มีหลากหลายวิธีในการดูหมิ่นความภาคภูมิใจของกลุ่มคน
วิธีที่ใช้บ่อยมาตั้งแต่โบราณกาล คือการทำให้อาณาเขตหรือสัญลักษณ์ของกลุ่มนั้นมีมลทิน
ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือการฉีกธงชาติหรือพังศาลเจ้า และวางสิ่งที่เจ้าของบ้านเกลียดเอาไว้แทน
ย่านอึนกวาง กรุงโซล คือแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับเผ่าเสือ
ใจกลางแดนศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าวคือสถานที่ตั้งโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงิน
เผ่าหมีเกลียดชังเทพสวรรค์ เทพมนุษย์ และเผ่าเสือมาก จึงพยายามสร้างมลทินให้กับแดนศักดิ์สิทธิ์
“นักเรียนโชอึยชินรู้อยู่แล้วหรือ? เรื่องที่สิ่งสกปรกพรรค์นั้นตั้งอยู่บนแดนศักดิ์สิทธิ์… ตั้งอยู่หน้าโรงเรียนแสงเงินอันทรงเกียรติของเรา?”
สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญการสืบข่าว เสือแดงย่อมต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดหลังจากได้สาวไส้ชเวย็อนทึก
ประกายสายฟ้าสีแดงแลบเปรี้ยะๆ รอบตัวเสือแดงที่มิอาจระงับอารมณ์
“เป็นถึงครูของโรงเรียนแสงเงิน แต่กลับบังอาจทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้น…!”
ชเวย็อนทึกแอบเปิดสถานเริงรมย์โดยอ้างชื่อโรงเรียนแสงเงิน
ตำแหน่งครูของโรงเรียนแสงเงินทำให้เขาได้รับการยอมรับและมีเส้นสาย จึงเล็ดลอดสายตาของสำนักงานเขตอึนกวาง และสำนักงานเขตกรุงโซล
“แต่เราไม่มีหลักฐาน”
อ้างอิงจากเนื้อเรื่องของเกม กลุ่มพระเอกจะชำระล้างย่านอึนกวางสำเร็จในปีหน้า
มุมมองของผู้เล่นอาจเห็นชเวย็อนทึกทำตัวชั่วช้ามาตลอด แต่กลุ่มพระเอกก็ถูกตบตามาเรื่อยๆ จนกระทั่งค้นพบหลักฐานชิ้นสำคัญเมื่อขึ้นปีสอง
ดังนั้น ฉันเองก็ไม่ควรประมาท
“มีโอกาสสูงที่ชเวย็อนทึกจะแอบร่วมมือกับเผ่าแท้อื่นนอกจากเผ่าหมี”
เปรี้ยง!
มองผ่านหน้าต่าง ฉันเห็นสายฟ้าสีแดงผ่าลงมาด้านนอก
เสียงกรีดร้องและฮือฮาดังระงมเฉกเช่นคราวก่อน
“จริงอยู่ ถ้าแปดเซียนแห่งหมีแท้ผนึกกำลังกัน คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำลายบาเรียของโรงเรียน และฆ่าครูหนึ่งคนในพริบตาพร้อมส่งเอนามีเข้ามา… แต่ในความเป็นจริง แปดเซียนแห่งหมีแท้มีส่วนพัวพันแค่ประเด็นการหายตัวไปของซาวอลเซอึมเท่านั้น”
เหนือสิ่งอื่นใด ขณะแปดเซียนแห่งหมีแท้พยายามทำลายเทพสวรรค์และเทพมนุษย์ พวกเขาล้มเหลวจนสองคนกลายเป็นบ้า และอีกสามคนหลับลึก
ไม่เหลือพลังพอที่จะทำลายบาเรียของโรงเรียนแสงเงินและบุกเข้ามา
เช่นเดียวกับการหายตัวไปของซาวอลเซอึม
หากไม่นับอุงเนียจอมคร่ำครวญที่ผลิตเหรียญเงินขายงานประมูลมายา แปดเซียนแห่งหมีแท้ก็แทบไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย
“ดังนั้น… ต้องมีหนึ่งในเผ่าแท้จากพันธมิตรสิบสองจักรราศีทรยศเผ่าเสือ”
โลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าพันธมิตรสิบสองจักรราศีอยู่
