เสียงเคาะประตูดังขึ้นระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอยู่
“อะ…อาจารย์จาง ขอโทษค่ะ สายไปสองนาที พ…พอดีเชือกรองเท้าขาดระหว่างทางค่ะ”
เผยเชียนเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้สี่โมงกว่าๆ แล้ว
ทางมหาวิทยาลัยมักจะมอบหมายงานให้นักศึกษา หน้าที่หลักคือช่วยงานที่ปรึกษาและอาจารย์คนอื่นๆ
นักศึกษาคนนี้น่าจะคอยช่วยงานในห้องทำงานของจางเหว่ย
จางเหว่ยไม่ได้ใส่ใจอะไร เหมือนจะเตรียมใจไว้พร้อมอยู่แล้ว “ไม่เป็นไร คราวหน้าเจอเหตุการณ์อะไรก็ไม่ต้องคิดมากนะ สายแค่นิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก ความปลอดภัยของคุณสำคัญที่สุด”
เผยเชียนหันไปมอง คนที่เพิ่งเข้ามาเป็นหญิงสาวสวมเครื่องแบบนักเรียนหน้าหนาวหนาเตอะ เธอสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ท่อนล่างใส่กางเกงยีนสีตกกับรองเท้าผ้าใบ เชือกรองเท้าข้างหนึ่งของเธอขาด
มหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ไม่มีเครื่องแบบ มหาวิทยาลัยฮั่นตงเองก็เหมือนกัน
เครื่องแบบที่เธอใส่เป็นเครื่องแบบนักเรียนมัธยม ตอนนี้กำลังจะเข้าเดือนธันวาคม หน้าหนาวมาถึงแล้ว เครื่องแบบนักเรียนน่าจะช่วยเธอจัดการกับความหนาวได้
แก้มและมือของหญิงสาวแดงเพราะความหนาว แต่ดูเหมือนเธอจะเคยชินกับเรื่องนี้ดี
“โอ้ พอดีเลย อี้ซู นี่รุ่นพี่ที่เติมเงินห้าร้อยหยวนเข้าบัตรนักศึกษาเธอ”
หญิงสาวรีบโค้งให้ “ขอบคุณมากค่ะพี่!”
“ไม่เป็นไร” เผยเชียนตอบพลางหันมองจางเหว่ยด้วยสายตางุนงง
จางเหว่ยแนะนำหญิงสาว “นี่ถังอี้ซู เด็กปีหนึ่งมหา’ลัยเรา เป็นหนึ่งในนักศึกษาที่อยู่ในความช่วยเหลือของคุณ อ้าว ไม่ต้องรดน้ำต้นไม้ๆ…”
จางเหว่ยห้ามถังอี้ซูที่กำลังจะหยิบบัวรดน้ำต้นไม้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ตัวเขา
ถังอี้ซูบีบมือตัวเองพร้อมถามขึ้น “ถ้างั้นอาจารย์จางให้หนูช่วยอะไรดีคะ…”
จางเหว่ยยื่นเอกสารบนโต๊ะให้เธอ “เดินเอกสารให้ผมแล้วกัน เอาเอกสารนี่ไปประทับตรานะ เดินระวังๆ ด้วยล่ะ”
ถังอี้ซูรับเอกสารแล้วเดินก้มหน้าก้มตาออกไป
เผยเชียนสงสัย “ทำไมต้องเน้นให้เดินระวังๆ ด้วยล่ะครับ”
จางเหว่ยยิ้มอ่อน “ไม่ได้ยินที่เธอเล่าเหรอว่าเชือกรองเท้าขาดกลางทาง ระหว่างไปเดินเอกสารให้ผมอาจจะเกิดเรื่องอะไรอีกเยอะแยะ”
เผยเชียน “?”
