เผยเชียนยิ้ม “อย่างพูดอย่างนั้นสิครับคุณลู่ ผมคิดว่าความสามารถของคุณแค่ถูกบดบัง!
“คนอื่นอาจจะคิดว่าคุณเป็นพิษร้ายของวงการหนัง แต่ผมมองว่าคุณคือนักแสดงที่เหมาะกับบทตัวเอกในหนังเรื่องนี้ที่สุด
“ผมคาดหวังในตัวคุณมากๆ”
ลู่จือเหยารู้ว่าบอสเผยพยายามทำตัวสุภาพ
แต่สายตาจริงใจของอีกฝ่ายก็ทำให้ลู่จือเหยารู้สึกประทับใจ
บอสเผยดูจริงใจมาก!
หาได้ยากที่จะเจอคนแบบนี้
“ผมรู้สึกละอายใจที่บอสเผยเชื่อใจผมขนาดนี้
“บอสเผย ผู้กำกับจู ผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจของพวกคุณ แต่ขอผมดูบทก่อนได้มั้ยครับ”
ลู่จือเหยาขอดูบทตามที่คาดไว้ เผยเชียนรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเล่นหนังให้ถ้าไม่ได้อ่านบทก่อน เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากให้จูเสี่ยวเช่อเอาบทให้จางจู่ถิงกับลู่จือเหยาอ่าน
ลู่จือเหยาเช็ดมือตัวเองกับผ้าที่พนักงานยื่นให้ จากนั้นก็รับบทมาอ่านด้วยสีหน้าจริงจัง
เผยเชียนมองสีหน้าของลู่จือเหยาที่เปลี่ยนจากคาดหวัง ไปเป็นงุนงง ตกใจ แล้วจบที่ว่างเปล่า ทำเอาเขารู้สึกใจเสีย
หลังจากอ่านบทจนจบ ลู่จือเหยาก็อึ้งไป ไม่รู้จะพูดอะไรดี
เป็นบทที่แปลกมากๆ!
ลู่จือเหยาไม่เคยเห็นบทแบบนี้มาก่อน หนังอาร์ตของต่างประเทศก็มีพล็อตแปลกๆ แบบนี้เหมือนกัน แต่ลู่จือเหยาไม่เคยเห็นหนังในประเทศที่มีบทแบบนี้
ในชีวิตการทำงาน ลู่จือเหยาไม่เคยเล่นบทตัวเอกแบบนี้เลยสักครั้ง
เรื่องราวน่าขมขื่นเหลือเกิน
ตอนแรกเป็นคนคลั่งรักที่ซื้อที่พักใหม่ไม่ได้แม้จะทำงานหนัก หลังจากพยายามต่อก็รวยขึ้นมาบ้าง จากนั้นก็ผลักไสไล่ส่งคนรักและจบที่ไม่เหลืออะไรเพราะโดนตลบหลังเข้าอีกหน
ลู่จือเหยาไม่เคยสัมผัสประสบการณ์โหดร้ายแบบนี้มาก่อน!
