เผยเชียนเก็บเงินหนึ่งแสนหยวนเข้ากระเป๋าอย่างสุขใจ แล้วนำถ้วยรางวัลไปตั้งไว้ในออฟฟิศ เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาก
ในที่สุดก็สบายใจได้สักที!
แน่นอนว่าเผยเชียนไม่ลืมที่จะสั่งให้เลขาซินไปจัดการจ่ายค่าตั๋วขากลับให้ทีมสัมภาษณ์ด้วย ถึงจะเป็นเงินไม่มาก แต่เขาละเลยโอกาสผลาญเงินไปไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว
พอส่งทีมสัมภาษณ์กลับ เขาก็หันมาให้ความสนใจเรื่องการผลาญเงินได้อย่างเต็มที่
วันนี้คือวันที่ 24 ตุลาคม เป็นวันแรกของสัปดาห์อีเว้นต์ฉลอง 1024 วันดิจิทัล!
พวกเขาโปรโมตอีเว้นต์นี้ไปแล้วก่อนหน้า พออีเว้นต์เริ่มก็เรียกความสนใจได้จากคนเป็นจำนวนมาก!
เริ่มที่โมหยูเดลิเวอรี่
ในช่วงอีเว้นต์ โมหยูเดลิเวอรี่จัดโปรโมชันลดราคาทุกเมนูและไม่คิดค่าส่ง ยิ่งขายได้มากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งขาดทุนได้เยอะขึ้น
ลูกค้าใหม่และเก่าแห่มาสั่งอาหารในแอปโมหยูเดลิเวอรี่กันตั้งแต่เช้า เชฟร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้มาก่อน พวกเขาต้องทำอาหารจานแล้วจานเล่าตามออเดอร์ที่เข้ามา
อาหารถูกจัดใส่ภาชนะหรูหราแล้วเอาเข้ากระเป๋าเก็บอุณหภูมิ เตรียมพร้อมให้พนักงานส่งของบึ่งรถไปส่งลูกค้ากันอย่างขยันขันแข็ง
แน่นอนว่าพนักงานที่รับผิดชอบเรื่องเก็บจานชาม และพนักงานล้างและฆ่าเชื้อบรรจุภัณฑ์เองก็ยุ่งไม่แพ้กัน
เผยเชียนคาดการณ์เอาไว้แล้วว่ากำลังคนน่าจะไม่เพียงพอ จึงให้โมหยูเดลิเวอรี่จ้างพนักงานมาทำงานเพิ่มชั่วคราวในช่วงอีเว้นต์โดยจ่ายค่าจ้างรายวัน เพื่อให้มั่นใจได้ว่าจะมีคนเพียงพอที่จะส่งอาหารถึงมือลูกค้าได้อย่างฉับไว
ถ้าส่งอาหารช้าก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากให้ส่วนลดลูกค้าเพิ่มหรือไม่เก็บเงินเลย ถ้าส่งอาหารช้าสุดๆ เผยเชียนจะชดเชยลูกค้าเป็นมูลค่าสองเท่าของออเดอร์
สรุปแล้วคือ เขาต้องทำให้มั่นใจว่าโมหยูเดลิเวอรี่ที่ขาดทุนอยู่แล้วจะขาดทุนมากกว่าเดิม!
