วันศุกร์ที่ 18 กุมภาพันธ์
ถึงมหาวิทยาลัยจะยังไม่เปิดทำการเรียนการสอน แต่เผยเชียนก็ยุ่งจนหัวฟู
วันพรุ่งนี้ที่สดใสจะออกฉายวันอังคารหน้า แต่จนถึงตอนนี้เผยเชียนก็ยังไม่มีเวลาแวะไปเฟยหวงสตูดิโอเพื่อดูว่าหนังตัดต่อออกมาเป็นยังไง
ตารางงานช่วงนี้ของเผยเชียนแน่นขนัด เขาคิดว่าถ้าไม่มีเวลาแวะไปดูก่อนออกฉายก็จะปล่อยให้โชคชะตานำพาเอา
จริงๆ แวะไปดูหนังที่ตัดต่อเสร็จเรียบร้อยก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ถึงเจอปัญหาก็แก้อะไรไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้เผยเชียนกำลังนั่งรถไปหลินเฉิง
กิจการโมหยูที่หลินเฉิงใกล้จะเปิดครบเรียบร้อย มีร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 2.0 หนึ่งสาขาที่ย่านการค้าหลัก ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 1.0 สามสาขาที่ย่านการค้ารองลงมา โมหยูเดลิเวอรี่หนึ่งสาขา จุดบริการนี่เฟิงยี่สิบแห่ง และโกดังขนาดใหญ่ของแบรนด์ ROF พ่วงด้วยจุดกระจายสินค้าสี่จุดรอบร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาต่างๆ
ทั้งหมดใช้เวลาก่อสร้างเกือบสองเดือน เพิ่งจะเสร็จเรียบร้อยได้ไม่นาน
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดทำการ เผยเชียนอยากไปเช็กดูว่า ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้รับการตอบรับดีแค่ไหนในเมืองหลินเฉิง
ไม่น่าจะได้รับการตอบรับดีแน่
ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู โมหยูเดลิเวอรี่ แบรนด์ ROF ถือว่าเป็นแบรนด์ราคาสูง ส่วนกำลังซื้อของหลิงเฉิงนั้นค่อนข้างต่ำ เผยเชียนไม่คิดว่ากิจการเหล่านี้จะเป็นที่สนใจของชาวเมือง
ส่วนนี่เฟิงโลจิสติกส์ ทุกคนน่าจะชอบกัน แต่ไม่น่าจะทำกำไรได้
แน่นอนว่ามีความเป็นได้อื่นๆ ด้วย ซึ่งบางความเป็นไปได้ก็ไม่ดีต่อใจเท่าไหร่
ถ้าเป็นแบบนั้น เผยเชียนต้องวางแผนล่วงหน้าว่าจะเอากำไรที่ได้เพิ่มมาไปลงตรงไหน
เผยเชียนจามระหว่างนั่งรถ
หลังจากนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเฮ่อเต๋อเซิ่ง
“ทำไมเหมือนแอป ‘มาสิเด็กหัวกะทิ’ จะ…กระแสดีกว่าเดิม”
เฮ่อเต๋อเซิ่งที่ปลายสายเองก็ดูจะงุนงงไม่ต่างกัน “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับบอสเผย…”
ก่อนหน้านี้เผยเชียนถามเฮ่อเต๋อเซิ่งว่าจะทำให้นักลงทุนคนอื่นๆ หมดความเชื่อมั่นในโปรเจ็กต์ได้ยังไง เฮ่อเต๋อเซิ่งเลยตอบมาว่า ‘ให้ขายหุ้น’ ซึ่งเผยเชียนก็เห็นด้วยกับคำแนะนำนี้สุดๆ
เช้าวันอังคารเผยเชียนบอกหลี่สืออย่างชัดเจนว่ากำลังเริ่มขายหุ้นออกไป ด้วยหวังว่าจะทำลายความเชื่อมั่นของนักลงทุนคนอื่นๆ
แต่ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น นักลงทุนคนอื่นๆ เก็บหุ้นทั้งหมดที่เผยเชียนขายเรียบ เหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลยสักนิด
บอสหลี่ยังไม่ได้ขายหุ้นเลยด้วยซ้ำ เผยเชียนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
หรือว่าบอสหลี่จะไม่เชื่อใจฉัน
อืม… น่าจะเป็นไปได้ เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก
จุดที่ทำให้เผยเชียนกังวลคือเงินทุนที่อัดให้แอป ‘มาสิเด็กหัวกะทิ’ เพิ่มมากขึ้น ทำให้สถิติและกระแสดีขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งวันคืนผ่านไปแล้วกระแสไม่ได้ซาลง เผยเชียนก็ยิ่งรู้สึกไม่มั่นใจ
หลังจากคิดสักพัก เผยเชียนก็ตอบกลับไปอย่างลังเล “งั้นก็ขายต่อไป…”
ไม่มีทางอื่นอีก เผยเชียนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่
เขาต้องขายหุ้นให้เร็วที่สุดเพื่อทำลายความเชื่อมั่นของนักลงทุนคนอื่นๆ จากนั้นทุกคนก็จะขายหุ้นตามเหมือนกัน!