เมื่อราวหนึ่งร้อยปีก่อน หลังจากเกิดความขัดแย้งกับต่างโลกบนคาบสมุทรเกาหลี
เมื่อเผ่าแท้เริ่มปรากฏตัวและแทรกแซงโลก เผ่าแท้ที่เป็นตัวแทนของสัตว์สิบสองจักรราศี ได้กระจายกันตั้งรกรากและลงนามในสนธิสัญญาสงบศึก
‘ในตอนนั้น เผ่าแท้ตัดสินใจสร้างบาเรียป้องกันขึ้น’
แต่ละเผ่าจากสิบสองพันธมิตรจักรราศีสร้างบาเรียขึ้นปกป้องอาณาเขตของตัวเอง
และผนึกกำลังกันสร้างบาเรียที่แข็งแกร่งขึ้นใน ‘แดนศักดิ์สิทธิ์’ ที่เทพสวรรค์เคยเสด็จเยือน ซึ่งถือเป็นอาณาเขตของเผ่าเสือ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เหตุการณ์เมื่อครั้งสอบเข้า เป็นเพราะมีคนในเผ่าแท้ทรยศและแอบร่วมมือกับเผ่าหมี
“…รู้จักพันธมิตรสิบสองจักรราศีด้วย?”
เสือแดงหลับตาลงพลางจมอยู่กับความคิด
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ภาพที่เขากำลังยืนดำดิ่งในภวังค์ ดูละม้ายคล้ายคลึงอุงเนียจอมคร่ำครวญอย่างบอกไม่ถูก
ถึงจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่ทั้งสองเคยเป็นสามีภรรยากัน
เสือแดงมอบคำตอบหลังจากไตร่ตรองเสร็จ
“ตกลง ไปกันเถอะโชอึยชิน”
คำเรียกเปลี่ยนจาก ‘นักเรียนโชอึยชิน’ เป็น ‘โชอึยชิน’ เฉยๆ
ดูเหมือนเขาจะได้ข้อสรุปให้ตัวเองแล้ว ว่าควรปฏิบัติต่อฉันอย่างไร
ถัดจากนี้ไป เสือแดงจะมองฉันเป็นเพลเยอร์คนหนึ่งที่ช่วยกันแก้ไขปัญหาความเสื่อมทราม
ฉันตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วย เสือแดง”
* * *
พรบ.คุ้มครองสภาพแวดล้อมทางการศึกษา หรือเรียกสั้นๆ ว่ากฎหมายสภาพแวดล้อมทางการศึกษา
พระราชกฤษฎีกาว่าด้วยเรื่องของ ‘เขตคุ้มครองสภาพแวดล้อมทางการศึกษา’ และ ‘เขตปลอดอบายมุขสำหรับสถานศึกษา’
ระยะห่างไม่เกินห้าสิบเมตรจากทางเข้าโรงเรียนจะถือเป็น ‘เขตคุ้มครองเข้มงวด’ และระยะทางไม่เกินสองร้อยเมตรจากรั้วโรงเรียนจะถือเป็น ‘เขตปลอดอบายมุข’
กล่าวคือ พื้นที่ในรัศมีสองร้อยเมตรรอบโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงินที่กว้างกว่าห้าแสนพยอง ต้องอยู่ภายใต้เขตคุ้มครองสภาพแวดล้อมทางการศึกษา
เขตดังกล่าวห้ามก่อสร้างอาคารพาณิชย์บางประเภท เพื่อสุขภาพ สุขอนามัย ความปลอดภัยของนักเรียน และความมั่นคงทางสภาพแวดล้อมการศึกษา
‘อยู่ใกล้ผิดคาดแฮะ…’
เหนือพื้นดินภายในเขตคุ้มครองสภาพแวดล้อมทางการศึกษา
เสือแดงกำลังยืนบนหลังคาอพาตเมนต์แห่งหนึ่ง ซึ่งฝั่งตรงข้ามเป็นตึกที่ดูธรรมดาและไม่มีป้ายบ่งบอก
‘อ้างอิงจากตำแหน่งในแผนที่ของเอียร์ริง อาคารหลังนี้ยังอยู่ในเขตปลอดอบายมุข’
เขตปลอดอบายมุขที่ครอบคลุมรัศมีสองร้อยเมตรรอบโรงเรียน
ไม่อยากเชื่อว่าแถวนี้จะมีตึกที่ดำเนินกิจการต่ำทราม ซึ่งครูของโรงเรียนแสงเงินเป็นเจ้าของ
‘ถึงจะไม่ใช่เขตคุ้มครองเข้มงวด แต่ก็ผิดกฎหมายอยู่ดี ใจกล้าชะมัด’
ไม่ใช่แค่ใจกล้าอย่างเดียว แต่ต้องบ้าด้วย
ถึงจะมีเผ่าหมีคอยหนุนหลัง แต่ลืมไปแล้วรึไงว่าที่นี่คือแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเสือ?