นอกจากนั้นเผยเชียนยังทุ่มเงินก้อนโตให้พนักงานชั่วคราวสวมเครื่องแบบเหมือนกัน และใช้รถกับกระเป๋าเก็บอุณหภูมิแบบเดียวกัน
ผู้คนที่ผ่านไปมาในจิงโจวจะเห็นพนักงานโมหยูเดลิเวอรี่สวมเครื่องแบบสีเหลืองฟ้าขี่มอเตอร์ไซค์หน้าตาคล้ายกันตระเวนส่งอาหาร ดูเด่นสะดุดตามาก
เมื่อเทียบกับพนักงานส่งอาหารในความทรงจำของเผยเชียนที่แว้นมอเตอร์ไซค์ฝ่าฝูงชนแล้ว พนักงานของโมหยูเดลิเวอรี่นั้นดูแตกต่างมาก พวกเขาไม่ได้เร่งรีบแบบนั้น แต่ขับขี่อย่างสุภาพและปฏิบัติตามกฎจราจรอย่างเคร่งครัด ไม่เบียดแซงหรือปาดหน้าคนอื่นบนท้องถนน
ถึงจะส่งอาหารไม่ทันเวลาก็ไม่โดนปรับเงิน โมหยูเดลิเวอรี่จะเป็นฝ่ายรับผิดชอบชดเชยให้ลูกค้าเอง
แถมโมหยูเดลิเวอรี่ยังใจป้ำกว่าแพลตฟอร์มอื่นเพราะให้ค่าส่งแต่ละออเดอร์มากกว่า ทำให้พวกเขาไม่ต้องเสี่ยงชีวิตขับแรงทะลุนรกเร่งทำยอดให้ได้มากที่สุด
แน่นอนว่าประสิทธิภาพการทำงานก็ต้องได้มาตรฐาน ถ้าส่งอาหารช้าเกินไปจนทำให้เผยเชียนผลาญเงินได้ไม่มากเท่าที่ควร หรือทำตัวหยาบคายให้ลูกค้าไม่พึงพอใจ ก็จะโดนปรับหรือไม่ก็ไล่ออก
นี่เฟิงโลจิสติกส์เองก็ยุ่งไม่ต่างกัน
พวกเขาแจ้งบริษัทส่งของเจ้าอื่นๆ เรื่องอีเว้นต์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ในช่วงอีเว้นต์ นี่เฟิงโลจิสติกส์จะไม่เก็บค่าบริการส่งพัสดุ บริษัทส่งของหลายเจ้าจึงโยนพัสดุมาให้จุดบริการนี่เฟิงกัน
จุดบริการนี่เฟิงช่วยลดค่าใช้จ่ายในการส่งพัสดุได้พอสมควร ทำให้หลายเจ้าหันมาส่งพัสดุด้วยจุดบริการนี่เฟิง
จุดบริการนี่เฟิงทั่วจิงโจวงานยุ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัว พนักงานส่งของต้องออกส่งพัสดุกันไม่หยุดมือ ทุกครั้งที่พัสดุส่งถึงมือลูกค้า ยอดเงินทุนระบบของเผยเชียนก็จะลดลงไปจำนวนหนึ่ง
ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูไม่ได้มีลูกค้าเพิ่มมากนัก แต่มีหลายคนเข้ามาซื้อคอมพิวเตอร์ของ ROF!
เกมเมอร์หลายคนมาต่อแถวรอตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด พอร้านเปิดได้แค่แป๊บเดียว คอมพิวเตอร์ร้อยเครื่องแรกก็ขายออกอย่างรวดเร็ว
ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะมันคุ้มค่ามาก!
เดิมทีเครื่องก็ราคาต้นทุนอยู่แล้ว แสดงว่าโปรโมชันจะยกเว้นค่าติดตั้ง ค่าจัดส่ง และค่าบริการหลังการขาย ส่วนสิทธิ์อัปเกรดเครื่องฟรีนั้นจะทำให้ประหยัดไปได้ถึงสี่พันหยวน ถือว่าเป็นโปรโมชันที่ดึงดูดใจมากๆ!
