ไม่นานพนักงานชายจากฝ่ายธุรการก็จัดการเรื่องภายในต่างๆ ให้อู๋ปินเสร็จ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสิทธิ์การเข้าใช้อินทราเน็ต สมัครบัญชีพนักงานสำหรับเข้าใช้เว็บไซต์ TPDb กับกระทู้ภายในองค์กร และอื่นๆ
พนักงานชายคนนั้นหยิบเมาส์ให้อู๋ปิน
โอ้…
เมาส์ คีย์บอร์ด หน้าจอ…
ของดีสุดๆ!
อู๋ปินเคยชินกับความขี้งกของบริษัทที่ให้ใช้แต่ของถูกๆ พอได้สัมผัสคอมพิวเตอร์ตรงหน้า น้ำตาก็ปริ่มออกมา
แค่คิดว่าจะได้พิมพ์งานด้วยคีย์บอร์ดดีๆ แบบนี้ก็ตื่นเต้นแล้ว!
อู๋ปินหันไปมองห่าวหยุน เขานึกลังเลอยู่สักพักว่าควรจะเข้าไปทักทายอีกฝ่ายดีมั้ย
ห่าวหยุนเป็นหัวหน้าผู้รับผิดชอบฝ่าย HR หรือจะเรียกว่าเป็น ‘หัวหน้าฝ่าย’ ก็ได้ ถ้าฟังดูเป็นทางการเกินไป เรียก ‘พี่หาว’ หรือ ‘พี่หยุน’ แทนก็น่าจะได้
อย่างน้อยๆ ก็ควรเรียกอีกฝ่ายว่า ‘พี่’ รึเปล่า
แต่อู๋ปินอายุมากกว่าห่าวหยุน แถมยังมีประสบการทำงานมากกว่า…
เรียกแบบนั้นจะดูแปลกๆ ชอบกล
พอไม่รู้จะเรียกอีกฝ่ายว่าอะไรดี เขาจึงตั้งใจรอสังเกตดูว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เรียกเธอว่ายังไง
สุดท้ายเขาก็พบว่าทุกคนเรียกกันด้วยชื่อ
อู๋ปินหันไปกระซิบถามเพื่อนร่วมงานชายข้างๆ ด้วยความงุนงง
“ฝ่ายเราเรียกชื่อกันตรงๆ เลยเหรอครับ”
พนักงานชายคนนั้นเพิ่งเดินกลับมาจากโซนอาหารว่าง ในมือถือถุงมันฝรั่งทอด ในปากเคี้ยวขนมแก้มตุ่ยอยู่ เขาพยักหน้าตอบหลังยกกาแฟขึ้นจิบ “ใช่ครับ
“พูดให้ถูกคือไม่ใช่แค่ฝ่ายเรา แต่ฝ่ายอื่นๆ ก็เรียกกันแบบนี้หมดครับ
“คนที่สนิทกันหน่อยอาจจะเรียกกันว่าพี่หรือน้องบ้าง
“แต่ทางที่เหมาะที่สุดคือเรียกทุกคนด้วยชื่อ ไม่มีใครมองว่าแปลก แต่ถ้าไปเรียกด้วยตำแหน่ง ทุกคนจะมองว่าแปลกแทน”
อู๋ปินตะลึงงันไป “จริงเหรอครับ ทำไมเป็นงั้นล่ะ”
พนักงานเคี้ยวขนมต่อพลางส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมไม่ใช่พนักงานกลุ่มแรกของเถิงต๋า เพิ่งเข้ามาทำงานสามสี่เดือนก่อนเอง พอเข้ามาก็เห็นว่าเป็นแบบนี้แล้ว
“อ้อ จริงด้วย ถ้าอยากกินขนม หยิบได้ตามสบายเลยนะครับ กินได้ไม่อั้น”
พนักงานชายโบกถุงขนมให้อู๋ปินดูพร้อมบอกว่าให้ไปหยิบกินได้ตามใจชอบ
อู๋ปินได้กลิ่นหอมของมันฝรั่งทอด แต่พอคิดว่าตัวเองเพิ่งเริ่มทำงานวันนี้วันแรก แถมยังไม่ได้ทำอะไรมากนัก ถ้าไปหยิบขนมกินตอนนี้คงดูไม่เหมาะ เขาจึงได้แต่ส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว”