ในตอนที่จูซูย็อกปีสองถล่มไฟต์คลับเพื่อช่วยเม็งเฮียวทงออกมา มีเพียงคำอธิบายว่า ‘อยู่ใกล้กับโรงเรียน’ แต่ฉันไม่คิดว่าจะใกล้ขนาดนี้
“โชอึยชิน เอายังไงต่อ”
“แน่นอน เข้าไปข้างใน”
“ให้ข้าใช้ควันแดงช่วยไหม”
ตลอดทางมาถึงที่นี่ ควันแดงคอยปกคลุมร่างฉัน
‘เราจึงไม่เปียกสักหยดแม้จะอยู่ท่ามกลางพายุฝน’
และจะไม่ถูกใครพบเห็นแน่นอน ถ้าแทรกซึมเข้าไปอาคารด้วยควันแดง
แต่เพื่อ ‘ของแถม’ ฉันจำเป็นต้องเผยตัว
“ครับ… หลังจากนั้นแสงประทานของผมจะคอยตบตาพวกมันเอง… ว่าแล้วก็ใช้เลยดีกว่า”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะใช้แสงประทานต่อหน้าคนอื่น แต่ไม่มีอะไรต้องกังวลเพราะอีกฝ่ายคือเสือแดง
ฉันสวมหน้ากากติดเครื่องแปลงเสียงที่เตรียมไว้ล่วงหน้า แล้วก็เปิดแสงประทาน
จำเป็นต้องปกปิดใบหน้าและอำพรางเสียง เพราะตัวละครที่เลือกใช้ในวันนี้เป็นคนโด่งดัง
〈ท่านใช้แสงประทาน ‘เส้นทางเพลเยอร์’ 〉
การ์ดตัวละครใบหนึ่งลอยออกจากปลายนิ้วฉันแล้วกลายเป็นแสงสว่างปกคลุมร่างกาย
แม้จะซ่อนใบหน้าไว้ด้วยหน้ากาก แต่เสือแดงที่ยืนฝั่งตรงข้าม พลันเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเลเวลค่าสถานะโดยรวมและโครงสร้างร่างกายของฉันเปลี่ยนไป
“ลุยกันเลย”
ควันแดงเข้มข้นแผ่ปกคลุมร่างเสือแดงและฉัน ช่วยอำพรางพวกเราจนเข้าไปในตึกอย่างง่ายดาย
พลังพิเศษของเผ่าแท้ช่างน่าทึ่ง
น่าเสียดายที่เสือแดงไม่ใช่ตัวละครที่ควบคุมได้
ถ้าฉันสามารถใช้เส้นทางเพลเยอร์แปลงร่างเป็นเขา การสืบข่าวและแทรกซึมด้วยตัวเองก็คงเป็นเรื่องกล้วยๆ
* * *
ตึกที่ดูธรรมดาๆ ซึ่งชเวย็อนทึกเป็นเจ้าของ ด้านในคือมิติที่หลุดโลกโดยสิ้นเชิง
สี่ชั้นแรกเปิดสำนักงานบังหน้า ตั้งแต่ชั้นห้าขึ้นไปจะต้องเข้าผ่านลิฟต์ที่ต้องใส่รหัสผ่าน และเดินเครื่องด้วยกลไกแบบพิเศษ
‘ลงทุนชะมัด’
ชั้นห้าเป็นบ่อนพนัน
ชั้นหกเป็นซ่อง
ชั้นเจ็ดเป็นไฟต์คลับ
ชั้นแปดเป็นห้องวีไอพี
ตึกทั้งหลังที่ดำเนินการด้วยระบบสมาชิกเท่านั้น ไม่มีศีลธรรมหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย
เป็นดินแดนอนาธิปไตยอย่างแท้จริง ไร้ซึ่งอารยธรรมและกฎระเบียบ
