หนึ่งวันหลังจากคดีสาวกของชเวย็อนทึกถูกสะสาง
บรรดาเพลเยอร์ของสมาคม พลันเย็นสันหลังวาบเมื่อได้ยินว่าหัวหน้าทีมฮงกยูบิน มาทำงานเร็วกว่าปกติสามสิบนาที
“หัวหน้าฮงมาทำอะไรในเวลาแบบนี้?”
“…ตอนแรกกะว่าจะลาครึ่งวันเช้า แต่ดูเหมือนจะได้แค่ฝัน”
“คดีของสาวกนั่นจบแล้วไม่ใช่หรือ”
การจัดการตัวเอง, การพัฒนาตนเอง, ทักษะการรับมือกับงาน รุ่นพี่ และรุ่นน้องในสถานที่ทำงาน, การวางตัวต่อผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังคับบัญชา
ฮงกยูบินถูกยกย่องให้เป็นเพลเยอร์สมบูรณ์แบบที่สุดในสมาคมเพลเยอร์เกาหลี
ไม่ว่าจะมองมุมใดก็ไม่มีข้อบกพร่อง
แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งเหยียดตัวตรง พลางเหม่อมองไปไกลๆ ด้วยดวงตามืดมนคล้ายยมทูต
“…ได้ครับ หัวหน้าทีมอิม… ฝากด้วยนะครับ… 24 ชั่วโมงหลังจากพระอาทิตย์ตกดินครับ… ส่งพิกัดเข้าดีไวซ์นะครับ”
เหล่าลูกน้องที่ได้ยินฮงกยูบินคุยโทรศัพท์ รีบหรี่เสียงแล้วกระซิบกระซาบ
“ถ้าเป็นหัวหน้าทีมอิม… ก็น่าจะหมายถึงหัวหน้าอิมจีฮวาแห่งทีมจัดการดาวเทียมไม่ใช่หรือ? ฉันเคยต้องทำโอทีทุกคืนอยู่ช่วงหนึ่งเพราะมีงานโยงกับแผนกนั้น”
“เวรแล้วไง…”
“พับผ่าสิวะ!”
เจ้าหน้าที่ของสมาคม ไม่ว่าจะทีมสื่อที่ 1 หรือฝ่ายบังคับใช้กฎหมายต่างก็ถอนหายใจยาว แต่ไม่นานก็รีบปิดปากสนิทเมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้าไปหาฮงกยูบิน
มือขวาของฮงกยูบิน – ผู้ช่วยยุน
แตกต่างจากฮงกยูบินผู้มีนิสัยอะลุ่มอล่วย ผู้ช่วยยุนจะไม่ปรานีคนทำงานช้าหรือเหยาะแหยะ
เมื่อรายงานของเขาเริ่มขึ้น พนักงานทุกคนที่มีตำแหน่งต่ำกว่าผู้ช่วย รีบก้มหน้าต่ำแสร้งทำเป็นขยันทำงาน
“หัวหน้าทีมครับ”
“ครับ ผู้ช่วยยุนพูดมาได้เลย”
ฮงกยูบินกล่าวพลางมองเนื้อหาบนจอโฮโลแกรมข้างๆ
“มีความเป็นไปได้ว่า… สมาชิกคนสำคัญของทีมทะเลสาบนิรันดร์จะเกี่ยวข้องกับมายาเกตครับ”
“…รายละเอียดเป็นยังไง”
เพลเยอร์ทุกคนในรัศมีการฟัง รวมถึงฮงกยูบิน ต่างหันขวับมามองเป็นตาเดียว
“ในบรรดาเพลเยอร์ที่พัวพันกับมายาเกตและธุรกิจโลกีย์ของชเวย็อนทึก มีบางคนได้รับเงินสนับสนุนจากต่างประเทศมานานนับสิบปี และผู้มอบเงินคือสมาชิกคนสำคัญของทีมทะเลสาบนิรันดร์ครับ”
“ยืนยันจำนวนเงินได้ไหม”
“แม้ในแต่ละปีจะไม่เท่ากัน แต่ทุกปีสูงกว่าสามพันล้านวอนครับ…”
