วางสายเสร็จ จางเหว่ยก็รู้สึกตื้นตันใจขึ้นมา
ถึงจะเป็นอาจารย์มาได้ไม่นาน แต่เขาก็เคยได้ยินเรื่องราวและได้เห็นนักศึกษาความสามารถโดดเด่นมาแล้วหลายคน
บางคนเรียนจบหลักสูตรของมหาวิทยาลัยภายในสองสามปี บางคนเขียนโปรแกรมที่เอามาใช้เป็นสื่อการสอน บางคนได้งานตำแหน่งดีๆ ในบริษัทใหญ่โตและได้คุมโปรเจ็กต์ใหญ่
บางคนเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งหมากรุกรายการใหญ่และคว้าถ้วยรางวัลที่หนึ่งกลับมา
บางคนทุ่มเทแรงกายแรงใจให้การค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์ ผลิตบทความวิชาการออกมามากมาย และได้จดสิทธิบัตรอีกเพียบ
บางคนเสียสละตัวเองช่วยเหลือสังคมและคนที่ต้องการความช่วยเหลือด้วยใจเมตตา
บางคนได้รางวัลด้านการออกแบบระดับนานาชาติหลายรางวัล มีบริษัทยักษ์ใหญ่ดึงตัวไปร่วมงานกันให้ควัก
มีกระทั่งคนที่กระโจนเข้าไปแย่งมีดจากคนร้าย…
มหาวิทยาลัยเป็นสถานที่รวมคนเก่ง มหาวิทยาลัยฮั่นตงเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยชั้นแนวหน้าของประเทศ จึงไม่แปลกที่จะมีเด็กเก่งๆ จบออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ในแต่ละปี
ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ นักศึกษาทั่วไปหลายคนจะเผชิญกับปัญหาทางสุขภาพจิตได้ง่าย
เพื่อนเกือบทุกคนในห้องตอนเรียนมัธยมมีแต่อัจฉริยะ พอมาเข้ามหาวิทยาลัยก็พบว่าทุกคนรอบตัวมีแต่คนเก่งๆ กลุ่มที่สุขภาพจิตใจไม่ค่อยแข็งแรงจะทนกับประเด็นนี้ไม่ค่อยได้
ดังนั้นจางเหว่ยจึงไม่ค่อยแปลกใจที่นักศึกษาที่ดูแลจะมีแต่คนเก่งๆ
แต่เผยเชียนกลับแอบเปิดบริษัทเป็นของตัวเองโดยไม่บอกใครตอนปีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ดูแลกิจการอยู่ลับๆ จนเติบโตขึ้นมาขนาดนี้…
เป็นเรื่องที่สุดยอดเกินไป เกินจากที่จางเหว่ยคิดไว้มาก เรียกได้ว่าทำลายทุกสิ่งที่เคยคิดและเชื่อมาก่อน
แต่ที่น่ายกย่องยิ่งไปกว่านั้นคือนักศึกษาคนนี้ไม่ได้โอ้อวดความสำเร็จของเขาเลย สิ่งแรกที่เขาทำคือบริจาคเงินห้าล้านหยวนเพื่อการกุศลให้นักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่กำลังดิ้นรนกับการใช้ชีวิต
เป็นคนที่น่ายกย่องมากๆ
จางเหว่ยเริ่มพิมพ์รายงานเพื่อส่งให้คณบดีและอธิการบดี แน่นอนว่าทางมหาวิทยาลัยย่อมต้องช่วยสนับสนุนเรื่องดีๆ แบบนี้อย่างเต็มที่เพื่อช่วยนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์
…
พอหาทางจัดการกับเงินห้าล้านหยวนได้แล้ว เผยเชียนก็ไม่มีอะไรให้กังวลอีกในรอบบัญชีนี้
จริงๆ แล้วเผยเชียนรอจนใกล้ถึงวันปิดบัญชีแล้วค่อยผลาญเงินก้อนนี้ก็ได้ เพราะจะคุ้มค่าและได้ประโยชน์มากที่สุด
