การสอบกลางภาคจะกินเวลาสี่วัน
ในวันแรก
มีเด็กห้องศูนย์สละสิทธิ์สอบตั้งแต่ไก่โห่
เมื่อสักครู่ ฉันเพิ่งพูดว่าไม่อยากให้มีใครสอบตก มาหักหน้ากันได้นะ
มาหักหน้ากันได้…
หงุดหงิดถึงกับต้องทวนซ้ำสองรอบ
“นักเรียนอีกคนกลับไปแล้ว?”
เมื่อได้ยินว่ามีนักเรียนหญิงหนีกลับไป ฮัมกึนยองทำหน้าเศร้า
ช่วยไม่ได้
นั่นคือเด็กที่บอกว่า การมีนักเรียนอยู่ในห้องมากถึงเจ็ดคน คือจำนวนที่มากเกินไป
ต่อให้ฝืนจับเธอมานั่งสอบ ก็คงประหม่าจนแสดงฝีมือได้ไม่เต็มที่
“คุณครูคะ แล้วคนที่เหลือ… ได้สอบกันไหม?”
“ได้สิ ทั้งแปดคนลงทะเบียนสอบทางไกลล่วงหน้าแล้ว”
ฮัมกึนยองพยักหน้ารับให้กับคำถามคิมยูรี
ดูเหมือนจะยังมีชีวิตอยู่กันสินะ
แล้วก็อยากเลื่อนชั้นด้วย
แม้จะมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นก่อนการสอบ แต่กำหนดการยังคงดำเนินไปตามเดิม
“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม กริ่งดังขึ้นเมื่อไร จะถือว่าการสอบเริ่มขึ้นทันที”
ในท้ายที่สุด ถุงลูกอมที่คิมยูรีพกมา นักเรียนปี 1/0 และครูฮัมกึนยองแบ่งกันไปคนละสองถุง
* * *
วันที่สอง
ขณะนักเรียนของโรงเรียนแสงเงินกำลังเผชิญความยากลำบาก มีข่าวใหญ่ที่ทำให้ทุกคนมีความสุข
“เฮ้ย! ได้ยินว่าโรงอาหารของโรงเรียนมีขนมต็อกกระต่ายจันทร์แจกฟรี! เรื่องจริงหรือ?”
“จริงแท้แน่นอน เด็กที่ไม่ได้กินข้าวที่โรงอาหารเมื่อวานบ่นเสียดายกันใหญ่”
“เพิ่งเคยกินครั้งแรกนะเนี่ย ละลายในปากโดยแทบไม่ต้องเคี้ยว! กลิ่นซากุระก็หอมมาก!”
นี่น่ะหรือ ผลจากการที่วังจีโฮไปบีบคออ๊กโทยอนมา
ไม่รู้ว่าตอนนี้อ๊กโทยอนจะถูกเผ่าแท้ที่ชื่อว่า ‘พี่โทยุน’ ฆ่าตายไปหรือยัง
‘วังจีโฮเซนส์ดีมากที่เลือกแจกขนมต็อกกระต่ายจันทร์ช่วงวันสอบ’
ดูเหมือนท่านประธานของเราจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว
เป็นพัฒนาการที่น่าทึ่งมากเมื่อพิจารณาจากความเคลื่อนไหวในอดีต
‘จากบรรดาทุกรส เขาเลือกรสกลีบดอกซากุระ… ไม่ธรรมดาจริงๆ’
ภาษาดอกไม้ของซากุระคือความไม่จีรังและความงามของชีวิต ความงามอันงดงาม ความงามทางวิญญาณ ความมั่งมี วัฒนธรรม และความรุ่งเรือง
แต่อีกหนึ่งภาษาดอกไม้ของซากุระในประเทศเกาหลีใต้คือ ‘การสอบกลางภาค’
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงเรียนมัธยม ปกติแล้วดอกซากุระจะบานช่วงเตรียมสอบกลางภาค และเริ่มร่วงโรยก่อนการสอบจะเริ่มขึ้นพอดี
เป็นเรื่องปกติที่จะได้เห็นแต่ใบไม้สีเขียวหลังสอบเสร็จ
ทว่า
“ทำไมดอกซากุระถึงยังไม่ร่วง? ปีที่แล้วบานครู่เดียวก็ร่วงหมดแล้ว”
“ได้ยินว่าต้นซากุระนอกเขตอึนกวางทยอยร่วงไปเกือบหมดแล้ว… บ้าบอสิ้นดี”
“ข้อสอบปีนี้ก็บ้าบอมากเหมือนกัน พวกรุ่นพี่ที่มาแทนพวกชเวย็อนทึกอำมหิตเกินใช่เล่นเลย”
“อืม… เหมือนรู้วิธีบีบเด็กให้จนตรอก ข้อสอบยากชะมัด!”
