วันอังคารที่ 14 ธันวาคม
เผยเชียนไปถึงกองถ่ายหนังเรื่องวันพรุ่งนี้ที่สดใสตั้งแต่เช้า
เขาไม่ได้แวะมาสักพักเลยรู้สึกกังวลขึ้นมาหน่อยๆ
ครั้งล่าสุดที่แวะมาคือเมื่อสองสัปดาห์ก่อน เผยเชียนแนะนำให้ลู่จือเหยาเล่นให้สมกับเป็นคนจน เขาไม่คิดเลยว่าคำพูดนั้นจะเป็นการจุดไฟการแสดงของลู่จือเหยาขึ้นมาจนกองถ่ายชมกันยกใหญ่
ด้วยเหตุนี้เองเผยเชียนจึงพยายามข่มความกังวลที่มีและไม่แวะมาที่กองถ่ายเลยในช่วงที่ผ่านมา
เขากลัวว่าถ้าเผลอพูดอะไรออกไปแล้วไปจุดประกายให้ลู่จือเหยาอีก สถานการณ์อาจไปไกลเกินควบคุมได้
แต่จะให้เขาปล่อยไปเลยก็ไม่ได้
เผยเชียนคิดว่าตัวเองไม่ควรเอาแต่หนีปัญหา ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอาจสายเกินแก้
ต้องรีบหาปัญหาให้เจอ จะได้รีบแก้
ต่อให้แก้ไม่ได้ อย่างน้อยถ้ารู้ล่วงหน้าก็ยังพอวางแผนผลาญเงินเพื่อลดความเสียหายที่จะเกิดขึ้นได้
เพราะงั้นวันนี้เขาว่างเลยแวะมาที่กองถ่ายอีก
กองถ่ายดูยุ่งๆ ทีมงานวิ่งวุ่นกันไปมา
เผยเชียนไม่อยากเข้าไปรบกวนการทำงาน จึงยืนดูอยู่ข้างๆ
ฉากตอนนี้ไม่ใช่ฉากแคปซูลแคบๆ แล้ว แต่เป็นฉากทิวทัศน์ด้านนอกของชุมชนในยุคอนาคต
ถึงจะเป็นฉากด้านนอก แต่ก็ยังถ่ายกันในสตูดิโอเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีฉากเขียวขึงอยู่รอบๆ
ฉากอนาคตอันล้ำสมัยน่าจะตัดต่อใส่เข้ามาทีหลัง
ฉากโคลสอัปยังต้องใช้พร็อบจริงอยู่ เช่น ในฉากนี้ตัวเอกกับนางเอกนั่งกินอาหารด้วยกันที่ร้านเล็กๆ ข้างทาง จึงต้องทำฉากร้านขึ้นมา มีโต๊ะ เก้าอี้ จานชาม ของตกแต่ง และอื่นๆ ทุกอย่างในร้านใช้พร็อบจริงหมด
นอกจากนั้น พวกป้ายร้าน ถังขยะข้างถนน คอสตูมตัวเอกกับนางเอกล้วนทำขึ้นเป็นพิเศษ
ของทั้งหมดทำขึ้นโดยทีมพร็อบ ซึ่งดูแล้วสมจริงมากๆ
ดูจากฉากแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นย่านสลัมในหนังแนวไซเบอร์พังก์
ตามแผนของผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อ ตึกรามบ้านช่องในหนังจะแบ่งออกเป็นสี่แบบ ได้แก่
หนึ่ง แคปซูลที่ตัวเอกใช้อาศัย ถึงจะดูล้ำสมัยแต่ก็แคบ อึดอัด และรูปร่างหน้าตาเหมือนกันหมด เพราะเป็นรูปแบบมาตรฐานของสวัสดิการอำนวยความสะดวก
สอง ย่านสลัมในโลกด้านนอกแคปซูลที่ตัวเอกและนางเอกไปออกเดตกัน ร้านรวงต่างๆ ใช้ตีมไซเบอร์พังก์ ให้ความรู้สึกคึกคักแต่ก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายและไร้ระบบระเบียบ
สาม โลกด้านนอกอันแสนสดใสซึ่งรวมถึงฉากรายการประกวดความสามารถด้วย โดยจะเต็มไปด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย ดูใหญ่โตอลังการ ออกแบบโดยใช้ตีมไซไฟเป็นหลัก
