ภัตตาคารบ้านหมิงฝู่
เผยเชียนมองชุยเกิ่งพร้อมส่งยิ้มให้ ทำเอาอีกฝ่ายขนลุกชัน
“บอสเผยกินบ้างสิครับ”
อาหารบนโต๊ะดูน่ากินมากสำหรับชุยเกิ่ง แต่ละจานรสชาติดีมาก ถึงจะไม่ได้มากมายละลานตา แต่ให้กินคนเดียวก็คงกินทั้งหมดไม่ไหว
บอสเผยดูจะไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้า เขาคีบอาหารกินพอเป็นพิธี ไม่ได้สนใจอยากกินอะไรเป็นพิเศษ
ชุยเกิ่งรู้สึกอยู่ไม่สุขเมื่อเห็นบอสเผยมองมาด้วยสายตาชมเชย เขาเริ่มคิดเสริมเติมแต่งไปต่างๆ นานา
นักเขียนเว็บโนเวลย่อมมีจินตนาการสุดบรรเจิดอยู่แล้ว
แน่นอนว่าเผยเชียนไม่รู้ว่าชุยเกิ่งกำลังคิดอะไรอยู่ ที่เขามองอีกฝ่ายแบบนั้นก็เพราะคิดว่าเจอคนมีพรสวรรค์เข้าให้แล้ว!
ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจอะไรมาก
ที่ให้นักเขียนซึ่งเขียนงานได้น้อยที่สุดมาเรียนรู้จิตวิญญาณของเถิงต๋า ก็เพื่อให้ได้สัมผัสถึงบรรยากาศการอู้งานที่เถิงต๋า จะได้เอาจิตวิญญาณนี้ไปเผยแพร่ต่อและทำลายคอร์สที่เต็มไปด้วยพวกขยันขันแข็งจากภายใน
เผยเชียนไม่คิดว่าหมอนี่จะทำได้ดีขนาดนี้ นอกจากจะทำได้ตามที่หวังไว้แล้ว ยังเซอร์ไพรส์เขาต่ออีก!
ชุยเกิ่งเข้าไปเล่นเกมในห้องนันทนาการตอนเช้า
ตอนบ่าย เขาลงตอนใหม่แจ้งนักอ่านว่าจะเขียนต่อและจะจบเรื่องเร็วๆ นี้ ไม่ได้สนว่านักอ่านจะอ่านรึเปล่า!
ไม่แคร์โลกสุดๆ!
ทำตัวสบายๆ ตามใจตัวเองจริงๆ!
เผยเชียนอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าถ้านักเขียนเว็บจงเตี่ยนจงเหวินทุกคนเป็นเหมือนชุยเกิ่งหมด ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง
ยิ่งคิดเผยเชียนก็ยิ่งรู้สึกพอใจ ถึงขั้นยอมเชื่อใจมอบหมายงานสำคัญให้ชุยเกิ่ง
แต่เขาก็ไม่ได้บอกออกไปทันที เผยเชียนครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าควรระวังตัวไว้หน่อยดีกว่า
อย่างน้อยต้องทดสอบดูก่อนว่าชุยเกิ่งคือคนมีพรสวรรค์ที่เขาตามหาจริงๆ รึเปล่า
เผยเชียนพูดขึ้น “ผมมีอะไรจะถามสองสามอย่าง แค่คุยกันสบายๆ”
ชุยเกิ่งพยักหน้าทันที “ครับ ถามมาได้เลยครับบอสเผย”
เขายังคงสงสัยเพราะไม่รู้ว่าบอสเผยมีอะไรในใจ
แต่ก็มั่นใจว่ามื้อนี้ไม่ใช่มื้ออาหารธรรมดาแน่นอน
ดูจากขนาดบริษัทแล้ว บอสเผยน่าจะเป็นบอสใหญ่ที่มีสินทรัพย์รวมมูลค่ากว่าร้อยล้านหยวน บอสระดับนี้ตารางงานจะยุ่งขนาดไหน ทำไมถึงหาเวลามากินข้าวกับคนอย่างฉันได้
ถึงชุยเกิ่งจะคิดว่าตัวเองเก่งพอตัว แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองเป็นแค่นักเขียนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่นักเขียนชั้นแนวหน้าของเว็บจงเตี่ยนจงเหวินด้วยซ้ำ