“ซากุระ เด็กนักเรียน หรือแม้กระทั่งครู ทุกอย่างบ้าบอกันไปหมด!”
นักเรียนบางคนที่พักสายตาจากการติวหนังสือ เหม่อมองต้นซากุระที่กำลังบานสะพรั่งบนสองฝั่งทางเดิน
“คนที่สอบเสร็จเร็วจะได้ไปดูซากุระกันสินะ”
“อิจฉาจังเลย… ตารางสอบฉันแน่นจนวันสุดท้าย”
“ถ้าโชคดี ถึงสอบเสร็จช้าก็น่าจะยังทันได้เห็นอยู่ หวังว่านะ”
ต้นซากุระในละแวกอื่นนอกโรงเรียนแสงเงินทยอยผลัดใบกันหมดแล้ว
แม้จะเป็นช่วงสอบ แต่มุนแซรอนกลับกระตือรือร้นที่จะสืบหาสาเหตุ จึงส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแชตของเด็กปีหนึ่งชมรมหนังสือพิมพ์
เกรดของเธอสูงจนไม่น่าจะสอบตก ก็เลยยังทำตัวสบายๆ ได้
[มุนแซรอน] นี่คือต้นซากุระทุกจุดที่มองเห็นได้จากแอร์บอร์ด! ใครว่างก็แวะไปดูได้นะ ถ้าเจอความผิดปกติให้รีบบอกฉัน!
มุนแซรอนส่งรูปแผนที่โรงเรียนแสงเงินเข้ามาในห้องแชต โดยทำเรื่องหมายไว้ตามจุดต่างๆ เพื่อระบุตำแหน่งต้นซากุระบาน
ดูเหมือนว่าในช่วงที่ผ่านมา เธอจะใช้เวลาว่างไปกับการตระเวนทั่วโรงเรียน
‘ถ้าเป็นในเกม ดอกซากุระของโรงเรียนแสงเงินจะร่วงเร็วตามปกติ’
เมื่อตั้งใจดูแผนที่ของมุนแซรอน ฉันถึงบางอ้อทันที
‘ยิ่งใกล้กับเขาปีกสวรรค์ ดอกซากุระก็ยิ่งผลิบานได้นาน’
สัตว์ศักดิ์สิทธิ์อย่างเจ้าบ่วงฟื้นตัวขึ้นมาก และเส้นเลือดที่เสียหายก็ค่อยๆ ถูกเยียวยาภายใต้คำสั่งของวังจีโฮ
คิดไม่ถึงว่าการฟื้นฟูคุณภาพดินจะส่งผลกับต้นซากุระด้วย
ปรากฏการณ์ประหลาดดังกล่าว เกิดขึ้นภายนอกโรงเรียนเช่นกัน
[อึนซอโฮ] พี่โชอึยชิน ช่วงนี้ดอกซากุระที่สวนวงกตบานตลอดทั้งวันเลย นี่หลักฐาน!
[อึนอีโฮ] ชินรกอปป้าบอกว่าเป็นอิทธิพลของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์! เพราะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อยากให้ซากุระบานนานๆ
ในห้องแชตรวมที่มีสามพี่น้องเสือเงิน เด็กๆ ช่วยกันอวดรูปสวนวงกตที่มีทางเดินซากุระ
คำนึงจากเสื่อและกล่องอาหารกลางวันตรงมุมรูปถ่าย ดูท่าพวกเขาจะมาปิกนิกชมดอกไม้กันหน้าสวน
ตอนนี้เด็กๆ ถูกสั่งกักบริเวณ คงอยากเปลี่ยนที่กินข้าวเพื่อสร้างบรรยากาศ
‘…ว่าแต่ ชินรกอปป้า?’