ทุกหนแห่งอบอวลไปด้วยควันบุหรี่ ผู้คนกระดกเหล้าหรือแชมเปญพลางเสพสุขเป็นว่าเล่น
‘ถ้าได้ทำอะไรแบบนี้หน้ารั้วโรงเรียนมัธยมปลายที่ทรงเกียรติที่สุดในเกาหลีใต้ ก็คงจะรู้สึกชนะและสะใจแบบสุดเหวี่ยงไปเลยสินะ’
สมาชิกของที่นี่ส่วนใหญ่เป็นเพลเยอร์
แทบทั้งหมดไม่มีปัญญาสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงิน
เนื่องจากสัดส่วนเพลเยอร์ต่อประชากรเกาหลีใต้คือ 15% ดังนั้นโรงเรียนแสงเงินจึงรับเด็กใหม่ต่อปีแค่ห้าร้อยคน
กล่าวคือ อาคารหลังนี้เป็นสถานที่ระบายความรู้สึกต่ำต้อยและแรงปรารถนาอันบิดเบี้ยวของคนเหล่านั้น
กรอด!
ตอนนี้เสือแดงกำลังล่องหนด้วยควันแดง โดยอนุญาตให้ฉันมองเห็นได้คนเดียว
เมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายกัดกราม ฉันรีบหันกลับไปและพบว่ามือของเขากำลังสั่น
ท่ามกลางบรรยากาศอันสกปรกโสมม เสือแดงทำท่าราวกับจะปล่อยสายฟ้าสีแดงจากปลายนิ้วทุกเมื่อ
“อย่า”
ฉันรีบคว้าข้อมือเขาพร้อมกับกระซิบ
มันง่ายที่จะหยุดเสือแดง เพราะบุคคลที่ฉันแปลงกายมีพละกำลังใกล้เคียงกันโuเวลกูดoทคoม
“ถ้าคุณอาละวาดที่นี่ ถึงจะโชคดีจับชเวย็อนทึกได้ แต่เผ่าหมีกับแขกพิเศษจะหนีรอด”
เขาก้มมองฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ
เสือแดงสูดลมหายใจยาว
จากนั้นก็กะพริบตาตอบกลับ
“…ข้าขอโทษ”
“ไม่เป็นไร เร่งมือกันเถอะ”
เป็นภาพที่ดูไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไร ฉันใช้มือดันหลังเสือแดงที่กำลังล่องหนเพื่อพาเดินขึ้นชั้นบน
โชคดีที่ดูเหมือนเสือแดงจะปรับอารมณ์และควบคุมตัวเองได้แล้ว
‘ที่นี่แหละ’
ชั้นเจ็ด ไฟต์คลับ
ใจกลางมีเวทีมวยขนาดใหญ่และหน้าต่างโฮโลแกรม
นาฬิกาโฮโลแกรมกำลังนับถอยหลังถึงเที่ยงคืน
‘ศึกจะเริ่มขึ้นตอนเที่ยงคืนตรง ซึ่งเป็นวันเกิดของชเวย็อนทึก’
ฉันปรึกษากับเสือแดงมาแล้วว่า พวกเราจะลงมือแยกกัน
เมื่อส่งสัญญาณด้วยสายตา เขาพยักหน้ารับแล้วหายตัวไป
‘คงไม่มีอะไรน่าห่วง เสือแดงเป็นมืออาชีพ’
ฉันเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อค้นหา ‘ของแถม’
ขณะเดินไปบนชั้นเจ็ดที่เป็นไฟต์คลับ ฉันเห็นร่างที่ไม่คุ้นเคยของตัวเองสะท้อนบนเงาหน้าต่าง