จางเหว่ยพูดต่อ “วันแรกที่มาทำงาน เธอรดน้ำผักชีลาวบนโต๊ะผม ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ใบก็กลายเป็นสีเหลือง ผมต้องประคบประหงมคอยให้ปุ๋ยกับเอาไปโดนแดดเยอะๆ ถึงมีชีวิตรอดกลับมาได้
“มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นกับเด็กคนนั้นตลอด เดินอยู่ดีๆ ก็สะดุดหินบ้าง ลมพัดเสื้อผ้าที่ตากไว้ปลิวบ้าง นี่แค่เรื่องธรรมดาๆ นะ
“เรื่องที่สุดยอดที่สุดคือตอนให้จองร้านจัดมีตติ้งรวมนักศึกษา ทุกคนได้ยินพนักงานยืนยันการจองกันหมด แต่พอไปถามดูอีกที กลายเป็นว่าพนักงานลืม ถึงร้านจะให้กระเช้าผลไม้มาเป็นการขอโทษ แต่ผมก็ไม่กล้าให้เธอจองอะไรให้อีก
“แต่เธอเป็นเด็กขยันเรียน จริงจังกับการทำงาน
“ผมให้มาช่วยงานเพราะสภาพการเงินของครอบครัวเธอไม่ค่อยดี จะได้พอมีเงินใช้จ่ายบ้าง แต่ก็ไม่กล้าให้งานอะไรมาก กลัวว่าจะเอาหัวไปโขกอะไรระหว่างทำงานให้”
เผยเชียนอึ้งไป “มันขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
จางเหว่ยพยักหน้า “ใช่ เพื่อนบางคนพากันเรียกเธอว่ายัยขี้แพ้ [1] ถึงจะฟังดูเว่อร์เกินจริง แต่จะให้หาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายก็ยาก…”
เผยเชียนพูดเสียงจริงจัง “อาจารย์จาง พวกเราเรียนถึงชั้นมหาวิทยาลัย อาจารย์เชื่อเรื่องงมงายแบบนั้นด้วยเหรอ!
“อะแฮ่ม ถ้าอาจารย์ไม่ว่าอะไร ผมให้งานพาร์ตไทม์เด็กคนนั้นทำได้นะ”
จางเหว่ยตกใจเล็กน้อย “จริงเหรอ เยี่ยมเลย! ทำงานกับผมได้เงินไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ผมเคยให้เงินเธอตรงๆ แต่เธอไม่รับ
“ถ้าหางานพาร์ตไทม์เหมาะๆ ให้ได้ก็ดี ถึงเธอจะดวงซวยหน่อย แต่ถ้าเป็นเรื่องเรียน เธอก็เป็นตัวท็อปๆ เลยนะ”
เผยเชียนไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องดวง
ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่ ถังอี้ซูก็กลับมาพร้อมเอกสารประทับตรา
หน้าผากของเธอแดงปูดเพราะอะไรก็ไม่รู้
จางเหว่ยรับเอกสารคืน “หน้าผากไปโดนอะไรมาล่ะนั่น”
ถังอี้ซูตอบอย่างเขินอาย “น…หนูวิ่งเร็วไปหน่อย เลยไปชนประตูกระจกค่ะ…
“ไม่ต้องห่วงนะคะอาจารย์จาง ประตูไม่เป็นอะไร หนูก็ไม่เป็นอะไร”
จางเหว่ยผงะไป “จะไปห่วงประตูทำไม เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วในมือคืออะไร”
ถังอี้ซูยื่นถุงกระดาษที่ถืออยู่ให้เผยเชียนด้วยสองมือ “พี่คะ หะ…ให้พี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
เผยเชียนรับมาอย่างงงๆ พอเปิดดูก็พบว่ามีผ้าพันคออยู่ด้านใน
ถึงจะเป็นผ้าพันคอสีพื้นๆ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าถักมือ ไม่เหมือนที่ขายกันตามห้าง
เผยเชียนก้มมองเสื้อคอเต่าที่ใส่อยู่กับเสื้อคลุมหนาที่ไม่ได้รูดซิปขึ้นเพราะอากาศในห้องทำงานร้อนเกินไป เขานึกขึ้นได้ด้วยว่ามีรถจอดรออยู่ประตูฝั่งทิศตะวันตกของมหาวิทยาลัย
เขาหันไปมองถังอี้ซูที่ใส่เครื่องแบบนักเรียนเก่า ใบหน้าของเธอยังแดงจัดเพราะความหนาว