แต่พอคิดๆ ดูแล้ว เขาก็ตระหนักว่าเงินห้าล้านหยวนนี้สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับมาตรฐานชีวิตของนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ได้จริง ยิ่งบริจาคเงินได้เร็วขึ้นเท่าไหร่ นักศึกษาเหล่านั้นก็จะยิ่งมีเงินไปซื้อข้าวกินให้อิ่มท้องเร็วขึ้น
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเอาเงินไปสร้างความดีให้เร็วที่สุด การบริจาคเงินหลังเริ่มรอบบัญชีคือตัวเลือกที่ดีที่สุด
หลังกินข้าวเที่ยวเสร็จ เผยเชียนก็ไปที่ออฟฟิศ
สิ่งแรกที่ทำคือบอกให้เลขาซินติดต่อมหาวิทยาลัยเรื่องบริจาคเงิน จากนั้นก็ประสานงานกับฝ่ายต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง
เผยเชียนอยากโอนเงินเข้าบัตรนักศึกษาของนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์อย่างลับๆ ไม่อยากทำอะไรให้เอิกเกริก เขาจึงตัดสินใจข้ามขั้นตอนยุ่งยากและส่งเลขาซินไปจัดการเรื่องนี้ให้
หลังจากนั้นเผยเชียนก็ไปหาฝ่าย HR เพื่อถามเรื่องการสอบรับคนของเถิงต๋า
ตอนแรกพวกเขาตั้งใจจะรับพนักงานใหม่ทุกเดือนพฤษภาคมและพฤศจิกายน แต่เพราะครั้งนี้เป็นการสอบคัดคนครั้งแรก ทุกอย่างจึงค่อนข้างกระชั้นชิด วันนี้วันที่ 22 พฤศจิกายนแล้ว แต่กระบวนการรับคนยังไม่เสร็จดี
แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้ก็จัดการอะไรไปได้เกือบหมดแล้ว น่าจะพร้อมจัดสอบรับคนรอบแรกได้สัปดาห์หน้า
เผยเชียนยืนยันกับห่าวหยุนเรื่องการเตรียมการขั้นสุดท้ายสำหรับการสอบคัดคน จากนั้นก็สั่งเพิ่มอีกสองเรื่อง
เรื่องแรกคือการตรวจข้อสอบ พวกเขาจะจ้างนักศึกษาปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยฮั่นตงมาช่วย ถึงนักศึกษาที่จ้างมาจะเป็นคนทำงานหลัก แต่คนคุมงานแต่ละกลุ่มก็ต้องเป็นพนักงานจากเถิงต๋าเพื่อกันการโกง
ฝ่าย HR ต้องเป็นคนประสานงานเรื่องนี้
เรื่องที่สองคืออำนาจการรับคนเข้าทำงาน ถึงผู้สมัครแต่ละคนจะต้องผ่านการสอบหลายขั้นตอน แต่เผยเชียนมีสิทธิ์จ้างคนโดยไม่ต้องให้มาเข้าสอบ เขาต้องรักษาสิทธิ์นี้ไว้เป็นกรณีพิเศษในฐานะบอสของบริษัท
หลังจากสั่งงานเสร็จ เขาก็เดินไปดูงานของทีมทำเกม
เกม GOG ยังอยู่ในขั้นแรกของการค้นคว้าและพัฒนา การออกแบบส่วนใหญ่ยังอยู่ในแบบร่าง จึงไม่มีความคืบหน้าอะไรมาให้ดู
เรื่องการซื้อลิขสิทธิ์ตัวละคร การออกแบบโมเดลตัวละคร และอื่นๆ ยังไม่คืบหน้าไปไหน เผยเชียนเลยไม่มีอะไรให้ตรวจ
เขาสังเกตเปาซวี่เป็นพิเศษ
ดูเหมือนว่าถึงเปาซวี่จะผมดกขึ้น แต่ไฟในการทำงานเขากลับลดลง ทุกครั้งที่เหลือบไปมองจะเห็นอีกฝ่ายเล่นเกมอยู่ตลอด ไม่เคยเห็นเปิดไฟล์งานหรือเครื่องมือพัฒนาเกมเลย เห็นได้ชัดว่านี่คือสัญญาณที่ดี
“หืม ดูเหมือนว่าเปาซวี่จะกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว การท่องเที่ยวเพื่อเยียวยาจิตใจนี่ช่วยได้จริงๆ”