บทตัวเอกที่ผ่านมามีแต่คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต มีสาวสวยรายล้อม หน้าที่การงานมั่นคง
บทเศร้าที่สุดที่เคยรับมาก็เป็นบทชายผู้สูงส่งและเป็นแรงบันดาลใจของทุกคนที่ตายอย่างสมเกียรติ
ถึงจะได้รับบทรอง ก็ได้บทตัวร้ายสุดน่ารักและมีเสน่ห์
หนังเรื่องนี้แตกต่างออกไปในทางที่ดี เขาจะได้เล่นเป็นตัวเอกที่ชีวิตเต็มไปด้วยความขมขื่น! ไม่ได้น่าสงสารหรือน่าเห็นใจ หลังดูจบคนดูจะต้องเกลียดตัวละครตัวนี้
ลู่จือเหยาหันมองเผยเชียน “บอสเผยครับ… บทนี่…”
จู่ๆ เขาก็หาคำพูดมาบรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ได้
เผยเชียนใจสั่นเมื่อเห็นสีหน้าของลู่จือเหยา บทชวนยี้ทำให้แม้แต่พิษร้ายในวงการหนังยังต้องเบือนหน้าหนีจริงๆ ด้วย
แต่พอคิดๆ ดูก็ไม่แปลกอะไร ถึงหนังทุกเรื่องที่ลู่จือเหยาเล่นจะเจ๊งไม่เป็นท่า แต่เขาก็ได้แต่บทคนดีคนเก่ง อย่างมากก็เคยเล่นเป็น CEO ที่ชอบบังคับขู่เข็ญ บทเลวร้ายที่สุดน่าจะเป็นทายาทตระกูลร่ำรวยที่มีเงินล้นฟ้า บทที่ผ่านมามีแต่บทคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต
จะให้เขายอมมาเล่นบทคนจนที่คลั่งรักจนโงหัวไม่ขึ้น มีนิสัยเนรคุณ สุดท้ายเสียโง่ให้คนอื่นจนไม่เหลืออะไรได้ยังไง
เผยเชียนเหลือบมองจูเสี่ยวเช่อ แล้วส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายพูดอะไรสักหน่อย
พูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้บทดูดีขึ้น พยายามอย่าให้ลู่จือเหยาคิดอะไรไปไกล!
จูเสี่ยวเช่อยังไม่ทันจะได้พูดอะไร จางจู่ถิงก็ตบหน้าขาเสียงดัง “บทดีมากเลยครับ! ยอดเยี่ยมสุดๆ!
“ในชีวิตการแสดงของผมไม่เคยเห็นบทที่ลึกซึ้งและแฝงแง่คิดแบบนี้มาก่อน!
“เนื้อเรื่องเป็นการเสียดสีคนที่ยึดติดในวัตถุนิยมจนเกินไป สังคมที่มีแต่ความเร่งรีบ และการที่ใจคนเปลี่ยนแปลงได้ด้วยเงิน เป็นบทที่แฝงความหมายไว้ลึกซึ้งมากๆ ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาชม!
“บอสเผยไปหาคนเขียนบทมาจากไหนเหรอครับ มาตรฐานสูงมากๆ เลย!”
จูเสี่ยวเช่อรีบตอบ “บอสเผยเป็นคนเขียนบทเองครับ”
จางจู่ถิงหันมองอีกฝ่ายด้วยความเคารพ “ผมไม่คิดเลยว่าบอสเผยจะเก่งด้านนี้ด้วย! คนเก่งนี่ทำอะไรก็เก่งจริงๆ เลยนะครับ!
“เดี๋ยวนะครับ บทน่าจะเสร็จตั้งแต่ตอนที่คุณโทรหาผมแล้วนี่นา ทำไมตอนนั้นต้องเลี่ยงเรื่องนี้ด้วย
“อ๋อ… เข้าใจแล้วครับ คุณไม่อยากอวดนี่เอง!
“บอสเผย การถ่อมตัวเป็นเรื่องดี แต่ถ้าถ่อมตัวมากเกินไปก็ไม่ดีนะครับ ผมยอมมาเล่นหนังเรื่องนี้ก็เพราะเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่ยอมมาถ้ารู้ว่าบทยังไม่เสร็จ แบบนั้นจะเสียโอกาสแย่เลยนะครับ!
“แค่เห็นบท เรื่องลดค่าตัวนี่ไม่ต้องพูดถึง ผมยอมเล่นให้ฟรีๆ เลยครับ!”
เผยเชียนหันมองจูเสี่ยวเช่อสลับกับจางจู่ถิงด้วยความงุนงง เรื่องราวเป็นไปในทางตรงกันข้ามกับที่เขาคิดไว้
นี่มันอะไรกันเนี่ย…
เผยเชียนคิดว่าน่าจะมีแค่จูเสี่ยวเช่อที่ช่วยพูดกล่อมให้จางจู่ถิงกับลู่จือเหยายอมเล่นหนังให้ได้
เขาไม่คิดว่าจางจู่ถิงจะโดดเข้ามาร่วมวงด้วยและช่วยพูดสนับสนุนเขาเสียเอง ตอนนี้กลายเป็นสามคนร่วมมือกันเพื่อเกลี้ยกล่อมลู่จือเหยา!