พนักงานชายที่นั่งข้างๆ นึกอะไรขึ้นได้ “อ้อ ที่บอกไปน่ะ ยกเว้นบอสเผยนะครับ
“ไม่มีใครเรียกชื่อบอสเลยเพราะให้ความเคารพ
“จริงๆ บอสเผยเป็นคนสบายๆ ถ้าเรียกชื่อก็ไม่น่าโกรธอะไร
“แต่ทุกคนเคารพบอสจากก้นบึ้งของหัวใจก็เลยมีแค่คนเดียวในบริษัทที่ถูกเรียกแบบนี้
“สรุปแล้วนอกจากบอสเผย คุณเรียกทุกคนด้วยชื่อได้เลยครับ”
อู๋ปินพยักหน้าตอบเงียบๆ ดูเหมือนว่าเขาต้องเรียนรู้เรื่องหลักปฏิบัติภายในจากพนักงานเก่า
ทั้งสองคุยกันต่อเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัวให้อีกฝ่ายรู้จัก
จากนั้นอู๋ปินก็ถามเรื่องการทำงานในแต่ละวัน เช่น… เนื้อหาในคู่มือพนักงานเป็นเรื่องจริงมั้ย
พนักงานชายคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ “ก็ไม่เชิงนะครับ”
อู๋ปินพยักงานแสดงความเข้าใจ
กะแล้ว บริษัทส่วนใหญ่มักจะซุกเรื่องไม่ดีไว้ใต้พรมแล้วอวดอ้างเรื่องดีๆ ตอนแนะนำบริษัท
แน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกว่ามันเป็นเรื่องผิด แค่จะบอกว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
พนักงานชายพูดต่อ “มีอยู่หลายเรื่องที่ไม่ได้บอกไว้ในคู่มือ
“อย่างเรื่องการคัดเลือกพนักงานดีเด่น น่าจะจัดปีละสองครั้งมั้งครับ คนที่ได้รับเลือกเป็นพนักงานดีเด่นจะได้ทุนตามฝันหนึ่งล้านหยวน ส่วนที่สองจะได้พักร้อนฟรีแบบได้เงินเดือน
“มีจัดตรวจร่างกายกับเบิกค่ารักษาพยาบาลฟรีด้วย
“แล้วก็…”
พนักงานชายเริ่มสาธยายสวัสดิการทั้งหมดของเถิงต๋า
พอเริ่มไม่แน่ใจว่าอธิบายอะไรตกหล่นไปรึเปล่า เขาก็เปิดเช็กข้อมูลก่อนจะอธิบายต่อจนครบถ้วน
ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะสวัสดิการบริษัทมีมากเกินกว่าจะจำไหว
อู๋ปิน “…”
เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะเปิดเผยเรื่องแย่ๆ ที่ไม่ได้ระบุไว้ในคู่มือพนักงาน เช่น ต้องทำงานหนักแค่ไหน มีลดเงินเดือนรึเปล่า และอื่นๆ
แต่อู๋ปินกลับเข้าใจผิดไปหมดเลย!
คู่มือพนักงานไม่ได้ระบุสวัสดิการทั้งหมดของบริษัทไว้ ยังมีสวัสดิการอีกมากมายที่ใส่ลงไปไม่ได้เพราะมีที่ไม่พอ
อู๋ปินพูดอะไรไม่ออก เขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองกำลังโดนหลอกหรือหลงมาเข้าบริษัทต้มตุ๋นอะไรรึเปล่า
ทำไมสวัสดิการถึงดีขนาดนี้!
แต่เถิงต๋าก็มีชื่อเสียงในทางที่ดี แถมความจริงก็เห็นกันอยู่ตรงหน้า จะไม่ให้เชื่อได้ยังไงอีก!
