ซย่าเจียงรีบจดทุกอย่างที่บอสเผยพูด ก่อนจะถามต่อ “บอสเผยคะ เป็นที่รู้กันดีว่าทุกเกมของเถิงต๋านั้นดีเด่นทั้งด้านกระแสตอบรับและกำไรที่ทำได้ เป็นเรื่องที่หายากมาก
“ผู้พัฒนาเกมหลายเจ้ามุ่งเน้นที่เรื่องกำไรเพียงอย่างเดียวโดยแลกกับชื่อเสียง ทำให้ผลงานดีๆ หลายชิ้นไปตายเอากลางทาง
“ผู้พัฒนาเกมบางรายทุ่มทุนเต็มที่ให้เกมออกมาคุณภาพเยี่ยม ถึงจะได้กระแสตอบรับจากผู้เล่นดี แต่ก็ทำกำไรได้ไม่มากพอ บางรายทำเงินได้ไม่พอครอบคลุมค่าใช้จ่ายต่อเดือนด้วยซ้ำ
“เรียกได้ว่าเป็นสถานการณ์ที่น่าสงสารมากทั้งคู่
“ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมคะว่าทำไมคุณถึงสร้างชื่อเสียงไปพร้อมกับกำไรได้”
เผยเชียนถอนหายใจเบาๆ “จริงๆ แล้วผมไม่สนเรื่องทำกำไรเลย
“ผมไม่เคยคิดเรื่องการสร้างสมดุลระหว่างชื่อเสียงกับกำไรด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้เพราะอะไร พอชื่อเสียงของเถิงต๋ามากขึ้น ยอดขายก็สูงขึ้นตาม เราเลยทำกำไรได้
“พวกเราได้กำไรจนถือว่ามากเกินพอแล้วครับ
“ผมไม่รู้ว่าทำไมเกมเมอร์ถึงชมเราไม่หยุดแล้วคอยยัดเยียดเงินให้ ผมลำบากใจมากครับ”
ซย่าเจียงพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังขณะรัวมือจด
‘นักออกแบบที่ปล่อยวางจากโลกวัตถุนิยม หันไปไขว่คว้าความสุขทางใจ
‘จิตวิญญาณที่เงินจำนวนมากแค่ไหนก็ไม่มีวันสั่นคลอนได้
‘วัตถุนำพาความสุขมาให้ได้เพียงน้อยนิด แต่ความกระหายอยากพัฒนาจิตใจนั้นไม่มีวันหมด
‘เขาไม่เคยนึกกังวลว่าเป้าหมายจะไม่มีวันสำเร็จ สิ่งที่เขาทำคือสะท้อนตัวเองให้เข้าใจโลกมากขึ้น
‘เอาแต่ถามตัวเองว่า ‘ฉันยังจิตใจสูงส่งไม่พออีกหรือ’’
จดเสร็จซย่าเจียงก็ถามขึ้นอีก “บอสเผยคะ คุณประสบความสำเร็จมากขนาดนี้แล้ว เป้าหมายต่อไปของคุณคืออะไรคะ”
เผยเชียนกระแอมกระไอ ก่อนจะตีหน้าขรึม “เป้าหมายของผมไม่เคยเปลี่ยน ผมอยากสร้างเกมที่ขาดทุนมาตลอด”
ซย่าเจียงชะงักไป จากนั้นก็พยักหน้าแล้วจดบันทึกลงสมุด
‘หรือเพราะเขาประสบความสำเร็จในชีวิตมามากพอแล้ว
‘เส้นทางชีวิตของนักออกแบบเกมส่วนใหญ่หมายมั่นอยากสร้างเกมที่ประสบความสำเร็จ แต่เขากลับแอบหวังอยากลิ้มรสความล้มเหลว
‘บางทีความสำเร็จที่ได้มาง่ายๆ อาจเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเขา ความล้มเหลวที่คาดไม่ถึงสักครั้งอาจทำให้รู้สึกท้าทายขึ้นได้บ้าง
‘ความล้มเหลวเป็นเหมือนกระจกเงา ช่วยสะท้อนให้เข้าใจทั้งเรื่องกำไรและขาดทุน
‘หลายคนวิ่งตามความสำเร็จ มีไม่กี่คนที่จะไขว่คว้าหาความล้มเหลว
‘ยากที่จะหยั่งรู้ได้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้างถึงมีจิตใจที่แข็งแกร่งแบบนี้ ไม่หวั่นเกรงแม้จะต้องขาดทุนมหาศาล’
ซย่าเจียงรู้สึกว่าตัวเองเรียบเรียงคำออกมาได้อย่างลื่นไหล เสียงปากกาขูดผิวกระดาษดังต่อเนื่องไปพักใหญ่
เผยเชียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเริ่มตั้งคำถามกับชีวิตของตัวเองอย่างจริงจัง
คำถามมากมายพรั่งพรูเข้าหัว ขณะที่สมองเริ่มเพรียกหาวิญญาณที่กำลังหลุดลอยไป
ทำไมเธอดูไม่ตกใจกับคำตอบของฉันเลยนะ
เธอกำลังเขียนอะไรอยู่
ทำไมถึงดูเหมือนจะเข้าใจที่ฉันพูด
เผยเชียนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ
ผู้กำกับ บทต้องมีปัญหาแน่ๆ!