ลู่จือเหยาดูยังงุนงง เขาเปิดอ่านบทดูคร่าวๆ เลยยังไม่ค่อยเข้าใจประเด็นหลักของเรื่องเท่าไหร่
จางจู่ถิงเปิดบทอ่านต่อด้วยความประทับใจ “บอสเผยครับ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด บทนี้เขียนมาเพื่อน้องลู่โดยเฉพาะเลยใช่มั้ยครับ”
เผยเชียน “?”
เขียนขึ้นโดยเฉพาะเหรอ novelgu.com
นายคิดเยอะเกินไปแล้ว ตอนเขียนบท ฉันยังไม่รู้จักลู่จือเหยาเลยด้วยซ้ำ…
แต่จะให้บอกความจริงไปตอนนี้ก็คงไม่ได้
เขายิ้มอ่อน ไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธ
พอเห็นเผยเชียนยิ้ม จางจู่ถิงก็ยิ่งมั่นใจขึ้นกว่าเดิม เขาหันไปพูดกับลู่จือเหยาที่นั่งข้างๆ “น้องลู่พอจะดูออกเหมือนกันใช่มั้ย”
ลู่จือเหยาเวียนหัวขึ้นมา
ฉันไม่เห็นอะไรเลย!
เขียนมาเพื่อฉันโดยเฉพาะเหรอ
นี่นายเห็นฉันเป็นคนคลั่งรักจนหัวไม่ขึ้นรึไง
พอเห็นสีหน้าของลู่จือเหยา จางจู่ถิงก็เริ่มอธิบาย “น้องลู่ รู้มั้ยว่าตอนนี้ตัวเองขาดอะไร
“น้องไม่ได้ขาดแค่บทบาทหรือเนื้อเรื่องดีๆ
“สิ่งสำคัญที่น้องขาดที่สุดคือภาพจำที่ตราตรึงใจ!”
สีหน้าลู่จือเหยายังดูงุนงงเหมือนเดิม
จางจู่ถิงอธิบายต่อ “ภาพจำที่ตราตรึงใจไม่ได้หมายถึงบทบาทดีๆ น้องเล่นแต่บท ‘คนที่ประสบความสำเร็จ’ แต่กลับได้รับผลตอบรับกลางๆ เคยคิดมั้ยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“ภาพจำที่ตราตรึงใจดีไม่ได้มาจากการเล่นบทตัวละครที่ไร้ที่ติ แต่มาจากการบทที่ชูจุดเด่นของน้องอย่างเต็มที่ ทำให้คนดูรู้สึกอิน และจำตัวละครที่น้องเล่นได้!
“ตอนหนุ่มๆ พี่ได้ฉายา ‘ราชาหนัง’ จากการเล่นบทคนสติไม่ดี
“ตัวเอกในเรื่องนี้ดูเหมือนเป็นคนไม่มีอะไรดี แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นตัวละครที่ดีมาก เพราะมีความซับซ้อนและเต็มไปด้วยกิเลส
“บทแบบนี้จะทำให้น้องได้งัดฝีมือการแสดงทุกอย่างมาใช้ แถมยังช่วยสลัดภาพจำที่คนดูมีในหัวทิ้งไปได้หมด
“ทำไมบทก่อนๆ ถึงไม่สื่ออะไรถึงคนดูน่ะเหรอ ส่วนตัวพี่มองว่าเพราะน้องหล่อเกินไป!