แม้ชุยเกิ่งจะเป็นคนขี้เกียจ แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ และถึงจะไม่ได้ชอบมนุษย์ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
ดังนั้นเขาจึงสงบจิตสงบใจและเตรียมสมองให้พร้อมตอบคำถามบอสเผย
เผยเชียนถามขึ้นระหว่างกินอาหาร “นิยายของคุณกำลังไปได้สวยนะครับ ทำไมจู่ๆ ถึงแจ้งว่าจะจบล่ะครับ”
เขายิ้มและพยายามทำเสียงสบายๆ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกกดดัน
แต่ชุยเกิ่งก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
อะไรกัน ฉันเพิ่งลงแจ้งไปยังไม่ถึงสองชั่วโมง ทำไมบอสเผยถึงรู้เรื่องนี้แล้วล่ะ
คำถามคือ บอสเผยรู้ได้ยังไง
บอสหม่าบอกเหรอ ก็ไม่น่าใช่ บอสหม่าไม่น่าจะรบกวนบอสเผยด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
งั้น…ก็เหลือความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว…
บอสเผยอ่านนิยายของฉันเหรอ
ชุยเกิ่งรู้สึกประหม่าขึ้นมาพอพบว่านี่คือความเป็นไปได้เดียว
ถ้างั้นท่าทีของบอสเผยก็น่าสนใจทีเดียว
ชุยเกิ่งมองบอสเผยที่กำลังส่งยิ้มอบอุ่นให้ แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้นก็มีปริศนาบางอย่างที่อธิบายไม่ได้
เขาเข้าใจขึ้นมาทันที
ฉิบหาย บอสเผยมาเร่งงานตัวต่อตัว! บอสใช้วิธีประนีประนอมด้วยการพามาเลี้ยงข้าว ก่อนจะใช้กำลัง!
ชุยเกิ่งไม่ใช่คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำตัวยังไง เขารีบตอบ “ถ้าบอสเผยอยากอ่านต่อ ผมจะรีบลบตอนนั้นทันทีครับ! ผมจะไม่ตัดจบถ้าบอสเผยไม่อนุญาต! ผมจะเขียนห้าล้านคำ ไม่สิ สิบล้านคำไปเลย!
เผยเชียน “?”
แย่ละ เจ้าชุยเกิ่งเข้าใจฉันผิดไปแล้ว
เผยเชียนรีบอธิบาย “ไม่ๆๆ ผมคิดว่าจบตรงนี้หรือรีบจบให้เร็วที่สุดน่ะดีแล้ว ผมพูดจริง
“คนเราต้องมีความแน่วแน่และจัดการอะไรให้เรียบร้อย ผมชื่นชมคุณในจุดนี้”
ชุยเกิ่งกะพริบตา รู้สึกสับสน
ช่างเป็นนักอ่านที่จิตใจดีเหลือเกิน!
ในฐานะนักเขียน ฉันคงจะสุขใจมากถ้านักอ่านนึกถึงใจฉันเหมือนบอสเผย!
ชุยเกิ่งยกแก้วไวน์ขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “ไม่ต้องพูดแล้วครับบอสเผย ดื่มกันดีกว่า!”
เผยเชียนหลงคิดว่าที่ชุยเกิ่งมีท่าทางตื่นเต้นแบบนั้นเพราะอีกฝ่ายอยากเทนิยายจริงๆ
“ทำไมถึงลงแจ้งวันนี้ล่ะครับ” เผยเชียนถาม
ชุยเกิ่งถอนหายใจยาว ถ้าบอสเผยไม่ได้มารบเร้าให้เขาลงนิยายต่อก็คุยกันง่ายหน่อย
“วันนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากจิตวิญญาณของเถิงต๋า ที่ลงแจ้งไปก็เพราะความรู้สึกนี้แหละครับ”
เผยเชียนตาลุกวาวทันที
เยี่ยม เจ้านี่เรียนรู้ไวจริงๆ!
