42. ราคาสำหรับเติมเต็มความปรารถนา (9)
* * *
กงชองวอนได้รับพรคุ้มครองจากเสือคราม?
ได้ยินคำพูดวังจีโฮ ฉันรีบเปิดหน้าต่างเมนูพิเศษ
〈เรียกดูข้อมูลส่วนบุคคลของ ‘กงชองวอน’ 〉
[ชื่อ] กงชองวอน
[สมญา] ครูของโรงเรียนแสงเงิน, เสียงธรรม (โหลดล้มเหลวบางส่วน)
[พรคุ้มครอง] (โหลดล้มเหลวบางส่วน)
[แสงประทาน] (ปิดการใช้งาน)
…
…
…
ฉันเปิดหน้าต่างรายละเอียดตัวละคร แต่ก็พบข้อมูลไม่มากนัก
ชื่อเล่นที่เพลเยอร์ SAT-K มอบให้กงชองวอนก็คือ ‘เสียงธรรม’ หมายถึง ‘เสียงที่ถูกต้อง’
กงชองวอนก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของ ‘บั๊กโหลด’ อันโด่งดังในเพลเมโก
เหนือสิ่งอื่นใด เขาสามารถจัดการกับคนของบริษัทรับจ้างได้อย่างราบคาบโดยไม่ต้องพึ่งพาแสงประทาน นี่เป็นข้อมูลที่ได้รับการยืนยันจากหน้าต่างรายละเอียด
“ตอบมา…!”
ระหว่างนั้น วังจีโฮผู้ร้อนรนอยากได้คำตอบ กำลังหัวเสีย
ไม่ใช่แค่อาการหงุดหงิด แต่เขายังปลดปล่อยพลังทั้งหมด ซึ่งตามปกติแล้วจะปกปิดเอาไว้
เรือนผมและนัยน์ตาถูกย้อมกลายเป็นสีทอง ดูแล้วไม่มีความพยายามที่จะซ่อนกระแสพลังเวทหรือคลื่นพลังวิเศษ
เพลเยอร์ระดับกงชองวอนย่อมทราบได้ทันที ว่าวังจีโฮคือเผ่าแท้
‘…แปลก’
ในทางกลับกัน กงชองวอนที่ถูกวังจีโฮหมายเอาชีวิต กลับยังดูสงบนิ่ง
กงชองวอนผู้มีภาพลักษณ์ราวกับร่างอวตารของความดี ยังคงสวมสีหน้าอ่อนโยนเหมือนกับทุกที
“เธอคือวังจีโฮจากห้อง 1/0 สินะ… ยินดีที่ได้รู้จัก ไม่ยักรู้มาก่อนว่ามีเผ่าแท้อยู่ห้องเดียวกับฮันอีด้วย”
แม้จะได้ทราบว่าวังจีโฮเป็นเผ่าแท้ เขากลับยังทักทายด้วยเสียงนุ่ม
ใบหน้าวังจีโฮสูญเสียความเกรี้ยวกราดไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กลับมากลับมากัดฟันกรอด
“ตอบคำถามของข้ามาซะ”
“อยากรู้เกี่ยวกับผู้มอบพรคุ้มครองสินะ… เกรงว่าครูคงตอบคำถามนี้ไม่ได้”
“…ถ้าไม่ตอบ ข้าไม่รับประกันคอของเจ้า”
ถึงวังจีโฮจะพูดแบบนั้น แต่ฉันมองยังไงก็แค่การบลัฟ
ถ้าเขาเตรียมจะเผด็จศึกกงชองวอนด้วยเวทมนตร์สีทอง นั่นคงเป็นอีกเรื่อง แต่นี่กำลังข่มขู่ด้วยพลอง
‘คงอยากคุยกันดีๆ โดยไม่มีเจตนาทำร้าย…’
ไม่ว่าวังจีโฮจะหัวเสียแค่ไหน แต่กงชองวอนคือผู้ได้รับพรคุ้มครองจากเสือคราม—สหายเก่าแก่ของเขา
ไม่มีทางที่ผู้นำเผ่าเสือ จะลงไม้ลงมือรุนแรงกับผู้รับพรคุ้มครองจากเพื่อนสนิท ซึ่งเขาพลิกแผ่นดินตามหามาเนิ่นนาน
“พูดแบบนี้ครูก็ลำบากใจนะ”
เสียงของกงชองวอนดังกังวานไปทั่วโรงงานร้าง