และสุดท้าย ที่พักอาศัยของชนชั้นสูงซึ่งเป็นแมนชันสไตล์คลาสสิก มีเตาผิงสวยๆ รูปสีน้ำมันขนาดใหญ่ และเครื่องเรือนไม้ราคาแพง แต่จะใส่องค์ประกอบล้ำสมัยเข้าไปเพิ่มให้ดูแตกต่างจากแมนชันในชีวิตจริง
เหตุผลที่วางตีมไว้แบบนี้ก็เพราะชนชั้นสูงในบทมีเงินมากพอสำหรับเสพ ‘ศิลปะยุคคลาสสิก’ ผ่านรูปวาดและเครื่องดนตรี ในแวดวงคนรวย สถาปัตยกรรมสไตล์ ‘เรโทร’ เป็นเทรนด์ที่ใช้แบ่งแย่งรสนิยมของคนที่ร่ำรวยจริงๆ
ฉากที่ถ่ายอยู่ตอนนี้เป็นฉากย่านสลัมซึ่งสื่อให้เห็นถึงตีมไซเบอร์พังก์
เผยเชียนได้พบนางเอกของหนังเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
นักแสดงที่รับบทนางเอกคือหลินหรูหยี ใบหน้าของเธอกลม ตาโต แก้มมีลักยิ้มสองข้างตอนฉีกยิ้ม หรือก็คือใบหน้า ‘รักแรกพบ’ ของชายหนุ่มทุกคน
เผยเชียนเคยพยายามค้นข้อมูลของเธอ แต่ก็ไม่เจอผลงานดังๆ เลย หลังจากลองถามๆ ดูก็ได้รู้ว่าเธอเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่เพิ่งจบจากสถาบันการแสดง
ถ้าว่ากันที่เรื่องหน้าตา หลินหรูหยีก็ไม่ได้ถือว่าหน้าตาดีอะไร เพราะเป็นคนหน้ากลมจึงไม่ค่อยขึ้นกล้องเท่าไหร่
แต่ก็มีภาพลักษณ์ที่ตรงกับบท
นางเอกตามบทไม่ได้เป็นคนสวยหรือมีเสน่ห์เย้ายวน ไม่อย่างนั้นคงจะมีชนชั้นสูงมาตามจีบ และเรื่องราวต่างๆ ก็คงไม่เกิดขึ้น
เผยเชียนกำหนดคุณสมบัตินักแสดงหญิงไว้แค่อย่างเดียว นั่นคือต้องไม่สวยเกินไป
เพราะยุคนี้เป็นยุคที่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับรูปลักษณ์ภายนอก
ถ้านางเอกหน้าตาดีเกินไปจะเกิดเป็นกระแสฮือฮาได้ และจะยิ่งแย่ลงไปอีกถ้าฝีมือการแสดงดีด้วย
ถึงจะรับบทหญิงแพศยา แต่ถ้าเป็นคนหน้าตาดี คนดูก็ไม่น่าจะนึกเกลียดอะไร กลับกันอาจจะยิ่งชอบด้วยซ้ำ เป็นแบบนั้นขึ้นมาคงแย่น่าดู
แต่เผยเชียนก็รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ถ้าจะให้นักแสดงหน้าตาไม่ดีมารับบทนางเอก
สุดท้ายเขาก็คิดว่านักแสดงหน้าใหม่ที่ไม่ได้หน้าตาโดดเด่นอะไรก็เป็นตัวเลือกที่ดีเหมือนกัน
เผยเชียนจำได้ทันทีว่าเป็นฉากไหนในเรื่อง
ฉากนี้เป็นตอนที่นางเอกไปประกวดแล้วไม่ได้รับเลือก
ตัวเอกที่รับบทโดยลู่จือเหยากับนางเอกกำลังนั่งดื่มอยู่ที่ร้านเล็กๆ ข้างถนน
ลู่จือเหยาพยายามทำให้หลินหรูหยีรู้สึกดี ส่วนหลินหรูหยีก็ได้แต่เออออไปตามน้ำ
พอลู่จือเหยาบอกเธอว่าเก็บเงินพอซื้อแคปซูลสำหรับอยู่กันสองคนได้แล้ว หลินหรูหยีก็จะร้องไห้ออกมาพร้อมปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ จากนั้นก็เดินจากไป
ฉากนี้ถือเป็นจุดแตกหักของเรื่อง อธิบายได้สั้นๆ ว่าตัวเอกโดนนอกใจ
เฮ้อ ช่างเป็นประเด็นชวนยี้สุดคลาสสิกที่อยู่มาทุกยุคทุกสมัย
เผยเชียนได้แต่แอบถอนใจอยู่ภายใน
…
ขณะนั้น
ลู่จือเหยากำลังคิดถึงอนาคต เขาดูเหมือนคนคลั่งรักจนโงหัวไม่ขึ้น
