บทสัมภาษณ์นี้เผยแพร่เมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ ซึ่งก็คือเมื่อวาน
พอเผยแพร่ออกไป หลายคนก็รีบส่งต่อให้เพื่อนๆ และแชร์ไปทั่วแพลตฟอร์มต่างๆ อย่างเว่ยป๋อ
คอมเมนต์ด้านล่างมีเป็นหมื่นๆ คอมเมนต์ เห็นได้ชัดว่าบทสัมภาษณ์นี้แพร่กระจายไปรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง
“เรื่องนี้ลู่จือเหยาไม่โดนติดเรื่องฝีมือการแสดง!”
“เหมือนหนังเรื่องนี้จะกระแสดีเลย คงเรียกเขาว่า ‘พิษร้ายแห่งวงการหนัง’ ไม่ได้แล้วละ!”
“ตอนแรกพอรู้ว่า ลู่จือเหยาเป็นนักแสดงหลักก็ไม่อยากไปดู แต่ฉากดื่มเบียร์ตอนต้นทำเอาตกใจเลย ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!”
“ฉันว่าเป็นลู่จือเหยาก็ไม่ง่ายนะ เขาไม่เหมือนพวกนักแสดงวัยรุ่นคนอื่นๆ ที่บอกว่าตัวเองตั้งใจทำงานอย่างหนัก แต่ผ่านไปนานก็ไม่พัฒนาขึ้นเลย ลู่จือเหยาทำงานหนักมาตลอดโดยไม่เปล่าประกาศบอกใคร ในที่สุดเขาก็พัฒนาไปอีกขั้น!”
“ไอ้ต้าวตกแฟนได้หลายคนเลย เดี๋ยวฉันจะไปดูอีกรอบ! อยากไปเน้นดูฝีมือการแสดง!”
“อยากรู้จริงๆ ว่า ‘บุคคลผู้น่ายกย่อง’ คือใคร ก่อนหน้านี้เขาเคยขอบคุณจ๋าจู่ถีแล้ว น่าจะเป็นคนอื่นรึเปล่า”
“หรือว่าจะเป็นผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อ”
“ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นผู้กำกับก็น่าจะขอบคุณไปเลยตรงๆ สิ ทำไมต้องใช้คำว่า ‘บุคคลผู้น่ายกย่อง’ ด้วย”
“นอกจากจะเป็นคนที่ให้คำแนะนำเรื่องการแสดงแล้วยังเป็นคนที่ให้บทเรียนชีวิตอีก… ดูไม่น่าจะใช่คนธรรมดาทั่วไป!”
“ที่อยากรู้คือลู่จือเหยาจะชิงฉายาราชาภาพยนตร์จากบทบาทในเรื่องนี้ได้รึเปล่า ถึงจะไม่ได้รางวัลในเทศกาลหนังต่างประเทศ แต่รางวัลในประเทศก็ไม่น่าพลาดใช่มั้ย”
“ก็ไม่แน่ เรื่องนี้ก็อาจจะเข้าตากรรมการต่างประเทศก็ได้”
…
หลังจากอ่านคอมเมนต์ไปสองสามหน้า เผยเชียนก็หน้าเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมปากที่เบ้ลงเล็กน้อย
‘การเล่นให้เป็นดูธรรมชาติคือเรื่องที่ยากที่สุด’
‘บทคืออะไรก็แสดงออกมาตามนั้น’
ฉันพูดแบบนั้นเหรอ
ที่ฉันพูดจริงๆ คือ ‘เล่นธรรมดาๆ ก็พอ’ กับ ‘ตัวเอกเป็นคนธรรมดา เพราะงั้นขอแบบปกติๆ’!
เจ้าลู่จือเหยาไม่ใช่แค่เข้าใจฉันผิด แต่เอาปรัชญาอะไรไม่รู้มาโยงเข้ากับคำพูดฉันเฉยเลย…
เห็นได้ชัดว่าลู่จือเหยาจำสิ่งที่เผยเชียนพูดตอนนั้นไม่ได้ เขาแต่งขึ้นมาเองจากความทรงจำรางๆ เลยออกมาเป็นประโยคที่เห็นในบทสัมภาษณ์
แถม ‘บุคคลผู้น่ายกย่อง’ ก็คือเผยเชียนนั่นแหละ!