มันฟังดูคล้ายการเอื้อนอาขยาน ซึ่งไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ปัจจุบันแม้แต่น้อย
“…พรคุ้มครองต้องเกิดจากความยินยอมของทั้งสองฝ่าย”
“ทำไมต้องพูดในสิ่งที่รู้กันอยู่แล้ว? แค่บอกมาก็พอว่าได้รับพรคุ้มครองนี้มายังไง”
“ครูไม่ทราบ”
ได้ยินคำตอบกงชองวอน ใบหน้าวังจีโฮพลันแข็งกระด้าง
ขณะถูกวังจีโฮจ้องหน้า กงชองวอนพูดต่อไป
“ครูเองก็อยากรู้ว่าใครเป็นผู้มอบพรคุ้มครองให้ และทำได้อย่างไร”
* * *
เมื่อลูกน้องเผ่าเสือที่วังจีโฮเรียกมา ทยอยมาถึงจุดเกิดเหตุ พวกเราเริ่มถอนตัวกลับ
กงชองวอนปลีกตัวไปก่อนเพราะถูก ‘ท่านประธาน’ เรียกพบ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง วังจีโฮอยากขุดคุ้ยกงชองวอนเพิ่มเติมในนามของวังมยองโฮ
‘…ไม่รู้จะพูดอะไรดี’
ฉันพลาดโอกาสปลีกตัว จึงต้องเดินกลับพร้อมวังจีโฮ
หลังจากเขาโพล่งขึ้นมาว่า ‘ฉันจะกลับคฤหาสน์’ วังจีโฮไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทางกลับ
‘คงจะหัวเสียน่าดูที่สืบอะไรจากกงชองวอนไม่ได้เลย’
วังจีโฮสนทนากับกงชองวอนมาตลอดนับตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
ท่าทีของวังจีโฮอ่อนลงมาก ราวกับการตวาดใส่กงชองวอนในตอนแรกเป็นเรื่องโกหก
ขณะวังจีโฮกำลังจมอยู่กับความผิดหวัง ฉันคิดต่าง
‘ถึงจะยังไม่สมบูรณ์ แต่นี่คือเบาะแสที่หนักแน่นสำหรับตามหาเสือคราม’
กงชองวอนได้รับพรคุ้มครองจากเสือคราม
เขายืนกรานว่าตัวเองไม่ทราบ โดยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความทรงจำขาดหายไปกลางคัน หรือมีสิ่งมหัศจรรย์ที่ขัดต่อกฎของโลกเกิดขึ้น
กงชองวอนไม่ทราบจริงๆ ว่าใครเป็นผู้มอบพรคุ้มครองให้ตน และทำได้อย่างไร
แต่นั่นก็ไม่เปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงที่ว่า เขาคือเบาะแสสำคัญในการสืบหาร่องรอยของเสือคราม
ฟ้าว!
ขณะเตรียมจะเดินเข้าบ้าน ใครบางคนวิ่งแซงหน้าฉันกับวังจีโฮเข้าไป
เสือแดง
ดูเหมือนเสือแดงจะวิ่งมาที่นี่ด้วยเท้า แทนการใช้แอร์ชัตเทิลลัดผ่านสวนวงกต
คำนึงจากเหตุการณ์ในวันนี้ เดาได้ไม่ยากว่าเสือแดงคิดจะทำอะไร
แต่คงห้ามไม่ทันแล้ว
“เสือขาว!”
ผ่อก!
เสือแดงสาวหมัดชกใส่แบคโฮกุน
แบคโฮกุนที่รับหมัดเสือแดงเข้าไปโดยไม่หลบ ยังคงสวมสีหน้าเย็นชาไม่แปรเปลี่ยน
กลับกัน เสือแดงที่เป็นฝ่ายชก กลับทำหน้าปวดแปลบเหมือนเป็นฝ่ายถูกชกเสียเอง
เสือแดงเปิดปาก
“…, …!”
เสือแดงพูดอะไรออกมา?