แต่ด้วยความหล่อของเขา คนอื่นจึงไม่รู้สึกรำคาญใจ กลับรู้สึกสงสารแทนด้วยซ้ำ
ส่วนหลินหรูหยีกำลังจ้องเครื่องดื่มบนโต๊ะด้วยสายตาว่างเปล่า เธอพยักหน้าเป็นครั้งคราวหรือไม่ก็ตอบเออออไปตามอีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
“ได้ยินมาว่าแถวนี้มีร้านอาหารอร่อยๆ ที่ขายเนื้อสังเคราะห์ น้ำสะอาดผ่านเกณฑ์ กับไวน์แดงด้วย
“เนื้อสังเคราะห์คราวก่อนที่เรากินสังเคราะห์รสชาติของเนื้อจริงๆ มาแค่หกสิบเปอร์เซ็นต์แต่ก็อร่อยมาก ส่วนร้านนี้สังเคราะห์รสชาติมาได้ตั้งแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แถมยังมีรสให้เลือกเพียบ ทั้งเนื้อวัวเนื้อไก่
“น้ำสะอาดผ่านเกณฑ์ก็มีนะ ที่เราเคยกินยังติดกลิ่นสนิมอยู่ แต่เห็นว่าน้ำสะอาดที่ร้านนั้นแทบไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์เลย แถมยังหอมอ่อนๆ ดีกว่าน้ำที่ดื่มในแคปซูลร้อยเท่า
“แล้วก็มีไวน์แดงด้วย ไวน์แดงขวดที่ขายในแคปซูลราคาแพงมาก แต่ที่ร้านนั้นขายถูกกว่าเครื่องขายของอัตโนมัติในแคปซูลสามสิบเปอร์เซ็นต์ เห็นว่ารสชาติแทบจะไม่ต่างกันเลย
“เราลองไปชิมดูมั้ย ไม่พรุ่งนี้ก็วันมะรืน”
ลู่จือเหยามองหลินหรูหยีที่นั่งอยู่ตรงข้าม
หลินหรูหยียิ้มบางให้ “ได้สิ”
ลักยิ้มปรากฏขึ้นบนแก้มทั้งสองข้างตอนที่เธอยิ้ม มองแล้วช่างมีเสน่ห์เสียเหลือเกิน
แต่ไม่นานรอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไป เธอเหม่อมองแก้วบนโต๊ะก่อนจะยกจิบอย่างไร้อารมณ์ สีหน้าของเธอเหมือนจะบอกว่าเครื่องดื่มในแก้วไม่มีรสชาติอะไรเลย
ลู่จือเหยารู้สึกท้อขึ้นมาเล็กน้อย เขาพูดไปตั้งยาวเหยียด แต่อีกฝ่ายกลับตอบมาแค่สั้นๆ
แต่เขาก็รีบปรับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว
เพราะวันนี้เขาเตรียมเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่เอาไว้
ทั้งสองคนเงียบไปพักหนึ่ง
หลินหรูหยีเหมือนจะกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ส่วนลู่จือเหยายกเครื่องดื่มขึ้นจิบ ตัดสินใจได้แล้วว่าจะพูดออกไป
“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกแย่ที่ไม่ผ่านการประกวด
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
“คุณไม่ต้องห่วง ผมเตรียมแผนสำหรับอนาคตไว้แล้ว”
หลินหรูหยีเงยหน้ามองลู่จือเหยาด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร “หืม”
ลู่จือเหยาห้ามตัวเองไม่ให้ผุดยิ้มไม่ได้ “ผมหาเงินพอซื้อแคปซูลสำหรับสองคนได้แล้ว!
“วันพรุ่งนี้เราไปเลือกที่เหมาะๆ แล้วย้ายเข้าไปอยู่กัน!
“ถึงแคปซูลขนาดสองคนจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่เดี๋ยวเราค่อยเปลี่ยนไปอยู่ที่ใหญ่ขึ้น!