ฉันพูดไปตามที่ใจอยาก แต่ทำไมคนสัมภาษณ์ถึงไม่ตงิดใจอะไรเลย แถมยังตั้งหน้าตั้งตาจดเอาๆ เหมือนว่าฉันแนะนำอะไรสุดยอดมากๆ ไปยังงั้นแหละ
เผยเชียนแอบชำเลืองมองสมุดของซย่าเจียง แต่ลายมือของเธอขยุกขยิกเกินไป ทำให้อ่านไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว
ถามดีมั้ย
แต่ก็จะดูแปลกๆ
มีผู้ให้สัมภาษณ์ที่ไหนถามคนสัมภาษณ์ว่าจดอะไรที่ตัวเองพูดลงไปบ้าง ทำแบบนั้นก็เหมือนกังขาในความเป็นมืออาชีพของคนสัมภาษณ์สิ เป็นการกระทำที่หยาบคายมาก
ในฉากหน้าเผยเชียนดูเหมือนจะยิ้มด้วยท่าทางนิ่งสุขุม แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสน
เขาอดคิดไม่ได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ
ไม่นานซย่าเจียงก็ถามคำถามถัดไป “มาคุยกันเรื่องเกมกลับใจคือฟากฝั่ง ผลงานล่าสุดของคุณดีกว่าค่ะ
“เป็นที่รู้กันดีว่าคุณมักจะทำแนวเกมที่ต่างกันไปทุกครั้ง อะไรคือสิ่งดลใจให้คุณลองทำเกมแนวใหม่ๆ อยู่ตลอดเหรอคะ
“เป็นเพราะคุณเป็นคนกล้าหาญ อยากก้าวออกจากคอมฟอร์ตโซนของตัวเอง เพราะคุณอยากเรียนรู้ให้ได้มากที่สุด หรือเพราะคุณมีทัศนคติต่อเกมและโลกที่เหนือไปอีกขั้น”
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!
คำถามก่อนหน้านี้ยังปกติดี แต่คำถามนี้ทำให้เห็นความลำเอียงของซย่าเจียงชัดเจน!
เผยเชียนส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่ใช่เลยครับ
“ผมแค่อยากลองแนวที่ไม่มีใครรู้จัก จะได้เพิ่มโอกาสที่เกมจะออกมาล้มเหลว”
ครั้งนี้ซย่าเจียงไม่ได้จดอะไรลงสมุด เธอผุดยิ้ม “เข้าใจแล้วค่ะ”
เผยเชียน “???”
เข้าใจอะร้าย!
ฉันเกลียดคนรู้ไปหมดซะทุกอย่างแบบเธอที่สุดเลย!
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออกจริงๆ เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคนสัมภาษณ์กำลังเข้าใจเขาผิดไป
แถมน่าจะเข้าใจผิดอย่างมหันต์ด้วย
เขากระวนกระวาย แต่สมองก็สั่งให้สงบจิตสงบใจ
คนสัมภาษณ์จะเข้าใจผิดหรือไม่ เผยเชียนก็ต้องไม่ลืมเป้าหมายดั้งเดิมของตัวเอง
ต้องพยายามทำลายชื่อเสียงตัวเอง! เขาต้องทำให้ตัวเองดูแย่ในสายตาชาวเกมเมอร์เพื่อลดยอดขาย จะดีมากถ้าทำให้เกมต่อไปเจ๊งได้!
คิดได้แบบนั้น เผยเชียนก็ตั้งสติแล้วผายมือให้ซย่าเจียงสัมภาษณ์ต่อ
ซย่าเจียงถาม “นักวิจารณ์มืออาชีพหลายคนเขียนบทวิจารณ์เกมกลับใจคือฟากฝั่ง
“คุณคิดไหมคะว่านักวิจารณ์จะออกมาพูดถึงตัวเกมแบบนั้น”
เผยเชียนส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เลยครับ!”