เผยเชียนพูดขึ้นจากใจจริง “พี่ว่าเธอน่าจะต้องใช้ผ้าพันคอมากกว่าพี่นะ…”
ถังอี้ซูรีบโบกไม้โบกมือ “ม…ไม่ค่ะ ช่วยรับไว้ด้วยค่ะ แป๊บเดียวหนูก็ถักผืนใหม่เสร็จแล้ว”
จางเหว่ยยิ้ม “รับไปเถอะเผยเชียน เธอเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่ค่อยชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร
“อี้ซู เธอไม่ต้องมาช่วยงานผมแล้วนะ เดี๋ยวรุ่นพี่เขาหางานพาร์ตไทม์ให้ทำ จะได้มีรายได้เยอะขึ้น”
“เอ๋” สายตาของถังอี้ซูเต็มไปด้วยความงุนงง
“มัวมางงอะไรอีก ไปถามพี่เขานู่นว่ามีงานอะไรให้ทำ ต่อไปไม่ต้องมาช่วยงานที่นี่แล้วนะ” จางเหว่ยโบกมือแล้วกลับไปทำงานต่อ
ถังอี้ซูเดินตามเผยเชียนออกจากตึกเงียบๆ หลังจากโดนที่ปรึกษาขายต่อให้คนอื่นอย่างงงๆ
เผยเชียนเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดว่าจะให้ถังอี้ซูทำงานอะไรดี
ว่ากันตามตรงแล้ว เขาตั้งใจจะพาเธอกลับไปเป็นตัวนำโชคที่ออฟฟิศ แต่จะให้นั่งอยู่ในออฟฟิศเฉยๆ ไม่ทำอะไรทุกวันก็คงไม่ได้
แล้วจะให้ทำงานอะไรดีล่ะ
เผยเชียนเดินสะดุดจนเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น
ถังอี้ซูตอบสนองได้ทันท่วงที เธอจับเผยเชียนไว้ก่อนที่เขาจะล้มลงไปจูบพื้น
เผยเชียนตกใจเล็กน้อย “ขอบใจนะ”
ถังอี้ซูหน้าแดง “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ น..หนูชินแล้ว ขอโทษด้วยนะคะพี่”
เผยเชียนก้มมองแล้วพบว่าเชือกรองเท้าของเขาหลุดโดยไม่รู้ตัว ที่สะดุดเกือบล้มเมื่อกี้ก็เพราะเท้าซ้ายไปเหยียบเข้ากับเชือกรองเท้าขวา
เผยเชียนเงียบไป
หรือเรื่องงมงายแบบนี้จะมีอยู่จริง
มีคนที่เกิดมาดวงซวยสุดๆ แถมยังกระจายความซวยให้คนรอบข้างได้ด้วยเหรอ
ถังอี้ซูประคองเผยเชียนไว้จนเขากลับมายืนตรงได้อีกครั้ง จากนั้นก็ยืนเงียบๆ แล้วเว้นระยะห่างจากเผยเชียนเมตรกว่า เพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจอเรื่องไม่ดีอีก
เผยเชียนไม่โกรธเลยสักนิด เขากลับดีใจด้วยซ้ำ
“มาๆ ตามพี่มา”
พวกเขาเดินไปประตูทิศตะวันตกของมหาวิทยาลัย
มีร้านรวงมากมายด้านนอกประตูฝั่งนี้ ร้านหนึ่งในนั้นขายลอตเตอรี่ขูดราคายี่สิบหยวน รางวัลที่ได้จากลอตเตอรี่มีมากมาย
เผยเชียนพาถังอี้ซูไปร้านเล็กๆ ที่ว่า เขาควักเงินออกมาสองร้อยหยวนโดยไม่คิดอะไรมาก “ลุง ขอสิบใบ”
เผยเชียนหันมองถังอี้ซูที่ยืนอยู่หน้าร้าน พอได้ลอตเตอรี่ขูดมา เขาก็หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง
เขาตัดสินใจไม่ยื่นลอตเตอรี่ให้ถังอี้ซูขูดแต่จะขูดเอง
ดวงซวยหรือเฮง ไหนขอเช็กดูหน่อย
พอเห็นเผยเชียนกำลังจะขูดลอตเตอรี่ ถังอี้ซูก็เผลอถอยหลังห่างออกไปสองเมตร
เผยเชียนไม่ได้พูดอะไร เขาเริ่มลงมือขูด
ห้าหยวน
สิบหยวน
ห้าสิบหยวน
ใบหน้าของเผยเชียนเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ ขณะขูดลอตเตอรี่
กะแล้ว ฉันนี่มันดวงมหาเฮง!
ลอตเตอรี่ขูดสองร้อยหยวนทำเงินให้สามร้อยกว่าหยวน กำไรเห็นๆ!
