ยิ่งคิดเผยเชียนก็ยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ จึงรีบโทรหาหวงซื่อปั๋ว
ถึงจะรู้สึกว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำบางอย่าง แต่เรื่องที่แล้วไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้อีก ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากถามอยู่ดี
ถ้าจะตาย ก็ต้องรู้ว่าใครเป็นคนฆ่า!
“สวัสดีครับบอสเผย”
หวงซื่อปั๋วดูจะยุ่งอยู่
เผยเชียนไม่มัวเสียเวลา รีบเข้าประเด็นทันที “ใครเป็นคนรับผิดชอบเรื่องโปรโมตหนัง”
หวงซื่อปั๋วผงะไป “อ้าว เฉินฮว่าฟิล์มไงครับ บอสหลินไม่ได้คุยกับบอสเรื่องนี้แล้วเหรอครับ”
‘ติ๊ด’ เผยเชียนกดตัดสาย
หวงซื่อปั๋วมองหน้าจอมือถือด้วยแววตาสับสน
“แปลกจัง บอสเผยไม่ได้เป็นคนขอบอสหลินแห่งเฉินฮว่าฟิล์มให้ช่วยโปรโมตหนังให้เหรอ”
…
หลังจากวางสายไป เผยเชียนก็โทรหาหลินฉางทันที
“ฮัลโหล มีอะไรเหรอครับบอสเผย หนังเข้าฉายพรุ่งนี้ใช่มั้ยครับ”
เผยเชียนใจหายวาบเมื่อได้ยินหลินฉางพูดแบบนี้
แกคือตัวการจริงๆ ด้วย!
เผยเชียนพยายามข่มความขุ่นเคืองไว้ในใจ “คุณใช้ทรัพยากรเฉินฮว่าฟิล์มช่วยโปรโมตวันพรุ่งนี้ที่สดใสเหรอครับ”
หลินฉางที่อยู่ปลายสายผงะไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มออกมา “ใช่ครับ บอสเผยรู้ได้ไงครับเนี่ย โธ่ ผมกะว่าจะให้เป็นเซอร์ไพรส์วันหนังเข้าฉายสักหน่อย
“ไม่ต้องเกรงใจนะครับบอสเผย ผมไม่ได้ใช้เงินเยอะแยะอะไร แค่ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในมือ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยครับ”
เผยเชียนโกรธจัดจนพูดอะไรไม่ออก
ดูเจ้านี่มันพูดสิ คนเราจะพูดอะไรแบบนี้กันด้วยเหรอ!
ไม่ได้ใช้เงินเยอะแยะอะไร แค่ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในมือเนี่ยนะ!
ไปทำอีท่าไหนถึงได้สัดส่วนการฉายมาตั้งเกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์!
หลินฉางเห็นว่าบอสเผยไม่ตอบอะไรเลยนึกไปว่าคงตื้นตันใจ เขารีบเสริม “จริงๆ นะครับ! ผมแค่ตอบแทนที่บอสเผยดีกับผม อย่าไปคิดจริงจังมากครับ
“อีกอย่างสัดส่วนการฉายต่อจากนี้ไปจะขึ้นอยู่กับชื่อเสียงและยอดคนดู อาจจะตกจากสามสิบเปอร์เซ็นต์ก็ได้
“แต่หนังที่บอสเผยลงทุนสร้างต้องสนุกอยู่แล้ว ผมแค่ช่วยดันนิดๆ หน่อยๆ เอง
“ถ้ารู้สึกไม่ดี คุณให้ค่าโฆษณาเล็กๆ น้อยๆ หลังกอบโกยกำไรเป็นกอบเป็นกำก็ได้ครับ”
เผยเชียน “…”
หลังกอบโกยกำไรเป็นกอบเป็นกำเหรอ
ขาฉันโดนฝังไปข้างหนึ่งแล้ว! ไม่คิดเหรอว่ามันสายไปแล้วที่จะมาทำอะไรชดเชย!