ถ้าคำนึงจากชาติกำเนิด จะเรียกแบบนั้นก็ไม่แปลก แต่ฉันแค่ตะขิดตะขวงใจกับภาพที่เขาใช้เครื่องเขียนของโรงเรียนอย่างชำนาญ
เป็นเรื่องดีแล้วที่ลูกหลานเผ่าแท้สนิทสนมกัน
[อึนแจโฮ] สัตว์ศักดิ์สิทธิ์กำลังหลับฮะ!
ขณะฉันกำลังใคร่ครวญ น้องเล็กส่งรูปถ่ายมาเยียวยา
ในรูปถ่ายของน้องเล็ก เจ้าบ่วงกำลังนอนหลับตาพริ้มใต้ต้นซากุระ
เป็นท่านอนขดตัวอย่างมีความสุข ราวกับกำลังฝันถึงบางสิ่ง
มีกลีบซากุระจำนวนหนึ่งโปรยอยู่บนร่างกายที่เหมือนก้อนสำลีนั่น
‘ต้องเซฟเก็บ!’
รูปถ่ายถูกเปลี่ยนชื่อแล้วบันทึกลงในเครื่อง ฉันใช้มันเป็นภาพหน้าจอเริ่มต้นเมื่อเปิดอุปกรณ์
‘เอาอีก! ถ่ายภาพสวยๆ ของเจ้าบ่วงมาอีก!’
ไม่มีทางที่วังจีโฮหรือแบคโฮกุนจะทำเรื่องน่าชื่นชมแบบนี้แน่
เสือแดงก็กำลังยุ่ง ส่วนคิมชินรกก็… เขาพักอยู่ที่หอพักครู น่าจะงานยุ่งทีเดียว
สงสัยต้องตีสนิทกับลูกหลานเสือเงินเข้าไว้
ได้รูปเจ้าบ่วงมาแล้ว กำลังใจในการทำงานเพิ่มขึ้นมากทีเดียว
‘มาดูกันว่าเหตุการณ์นั้นจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน’
ในวันแรกของการสอบกลางภาค เด็กเปรตสองคนวางยาเจ้าก้อนสำลีเพื่อสั่นคลอนจิตใจอันดาอิน
ในวันที่สองของการสอบ อันดาอินที่สอบเสร็จ บังเอิญพบศพเจ้าก้อนสำลีที่เสียชีวิตแล้ว
ในสถานที่ห่างไกลผู้คน จูซูย็อกบังเอิญผ่านมาเห็นอันดาอินกำลังร้องไห้ตามลำพัง
พระเอกของเกมที่มักจะร่าเริงและเข้ากับคนได้ง่าย กลับทำตัวไม่ถูก และตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อสืบสวนเรื่องราวด้วยตัวเอง
‘ตอนนี้พวกเด็กเปรตถูกไล่ออกแล้ว ส่วนเจ้าก้อนสำลีก็กำลังหลับสบายในที่ปลอดภัย… คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกระมัง’
แต่ถึงอย่างนั้น ในฐานะผู้เล่นสวะเดนตายของเกมกากแห่งชาติ ฉันก็ยังอยากเห็นว่าเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด
‘ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นถนนขึ้นเขาปีกสวรรค์เส้นที่ค่อนข้างไกล อยู่ห่างจากเขตส่วนกลางและเขตปีหนึ่งมากทีเดียว… คำอธิบายสั้นๆ คือ ‘ถนนขรุขระจนไม่มีใครอยากมาเดิน’ …’
ดูเหมือนซาวอลเซอึมจะเพิ่งเอ่ยถึงไปไม่นาน
