ประโยคเดียวของบอสเผยลบล้างสิ่งที่เคยเรียนมาเป็นสิบปี
ห่าวหยุนรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างเกี่ยวกับการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ที่ได้เรียนมากลายเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ เพราะเอามาใช้กับวิธีการที่บอสเผยบอกมาไม่ได้เลย!
แต่ที่นี่คือเถิงต๋าและคนที่คุมคือบอสเผย!
บอสเผยไม่เคยทำอะไรเหมือนใคร เพราะฉะนั้นจึงมีวิธีการและทฤษฎีที่ใช้จัดการพนักงานในแบบของตัวเอง
ห่าวหยุนพยักหน้า “ได้ค่ะบอสเผย ฝ่าย HR จะจัดการทุกอย่างเอง พวกเราจะทำทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุดค่ะ!”
เธอเพิ่งจะได้รับภารกิจระยะยาวสุดยิ่งใหญ่จาก NPC ห่าวหยุนกลับออกไปพร้อมไฟแห่งความมุ่งมั่นที่เพิ่งลุกโชนขึ้นมา
เผยเชียนพักผ่อนครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปเขียนบทต่อ
…
วันอังคารที่ 2 พฤศจิกายน
เผยเชียนเดินเข้าออฟฟิศตอนสิบโมงตรง เขาเปิดโน้ตบุ๊กแล้วกดเข้าโปรแกรมเวิร์ด จากนั้นก็เริ่มแก้ไขดราฟสุดท้ายของบทหนัง
เขาอยากเขียนบทให้เสร็จวันนี้แล้วส่งให้พวกหวงซื่อปั๋ว
ช่วยไม่ได้ บอสเผยเป็นคนทำงานว่องไวและเด็ดขาด
พอมีโครงเรื่องที่วางไว้เป็นรากฐานแล้ว ที่ต้องทำก็แค่ลงรายละเอียดเพิ่ม
ยิ่งใส่รายละเอียดเพิ่มได้เยอะเท่าไหร่ ก็จะยิ่งลดโอกาสที่หวงซื่อปั๋วกับจูเสี่ยวเช่อจะเข้าใจเขาผิดๆ ได้เยอะเท่านั้น
อันดับแรก ต้องเพิ่มองค์ประกอบความเป็นไซไฟขึ้นอีก
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจว่าการหลีกเลี่ยงไม่ใส่องค์ประกอบไซไฟที่ซับซ้อนและเห็นได้บ่อยๆ จะดีที่สุด
ซึ่งก็หมายความว่าจะไม่มีสงครามอวกาศ ไม่มีการข้ามกาลเวลา
ทำไมน่ะเหรอ
ก็เพราะเป้าหมายหลักของเผยเชียนคือทุ่มเงินกับด้านเอฟเฟ็กต์พิเศษให้มากที่สุด ถ้าเอฟเฟ็กต์พิเศษออกมาดีเกินไปแล้วคนดูคิดว่าคุ้มค่าที่จะเสียเงินไปดูก็จะซวยเอา
เผยเชียนต้องมั่นใจว่าถึงจะทุ่มเงินไปกับเอฟเฟ็กต์พิเศษ แต่คนดูจะต้องไม่รู้สึกสนุก
ถ้าเลี่ยงองค์ประกอบจำพวกการข้ามกาลเวลาได้จะดีมาก เพราะบทของเผยเชียนไม่สมบูรณ์ มีโอกาสสูงที่ไอ้พวกช่างจินตนาการอย่างหวงซื่อปั๋วกับจูเสี่ยวเช่อจะใส่นั่นนี่เข้ามาจนบทผิดเพี้ยนไปจากเดิม
ตีมการข้ามกาลเวลามีอะไรให้ไอ้สองคนนั้นเล่นได้เยอะเกินไปจนเขาวางใจไม่ได้
เขาไม่อยากให้พวกนั้นเปลี่ยนบทกลางคันเป็นบทเกี่ยวกับคนคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ แบบที่ตัวเอกอัดคลิปตัวเอง นอนกับตัวเอง ฆ่าตัวเอง และแต่งงานกับตัวเอง
ดังนั้นหลังจากคิดสักพัก เผยเชียนก็ตัดสินใจจะย้อมแมวขาย เขาจะทำให้ดูเป็นเหมือนหนังไซไฟ แต่จะไม่ถ่ายฉากใหญ่ๆ ที่มีความเป็นไซไฟเลย จะให้เป็นหนังเกี่ยวกับชีวิตประจำวันล้วนๆ
ตอนโฆษณาหนังจะใช้คำโปรยว่า ‘หนังไซไฟผลิตในประเทศ’ ที่มี ‘เนื้อหาสุดกินใจ’ และ ‘เอฟเฟ็กต์พิเศษสุดตระการตา’ เพื่อให้คนดูตั้งความหวังไว้สูงๆ
พอพวกเขาเข้าไปดูแล้วพบว่าไม่มีทั้งเอฟเฟ็กต์พิเศษ ไม่มีฉากเจ๋งๆ องค์ประกอบความเป็นไซไฟก็ไม่ค่อยมี เป็นแค่หนังตามสมัยทั่วไปที่อยู่ในคราบหนังไซไฟ
แถมพล็อตยังมีแต่องค์ประกอบชวนยี้อีก
คนดูต้องหัวเสียแน่ๆ!