ถึงจะได้กำไรจากการขายหุ้นก็ต้องยอม นี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้ตัวเองไม่เข้าเนื้อไปมากกว่านี้
“โอเคครับบอสเผย” เฮ่อเต๋อเซิ่งตอบ “ให้ขายหมดเลยมั้ยครับ หรือมีกำหนดรึเปล่าว่าพอขายได้เท่าไหร่ให้หยุดขาย”
เผยเชียนครุ่นคิด ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ควรขายหุ้นทั้งหมด
ทำแบบนั้นก็กลายเป็นได้กำไรหมดสิ
เผยเชียนตอบกลับ “ถ้างั้น…ขายให้ได้สักยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ห้ามต่ำกว่านี้! แล้วก็ขายสูงสุดรอบละไม่เกินห้าเปอร์เซ็นต์ ห้ามขายมากกว่านี้”
ก่อนหน้านี้เขาถือหุ้นทั้งหมดเกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัท หลังจากขายออกไปหลายครั้งก็เหลือไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ยังถือว่าเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่และมีอำนาจควบคุม
แต่เดี๋ยวจะทยอยขายออกไปเพิ่มอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์
เผยเชียนคิดว่าเสียอำนาจควบคุมไปก็คงไม่เป็นไร พอทุกคนขายหุ้นแล้วโปรเจ็กต์เจ๊ง เขาจะซื้อหุ้นทั้งหมดกลับมาเพื่อเอาอำนาจควบคุมคืน จากนั้นก็จะปล่อยให้ขาดทุนยาวๆ
หลังโปรเจ็กต์เจ๊งก็จะไม่มีใครมาแย่งซื้อหุ้น เขาจะซื้อหุ้นที่ไม่มีใครต้องการเพื่อคลี่คลายสถานการณ์ให้เหล่านักลงทุน พวกเขาก็น่าจะพอใจกัน
พอเหลือหุ้นประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เขาก็จะได้เงินน้อยลง แต่ก็ยังมีตำแหน่งเป็นผู้ถือหุ้น หมายความว่าเขาจะมีสิทธิ์ซื้อหุ้นก่อนคนอื่นในอนาคต
เฮ่อเต๋อเซิ่งไม่เข้าใจว่าบอสเผยพยายามจะทำอะไร แต่ก็เริ่มชินแล้ว เลยไม่ได้ถามอะไรมากมาย
“โอเคครับบอสเผย วางใจได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”
หลังวางสายไป เผยเชียนก็เริ่มนึกถึงโปรเจ็กต์น่าปวดหัวอื่นๆ
เช่น ตู้โทรศัพท์ให้เช่า
ตอนแรกเผยเชียนคิดว่าจะยอมแพ้กับโปรเจ็กต์นี้ แต่ช่วงที่ผ่านมาก็ได้ยินข่าวดีมาบ้าง
จางหวั่งเอากำไรที่ได้จากตู้โทรศัพท์ให้เช่าทั้งหมดไปผลิตตู้เพิ่ม เขาวางแผนจะเอาไปตั้งเพิ่มที่ห้างต่างๆ ในเมืองจิงโจว
แต่ตู้โทรศัพท์ให้เช่าล็อตใหม่ไปได้ไม่สวยเหมือนล็อตแรก!