เผยเชียนพูดเสียงอ่อนแรง “ใครบอกคุณเรื่องหนังเหรอครับ…”
หลินฉางหัวเราะ “ทำไมครับ บอสเผยจะไปขอบคุณเป็นการส่วนตัวเหรอ ไม่ต้องหรอกครับ เรื่องเฟยหวงสตูดิโอทำหนังอยู่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ผมแค่ถามคนนั้นคนนี้ดูก็รู้แล้ว
“สรุปก็คือไม่ต้องเกรงใจอะไรมากมายครับบอสเผย ขอแค่คุณช่วยเรื่องน้องหวาน ที่ช่วยโปรโมตนี้ก็แค่เรื่องเล็กๆ
“พอน้องหวานกลับบ้าน ผมจะช่วยโปรโมตหนังทุกเรื่องที่คุณทำเลยครับ!”
เผยเชียน “…”
ถ้ายังเล่นงานฉันอยู่แบบนี้ อย่าหวังว่าหลินหวานจะได้กลับไปหาตระกูลหลินอีก!
ในที่สุดเผยเชียนก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ชัดเจนว่าหลินฉางเข้าใจเขาผิดและ ‘ยื่นมือเข้ามาช่วย’ เองเพื่อขอบคุณที่ช่วยโน้มน้าวให้หลินหวานออกจากบริษัท
แต่หัวใจของเผยเชียนกลับอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด ขอบคุณอะไร นี่มันเล่นงานกันชัดๆ!
เผยเชียนยิ้ม “บอสหลินครับ ถ้าหนังดังขึ้นมาเดี๋ยวผมจะมาตอบแทนเรื่องนี้นะครับ!”
‘ติ๊ด’ เผยเชียนกดตัดสาย
หลินฉางมองหน้าจอมือถือด้วยแววตางุนงง
“สมแล้วที่เป็นบอสเผย ขนาดวิธีขอบคุณคนอื่นยังแปลกไม่เหมือนใคร”
ถึงหลินฉางจะพูดเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายๆ แต่เขาก็เหนื่อยไม่น้อยเพื่อให้ได้สัดส่วนการฉายสูงขนาดนี้
โชคดีที่หนังเรื่องอื่นๆ ไม่น่าสนใจ เขาเลยดึงสัดส่วนการฉายวันแรกของเรื่องวันพรุ่งนี้ที่สดใสขึ้นมาได้สูง
“ดูเหมือนน้องหวานจะได้กลับบ้านเร็วๆ นี้แล้วละ”
หลินฉางวาดฝันตั้งตาคอย
…
วันอังคารที่ 22 กุมภาพันธ์
เที่ยงคืน
เผยเชียนแอบไปโรงหนังชั้นบนสุดของห้างหวนยู่เทียนเจี่ยเพื่อดูวันพรุ่งนี้ที่สดใสรอบแรก
หวงซื่อปั๋ว จูเสี่ยวเช่อ ลู่จือเหยา กับจางจู่ถิงไม่ได้อยู่ในจิงโจว พวกเขาไปโปรโมตหนังและพบปะแฟนๆ ที่เมืองใหญ่ๆ อย่างปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ และกว่างโจว
เผยเชียนเดาว่าพวกเขาน่าจะรอดูหนังรอบแรกอยู่ที่โรงหนังในเมืองใหญ่สักแห่ง
ที่เขาหลบมาโรงหนังที่นี่ก็เพราะกลัวว่าช่วงกลางวันคนจะเยอะ และเขาอาจจะควบคุมคำพูดและการกระทำของตัวเองไม่ได้
ขอแค่ไม่มีคนรู้จัก เขาก็จะไม่สูญเสียการควบคุมตัวเองและทำลายภาพลักษณ์ของบอสเผย
ก่อนเข้าโรง เผยเชียนหันมองตู้โทรศัพท์ให้เช่าที่มีภาพวาดของ Modest ดึกขนาดนี้แล้วก็ยังมีคนร้องเพลงอยู่ด้านใน
เปลือกตาของเผยเชียนกระตุกขณะมองสีหน้าของ Modest ที่เหมือนจะแอบแฝงไปด้วยแววความเย้ยหยัน เขารีบหันหน้าหนีแล้วตรงเข้าโรงหนัง เพราะไม่อยากโมโหตั้งแต่หนังยังไม่เริ่ม
เขาซื้อตั๋วช้าเลยไม่ได้ที่ดีๆ จึงต้องนั่งติดมุม
แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นที่นั่งที่แย่สำหรับเผยเชียน
ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่ได้ตั้งใจจะดื่มด่ำกับหนังขนาดนั้น แค่อยากดูว่าหนังจะออกมาเป็นยังไง อีกส่วนก็เพราะคิดว่าในโรงน่าจะมีคู่รักเยอะ นั่งตรงมุมน่าจะไม่ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นมือที่สาม
จังหวะที่นั่งลง เขาก็พูดอะไรไม่ออก
ข้างๆ เขาคือคู่รักคู่หนึ่ง
พยายามเลี่ยงแล้ว แต่ก็หนีไม่รอดอยู่ดี!