“ลู่จือเหยานะลู่จือเหยา ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะลบภาพลักษณ์ความเป็นพิษร้ายหรือพัฒนาทักษะการแสดงไปอีกขั้นได้รึเปล่า แต่ทำไมต้องมาทำกับหนังของฉันด้วย…”
เผยเชียนพบว่าที่เขาเคยกลัวว่า ‘ลู่จือเหยาซดเบียร์’ จะได้ขึ้นคำค้นหายอดนิยมได้กลายเป็นจริงแล้ว แต่เรื่องราวแตกต่างจากที่เขาคิดไว้เล็กน้อย
…
“ก๊อก ก๊อก”
เผยเชียนกำลังนอนเอนหลังกับพนักเก้าอี้ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู
เขาผงะไป “ส่งของเหรอ ไม่น่าใช่ ช่วงนี้ไม่ได้สั่งอะไรสักหน่อย”
พอเปิดประตูก็พบว่าเป็นหม่าหยาง
“มาทำไมเนี่ย” เผยเชียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
มหาวิทยาลัยยังไม่เปิดไปอีกสักพัก ถึงบริษัทจะกลับมาทำงานตามปกติแล้ว แต่เฮ่อเต๋อเซิ่งเป็นคนดูแลบริษัทลงทุนหยวนเมิ่ง โปรเจ็กต์หลักก็มีเผยเชียนคอยจับตาดูอยู่ เพราะงั้นหม่าหยางจะอยู่หรือไม่ก็ไม่ได้แตกต่างอะไร
เผยเชียนคิดว่าหม่าหยางจะอยู่บ้านจนจบช่วงหยุดยาวแล้วค่อยกลับมาทำงาน
หม่าหยางนั่งลงบนโซฟา สีหน้าดูเป็นกังวล “เฮ่อเต๋อเซิ่งบอกผมว่าพี่ไม่ได้เข้าออฟฟิศมาสักพัก ผมก็เลยแวะมาเช็กดู”
เขามองถุงขนมที่เกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะ เผยเชียนกินทั้งหมดนั่นตอนที่อยู่ห้องเบื่อๆ
หม่าหยางหน้าเคร่งเครียดขึ้น “พี่เชียน ผมต้องดุพี่หน่อยแล้ว ตอนนี้พี่เป็นประธานบริษัท พี่จะแบกทุกอย่างไว้คนเดียวไม่ได้!
“อย่างบริษัทลงทุนหยวนเมิ่ง ใช่ ผมไม่มีเวลาแวะไปทำงานเพราะติดสอบ แต่พี่ก็ไม่ควรจะจัดการเรื่องการลงทุนต่างๆ ด้วยตัวเอง!
“ดูสิ พี่เครียดหนักขนาดนี้แล้ว! กินอาหารขยะเยอะเกินไป! เป็นอันตรายต่อร่างกายนะพี่!”
ระหว่างที่พูดอยู่ เขาก็เอื้อมไปหยิบมันฝรั่งทอดที่เหลืออยู่ครึ่งถุงมาเคี้ยวกินเสียงดัง “หมดช่วงตรุษจีนแล้ว ผมกลับมาแล้ว พร้อมช่วงแบ่งเบาภาระจากพี่!
“พี่เชียน ให้งานผมมาเลย!”
เผยเชียนรู้สึกเจ็บปวด
ฉันมีภาระหนักอึ้งจริงๆ แต่แกไม่น่าจะช่วยอะไรได้…
ไอ้หม่านะไอ้หม่า ฉันเคยเชื่อใจแก แต่ไหนอธิบายเรื่องเงินยี่สิบล้านหยวนที่เอาไปลงทุนกับเกม IOI ทีซิ
ถ้าแกไม่ไปลงทุนมั่วซั่วแบบนั้น คิดว่าฉันต้องมาจัดการบริษัทลงทุนหยวนเมิ่งมั้ย ไม่อย่างนั้นฉันก็ปล่อยให้แกทำทุกอย่างพังไปแล้ว!
แต่คิดดูอีกที เขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปโทษไอ้หม่า
หม่าหยางทุ่มเงินยี่สิบล้านหยวนซื้อหุ้นบริษัท Finger Games แต่ตอนนี้เกม IOI ยังไม่เปิดบริการที่ประเทศจีน
เทียบกับโปรเจ็กต์ที่เผยเชียนลงทุนเองอย่างตู้โทรศัพท์ให้เช่ากับแอป ‘มาสิเด็กหัวกะทิ’ แล้ว…
ช่างเถอะ ไม่มีหน้าไปว่าไอ้หม่ามันหรอก
พอมาจัดการงานเองแทนไอ้หม่าก็ทำได้ไม่ดีเท่า
เผยเชียนนั่งลงบนโซฟา ครุ่นคิดว่าจะให้โอกาสไอ้หม่าอีกครั้งดีมั้ย
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เผยเชียนก็ลองหยั่งเชิง “ไอ้หม่า ถ้าฉันให้ทุนบริษัทลงทุนหยวนเมิ่งอีกห้าสิบล้าน แกจะเอาไปลงทุนกับอะไร”
หม่าหยางกินมันฝรั่งจนหมดถุง จากนั้นก็หันไปมองถุงข้าวเกรียบกุ้งที่เปิดไว้ “ห้าสิบล้านหยวนเหรอ…
“ครั้งก่อนที่ลงทุนกับบริษัท Finger Games ก็ถือว่าผลออกมาดี ผมน่าจะลงทุนกับบริษัทนั้นต่อ”
เผยเชียน “…”
ดื้อดึงจริงๆ!