ใบหน้าที่สวมหน้ากากอีกาปกปิด กำลังสะท้อนบนกระจกใสที่ติดฟิล์มหนาจนมองจากข้างนอกไม่เห็น
อาจดูเหมือนคนน่าสงสัย แต่ก็ไม่ได้แปลกตาขนาดนั้นเพราะเกือบทุกคนในตึกจัญไรแห่งนี้ล้วนสวมหน้ากากแฟนซี
‘เวียนหัวชะมัด…’
ภาพและบรรยากาศแห่งอบายมุขทำฉันมึนหัว แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาเด็กคนนั้นให้พบก่อนเที่ยงคืน
เนื่องจากชั้นนี้เต็มไปด้วยฉากกั้นจนดูคล้ายเขาวงตก จึงเสียเวลาเดินหลงอยู่หลายนาที
จนกระทั่งได้พบกับห้องที่อยู่ด้านในสุดของชั้น
มองผ่านช่องว่างประตูที่เปิดแง้ม ฉันพบคนที่กำลังตามหา
‘เจอตัวแล้ว…!’
เด็กชายร่างเตี้ย วัยสิบเจ็ดปี
‘เตี้ยกว่าซาวอลเซอึมอีก แต่คงหนักกว่าพอสมควรถ้าดูจากมวลกล้ามเนื้อ’
เด็กชายเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างพลางใช้เทปพันกำปั้นอย่างชำนาญ
แม้จะกำลังนั่งเหม่อ แต่ฉันจำเขาได้ทันทีที่เห็นแววตา
‘เม็งเฮียวทงไม่ผิดแน่’
เม็งเฮียวทง เด็กชายผู้โหมงานหนักเพื่อใช้หนี้แทนพ่อที่เอาแต่เล่นพนัน กินเหล้า และเที่ยวผู้หญิง
เขาต้องกลายเป็น ‘นักสู้ทาส’ ด้วยการจัดฉากอันแยบยลของชเวย็อนทึก
‘ไอ้ลูกหมาชเวย็อนทึก…’
ไฟต์คลับคือสถานที่ของคนรสนิยมห่วยๆ ที่เพลเยอร์ทาส หรือเพลเยอร์ปกติ หรือเอนามี ต้องขึ้นเวทีไปสู้กันด้วยมือเปล่า
‘เครื่องแบบนักเรียน…!’
นักสู้ทาสอย่างเม็งเฮียวทง กำลังแต่งกายด้วยเครื่องแบบนักเรียน
เม็งเฮียวทงสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและแจ็คเกตสีเทาเข้ม—เครื่องแบบของโรงเรียนแสงเงิน
นอกจากนั้นยังติดป้ายชื่ออะคริลิกที่สลักสามคำ— ‘เม็ง เฮียว ทง’
เห็นได้ชัดว่าพยายามนำชื่อเสียงของโรงเรียนมาขาย
เม็งเฮียวทง เด็กหนุ่มที่ไม่เคยเข้าพิธีเปิดภาคเรียนหรือเข้าเรียนแม้แต่คาบเดียว ต้องต่อสู้ตามลำพังในเครื่องแบบโรงเรียน เพื่อใช้หนี้ความบันเทิงของผู้เป็นพ่อ
“ใคร?”
ขณะเม็งเฮียวทงกำลังนั่งเหม่อ ฉันเดินเข้าไปในห้องที่เล็กกว่าหนึ่งพยองแล้วปิดประตู (ประมาณ 3.3 ตารางเมตร)
เม็งเฮียวทงที่สัมผัสถึงผู้มาเยือน รีบหันกลับมาตวาด
“เฮ้ย! มองอะไรวะ? อยากตายรึไง? ถ้าสมเพชก็ส่งเงินมา!”