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะหาเจอไหม
ขณะเดินเท้าพลางตรวจสอบแผนที่โรงเรียนผ่านโฮโลแกรม ฉันเห็นอันดาอินเดินอยู่ไกลๆ
‘มาถูกทางสินะ’
ซ่อนตัวดีกว่า ยังไม่อยากให้ใครเห็นตอนนี้
แม้จะสิ้นเปลืองพลังงานค่อนข้างมาก แต่ก็เป็นแสงประทานที่มีประสิทธิภาพสูง
เหตุการณ์ค่อนข้างสงบในช่วงสอบกลางภาค ดังนั้นฉันไม่ต้องกังวลกับการสิ้นเปลืองพลังงานมากนัก
〈ท่านใช้แสงประทาน, เส้นทางเพลเยอร์〉
ตัวละครที่เลือกคือมือหนึ่งด้านการลอบเร้น
จอนมูยอง ‘ผู้ไร้สี’
ถ้าไม่ลงทุนทำถึงขั้นนี้ อาจถูกยอดมนุษย์อย่างอันดาอินจับสังเกตเอาได้
〈ท่านใช้แสงประทานของเป้าหมาย ‘ห้วงเวลาไร้เงา’ 〉
เมื่อเปิดใช้งานแสงประทาน การดำรงอยู่ฉันเลือนรางลงทันที
ระหว่างการใช้สกิล สายตาของมนุษย์ อุปกรณ์บันทึก หรือสกิลตรวจจับแทบทุกชนิดจะหาฉันไม่พบ
ยิ่งย่องตามอันดาอิน สภาพแวดล้อมก็ยิ่งลับตาคนมากขึ้นเรื่อยๆ
สักพักก็มาถึงทางตัน
สุดทางตันมีซากุระต้นใหญ่และม้านั่งตัวเก่า
และ…
มีคนอยู่บนม้านั่ง
“อ…เอ่อ… ดาอิน?”
คนผู้นั้นคือจูซูย็อก
ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงอันดาอินอยู่หรืออย่างไร ใบหน้าของพระเอกพลันแดงก่ำ ราวกับแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน
ใบหน้าที่ถ้าคนทั่วไปทำจะดูโง่เง่าเต่าตุ่น กลับยังหล่อเหลาเมื่อเป็นจูซูย็อก โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
“…สวัสดี”
อาจเพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอจูซูย็อกที่นี่ อันดาอินเงียบไปนานก่อนจะทักทายตามมารยาท
ก็พอเดาได้ว่าทั้งคู่จะได้เจอกัน แต่คิดไม่ถึงว่าฝ่ายที่มารอก่อนจะเป็นจูซูย็อก
โชคชะตาของพระเอกและนางเอกคู่นี้ ช่างแข็งแกร่งจนไม่ต้องพึ่งพาสกิล
“ส…สวัสดี! เอ่อ…”
จูซูย็อกทำตัวเลิ่กลั่กหลังจากขานตอบคำทักทาย
เหตุใดพรสวรรค์การเข้าสังคมที่ยอดเยี่ยม ถึงพิการกะทันหันเมื่ออยู่ต่อหน้าอันดาอิน?
“น…นั่งไหม?”
แค่นี้มันพูดยากนักหรือไง?
น้ำเสียงแข็งกระด้าง สีหน้าตึงเครียดสุดขีด
ส่วนอันดาอินก็ไม่รีบร้อนตอบ เอาแต่ครุ่นคิดอยู่สักพัก
“…ได้ใช่ไหม”
“แน่นอน!”