แต่คำถามเดียวก็ยังบอกอะไรไม่ได้ ต้องถามเพิ่มอีก
“แล้วพอจบเรื่องนี้มีแผนจะทำอะไรต่อเหรอครับ”
“เก็บข้อมูลสักพักแล้วเริ่มเขียนเรื่องใหม่ครับ ผมจะทำอะไรได้อีก”
“ถ้านักอ่านติคุณล่ะ”
“ก็ไม่อ่านคอมเมนต์ครับ”
เผยเชียน “ถ้างั้นเดี๋ยวผมคุยกับหม่าอี้ฉวินให้คุณออกจากคอร์สแล้วหางานใหม่ให้ คิดว่าไงครับ”
ชุยเกิ่งนึกสงสัยขึ้นมา บอสเผยจะให้ฉันออกจากคอร์สแล้วหางานให้ทำเหรอ
ทำไมล่ะ
บอสเผยเห็นความสามารถในการทำงานของฉัน เลยจะขอให้มาทำงานอะไรสักอย่างด้วยเหรอ
เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นแค่นักเขียนเว็บโนเวล จะไปมีความสามารถอะไร
หรือว่า… บอสเผยจะมีตำแหน่งงานที่ช่วยให้ฉันรวบรวมข้อมูลสำหรับการเขียนนิยายได้ดีขึ้น
ชุยเกิ่งพยักหน้า “ได้ครับ ดีเลยครับ”
เผยเชียนสังเกตดูแล้วพบว่าชุยเกิ่งตอบคำถามทุกข้อยกเว้นข้อสุดท้ายโดยไม่หยุดคิด แถมสายตายังฉายแววแน่วแน่โนเวลกูดอทคอม
เผยเชียนดีใจมาก หมอนี่สอนได้จริงๆ!
เขาหยิบไวน์ขึ้นมาจิบพลางคิดดูว่าจะใช้ความสามารถของอีกฝ่ายในทางไหนดี
ตอนนี้หลายกิจการในเถิงต๋ากรุ๊ปกำลังสร้างปัญหาให้เขา ทัศนคติการทำงานเป็นบ้าเป็นหลังลดทอนลงไปบ้างหลังการสอบวัดความเข้ากันได้กับเถิงต๋ารอบล่าสุด แต่ก็เปลี่ยนแปลงช้าเกินไป
เผยเชียนคิดว่าการปล่อยให้ ‘คนมีความสามารถ’ อย่างชุยเกิ่งอยู่ในคอร์สเล็กๆ แบบนั้นเสียของมาก
ต้องส่งไปจัดการกิจการที่จัดการได้ยาก!
เช่น ฝ่ายพัฒนาเกม เฟยหวงสตูดิโอ แบรนด์ ROF…
กิจการพวกนี้แทงข้างหลังเขาไม่หยุดตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง หลังๆ แทงบ่อยขึ้นจนตอนนี้กู่ไม่กลับแล้ว
กิจการเหล่านี้ล้วนเป็นภาระหนักอึ้งของบอสเผย
ถ้าส่งชุยเกิ่งไป อาจจะช่วยพลิกสถานการณ์ได้!
ส่วนจะส่งไปกิจการไหนดี…
เผยเชียนก็ยังไม่แน่ใจ
ทำไม…ไม่ให้เจ้าตัวตัดสินใจเองล่ะ
เผยเชียนถามขึ้น “กิจการไหนในเถิงต๋าที่คุณชอบที่สุด”
ชุยเกิ่งอึ้งไปชั่วครู่ “เอ่อ บอสเผยครับ ผมไม่รู้ว่าเถิงต๋ามีกิจการอะไรบ้าง”
เผยเชียนหยิบมือถือออกมาแล้วเข้าเว็บ TPDb เพื่อเปิดกิจการทั้งหมดของเถิงต๋าในปัจจุบันให้อีกฝ่ายดู
พอรับมือถือมา ชุยเกิ่งก็ตะลึงงันไป
เถิงต๋ากรุ๊ปคือปีศาจตัวหนึ่งชัดๆ!