เผยเชียนปวดใจ “ไอ้หม่า หยุดกินแล้วลุกขึ้น!”
หม่าหยางที่เพิ่งจะเอื้อมไปหยิบถุงข้าวเกรียบกุ้งดีดตัวผึงขึ้นทันที แต่ก็ยังคว้าข้าวเกรียบกุ้งคำโตเข้าปาก
เผยเชียนถามออกไปตรงๆ “แกไม่ได้กินอะไรก่อนมาหาฉันเหรอ”
หม่าหยางพยักหน้า “ใช่ พี่รู้ได้ไง สั่งเดลิเวอรี่กันมั้ยพี่ เอาไก่ทอดมั้ย”
เผยเชียน “…”
“ฉันว่าจะพูดอะไรนะ
“อ๋อ ใช่ ฉันไม่โอเคกับคำตอบแกเลย!
“บริษัทลงทุนของเราชื่ออะไร”
หม่าหยางตอบทันที “บริษัทลงทุนหยวนเมิ่งที่แปลว่าตามฝันครับพี่เชียน!”
เผยเชียนพยักหน้า “แล้วภารกิจของบริษัทลงทุนหยวนเมิ่งคืออะไร”
หม่าหยาง “เอ่อ… ลงทุนกับความฝันครับ!”
เผยเชียนพูดต่อ “แล้วบริษัท Finger Games ดูเหมือนบริษัทที่ต้องลงทุนเพื่อเติมเต็มฝันให้มั้ย พวกเขาไม่ได้ขาดทุนเลยสักแดงเดียว! เรื่องสำคัญคือเอาเงินที่มีไปลงทุนกับโปรเจ็กต์ที่จะช่วยสานฝันให้คนอื่นๆโนเวลกูดอทคoม
“อย่าง…
“ช่างเถอะ แกไปคิดดูเอง”
เผยเชียนกำลังจะพูดว่า ‘อย่างเช่น ‘โปรเจ็กต์ตู้โทรศัพท์ให้เช่า’ แต่พอคิดดูดีๆ ตู้โทรศัพท์ให้เช่าตอนนี้ทำกำไรได้แล้ว เลยได้แต่กลืนสิ่งที่จะพูดลงคอไป
หม่าหยางหยุดพูดแล้วครุ่นคิด
ระหว่างที่คิดก็หยิบข้าวเกรียบกุ้งสองแผ่นเข้าปากแล้วเคี้ยวเบาๆ
เผยเชียน “…”
“โอเค ไปตามหาฝันที่เราจะเติมเต็มให้ หาเจอแล้วเอามาให้ฉันดู แล้วค่อยมาตัดสินใจว่าควรลงทุนมั้ย”
หม่าหยางรีบพยักหน้า “ได้เลยพี่เชียน ผมจะช่วยแบ่งเบาภาระพี่เอง! ว่าแต่พี่ไม่อยากกินอะไรหน่อยเหรอ”
เผยเชียนเหนื่อยใจ “นี่มันกี่โมงแล้ว! ไปกินที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูคนเดียวเลยไป ฉันมีงานต้องทำ”
“อ๋อ ได้พี่ งั้นผมไปแล้ว” หม่าหยางหันหลังกลับ แต่จู่ๆ ก็หันมาอีกเหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้ ก่อนจะหยิบถุงข้าวเกรียบกุ้งบนโต๊ะ
“ข้าวเกรียบกุ้งอร่อยมาเลย
“ผมไปก่อนนะพี่เชียน!”
เห็นหม่าหยางเดินออกไป เผยเชียนก็รู้สึกผสมปนเป
“ไอ้หม่า ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย! ฉันหวังกับแกไว้มากนะโว้ย!”