อันดาอินนั่งเว้นระยะห่างจากจูซูย็อกเล็กน้อย
ถึงจะเริ่มต้นไม่ราบรื่นนัก แต่สุดท้ายทั้งสองก็ได้คุยกัน
ทั้งเรื่องการสอบ ดอกซากุระ ขนมต็อกกระต่ายจันทร์ที่โรงอาหาร…
เป็นบทสนทนาที่ฟังดูไร้เดียงสา ยังกับเด็กประถมพยายามทำความรู้จักเพื่อนต่างเพศ
คงอีกนานกว่าพวกเขาไปถึงขั้นนั้น
‘หืม… เราอยู่นานเกินไปไหม’
ดูท่าคนทั้งสองคงคุยกันอีกสักพัก ฉันจึงตัดสินใจกลับก่อน
แค่อยากดูว่าเหตุการณ์เปลี่ยนไปยังไง กลับได้เห็นคู่รักจู๋จี๋กันแทน
หัวใจรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ
‘ไม่น่ามาเลย… เสียมารยาทกับพวกเขา…’
กลายเป็นไอ้โรคจิตถ้ำมองแอบฟังไปเสียได้
ขอโทษนะ จูซูย็อก อันดาอิน
แต่ยังไงเสีย ฉันก็เชียร์ตัวละครของฉันจากใจจริง
ในอนาคตคงมีเหตุการณ์ยากลำบากให้ฝ่าฟันร่วมกันอีกมาก
ยังไงก็สู้เค้าล่ะ…
* * *
วันที่สาม novelgu.com
หลังสอบเสร็จ ห้องติวหนังสือ 210 ณ ตึกสมาคมปีกธรณี
วิชาแนะนำเอนามีซึ่งกล่าวกันว่ามีข้อสอบโหดหินที่สุด จบลงไปแล้ว
ฮันอีกับฉันที่สอบวิชาเดียวกัน ช่วยกันไล่ทบทวนคำตอบและคิดคะแนน
“ข้อหนึ่งตอบ 1”
“ฉันก็เหมือนกัน… ข้อสองตอบ 5”
“ใช่ ข้อสามตอบว่า ‘คล้ายกับเอนามีประเภทลวงตา’”
“ฉันเขียนว่า ‘เอนามีเผ่าผีหรือเผ่าอสูรประเภทลวงตา’ … จะถือว่าถูกไหมนะ”
“ไม่แน่ใจ แต่เอนามีเผ่าไร้รูปก็เข้าข่ายนะ”
“อ๊ะ… จริงด้วย ครูกงชองวอนเข้มงวดมาก คำตอบของฉันคงผิด… พลาดที่เขียนไปแบบกำกวม”
ฮันอีที่เล็งจะคว้าคะแนนเต็ม ถอนหายใจผิดหวัง
แต่เมื่อเช็กคำตอบทั้งหมดและคิดคะแนน ดูเหมือนเธอจะได้มากกว่าฉันหนึ่งแต้ม
เราสองคนสอบย่อยได้คะแนนไล่เลี่ยกันมาตลอดในคาบเรียน
เห็นทีอันดับหนึ่งของวิชานี้คงเป็นเธอ
“…พวกนายคะแนนดีกันจังเลยนะ”
เม็งเฮียวทงกำลังประหม่าสุดขีดกับวิชาเลขวันพรุ่งนี้
ที่อยู่ในมือคือดินสอกดแท่งที่หก เพราะห้าแท่งก่อนหน้าถูกบีบจนแหลกด้วยความกระวนกระวาย
“เห็นด้วย… สองคนนี้ได้คะแนนเต็มวิชาบังคับทั้งคู่ เป็นโชคดีของเราที่เขาช่วยติวให้แก๊งเด็กหอ”
“ใช่ ช่วยฉันได้มากเลยล่ะ”
อีเรนากับซาวอลเซอึมสอบวิชาที่ไม่มั่นใจเสร็จไปแล้ว ตอนนี้จึงค่อนข้างโล่ง
แต่ยังเร็วไปที่จะขอบคุณ
“พรุ่งนี้มาทำให้เต็มที่กันเถอะ”
หวังว่าเม็งเฮียวทงจะสู้สุดใจนะ
* * *
วันสุดท้าย
ทุกวิชาสอบเสร็จหมดแล้ว แต่แก๊งเด็กหอของปี 1/0 ยังคงมารวมตัวกันที่ห้อง 210 ของตึกสมาคมปีกธรณี
อีเวนต์ใหญ่ที่สุดของวันนี้ – การประกาศคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ของเม็งเฮียวทง
“เฮ้ย! รองหัวหน้าห้อง สรุปว่าฉันได้กี่คะแนน? รีบบอกมาได้แล้ว”
ใบหน้าเม็งเฮียวทงค่อนข้างหมองคล้ำเพราะแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ผลลัพธ์ของความพยายามตลอดหลายวัน อยู่บนกระดาษข้อสอบแผ่นนี้แล้ว
“เหลือเชื่อ…”
“หา? อะไร? มันทำไม?”