ซย่าเจียงยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าคุณคิดว่าความหมายในเกมนั้นล้ำลึกเกินไป เลยเตรียมใจไว้แล้วว่าจะมีคนไม่เข้าใจใช่มั้ยคะ”
“เอ่อ เปล่าครับ” เผยเชียนส่ายหน้า “ผมไม่คิดว่าเกมจะถูกตีความไปไกลขนาดนั้น”
“ตีความไปไกลเหรอคะ” ซย่าเจียงหยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช่ครับ ตีความกันไปไกลมาก
“เนื้อเรื่องที่ชมกันผมไม่ได้เป็นคนสร้าง ผมรับเด็กมหา’ลัยจบใหม่มา แล้วปล่อยให้เขียนอะไรก็ได้ที่นึกออก
“ความยากของเกมก็ไม่ได้ปรับให้ผู้เล่นรู้สึกเชื่อมโยงกับเกม ผมแค่อยากทรมานผู้เล่นเฉยๆ ผมมีนิสัยเสียชอบเห็นผู้เล่นทรมาน
“เข้าใจที่ผมจะสื่อใช่มั้ยครับ”
เผยเชียนถามด้วยสีหน้าจริงจัง пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
ซย่าเจียงพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังไม่แพ้กัน “ค่ะ เข้าใจค่ะ”
เผยเชียน “…”
ซย่าเจียงหยิบปากกาขึ้นมาจด แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ก็ถามออกไป “แล้วผู่ตู้ล่ะคะ”
เผยเชียนตอบไปตามตรง “เป็นอาวุธที่ผมใส่เข้าไปเองเพื่อโกงให้ตัวเองเล่นผ่าน แต่ผู้เล่นบังเอิญไปเจอเข้าครับ”
ซย่าเจียงพยักหน้า “แสดงว่าคุณก็เล่นเกมด้วยเหรอคะ”
เผยเชียนนิ่งไป
ฉันต้องตอบว่าอะไร
ไม่ได้เล่นเหรอ
แต่คำถามง่ายๆ แบบนี้ไม่จำเป็นต้องโกหกหรอกมั้ง ยังไงก็ไม่น่าจะมีใครเชื่ออยู่แล้ว
งั้นก็ควรตอบไปว่าเล่นเหรอ
แต่ก็ดูเป็นคำตอบที่ไม่ค่อยเหมาะ เผยเชียนบอกไปแล้วว่าสร้างเกมมาทรมานผู้เล่น ถ้าบอกไปว่าตัวเองก็เล่นเหมือนกัน คนก็พาลเข้าใจผิดว่าเขาเป็นพวกชอบทรมานตัวเองสิ
เผยเชียนนิ่งไปพักใหญ่ ไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดี
ซย่าเจียงมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้า ‘เข้าใจดีเลย’ แล้วจดบันทึกลงสมุด
‘อารมณ์ขันของบอสเผยเป็นที่น่าประทับใจมาก
‘คนที่ประสบความสำเร็จและจิตใจเข้มแข็งแบบเขาคงเกิดมาพร้อมอารมณ์ขัน แม้แต่การสัมภาษณ์ที่ทั้งน่าเบื่อและเป็นทางการยังกลายเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาได้
‘บอสเผยยอมรับตรงๆ ว่าเกมกลับใจคือฟากฝั่งออกแบบมาเพื่อทรมานผู้เล่น’
‘แต่ก่อนจะทรมานผู้เล่น เขาทรมานตัวเองก่อน ระหว่างที่ผู้เล่นทรมานกับตัวเกม ส่วนใหญ่คงไม่รู้ว่าผู้พัฒนาเกมเองก็ผ่านประสบการณ์แบบเดียวกันกับพวกเขามาก่อน
‘บอสเผยบอกว่าผู่ตู้มีไว้ให้ตัวเองใช้ แต่ใครจะบอกได้ละว่าไม่ได้มีไว้เพื่อให้คนอื่นใช้ด้วย
‘หากนรกยังไม่ว่างเว้นจากเวไนยสัตว์ ก็จะยังไม่ขอตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
‘หากไร้ซึ่งความกรุณาปรานียอมเสียสละตัวเอง เกมกลับใจคือฟากฝั่งก็คงไม่ถือกำเนิดขึ้นมา’
เผยเชียนตอบคำถามไปแล้ว แต่เมื่อเห็นแววตาจริงจังของซย่าเจียงขณะที่เธอตั้งหน้าตั้งตาจดบันทึกลงสมุด เขาก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมา
ไร้ประโยชน์ เธอไม่ฟังฉันเลย!
เธอไม่เข้าใจฉันเลยสักนิด สิ่งที่เราคิดมันสวนทางกันหมดเลย!
เผยเชียนไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามต่อไปยังไงดี
ซย่าเจียงจดบันทึกเสร็จและกำลังจะถามคำถามถัดไป
แต่เผยเชียนก็รีบยกมือห้ามไว้ก่อน “หัวหน้าซย่าครับ…”
“คะ เชิญเลยค่ะบอสเผย” ซย่าเจียงตั้งใจรอฟัง
เผยเชียนพยายามเรียบเรียงคำพูดให้เหมาะสม “คิดไหมครับว่าคุณ…อาจจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดผิดไป”
เผยเชียนคิดว่าตัวเองแสดงความกังขาในความเป็นมืออาชีพของหัวหน้าบรรณาธิการซย่าได้เป็นอย่างดี แต่ซย่าเจียงกลับไม่ได้ดูโกรธขึ้งอะไร เธอยิ้มพลางพยักหน้าให้
“ดิฉันเข้าใจค่ะบอสเผย
“ความคิดของคุณลึกซึ้งเกินไป ถึงดิฉันจะพยายามไตร่ตรองหาความหมายที่แท้จริงภายใต้คำพูดของคุณแค่ไหน อย่างมากก็ตีความออกได้แค่บางส่วน
“ก็เหมือนดวงดาวที่พร่างพรายบนท้องฟ้า ไม่ว่าจะมองไปไกลแค่ไหน ก็เห็นเพียงแสงระยิบระยับ แต่ความงามของกาแล็กซีนั้นโดดเด่นได้เพราะความมืดเบื้องหลัง แต่เรากลับไม่ซาบซึ้งถึงมัน
“ขอโทษค่ะบอสเผย ดิฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถ”
เผยเชียน “?”
นี่ฉันพูดเรื่องเธอพยายามไม่มากพอเหรอ
เธอพยายามหนักมาก แต่ดันเข้าใจฉันผิดหมดเลย!
ฉันจะบอกให้เธอรู้ยังไงดี
ไม่ได้แล้ว ปล่อยให้สัมภาษณ์ต่อนานกว่านี้ไม่ได้
ถ้าให้สัมภาษณ์ต่อ ใครจะรู้เล่าว่าบทสัมภาษณ์จะออกมาเป็นแบบไหน!
ระหว่างที่เผยเชียนกำลังคิดหาข้ออ้างว่าจะขอตัวออกมายังไงดี มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นนาฬิกาที่ตั้งปลุกตอนสิบโมงเช้า
ปกติถ้าไม่ต้องมาออฟฟิศ เผยเชียนจะนอนจนถึงสิบโมงเช้า แต่เพราะวันนี้มีสัมภาษณ์ตอนเก้าโมงเช้า เขาเลยตั้งนาฬิกาเพิ่มเพื่อปลุกตัวเองให้เร็วขึ้น
ตอนนี้นาฬิกาที่ตั้งไว้ตอนสิบโมงกำลังร้องเตือน
เผยเชียนรีบกดปิดแล้วยกมือถือแนบหู แสร้งทำเป็นว่ารับสายโทรศัพท์ “อ๋อ โอเค ขอเวลาเดี๋ยว ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุด”
หลังจากเก็บมือถือเข้ากระเป๋า เขาก็ตีหน้าเศร้า “หัวหน้าซย่า เสียดายจังครับ พอดีผมมีธุระต้องไปจัดการ
“คุณไปสัมภาษณ์พนักงานผมแทนได้มั้ยครับ ผมต้องขอตัวก่อน”
หัวหน้าบรรณาธิการซย่ารีบพยักหน้า “อ๋อ ได้ค่ะบอสเผย ดิฉันได้ข้อมูลจากการสัมภาษณ์วันนี้เยอะมาก เชิญไปจัดการธุระได้เลยค่ะ”
เผยเชียนหันเดินกลับออกไปเงียบๆ
ช่างแม่ง สู้ไม่ได้ก็ต้องหนี!
ขืนให้สัมภาษณ์ต่อ มีหวังได้กลายเป็นองค์ศาสดาให้คนบูชาแน่ ต้องชิ่งให้ไว!
ระหว่างที่ซย่าเจียงมองเผยเชียนเดินออกไป เธอก็จดบันทึกลงสมุดเพิ่มอีกบรรทัด
‘สิ่งที่น่าพรั่นพรึงที่สุดในโลกคืออัจฉริยะที่ทำงานหนักกว่าคนธรรมดา’
พอเขียนเสร็จหัวหน้าบรรณาธิการก็ส่งสัญญาณให้ทีมตากล้องหยิบกล้องตัวเองขึ้นมา
“ไหนดูซิ สัมภาษณ์ใครก่อนดี”