ชั่วขณะหลังจากสิ้นเสียงเสือแดง ฉันอ้าปากค้างโดยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
เสือแดงเป็นคนสุภาพอยู่เสมอ ไม่ว่าคู่สนทนาจะเป็นนักเรียนที่เด็กกว่ามาก หรือศัตรูที่กำลังเผชิญหน้าด้วย
ทั้งในเกมและโลกนี้
ทว่า…
‘เราหูฝาดไปหรือเปล่า… เขาพูดอะไรออกมา…!’
สิ่งที่เสือแดงพ่นออกมา คือคำสบถที่หยาบช้าจนไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขา
เป็นคำแปลกใหม่ที่ฉันเพิ่งเคยได้ยิน แต่มันเป็นภาษาเกาหลี และเป็นคำด่าแน่นอน
ระหว่างที่ฉันนึกชื่นชมศักยภาพในการประดิษฐ์คำด่าของเขา เสือแดงเริ่มได้สติ และกลับมาพูดสุภาพอีกครั้ง
“เจ้าน่ะ… เป็นอาจารย์ของลูกชายข้า… รู้ตัวไหมว่าทำไมอะไรลงไป!”
“…”
“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ!”
เสือแดงเหวี่ยงหมัดอีกครั้ง คงเพราะหงุดหงิดกับภาพที่แบคโฮกุนไม่คิดจะป้องกันตัว
แต่ในหนนี้ แบคโฮกุนยกมือขึ้นมารับหมัดเสือแดงไว้
คล้ายกับว่าเขายอมให้ชกหนึ่งหมัด แต่ไม่ใช่สอง
“…ปล่อยข้า!”
“ใช้อาวุธหรืออสนีสีชาดเถอะ ไม่งั้นเจ้าจะเจ็บมือโดยไม่เกิดประโยชน์”
พูดจบ แบคโฮกุนปล่อยมือเสือแดง
เป็นไปตามที่แบคโฮกุนพูด ใบหน้าแบคโฮกุนยังคงไร้รอยขีดข่วน แต่กำปั้นของเสือแดงเริ่มบวมช้ำ
เสือแดงได้รับคำสาปเทพสวรรค์ที่รุนแรงยิ่งกว่าแบคโฮกุน ความแข็งแกร่งจึงเทียบกันไม่ได้
‘ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากถูกชก แต่เพราะเป็นห่วงร่างกายเสือแดง…!’
อย่างที่คิด ไม่มีใครห่วงพวกพ้องมากไปกว่าตัวละครหลักของฉันแล้ว
เสือแดงลดมือลงอย่างอ่อนแรง ท่าทางคล้ายกับไม่อยากทำร้ายแบคโฮกุนด้วยอาวุธหรืออสนีสีชาด
…บ๊อก บ๊อก!
เทวดาตัวน้อยรีบปรี่เข้ามาหยุดการทะเลาะเบาะแว้ง
เมื่อก้อนลำสีวิ่งมายืนตรงกลางระหว่างสองเสือ อารมณ์ของทุกคนซาลงอย่างรวดเร็วโuเวลกูดอทคฺอม
“…พวกเจ้าหยุดทะเลาะกันก่อน ยังมีอีกหลายเรื่องต้องปรึกษาหารือกัน”
วังจีโฮห้ามปรามพลางหันกลับไปมองคิมชินรกที่เพิ่งมาถึง
คิมชินรกพูดไม่ออกเมื่อเห็นบิดาของตนกำลังยืนเผชิญหน้ากับอาจารย์
“คิมชินรก วันนี้ทำลูกพลับแห้งให้เสือขาวกิน”
ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าแบคโฮกุนกระตุกเล็กน้อย
คล้ายกับสื่อเป็นนัยว่า ยอมถูกโจมตีด้วยอาวุธหรืออสนีสีชาดยังเสียดีกว่า
* * *
“กือริน…!”
ซงแดซอกที่ถึงกลับบ้านหลังจากไม่ได้กลับหลายวัน รีบวิ่งไปที่บ้านมินกือรินภายในไม่ถึงห้านาที
แต่เมื่อได้เห็นมินกือริน เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
มินกือรินกำลังนั่งขดตัวอยู่บนเตียง ซุกหน้าในผ้าห่ม ซ่อนดวงตาบวมแดงด้วยแว่น AR
“เกิดอะไรขึ้น!”