เขาสับสนเล็กน้อย มีหลายกิจการที่รู้สึกสนใจ แต่ถ้าให้เลือกกิจการที่สนใจที่สุดก็เลือกไม่ได้
ทุกกิจการน่าจะเป็นประโยชน์สำหรับการเก็บรวบรวมข้อมูลเพื่อเขียนนิยาย
คิดได้อย่างนั้น ชุยเกิ่งก็ตอบกลับ “บอสเผยครับ ผมอยากทำทุกกิจการเลย ผมทำแบบนั้นได้มั้ยครับ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ…”
เผยเชียนดีใจมาก “สะดวกสิ! ทำไมจะไม่สะดวกล่ะ
“เรื่องแบบนี้ผมหาทางจัดการให้ได้ ถ้าคุณต้องการจริงๆ ผมก็จะจัดให้
“งั้นเอางี้เป็นไงครับ ผมจะให้ตำแหน่งพิเศษกับคุณ คุณเข้าไปทำงานในกิจการไหนก็ได้ตามใจชอบ ผู้จัดการแต่ละกิจการจะเตรียมโต๊ะทำงานและเงินเดือนให้ ทุกอย่างจะใช้มาตรฐานพนักงานเลย
“ถ้าคุณต้องการอะไร พนักงานทุกคนจะช่วยคุณทุกอย่าง
“คุณกำหนดขอบเขตงานเองเลย ไม่มีใครมีสิทธิ์เข้ามาก้าวก่าย
“อยากเปลี่ยนอะไรในกิจการนั้นก็ทำได้เลย ถ้าอยากกลับกิจการเดิมก็กลับได้ ไม่มีผู้จัดการกิจการไหนห้ามคุณได้!”
เผยเชียนดีใจที่ได้ยินชุยเกิ่งบอกว่า ‘อยากทำงานทุกกิจการ’
คนมีความสามารถแบบนี้ให้ไปป่วนแค่คอร์สเขียนนิยายก็จะเสียของเกินไป ต้องให้ป่วนทั้งเถิงต๋ากรุ๊ปไปเลย!
บทที่เผยเชียนวางไว้ในหัวนั้นสมบูรณ์แบบมาก
ชุยเกิ่งคือคนที่สามารถเข้าใจจิตวิญญาณของเถิงต๋าได้ทั้งหมด ซึ่งหาตัวจับได้ยากมาก
การให้เขาเข้าไปทำงานในกิจการต่างๆ ก็เท่ากับเป็นการเผยแพร่จิตวิญญาณของเถิงต๋าและลดทอนทัศนคติการทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง
ขณะเดียวกัน ทุกกิจการต้องเตรียมโต๊ะทำงานไว้ให้ สิทธิประโยชน์ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเงินเดือนหรือโบนัสก็จะจัดให้เหมือนพนักงานทั่วไป การให้กำหนดขอบเขตงานเองเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายอู้งานได้ทั้งวัน พนักงานคนอื่นๆ เห็นแล้วจะได้รู้สึกอิจฉา
ทุกกิจการต้องให้ความร่วมมือทุกอย่างตามที่ชุยเกิ่งต้องการโดยไม่มีข้อแม้ เขาจะไปๆ มาๆ ยังไงก็ได้ตามสะดวก ผู้จัดการกิจการห้ามอะไรไม่ได้ ทำแบบนี้ต้องรบกวนการทำงานของกิจการต่างๆ ได้แน่!
ดูแล้วชุยเกิ่งน่าจะสร้างความปั่นป่วนในเถิงต๋ากรุ๊ปได้ไม่ช้าก็เร็ว…
ชุยเกิ่งตาเบิกกว้างเล็กน้อย บอสเผยเข้าใจฉัน!
นี่เป็นตำแหน่งที่ตั้งขึ้นโดยเฉพาะเพื่อให้ฉันรวบรวมข้อมูลเหรอ
ให้เงินเดือนเพื่อขจัดความกังวลใจ
รวบรวมข้อมูลได้ง่ายขึ้นมากถ้าทุกกิจการให้ความร่วมมือโดยไม่มีข้อแม้
จะไปๆ มาๆ ที่ไหนก็ได้ตามสะดวกทำให้ไปเก็บข้อมูลแต่ละกิจการได้เป็นช่วงๆ เปิดโอกาสให้ขยายโครงเรื่องและเชื่อมโยงวงการต่างๆ เข้ามาไว้ในนิยาย
ชุยเกิ่งหยิบแก้วขึ้นมาชนกับบอสเผยอย่างตื่นเต้น
“ผมจะตั้งใจทำหน้าที่นี้อย่างเต็มที่ครับบอสเผย!”
“ดีมาก หวังว่าทุกอย่างจะไปได้ราบรื่น!”
ทั้งสองยิ้มกว้าง ในหัวเต็มไปด้วยความคาดหวังอันไร้ที่สิ้นสุด