เหล่าคนดูที่โกรธเคืองจะต้องมาร้องขอเงินคืน
เผยเชียนต้องลงรายละเอียดเยอะๆ เพื่อให้พล็อตมีแต่องค์ประกอบชวนยี้
ตัวเอกเป็นพวกเลียขาที่จุดจบไม่เหลืออะไร โครงเรื่องหลักนี้เปลี่ยนไม่ได้ แต่จะให้ประจบสอพลอยังไงและมีจุดจบแบบไหนดีล่ะ
เผยเชียนเค้นหัวคิดอย่างหนัก
ถ้ารายละเอียดตรงนี้อ่อนเกินไป คนดูก็จะไม่รู้สึกยี้กับพล็อต ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะไม่ดีเท่าที่ควร
ดังนั้นเขาต้องใส่ใจจุดนี้สุดๆ!
พอมีโครงเรื่องหลัก รายละเอียดต่างๆ ก็พรั่งพรูเข้ามา เผยเชียนรัวนิ้วพิมพ์ความคิดในหัว
…
…
ในอนาคต เทคโนโลยีและวิทยาการต่างๆ พัฒนาไปไกล ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
หุ่นยนต์เข้ามาทำงานใช้กำลังแทนมนุษย์ ชนชั้นแรงงานส่วนใหญ่ในสังคมไม่มีงานทำ ต้องใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น
โชคดีที่ยังหวังพึ่งสวัสดิการสังคมพื้นฐานเรื่องอาหารและที่พักอาศัยได้
ตัวเอกเป็นชายยากจนไร้งานการทำ ต้องพึ่งพาสวัสดิการสังคมและบริการบรรเทาทุกข์เพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ
เขาอาศัยอยู่ในสิ่งประดิษฐ์รูปร่างเหมือนแคปซูลที่กว้างพอแค่ให้นอนขดตัวได้ ถ้าลุกนั่งบนเตียงอย่างไม่ระวัง หัวก็อาจจะโขกเข้ากับฝาครอบ
มีอาหารสำเร็จรูปส่งมาให้เขาทุกวันจากบริการบรรเทาทุกข์ อาหารที่ได้เป็นแป้งเหนียวสีเทาที่เวลาจะกินก็แค่เติมน้ำร้อน สารอาหารที่ได้เกือบจะไม่ถึงระดับที่ร่างกายต้องการต่อวันด้วยซ้ำ
ในแคปซูลที่ตัวเอกอาศัยอยู่มีทีวีอยู่เครื่องหนึ่ง เป็นความบันเทิงเดียวในชีวิตที่เขามี
รายการทีวีเต็มไปด้วยโฆษณาคั่นที่กดข้ามไม่ได้เพราะไม่มีเงินพอ
เขาสามารถเล่นเกมและแชตกับคนอื่นผ่านทีวีเครื่องนี้ได้ แต่ก็ต้องจ่ายค่าบริการ แค่เงินข้ามโฆษณายังไม่มี ตัวเอกจึงไม่สามารถเข้าถึงความบันเทิงเหล่านี้ได้
ดังนั้นวันๆ หนึ่งของเขาจึงหมดไปกับการดูโฆษณาและรายการทีวี ในแต่ละวันตัวเอกจะมีเวลาสามชั่วโมงในการออกไปเดินเล่นด้านนอกแคปซูล
เพราะพื้นที่ด้านนอกไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนเข้าถึงได้อย่างอิสระ
คนรวยสามารถเดินเล่นด้านนอกได้ตั้งแต่หกโมงเช้าถึงหกโมงเย็น คนทั่วไปออกมาได้ตั้งแต่หกโมงเย็นถึงเที่ยงคืน ส่วนพวกคนยากจนแบบตัวเอกมีสิทธิ์ออกนอกแคปซูลได้แค่ตอนเที่ยงคืนถึงตีสาม
ช่วงตีสามถึงหกโมงเช้า โลกภายนอกจะมีการทำความสะอาดทุกอย่างเพื่อให้คนรวยได้ออกมาใช้ชีวิตหลังหกโมงเช้าเป็นต้นไป
ถ้าพวกคนจนยังอยู่ด้านนอกหลังหมดเวลาที่อนุญาตก็จะโดนทำโทษสถานหนัก