ซงแดซอกทำท่าจะร้องยิ่งกว่ามินกือริน
เด็กสาวพึมพำอย่างไม่ได้ศัพท์ จับทำนองได้ราวๆ ว่า ‘ฉันไม่เป็นไร คนอย่างฉันไม่ควรออกไปไหน เพราะจะกลายเป็นภาระให้เพื่อนๆ …’ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ยอมอธิบายความเป็นมาเป็นไป
เมื่อครอบครัวมินกือรินเล่าในสิ่งที่พวกเขารับรู้ให้ฟัง จิตใจซงแดซอกแตกสลายทันที
อิมจีฮวา—หัวหน้าทีมจัดการดาวเทียมที่ตามมาด้วย เริ่มทำผลลัพธ์ไม่ต่างกัน
‘แย่ล่ะสิ…!’
อิมจีฮวาที่ตามซงแดซอกมาเพื่อคุยกับพ่อแม่ของเขา เริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดี
แน่นอนว่าเธอเป็นห่วงมินกือริน—เพื่อนสมัยเด็กของซงแดซอก และห่วงสภาพจิตใจของรายหลังด้วย
แต่ในฐานะหัวหน้าทีมจัดการดาวเทียม เรื่องงานต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง
‘งานเข้าแล้ว…’
ตอนนี้ซงแดซอกคือศูนย์กลางของทีมวิจัยดาวเทียม
เว็บแอปฯ และอัลกอรึทึมที่เขาสร้างขึ้นเองอาจดูยอดเยี่ยม แต่คุณค่าของซงแดซอกมิใช่แค่นั้น
ทั้งความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับดาวเทียมเพลเยอร์ ความยืดหยุ่นในการเชื่อมโยงตัวเลขดัชนีจำนวนมากเข้าด้วยกัน และวิสัยทัศน์ระดับปาฏิหาริย์ของเด็กหนุ่ม กำลังมอบเส้นทางใหม่ให้กับโครงการดาวเทียมที่สมาคมเพลเยอร์กำลังดำเนินการ
ความสามารถเหล่านั้นเป็นผลมาจากสมาธิเหนือมนุษย์ และองค์ความรู้ด้านดาวเทียมจำนวนมากที่เขาสั่งสมมานาน
แต่คำนึงจากสถานการณ์ ค่อนข้างชัดเจนแล้วว่า ซงแดซอกคงทำงานไม่ได้เนื่องจากเป็นห่วงมินกือริน
‘ถ้าฝืนบังคับเขาในสภาพนี้ คงไม่เกิดผลลัพธ์ดีๆ ออกมาแน่’
ตอนแรกเธอวางแผนจะให้ซงแดซอกพักหนึ่งวัน จากนั้นค่อยพากลับสมาคม และซงแดซอกก็เห็นด้วย
แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
‘เราคงต้องถอนตัวก่อน’
อิมจีฮวาเป็นพวกเซนส์แรง
แม้ซงแดซอกจะชอบดาวเทียม แต่ดูแล้วคงไม่ชอบเท่าเด็กที่ชื่อมินกือริน
ถ้าเธอจัดการกับสถานการณ์ในตอนนี้ได้ไม่ดี ซงแดซอกจะขอลาออกจากโครงการดาวเทียมแน่
หากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ไม่ว่าสมาคมจะพยายามอ้อนวอนแค่ไหน ก็คงตามตัวซงแดซอกกลับมาไม่ได้อีก โดยเฉพาะเมื่อคำนึงว่าอีกฝ่ายมีมหาบุรุษแขนเหล็ก ซงมันซอกคอยหนุนหลัง
คิดได้แบบนั้น อิมจีฮวายิ้มแล้วพูด
“แดซอก คอยอยู่ข้างๆ เพื่อนของเธอไปก่อนนะ ยังไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับงานวิจัย”
“…ขอบคุณครับ หัวหน้าทีม”
“อื้อ แล้วก็ไม่ต้องสนใจเรื่องเวลา ถ้าต้องการอะไรก็ติดต่อฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ!”