ถึงร้อยเครื่องแรกจะขายหมดในชั่วพริบตา แต่ความอยากซื้อของลูกค้าก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย
ที่เผยเชียนสั่งให้จางหยวนสต๊อกของไว้เยอะๆ กลายเป็นเรื่องดีขึ้นมา ฮาร์ดแวร์ถูกจัดส่งจากโกดังไปยังร้านสาขาต่างๆ พนักงานคอยประกอบเครื่องและจัดส่งทันทีที่ประกอบเสร็จเรียบร้อย ขั้นตอนต่างๆ เป็นไปด้วยความรวดเร็วสุดๆ
หลายคนเข้ามาซื้อตอนเช้าแล้วได้รับเครื่องตอนบ่าย ทำเอาอึ้งกันจนพูดไม่ออก
…
ช่วงบ่าย ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
หยูหังกำลังจดจ่อกับหน้าจอ เขาแตะนิ้วชี้คลิกเมาส์ซ้าย ทันใดนั้นแสงสีฟ้าก็ระเบิดออกจากปืนบนหน้าจอ ทำให้ซอมบี้กระเด็นถอยหลังไป
ต้องยอมรับเลยว่า คอมพิวเตอร์ระดับไฮเอนด์กับหน้าจอเกมมิ่งที่มีอัตรารีเฟรชหน้าจอสูงของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูทำให้ได้ประสบการณ์การเล่นเกมที่ต่างออกไป
พอจบเกม หยูหังก็เอนตัวพิงเก้าอี้แล้วยกกาแฟขึ้นจิบ หัวใจของเขายังคงเต้นรัวเพราะความตื่นเต้นที่ได้รับจากการเล่นเกม
ตอนนั้นเองผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาหาแล้วก้มหน้ากระซิบข้างหู “ยินดีด้วยครับ คุณลูกค้าได้รับรางวัลจากทางร้าน”
หยูหังสะดุ้งโหยง เขารีบหันไปมอง แล้วก็เห็นผู้จัดการร้านกำลังจ้องมองมาพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ
พวกต้มตุ๋นเหรอ
ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น ผู้จัดการคนนี้ทำงานที่ร้านนี้มานานแล้ว ฉันจำได้
ร้านแบรนด์ดังขนาดนี้ไม่น่าจะมาปอกลอกกันกลางวันแสกๆ หรอก
หรือวันนี้จะเป็นวันโชคดีของฉัน
หยูหังหันมองผู้จัดการ รู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “รางวัลอะไรเหรอครับ ให้เล่นฟรีหนึ่งวันรึเปล่า”
ผู้จัดการยิ้ม “ขอที่อยู่กับช่องทางการติดต่อคุณลูกค้าด้วยครับ คุณลูกค้าคือผู้โชคดีคนแรกของร้านเรา ทางเราจะส่งคอมพิวเตอร์ให้หนึ่งเครื่อง เป็นเครื่องแบรนด์เดียวกับที่ใช้ในร้านครับ”
หยูหังแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง “หา คอมพิวเตอร์ ฟรีเลยเหรอครับ”
ผู้จัดการพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ เขากระซิบต่อ “ใช่ครับ เราให้คอมพิวเตอร์ประกอบแบรนด์ ROF ไปเลยฟรีๆ”
หยูหังแทบลมจับ รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
อะไรกันเนี่ย!
เขาเคยร่วมกิจกรรมของร้านอื่นมาก่อน ร้านอินเทอร์เน็ตเจ้าอื่นมักจะโปรโมตกิจกรรมแบบนี้เต็มที่
ทั้งขึ้นป้ายหน้าร้านและแปะโปสเตอร์ตามผนัง ถ้ามีใครได้รางวัลจริงๆ ทางร้านก็จะขึ้นประกาศไปสามวันให้คนอื่นรู้
ทำไมร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูต้องแอบซ่อนกิจกรรมนี้ด้วย