สามพันล้านวอนตลอดสิบปี รวมเป็นสามหมื่นล้าน
การโอนเงินระหว่างเพลเยอร์จะมีกฎและค่าธรรมเนียมน้อยกว่าคนธรรมดา เพลเยอร์จึงชอบทำธุรกรรมระหว่างกันมากกว่า
แต่ต่อให้คำนึงถึงเรื่องนั้น กรณีนี้ก็แปลกเกินไป
ทั้งยอดเงินและระยะเวลา
“แล้วทำไมถึงเพิ่งยืนยันได้…”
“จากการตรวจสอบเบื้องต้น ดูเหมือนว่าทางเราจะยืนจดหมายขอความร่วมมือไปถึงสมาคมอังกฤษไม่ต่ำกว่าสิบครั้งแล้วครับ แต่ก็ไม่เคยได้รับการตอบสนอง… ทีมทะเลสาบนิรันดร์คือวีรบุรุษของชาวอังกฤษ ส่วนมายาเกตเป็นปัญหาของเกาหลีใต้ ผมจึงเดาว่าพวกเขาน่าจะปกป้องกันเอง”
เสียงถอนหายใจดังจากทุกสารทิศ
เจ้าหน้าที่ของสมาคมซึ่งต้องอดหลับอดนอนนานนับเดือนเพราะมายากเกต กล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความคับแค้น
“เจ้าพวกนั้นไม่รู้หรือไงว่าสมาคมไม่ใช่ตัวแทนผลประโยชน์ของประเทศ? บ้าบอสิ้นดี! พวกมันไม่ได้สาบานตนก่อนเข้าร่วมสมาคมรึไงวะ!”
“ไม่รู้ว่าทำไปเพราะรักชาติหรือคลั่งชาติกันแน่ แต่สาขาอังกฤษงานเข้าแล้วล่ะ”
“เคยโดนเผ่าแท้เล่นงานไปรอบนึงแล้วแท้ๆ เจ็บไม่จำกันเลยนะ”
“ตอนนี้พวกมันคงเร่งทำโอทีกันอยู่แน่… ไม่สิ… ถ้าโดนไล่ออกก็คงไม่มีโอทีให้ทำแล้ว”
“ร่างจดหมายถึงสมาคมเพลเยอร์สำนักงานใหญ่ดีไหม?”
สมาชิกในทีมซึ่งเอาแต่ทำตัวเฉื่อยชาจนถึงเมื่อครู่ กลับมาขยันขันแข็งอีกครั้งเพราะความโมโห
นั่งมองคนในทีมทำตัวขะมักเขม้นโดยไม่ต้องสั่ง ฮงกยูบินหรี่เสียงลง
“วาระใหญ่ระดับนี้… เห็นทีฝ่ายบังคับใช้กฎหมายต้องออกโรงแล้ว”
“ตอนแรกก็ยังพอมีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องกับมายาเกต… แต่สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายเมื่อทางนั้นพยายามปกปิดอย่างครึ่งๆ กลางๆ”
ช่างบังเอิญ ฮงกยูบินทราบกำหนดการในวันนี้ของทีมทะเลสาบนิรันดร์พอดี
“เตรียมตัวออกปฏิบัติการ… ผู้ช่วยยุน”
“ครับ! หัวหน้าทีม”
“หัวหน้าทีม!”
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งตั้งใจฟังเงียบๆ มาตลอด ลุกพรวดจากโต๊ะทำงานแล้ววิ่งมาหาฮงกยูบินพลางตะโกน
“ผมขอไปด้วยครับ!”
เขาคือเจ้าหน้าที่ผู้ให้ความสนใจกับเพลเยอร์ของโรงเรียนแสงเงินเป็นพิเศษ
“…ได้สิ วันนี้เจ้าหน้าที่จองไปกับผม”
“น้อมรับคำสั่ง! ในที่สุด… โอกาสได้เห็นควอนเจอินตัวเป็นๆ มาถึงแล้ว…!”