เผยเชียนได้แต่เคี้ยวป๊อปคอร์นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองจากคู่รักข้างๆ
โรงหนังมีคนนั่งเกือบเจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่ถึงกับเต็ม ถือว่าไม่เลวเลยสำหรับรอบฉายเที่ยงคืน เพราะจิงโจวไม่ใช่เมืองใหญ่เหมือนปักกิ่งหรือเซี่ยงไฮ้
แน่นอนว่าคนดูในระดับที่ ‘ไม่เลว’ สำหรับคนอื่นแปลว่า ‘เลวร้ายมาก’ สำหรับเผยเชียน
“ใจร่มๆ
“ต้องสงบจิตสงบใจ
“คนที่มาดูตั้งแต่รอบแรกน่าจะเป็นแฟนเดนตายของลู่จือเหยา ยังไงเขาก็เป็นนักแสดงหนุ่มลำดับต้นๆ ของประเทศ ไม่แปลกที่เหล่าแฟนเดนตายจะทำแบบนี้
“พอแฟนเดนตายดูกันหมดแล้วคนดูน่าจะลดฮวบ”
เผยเชียนพยายามให้กำลังใจตัวเองขณะกินป๊อปคอร์น
หลังเที่ยงคืน พนักงานก็ปิดไฟในโรง ทำให้แสงค่อยๆ หรี่ลง
ช่วงเริ่มต้นมีโลโก้บริษัทต่างๆ มากมาย รวมทั้งของเฟยหวงสตูดิโอและเฉินฮว่าฟิล์มด้วย
เสียงคุยกันค่อยๆ เบาลง ทุกคนหันไปมองจอใหญ่
หนังเริ่มอย่างเป็นทางการโuเวลกูดoทคoม
ภาพนักแสดงหลักแต่ละคนปรากฏขึ้นพร้อมดนตรีประกอบและภาพฉากต่างๆ
อาหารขยะวางอยู่บนโต๊ะ
เศษกระดาษและกระป๋องเบียร์กระจายเต็มพื้นข้างเท้า
เสียงซ่าของโฆษณาสลับไปมาอยู่บนหน้าจอเล็ก
ซองมันฝรั่งทอดกินเหลือไว้ครึ่งซอง…
ฉากต่างๆ ทำให้พอจะได้เค้าความเป็นไซไฟของหนังเรื่องนี้ รูปร่างของโต๊ะ โฆษณาในบ้าน พื้นที่คับแคบแต่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย ทุกอย่างปูทางให้คนดูรู้ว่าเรื่องราวเกิดขึ้นในโลกอนาคต
เสียงซ่าค่อยๆ ฟังดูชัดเจนขึ้น รายการทีวีที่น่าจะทุ่มทุนสร้างสูงแต่ดูไม่น่าสนใจกำลังฉายอยู่บนจอภาพ เสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นพร้อมคำบรรยายใต้ภาพ
ลู่จือเหยานั่งอยู่บนพื้น หันหลังให้กล้อง เขาเอนหลังพิงเตียง ดวงตาจับจ้องไปที่จอทีวี
ตอนนั้นเอง คำว่า ‘ประกาศผลคำถามชิงรางวัล’ ก็ปรากฏขึ้นบนจอพร้อมกับคำว่า ‘Congratulations’ และเอฟเฟ็กต์พลุ ประกาศให้รู้ว่าตัวเอกชนะรางวัลได้เงินจำนวนหนึ่งจากรายการ
“YES!”
ลู่จือเหยาตะโกนอย่างตื่นเต้นพร้อมกำมือชูโบกไปมากลางอากาศ หลังจากดีใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เดินไปซื้อเบียร์หนึ่งกระป๋องผ่านจอสำหรับสั่งอาหาร…
?
เผยเชียนนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นฉากนี้มาก่อน
ต่อไปคือฉากดื่มเบียร์!
ระหว่างถ่ายทำฉากนี้ บอสเผยได้ให้ ‘คำแนะนำ’ เรื่องการแสดงกับลู่จือเหยา…
เผยเชียนใจหายวาบ
ทำไมเอาไพ่ตายออกมาใช้เร็วขนาดนี้!
