซิงเล่อแค่นิดหน่อย จากที่ผู้จัดการซูบอกมา ที่นี่คือร้านอินเทอร์เน็ตที่ดีที่สุดในละแวกนี้
ทุกคนรู้สึกห่อเหี่ยวใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มีแบบไหนก็ต้องใช้แบบนั้น!
ทั้งสองทีมต้องเลือกห้องส่วนตัวเพื่อให้มั่นใจว่าจะกันเสียงได้
หวงวั่งอดนึกถึงประสบการณ์ขำขันตอนไปร่วมแข่งที่ร้านอินเทอร์เน็ตแห่งหนึ่งก่อนหน้าที่จะเข้าร่วมสโมสร DGE ขึ้นมาไม่ได้
ตอนนั้นทีมที่เข้าแข่งขันทุกทีมเลือกที่นั่งในร้านตามใจชอบ ก่อนจะเริ่มแข่ง ส่วนใหญ่เลือกนั่งในห้องแยกเฉพาะ ไม่มีใครรู้ว่าคู่ต่อสู้ตัวเองนั่งอยู่ตรงไหน
แต่ในร้านก็เสียงดังเกินไปจนไม่ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมทีม พวกเขาต้องสวมหูฟังและคุยกันผ่านไมค์แทน
ระหว่างการแข่ง หวงวั่งพบว่าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่กำลังตะโกนสั่งเพื่อนร่วมทีมเสียงดังกำลังแข่งกับเขาอยู่
ห้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคือคู่ต่อสู้ของเขา!
แต่คนสั่งการทีมตรงข้ามนั้นไม่รู้เรื่องนี้เพราะอินอยู่กับเกมแบบสุดๆ ผ่านไปครึ่งเกม เขาตะโกนลั่นสั่งให้ทีมไปขโมยมังกร หวงวั่งได้ยินทุกอย่างชัดเจนเลยพาทีมไปรังมังกร
ถึงในร้านจะเสียงดังมาก แต่คู่ต่อสู้ของเขาตะโกนดังขนาดที่ด้านนอกร้านก็น่าจะได้ยิน ทำให้หวงวั่งรู้สึกกระดากใจอยู่หน่อยๆ
ตะโกนดังขนาดนี้ จะให้แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วปล่อยให้ขโมยมังกรไปได้ยังไง ไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลย
แบบนี้ก็คงต้องจำใจชิงตัดหน้าไปก่อน ฉันก็ไม่ได้อยากจะแอบฟังหรอกนะไอ้น้องชาย ใครใช้ให้แกตะโกนดังขนาดนั้น ใส่ที่อุดหูก็ยังได้ยินเลยมั้งน่ะ
ตอนจบเกม ทั้งสองฝ่ายลุกขึ้นจับมือกัน สีหน้าของทีมตรงข้ามนั้นสุดยอดมากๆ โดยเฉพาะคนสั่งการทีม การแข่งครั้งนั้นน่าจะตราตรึงอยู่ในใจเขาไปตลอด
แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นอีกเมื่อทั้งสองฝ่ายมีห้องส่วนตัว
จางหยวนมองหัวหน้าทีมทั้งสอง “ทีมไหนจะแข่งก่อน”
หวงวั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เราน่าจะเปิดแมตช์แรกสวยๆ ก่อน ให้ทีมหนึ่งไปก่อนแล้วกันครับ”
ทีมหนึ่งนั้นเก่งกว่าทั้งด้านกลยุทธ์ การร่วมมือกัน และฝีมือส่วนตัว กล้ามแขนและกล้ามอกของหวงวั่งสะท้อนให้เห็นเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน
เจียงฮ่วนพยักหน้า จะเริ่มก่อนหรือหลังก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันสำหรับเขา
จางหยวนพยักหน้า “โอเค งั้นทีมหนึ่งเริ่มก่อน อย่าลืมว่าทหารอวดเก่งย่อมพ่ายแพ้ในสงคราม ฝีมือของสโมสรใหญ่นั้นเกินกว่าที่เราจะคาดเดาได้ เพราะงั้นลุยให้เต็มที่เลยนะ!”
โค้ชย่าหลิงพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ฉันจะจดบันทึกผลการแข่งทุกแมตช์ไว้ ถ้าแพ้ ทีมนั้นต้องเทรนร่างกายเพิ่ม”