เผยเชียนคิดมานานแล้วว่าความดวงเฮงของเขานี่แหละคือปัญหาใหญ่ ไม่งั้นคงไม่ผลาญเงินยากเย็นขนาดนี้
เขายื่นลอตเตอรี่ให้เจ้าของร้าน “แลกหมดนี่ เอาลอตเตอรี่เพิ่ม”
ลอตเตอรี่ถูกรางวัลมูลค่าต่ำกว่าห้าพันหยวนสามารถแลกที่ร้านได้เลย แต่ถ้าถูกรางวัลมูลค่ามากกว่าห้าพันหยวนต้องเอาไปแลกที่สำนักงานสลากกินแบ่ง
เผยเชียนแลกลอตเตอรี่ทั้งหมดกับลอตเตอรี่ชุดใหม่แล้วเรียกถังอี้ซูมาหา
“ขูดให้หน่อย”
ถังอี้ซูส่ายหน้ารัว “อย่าให้หนูขูดดีกว่า น…หนูขูดไม่ได้ หนูดวงซวยมาก”
เผยเชียนยัดลอตเตอรี่ใส่มือเธอ “อย่าคิดมาก ขูดให้พี่ที”
ถังอี้ซูเบ้ปาก “พี่คะ มะ…หมดนี่สามร้อยหยวนเลยนะคะ”
แต่พอเห็นสายตาของเผยเชียน เธอก็ได้แต่ฝืนใจขูดลอตเตอรี่ให้อีกฝ่าย
เผยเชียนตั้งใจดูอยู่ด้านข้าง
ใบแรก ใบสอง ใบสาม…
อัตราการถูกรางวัลตกลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ถังอี้ซูเริ่มขูดลอตเตอรี่ เธอขูดได้ใบไม่ถูกรางวัลต่อกันอยู่บ่อยๆ
ถังอี้ซูหยุดมือแล้วหันมองเผยเชียนพลางน้ำตาเอ่อเป็นพักๆ หลังจากขูดไปได้สองสามใบ
เผยเชียนส่งสัญญาณบอกให้เธอ ‘สู้ๆ’ และขูดต่อไป
ผ่านไปครึ่งทาง มีลอตเตอรี่ถูกรางวัลแค่ไม่กี่ใบ ใบที่ถูกรางวัลได้เงินแค่สิบหยวน เรียกได้ว่าเจ๊งยับ
“โอเค พอ” เผยเชียนบอก
ถังอี้ซูหยุดมือทันที ท่าทางของเธอเหมือนเพิ่งได้รับการช่วยชีวิต
เผยเชียนรับลอตเตอรี่ที่เหลือกลับมา จากนั้นก็ห้ามไม่ให้เธอเดินหนี
“ยืนตรงนั้นแหละ”
เผยเชียนขูดลอตเตอรี่ต่อ คราวนี้เขาไม่ถูกรางวัลเลยต่อเนื่องถึงแปดใบ!
ถังอี้ซูพยายามจะถอยหนี แต่เผยเชียนจะหันมองทุกครั้งที่เห็นเธอขยับแม้จะแค่เล็กน้อย ทำให้เธอไม่กล้าขยับไปไหน
ลอตเตอรี่มูลค่าสามร้อยหยวนถูกขูดจนหมด เผยเชียนนับใบที่ถูกรางวัลดูแล้วพบว่าได้เงินทั้งหมดร้อยยี่สิบหยวน แถมครึ่งหนึ่งยังมาจากที่เผยเชียนขูดเอง
ดวงเป็นยังไงเห็นได้ชัดเจน!
เผยเชียนเหนื่อยจากการขูดลอตเตอรี่หลายใบ เขายื่นลอตเตอรี่ทั้งหมดให้เจ้าของร้านเพื่อแลกเงิน
ถังอี้ซูยืนบีบนิ้วอย่างกังวลใจอยู่ข้างๆ สีหน้าของเธอดูเครียดมาก
ตอนแรกเผยเชียนไม่เชื่อเรื่องโชคลาง แต่ตอนนี้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปแล้ว
เขาจ่ายเงินไปสองร้อยหยวน ได้คืนกลับมาร้อยยี่สิบหยวน เผยเชียนดีใจมาก แม้กองสลากจะได้เงินไปแปดสิบหยวนก็ตาม
“อะ พี่ให้”
เผยเชียนยื่นเงินร้อยยี่สิบหยวนให้ถังอี้ซู เธอส่ายหน้าพร้อมเบ้ปาก
“ดื้อจริงๆ ไม่ยอมรับน้ำใจจากใครเลย”
เผยเชียนได้แต่เก็บเงินไว้เองแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมถังอี้ซู
ห้านาทีหลังทั้งคู่กลับไป
เจ้าของร้านเก็บลอตเตอรี่ไม่ถูกรางวัลมารวมกัน เตรียมจะเอาไปทิ้ง
นักศึกษามหาวิทยาลัยฮั่นตงที่แวะมาซื้อน้ำบังเอิญเห็นเศษลอตเตอรี่บนโต๊ะ
“ลอตเตอรี่ขูดเหรอ
“โง่ป่ะวะ
“ใครมันซื้อเยอะขนาดนี้…”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำ
ซื้อน้ำเสร็จ เขาก็ยืนลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะควักเงินยี่สิบหยวนมาซื้อลอตเตอรี่หนึ่งใบ
ดวงตาของเขาเบิกกว้างหลังจากขูดเสร็จ
“เชี่ย แสนหยวน!!!”
—
[1] ฉายาที่เพื่อนตั้งให้ (躺亦输 ) ออกเสียงเหมือนชื่อถังอี้ซู (唐亦姝) แต่เป็นคนละความหมาย