“เพราะน้องหล่อเกินไป คนดูเลยมองว่าเป็นละคร ดูไม่สมบทบาท ไม่น่าเชื่อ ก็เลยอินกับหนังยาก
“พี่ว่าความหล่อเป็นปัญหากับน้องพอสมควรเลย ถ้าจัดการปัญหานี้ไม่ได้แล้วไปรับบทแบบนั้นอีก น้องก็จะไม่หลุดพ้นจากวังวนที่เป็นอยู่
“ถ้าน้องเล่นแต่บทคนสมบูรณ์แบบ แล้วจะสร้างภาพจำให้ตราตรึงใจคนดูได้ยังไง
“เพราะงั้นพี่เลยคิดว่าบทนี้สร้างมาเพื่อน้อง เป็นบทที่เหมาะกับน้องสุดๆ!
“จริงๆ ถ้าพี่เด็กกว่านี้สักสิบปี พี่คงรับบทนี้เองแล้ว แต่ตอนนี้พี่แก่แล้ว โอกาสนี้เป็นของน้องเท่านั้น”
พอได้ยินที่จางจู่ถิงพูด ลู่จือเหยาก็เงียบไป
เผยเชียนกับจูเสี่ยวเช่อเองก็เงียบตามไปด้วย
แต่ทั้งสามเงียบไปด้วยเหตุผลที่ต่างกัน…
ลู่จือเหยาเงียบไปเพราะคิดว่าคำแนะนำจากใจจริงของราชาหนังนั้นมีประโยชน์มากๆ ไม่ว่าตอนนี้จางจู่ถิงจะมีชื่อเสียงในระดับไหน ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์ในวงการมากกว่า
การที่จางจู่ถิงคิดว่าบทนี้เป็นบทที่ควรเล่นแสดงให้เห็นว่าบทนี้ดีแค่ไหน
จูเสี่ยวเช่อเงียบไปเพราะรู้สึกประทับใจ จางจู่ถิงเป็นนักแสดงมืออาชีพที่เข้าใจเรื่องหนังลึกซึ้งจริงๆ ด้วย
ดูจากท่าทีหลังได้อ่านบท จูเสี่ยวเช่อก็รู้แล้วจางจู่ถิงมาตรฐานสูงกว่าลู่จือเหยามาก!
ส่วนเผยเชียนเงียบไปเพราะงง
เขาคิดว่าจางจู่ถิงจะมีท่าทีเหมือนลู่จือเหยา นึกว่าทั้งสองจะมีข้อติติงมากมายจนจูเสี่ยวเช่อกับเผยเชียนต้องหาทางเกลี้ยกล่อม
แต่กลายเป็นว่าจางจู่ถิงชอบบทซะงั้น!
นอกจากจะชอบบทแล้ว ยังช่วยพูดกล่อมลู่จือเหยาให้ด้วย ถึงกับบอกว่าบทนี้สร้างขึ้นมาเพื่อลู่จือเหยาโดยเฉพาะอีก
เผยเชียนอยากรู้มากว่าจางจู่ถิงพูดออกมาจากใจหรือพยายามจะซ้ำเติมลู่จือเหยา
เหตุผลแรกเหรอ
ไม่น่าใช่ ฉันตั้งใจเขียนบทออกมาให้มีประเด็นชวนยี้เยอะๆ นักแสดงมากประสบการณ์อย่างจางจู่ถิงที่เล่นหนังมาหลายเรื่องจะมาชอบบทของเขาได้ยังไงกัน
อาจจะเพราะฉันเป็นบอสของจูเสี่ยวเช่อและเป็นคนจ้างงานจางจู่ถิง ทั้งสองเลยไม่กล้าวิจารณ์บทฉันอย่างไม่ลำเอียง แต่ทำเป็นชมแทน
ดูสิ ลู่จือเหยาที่ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกับฉันพอได้อ่านบทแล้วยังมีท่าทีต่างออกไปเลย!
แปลว่าจางจู่ถิงกับจูเสี่ยวเช่อจะต้องพยายามช่วยพูดกล่อมอีกฝ่ายให้แน่
เยี่ยมมาก!
วันนี้ทั้งสองคนทำงานได้ดีมาก ถ้าดึงตัว ‘พิษร้ายแห่งวงการหนัง’ ให้มารับบทได้ ฉันจะขึ้นค่าแรงให้พวกนาย!