เหตุผลก็แสนเรียบง่าย ในจิงโจวไม่ได้มีห้างที่คนเข้าเยอะๆ มากมายอะไร ถึงจะผลิตตู้โทรศัพท์ให้เช่าออกมาเพิ่มก็ไม่ได้มีคนอยากลองใช้เยอะแยะขนาดนั้น
ถือเป็นข่าวดีเพียงเรื่องเดียวที่เผยเชียนได้ยินในช่วงนี้
นอกจากนั้นเว็บจงเตี่ยนจงเหวินเองก็มีสัญญาณในทางที่ดีขึ้น อย่างน้อยนักเขียนในคอร์สอบรมก็ลงงานน้อยลงเรื่อยๆ
ส่วนทีมพัฒนาเกมอีกสองทีมกับกิจการมือถือ…
ตอนนี้เผยเชียนยังไม่มีเวลาจัดการกิจการพวกนั้น
…
“สวัสดีครับบอสเผย ผมเป็นผู้จัดการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูประจำเมืองหลินเฉิง ชื่อเซี่ยวเผิงครับ”
หนุ่มหน้ามนผมไถข้างเปิดประตูรถให้เผยเชียนแล้วแนะนำตัวอย่างนอบน้อม
เผยเชียนจับมือกับเซี่ยวเผิงแล้วออกจากลานจอดรถของห้างไปขึ้นลิฟต์
ที่นี่คือห้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลินเฉิง ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 2.0 ที่เป็นส่วนสำคัญของกิจการโมหยูตั้งอยู่ที่ชั้นห้าของห้างแห่งนี้โนiวลกูดอทคอม
“สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” เผยเชียนถามขึ้น
เซี่ยวเผิงยิ้มแล้วตอบอย่างภาคภูมิใจ “ไปได้สวยมากครับบอสเผย”
เผยเชียนผงะไป “หา”
เซี่ยวเผิงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของบอสเผย เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงภูมิใจ “ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสี่สาขา โมหยูเดลิเวอรี่ นี่เฟิงโลจิสติกส์ และอื่นๆ เปิดทำการวันนี้ พวกเราทำตามที่สั่งอย่างเคร่งครัดและเลี่ยงไม่จัดกิจกรรมส่งเสริมการขาย
“แต่ชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูนั้นเป็นที่รู้จักกันดีของทุกคน ทำให้มีคนมาต่อแถวรอตั้งแต่ยังไม่เปิดร้าน ตอนนี้ร้านอินเทอร์เน็ตมีคนใช้งานเกือบเต็มทุกที่นั่งครับ!
“โมหยูเดลิเวอรี่เองก็เป็นกระแสอย่างคาดไม่ถึง ลูกค้าวัยทำงานเลือกสั่งโมหยูเดลิเวอรี่มากินเป็นมื้อกลางวัน ดูเหมือนว่ากิจการต่างๆ จะได้กระแสตอบรับดีกว่าที่จิงโจวอีกครับ!
“นี่เฟิงโลจิสติกส์กับแบรนด์ ROF เองก็ไปได้สวยเหมือนกัน ยอดพุ่งกระฉูด โชคดีที่สต๊อกของมาดีเลยมีเพียงพอ…”
เซี่ยวเผิงพูดอย่างชัดเจนและมั่นใจ เห็นได้ชัดว่าเขาภูมิใจกับผลลัพธ์มาก
เหมือนกลัวว่าบอสเผยจะคิดว่าตัวเองพยายามอวดอ้างผลงาน เขาจึงพูดเสริมเข้าไปอีก “แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นเพราะบอสเผยวางรากฐานที่จิงโจวไว้ดี ทำให้กิจการต่างๆ เป็นที่รู้จักในหลินเฉิง เหมือนคำพูดที่ว่า ‘มีน้ำหลากมาถึงเขื่อนก็สร้างเสร็จ’ เลยครับ!”
บนหัวเผยเชียนมีเครื่องหมายคำถามเด้งขึ้นมา
?
ก่อนจะทันได้พูดอะไร เสียง ‘ติ๊ง’ ของลิฟต์ก็ดังขึ้น
ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมีคนใช้งานเต็มทุกที่นั่ง พนักงานวิ่งเสิร์ฟเครื่องดื่มกันวุ่น บรรยากาศภายในร้านคึกคักมาก
ไม่มีป้ายจัดโปรโมชันฉลองเปิดร้านหรือลดราคาอะไรเลย!
แต่กลับมีลูกค้าเต็มจนล้น หลายคนต้องนั่งรอที่ว่างอยู่ที่โซนพักผ่อน!
เผยเชียนรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
สถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่คิดไว้คือร้านอินเทอร์เน็ตมีคนใช้งานประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ และเริ่มทำกำไรได้ในวันแรกที่เปิดกิจการ
ไม่คิดเลยว่าความเป็นจริงจะเลวร้ายกว่าที่คิดไว้ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่หลินเฉิงดูจะเป็นที่นิยมกว่าที่จิงโจวอีก!
แถมจากที่ฟังเซี่ยวเผิงเล่าก็ไม่ใช่แค่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูด้วย กิจการโมหยูทุกอย่างไปได้สวยหมด!
เผยเชียนไม่รู้จะทำยังไง
เห็นบอสเผยไม่พูดอะไร เซี่ยวเผิงก็รู้สึกอึดอัดใจจึงรีบพูดขึ้น “บอสเผยครับ ต้องบอกเลยว่าการตัดสินใจขยายกิจการมาที่หลินเฉิงเป็นเรื่องที่ถูกต้องมากๆ!