…
…
ช่วงบ่าย ฝ่ายเกมเถิงต๋า
“สรุปแล้วพอพี่กับเปาซวี่ไปพักร้อน พวกน้องจะต้องรับผิดชอบเรื่องการพัฒนาเกม GOG ทั้งหมด
“จัดการเรื่องทำเกมสำหรับสองแพลตฟอร์มให้เร็วที่สุดกับออกแบบสกินให้ฮีโร่ปัจจุบัน
“งานที่ได้รับผิดชอบช่วงที่ผ่านมาทำได้ดี ถ้ามีอะไรผิดพลาดระหว่างทางก็อย่าลน ให้คิดดีๆ ว่าบอสเผยบอกเอาไว้ว่ายังไง แล้วจะหาทางออกได้แน่นอน”
หลี่หย่าต๋าสั่งงานหูเสี่ยนปินกับเพื่อนอีกสองคนของเขา
เธอกับเปาซวี่จะออกจากประเทศวันที่ 1 มีนาคม ช่วงที่ผ่านมาเธอจัดการเรื่องวีซ่ากับตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรม วางแผนเที่ยว และเตรียมการต่างๆ เรียบร้อย แน่นอนว่าเธอส่งมอบงานเหมาะๆ ให้หูเสี่ยนปินและเพื่อนอีกสองคนเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
วันนี้คือวันศุกร์ เป็นวันสุดท้ายของการทำงานของทั้งคู่ แต่ละคนส่งต่องานให้คนอื่นเรียบร้อยแล้ว
พอจัดการทุกอย่างเสร็จ หลี่หย่าต๋าก็เหลือบมองมือถือ เธอส่งข้อความไปแจ้งบอสเผยว่าส่งต่องานและเตรียมไปเที่ยวเรียบร้อยแล้ว บอสเผยตอบกลับมาแค่ว่า ‘เชิญเลย’
ตอนแรกหลี่หย่าต๋ารู้สึกกังวลอยู่หน่อยๆ แต่พอรู้ว่าบอสเผยจะเข้ามาช่วยดูแลเรื่องการพัฒนาเกม เธอก็สบายใจได้และมองว่าคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ข้อความ ‘เชิญเลย’ ดูไม่มีอะไร แต่ก็เป็นเหมือนยาช่วยให้เธอสงบใจได้ พอเห็นข้อความนั้น หลี่หย่าต๋าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที
จางหนานกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วพบว่าสตูดิโอของหร่วนกวางเจี่ยนส่งภาพคอนเซ็ปต์ใหม่มาให้ จึงรีบเปิดดู
หน้าที่หลักของจางหนานคือดูแลเรื่องสกินฮีโร่ ก่อนหน้านี้เธอเคยทำงานด้านการออกแบบเสื้อผ้ามาก่อน และบังเอิญรู้หลักการที่สามารถนำมาปรับใช้กับการออกแบบสกินเกมได้
คอนเซ็ปต์อาร์ตรอบนี้คือ ‘Modest – Dan Dao Hui’ เป็นสกินระดับตำนานอันแรกของ Modest
ในภาพ Modest สวมชุดที่ได้รับแรงบันดาลใจจากงิ้วปักกิ่ง ใบหน้าของเขาแต่งสีแดง หนวดเคราและจอนยาวเฟื้อย ดูองอาจ ด้านหลังมีธงอยู่หลายคัน
เนื่องจากเป็นสกินระดับตำนาน สกินนี้จึงมีแอนิมิชันพิเศษ เสียงพากย์พิเศษ และเอฟเฟ็กต์พิเศษ ผู้เล่นจะรู้สึกคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปแน่นอน
สกินนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากการแสดงงิ้วปักกิ่ง ในเรื่อง Dan Dao Hui[1] กวนอูผู้ปกครองจิงโจวมานานต้องไปเข้าร่วมการประชุมสุดอันตรายเพียงคนเดียว วีรกรรมนี้กลายมาเป็นตำนานแทบจะในทันที
ในความคิดของพนักงาน บอสเผยผู้เป็นแรงบันดาลใจของ Modest นั้น เป็นคนที่ไม่เกรงกลัวศัตรู สงบนิ่งแม้เจอปัญหา ห้าวหาญ และเด็ดเดี่ยว แถมยังใจกล้าและชาญฉลาด คุณสมบัติเหล่านี้ทำให้บอสคล้ายท่านกวนอูมากๆ
ธงของสกินนี้เอามาจากงิ้วปักกิ่ง แต่ก็เป็นตัวแทนอาวุธมากมายที่ปักอยู่กลางหลัง Modest ถือว่าเหมาะสุดๆ
………………
[1] ชื่อการแสดงงิ้วปักกิ่งที่มีชื่อเสียง