หลังจากสงบอารมณ์ลงได้ อู๋ปินก็ถามขึ้น “น้องรู้มั้ยว่าข้อสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณของเถิงต๋าเป็นยังไง”
พนักงานชายโยนถุงมันฝรั่งทอดทิ้งหลังกินจนเกลี้ยงซอง เขาส่ายหน้า “ไม่ครับ
“พี่เป็นพนักงานกลุ่มแรกที่ต้องสอบ ผมไม่เคยเห็นข้อสอบนี้มาก่อน
“แถมเนื้อหาข้อสอบก็ปิดเป็นความลับสุดๆ ผมเองก็ได้ยินแค่ข้อมูลคร่าวๆ
“บอสเผยเป็นคนออกข้อสอบทั้งหมด นอกจากบอสแล้ว ไม่มีใครมีสิทธิ์แก้ไขข้อสอบอีก
“ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมว่าข้อสอบไม่น่ายาก น่าจะคล้ายๆ ข้อสอบประเมินจิตวิทยาของมหาวิทยาลัย
“ขอแค่ไม่ทำพลาดสุดๆ ก็น่าจะผ่านได้ง่ายๆ ครับ”
ได้ยินอย่างนั้นอู๋ปินก็ถอนใจด้วยความโล่งอก
ถ้าไม่ยากมากก็โอเค!
งั้นมาตั้งใจทำงานด้วยใจเปี่ยมไปด้วยความหวังดีกว่า!
อู๋ปินลุกยืน เดินไปหาห่าวหยุนเพื่อของานทำ
ห่าวหยุนเงยหน้ามองเขา “งานเหรอคะ
“เอ่อ… ดิฉันให้งานคุณในช่วงทดลองงานไม่ได้ค่ะ
“อีกอย่างตอนนี้เรามีคนพอแล้ว งานของคุณคือศึกษาเรียนรู้ พยายามผ่านข้อสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณของเถิงต๋าให้ได้ไวๆ เราจะได้มอบหมายงานให้ได้ค่ะ”
อู๋ปินเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยความงุนงง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้รับมอบหมายงานอะไรแม้จะเป็นฝ่ายไปของานเอง…
…
…
ห้องทำงาน
“บอสเผยคะ ฝ่ายธุรการทำแผนงานประชุมประจำปีของบริษัทเรียบร้อยแล้วค่ะ รบกวนช่วยตรวจสอบด้วย”
เผยเชียนรับเอกสารจากเลขาซินมาเปิดดู
มีรายละเอียดเยอะแยะเลยทีเดียว nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
ด้านบนสุดเป็นรายการรายจ่ายและของรางวัลสำหรับงานประชุมประจำปี
รางวัลสำหรับทุกคน: ซองแดงมูลค่า 1,000 หยวน จำนวนหนึ่งพันซอง
หูฟังราคา 799 หยวน จำนวนสองร้อยชิ้น
คีย์บอร์ดกลไกราคา 899 หยวน จำนวนสามร้อยชิ้น
ซองแดงสุ่มมูลค่า 500 – 1000 หยวน จำนวนสองร้อยซอง
เครื่องกรองอากาศราคา 1,299 หยวน จำนวนสองร้อยเครื่อง
หุ่นยนต์ดูดฝุ่นราคา 2,199 หยวน จำนวนเจ็ดสิบเครื่อง
เครื่องเกมราคา 3,599 หยวน จำนวนแปดสิบเครื่อง
แท็บเลตราคา 4,599 หยวน จำนวนแปดสิบเครื่อง
มือถือรุ่น Pineapple และรุ่นเรือธงของ Shenhua ราคา 5,699 หยวน จำนวนรุ่นละสี่สิบเครื่อง
ชุดโทรทัศน์ราคา 5,999 หยวน จำนวนเจ็ดสิบชุด
กล้องดิจิทัลราคา 11,999 หยวน จำนวนเจ็ดสิบเครื่อง