“เศรษฐกิจที่หลินเฉิงพัฒนาช้ากว่าเมืองอื่นๆ ทำให้ไม่ค่อยมีร้านอาหารหรือกิจการบันเทิงดังๆ มาเปิดที่เมืองนี้
“โมหยูเดลิเวอรี่ไม่ได้เป็นที่นิยมในจิงโจว แต่ที่หลินเฉิงกลายเป็นแบรนด์เดลิเวอรี่ระดับสูงเพราะมีบรรจุภัณฑ์สวยและอาหารที่ดีต่อสุขภาพ ใครสั่งโมหยูเดลิเวอรี่มากินที่ออฟฟิศจะดูมีระดับมากกว่าคนอื่นๆ ทำให้เป็นที่นิยมในกลุ่มวัยทำงาน!
“ที่หลินเฉิงไม่มีร้านอินเทอร์เน็ตระดับไฮเอนด์ด้วย ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเลยมาเติมเต็มตรงนี้พอดี แถมยังตั้งอยู่ในย่านการค้าหลัก ลูกค้าในละแวกนี้มีกำลังซื้อสูงที่สุดในเมืองหลินเฉิง ร้านอินเทอร์เน็ตของเราเลยเป็นที่นิยมมาก!
“ต้องบอกเลยว่าการตัดสินใจเข้ามาลงทุนในตลาดล่างของบอสเผยเป็นเรื่องที่ชาญฉลาดมาก ผลลัพธ์ดีเกินคาดมากๆ ครับ”
เผยเชียน “…”
คอของเขาแห้งผาก
เผยเชียนพบว่าที่เซี่ยวเผิงพูดมานั้นจริงหมดเลย ไม่ว่าเศรษฐกิจในเมืองจะแย่แค่ไหน ยังไงก็ต้องมีคนรวยสักกลุ่มอยู่ดี
เมืองแบบนี้ขาดร้านอาหารและบริการบันเทิงระดับไฮเอนด์
ก็เหมือนไม่กี่ปีก่อนตอนแบรนด์อาหารฟาสต์ฟู้ดที่ใครๆ ก็ซื้อมากินได้สบายๆ ของต่างประเทศเข้ามาเปิดในจีน ไม่นานชาวจีนก็มองว่าเป็นแบรนด์ไฮเอนด์แล้วกรูเข้าไปใช้บริการ
หลังจากนั้นไม่กี่ปี พอเศรษฐกิจประเทศจีนพัฒนาขึ้น แบรนด์เหล่านั้นก็กลายเป็นแบรนด์ทั่วไปของชาวจีน ไม่ใช่แบรนด์ไฮเอนด์อะไรอีก
ตอนนี้เหตุการณ์เดียวกันกำลังเกิดกับกิจการโมหยูที่หลินเฉิง สินค้าและบริการของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู โมหยูเดลิเวอรี่ และกิจการอื่นๆ บังเอิญราคาต่ำกว่ากำลังซื้อสูงสุดของคนรวยในเมืองหลินเฉิงพอดี
ขณะเดียวกันก็สามารถเอาไปอวดได้และยังดีต่อสุขภาพด้วย เห็นได้ชัดว่าคุณค่าของสินค้าสูงกว่าแบรนด์อื่นๆ ทำให้เป็นที่นิยมมากในหมู่ชาวหลินเฉิง!
เผยเชียนยืนนิ่งเงียบหน้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูอยู่สองนาที
จากนั้นก็หันหลังเดินกลับ
เซี่ยวเผิงผงะไป “อ้าว กลับแล้วเหรอครับบอสเผย ไม่ไปดูร้านสาขาอื่นๆ เหรอครับ”
เผยเชียนหน้าเครียด “ไม่จำเป็น!”
เซี่ยวเผิงอดทึ่งในใจไม่ได้ “บอสเผยเป็นคนเด็ดขาดจริงๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่ากุมชัยชนะไว้ในมือแล้วเลยไม่ไปดูอะไรต่อ
“ทุกคนบอกเสมอว่าบอสเผยเป็นเหมือนแม่ทัพ ตอนนี้ได้เห็นกับตาก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องจริง”
เซี่ยวเผิงมองบอสเผยเดินไปขึ้นลิฟต์แล้วรีบตามไป จากนั้นก็เดินไปส่งอีกฝ่ายที่รถ
“บอสเผยมาให้คำแนะนำพวกผมที่หลินเฉิงได้ตลอดเลยนะครับ!”
เผยเชียนฝืนยิ้มแล้วขึ้นรถกลับออกไป
เขาอุตส่าห์ถ่อมาถึงหลินเฉิง คิดว่ายังไงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็ไม่น่าจะแย่ขนาดนั้น
ไม่เคยคิดเลยว่ากิจการโมหยูจะกลายเป็นหายนะตั้งแต่ตอนเลือกมาเปิดที่เมืองหลินเฉิง!
ไม่ไหวแล้วโว้ย!