เจ้าหน้าที่จองตื่นเต้นเมื่อกำลังจะได้ไปเจอกับควอนเจอิน – ศิษย์เก่าโรงเรียนแสงเงิน – แม้จะเป็นการเจอในทางที่ไม่ดีก็ตาม
ผู้ช่วยยุนมองเจ้าหน้าที่จองด้วยใบหน้าราวกับอยากจะบีบคออีกฝ่าย
“หัวหน้าทีมฮงกยูบิน…”
ฮงกยูบินพูดพลางหลบสายตาผู้ช่วยยุน
“ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่เจ้าหน้าที่จองก็มีฝีมือ ไม่มีใครใกล้เคียงเขาในแง่การรับมือกับคนจำนวนมากในช่วงเวลาสั้นๆ … ถ้าเขาไปด้วยจะช่วยเราได้มากในกรณีที่คนของทีมทะเลสาบนิรันดร์ขัดขืน”
* * *
ทะเลสาบซอกชนฝั่งบูรพา
โคมไฟริมทางเดินคอยมอบแสงสลัวแก่สิ่งรอบข้าง
ตรงจุดนี้อยู่ใกล้กับย่านดาวน์ทาวน์ และความสะอาดสะอ้านรอบทะเลสาบก็ถือว่าดี แต่กลับไม่มีใครสัญจรผ่านไปมาเลย
‘ถึงจะคนน้อยแค่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะวังเวงขนาดนี้’
ไฟทุกดวงของสวนสนุกบนเกาะเทียมซึ่งมีบริษัทนัมกุงเป็นเจ้าของ ล้วนดับสนิท
ได้ยินว่าขาดทุนจนแทบไม่คุ้มกับการเปิด แต่พวกเขาปิดกิจการไปแล้วจริงๆ?
“ข้าสั่งปิดเองแหละ เผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน… ทุกทีก็ไม่ค่อยมีลูกค้าอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่มีเลยก็ยิ่งเป็นผลดีกับเรา… เจ้าก็จะได้ไม่ต้องปลอมตัวหลายชั้นด้วย”
เสือเหลืองในร่างสามสิบ กล่าวขณะมองไปทางเกาะเทียมสุดสายตาของฉัน
ตัวฉันในตอนนี้แต่งกายด้วยหน้ากากอีกาและเสื้อผ้าอำพรางหุ่น
เพราะเชื่อว่าการเผยตัวในร่าง ‘โชอึยชินสวมหน้ากากอีกา’ ต่อหน้าควอนเจอิน นั้นดีกว่าการใช้ ‘เส้นทางเพลเยอร์’ ต่อหน้าคนของสมาคม
‘คราวนี้เราเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือจากสมาคมเอง ดังนั้นจึงช่วยไม่ได้’
ฉันอยากให้ควอนเจอินรู้จักในนาม ‘นักเรียนปีหนึ่งของโรงเรียนแสงเงิน ผู้ร่วมมือกับเผ่าเสือเพื่อทำตัวเป็นศาลเตี้ย’ มากกว่า
“สวนสนุกนี้เป็นของบริษัทนัมกุง ทางวังมยองกรุปสั่งปิดได้ยังไง?”
“อีกไม่นานก็ไม่ใช่ของนัมกุงแล้ว… พวกเขาอยากขายมาตั้งแต่ปีก่อน แค่ข้าบอกว่าอยากเดินดูเงียบๆ แล้วขอให้พวกเขาปิดหนึ่งวัน ทางนั้นรีบทำตามทันที”
“…นายจะซื้อ?”
“ก็ดูๆ ไว้อยู่”
สวนสนุกแห่งนี้กว้างถึง 13 เฮคตาร์ หรือประมาณ 40,000 พยอง
สวนสนุกตั้งอยู่ในเขตซงพา ติดกับสถานีจัมชิล
แม้จะเจ๊งไม่เป็นท่า แต่ถ้าคำนึงจากราคาที่ดิน มันก็ไม่ใช่ของที่จะซื้อกันได้ง่ายๆ
เสือเหลืองในร่างสามสิบยังคงกล่าวต่อไป สร้างความหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม
“…แจโฮ ซอโฮ และอีโฮดูจะชอบสวนสนุก ถ้าข้าเซ้งกิจการต่อ พวกเขาก็จะได้เล่นมากเท่าที่ต้องการ”
หมอนี่กำลังพล่ามอะไร?