ก็ตามที่บอก คะแนนของเม็งเฮียวทงน่าเหลือเชื่อมาก
กลยุทธ์การสอบเขาคือ ‘เลือก’ และ ‘เน้น’
เป็นกลยุทธ์ที่คำนึงว่าเม็งเฮียวทงไม่มีทางเข้าใจพหุนามทั้งหมดได้ทันเวลา จึงเน้นเนื้อหาแค่ครึ่งเดียวให้ชำนาญมากที่สุด
เกณฑ์สอบตกคือ 40 คะแนน
แม้การเล็งคว้า 50 คะแนนจะไม่ใช่กลยุทธ์ที่ดี แต่ก็ไม่แย่ในสถานการณ์แบบนี้
และคะแนนของเม็งเฮียวทงคือ
“63 คะแนน”
“วู้ว! สำเร็จ!”
เขากำหมัดตะโกนอย่างสะใจ
ถ้าตัดเกรดตามระบบ ‘ซูอูมียางกา’ คะแนนของเม็งเฮียวทงคือ ‘ยาง’
(เป็นระบบตัดเกรดประเภทหนึ่งของเกาหลี ใช้ได้กับทุกอย่าง ผลไม้ คะแนนสอบ งานบริการ กีฬา เป็นต้น, ก็ตามชื่อเลย เรียงคุณภาพของเกรดจากสูงไปต่ำได้ว่า ซู > อู > มี > ยาง > กา)
เม็งเฮียวทงอาจได้คะแนนอันดับบ๊วยในกลุ่มคนที่เลือกวิชาคณิตศาสตร์
แต่ถ้าคำนึงจากความสิ้นหวังในช่วงเตรียมสอบ ผลลัพธ์เช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับปาฏิหาริย์
เม็งเฮียวทงสมองหิน กลายเป็น ‘ไอดอลเม็งเฮียวทง’ ที่คว้าชัยชนะให้แก่มวลมนุษย์
“44 คะแนนมาจากข้อเขียนที่พวกเราติวกันมา และ 19 คะแนนมาจากข้อกา… ทำได้ดีมากเม็งเฮียวทง”
ราวกับเทพแห่งคณิตศาสตร์คอยส่งพลังให้เม็งเฮียวทง
“สอบกลางภาคจบจริงๆ สักที”
“ใช่! เฮียวทงผ่านฉลุย!”
“เฮียวทง เก่งมากเลย!”
เด็กๆ ที่เคยรอฟังคะแนนด้วยสีหน้ากังวล ทยอยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แก๊งติวเด็กหอ… ไม่มีใครสอบตก
ทางฝั่งคิมยูรีกับวังจีโฮไม่มีอะไรน่าห่วง จึงกล่าวได้ว่า เด็กปี 1/0 สามารถเอาตัวรอดจากการสอบกลางภาคครั้งแรกไปได้ด้วยดี
ยกเว้นหนึ่งคนที่ชิ่งกลับไปก่อน… ช่างเถอะ อีกไม่นานเราคงลืมไปเอง
“ฉลอง!”