เขาเพิ่งจะได้รับรางวัลเป็นคอมพิวเตอร์ ปกติต้องเป่าแตรประกาศให้ชาวบ้านรับรู้แล้ว ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ เหมือนว่ากำลังทำอะไรไม่ดี พวกเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้เหรอถึงมาแอบกระซิบข้างหูแบบนี้โนเวลกูดอทคอม
หยูหังไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่ได้เป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ เขาคงรีบเผ่นออกจากร้านแล้วโร่ไปบอกทุกคนว่าร้านนี้เป็นพวกต้มตุ๋น
แต่เขาก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้เมื่อได้ยินว่าตัวเองจะได้คอมพิวเตอร์แบรนด์ ROF
เขารู้จักแบรนด์ ROF ร้านเพิ่งจะโปรโมตโปรโมชันขายเครื่อง ROF ไปเร็วๆ นี้ สเป็กเครื่องดูดีมาก ส่วนสิทธิ์อัปเกรดเครื่องฟรีก็ดึงดูดใจสุดๆ โปรโมชันนี้ช่วยประหยัดเงินไปได้ถึงสี่พันหยวน ซึ่งก็เหมือนได้เครื่องคอมพิวเตอร์มาฟรีๆ
แต่หยูหังไม่ได้รวย แค่เครื่องรุ่นถูกสุดยังไม่มีปัญญาซื้อเลย
แต่ตอนนี้เขากำลังจะได้เครื่องที่ว่ามาฟรีๆ เป็นไปได้ยังไงกัน
เขารับปากกามาจากผู้จัดการแล้วจดที่อยู่สำหรับส่งของลงไป ในใจยังทำใจเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ลง เขาเขียนที่อยู่ ‘403 หอพัก 14 มหาวิทยาลัยวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตหลัก’ จากนั้นก็เขียนชื่อและเบอร์โทรเพิ่มด้านล่าง
ผู้จัดการพยักหน้า “โอเคครับ เดี๋ยวเราจัดการเรื่องส่งของทันที รบกวนเตรียมตัวรับของด้วยนะครับ”
ผู้จัดการรับกระดาษกับปากกาคืน จากนั้นก็เดินจากไป
หยูหังเกาหัว ยังคงไม่เข้าใจเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!
ผู้จัดการเข้ามาขอที่อยู่ แล้วก็เดินจากไป
แค่นี้เนี่ยนะ
หยูหังเริ่มสงสัยว่าตัวเองได้รางวัลจริงๆ หรือเปล่า เขาอาจจะละเมอเพ้อพกไปเองเพราะดื่มกาแฟมากเกินไป
“ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ได้เสียเงินสักหยวน รอดูก่อนแล้วกัน”
หยูหังไม่คิดอะไรมาก เขาเล่นเกมฐานทัพกลางทะเลต่อ
รอไปก่อนแล้วกัน ถ้าสองสามวันนี้ได้ของจริงๆ แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงดี
เขาเล่นเกมจนถึงบ่ายโมงก็รู้สึกถึงท้องที่ร้องโครกครากด้วยความหิว ได้เวลากินข้าวแล้ว
กลับดีกว่า
เขาสั่งอาหารผ่านโมหยูเดลิเวอรี่ระหว่างทางกลับ ออเดอร์จะได้มาส่งตอนเขากลับถึงหอพักพอดี พอกินเสร็จก็งีบสักหน่อย ชีวิตสุขสันต์จริงๆ
มือถือของเขาดังขึ้นตอนเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย
“สวัสดีครับ คุณหยูหังใช่มั้ยครับ พัสดุมาส่งแล้วครับ”
หยูหังรีบตอบ “อ๋อ โอเคครับ เดี๋ยวผมไปรับ”
เขาวางสายแล้วพึมพำกับตัวเอง “ทำไมวันนี้มาส่งเร็วจัง”
หยูหังสั่งอาหารกับโมหยูเดลิเวอรี่หลายครั้ง จึงกะเวลาถูกตลอด พอเดินไปถึงหอ ออเดอร์จะมาส่งพอดิบพอดี
แต่วันนี้กลับโทรมาตั้งแต่ตอนเดินเข้ามหาวิทยาลัย
หยูหังรีบเร่งเท้ากลับหอ
ตอนที่กำลังจะถึงหอพัก มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “สวัสดีครับ คุณหยูหังใช่มั้ยครับ อาหารมาส่งแล้วครับ”