ถึงเธอจะพูดทำนองว่า ‘พร้อมแล้วค่อยกลับ’ แต่ใจจริงก็อยากให้ซงแดซอกรีบกลับโดยเร็ว
กลั้นน้ำตาแห่งความขื่นขมเอาไว้ อิมจีฮวาหันหลังแล้วเดินจากไป
‘ใช่แล้ว ในเวลาแบบนี้เราต้องใช้อำนาจ… ถ้าสมาคมใช้อำนาจกับแดซอกไม่ได้ ก็ต้องนำอิทธิพลไปลงกับเรื่องอื่น!’
เดินเข้าไปในเพลเยอร์คาร์ อิมจีฮวาโทรศัพท์ทันที
“นี่ฉันเอง แดซอกมีปัญหานิดหน่อย”
หลังจากนั้นไม่นาน เหล่าเพลเยอร์ที่สังกัดทีมบริหารดาวเทียมต่างระเบิดโทสะ
ใครบางคนอาสาตั้งทีมเพื่อดำเนินการสืบสวนในทางลับ
และไม่ใช่แค่สมาคมที่เคลื่อนไหว
ฮงคยุงบ๊ก ครูกิตติมศักดิ์ของโรงเรียนแสงเงิน และจิตรกรแห่งชาติที่เพิ่งรับรู้เคราะห์กรรมของศิษย์เอกของตน—นักเรียนหญิงผู้มีปมในอดีต ที่เพิ่งจะกลับมาเข้าสังคมได้
บุคคลอื่นๆ ที่เพิ่งได้ทราบข่าวก็ทยอยลงมือตามแบบฉบับตัวเอง
* * *
อุทยานโซลตะวันตก, ตึกสำนักงานของทีมทะเลสาบนิรันดร์
สมาชิกทีมทะเลสาบนิรันดร์ ซึ่งกำลังตื่นเต้นกับการเตรียมตัวพาควอนเลนาไปปิกนิกโดยจะอ้างว่า ‘บังเอิญเจอกัน’
ทุกคนพลันห่อเหี่ยวเมื่อได้รับสายในตอนเช้า
“…เลนาบอกว่าวันนี้จะไม่มาเรียน”
ควอนเจอินกล่าวด้วยใบหน้าหม่นหมอง
เธองานยุ่งมาตั้งแต่คดีค่ายยุวชน
พอเคลียร์งานจนได้ตารางว่างสำหรับสอนควอนเลนา อีกฝ่ายกลับไม่มาเรียน
ควอนเจอินกับทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่รู้สึกซังกะตาย เนื่องจากพักหลังไม่ค่อยได้เห็นน่าควอนเลนา ต่างมีใบหน้าอมทุกข์
“ทำไมเลนาถึงลาล่ะ? เธอไม่สบายหรือ”
“ดูเหมือนจะไม่นะ… แต่ฉันมีลางไม่ดีเลย”
“ฉันจะสืบหาสาเหตุให้เอง”
กรรมการบริหารทีมที่อายุน้อยที่สุด อาสาเป็นหัวหอกในการสืบหาสาเหตุ
เพื่อปลอบใจควอนเจอิน จาเร็ดลีเสนอแนะ
“เจน! ยังเหลือไซรัปบลูเบอร์รีที่เลนาทำให้เมื่อคราวก่อนไม่ใช่หรือ…”
“อา… รบกวนด้วย”
ขณะจาเร็ดลีได้เห็นควอนเจอินคลายความหดหู่ลงมาเล็กน้อย และเตรียมเดินเข้าไปคุยกับพ่อครัวประจำทีม
มีสายเรียกเข้าโดยไม่ระบุผู้โทร
“ฮัลโหล?”
[ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ]
ภาษาเกาหลีแข็งๆ ดังมาจากปลายสาย
จาเร็ดลีไม่คุ้นเสียงของอีกฝ่ายในทีแรก
แต่เมื่อฉุกคิดได้ เขารีบหรี่เสียงแล้วพูด
“…จะเป็นพระคุณอย่างมากถ้าไม่ติดต่อมาอีก”
[เสียใจนะเนี่ย]
น้ำเสียงร่าเริงอยู่แท้ๆ แต่กลับพูดว่า ‘เสียใจ’
ขณะนึกสงสัยว่าอีกฝ่ายเข้าใจภาษาเกาหลีจริงไหม จาเร็ดลีตอบกลับ
“ฉันไม่คิดจะกลับไปที่สัจจะสามอัศวินหรอกนะ”