เม็งเฮียวทงที่ถูกพ่อทุบตีตั้งแต่เด็ก เป็นคนปากร้าย
เพื่อช่วยเขา ฉันตัดสินใจพูดแทงใจดำ
“เอาแต่สู้อยู่ในที่แบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา…”
“อย่าเสือก! ไสหัวไป!”
“รู้อะไรไหม… ตามกฎหมายแล้ว ลูกไม่มีหน้าที่ต้องชำระหนี้สินให้พ่อแม่”
“พูดมากอยู่ได้! ไอ้แก่!”
เขาลุกพรวด
ท่าทางราวกับจะพุ่งใส่ฉันทุกเมื่อ
“คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำเป็นความกตัญญูรึไง… การให้เงินพ่อไปซื้ออบายมุขอย่างเล่นพนัน กินเหล้า เที่ยวผู้หญิงเนี่ยนะ?”
“…หุบปากแล้วไสหัวไปก่อนที่ฉันจะฆ่าแก!”
เม็งเฮียวทงทำตัวก้าวร้าว แต่ยังติดลูกลังเล
บางที ระหว่างที่ต่อสู้อยู่ในนรกขุมแห่งนี้ เขาคงตระหนักได้
เรื่องที่พ่อของตน มองตนเป็นเพียงเครื่องผลิตเงินเท่านั้น
มิใช่ลูกชายที่ควรมอบความรักให้
“ทำไมเธอถึงไม่หนีไปล่ะ…”
เหตุผลอันดับหนึ่งที่เม็งเฮียวทงยังวนเวียนอยู่กับนรกขุมนี้
เพราะเขาไม่เชื่อว่าจะมีใครช่วยออกไปได้
นักสู้อัจฉริยะวัยสิบเจ็ดปี เม็งเฮียวทง คือเด็กที่เติบโตขึ้นมาโดยไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ และปรับตัวเข้ากับโรงเรียนไม่ได้เพราะชีวิตรู้จักแค่การต่อสู้
เพื่อบรรเทาความอ้างว้าง เขาตัดสินใจหาเงินมาปรนเปรอพ่อซึ่งเป็นครอบครัวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่
‘ฉันจะพานายออกไปเจอโลกกว้างเอง’
ชุดนักเรียนของเม็งเฮียวทงทั้งสะอาดและรีดเรียบ
อาจผ่านการเปื้อนและฉีกขาดมาบ้าง แต่ก็ถูกซักรีดและเย็บซ่อมอย่างลวกๆ
ได้เห็นเขาทะนุถนอมเครื่องแบบของโรงเรียน ฉันไม่เชื่อว่าเม็งเฮียวทงทำไปเพราะอยากให้ตัวเองดูดีบนสังเวียนนรกนั่น
“เธออยากไปโรงเรียนสินะ”
ได้ยินคำพูดฉัน เม็งเฮียวทงเอาแต่ก้มหน้าเป็นเวลานาน
เขาหายใจเสียงดังอยู่สักพัก จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาตะโกน
“ก…แกเป็นใคร! ไอ้…!”
ฉันต้องซื้อใจเม็งเฮียวทงให้ได้
เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่คล้อยตามคำพูดของบุคคลน่าสงสัยที่เพิ่งเคยพบกัน
‘เห็นทีต้องเปิดเผยตัวจริง’
แน่นอนว่านั่นมีความเสี่ยงสูง
แต่ฉันเชื่อในตัวเม็งเฮียวทง
เม็งเฮียวทงภักดีต่อจูซูย็อก—ผู้มีพระคุณของเขา—จนกระทั่งตัวตาย
“โรงเรียนมัธยมแสงเงิน ปีหนึ่งห้องศูนย์ รองหัวหน้าห้องของนาย โชอึยชิน”
ฉันแสดงบัตรนักเรียนอิเล็กทรอนิกส์
ใต้รหัสนักเรียนมีข้อความเขียนว่า ‘ปีหนึ่งห้องศูนย์ รองหัวหน้าห้อง’
—
MasterGU.edited = กำชั้น->กำปั้น, มือเหล่า->มือเปล่า, ใช้หนี->ใช้หนี้