“ไม่แน่วันนึงเราอาจจะซื้ออพาร์ตเม้นต์หรูๆ มีห้องครัวขนาดกว้างสักหกสิบตารางเมตรได้ ลูกเราจะได้ออกไปเล่นข้างนอกตอนหกโมงเย็น ถ้าโชคดีพอเราอาจจะได้ดูพระอาทิตย์ตกดิน…”
ลู่จือเหยาวาดภาพอนาคตอันสดใสที่คิดไว้อย่างตื่นเต้น แต่ใบหน้าของหลินหรูหยีกลับไร้ซึ่งความดีใจ เธอเริ่มหมดความอดทนลงเรื่อยๆ
“คุณเก็บเงินไว้เถอะ ฉันไม่อยากอยู่แคปซูลสำหรับสองคน แล้วก็ไม่อยากแต่งงานมีลูกกับคุณด้วย
“เราเลิกกันเถอะ”
ลู่จือเหยายิ้มค้าง
“ทำไม
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า
“ตั้งแต่จบรายการประกวด คุณก็ทำตัวแปลกๆ มาตลอด…
“มันก็เป็นแค่รายการประกวด ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น…”
หลินหรูหยีโต้กลับ “คุณไม่เข้าใจเลยว่าฉันรู้สึกยังไง แน่สิ คุณถึงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ!”
ลู่จือเหยาอึ้งไป “ที่รัก ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง! ผมเก็บเงินหลังขดหลังแข็งกว่าจะได้ค่าสมัครมา พวกเราต่างก็สูญเสียกันทั้งคู่!”
หลินหรูหยีโกรธจัดกว่าเดิม “คุณก็สูญเสียด้วยงั้นเหรอ
“คุณเสียแค่เงินไม่เท่าไหร่ แต่ฉันสูญเสียความฝัน!”
ลู่จือเหยาพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่งโนiวลกูดอทคอม
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ เลยถามขึ้น “ที่รัก คุณเป็นอะไร
“ผมว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ผมแค่จะซื้อแคปซูลอยู่กับคุณ คุณโกรธเรื่องอะไรกันแน่”
“โกรธอะไรน่ะเหรอ” หลินหรูหยีรู้สึกแย่หนักขึ้นกว่าเดิม “Everything!”
ทั้งสองกำลังต่อบทเป็นภาษาอังกฤษ คำว่า Everything ที่พูดออกมานั้นได้อารมณ์มากๆ
“ฉันเกลียดน้ำร้านข้างถนนผสมน้ำหวานห่วยๆ นี่ เกลียดขนมมันเยิ้มกลิ่นหืน เกลียดที่ต้องมาเดินข้างหนูในดงสลัมวันละสามชั่วโมง…”
ลู่จือเหยาผงะไป “แต่ก่อนหน้านี้เราก็อยู่อย่างมีความสุขกันดีนะ ทำไมล่ะ… หรือว่า…”
เขาสังเกตเห็นว่าหลินหรูหยีสวมเครื่องประดับมากขึ้น และท้องก็ป่องกว่าเดิมเล็กน้อยจึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา
หลินหรูหยีทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอยกมือปิดหน้า ก่อนจะเงยหน้าอีกครั้งพร้อมดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แต่ก็ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจได้แล้ว
“ขอโทษนะ ฉันไม่อยากปิดบังคุณอีกต่อไปแล้ว
“ฉันรักอยู่กับกรรมการ ตอนนี้กำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
“เพราะงั้นเราเลิกกันเถอะ เรื่องของเรามันจบแล้ว”
สีหน้าของลู่จือเหยาเปลี่ยนจากสงสัยเป็นตกใจ และกลายเป็นสิ้นหวัง
ตัวของเขาที่เอนไปข้างหน้าเล็กน้อยเริ่มไร้เรี่ยวแรง เขาทิ้งหลังพิงเก้าอี้
หลินหรูหยียืนขึ้นแล้วเดินจากไป
แต่ลู่จือเหยารีบจับข้อมือเธอเอาไว้
“เขาไม่ได้ขอคุณแต่งงาน ไม่ได้ประเคนเงินให้คุณใช่มั้ย
“เขาไม่ได้สนใจลูก ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่สับสนจนแบกรับความรู้สึกไม่ไหวแบบนี้
“ไม่แน่… เขาอาจเลือกที่จะทิ้งคุณตอนรู้ว่าคุณท้อง”
ร่างของหลินหรูหยีสั่นเทา
ลู่จือเหยารู้ว่าตัวเองคิดถูกและยังมีโอกาสอยู่จึงรีบพูดออกไป “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร
“คุณจะลำบากนะถ้าใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่มีใครยอมรับผู้หญิงท้องหรอก
“คุณต้องการผม ผมจะดูแลเด็กคนนี้กับคุณ
“เชื่อผม ผมรับได้ ผมรับได้แน่นอน…”
เขาอ้อนวอน
หลินหรูหยีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะปัดมือลู่จือเหยาออก
“เด็กคนนี้มีเลือดของชนชั้นสูง
“ฉันไม่อยากให้เขาโตมาเป็นยาจกไร้ประโยชน์แบบคุณ”
หลินหรูหยีสาวเท้าเดินจากไป
ลู่จือเหยามองดูอีกฝ่ายเดินจากไป เขาอ้าปาก อยากจะตะโกนเรียกเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปล่งเสียงออกไป
ร่างกายของเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ชายหนุ่ม ‘ทรุด’ ลงไปกองกับพื้น
…
“คัต!