เผยเชียนพอใจกับผลลัพธ์มาก
การคัดเลือกพนักงานดีเด่นรอบต่อไปจะจัดขึ้นวันที่ 1 กุมภาพันธ์ ไม่รู้ใครจะได้รางวัลเที่ยวรอบโลกฟรีแทนเปาซวี่
เผยเชียนเริ่มตระหนักว่าตัวเองให้ความสำคัญกับที่สองมากกว่าที่หนึ่ง…
เขาต้องเปลี่ยนอะไรสักหน่อยในการคัดเลือกพนักงานดีเด่นครั้งต่อไป
ที่ผ่านมาพนักงานดีเด่นจะเลือกจากพนักงานภายในบริษัทเถิงต๋า ซึ่งคนที่ได้ที่หนึ่งและโดนกำจัดทิ้งก็จะเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนของฝ่ายพัฒนาเกม
ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร เพราะหัวหน้าฝ่ายวางแผนเป็นคนคุมงานส่วนใหญ่และแบกรับความผิดชอบมากสุดในฝ่ายพัฒนาเกม เป็นธรรมดาที่พนักงานคนอื่นๆ จะมองว่าหัวหน้าฝ่ายวางแผนทำงานหนักที่สุด ตำแหน่งนี้จึงเป็นตำแหน่งที่อันตรายที่สุดเหมือนกัน
เผยเชียนคิดเรื่องนี้สักพักแล้วก็ตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเขาทนเห็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนโดนกำจัดทิ้งไม่ได้ แต่ปัญหาคือไม่ว่าจะเฉดหัวทิ้งไปกี่คนก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย!
ปัจจุบันเถิงต๋ามีกิจการอยู่ในหลากหลายอุตสาหกรรม ไม่ได้เป็นบริษัทพัฒนาเกมเพียงอย่างเดียวเหมือนแต่ก่อน
สำหรับเผยเชียนแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ก็เหมือนมีอันตรายอยู่รอบด้าน…
ถ้าเป็นอย่างนั้นการคัดเลือกพนักงานดีเด่นก็ต้องครอบคลุมกิจการทุกอย่างในเถิงต๋ากรุ๊ป นับรวมบริษัทลูกทุกบริษัท พนักงานที่โดดเด่นที่สุดจากกิจการทั้งหมดจะโดนกำจัดทิ้ง
คิดได้แบบนั้นเผยเชียนก็คิดว่าจะเปิดให้โหวตกันโดยตรงผ่านเว็บ TPDb พอถึงวันคัดเลือกพนักงานดีเด่น เขาจะส่งข้อความบอกให้พนักงานทุกคนเข้าไปโหวต จากนั้นระบบจะคำนวณคะแนนให้
ระหว่างที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เผยเชียนก็ได้รับข้อความจากจูเสี่ยวเช่อ
“บอสเผยครับ เราถ่ายภาพนักแสดงไว้ใช้สำหรับโปรโมตแล้ว รบกวนช่วยดูด้วยนะครับ
“ลู่จือเหยาหล่อสะดุดตามากเลยครับ ไม่รู้จะเด่นกว่านักแสดงคนอื่นๆ เกินไปหรือเปล่า เราควรแต่งให้เขาดูโทรมๆ โกโรโกโสขึ้นไหมครับ”
มีรูปแนบมากับข้อความ
รูปแรกเป็นของจางจู่ถิง
เขาแต่งกายด้วยชุดหรูหรา ดูมีความเป็นโลกอนาคต รอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้าสื่อให้เห็นถึงภาพลักษณ์ ‘ชายผู้ประสบความสำเร็จ’ แต่สีหน้ากลับมีแววความเจ้าเล่ห์แอบแฝงอยู่
อีกรูปเป็นของลู่จือเหยา
คอสตูมของเขาดูธรรมดากว่า เป็นชุดโทนสีเทา ดูโกโรโกโสจนไม่น่ามอง
ถึงทั้งสองจะรับบทเป็นคนที่อาศัยอยู่ในโลกอนาคต แต่จางจู่ถิงรับบทเป็นกรรมการที่เป็นคนรวย คอสตูมของเขาจึงดูหรูหรากว่า