พูดเรื่องซื้อสวนสนุกได้หน้าตาเฉย ยังกำลังเลือกของเล่นให้หลาน
“แต่ยังมีบางเรื่องกวนใจข้าอยู่”
แหงสิ จะมีใครลงทุนซื้อสวนสนุกใจกลางกรุงโซลได้โดยไม่ลังเลบ้าง
“ที่นี่อยู่ใกล้กับพิกัดคำใบ้ของเผ่าผีเสื้อเกินไป… ระดับความปลอดภัยน่าเป็นห่วงพอสมควร”
อ้อ… ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เงิน แต่เป็นความปลอดภัยของลูกหลานเสือเงินสินะ
สักวันหมอนี่คงกลายเป็นลุงเห่อหลาน เหมือน ‘มังกรคราม’ เวลตัน’ ของย็อมจุนยอลแน่นอน
“อึยชิน สวัสดี”
ขณะคิดเกี่ยวกับอนาคตของเผ่าเสือ ฉันได้ยินเสียงคุ้นหู
“หัวหน้าทีมฮงกยูบิน? ทำไมตอนนี้ถึง…”
ร่างฮงกยูบินกำลังละลายไปกับความมืด
คงเป็นผลจากเกราะวิเศษซึ่งมีคุณสมบัติพรางตัว
อีกฝ่ายแต่งกายด้วยเสื้อโค้ท หน้ากาก และถุงมือหนังสีดำ
ฉันเคยเห็นชุดเซตนี้มาก่อน nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
‘ไอเท็มเซตที่เคยสวมตอนเข้าจับกุมสาวกชเวย็อนทึกในห้องใต้ดินหอสมุดกลาง’
เคยเจอฮงกยูบินมาก็หลายครั้ง แต่เคยเห็นเขาใส่มันแค่ครั้งเดียว
เมื่อต้องปรากฏตัวในฐานะฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย
“โชอึยชิน เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าขอความช่วยเหลือจากสมาคมเพลเยอร์เอาไว้? เพราะงั้นข้าถึงอนุญาตให้เจ้านั่นเข้ามาใกล้”
เสือเหลืองในร่างอายุสามสิบ มองสลับระหว่างฉันกับฮงกยูบิน
ฝ่ายหลังก้มหน้าเล็กน้อยแล้วพูด
“ทางสมาคมได้รับคำขอร้องจากโชอึยชินก็จริง แต่ตอนนี้มาในเรื่องอื่นครับ”
“โดยไม่แจ้งล่วงหน้า?”
“ต้องขออภัยด้วย ท่านเสือเหลือง ลักษณะของงานทำให้ผมมิอาจแจ้งล่วงหน้า”
ดูท่าฮงกยูบินจะรู้จักมักจี่กับเสือเหลืองร่างนี้ดี
ขณะเสือเหลืองยังคงทำหน้าบูด แม้จะได้ฟังคำอธิบายของฮงกยูบินแล้ว
“สวัสดี”
ควอนเจอิน ตามด้วยจาเร็ด·ลีและสมาชิกทีมอีกจำนวนหนึ่ง ทยอยปรากฏตัว
ระหว่างนั้น ฉันสัมผัสได้ว่าฮงกยูบินและลูกน้องด้านหลังเริ่มประหม่า
‘…ฝ่ายบังคับใช้กฎหมายมีธุระกับทีมทะเลสาบนิรันดร์?’
ควอนเจอินแนะนำตัวเสร็จ ฮงกยูบินพูดต่อทันที
“ผมคือเจ้าหน้าที่ฝ่ายบังคับใช้กฎหมายของสมาคมเพลเยอร์สาขาเกาหลี”
“ฝ่ายบังคับใช้กฎหมายมาทำอะไรที่นี่?”