หยูหังอึ้งไป “ครับๆ ไม่ต้องเร่ง ใกล้ถึงแล้ว”
พนักงานส่งอาหารผงะไปเล็กน้อย “อะไรนะครับ”
หยูหังนิ่งไป เขานึกขึ้นได้ว่าเสียงของพนักงานคนนี้ไม่เหมือนเดิม
พอคิดดูดีๆ อีกที พนักงานคนแรกเหมือนจะบอกว่า ‘พัสดุมาส่ง’
หยูหังรีบตอบกลับ “เอ่อ ขอโทษครับ พอดีเข้าใจผิดนิดหน่อย รอแป๊บนึงนะครับ กำลังจะถึงแล้ว”
เขาวางสายไปด้วยความงุนงง
พัสดุเหรอ
ฉันไม่ได้สั่งอะไรนี่นา แล้วพัสดุนี่มาจากไหน
อีกอย่างปกติพัสดุก็ไม่ได้มาส่งถึงหอ แต่จะไปส่งรวมไว้ที่ลานกว้างให้ไปหยิบกันเอาเอง ทำไมรอบนี้มาส่งถึงหอพักเลยล่ะ ดูแลกันดีเกินไปแล้ว
หยูหังรีบเดินไปหอพัก เขาเห็นพนักงานส่งอาหารของโมหยูเดลิเวอรี่ที่แต่งกายด้วยเครื่องแบบสีเหลืองฟ้าจากไกลๆ
แต่ข้างๆ พนักงานคนนั้นมีรถส่งของจอดอยู่ พร้อมพนักงานอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังกล่องใบโต
หยูหังงงงัน เขารับอาหารจากพนักงานโมหยูเดลิเวอรี่แล้วเดินไปหาพนักงานอีกคน
“นี่อะไรเหรอครับ” หยูหังมองกล่องใบโตตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย
พนักงานตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “คอมพิวเตอร์ครับ ให้ผมช่วยขนขึ้นไปที่ห้องมั้ยครับ”
หยูหังตกใจจนร้องออกมาเสียงดัง “เชี่ย!”
เขาเพิ่งจะได้รางวัลไปเมื่อเช้า แต่กลับได้ของเลยตอนบ่าย!
เร็วกว่าจรวดอีก!
หยูหังไม่ได้คิดถึงคอมพิวเตอร์เลยตอนที่นึกดูว่าพัสดุที่มาส่งคืออะไร ถึงจะได้รางวัลมาจริงๆ แต่เขาก็คิดว่าอีกสามถึงห้าวันของถึงจะมาส่ง
เขารู้ว่า ROF เป็นแบรนด์คอมพิวเตอร์ประกอบเองที่สั่งฮาร์ดแวร์จากช่องทางออนไลน์ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ของเร็วกว่าสั่งซื้อกับหน้าร้านแล้วให้มาส่งอีก!
“รบกวนช่วยขนขึ้นไปด้วยครับ ขอบคุณครับ!”
หยูหังตื่นเต้นมาก นี่ฉันฝันไปรึเปล่า
พอขึ้นไปถึงห้องพัก รูมเมตคนอื่นๆ กำลังใช้ชีวิตกันตามปกติ บางคนนอนอยู่บนเตียง คนอื่นๆ ดูซีรีส์บนโน้ตบุ๊ก
พนักงานคนนี้ฝีมือดีมาก เขาวางพัสดุลง เปิดกล่องออก จากนั้นก็หยิบคอมพิวเตอร์ออกมาจากกล่อง แล้วขนไปวางบนโต๊ะของหยูหัง
หอพักมหาวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตหลักดูดีกว่าหอพักมหาวิทยาลัยฮั่นตง ห้องพักของพวกเขาไม่มีเตียงสองชั้น แต่เป็นเตียงที่ชั้นบนใช้นอนและด้านล่างเป็นโต๊ะทำงาน หยูหังเลยมีพื้นที่สำหรับวางคอมพิวเตอร์
เขาร้องเรียกรูมเมต “ไอ้หลี่ เอาจอมายืมหน่อย!”
หลี่นอนเตียงตรงข้ามหยูหัง เขาเป็นคนเดียวในห้องที่มีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ
หยูหังมีแค่โน้ตบุ๊ก เลยไม่มีจอภาพ คอมพิวเตอร์ที่มาส่งก็ไม่ได้แถมจอภาพมาด้วย
ถ้าอยากลองเครื่องดู ก็ต้องยืมจอภาพจากคนอื่น
หลี่ที่กำลังเล่นเกมอยู่หันไปเห็นคอมพิวเตอร์เครื่องสวยบนโต๊ะหยูหัง เขาเบิกตากว้างทันที “เชี่ย! ไอ้หยู แกถูกหวยเรอะ!”