ด้วยเหตุนี้นาฬิกาชีวิตของคนกลุ่มนี้จึงพังไม่เป็นท่า พวกเขาหวงแหนช่วงเวลาที่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกมาก สำหรับพวกเขาแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในช่วงวัน
จริงๆ ถ้าว่ากันตามตรงแล้ว พวกคนจนแบบตัวเอกก็ไม่ได้ถือว่าไร้งานการทำโดยสิ้นเชิง
พวกเขาเลือกดูรายการโปรดในทีวีและกดโหวตให้ได้
พวกเขาจะได้ค่าเงินจำลองซึ่งขึ้นอยู่กับเวลาที่ใช้ในการดูรายการทีวีไว้ใช้ซื้อของต่างๆ เช่น เสื้อผ้าดีๆ อาหารอร่อยๆ เครื่องดื่มหรือแอลกอฮอล์ และอื่นๆ
รายการทีวีทุกรายการจะมีคำถาม ถ้าเอาเงินไปใช้ตอบคำถามแล้วตอบถูกขึ้นมา ก็จะได้ค่าเงินจำลองเพิ่ม
มีบางรายการเชิญคนทั่วไปและคนรวยที่หลุดพ้นจากความจน ด้วยเงินที่ได้จากการตอบคำถามมาบอกเล่าประสบการณ์ด้วย
ตัวเอกชอบเล่นตอบคำถามมาก ถึงจะมีได้บ้างเสียบ้างสลับกันไป แต่ก็ถือว่าเขาเก่งเรื่องนี้ทีเดียว มีบางครั้งที่ได้เงินก้อนเล็กๆ มา ซึ่งเขาก็จะตอบแทนตัวเองด้วยเบียร์
วันหนึ่งตัวเอกออกไปเดินเล่นที่โลกด้านนอกเหมือนเช่นทุกครั้ง
เขาบังเอิญไปเจอนางเอกที่เป็นคนจนเหมือนกัน
นางเอกไม่ได้สวยหรือมีเสน่ห์อะไรนัก แต่เป็นคนน่ารักไร้เดียงสา สำหรับตัวเอกแล้ว เธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างประหลาด ทำให้เขาเริ่มตกหลุมรักเธอ
ตัวเอกใช้อารมณ์ขันที่มีติดตัวสู้กับคู่แข่งคนอื่นๆ และชนะใจนางเอกได้ในที่สุด
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองก็มาพบกับในช่วงเวลาสามชั่วโมงที่มีเพื่อกินอาหารอร่อยๆ หรือไม่ก็ใช้เงินเพื่อเสพความบันเทิงถูกๆ
ทั้งสองพัฒนาความสัมพันธ์กันอย่างรวดเร็ว
ตัวเอกพยายามเก็บเงินและตั้งใจตอบคำถาม เพราะกลัวว่าจะเสียเงินที่หามาอย่างยากลำบากไปจนหมด
เขาอยากเก็บเงินไปซื้อพื้นที่ที่ทั้งสองจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
พอตั้งมั่นไว้แบบนั้น เขาก็เลิกซื้อของขวัญและเลี้ยงอาหารนางเอกไปพักใหญ่
นางเอกไม่ได้โกรธเคืองใจ กลับกันแล้วเธอไม่ติดใจอะไร อีกทั้งยังบอกตัวเอกว่าเธอเข้าใจและสนับสนุนการกระทำของเขา
จนถึงวันหนึ่ง ตัวเอกก็เก็บเงินพอซื้อแคปซูลที่ใหญ่เพียงพอสำหรับใช้ชีวิตอยู่สองคนได้ในที่สุด
ตอนนั้นเองนางเอกก็เสนอว่าตัวเอกหาเงินได้ช้าเกินกว่าที่จะทำให้ทั้งคู่กลายเป็นพลเมืองชนชั้นทั่วไป เธอบอกว่าอยากไปเข้าร่วมรายการประกวดความสามารถ เพื่อที่จะได้หาเงินได้เร็วขึ้นกว่าตอนนี้
ตัวเอกคัดค้าน ทำให้ทั้งสองทะเลาะกันเป็นครั้งแรก