“หัวหน้าทีมทะเลสาบนิรันดร์ ควอนเจอิน… หนึ่งในลูกทีมของคุณสนับสนุนเงินให้องค์กรอาชญากรรมเป็นเวลานาน”
ทุกคนพลันกลั้นหายใจเมื่อได้ยินฮงกยูบินเกริ่นนำ
“ค้ามนุษย์, ประทุษร้าย, ใช้กำลัง, ลักพาตัว, กักขังหน่วงเหนี่ยว, เลี่ยงภาษี, ละเมิดพรบ.ก่อสร้างอาคาร… เป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว ที่เงินทุนกว่าสามหมื่นล้านวอนถูกส่งมาสนับสนุนอาชญากรรมซึ่งมีส่วนพัวพันกับมายาเกต”
ทีมทะเลสาบนิรันดร์มีส่วนเชื่องโยงกับมายาเกต?
ไม่เคยมีระบุไว้ในเกมมาก่อน
แต่คนอย่างฮงกยูบินไม่มีทางนำเรื่องพวกนี้มาพูดต่อหน้าควอนเจอินโดยไม่มีหลักฐาน
“ทางเราส่งหนังสือขอความร่วมมือไปหาสมาคมเพลเยอร์สาขาอังกฤษหลายสิบครั้ง แต่พวกเขาเอาแต่เพิกเฉย… ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นความตั้งใจของสมาคมเอง หรือถูกกดดันจากอิทธิพลของทีมทะเลสาบนิรันดร์กันแน่”
“ทะเลสาบนิรันดร์ไม่เคยกดดันสมาคม”
ดวงตาสีน้ำเงินของควอนเจอินไม่สั่นไหว
เธอเชื่อว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดแน่
‘ทะเลสาบนิรันดร์ไม่ใช่ทีมที่จะกดดันสมาคมเพื่อเหตุผลส่วนตัวอยู่แล้ว… กลับกัน ยิ่งถ้ารู้ว่าสมาคมเน่าเฟะจากภายใน พวกเขาจะเป็นฝ่ายลากไส้ออกมาเอง… ฮงกยูบินน่าจะรู้เรื่องดีนี้… แล้วทำไม… ทำไปเพราะอยากดูท่าทีควอนเจอิน?’
น่าเสียดาย สีหน้าของฮงกยูบินถูกซ่อนไว้ใต้หน้ากาก
เขายังคงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเป็นทางการ
“ถ้าคุณยังยืนกรานเช่นนั้น ผมคงต้องขอพาตัวผู้ต้องสงสัยกลับไปให้ปากคำที่สำนักงานของเรา… ถ้าไม่ยอมให้ความร่วมมือ เราจะยื่นขอหมายจับจากสำนักงานใหญ่สมาคม… เข้าใจหรือไม่ คุณจาเร็ด·ลี”
ไม่ใช่แค่สมาชิกคนสำคัญ แต่เป็นถึงรองหัวหน้าทีม!
ควอนเจอินหันไปหาจาเร็ด·ลี
เสียงอันสั่นเครือของสมาชิกในทีมดังขึ้น
“…จาเร็ด คุณส่งเงินสนับสนุนอาชญากรรม? เกี่ยวข้องกับมายาเกต?”
“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง!”
“เจน… จาเร็ด… นี่มันเกิดอะไรขึ้น…!”