ส่วนลู่จือเหยารับบทเป็นตัวเอกจนๆ จึงได้ใส่คอสตูมธรรมดาๆ
แต่ชุดโกโรโกโสกลับไม่สามารถบดบังความหล่อของเขาได้ ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
ช่างแต่งหน้าไม่ได้แต่งเสริมเติมแต่งลู่จือเหยามาก เพราะความหล่อขั้นเทพของเขา ถึงจะไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรมากมาย เสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้ดูดี แต่ความหล่อก็ยังเฉิดฉายเหมือนเดิม
หลังจากคิดดูสักพัก เผยเชียนก็ตอบกลับ “เอาแบบนี้แหละ”
เผยเชียนกลัวว่าถ้าแต่งให้ลู่จือเหยาดูโทรม จะไปลดทอนความเป็นพิษร้ายของอีกฝ่ายได้
เขาเลื่อนดูรูปนักแสดงคนอื่นๆ แล้วเห็นรูปนางเอก
เผยเชียนไม่เคยเห็นนักแสดงคนนี้มาก่อน ใบหน้าของเธอกลม ตาโต แก้มมีลักยิ้มสองข้างตอนฉีกยิ้ม ว่าง่ายๆ ว่าเป็นใบหน้า ‘รักแรกพบ’ ของชายหนุ่มทุกคน
เขาเอาชื่อของเธอ ‘หลินหรูหยี’ ไปค้นดูแต่ก็ไม่เจออะไร ดูเหมือนว่าจะเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ไม่มีใครรู้จัก จึงไม่น่าจะเคยแสดงหนังเรื่องไหนมาก่อน
หลังจากเลื่อนดูรูปทั้งหมด เผยเชียนก็พบว่าทั้งการแต่งหน้า คอสตูม และพร็อพต่างๆ ทำออกมาได้อย่างดีเยี่ยม เห็นได้ชัดว่าผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อใส่ใจเรื่องนี้มาก
ตอนแรกเผยเชียนรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย แต่พอคิดๆ ดูก็นึกขึ้นได้ว่าหนังเรื่องนี้ใช้บทเข้าสู้ ถึงการแต่งหน้า คอสตูม และพร็อพต่างๆ จะดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่กระดาษห่อสวยหรูที่ใช้ปิดประเด็นสุดยี้ในเนื้อเรื่อง ไม่น่าจะส่งผลกระทบกับแผนของเขา
…
…
วันพฤหัสบดีที่ 25 พฤศจิกายน
วันนี้เป็นวันขอบคุณพระเจ้าและเป็นวันที่เผยเชียนจะแจกเงินให้นักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์
เผยเชียนคัดเลือกนักศึกษาจากข้อมูลระบบบัตรนักศึกษา จากนั้นทางมหาวิทยาลัยก็ช่วยตรวจดูอีกทีว่าแต่ละคนขัดสนเรื่องเงินจริงๆ หรือเปล่า
เงินห้าร้อยหยวนจะโอนเข้าบัตรนักศึกษาโดยตรง ไม่มีการแจ้งเตือนหรือประชาสัมพันธ์อะไร มีแค่นักศึกษาที่เห็นยอดเงินในบัตรแปลกไป แล้วเข้าไปถามอาจารย์ที่ดูแลเรื่องการเติมเงินเข้าบัตรเท่านั้นที่จะรู้เรื่องราวความเป็นมา
อาจารย์จางเหว่ยนั่งอยู่ในห้องทำงาน
เขายื่นรายชื่อให้เผยเชียน “นี่รายชื่อนักศึกษาป.โทที่มีประสบการณ์เคยตรวจข้อสอบ เป็นเด็กจากหลายๆ คณะ เราแจ้งทุกคนไว้ก่อนแล้ว
“คุณเลือกเลยว่าอยากได้ใครแล้วติดต่อไปได้เลยโดยตรง
“เรื่องค่าแรง ไม่ต้องให้วันละสามร้อยหยวนก็ได้นะ เท่านั้นมันสูงเกินไป
“คุณบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยตั้งห้าล้านหยวนแล้ว แถมนักศึกษาป.โทพวกนี้ก็รุ่นพี่คุณทั้งนั้น พอได้รู้เรื่องทุกคนก็ประทับใจมาก เลยอยากช่วยตรวจข้อสอบให้ฟรีๆ”
เผยเชียนรีบส่ายหัว “ไม่ได้หรอกครับ! ผมต้องจ่ายให้สมน้ำสมเนื้อ จะขี้งกได้ยังไงกัน งานตรวจข้อสอบทั้งหนักทั้งเหนื่อย ผมเอาเปรียบรุ่นพี่ตัวเองไม่ได้หรอก
“ขอบคุณมากครับอาจารย์จาง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน”
จางเหว่ยยกมือขึ้นรั้ง “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งรีบสิบอสเผย ถ้าไม่มีธุระอะไรก็นั่งคุยกันสักหน่อย”
เผยเชียนผงะไป “…อาจารย์จาง อย่าเรียกผมว่าบอสเผยเลย ผมไม่ชิน”
จางเหว่ยยิ้ม “ก็ได้ งั้นผมเรียกคุณว่าเผยเชียนเหมือนเดิม
“สองสามวันที่ผ่านมา ผมคิดว่าจะจัดงานสัมมนาพิเศษให้คุณ”
เผยเชียนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก “สัมมนาพิเศษเหรอครับ
“บ้าแล้วอาจารย์จาง จะให้ผมไปพูดเรื่องอะไร เทอมนี้จะผ่านทุกวิชามั้ยยังไม่รู้เลย”
จางเหว่ยยิ้ม “ถ่อมตัวเกินไปแล้ว! ความนอบน้อมเป็นเรื่องสำคัญ แต่ถ่อมตัวจนเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดีนะเผยเชียน
“คุณน่าจะรู้ว่ารุ่นพี่ปีสุดท้ายทั้งป.ตรีและป.โทกังวลเรื่องการหางานกันอยู่
“คุณเพิ่งวางระบบคัดเลือกพนักงานเข้าบริษัท ผมไม่บังคับคุณให้หางานให้พวกรุ่นพี่ แต่คงไม่มากเกินไปใช่มั้ยถ้าผมจะขอให้คุณหาเวลาว่างมาเล่าประสบการณ์เรื่องการหางานให้พวกรุ่นพี่ฟัง”
เผยเชียนอึ้งไป “ประสบการณ์เรื่องการหางานเหรอ อาจารย์จาง ผมไม่เคยหางานมาก่อน จะไปเล่าประสบการณ์อะไรให้ฟังได้…”
จางเหว่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็จริงแฮะ คุณเปิดบริษัทเอง ไม่ได้ไปของานใครทำ งั้นเล่าประสบการณ์การเป็นผู้บริหารแทนดีมั้ย”
เผยเชียน “…”
ทั้งสองจ้องตากันเงียบๆ
เผยเชียนไม่รู้จะตอบกลับไปยังไงดี
เล่าประสบการณ์การเป็นผู้บริหารเหรอ
จะให้บอสเผยขึ้นไปบนเวทีแล้วพูดว่า “วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์การเป็นผู้บริหารให้พวกคุณฟัง อันดับแรก คุณต้องมีระบบก่อน…”
จะบ้าเหรอ!
แต่พอคิดๆ ดู เผยเชียนก็ไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะใช้เป็นข้ออ้างในการปฏิเสธ จะบอกไปว่างานยุ่งจนไม่มีเวลาสักหนึ่งถึงสองชั่วโมงเลยก็คงไม่เหมาะ
เผยเชียนจึงต้องคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง “ผมขอกลับไปคิดดูก่อน ปัญหาหลักเลยคือผมพูดไม่เก่ง ถ้าผมตัดสินใจแล้วว่าทำเองไม่ได้ ผมจะส่งพนักงานตัวท็อปสักคนในบริษัทมาพูดแทน น่าจะได้ผลเหมือนกัน”
จางเหว่ยพยักหน้า “แบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าคุณพูดเองจะดูน่าเชื่อถือกว่า”
เผยเชียนยิ้มแห้งในใจ เอาอะไรมาน่าเชื่อถือวะ…