บัตรเงินสดมูลค่า 18,888 หยวน จำนวนสิบใบ
ทริปเที่ยวห้าวันไปเมืองใดก็ได้ในโลกสำหรับสองคน จำนวนสามทริป (รวมค่าตั๋วเครื่องบินเฟิร์สคลาส โรงแรมห้าดาว และงบสำหรับใช้จ่ายสามหมื่นหยวน)
รางวัลทั้งหมดรวมกันมูลค่าประมาณสี่ล้านหยวน
นี่คือสุดๆ แล้วที่ระบบอนุญาต
มีพนักงานเกือบหนึ่งพันคนที่จะมางานประชุมประจำปี แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นพนักงานส่งพัสดุของนี่เฟิงโลจิสติกส์
ถึงพนักงานส่งพัสดุจะเป็นกลุ่มลูกจ้างผู้ใช้แรงงาน แต่เผยเชียนก็ไม่ได้มองข้ามพวกเขา เพราะยังไงทุกคนก็ถือว่าเป็นพนักงานของเถิงต๋ากรุ๊ป พนักงานกลุ่มนี้ทุ่มเทแรงกายออกส่งพัสดุทุกวัน เมื่อมีโอกาสพิเศษอย่างงานประชุมประจำปีก็ต้องได้รับเชิญมาเข้าร่วมอยู่แล้ว
ตอนแรกเผยเชียนตั้งใจว่าจะแจกของขวัญราคาแพงกว่านี้ให้ทุกคน เช่น มือถือรุ่นเรือธง แต่พอดูงบรวมของขวัญประจำงานประชุมแล้ว ถ้าทำแบบนั้นก็ต้องลดมูลค่าของของขวัญอื่นๆ ลง
ช่วงจับฉลากก็จะตื่นเต้นน้อยลง
ดังนั้นรางวัลที่แจกให้ทุกคนจึงเป็นซองแดงมูลค่าหนึ่งพันหยวนแทน
แต่ของรางวัลอื่นๆ ส่วนใหญ่มีอย่างละตั้งสองสามร้อยชิ้น ถ้าไม่นับซองแดง ของรางวัลทั้งหมดก็มีถึงหนึ่งพันสี่ร้อยแปดสิบสามชิ้น
นอกจากนั้นการจับฉลากยังกำหนดโควตาไว้ด้วย แต่ละคนได้รางวัลเดิมซ้ำสองครั้งไม่ได้ และมีสิทธิ์รับรางวัลสูงสุดสองอย่าง
คนที่ไม่ได้รางวัลอะไรในตอนแรกจะมีโอกาสได้รางวัลหลังๆ เพิ่มขึ้น
พูดง่ายๆ คือต่อให้เป็นคนที่ดวงซวยสุดๆ ก็มีโอกาสได้รางวัลกับเขาด้วย จะไม่มีสถานการณ์แบบหอบรางวัลกลับบ้านหรือกลับบ้านมือเปล่า
เผยเชียนพอใจกับรายการรางวัลมาก เขาเปิดอ่านรายละเอียดอื่นๆ ต่อ
เนื้อหาถัดไปคือรายละเอียดกิจกรรมในงาน ซึ่งรวมทั้งงานแสดง อาหาร และอื่นๆ
เรื่องอาหาร เชฟจากครัวส่วนตัวหมิงหยุนกับโมหยูเดลิเวอรี่จะไปจัดเตรียมอาหารให้ทุกคนที่โรงแรมที่จัดงาน มีการเตรียมวัตถุดิบไว้ล่วงหน้า ส่วนหลินชั่นหรงเป็นคนวางเมนู
สรุปแล้วคือไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอาหาร
เผยเชียนสนใจเรื่องกิจกรรมต่างๆ ในงานมากกว่า
งานประชุมประจำปีที่บริษัทส่วนใหญ่จัดจำกัดความได้สั้นๆ ว่า โคตรน่าอึดอัด!
บางที่บังคับให้พนักงานชายใส่ชุดบัลเลต์เต้นเพลงสวอนเลก บ้างบังคับให้พนักงานเต้นเพลงที่กำลังดังในโลกออนไลน์ บ้างก็บังคับให้พนักงานเล่นเกมน่าอายๆ..