นอกจากควอนเจอิน ดูเหมือนสมาชิกในทีมจะยังตามเหตุการณ์ไม่ทัน
คำนึงจากท่าทีตอบสนอง พวกเขาคงไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจะตามพวกเขาไปสำนักงานสมาคม”
“ฉันก็จะไปด้วย”
“เจน คุณต้องอยู่ที่นี่… ไม่อยากเห็นด้วยตาตัวเองหรือ ว่าผีเสื้อทิ้งข้อความอะไรเอาไว้”
จาเร็ด·ลียอมกลับไปพร้อมฝ่ายบังคับใช้กฎหมายแต่โดยดี
สมาชิกคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะมีใบอนุญาตทนายความระหว่างประเทศ ได้ติดตามจาเร็ด·ลีไปด้วย
“ไม่จริง… เยอะกว่าที่เคยได้ยินเสียอีก… ชื่อของพวกเขาอยู่ในมายาลิสต์ด้วย…”
ควอนเจอินไล่ตรวจสอบรายชื่อมายาลิสต์จากดีไวซ์ ไม่นานก็ทำหน้าเศร้า
ลูกทีมสามคนรีบเข้ามาพยุงเธอที่กำลังหมดแรง
“อึก… ยังไม่ได้ขอลายเซ็นเธอเลย หรืออย่างน้อยขอจับมือก็ยังดี…”
“รีบไปเถอะน่า”
หนึ่งในคนของฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย – ผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่จอง – แอบชำเลืองควอนเจอินเป็นพักๆ แต่ก็สุดท้ายยอมตามผู้ช่วยยุนกลับไป
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหน้าที่จองอ่านบรรยากาศออก และไม่ทำตัวบ้าๆ บอๆ ต่อหน้าธารกำนัล
‘ในเกมไม่ได้บอกว่าจาเร็ด·ลีเกี่ยวข้องกับแก๊งมายาเกต… ไว้จบเรื่องนี้เมื่อไรค่อยถามจากฮงกยูบินก็แล้วกัน’
หลังจากฝ่ายบังคับใช้กฎหมายกลับไป
ขณะทุกคนพูดอะไรไม่ออก เสือเหลืองในวัยสามสิบเปิดปาก
“อาจมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น แต่แผนของเรายังคงดำเนินต่อไป ทีมของควอนเจอินแค่สูญเสียสมาชิกไปเล็กน้อย”
“แฮ่ม! ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ขอกลับบ้านได้ไหม? ข้าไม่อยากอยู่ต่อแล้ว บรรยากาศไม่ดีเลย แถมที่นี่ยังมีเสือเหลืองอยู่ด้วย!”
อ๊กโทยอน – ผู้นำเผ่ากระต่าย – โพล่งขึ้นโดยไม่อ่านบรรยากาศ
วังจีโฮในร่างสามสิบตอบโต้โดยไม่เก็บซ่อนความรำคาญ
“ถ้าไม่ชอบก็ไสหัวกลับไป! แล้วข้อตกลงที่จะร่นพันธสัญญาให้จบเร็วขึ้น ก็ถือเป็นอันยกเลิกเช่นกัน”
“อ๊า! ก็ได้! ก็ได้! ชิ…! ข้าอยากเจอหน้าลูกหลานเสือเงินใจจะขาดแล้ว”
อ๊กโทยอนล้งเล้ง แต่ดูยังไงก็คงยอมร่วมมือจนถึงที่สุด
เมื่อยืนยันท่าทีอ๊กโทยอนได้ เสือเหลืองหันไปหาควอนเจอิน
“…ตอนแรกคิดจะฝากให้เจ้าเป็นคนเปิด ‘เส้นทาง’ แต่ดูแล้วคงต้องทำเองสินะ”
“ขอโทษค่ะ ตอนนี้พลังของฉันไม่เสถียร”
ควอนเจอินกล่าวด้วยใบหน้าซีดเซียวขณะพิงไหล่ลูกทีม
หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้น อย่าว่าแต่การใช้พลังเลย เธออาจหมดสติคาที่เลยก็ได้
‘ควอนเจอินจะเกี่ยวข้องกับมายาเกตไหมนะ’
ซู่ว!
ขณะฉันใช้ความคิด
ร่างของเสือเหลืองผู้โคจรพลัง ถูกฉาบไปด้วยประกายสีทอง
“จงแหวกออกจนกว่าจะถึงพิกัดที่เผ่าผีเสื้อทิ้งไว้”
รูปร่างของแผ่นดินและทะเลสาบค่อยๆ เปลี่ยนไปตามภาษากายของเสือเหลือง
ครืนนนนน!
แผ่นดินและทะเลสาบเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเผยให้เห็นพิกัดของนาบีรยอง
น้ำเสียงเจือความตกตะลึงทยอยดังจากปากบุคคลในเหตุการณ์เป็นระยะ
“รอยแยกต่างโลก…!”
—
MasterGU.edited = เงินสนุน->เงินสนับสนุน