วันถัดมาตัวเอกรู้สึกผิดมาก หลังจากไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ เขาก็ตัดสินใจยกเงินทั้งหมดให้เธอไปใช้ทำตามฝัน
วันที่นางเอกไปออกรายการประกวดความสามารถ พระเอกได้รับสิทธิ์ยกเว้นโฆษณาฟรีหนึ่งวันในฐานะที่เป็นคนรักของเธอ ซึ่งหมายความว่าเขาสามารถดูรายการตั้งแต่ต้นจนจบได้โดยไม่โดนโฆษณาขัด
นางเอกแสดงความสามารถบนเวทีด้วยการร้องและเต้น ตัวเอกดูอย่างตั้งใจ แต่กลับคิดว่ารายการไม่มีอะไรน่าสนใจเลย
นางเอกแสดงจนจบ แต่มีกรรมการแค่หนึ่งคนจากสี่คนที่ให้เธอผ่าน
ตามกฎการแข่งขัน ผู้เข้าร่วมแข่งขันจะผ่านเข้ารอบก็ต่อเมื่อได้สามผ่านขึ้นไป
กรรมการชี้ข้อผิดพลาดของนางเอกอย่างไร้ความปรานี เต้นแข็งเกินไปจนดูเหมือนเด็กหัดเดิน เทคนิคร้องเพลงไม่ดี หายใจไม่ถูกจังหวะ ร้องเพี้ยน ตื่นเวทีเกินไป ขาดเสน่ห์บนเวที
คนที่ให้ผ่านคนเดียวคือกรรมการชายที่คิดว่าชุดของเธอดูดี ทั้งสองใช้เงินก้อนโตเช่าชุดสำหรับออกรายการเพื่อที่นางเอกจะได้ดูเหมือนสาวข้างบ้านผู้ไร้เดียงสา
เธอออกจากรายการด้วยความผิดหวังสุดๆ
แต่ตัวเอกกลับแอบดีใจอยู่ภายใน เพราะเขารู้ว่าถ้าเธอผ่านเข้ารอบ พวกเขาก็จะห่างเหินกันขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ความฝันของนางเอกถูกทำลายลงแล้ว ทีนี้ทั้งคู่ก็จะได้ทำตามฝันในการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักที
พอได้มาเจอกันอีกครั้ง ตัวเอกก็ปลอบใจนางเอกแล้วเริ่มเก็บเงินใหม่เพื่อซื้อแคปซูลที่ทั้งสองจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
ตัวเอกใช้เวลาดูรายการต่างๆ มากขึ้น พร้อมกับศึกษาหาข้อมูลเพื่อที่จะได้ตอบคำถามได้ถูก
เขาต้องมั่นใจว่าจะตอบทุกคำถามที่เข้าร่วมได้ถูกต้อง
หลังจากวันที่ทั้งคู่กลับมาเจอกัน นางเอกมักจะใจลอยอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ฟังสิ่งที่ตัวเอกพูดอยู่ เอาแต่พยักหน้าไปส่งๆ
ตัวเอกไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เขาทึกทักเอาว่าคงเป็นเพราะฝันของนางเองเพิ่งจะสลายไป เดี๋ยวสักวันก็คงกลับเป็นปกติ
สุดท้ายตัวเอกก็เก็บเงินซื้อแคปซูลขนาดใหญ่ขึ้นได้ เขามีความสุขมากที่ได้บอกนางเอกว่าพวกเขาจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้ว
แต่นางเอกกลับหมดความอดทนเป็นครั้งแรกแล้วตะโกนเสียงดังใส่ตัวเอกว่า ‘คุณไม่รู้อะไรเลย’ จากนั้นก็เสนอให้เลิกกัน
ตัวเอกสับสนจนแทบคุมสติไว้ไม่อยู่ ตอนนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นหน้าท้องที่ป่องกว่าปกติของนางเอก
นางเอกสารภาพกับตัวเอกว่าเธอไปมาหาสู่กับกรรมการที่ให้เธอผ่านตลอดช่วงที่อยู่ในรายการ