สรุปแล้วเป็นเรื่องปกติที่พนักงานต้องขึ้นแสดงบนเวที แต่ก็เป็นเรื่องที่ชวนอึดอัดสุดๆ เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าการทำแบบนี้ถือเป็นความบิดเบี้ยวของมนุษยชาติหรือการเสื่อมถอยทางจริยธรรมรึเปล่า
กิจกรรมที่เลขาซินวางไว้ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้น ในภาพรวมถือว่าดูดีทีเดียว
ไม่มีกิจกรรมบังคับให้หัวหน้าของแต่ละกิจการแต่งชุดผู้หญิงแล้วขึ้นไปแสดงบนเวที
เผยเชียนรู้สึกพอใจมาก ก็เหมือนคำพูดว่า การปลดปล่อยผู้อื่นก็เหมือนการปลดปล่อยตัวเอง เขาเองก็ไม่อยากแต่งตัวประหลาดๆ ขึ้นไปทำอะไรน่าขายหน้าบนเวที
ในงานประชุมจะมีการจ้างคนมาร้องเพลง เต้น เล่นกายกรรม และอื่นๆ นอกจากนั้นยังมีเกมน่าสนุกหลายเกม
แน่นอนว่ามีงบเสริมสำหรับจ้างคนและเชิญชวนพนักงานมาร่วมเล่นเกม เพราะต้องมีรางวัลให้หลังเล่นเกมด้วย
หลังจากอ่านดูสักพักเผยเชียนก็คิดว่ากิจกรรมไม่ค่อยน่าสนใจ
ร้องเพลง เต้น แสดงความสามารถก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจเหมือนกัน
ไม่ต้องเป็นงานประชุมประจำปีหรอก แค่แสดงในงานเลี้ยงเฉยๆ จะมีสักกี่คนกันที่รู้สึกสนุก
เชิญให้พนักงานมาร่วมเล่นเกมสนุกๆ บนเวทีก็ดีกว่าบังคับให้เล่นเกมเสื่อมๆ แต่ก็ดูแปลกๆ อยู่เหมือนกัน
เพราะเอาเข้าจริงก็ไม่มีใครอยากเล่นเกม ทุกคนแค่อยากได้ของรางวัล
ในเมื่อพนักงานอยากได้ของรางวัลกันเยอะๆ ส่วนเผยเชียนเองก็อยากแจกรางวัลให้ได้เยอะที่สุด ถ้าอย่างนั้นจะมีกิจกรรมพวกนี้ทำไม
หลังจากคิดดูสักพัก เขาก็พูดขึ้น “ตัดกิจกรรมกับเกมออกให้หมด
“เตรียมตู้กาชาปอง ตู้คีบตุ๊กตาไว้ในงาน ตั้งซุ้มโยนห่วง ปาเป้า ยิงปืนด้วย
“เอาให้งานเต็มไปด้วยเครื่องเล่นซุ้มเกม กาชาปอง ตุ๊กตา ฟิกเกอร์
“พอพนักงานเข้างานมา ก็เอาเหรียญสำหรับเล่นเกมให้
“อ้อ ปรับพวกเกมที่เล่นยากๆ ด้วย อย่างตู้คีบตุ๊กตา จะได้เพิ่มโอกาสให้ทุกคนได้ของรางวัล
“ในงานจะมีกิจกรรมแค่สองอย่างเท่านั้น คือ กินกับเล่น!
“เราจะจับฉลากไปเรื่อยๆ ถ้าทุกคนกินกันอิ่มก็เอาเหรียญไปยอดตู้กาชาปองกับตู้คีบตุ๊กตา พอรางวัลออกหมดทุกอย่าง ทุกคนกินกันอิ่มหนำสำราญ เหรียญเล่นเกมถูกใช้จนหมด งานประชุมประจำปีก็จะจบลง
“เราจะไม่ขึ้นพูดให้กำลังใจหรือมีพิธีการอะไร แล้วก็จะไม่บังคับให้ใครไปทำตัวน่าขายหน้าบนเวที
“กิน ดื่ม เล่นสนุก นี่คือตีมของงานเรา!”