ซาวอลเซอึมตะโกนอย่างตื่นเต้นขณะถือขวดน้ำอัดลม
พวกเราตั้งกฎกันเองว่าห้ามกินน้ำอัดลมระหว่างการสอบ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเกี่ยวกับท้องไส้
ตอนนี้การสอบจบลงแล้ว ได้เวลาปล่อยผี
น้ำอัดลมถูกเทลงบนแก้วกระดาษแล้วชนแก้วฉลอง
น่าเสียดายที่จัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ไม่ได้ เพราะทุกคนเหน็ดเหนื่อยกันมากแล้ว
พวกเราแยกย้ายหลังจากเสร็จสิ้นงานฉลองเล็กๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกใจหายที่ต้องเดินออกจากห้องติว 210
* * *
สอบกลางภาคจบลงแล้ว งานเลี้ยงฉลองก็เช่นกัน
แต่ฉันยังมีงานใหญ่ต้องไปทำ
งานที่เจ็บปวดและบั่นทอนจิตใจยิ่งกว่าการสอบกลางภาคเสียอีก
‘ให้ไปสอบใหม่ยังดีกว่า’
ด้วยเกรงว่าวังจีโฮจะแอบตามมา ฉันจึงไม่พกอุปกรณ์ของโรงเรียน
จริงอยู่ เขาคือผู้พิทักษ์แดนศักดิ์สิทธิ์ ขอแค่รวบรวมพลังก็สามารถตรวจสอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเขตอึนกวาง
‘แต่ถ้าพลังนั่นใช้ได้ตลอดโดยไม่มีผลเสีย ในวันเอพริลฟูลคงไม่แอบตามเรามาด้วยสัญญาณจากอุปกรณ์’
ดังนั้นครั้งนี้น่าจะรอด
น่าจะล่ะนะ
ปิ๊งป่อง
ฉันได้รับข้อความ
ถึงจะถอดอุปกรณ์ของโรงเรียนเก็บไปแล้ว แต่ก็ยังอ่านข้อความได้เพราะเชื่อมต่อฟังก์ชันข้อความเอาไว้
ผู้ส่งคือคิมยูรี
[คิมยูรี] อึยชิน ฉันส่งข้อมูลการบริหารชั้นเรียน สำหรับใช้เข้าประชุมตัวแทนนักเรียนในไตรมาสแรกของวันพรุ่งนี้ให้แล้วนะ! อย่าลืมอ่านล่ะ!
หลังสอบกลางภาคจะมีการประชุมตัวแทนนักเรียนประจำไตรมาสแรกของปี
ผู้เข้าร่วมคือหัวหน้าและรองของแต่ละห้อง
รวมถึงองค์กรนักเรียนทั้งสี่ ประกอบด้วยสภานักเรียน กรรมการรักษาระเบียบ สมาคมปีกธรณี และชมรมทั่วไป
เป็นการประชุมตัวแทนนักเรียนที่มีผู้เข้าร่วมไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยคน
คิมยูรีเป็นเด็กขยัน คงจัดการข้อมูลได้ละเอียดถี่ถ้วนแล้วล่ะ
‘ไว้เสร็จธุระแล้วจะอ่านนะ’
เราทำได้น่า…
ต้องทำได้…
ฉันพึมพำกับตัวเองจนฟังดูเหมือนการสะกดจิต
“สวัสดี”
ในเขตหวงห้ามที่ไม่มีอุปกรณ์บันทึกภาพ
ณ ห้องเรียนหนึ่งในอาคารเรียนเก่า
คนที่ถูกฉันเรียก เป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นก่อน
“ฉันเคยเห็นหน้ากากอีกานั่น… เก็บกวาดตึกโลกีย์รอบเขตอึนกวางมาด้วยสินะ”
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสืบสวนเหตุการณ์รอบเขตอึนกวางมาอย่างละเอียด
เพราะภาพชายสวมหน้ากากอีกา เป็นแค่รูปเล็กๆ ในบทความที่แทบไม่มีใครสนใจ
“ใบหน้าและรูปร่างด้านหลังหน้ากากคล้ายคลึงฉันมาก แต่น่าจะอายุมากกว่านิดหน่อย… ฉันสัมผัสถึงกลิ่นอายของมังกรแดงได้จากรอยไหม้บนบัตรเชิญ… ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ… คงเป็นคนอื่นไปไม่ได้สินะ…”
ในที่สุดย็อมจุนยอลก็พ่นคำนั้นออกมา
“จอมโจรผาแดง!”
ให้ตายเถอะ
จอมโจรผาแดง
ถึงจะเตรียมใจมาแล้ว แต่ได้ยินย็อมจุนยอลเรียกต่อหน้าก็ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วนจริงๆ
ตัวละครของฉันกำลังทำให้ฉันอับอาย!
อาศัย ‘เส้นทางเพลเยอร์’ ฉันเปลี่ยนร่างเป็นย็อมจุนยอลเวอร์ชันเดียวกับที่บุกถล่มงานประมูลมายา
ในใจพยายามทำตัวเคร่งขรึมให้มากที่สุด
“ใช่แล้ว… ฉันคือจอมโจร… ผาแดง…!”
อยากกลับบ้านจังโว้ย