“เยี่ยม เยี่ยมมาก!
“ถ่ายกันมาเจ็ดแปดเทค เทคนี้ดีกว่าทุกเทคเลย เยี่ยมมากทุกคน!”
ผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อพูดชมพร้อมให้กำลังใจ
หลินหรูหยีที่รับบทนางเอกรีบโค้งหัวให้ผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อและทีมงาน ก่อนจะหันกลับมาโค้งให้ลู่จือเหยา
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะพี่ หนูคงเข้าไม่ถึงบทบาทขนาดนี้ถ้าไม่ได้ฝีมือการแสดงของพี่ช่วย”
ลู่จือเหยายิ้ม “ฝีมือการแสดงน้องดีอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะพี่เลย
“อีกอย่างพี่น่ะเป็น ‘พิษร้ายของวงการหนัง’ ทุกคนน่าจะรู้ดีว่าใครช่วยใครกันแน่”
เผยเชียนที่ดูอยู่เงียบๆ ยกนิ้วให้ในใจ
เยี่ยมเลย!
ฉากเมื่อกี้ทำเอาขนลุกซู่จนอยากจะจิกแขนคนข้างๆ
ลู่จือเหยาเล่นบทคนคลั่งรักจนโงหัวไม่ขึ้นได้ดีมาก บทพูดตอนท้ายๆ สื่อได้ชัดเจนเลยว่าทำไมพวกคลั่งรักมักจะจบไม่สวย
หลินหรูหยีก็เล่นบทหญิงแพศยาได้สมบทบาท
รายละเอียดสีหน้าท่าทางตอนต้นทำได้ดีมาก สองประโยคสุดท้ายปิดฉากได้สวยสุดๆ
เผยเชียนรู้สึกอึดอัดมากระหว่างที่ดู
ชวนยี้อะไรขนาดนี้!
ถ้าได้ดูหนังเรื่องนี้พวกผู้ชายน่าจะนิ่งเงียบ ส่วนผู้หญิงน่าจะร้องไห้โฮ
ส่วนเผยเชียนคงจะลมจับในโรงหนัง
แถมเขายังค้นพบข่าวดีครั้งใหญ่อีก
ไม่แน่ฝีมือการแสดงที่พัฒนาขึ้นของลู่จือเหยาอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้
ถ้าลู่จือเหยาเล่นได้ไม่ดีพอ คนดูก็อาจไม่รู้สึกสงสาร แต่จะรู้สึกสะใจแทนที่เห็นลู่จือเหยาระทมทุกข์ในหนัง
เพราะเขาเองก็ไม่ได้เป็นที่รักใคร่ของคนดูอยู่แล้ว
แต่พอลู่จือเหยาแสดงได้เข้าถึงบทบาท คนดูก็จะสัมผัสได้ถึงความคลั่งรักในตัวเขาและรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา
แฟนคลับของลู่จือเหยาต้องไม่พอใจแน่
ทีนี้ก็จะมีคนด่าหนังกันเยอะขึ้น!
เผยเชียนรู้สึกโล่งใจขึ้นมา
เหมือนว่าที่เผลอทำให้ฝีมือการแสดงของลู่จือเหยาดีขึ้นจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่
นักแสดงขั้นเทพพอมาเจอบทสุดยี้ยังไงก็ไม่รอด!
เผยเชียนอดยิ้มไม่ได้ระหว่างที่เดินเข้าไปหาผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อ