ตอนที่ดูเวอร์ชันรัฟคัต ฉากนี้ไม่ได้อยู่ฉากแรกนี่นา
เอาฉากนี้มาไว้ฉากแรกจะช่วยดึงคนดูด้วยพลังของหนังได้!
ทั้งโรงตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีแม้เสียงคนกินป๊อปคอร์น
เผยเชียนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา
หนังต่างจากเวอร์ชันรัฟคัตมาก!
ลู่จือเหยาไม่ได้หยิบกระป๋องเบียร์ที่โยนไปขึ้นมา แต่กลับนั่งลงบนพื้นพิงกับเตียง เขากอดเข่าแล้วฝังหัวไว้ในอ้อมแขนตัวเอง
นี่คือฉากเปิดเรื่อง
ฉากเปลี่ยนไปทันที บนหน้าจอไม่ได้ฉายภาพแคปซูลที่ตัวเอกอาศัยอยู่ แต่เป็นทิวทัศน์ด้านนอก
หลังเที่ยงคืน โลกด้านนอกกลายเป็นโลกของพวกคนจน
ตึกสูงที่ตั้งเด่นกลางฟ้ายามค่ำคืนดูเหมือนศิลาหน้าหลุมฝังศพที่เรืองแสงออกมา
ระเบียงและดาดฟ้าของตึกแมนชันสูงสามารถมองเห็นได้รางๆ เหล่าคนรวยอยากสร้างบ้านสไตล์เรโทรหรือวินเทจบนชั้นสูงสุดของตึกระฟ้า
พวกเขาตั้งใจเปิดไฟให้สว่างพอในยามดึกเพื่อที่บ้านจะได้ส่องแสงกลางฟ้ายามค่ำคืน พวกคนจนที่ออกมาเดินด้านนอกหลังเที่ยงคืนจะได้มองขึ้นมาด้วยความเคารพชื่นชม
แสงไฟนีออนส่องกะพริบอยู่ด้านล่างตึก ดูแตกต่างจากทิวทัศน์ราวเทพนิยายด้านบนตึกระฟ้า
แสงดาวเลือนรางและแสงไฟนีออนด้านล่างเหมือนจะเชื่อมต่อกันด้วย ‘ศิลาหน้าหลุม’ ส่องสว่าง ภาพที่เห็นดูขัดตา
รถบินได้นับพันบินขวักไขว่ส่องแสงหลากสีไปมาระหว่างตึก ดูแล้วเหมือนดาวตกที่แหวกท้องฟ้ามืดแล้วมารวมกันเป็นแม่น้ำหลากสี
เหล่าคนจนเดินกางร่มไปตามทางกลางฝนพรำ พวกเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านบนหัว แต่กำลังซื้อขนมหน้าตาแปลกแต่ไม่น่ากินและหาความบันเทิงราคาถูกให้ตัวเองพร้อมต่อราคาอย่างถึงที่สุด ดูเหมือนพวกเขาจะคุ้นชินกับชีวิตแบบนี้เป็นอย่างดี
ร้านข้างทางร้านหนึ่งมีจอทีวีที่กำลังฉายรายการรายงานว่ามีคนจนคนหนึ่งออกมาโลกด้านนอก ‘ผิดเวลา’ และโดนลงโทษสถานหนัก พิธีกรรายการให้ ‘คำแนะนำอย่างจริงใจ’ แก่ประชาชนทุกคนว่าให้ออกมาด้านนอกในเวลาที่กำหนด อย่าทำอะไรผิดกฎ
เผยเชียนไม่เคยเห็นฉากนี้มาก่อน
เพราะหลายๆ ฉากต้องใช้ CG เข้ามาช่วย ซึ่งเป็นจุดที่ผลาญทุนส่วนใหญ่ที่เผยเชียนลงทุนไป
ระหว่างดูฉากหลังสุดตระการตาและ CG อันสมจริง เผยเชียนก็เริ่มเป็นกังวลหนัก
“ใจร่มๆ เข้าไว้
“ทั้งหมดก็แค่ฉาก CG แถมยังฉายแค่ไม่กี่นาที ฉากที่เหลือคงไม่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้หรอก”
เผยเชียนหยิบป๊อปคอร์นกำใหญ่ยัดเข้าปากอีกครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์
